Forum

Haar vingers streelden zijn koude hand, haar blik verliet hem niet, hopend op een teken. Ze hoopte op een teken, al was het maar een stuiptrekking, een bewijs dat hij er nog wel was. Ze was op zoek naar het bewijs dat hij niet was afgereisd naar een ander bestaan, een eindeloze wereld, ver uit haar bereik. Ze kon de hartmonitor horen, maar het apparaat bracht haar weinig geruststelling. Ze wilde zien dat hij leefde, ze wilde het niet horen van een gepiep dat haar niet alleen wilde laten met haar man en haar gedachten.

Zijn handen waren eens zo warm, maar nu voelden ze alsof al het leven uit ze was gezogen, alsof ze uren in een bak met ijswater hadden gelegen. Zijn handen die de hare opwarmden wanneer ze het koud had. Nu was zij degene die dat bij hem moest doen. Om hem in deze staat te zien deed haar pijn. Haar eens zo sterke echtgenoot lag nu levenloos in een ziekenhuisbed. Hij die haar altijd verdedigde, die altijd sterk voor haar bleef wanneer zij steun nodig had. Hij was er altijd om haar angsten weg te nemen, haar te beschermen tegen nare gevoelens. Ze miste zelfs de ruzies tussen hen twee, ze maakten vroeger ruzies om de meest nutteloze dingen. De gedachte eraan deed haar mondhoeken lichtjes opkrullen. Herinneringen vlogen voorbij, over hoe ze ruzieden over het behang in hun nieuwe appartement, of over het feit dat hij voor een lange tijd bijna nooit thuis was, omdat hij uren overwerkte om geld te sparen voor een trouwring, een bruiloftsfeest en een huwelijksreis. Ze herinnerde zich de momenten nog goed, alsof ze nooit meer zo gelukkig zou kunnen zijn, alsof hij al weg was.

Maar hij was er nog steeds, zijn hart klopte nog, maar toch voelde het alsof hij mijlenver weg was en niet meer terug kon komen. Ze bad voor hem om terug te komen, om wakker te worden uit deze coma, een eeuwige slaap zonder enig weten of hij er ooit uit kon komen. Toen hij haar vertelde dat hij eventjes zou hardlopen, wist ze niet dat dit rondje hardlopen heel anders zou uitpakken dan ze beide hadden gedacht. Als ze het had geweten had ze hem nooit losgelaten. Ze wist niet hoe vaak ze de bestuurder van die auto al had vervloekt, maar het leek niet vaak genoeg. Ze voelde nog steeds de pijn van het niet weten waar hij was, het duurde tijden voordat hij terugkwam en toen ze zijn gebruikelijke route had afgefietst, had ze hem nergens kunnen vinden. Ze had niet geweten dat hij in het ziekenhuis lag.

Hij lag hier nu al een week, maar de wonden die zijn lichaam ontsierden waren nog niet genezen, ze stonden in zijn huid gekerfd als fysieke herinneringen aan zijn ongeluk. Donkere schaafwonden, sneeën en gaten op een bleke huid. Hij kon zowel mentaal als fysiek geschaad zijn, hadden de dokters gezegd, niet wetend of hij, mits hij wakker zou worden, geen verdere schade had opgelopen. De woorden hadden als messteken gevoeld, het gebrek aan zekerheid voelde als een marteling. Ze wilde maar enkele woorden horen, ze wilde horen dat hij wakker zou worden, maar niemand liet haar horen wat ze wilde horen. De week waarin hij hier al lag, voelde als een jaar. De dagen leken maanden te duren en zelfs seconden voelden alsof er geen einde aan kwam, het voelde alsof iemand de tijd stop wilde zetten, maar erin faalde dit compleet te doen.

Haar vingers waren nog steeds om zijn hand gekruld, volgden elke rimpeling in zijn handpalmen. Elke keer dacht ze weer iets te voelen, alsof hij wist dat ze er was. Het voelde alsof hij haar vast wilde houden, maar niet sterk genoeg was om dit te doen. Elke keer keek ze weer naar zijn hand, bij elk denkbeeldig teken van beweging keek ze ernaar, maar zijn hand leek nooit van positie veranderd te zijn. Telkens als ze het gevoel kreeg dat hij bewoog, was het maar haar een ziek spel van haar gedachten. Een spel dat haar langzamerhand tot waanzin dreef. Elke keer voelde ze weer de teleurstelling. Het voelde alsof iemand je een geweldig leven beloofde, maar dat het uiteindelijk een leugen bleek te zijn. Ze werd bedrogen door haar eigen gedachten.

Om haar gedachten van zijn handen te houden dreef haar blik af naar zijn haren. Op momenten als deze leek je zelfs de kleinste dingen te kunnen waarderen. Ze keek naar hoe warrig zijn donkere haren op zijn hoofd lagen, een kapsel dat hij alleen op vrije dagen had. Als hij aan het werk was zat zijn haar altijd netjes, geen enkel opspringend haartje in de weg, en elke avond haalde ze weer haar handen door zijn haren omdat het volgens haar niet bij hem paste. Net zoals hij chaotisch was, paste zijn warrige kapsel altijd het best bij hem. Als het zat zoals op zijn werk, voelde het alsof hij iemand anders probeerde te zijn dan de man van wie ze hield. Zelfs in de koppige plukken haar die niets anders deden dan de verkeerde kant op staan, kon ze een sprankje vreugde vinden, een herinnering aan goede tijden die ze met hem had beleefd. Het was raar, maar ondanks haar verdriet kon ze geluk vinden in zijn warrige haren die zijn karakter perfect weerspiegelden.

De herinneringen aan hem deden tranen over haar wangen lopen, het idee dat ze die momenten misschien nooit meer met hem zou kunnen beleven voelde als een koud bestaan. Bevroren in de herinneringen van het verleden, ze altijd weer in gedachten herhalend. Als wonden die je niet wilde laten helen, omdat ze ondanks de pijn vele herinneringen met zich meedroegen.

Het voelde vreemd om mee te maken wat het zien van een geliefde in een staat als deze met je deed. Het deed je voelen alsof je hem zou kwijtraken en nooit meer terug zou kunnen vinden. Alsof het niet een coma was waarin hij zich bevond, maar alsof hij al in een grafkist lag. Het deed pijn om herinneringen op te halen, niet wetend of je het nog eens mee zou kunnen maken, maar het deed ook pijn om je zo te voelen. Ze voelde zich onzeker, maar voelde enige pijn tegenover haar man omdat ze zich voelde alsof hij al weg was, weg uit haar bereik, weg van hun leven samen. Ze wilde zich niet zo hulpeloos voelen als ze nu deed, ze wilde sterk zijn, zoals hij altijd deed wanneer zij in een moeilijke tijd zat. Ze wilde een baken van hoop zijn, niet alleen voor haarzelf, maar ook voor anderen. Ze wilde de goede moed erin houden, maar het proberen voelde alsof ze blootsvoets door de brandende hel moest lopen om dit te vinden, en vervolgens terug moest lopen om dit aan iedereen te laten zien. Een tocht zonder enige toekomst, omdat ze niet wist of haar pogingen daadwerkelijk zouden helpen. Ze wilde het proberen voor hem, maar de pijn trok haar telkens weer terug naar hoe ze zich voelde, zwak. Ze keek naar zijn dichtgeslagen ogen, bedacht zich dat ook hij sterk was, al leek het alsof hij zwak was in deze staat.