Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG Unfortunate gifts ~ speeltopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Al snel schoten een paar andere jongens hem te hulp. Van zodra Drew zijn bril op had en door enkele verplegers werd weggevoerd begon de andere jongen weer controle over zichzelf te krijgen.Toch bleef Asa hem nog even vasthouden gewoon voor de zekerheid. Al snel was Sylvana daar om de kalmte terug te brengen. "Weet je wat als jullie nu eens zorgen dat zo'n dingen gewoon niet meer voorkomen in plaats van daarna te gaan doen alsof er niets aan de hand is." Asa had sowieso al een ochtendhumeur nu zijn ontbijt verpest was werd dat alleen maar erger vandaar zijn pissige reactie. "Maar ja met zo'n slechte ogen is het wel begrijpelijk dat je de problemen rondom je niet meteen ziet." Asa draaide zich om en wandelde weg naar zijn kamer voor Sylvana iets kon antwoorden. Op de gang beukte hij plots tegen de muur. Pijn was een goede manier om terug de macht over zijn lichaam te krijgen. Het was ook niet hij maar een demon die al die dingen tegen Sylvana had gezegd. Deze demon stond nu vlak voor hem. "Wat is het probleem Asa. Ik zei gewoon wat jij dacht, meer niet." lachend verdween hij. Asa stond op en keek naar de grote blauwe plek op zijn schouder. Niemand van de begeleiders of verpleging mocht dit zien, dat zouden ze hem alleen maar meer in de gaten houden. Met een beetje geluk hadden de camera mensen juist naar een ander scherm zitten kijken. Er waren er zoveel dat ze onmogelijk alles tegelijk in de gaten konden houden. Hij trok de mouw van zijn t-shirt naar beneden maar ging voor de zekerheid toch een trui halen op zijn kamer. Eigenlijk zou hij gezelschap moeten opzoeken. De demonen verschenen minder vaak wanneer er andere mensen bij hem in de buurt waren.

Delutix
Internationale ster

Delutix schreef:
Allia
Ze wilde niet onbeleefd zijn, maar excuseerde zich even. Ze voelde haar blaas en dus zei ze ook met weinig woorden dat ze zo terug zou zijn. Ze wachtte niet zijn reactie af en snelde vlug de grote zaal uit.
Het had haar toch wel goed gedaan dat iemand contact met haar had proberen te zoeken. Ze wilde het van de ene kant niet, maar van de andere kant voelde ze zich al zo lang eenzaam.
Zodra ze de gang op snelde, zag ze Asa. Ze maakte zich klein en dook achter een muurtje toen ze zag dat hij ineens tegen een muur aan bonkte. Ze wist dat het niet veel goeds kon betekenen als hij dat zou doen, maar ze durfde niet te dichtbij te komen. Ze voelde zich al vrij betrapt toen hij om zich heen keek, maar ze geloofde te zien dat hij opgelucht adem haalde, wat vrijwel zeker betekende dat hij haar niet gezien had.
Ze haastte zich naar het toilet en zodra haar blaas weer leeg was, keerde ze terug naar de zaal. Ze botste alleen jammer genoeg tegen iemand aan op de gang.
Ze was altijd al een kluns geweest en het was niet de eerste keer dat zoiets haar gebeurde. Haar moeder had het altijd omschreven als dat ze "compleet in haar eigen wereldje" zat, waardoor ze niet meer goed op de werkelijkheid om haar heen lette. Zo was ze nu ook aan het denken geweest, totdat ze nu dus iemand had geblokt in het midden van de gang.
De persoon was een stuk langer dan Allia zelf, maar dat was ook niet echt moeilijk.
