Ze kreeg het niet voor elkaar om haar ogen van de woorden af te scheuren. Het was angstaanjagend, maar tegelijkertijd intrigerend, en het joeg haar bovenal immens veel angst aan. Was het haar bloed? Nee, daarvoor voelde ze te weinig pijn. Op hetzelfde moment dat haar blik iets afweek en ze de levenloze hoop ledematen en gescheurd stof in de gaten kreeg, hoorde ze een stem achter zich die de haartjes in haar nek overeind liet staan.

‘Welkom terug in het land der levenden, waar pijn en verdriet strijden om de macht, al heb jij de eer om te kiezen welke van beide je liever door je heen voelt razen. Er kan natuurlijk maar één winnaar zijn, nietwaar?’ Ze herkende deze stem, mekte hoe haar lichaam alleen al bij het horen van de klank onhoudbaar begon te trillen. Zacht en zinderend, met een rauwe ondertoon en een subtiele lach. Ze deed haar best om haar eigen stem stabiel te houden toen ze sprak, een naderhand gezien onmogelijke opgave.

‘Wat… wie is dat.’ De lach klonk nu harder, zij het met minder humor dan voorheen, als je het toen al humor had kunnen noemen. Het was natuurlijk hilarisch om te observeren hoe een angstig meisje staarde naar iets wat niets anders dan een lijk kon zijn.

‘Ten eerste, ik zou gaan voor wie wás dat, dat lijkt me gezien de huidige situatie iets toepasselijker. En ten tweede… maakt het iets uit? Hij is niet langer een hindernis in het spel dat ik met je ga spelen.’ Ze hoorde voetstappen en voelde hoe hij zijn handen op haar schouders plaatste. ‘Ren nu het nog kan, lieveling.’ Ruw duwde hij haar van het bed af en haar knieën schaafden langs de stenen vloer. Het deed pijn, maar door de adrenaline die zich door haar aderen verspreidde, voelde ze er weinig van. Haastig krabbelde ze overeind en vluchtte ze naar de eerste de beste deur die ze zag, zonder om te kijken naar de jongen achter zich of zelfs maar een laatste blik te werpen op het lijk. De identiteit van een dode kennen zou haar leven niet langer rekken.

Er hing een ijzige kou in de gang en de lucht die ze uitademde, veranderde per direct in mistige wolkjes die opgingen in het niets. Waar ze heen rende wist ze niet, enkel dat ze nog altijd de echo van zijn holle lach door haar hoofd voelde gonzen, of misschien lachte hij nog steeds, dat wist ze niet. Haar longen brandden en haar hart klopte als een bezetene. Enkel door pure wilskracht wist ze haar benen in beweging te houden, maar zelfs dat bleek niet genoeg.