Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
mehohta schreef:
PAS OP! dit is heel gevoelig en heel veel tekst. Pardon my dutch, I was very emotional.
Ik ben nooit een prater geweest. Oke, dat is niet waar. Ik hou van praten. Alleen over gevoelens niet. Het is wel duidelijk wat ik wel en niet wil. Waar mijn hart ligt zul je dan ook zeker wel te horen krijgen, maar over mijn diepe gedachtes en gevoelens zul je mij niet horen.
“Je moet gaan opschrijven.” Ik moet helemaal niks. Dat is het eerste wat het koppige in mij zich uitroept. Het schijnt dat je hierdoor gaat verwerken wat je hebt weggestopt. Normaal gesproken ging ik tekenen of schilderen om een nare gedachte uit de weg te gaan. Op dat moment wil je het alleen maar vergeten, wegstoppen en opkroppen. Wie denkt er op dat moment aan later? “Zorgen zijn voor morgen.”
Alleen morgen is nu. Het verleden haalt me in. Ik merk dat ik meer opgekropt, weggestopt en heb geprobeerd te vergeten dan ik dacht. Op het moment voelde het heerlijk. Het bevrijdde gevoel van geen zorgen en de hele wereld aankunnen. Helaas duurde dat niet lang, want een jaar later ontplofte de bom. Alle stress en zorgen die ik had weggestopt kwamen naar voren. Als boemannen werd ik achterna gezeten door stress, stemmingswisselingen en slapeloze nachten.
Op een gegeven moment ging ik terugdenken aan wanneer het allemaal begon. Het moment dat ik erachter kwam dat mijn zorgeloze leven een achtergrond verhaal heeft. Dat alle zonnestralen schaduwen met zich meedragen. Het punt waar ik de kleine letters tussen de zinnen door begon te lezen is waar het wegstoppen, opkroppen en willen vergeten is begonnen.
Ik begon door te hebben dat de beloftes die mijn vader maakte nooit zullen worden nagekomen. Keer op keer werd ik teleurgesteld en steeds meer zag ik in dat hij helemaal niet zo’n toffe peer was als hij je altijd voordeed. Steeds meer begon ik mijn moeder te waarderen en zag ik allemaal wat ze voor mij deed. Zichzelf wegcijferen zodat ik niks te kort kwam.
Ik was ongeveer 14 jaar toen ik de eerste keer meemaakte dat zijn “knop” omsloeg. De hele dag zat hij op zijn stoel en dronk hij bier. Gepaard met een shaggie in de hand zette mijn vader muziek aan. Eerst was het nog gezellig, maar daarna moest het volume voluit. Het was al laat en ik wilde hier niet bij zitten, dus vertrok ik naar mijn slaapkamer. Mijn moeder kon nergens heen. Die moest zijn bui uitzitten en pas dan kon zij ook rustig naar boven.
Vaak ging dat ook zo , maar het kon ook misgaan. Hij had dan op zo’n avond al veel bier op en weinig gegeten. Een kleine tegenslag kon zijn bui al doen omslaan. Hij sloeg dan alles wat hij kon vinden kort en klein. Mijn moeder begon dan hysterisch om onze buurman te roepen. Hij was de enige die mijn kon stoppen. Ik stond dan buiten bij mijn buurvrouw. Zij suste mij. Ondanks dat mijn vader ons nooit wat zou doen of aanraken, was ik doodsbang voor hem en zijn buien.
Een paar jaar later verhuisden onze buren, tevens de laatste vrienden van mijn moeder. Ze zijn verhuisd vanwege mijn vader, omdat ze het zelf niet meer aankonden. Vanaf dat moment was ik echt bang. Bang dat hij weer zulke buien zou krijgen. Bij elk dingetje dat ik in de woonkamer hoorde , was ik klaarwakker. Bang dat het weer zover was. Wat moesten we dan op zo’n moment? Onze buurman was weg.