Allia was nogal klein van stuk, met haar één meter zestig en vrijwel iedereen stak altijd een kop boven haar uit, als het niet meer was. Er waren natuurlijk uitzonderingen, maar deze persoon was dat niet.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Sorry Allia, maar Arthur keek op zijn lichtgevende horloge en zag dat hij laat was. Hij vertrok naar zijn kamer. Hij probeerde iedereen te vermijden. Eenmaal op zijn kamer deed hij de deur op slot, de gordijnen dicht en de lampen aan. Het was vroeg in de ochtend, maar Arthur wilde niets riskeren. Daarna deed hij zijn zonnebril af. Hij pakte een pen, zijn schrift en zijn scheikundeboek. Hij wilde graag politieagent worden, het liefst iemand van de recherche. Op die manier zou hij ook mensen met een gave kunnen ontdekken, en ze, voordat ze problemen opleveren, hiernaartoe sturen. Maar om dat te kunnen moest hij wel oud genoeg zijn, en hij moest emotioneel stabiel zijn. Zijn gave zou hij niet onder controle kunnen houden. Dat was een feit. Het werd alleen maar sterker. Er zou een moment komen dat een zonnebril niet meer voldoende is. Hij rilde bij het idee. Hij zou dan met niemand kunnen praten, niemand kunnen zien. Geïsoleerd leven. Dat leek hem verschrikkelijk. Arthur wreef in zijn ogen. Hij probeerde te focussen op het periodiek stelsel. Hij kende het bijna uit zijn hoofd. Bijna. Arthur maakte een klein schemaatje en schreef het periodiek stelsel op. Na een paar minuten keek hij het na. Hij was er één vergeten, dus het hele schema klopte niet meer. Hij scheurde het papiertje uit het schrift en maakte er een propje van. Hij mikte op de prullenbak aan de andere kant van de kamer. Naast. Hij rolde dus met de bureaustoel naar het propje. De stoel stond te hoog, en Arthur kon niet zo ver reiken, dus hij viel op de grond. De prullenbak viel om en de inhoud viel op zijn hoofd. Hij drukte zichzelf overeind zodat hij op zijn knieën zat. Hij zat midden in de bananenschillen, chipszakken, propjes papier met het mislukte periodiek stelsel en een paar ongedierten. Een grote spin, ongeveer 8 cm groot (geen idee waar die vandaan kwam) kwam uit een chipszak uitgerend. Opeens was hij dood. Arthur vermoedde dat hij die spin had vermoord. Dat kon hij beter niet aan de anderen vertellen, want dan zou hij ongediertebestrijder worden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa dacht na naar wie zou hij kunnen gaan. Lessen zouden pas over twee uur starten en dan nog waren ze niet verplicht om te gaan. Wanneer je zei dat je niet zeker was of je het wel veilig kon houden mocht je meestal gewoon terug naar je kamer. Eigenlijk wou hij het liefst naar Drew gaan al leek hem dat nu niet het beste plan. Waarschijnlijk zouden ze zijn kamer nu bewaken en hem niet laten binnengaan. Terwijl hij zijn wandeling door de gangen verder zette zag hij hoe Arthur tegen het nieuwe meisje botste, zich vluchtig excuseerde en daarna snel doorwandelde.
"Gaat het?" vroeg Asa die naar haar toeging. "Aria? is dat juist? Sorry de laatste dagen heb ik zoveel verschillende versies van je naam gehoord dat ik geen idee hebt hoe je werkelijk heet. Is het trouwens ok om in de ogen te kijken of is dat een no-go?" Uit gewoonte keek Asa naar de grond wanneer hij tegen iemand praatte. Een groot deel van de leerlingen hier konden namelijk dingen door het maken van oogcontact. Het was dus ook vrij logisch om dat zoveel mogelijk te vermijden."Ik ben Asa trouwens. Heeft iemand je hier al ooit een fatsoenlijke rondleiding gegeven? Anders wil ik dat wel doen, want ik kan momenteel wel wat afleiding gebruiken.

Delutix
Internationale ster

Delutix schreef:
Allia
Arthur mompelde een excuus en liep toen snel door. Allia wist niet goed wat ze had moeten zeggen, maar ze probeerde het opzij te zetten. Ze vond het terecht dat hij haar niet meer wilde spreken nadat ze hem zo grof aan de kant had geschoven net.
Toen zag ze Asa. Hij vroeg haar dingen en ze bloosde. Allia bloosde, maar ze snapte niet waarom, ze bloosde nooit. Ze had het voor elkaar gekregen om haar hart te kalmeren voor haar wangen rood werden, maar dit keer niet.
Ze schudde haar hoofd, maar wilde zichzelf toen wel voor haar kop slaan. Hij keek haar niet aan, dus hoe moest hij dat nou weer zien? 'Nee, het is Allia,' zei ze tegen hem, er nog altijd van bewust dat hij haar nog niet aan keek en dat ze dus wel moest praten. 'En het gaat prima. Niets aan de hand.' Ze had de neiging om zichzelf te slaan nog steeds niet onder controle, omdat haar wangen nog altijd gloeiden. 'Je mag me aankijken, ik kan, uhm, andere dingen,' hakkelde ze als laatst, hoewel ze niet zeker wist of ze nu echt wilde dat hij haar aan zou kijken. Ze wilde niet dat mensen zagen hoe ze bloosde, daarom had ze het onder controle proberen te houden al die jaren. Het was een zwakte.