Toen ik in mijn examen jaar zat ging mijn moeder op een tweedaagse cursus voor werk. Ik was bang en zag allemaal rampscenario’s voor mij. Wat nou als zijn knop weer zou omslaan? Wat nou als .. ? Ik begon een dagboek waar ik in had geschreven dat ik via de kindertelefoon contact had opgenomen met jeugdzorg. Het leek mij een toevluchtsoord die met mij konden praten en mij konden helpen. Mijn zus vond mijn dagboek en geschrokken had zij mijn moeder opgebeld. Ik moest mijn afspraak afzeggen in de angst voor wat mijn vader zou doen als hij erachter kwam.
Het is niet dat ik hem opzettelijk wil neerzetten als een slecht man. Er waren vast ook leuke momenten. Ik kon wel met mijn vader lachen en we hadden af en toe een goed gesprek. Meer dan dat kan ik mij haast ook niet herinneren. Het negatieve weegt zwaarder dan het positieve. Zeker als het op een gegeven moment alleen maar negatief was en al het positieve geforceerd of nep was.
Ik herinner hem als een alcolist die af en toe een goede bui had. Alles moest gaan zoals hij dat wilde, maar zelf wilde hij natuurlijk niets doen. Als mijn vader thuis kwam moest het eten op tafel zijn, maar het moest wel iets zijn waar hij zin in had anders at hij niet. De koelkast moest genoeg bier bevatten en de snoepkast moest gevuld zijn. Als er iets niet klopte kon ik maar beter op mijn kamer gaan zitten. Erg gezellig zou het niet worden.
Altijd heb ik “papa’s prinsesje” willen zijn. Misschien was ik dat wel, maar niet zoals ik hoopte. Ik vond mijn vader cool en keek tegen hem op. Net als in de film, ik wilde het. Samen op pad, samen erop uit en dingen doen. Ik deed er alles aan om contact te krijgen. Zo zou hij mij leren airbrushen en zelfs later zou hij mij leren tatoeëren, maar dat waren loze beloftes. Elke keer als mijn vader mij iets beloofde werd ik enthousiast en kreeg ik hoop. Pas later realiseerde ik dat alle enthousiasme en hoop onnodig waren. Hoe meer ik mij ergens op verheugde, hoe harder ik teleurgesteld werd. Misschien lag het wel aan mij en verwachtte ik teveel, maar zelfs dat was het niet. Mijn vader is een typische alcoholist. Leugens, valse beloftes en dan zijn buien niet te vergeten.
Er was zelfs een moment dat ik zo wanhopig naar contact was, dat ik hem mij heb laten tatoeëren. Blind voor het feit dat hij eigenlijk helemaal niet goed kon tatoeëren. Als ik zelf het ontwerp zou tekenen, moest het wel goedkomen. Een lijntje overtrekken kon mijn vader wel. Nu ben ik verminkt met een mislukte tatoeage, die gek genoeg een van zijn beste tatoeages is naar mijn idee. Gelukkig zit het tussen mijn schouderbladen waar hij haast onzichtbaar is. Een strak ontwerp en een alcoholist met bibberhandjes. Hoe had dit goed kunnen gaan? Ik heb immense spijt en hoop ooit mentaal de stap te durven nemen om er iets overheen te laten zetten. Helaas voor nu ben ik er nog niet klaar voor en blijf ik in conflict met mijn hoofd en hart.
Hij is immers mijn vader en hadden we het wel eens leuk, maar toch vind ik hem een klootzak na wat hij ons heeft geflikt.
Vanaf het moment dat hij echt vertok heb ik mijzelf voor de gek gehouden. Ik was koppig en heb mij overal van afzijdig gehouden. Alles wat er tussen mijn moeder en mijn vader gebeurde wilde ik niets van weten. Dat waren hun problemen en het werd tijd dat ik aan mijzelf ging denken. Tijd dat ik voor mijzelf ging leven en van het gezeur af zou zijn. Mijn moeder kwam in de schuldhulp te zitten. Toen kwamen de instanties met de eis dat ik geld moest inleveren omdat ik fulltime werkte. Voor hun hield dat in dat ik mede-kostwinnaar was en wel het geld kon missen. Niets daarvan was waar. Ik had een opleiding die ik moest betalen, waardoor ik het niet eens kon opbrengen om thuis te kunnen blijven wonen. Gelukkig kon ik bij mijn tante intrekken. Ik huurde voor een klein bedrag een kamertje bij haar zodat ik onderdak had. Na een jaar verdiende ik genoeg en kon ik weer thuis wonen, terug bij mijn moeder.
Ik had het geluk dat ik eindelijk op de juiste plek een baan had. Mijn collega’s sleepten mij door de moeilijke tijd heen en hielpen mij volwassen te worden. Ik koos ervoor om al het gezeur dat mijn vader had achtergelaten en nog steeds rondzaaide te negeren. Hier wilde ik geen onderdeel meer van zijn en ging voor mijzelf leven.
Toen kwam de kans van mijn leven. Er werd een filiaal in Den Haag overgenomen en ik was degene die daarbij kon helpen om de salon vanuit schroot op te bouwen. Direct zocht ik een woning daar in de buurt. Eindelijk kon ik mijn vleugels uitslaan en het verleden achter mij laten. Een kleine studio op Scheveningen werd mijn paleisje. 5 minuten van het strand, wat een heerlijkheid was dat. Ik kreeg een boost aan positieve energie. Alles wat ook maar tegen zat stopte ik weg en blokkeerde de negatieve gedachtes. Ik werd succesvol en groeide enorm in mijn vak.
Een belletje van oma. Ze vroeg of ik langs kon komen met kerst als een verassing voor mijn vader, haar zoon. Ik was koppig en zei dat ik niet wilde komen. Ik wilde hem niet meer zien. Ik was boos op hem. Hij had ons immers achtergelaten zonder enig woord of gebaar. Lang heb ik zitten sikkeneuren. Uiteindelijk gaf ik toe aan mijn gevoelens. Ik miste hem, maar ik was te koppig om eraan toe te willen geven. Voor oma kwam ik. Zij had mij immers gesmeekt langs te komen.
Ik zag hem daar staan. Hij keek me aan en barste in tranen uit. Een stevige knuffel kreeg ik van hem. Het gaf me een gevoel dat hij mij miste. Dat hij van me hield en me niet meer zou willen laten gaan. Het was een gezellige avond en ik kreeg weer hoop. Hoop dat we weer contact zouden krijgen. Maar niets was minder waar. Geen woord werd meer gewisseld na die ene avond.
Via social media zag ik dat hij op Scheveningen was met zijn nieuwe vriendin. Het deed mij pijn dat hij geen berichtje stuurde. Graag had ik ergens een drankje met hem willen doen of zelfs laten zien hoe trots ik op mijn paleisje was. Hem kunnen laten zien hoe goed het met mij ging en hoe gegroeid ik was. De hele dag heb ik thuis gewacht op een berichtje, maar ging uiteindelijk met een steek in mijn hart slapen.
Ik droom veel de laatste tijd. Je zou het eerder nare dromen noemen, zelfs nachtmerries. Dromen waar ik in een waas uit wakker word. Nog steeds hangend in de nare sferen uit mijn droom. Ze zijn zo realistisch, alsof ik er echt bij was. Ik geloof dat je in de dromen de waarheid zult vinden. Je ergste angsten, je sterkste verlangens en zelfs je grootste verdriet zul je daar vinden. Het is een spiegel die je diepste gevoelens laat zien. Zelfs de gevoelens die je geprobeerd hebt te verstoppen. Misschien slaap ik daarom zo slecht, omdat mijn diepste gevoelens niet meer onderdrukt willen worden. In mijn dromen heb ik er geen controle over en moet ik ze wel onder ogen komen.