Toen hij haar uiteindelijk aankeek, hoopte ze dat het hem niet op zou vallen.
Ze schudde haar hoofd en dacht terug aan het verzoek van Arthur om haar een rondleiding te geven. Dat had ze zo te zien al verknoeid, dus het zou vast geen kwaad kunnen om het van Asa aan te nemen. Zeker omdat hij zei dat hij wel wat afleiding kon gebruiken. Daarom knikte ze uiteindelijk en glimlachte licht. Ook iets wat ze al lang niet meer had gedaan.
Ze schudde haar hoofd om de gedachten te verdrijven. Het lag echt aan het feit dat ze voor het eerst in jaren wat aandacht kreeg. Twee keer op een dag. Eerst Arthur en nu Asa. Ze kon echter niet ontkennen dat het haar een fijn gevoel gaf dat ze wisten dat ze iets afschuwelijks konden verwachten en haar toch aanspraken.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Terwijl de verpleging Drew meesleepte naar zijn kamer, verliet een zucht zijn lippen. Altijd als hij weer uit zijn 'bewusteloze' toestand kwam, had hij niet de kracht om zich ergens tegen te verzetten. Hij haatte die zwakheid. Hij kon nooit op tijd wegkomen en was dus altijd dicht bij zijn slachtoffer, als die gevonden werd. Drew kon niets aan zijn gave doen, maar hij wist dat hij nu ook weer grote problemen had. Wat voor bevel had hij die arme jongen gegeven? Hij kon zich niets herinneren. Soms hielp het dat hij weggehaald werd. Dan werd zijn invloed zwakker en konden ze zich uit zijn betovering bevrijden. Hopelijk was het die arme jongen gelukt, voor er iets ergs was gebeurt. Hopelijk was Drew op tijd weggehaald.
Al snel was Drew terug in zijn kamer en werd hij op zijn oude bed gezet. De vering kraakte onder zijn gewicht. Hij wilde opstaan, maar had de kracht niet in zijn benen. Een aantal bewakers gingen voor de deur staan, terwijl de verpleging naar buiten ging. "Hou je zonnebril op, jongeman. Je lessen gaan vandaag niet door" zei een van de zusters en de deur ging op slot. Drew wist dat de bewaking er nog was, maar voor de veiligheid moest de deur op slot. Drew kon anders zo bevelen dat de bewakers hem lieten gaan. Of anderen konden de bewakers bijvoorbeeld doden of zoiets. Daarom gingen in dit soort gevallen altijd de deuren op slot. Dat begreep Drew wel, maar hij voelde zich dan net een gevangene. Hij kon toch niets doen aan zijn kracht?
Dat was juist de reden dat hij hier was. De dag voor hij hier kwam, had hij zijn pleegbroertje en beste vriend zichzelf laten vermoorden. Een week eerder had hij hem over zijn gave verteld. Een jongen buiten het huis raakte een meisje aan op plekken waar hij niet hoorde komen. Drew werd er kwaad om. Hij vond het meisje wel aardig. Ze kwam altijd voor de zwakkeren op, maar kon zichzelf niet beschermen. Hij zei er daarom zelf wat van, maar werd tegen de grond geduwd. Toen verloor hij zijn beheersing. Volgens de verhalen stond hij op en beviel de jongens zichzelf te vermoorden, maar zijn vriend ging er tussen staan, waardoor hij de volle lading kreeg. De jongens die aantastelijk waren, daar gebeurde niets mee. Zijn vriend kon het echter niet meer na vertellen. Toen verscheen er een begeleider van het instituut. Die zei dat er een school was, waar hij voor niemand een gevaar zou vormen. Waar hij zichzelf kon zijn. Hij geloofde het. Hij had gehoopt voor een keer vrij te zijn van de problemen van zijn krachten. Dat was een grote fout en nu zat hij hier. Hij zou nooit verlost kunnen worden van zijn vloek. Nooit zou hij geen gevaar voor zichzelf of een ander zijn.
Een zucht verliet zijn lippen, toen langzaam de kracht terugkeerde in zijn benen. Voorzichtig liep hij naar zijn raam en zette die een beetje open. Ver ging niet, er zaten van die stangen voor. Geen tralies, maar gewoon stangen die er voor zorgden dat de ramen nooit ver open konden. Zo konden ze niet ontsnappen en weglopen of zo, wat ook moeilijk ging met die armbanden, dei ze verplicht moesten dragen. Daar zat ook een volgzendertje in.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Om te voorkomen dat er nog meer ongedierte voor Arthurs neus liep, stond hij snel op. Hij was niet bang voor spinnen. Hij hield niet van kleine rotkruipers. Hij veegde zijn kleren af en zette zijn bureaustoel weer overeind. Waarschijnlijk was die ene spin alleen, maar Arthur had het vieze gevoel dat er twintig insecten onder zijn broek liepen. Was dit het werk van iemand anders? Hij wist toch van bijna iedereen wel wat ze konden. Arthur sloeg zichzelf tegen het hoofd. Natuurlijk. Hij was het bijna vergeten. Hij keek de kamer rond, of niets of niemand mee kon kijken, wat natuurlijk belachelijk was, want er was helemaal niemand, en er kon helemaal niemand komen. Arthur trok zijn matras omhoog. Daaronder lag een verfomfaaid schriftje. Arthur legde de matras tegen zijn schouder en pakte het schriftje. Daarna liet hij het matras weer vallen. Met een kleine stofwolk viel het matras weer. Arthur bladerde het schriftje door. Het was halfvol. Dat scheelde. Hij wilde nog niet een nieuw schriftje hebben. Hij was er al lang mee bezig. Hij legde het op het bureau, pakte de bureaustoel en ging erop zitten. Hij pakte een pen en begon te schrijven. "Allia. Achternaam nog onbekend. Geslacht: V. Leeftijd nog onbekend. Gave: Zintuigen uitschakelen. Woonplaats onbekend." Hij keek op de kalender. "Gekomen: Onbekend. Voor het eerst contact gemaakt: 3 december. Status: Golden Oak, levend." Voor het eerst . Arthur moest haar achternaam hebben. Dan kon hij op internet zoeken naar haar. Hij wilde alles in een schriftje hebben. Niet op de computer, want dat zou te erg opvallen. Een schriftje onder het matras was perfect. Er werd van hem verwacht dat hij zijn kamer zelf schoon zou maken. Er kwam toch niemand op zijn kamer. De reden dat hij van iedereen het bijhield was dat hij dit kon gebruiken voor later. Als hij ooit bij de politie zou komen. Niet om ze te pesten, maar om te weten wie hij in de gaten moet houden. Niemand zou hier ooit hun hele leven willen blijven. Niemand. Daarom was dit zijn geheimpje. Zelfs de begeleiders wisten het niet. Waarschijnlijk was hij een van de weinige mensen die zo veel over iedereen zou weten. Arthur Kirkland was een bastaard.

ooc: JAAA ARTHUR IS EEN STALKER EN NIEMAND WEET DAT WHOEOEOE

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
De jongen stond in een nogal lege kamer. Er was een bed, een kast en een bureau, maar de jongen had geen spullen om de kamer mee in te richten. Hij had vast ooit wel spullen gehad, maar hij was vergeten waar hij alles had neergelegd. Hij was vergeten waar zijn huis was, of waar hij naar school was gegaan. Hij had enkel een tas met daarin de noodzakelijke dingen, zoals drank en sigaretten, een boek en een ketting waarvan hij al niet meer wist wiens het was.
Hij haalde zijn schouders op en zat stilletjes op het matras. Hij wist wel hoe hij hier gekomen was. Het ene moment had hij ergens.. waar ook al weer? Het maakte niet uit, hij was ergens, er waren mensen gekomen om hem op te halen, en toen was hij hier beland. Het maakte hem eigenlijk ook niet uit waar hij sliep, zolang hij maar een bed had.
‘Ryth, begrijp je waarom je hier bent?’ Ryth haalde zijn schouders op, eigenlijk interesseerde het hem niet veel. Hij keek om zich heen, de koude, witte muren in zich opnemend.
‘Ryth, weet je wat je kunt?’ Vroeg dezelfde stem, een beetje twijfelend. De vrouw stond in de deuropening, duidelijk iemand die in het gebouw werkte.
‘Ja.’ Was zijn makkelijke antwoord. Hij stond op en rekte zich even uit terwijl hij richting de vrouw liep. ‘Weten jullie wat ik kan?’ Hij glimlachte vriendelijk, maar zijn kille, blauwe ogen spraken boekdelen.
Herinneringen, grappige dingen eigenlijk. Alles wat iemand weet, kan, heeft meegemaakt of nog wilt doen. Alles is in die herinneringen opgeslagen. Heb je macht over herinneringen, dan heb je de macht over iemand als mens. Staatsgeheimen, leugens, geheimen en angsten.