Ik heb over mijn vader gedroomd. Over het huwelijk die hij had met zijn nieuwe vrouw. Het huwelijk waar hij mij niet voor uitgenodigd had. Ik moest er via social media achterkomen dat hij ging trouwen. Het deed mij zeer, meer dan het zou moeten. Mijn had immers al heel lang geen contact meer gezocht. Alsof ik nooit had bestaan of misschien juist deel uitmaakte van een verleden waar hij geen herinnering meer aan zou willen hebben. In mijn droom was ik naar zijn bruiloft gegaan. Ik moest en zou hem zien op een dag als dit. Mijn vader zag er gelukkig uit. Hoe dubbel het ook voelde. Aan de ene kant gunde ik het hem, maar aan de andere kant vond ik dat hij het niet verdiende. Ik was naar hem toe gegaan en ik vertelde mijn vader hoe zeer het me deed dat hij me had verlaten. Dat hij mij had achtergelaten zonder enig woord of gebaar. Nooit had hij een moment van afscheid genomen. Misschien gaf dat mij juist hoop dat je contact zou zoeken. Ook vertelde ik hem hoe zeer het mij deed dat hij mij niet betrok in een belangrijk moment uit zijn leven zoals een huwelijk. Was ik dan niets meer dan een stuk uit zijn verleden voor hem? Een hoop vragen heb ik aan hem gesteld. Huilend uit wanhoop heb ik mijn vader gesmeekt om antwoorden. Ik zag zijn gezicht. Het was een scherp beeld alsof het de realiteit was. Mijn vader keek me verward aan en voor hij enig antwoord kon geven werd ik wakker van de wekker. Net als elk cliché verhaal moest ik precies gewekt worden op het moment waar het allemaal omdraaide. Het moment dat hij me zou vertellen waarom ik er niet meer toe deed. In een waas werd ik wakker met een gevoel alsof ik uren lang heb liggen huilen. Waarschijnlijk had ik dat ook aangezien mijn wangen nat waren
PAS OP! dit is heel gevoelig en heel veel tekst. Pardon my dutch, I was very emotional.
Ik ben nooit een prater geweest. Oke, dat is niet waar. Ik hou van praten. Alleen over gevoelens niet. Het is wel duidelijk wat ik wel en niet wil. Waar mijn hart ligt zul je dan ook zeker wel te horen krijgen, maar over mijn diepe gedachtes en gevoelens zul je mij niet horen.
“Je moet gaan opschrijven.” Ik moet helemaal niks. Dat is het eerste wat het koppige in mij zich uitroept. Het schijnt dat je hierdoor gaat verwerken wat je hebt weggestopt. Normaal gesproken ging ik tekenen of schilderen om een nare gedachte uit de weg te gaan. Op dat moment wil je het alleen maar vergeten, wegstoppen en opkroppen. Wie denkt er op dat moment aan later? “Zorgen zijn voor morgen.”
Alleen morgen is nu. Het verleden haalt me in. Ik merk dat ik meer opgekropt, weggestopt en heb geprobeerd te vergeten dan ik dacht. Op het moment voelde het heerlijk. Het bevrijdde gevoel van geen zorgen en de hele wereld aankunnen. Helaas duurde dat niet lang, want een jaar later ontplofte de bom. Alle stress en zorgen die ik had weggestopt kwamen naar voren. Als boemannen werd ik achterna gezeten door stress, stemmingswisselingen en slapeloze nachten.
Op een gegeven moment ging ik terugdenken aan wanneer het allemaal begon. Het moment dat ik erachter kwam dat mijn zorgeloze leven een achtergrond verhaal heeft. Dat alle zonnestralen schaduwen met zich meedragen. Het punt waar ik de kleine letters tussen de zinnen door begon te lezen is waar het wegstoppen, opkroppen en willen vergeten is begonnen.