Ryth plukte wat aan een lost draadje van zijn shirt terwijl hij door de gang zwierf. Hij had gehoord dat hij niet zonder begeleiding of toestemming naar buiten mocht, dus had hij al besloten dat hij gewoon op zijn kamer zou roken. Eerst wilde hij echter het gebouw wat verkennen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa was natuurlijk wel nieuwsgierig naar haar gave, maar vroeg er niet naar. Hij wist uit ervaring dat veel mensen die liever gewoon voor zichzelf hielden en als hij het haar niet vroeg dan was de kans kleiner dat zij het hem zou vragen. "Lessen beginnen over enkele uren en aangezien de klaslokalen nogal saai zijn zou ik die overslaan. De eetzaal weet je ook al zijn. Je kan er altijd snacks gaan halen als je wilt." Hij wandelde verder naar de ontspanningsruimte en ging daarna naar het fitnessgedeelte en het zwembad. "We mogen dan wel niet zomaar de tuin in maar als je nood hebt aan beweging is dit de place to be." Terwijl hij de rondleiding vervolgde voelde hij dat iets hem achtervolgde. Hij besloot er geen aandacht aan te geven dan zou het wel weggaan. "De tuin is echt wel mooi trouwens als je de kans hebt moet je er zeker eens gaan wandelen." Eindigen deed hij in de bib. "Hier kan je gewoon boeken lenen of samenkomen voor een groepswerk. Het is een van de rustigste plaatsen dus als je even wat stilte nodig hebt en de begeleiders niet ongerust wilt maken door je terug te trekken in je kamer dan kun je best hier naartoe komen. Want als ze je niet vertrouwen is het leven hier nog erger dan gewoonlijk. Ze volgen je en houden je continu in de gaten en als je hen daarover aanspreekt zeggen ze allemaal dat ze gewoon toevallig in de buurt waren"
Plots voelde hij hoe iets langs achter zijn rug binnendrong. Hoelang was het geleden dat hij zich besprenkeld had met gezegend water? Zo te zien te lang geleden. Hij klemde zijn tanden op elkaar maar voelde hoe hij de controle over zijn lichaam kwijtraakte. De demon die in hem zat nam Allia's schouder stevig vast en duwde haar hardhandig tegen de muur. Zijn greep was ijzersterk terwijl hij zijn mond op haar sleutelbeen drukte en met zijn neus aan haar hals snoof. "Begrijp jij waarom Asa zijn nieuwe vrienden niet aan ons wilt voorstellen?" fluisterde hij in haar oor. "Dat is toch enorm onbeleefd daarom besloot ik in eigen persoon kennis met je te maken en ik weet nu als dat we zoveel plezier gaan hebben samen."

Delutix
Internationale ster

Delutix schreef:
Allia
Ze knikte bij elke ruimte en volgde hem maar gewoon. Het gebouw was groot, zoals ze had verwacht, maar had ook verrassend leuke ruimtes zoals de fitnessruimte met een zwembad. Ze bedacht zich dat ze daar wel eens heen wilde gaan en liep weer achter Asa aan. Ze zag nog enkele ruimtes en zei nog altijd niet veel, maar keek haar ogen nog het meest uit toen ze bij de bibliotheek aankwamen. Allia was dol op lezen en hield ervan om zich ergens op te sluiten met een aantal boeken om ze een voor een na elkaar uit te lezen.
Zijn houding veranderde plotseling. In plaats van de vriendelijke houding die hij nog niet zo lang geleden had gehad, had hij nu een angstaanjagende en zodra haar schouder vastgegrepen werd en ze tegen de muur stond, wist ze dat ze vast zat. Hij was zo sterk. Zijn lippen streken over een van de enige blote stukken van haar lijf. Ze was in het zwart gekleed met een donkerblauw shirt. Haar kleren bedekten vrijwel alles, maar hadden een ruime hals. Ze voelde hoe hij aan haar hals snoof en ze verstijfde zo mogelijk nog erger dan eerst. De woorden joegen haar angst aan. Ze kwam half bij zinnen en probeerde hem weg te duwen, maar het lukte niet. Hij was veel en veel te sterk voor haar.
Haar eerste instinct was gillen, maar toen ze haar mond opende, kwam er geen geluid uit.
Ze schraapte haar keel en probeerde haar hartslag onder controle te krijgen.
'Laat me los, nu,' zei ze en ze haatte de hapering in haar stem. Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en lachte. Als dit alles haar al gewoon erg bang had gemaakt, maakte dit haar nog het bangst. Ze was doodsbenauwd en eindelijk vond ze haar stem terug en gilde. Ze gilde hard en hoopte maar dat het stomme gebouw echt zo goed beveiligd was als ze zeiden, maar opeens voelde Allia het gevoel weer. Het vreemde gevoel dat hoorde bij haar gave, haar vloek, hoe je het ook wilde noemen, ze voelde het.
'Wat schattig, nu hoor je me hier,' zei de angstaanjagende stem in haar hoofd. Ze zag hoe Asa om zich heen keek. Ze zag zelf in haar hoofd wat hij zag. Een oerwoud. Hij stond in een oerwoud en wist niet waar zij was.
Nu had zij echter een deel van zijn gedachten meegekregen en dat ding in zijn hoofd was deels meegekomen. Allia wist dat het niet echt in haar zat. Het was Asa's gedachten, maar het voelde zo echt en hij praatte tegen haar. Ze kon zich bijna niet meer herinneren dat hij echt niet in haar zat. Waarom kon ze nou die verdomde verbinding niet stopzetten!
'Ben je al bang? Nee, toch? Dit wordt hartstikke leuk!' siste het ding.

Account verwijderd

schreef:
Nadat het hele incident in de eetzaal opgelost was had Ancelina zich voorgenomen om weer terug naar haar kamer te keren. Het was haar gelukt om ondertussen ook een broodje mee te smokkelen die ze op kon eten in haar kamer. Onderweg naar haar kamer was het broodje al op, ze had blijkbaar toch nog honger. Ze was vroeger eigenlijk een echte eter geweest. Ze had zelfs een periode in haar leven gehad waarin ze overgewicht had die uit de hand begon te lopen. Haar verdriet at ze weg, haar stress at ze weg, haar problemen at ze weg. Kortom alles wat negatief in haar leven was of waar ze zich niet goed bij voelde at ze weg. En je kon het eigenlijk wel 'een donkere periode' noemen. School ging niet zo goed, haar vrienden probeerden haar te helpen met afvallen maar Lina pikte dat verkeerd op waardoor ze ook zelfs haar beste vriendinnen kwijt raakte. Haar ouders gingen scheiden en haar broer liep daarom weg uit huis. Uiteindelijk waren beide ouders weer bij elkaar gekomen en hadden ze het goed gemaakt. Maar niet veel later had Lina haar gaven ontdekt waardoor het alsnog voor vele ruzies binnen het gezin zorgde. Haar broer vond haar eng, maar hij leerde ermee leven en wilde haar zelfs helpen met het onder controle houden ervan. Maar haar ouders deden de meest ongelofelijke dingen die zij nooit had zien aankomen. Ze hadden zelfs bijna overwogen om haar te vermoorden zodat ze de omgeving niks aan kon doen. Ze wilden hun bloedeigen dochter vermoorden. En dat pikte ze niet. Ze was een monster.
Een behoorlijk harde gil zorgde ervoor dat Lina wakker werd uit haar gedachten. Wie was er zo aan het gillen? Misschien moest ze zich niet met andermans zaken gaan bemoeien maar misschien zat er wel iemand in gevaar? En wat als Ancelina diegene gered zou kunnen hebben maar te dom was om niet te gaan helpen? Erg lang dacht ze niet meer na waarna ze gauw richting het geluid rende. Het kwam van de bibliotheek vandaan. De plek waar je juist stil hoorde te zijn? Er was duidelijk wat mis. Gauw rende ze naar binnen en keek ze om zich heen. Ze liep verschillende boekenkasten langs waarna ze uiteindelijk de persoon had gevonden die gegild had. Het nieuwe meisje stond tegen een boekenkast gedrukt terwijl een jongen die ze wel eens vaker gezien had haar er tegen aan duwde. Het leek erop dat Ancelina op het juiste moment aangekomen was aangezien het anders verkeerd afgelopen zou zijn. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze terwijl ze op het punt stond de jongen een vuist in zijn maag te verkopen.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Arthur