Ik begon door te hebben dat de beloftes die mijn vader maakte nooit zullen worden nagekomen. Keer op keer werd ik teleurgesteld en steeds meer zag ik in dat hij helemaal niet zo’n toffe peer was als hij je altijd voordeed. Steeds meer begon ik mijn moeder te waarderen en zag ik allemaal wat ze voor mij deed. Zichzelf wegcijferen zodat ik niks te kort kwam.
Ik was ongeveer 14 jaar toen ik de eerste keer meemaakte dat zijn “knop” omsloeg. De hele dag zat hij op zijn stoel en dronk hij bier. Gepaard met een shaggie in de hand zette mijn vader muziek aan. Eerst was het nog gezellig, maar daarna moest het volume voluit. Het was al laat en ik wilde hier niet bij zitten, dus vertrok ik naar mijn slaapkamer. Mijn moeder kon nergens heen. Die moest zijn bui uitzitten en pas dan kon zij ook rustig naar boven.
Vaak ging dat ook zo , maar het kon ook misgaan. Hij had dan op zo’n avond al veel bier op en weinig gegeten. Een kleine tegenslag kon zijn bui al doen omslaan. Hij sloeg dan alles wat hij kon vinden kort en klein. Mijn moeder begon dan hysterisch om onze buurman te roepen. Hij was de enige die mijn kon stoppen. Ik stond dan buiten bij mijn buurvrouw. Zij suste mij. Ondanks dat mijn vader ons nooit wat zou doen of aanraken, was ik doodsbang voor hem en zijn buien.
Een paar jaar later verhuisden onze buren, tevens de laatste vrienden van mijn moeder. Ze zijn verhuisd vanwege mijn vader, omdat ze het zelf niet meer aankonden. Vanaf dat moment was ik echt bang. Bang dat hij weer zulke buien zou krijgen. Bij elk dingetje dat ik in de woonkamer hoorde , was ik klaarwakker. Bang dat het weer zover was. Wat moesten we dan op zo’n moment? Onze buurman was weg.
Toen ik in mijn examen jaar zat ging mijn moeder op een tweedaagse cursus voor werk. Ik was bang en zag allemaal rampscenario’s voor mij. Wat nou als zijn knop weer zou omslaan? Wat nou als .. ? Ik begon een dagboek waar ik in had geschreven dat ik via de kindertelefoon contact had opgenomen met jeugdzorg. Het leek mij een toevluchtsoord die met mij konden praten en mij konden helpen. Mijn zus vond mijn dagboek en geschrokken had zij mijn moeder opgebeld. Ik moest mijn afspraak afzeggen in de angst voor wat mijn vader zou doen als hij erachter kwam.
Het is niet dat ik hem opzettelijk wil neerzetten als een slecht man. Er waren vast ook leuke momenten. Ik kon wel met mijn vader lachen en we hadden af en toe een goed gesprek. Meer dan dat kan ik mij haast ook niet herinneren. Het negatieve weegt zwaarder dan het positieve. Zeker als het op een gegeven moment alleen maar negatief was en al het positieve geforceerd of nep was.
Ik herinner hem als een alcolist die af en toe een goede bui had. Alles moest gaan zoals hij dat wilde, maar zelf wilde hij natuurlijk niets doen. Als mijn vader thuis kwam moest het eten op tafel zijn, maar het moest wel iets zijn waar hij zin in had anders at hij niet. De koelkast moest genoeg bier bevatten en de snoepkast moest gevuld zijn. Als er iets niet klopte kon ik maar beter op mijn kamer gaan zitten. Erg gezellig zou het niet worden.