Toen hij een geluidje op de gang hoorde, gooide hij het schrift onder het matras. Hij pakte zijn zonnebril van zijn nachtkastje en deed zijn deur van het slot. Hij rende de gang door en zag in de bieb Asa en het nieuwe meisje Allia staan. Ze leken in een soort trans. "Het kon ook niet anders, he," mompelde hij. Arthur had heilig water nodig. Hij sloeg op zijn knie. Wat was nou ook al weer de kamer van Asa? Arthur kreeg een ander idee. Hij rende de bibliotheek uit en ging naar de eetzaal. "Cola light, graag, nu, heel graag." Toen het niet snel genoeg werd gegeven boog hij maar zelf over de toonbank en pakte een blikje cola. Toen hij terug wilde, voelde hij dat hij werd vastgehouden. Stom. Het ontbijt was nog steeds bezig. Er waren veel meer mensen in de zaal, en er was vast wel iemand die telekinese kon. Wie kon er nou telekinese? Hij moest zijn schriftje echt gaan updaten. Hij werd naar voren geduwd en hij viel op de schoenen van degene die achter de balie stond. "Sorry," zei hij glimlachend, terwijl hij op probeerde te staan. Toen hij werd teruggeduwd schreeuwde hij: "Laat me los, of ik doe mijn zonnebril af." Opeens werd de druk minder en kon hij opstaan. "Bedankt!" En hij was weg. Met zijn Cola. Hij wist niet of hij het erger of minder erg ging maken. Hij rende langs de Paal. Dat was de bijnaam ervan. Ooit, in een dronken bui, had hij die paal versierd, en 's ochtends werd hij betrapt en uitgelachen. Hij had zich pas een paar uur later beseft wat hij gedaan had, en het was nogal beschamend. Arthur rende hijgend de bieb in, drukte het lipje in van het blikje en gooide het over Asa. Hij hoopte maar dat hij het niet erger had gemaakt.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Ryth liep door de gangen, afwezig en interesseloos. Hij zag niemand die hem interesseerde, niets wat bij hem de aandacht trok. Hij legde een peukje in zijn mondhoek en stak hem aan, maar het duurde niet lang voordat iemand op hem af liep om te zeggen dat binnen niet gerookt mocht worden. Ryth zuchtte en legde zich neer bij zijn saaie, nieuwe lot.
Een gil zorgde er voor dat zijn ogen open schoten. Zijn interesse was gewekt, en hij liep die kant op. Zijn ogen vielen op een viertal mensen, waarvan eentje nu doordrenkt door.. cola? Hij haalde zijn schouders op. De blik in de ogen van de jongen was hetgeen wat pas echt zijn interesse lokte. Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen, zich richtend op de jongen. Hij werd zijn hoofd in gezogen met zijn eigen bewustzijn, staande in een lange gang met deuren om hem heen. Het was hem al snel duidelijk dat dit niet de herinneringen waren van de jongen, maar van een ander persoon, of wezen, die zich momenteel in het bewustzijn van de jongen bevond. Een gang zo donker dat het niet van een mens kón zijn. Angst, woede en frustratie raasden door het hoofd heen, trokken aan Ryth's geest. De deuren leken hem te lokken, uit te nodigen om ze te openen en een kijkje te nemen in het donkere bewustzijn van deze aanwezigheid. Ryth wist dat hij het niet moest doen. Hij wist niet wat er aan de andere kant kon zijn, en dus wist hij ook niet wat hij aan herinneren kwijt zou kunnen raken. Zonder een herinnering aan te raken, en met veel moeite, verliet Ryth het hoofd van de jongen.
Ryth opende zijn ogen en bleef even naar de jongen staren, een frons op zijn gezicht. Wie, of wat, had hij in zijn hoofd zitten?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Een lange tijd keek Drew uit het raam. De wind gleed door het kleine kiertje dat zijn raam open wilde en speelde met zijn haar. De koude wind ontspande Drew. Het gaf hem rust. Rust om na te denken. Te denken aan wat er was gebeurt, zonder kwaad te worden en zijn beheersing te verliezen. Nog steeds had hij zijn zonnebril op, ook al scheen er buiten geen zon door het raam. Hij irriteerde zich eraan, maar durfde hem even niet af te zetten. Niet na wat er was gebeurt. Hij had nog iets teveel woede in zich.
Drew dacht na over wat zijn moeder hem vertelde, voor haar dood. "Mocht je ooit kwaad worden Drew, tel dan tot tien. Dat helpt" zei ze, half stikkend. Dat had Drew nog net meegekregen, toen hij neerviel. Drew had nooit de tijd om het te doen, maar deed het altijd wanneer hij zijn beheersing terug had. "Een.. twee... drie... vier... vijf..." zo ging Drew langzaam door. Tot hij bij de tien kwam. Meestal hiep het wel een beetje zo nu dus ook.