Altijd heb ik “papa’s prinsesje” willen zijn. Misschien was ik dat wel, maar niet zoals ik hoopte. Ik vond mijn vader cool en keek tegen hem op. Net als in de film, ik wilde het. Samen op pad, samen erop uit en dingen doen. Ik deed er alles aan om contact te krijgen. Zo zou hij mij leren airbrushen en zelfs later zou hij mij leren tatoeëren, maar dat waren loze beloftes. Elke keer als mijn vader mij iets beloofde werd ik enthousiast en kreeg ik hoop. Pas later realiseerde ik dat alle enthousiasme en hoop onnodig waren. Hoe meer ik mij ergens op verheugde, hoe harder ik teleurgesteld werd. Misschien lag het wel aan mij en verwachtte ik teveel, maar zelfs dat was het niet. Mijn vader is een typische alcoholist. Leugens, valse beloftes en dan zijn buien niet te vergeten.
Er was zelfs een moment dat ik zo wanhopig naar contact was, dat ik hem mij heb laten tatoeëren. Blind voor het feit dat hij eigenlijk helemaal niet goed kon tatoeëren. Als ik zelf het ontwerp zou tekenen, moest het wel goedkomen. Een lijntje overtrekken kon mijn vader wel. Nu ben ik verminkt met een mislukte tatoeage, die gek genoeg een van zijn beste tatoeages is naar mijn idee. Gelukkig zit het tussen mijn schouderbladen waar hij haast onzichtbaar is. Een strak ontwerp en een alcoholist met bibberhandjes. Hoe had dit goed kunnen gaan? Ik heb immense spijt en hoop ooit mentaal de stap te durven nemen om er iets overheen te laten zetten. Helaas voor nu ben ik er nog niet klaar voor en blijf ik in conflict met mijn hoofd en hart.
Hij is immers mijn vader en hadden we het wel eens leuk, maar toch vind ik hem een klootzak na wat hij ons heeft geflikt.
Vanaf het moment dat hij echt vertok heb ik mijzelf voor de gek gehouden. Ik was koppig en heb mij overal van afzijdig gehouden. Alles wat er tussen mijn moeder en mijn vader gebeurde wilde ik niets van weten. Dat waren hun problemen en het werd tijd dat ik aan mijzelf ging denken. Tijd dat ik voor mijzelf ging leven en van het gezeur af zou zijn. Mijn moeder kwam in de schuldhulp te zitten. Toen kwamen de instanties met de eis dat ik geld moest inleveren omdat ik fulltime werkte. Voor hun hield dat in dat ik mede-kostwinnaar was en wel het geld kon missen. Niets daarvan was waar. Ik had een opleiding die ik moest betalen, waardoor ik het niet eens kon opbrengen om thuis te kunnen blijven wonen. Gelukkig kon ik bij mijn tante intrekken. Ik huurde voor een klein bedrag een kamertje bij haar zodat ik onderdak had. Na een jaar verdiende ik genoeg en kon ik weer thuis wonen, terug bij mijn moeder.
Ik had het geluk dat ik eindelijk op de juiste plek een baan had. Mijn collega’s sleepten mij door de moeilijke tijd heen en hielpen mij volwassen te worden. Ik koos ervoor om al het gezeur dat mijn vader had achtergelaten en nog steeds rondzaaide te negeren. Hier wilde ik geen onderdeel meer van zijn en ging voor mijzelf leven.
Toen kwam de kans van mijn leven. Er werd een filiaal in Den Haag overgenomen en ik was degene die daarbij kon helpen om de salon vanuit schroot op te bouwen. Direct zocht ik een woning daar in de buurt. Eindelijk kon ik mijn vleugels uitslaan en het verleden achter mij laten. Een kleine studio op Scheveningen werd mijn paleisje. 5 minuten van het strand, wat een heerlijkheid was dat. Ik kreeg een boost aan positieve energie. Alles wat ook maar tegen zat stopte ik weg en blokkeerde de negatieve gedachtes. Ik werd succesvol en groeide enorm in mijn vak.
Een belletje van oma. Ze vroeg of ik langs kon komen met kerst als een verassing voor mijn vader, haar zoon. Ik was koppig en zei dat ik niet wilde komen. Ik wilde hem niet meer zien. Ik was boos op hem. Hij had ons immers achtergelaten zonder enig woord of gebaar. Lang heb ik zitten sikkeneuren. Uiteindelijk gaf ik toe aan mijn gevoelens. Ik miste hem, maar ik was te koppig om eraan toe te willen geven. Voor oma kwam ik. Zij had mij immers gesmeekt langs te komen.
Ik zag hem daar staan. Hij keek me aan en barste in tranen uit. Een stevige knuffel kreeg ik van hem. Het gaf me een gevoel dat hij mij miste. Dat hij van me hield en me niet meer zou willen laten gaan. Het was een gezellige avond en ik kreeg weer hoop. Hoop dat we weer contact zouden krijgen. Maar niets was minder waar. Geen woord werd meer gewisseld na die ene avond.
Via social media zag ik dat hij op Scheveningen was met zijn nieuwe vriendin. Het deed mij pijn dat hij geen berichtje stuurde. Graag had ik ergens een drankje met hem willen doen of zelfs laten zien hoe trots ik op mijn paleisje was. Hem kunnen laten zien hoe goed het met mij ging en hoe gegroeid ik was. De hele dag heb ik thuis gewacht op een berichtje, maar ging uiteindelijk met een steek in mijn hart slapen.
Ik droom veel de laatste tijd. Je zou het eerder nare dromen noemen, zelfs nachtmerries. Dromen waar ik in een waas uit wakker word. Nog steeds hangend in de nare sferen uit mijn droom. Ze zijn zo realistisch, alsof ik er echt bij was. Ik geloof dat je in de dromen de waarheid zult vinden. Je ergste angsten, je sterkste verlangens en zelfs je grootste verdriet zul je daar vinden. Het is een spiegel die je diepste gevoelens laat zien. Zelfs de gevoelens die je geprobeerd hebt te verstoppen. Misschien slaap ik daarom zo slecht, omdat mijn diepste gevoelens niet meer onderdrukt willen worden. In mijn dromen heb ik er geen controle over en moet ik ze wel onder ogen komen.
Ik heb over mijn vader gedroomd. Over het huwelijk die hij had met zijn nieuwe vrouw. Het huwelijk waar hij mij niet voor uitgenodigd had. Ik moest er via social media achterkomen dat hij ging trouwen. Het deed mij zeer, meer dan het zou moeten. Mijn had immers al heel lang geen contact meer gezocht. Alsof ik nooit had bestaan of misschien juist deel uitmaakte van een verleden waar hij geen herinnering meer aan zou willen hebben. In mijn droom was ik naar zijn bruiloft gegaan. Ik moest en zou hem zien op een dag als dit. Mijn vader zag er gelukkig uit. Hoe dubbel het ook voelde. Aan de ene kant gunde ik het hem, maar aan de andere kant vond ik dat hij het niet verdiende. Ik was naar hem toe gegaan en ik vertelde mijn vader hoe zeer het me deed dat hij me had verlaten. Dat hij mij had achtergelaten zonder enig woord of gebaar. Nooit had hij een moment van afscheid genomen. Misschien gaf dat mij juist hoop dat je contact zou zoeken. Ook vertelde ik hem hoe zeer het mij deed dat hij mij niet betrok in een belangrijk moment uit zijn leven zoals een huwelijk. Was ik dan niets meer dan een stuk uit zijn verleden voor hem? Een hoop vragen heb ik aan hem gesteld. Huilend uit wanhoop heb ik mijn vader gesmeekt om antwoorden. Ik zag zijn gezicht. Het was een scherp beeld alsof het de realiteit was. Mijn vader keek me verward aan en voor hij enig antwoord kon geven werd ik wakker van de wekker. Net als elk cliché verhaal moest ik precies gewekt worden op het moment waar het allemaal omdraaide. Het moment dat hij me zou vertellen waarom ik er niet meer toe deed. In een waas werd ik wakker met een gevoel alsof ik uren lang heb liggen huilen. Waarschijnlijk had ik dat ook aangezien mijn wangen nat waren
17