Langzaam ging de deur weer open. De bewakers deden dat wel vaker bij Drew om te kijken of alles goed met hem ging. Wel hadden ze dan bescherming voor hun ogen, zoals zonnebrillen of zo. Precies op dat moment klonk er een ijzige gil door de school en keken de bewakers op. "Pas op Drew, ik ga kijken!" riep één van de bewakers en Drew fronste zijn wenkbrauwen. Bij hem was het verplicht om twee bewakers te houden. Zodat 1 de ander kon tegenhouden als het mis ging. Toch werd de andere bewaker nu alleen gelaten. Drew was nieuwsgierig wat er gebeurde en stond snel op. Kort deed hij zijn zonnebril af, de andere bewaker had geen bescherming. "Ik mag mijn kamer verlaten" zei hij zacht, maar voorzichtig. Hij wilde zijn gave niet verkeerd gebruiken en de beheersing verliezen. "Je mag je kamer nu verlaten. Je straf zit erop" herhaalde de bewaker en snel rende Drew op de gil af.
Eenmaal bij de bieb, merkte Drew dat de bewaker niet veel kon doen. Blijkbaar was Asa te laat met heilig water en had hij een nieuw meisje aangevallen. Een zucht verliet Drew zijn lippen, terwijl hij zich ontspande en zijn zonnebril afdeed. "Verlaat het lichaam van Asa" zei hij, terwijl hij Asa recht in de ogen aankeek. Of was het de demon? Het maakte niet uit. Asa kon zijn eigen lichaam niet verlaten, de demon echter wel. Drew wist alleen niet of zijn gave wel op demonen werkte. Dit zou het uitmaken.
Zodra hij de woorden gezegd had, deed hij zijn zonnebril weer op. De bewaker keek hem geschrokken aan, waarschijnlijk verbaasd dat hij uit zijn kamer was. "Laat je collega nooit alleen" zei hij rustig en haalde zijn schouders op, terwijl hij zijn blik op Asa gericht hield, toen een Arthur binnenkwam en Asa onder de cola gooide. Snel zette Drew een stap opzij. "Cola is ook een optie" zei hij droog en keek het nieuwe meisje aan. "Gaat het?" vroeg Drew

Delutix
Internationale ster

Delutix schreef:
Allia
Asa's ding leek even uit balans te zijn en Allia wist dat het nu naar het oerwoud staarde, maar ook nog hier was. Het kon eromheen kijken en het zat in haar eigen hoofd.
Een voor een kwamen er mensen binnen rennen, waarschijnlijk door haar gil. Allia had niet verwacht dat het zo goed te horen was geweest, maar kennelijk wel. Eerst een lang, gekleurd meisje, toen een bewaker, daarna een jongen die ze nog niet kende. Drew volgde en toen Arthur. Een hele club.
Zodra Drew tegen Asa had gezegd dat hij zijn lichaam moest verlaten, verliet een schim ook haar hoofd. Ze kon weer helderder nadenken, maar staarde nog steeds een beetje angstig naar Asa. Ze wist dat hij zijn zicht weer terug had gekregen. In ieder geval deels. Ze wist dat het best kon dat hij hen nu wel zag, maar dat hij ook een liaan voor zijn neus zou kunnen hebben hangen. Ze voelde zich schuldig, maar wist dat ze er niets aan had kunnen doen. Dit maakte het niet goed, maar ze was blij dat het nu voorbij was.
Ze kon echter niet anders dan grinniken toen er cola over zijn hoofd ging, terwijl Arthur heel serieus bleef kijken en Drew een droge opmerking maakte.
'Gaat het?' vroeg hij toen aan haar en Allia verplaatste haar aandacht naar Drew. Ze knikte en merkte toen dat knikken pijn deed. Net voordat de groep binnen was gestormd, had het ding dat Asa beheerst had ook haar nek gepakt met zijn ijzersterke greep.
Ze wreef met haar hand in haar nek, onder haar blauwe haren en vertrok haar gezicht een beetje toen ze ook haar schouder voelde. Ze was zo dom geweest om haar rechterhand te gebruiken en die zat vast aan de de arm van de pijnlijke schouder. Ze kon zichzelf wel weer voor haar kop slaan. Dit was de zoveelste domme actie van vandaag en ze was echt een beetje klaar met zichzelf.
Ze probeerde het echter niet te laten merken en plukte met haar hand -de linkerhand dit keer- een onzichtbaar stofje van haar shirt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld