Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ Disney next generation (Speeltopic) 18+

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Eindelijk was de dag aangebroken. De dag waarop ze weer verlost zou worden van haar verveling en van haar eeuwige rondzwerven. Toegegeven, de tijd die ze moest wachten was maar een fractie van de tijd die ze al geleefd had en nog zou leven, maar ze kon haar ongeduld nu eenmaal niet makkelijk bedwingen. Toch was dat ergens wel begrijpelijk. Ravenne had al lang weinig meer om naar uit te kijken, maar de opleiding maakte hier verandering in, en vandaag was dan de dag waar ze zo naar had uitgekeken. Ze deed een stap achteruit, uit het licht, en het werd donker om haar heen. Ze was omgeven door schaduwen, maar vond het niet erg. Sommige vermijden het donker, andere zijn er zelfs bang voor, maar Ravenne niet. Zij leefde in de schaduwen. Daar voelde ze zich thuis, op haar gemak, daar kon ze zich ontspannen. De schaduw was haar trouwe vriend, haar rechterhand. Altijd was hij aan haar zijde, hij stelde haar nooit teleur. Hoe beter ze leerde schaduwreizen, hoe meer ze van die aangename duisternis gebruik maakte. Maar de duisternis was niet alleen nuttig voor haar reizen, ze gebruikte hem ook om zich erin te verbergen. Dat vond ze bijna nog leuker dan het makkelijke reizen. Niemand kon haar zien, horen of ruiken als ze zich in de schaduwen verborg. Alleen als ze gezien wilde worden, gebeurde dat ook. Nu had ze echter geen tijd om zich te vermaken door mensen te laten schrikken, nu had ze wel wat beters te doen, ze moest immers wel op tijd komen.
Ze sloot haar ogen, maar niet voor lang. Haar reis duurde slechts seconden, net als de jaren ervoor. Hoewel ze toentertijd in een opwelling de beslissing had genomen naar de school te gaan, had ze er nog geen dag van gemist. Uiteraard kon ze niet met alle studenten even goed opschieten, maar voor het eerst in tijden had ze zich eens niet zo alleen gevoeld. Zij was niet de enige wier verleden wat minder vrolijk was dan gewoonlijk, en ze had het prettig gevonden onder gelijkgestemden te zijn.
Toen stapte ze uit de schaduw. Een paar leerlingen, waarschijnlijk eerstejaars, keken ietwat verbaasd op toen ze schijnbaar uit het niets tevoorschijn kwam, maar ze negeerden hen. Ze schoof een pluk van haar zwarte haar achter haar oor, trok haar mantel nog wat verder over haar schouders en liep naar de ingang. Ze was wat vroeg, dus ze had nog tijd om zich opnieuw aan te melden, voordat alle leerlingen zich zouden moeten verzamelen op het plein.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dus dit was de plaats waar de will-o-wisps hem heen hadden geleid. Enkele weken geleden waren ze aan hem verschenen. Zijn moeder had hem vaak genoeg de verhalen over deze blauwe lichtjes verteld. Over hoe ze je de weg toonden naar je ware lot. Daarom dat hij hen ook meteen was gevolgd toen ze op een van zijn wandelingen in het bos als vanuit het niets opdoken. Ze hadden hem naar een open plek omringd door menhirs geleid. Meteen voelde je de magie die van deze plaats uitging. Niet veel later lag Alistair bewusteloos op het gras. In zijn dromen zag hij hoe hij naar de hemel keek en iets zei over een school. Toen hij weer ontwaakte lag er een brief naast hem. Deze nam hij terug mee naar het kasteel. Het bleek een aanmelding voor een zekere school te zijn. Wanneer hij zijn moeder hierover vertelde drukte ze hem op het hart dat hij moest gaan, dat dit zijn ware lot was. Daarom was hij op de datum die op de brief stond voor dag en dauw opgestaan. Hij had afscheid genomen van zijn familie en was naar buiten gegaan. Al gauw zag hij ze weer, de will-o-wisps en opnieuw leidde ze hem naar de met menhir omringde open plek. Zijn paard aarzelde. Hij voelde nog sterker de magie die zich in deze plaats voltrok en was er allesbehalve fan van. Alistair moest hem serieus de sporen geven voor hij met tegenzin de cirkel binnentrad. Meteen verscheen er een zilveren lijn die alle menhirs met elkaar verbond en niet veel later verdween het bos Rondom Alistair. Nog geen seconde later stond hij in een ander bos, zonder menhirs, vlak voor een poort die leidde tot een groot kasteel. Dus dit was de plaats waar hij zijn ware lotsbestemming zou vinden? Na zijn paard te hebben weggezet volgde hij enkele andere kinderen. De meesten leken zich te verzamelen op een plein waar met hout een klein podium was gemaakt. Nog altijd wist hij niet goed wat er precies aan de hand was, dus was kon hij beter doen dan dat aan iemand te gaan vragen. Hij zag een jongedame in het zwart gekleed richting de ingang van het gebouw wandelde. Aan de vastberaden manier van haar tred maakte hij op dat ze haar weg hier wel kende. "Excuseer." riep hij en rende naar haar toe. Hij maakte een korte buiging met zijn rechterhand op zijn hart, een teken van respect. "Sorry, dat ik uw tegenhoud. Mijn naam is Alistair of DunBroch en ik ben hier door nogal verwarrende omstandigheden. Ik zou het erg op prijs stellen mocht u mij kunnen vertellen wat deze plaats precies is en wat ze nu exact van ons verwachten." Sinds zijn aankomst op de school was er geen spoor meer van de wisps te bekennen. Zonder hen was het een heel stuk moeilijker om uit te vogelen wat hij moest doen en waarheen hij moest gaan.

Account verwijderd

schreef:

lydia:
We vlogen nu wat lager dus we konden zien waar we nou eigenlijk waren, ik zag alleen nog niets wat ik herkende of wat er op leek dat we in de buurt van de school waren. de school lag namelijk in een berg achtig gebied en waar we nu waren was het volledig vlak ‘pegasus! we zijn nog niet eens in de buurt!, nou ja blijf maar een tijdje laag vliegen misschien komen we dan iets tegen waardoor we weten waar we zijn en heen moeten.’ pegasus was niet echt blij met me maar dat zou ik later wel goed maken, nu eerst maar eens op school zien te komen. Ik kon namelijk echt niet wachten ik van een paar goden en half goden verhalen gehoord over de school en het klonk echt fantastisch. het had even geduurd voor dat ik mijn ouders over had gehaald me er heen te laten gaan want ze waren weer eens zo heerlijk overbezorgd en durfden me niet los te laten maar met wat hulp van o.a. zeus was het me gelukt, altijd handig zo’n opa.
na dat we nog een tijd gevlogen hadden, met meerdere prachtige uitzichten zoals enorme bloemen velden een zonsopgang bij het strand en van die kleine idyllische dorpjes, kwamen er bergen in zicht ‘dat lijkt er al meer op!, ik denk dat we de goede kant op gaan pegasus!’ net als mij werd pegasus helemaal enthousiast en hij ging sneller vliegen. al snel waren we bij de bergen ik kon wat ik dacht paden zien dus we gingen wat lager vliegen, het waren inderdaad paden en af en toe zag ik iemand lopen ‘kun je de paden volgen pegasus? misschien loopt een van deze wel naar de school’ pegasus luisterde zowaar in een keer naar me en volgde de paden.
als pap hier nu was geweest zou hij waarschijnlijk zo om pegasus en mij gelachen hebben. we zijn allebei enorm eigenwijs en naar elkaar luisteren is niet iets waar we fan van zijn, je zou ons wel kunnen zien als broer en zus denk ik, de ene keer ruzie/onenigheid over alles de andere keer de beste maatjes.
Na de zoveelste bocht doemde er een enorm kasteel op, het voldeed perfect aan de omschrijvingen die ik gehoord had ‘we zijn er pegasus! het is ons gelukt!’ we landden iets buiten de poort waar ik van pegasus af stapte ‘waarschijnlijk is het hele intro gebeuren al lang begonnen maar dat maakt niet uit, laten we eerst de stallen maar eens gaan zoeken’ ik liep samen met pegasus het schoolterrein op.

Laryanue
Karaoke-ster

Laryanue schreef:

Inmiddels verplaatste hij zich over de stenen die het plein vormden, sommigen waren met de tijd versleten, anderen waren ontwricht van hun oorspronkelijke plaats. Het kwam niet zelden voor dat hij een kleiner steentje wegtrapte, eens in de zoveel tijd had hij zelfs het geluk om een van de steentjes meerdere malen voor zich uit te mogen trappen. Als hij nu een twaalfjarige versie van zichzelf was geweest, had hij zijn geluk niet op gekund. Gelukkig was hij geen twaalf jaar oud meer en was hij nu in een zekere mate volwassen, of in ieder geval volwassen genoeg om niet lyrisch te worden over het voort trappen van een afgesleten stuk levenloos materiaal. Dat zou wat zijn, als een jongeman van in de twintig zich gedroeg als een klein kind, hij zou door de grond zakken van schaamte, zou dat gebeuren. Eigenlijk zou iedereen die zich zo gedroeg de eer moeten hebben om een paar centimeter dieper in de aarde te staan, hij zou ze in ieder geval niet uitgraven, dat was hun eigen schuld.

Persoonlijk vond hij zijn diepe gedachtegang over het wegtrappen van steentjes en de straf die erop zou moeten staan erg interessant, maar deze stroom werd al snel verbroken toen hij de school instapte. De frisse buitenlucht verdween op de achtergrond. De enige geur die hij zich nog kon herinneren van zijn wandeling, was die van de aarde die zich aan zijn schoenzolen vastklampte. Er waren minder aangename geuren om mee te dragen, maar momenteel kon hij geen van die geuren ruiken. De geuren waren óf niet in zijn aanwezigheid, óf ze hadden een complot om allemaal tegelijkertijd zijn neusgaten te infiltreren. Hij hoopte op het eerste, hij was namelijk geen liefhebber van het feit dat er constant terroristische aanslagen werden gepleegd op zijn neus en oren. Vandaar dat hij zich focuste op de geur van de aarde onder zijn schoenen en het geluid van voetstappen op de marmeren vloeren; geuren en geluiden die geen funest zouden zijn voor zijn zintuigen. Hoewel hij geen tot weinig controle had over wat hij hoorde of rook, merkte hij dat ongewenste dingen verder weg leken wanneer hij zich focuste op geuren en geluiden die wel gewenst waren.

Helaas was multitasken niet zijn grootste talent en zijn autopiloot was rampzalig, vliegtuigen waren beter af zonder hem. Uiteindelijk moest hij zijn focus zelfs opgeven, wilde hij zijn neus niet breken ten gevolge van een botsing met een muur. Hoewel hij graag minder zou ruiken, hield hij nog genoeg van zijn neus om dit hemzelf niet aan te doen. Daarbij beschikte hij over meer dan genoeg littekens die zijn gezicht ontsierden, hij hoefde er niet ook nog een scheve neus bij. Hij vond zijn gezicht prima zoals het was en had geen behoefte aan een neuscorrectie, dat bewaarde hij liever voor rijke huisvrouwen die niet tevreden waren met hun uiterlijk.

Hij had de hoop op concentratie opgegeven en zocht op zijn dooie gemakje zijn weg naar de kamer waar hij de laatste schooljaren zijn nachten had doorgebracht, en delen van zijn dagen. Hij was namelijk niet enorm geliefd bij zijn medestudenten, de één vond hem te zwak, de ander vond hem bij voorbaat een slecht mens. Persoonlijk vond hij zichzelf geen van beide, hij kon wel eens zijn buien hebben, maar dat maakte hem nog geen slecht mens, en hij was zeker niet de slechtste persoon op deze school, al moest hij zeggen dat hij ook niet de liefste was.

Hij opende de deur naar de slaapkamer met aan de ene kant zijn eigen bed en aan de andere kant die van zijn kamergenoot. Zijn kamergenoot was echter nergens te bekennen. Uit de rest van de kamers leek ook weinig geluiden te komen. Op de muffe geur van een kamer die al een paar maanden niet gebruikt is na, kon hij ook weinig ruiken, iets wat hem enige rust bood. Het zou wel een tijdje duren voor deze rust hem nogmaals geboden zou worden, vandaar dat hij deze kans met beide handen aannam. Hij sloot de deur achter zich en liet zich op zijn bed neervallen.

De meeste mensen verzamelden zich op het plein om de jaarlijkse toespraak aan te horen, Caleb deed hier echter geen moeite meer voor. Vanuit deze kamer had hij uitzicht op het plein en kon hij de geluiden van buiten zonder enige moeite horen, mits hij het raam opende.

Met tegenzin rolde hij weer uit het bed om de actie uit te voeren. Eigenlijk had hij niet zo veel over voor de toespraak, elk jaar was het immers hetzelfde, maar de kamer kon wel wat frisse lucht gebruiken. Zodra hij het koele briesje binnen voelde komen, liet hij zich weer vallen. Hij was niet echt van plan om gauw op te staan, misschien voor eten. Hij had inmiddels al wel honger gekregen, wat geen wonder was aangezien hij van het dorp naar de school was gewandeld. Misschien moest hij toch later eens het bed verlaten voor een maaltijd.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De rij aan de balie leek eindeloos en wachten was niet bepaald iets waar Mervil dol op was. Hij had de lamp nog. Hij kon Zahira oproepen en haar wensen dat hij vooraan de rij stond. Al zou dat wel de grootste verspilling van een wens zijn die hij zich kon inbeelden. Stelen was ook niet bepaald een optie. Alles hier stond op naam en hij wou dit jaar niet doorgaan met de identiteit van iemand anders. Er zat niets anders op dan gewoon zijn plaats in te nemen en te wachten op zijn beurt, misschien kon hij wel nog enkele mensen voorsteken, maar vijanden maken op zijn eerste dag was ook niet een van zijn voornemens.
Uiteindelijk kreeg hij dan toch eindelijk een kamersleutel. Hij keek er best naar uit om kennis te maken met zijn kamergenoot. Hopelijk kwamen ze goed overeen. Jammer genoeg was de jongen die een kamer met hem deelde nog niet gearriveerd. Het had ook zijn voordelen, zo kon Mervil al eerste een bed kiezen. De weinige bezittingen die hij bij zich had kon hij in no-time opbergen. De kast was blijkbaar niet leeg. Er hingen enkele uniformen in. Wacht Zahira had hem niet geïnformeerd dat hij zijn eigen kleding niet mocht dragen. Want deze dingen zagen er zo stijf uit. Hier zou hij nooit fatsoenlijk in kunnen bewegen. Hij besloot dus ook meteen dat uniform pas aan te doen wanneer iemand er een opmerking over zou maken. Even wachtte hij op zijn kamergenoot, maar toen deze niet kwam opdagen keerde hij terug naar het schoolplein. Daar viel zijn oog op een meisje dat aan het kaartlezen was. Zijn hele leven reisde hij al dus al snel zag hij dat ze de kaart ondersteboven vasthield. Hoewel hij geen prins was, hielp hij maar al te graag dames in nood. Zeker als ze hem daarvoor een bedankje teruggaven. Hij ging achter haar staan en draaide de kaart om. "Voila, dat moet al een stuk duidelijker zijn."

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ravenne had niet meteen door dat de roodharige jongen haar aansprak, en ze keep dus ook pas op toen hij voor haar stond. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en trok een wenkbrauw op. Ze kon zich niet herinneren hem eerder gezien te hebben, dus wat moest hij van haar? Haar blik verzachtte echter al snel weer. Zijn beleefdheid deed haar deugd en ze was in een aardig goede bui, dus …. Toen hij klaar was met praten, nam ze uitgebreid haar tijd om hem met haar altijd even kritische blik te bekijken, of liever, te bestuderen. Ze deed haar mond al open om een opmerking te maken over zijn kledingkeuze, over het kledingstuk wat verdacht veel op een rok leek, om precies te zijn, maar ze bedacht zich. Hij was vriendelijk tegen haar geweest en haar nog geen reden gegeven om dat niet tegen hem te zijn, dus zo’n opmerking leek haar niet op zijn plaats.
”Ravenne,” zei ze, als wijze van voorstelling. “Dat daar,” ze gebaarde naar het gebouw waar ze eerder op weg naartoe was, “dat is de academie.” Ze pauzeerde even om na te denken wat ze nog meer zou zeggen. “Maar dat weet je vast al wel, je hebt immers een uitnodiging gekregen.” Het leek haar onwaarschijnlijk dat hij volledig onvoorbereid op was komen dagen, dus ging ze verder en wees ze naar de plek waar veel van de andere leerlingen zich al aan het verzamelen waren. “Daar houdt de directeur zo een toespraak.” Ze legde uit dat ze daar ook de kamerindeling zouden horen, waarna ze naar hun kamers toe zouden kunnen gaan en daar kennis kunnen maken met hun kamergenoten, die elk jaar anders waren. Ze moest enigszins haar best doen om niet al te verveeld te klinken. Hij was dan wel vriendelijk, maar Ravennes toch al geringe geduld werd op de proef gesteld. Ze had het liefst alvast wat van de basisdingen geregeld, maar met dit oponthoud moest ze dat waarschijnlijk na de toespraak doen, wanneer het dus veel drukker zou zijn.
Ondertussen was de directeur al op het podium geklommen, maar hij wachtte nog even totdat de leerlingen wat rustiger werden. Gelukkig maar, want veel van hen waren nog druk met hele andere dingen, en Ravenne en de jongen waren nog niet eens naar het plein toegelopen.
”Zullen we gaan?” Ze glimlachte kort naar hem, maar wachtte niet op zijn antwoord, voordat ze zich bij de andere voegde op het plein. De toespraak was meestal hetzelfde. Hij bestond slechts uit basisinformatie, vooral bedoeld voor de eerstejaars. Ravenne had hem al vaker gehoord, maar ze ging alsnog, ze was immers benieuwd naar de kamerindeling. De jaren ervoor was ze steeds best blij geweest met haar kamergenote, en hoopte dat ze er dit jaar ook tevreden kon zijn.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Sam liep hijgend het kasteel in. Hij wist niet waar de poort was, dus hij moest een half uur rondlopen rond het kasteel. Het was een immens kasteel, maar Sam was nauwelijks onder de indruk. Hij voelde alleen maar moeheid. Zijn benen deden pijn, en hij kon nauwelijks staan. Het liefst wilde hij gewoon zitten, liggen en in slaap vallen. Niet per sé in die volgorde. Hij zag heel veel leerlingen al staan in de rij. Met tegenzin sloot hij achter aan de rij aan. Het wachten duurde eeuwig. Het hielp niet echt dat zijn voeten erg veel pijn deden. Hij leunde van de ene voet naar de andere. Tijdens het wachten kon hij zien wie dit jaar op school zat. Sam zag al een paar mensen in hetzelfde uniform staan. Dat scheelde veel, want hij kon niet het hele jaar in hetzelfde rondlopen. Hij had niets anders dan een natte spijkerbroek, een modderig T-shirt wat ooit grijs was geweest en een zwarte leren jas. Zijn schoenen waren helemaal nat, net als zijn sokken. Nu hij stilstond, rook hij dat zijn sokken en schoenen stonken. Jammer dan, voor de mensen die het roken. Sam kon er niet veel aan doen. Zijn sokken waren helemaal soppig, dus het enige wat Sam nu wilde was naar zijn kamer gaan, andere sokken aandoen, zijn kleren uitdoen en in slaap vallen. Uiteindelijk kwam hij vooraan de rij. De mensen van de balie keken bedenkelijk naar zijn kleren. 'Ik moest me hier volgens mij inschrijven,' zei hij schor. Hij was verkouden geworden door met natte kleren rond te lopen. Hij hoestte. 'Naam?' De vrouw van de balie was duidelijk niet in de stemming om een vrolijk gesprek aan te gaan, wat Sam niet erg vond. Hij had ook geen zin in een gesprek. 'Sam Andrew Jones.' De vrouw ging met een verveelde blik de lijst af. 'Hier is de sleutel. Jij zit in de kamer met Aidan. Je kan beter hier blijven, want de directeur is er al.' Ze drukte een sleutel in zijn hand en gebaarde dat Sam weg moest gaan. Sam liep weg. Hij keek nog even achterom naar de vrouw, die hem met een vuile blik aankeek. Je had ook tegen mij het kunnen vertellen. Sam werd liever uitgescholden, gepest of geslagen. Hij kon niet tegen roddelen. Als hij geslagen, gepest of uitgescholden werd kon hij nog terugslaan. Roddelen was het ergste. Sam balde zijn vuisten. Hij voelde rook onder zijn kleren vandaan komen. Dat was het teken dat hij moest afkoelen. Sam liep het plein over en zocht een donker plekje. Daar kalmeerde hij enigszins. De rook verdween, maar de brandgeur hing nog om hem heen. Geweldig. Hij stonk nu naar zweet, stinkvoeten en brand. Sam raapte zijn moed bij elkaar en stapte uit de schaduwen. Hij wachtte op het praatje van de directeur, die al op het podium stond.

Account verwijderd

schreef:
Caro
Een lang, dun meisje loopt mij voorbij. Ik kijk verschrikt op van mijn boek maar besluit het te negeren.
Steeds meer mensen lopen langs en het plein stroomt beetje bij beetje vol met mensen.

De directeur staat inmiddels op het podium.
Ik besluit om een plekje te zoeken waar de directeur goed zichtbaar is.
Nieuwsgierig kijk ik om mij heen. In de schaduw staat een jongen naar de directeur te kijken.
Ik loop naar hem toe en tik hem op zijn rug.
''Zou ik bij jou mogen staan?'' Ik kijk hem vragend aan.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Sam
Sam staarde verveeld naar de directeur. Wat is mis met die gast? Waarom ga je niet praten? Hij hield helemaal niet van grote groepen. Het was drukkend. Hij wilde naar binnen, en naar bed. Zijn sokken schuurden over zijn voeten, zijn schoenen leken te klein, zijn voeten bonkten. Hij had een droge mond, zijn hoofd klopte dof en hij kon zich niet helemaal meer concentreren. Hij voelde alleen moeheid en pijn. Hij had het ook niet door dat een meisje bij hem ging staan. 'Huh? Oh, ja hoor,' zei hij tegen haar. Hij keek met een onderzoekende blik naar haar. Ze kwam hem niet bekend voor, gelukkig. Gelukkig voor haar en voor hem. Als hij haar had herkent was het misschien niet goed afgelopen met haar.

Account verwijderd

schreef:
Caro
Ik knikte naar de jongen en stak mijn hand uit. ''Ik ben trouwens Caro en wie ben jij?''
De jongen negeerde mijn hand en gaf geen antwoord. ''Ook goed, jij zit zeker ook bij evil?''
Voordat de jongen antwoord op mijn vraag kon geven begon de directeur te praten.

Toen de directeur eindelijk klaar was met zijn toespraak besloot ik mijn kamer sleutel op te halen.
Het was niet erg druk bij de balie. Na twee personen was ik al aan de beurt en kreeg toen mijn kamer sleutel.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zahira was druk bezig haar vrienden van vroeger op te zoeken en knoopte hier en daar een praatje aan met nieuwe leerlingen. Hoewel vele leerlingen hem naar de microfoon zagen gaan stopte hun gebabbel pas toen hij het woord nam. "Beste leerlingen, stilte graag zo meteen kunnen jullie jullie gesprekken verderzetten." De directeur van de school was niemand minder dan Jiminy Cricket al was het hem op de een of andere manier gelukt een menselijk gedaante te krijgen, geruchten gingen dat een goede fee hem die wens verleent had, anderen spraken dan weer om een gunst van een slechte heks. "Ten eerste wens ik jullie van harte welkom, ten tweede wil ik jullie nogmaals of voor zij die nieuw zijn voor de eerste keer de regels van deze school op het hart drukken. Op deze school willen we er voor zorgen dat jullie in de mensen wereld kunnen leven zonder op te vallen en jullie krachten onder controle krijgen. Vandaar is het ten strengste verboden krachten tijdens de lessen te gebruiken waarbij deze niet nodig zijn en ook buiten de lessen moeten deze tot een minimum beperkt worden. Het dragen van een uniform is verplicht, diegenen die het nog niet aanhebben worden dringend verzocht zich zo dadelijk in hun kamer om te gaan kleden." Zijn speech ging nog wel een tijdje door. Belangrijke punten die nog gegeven werden waren dat de nieuwe leerkracht wiskunde een mens was en iedereen daarom nog eens extra zijn best moest doen met 'niet opvallen'. Eten zou over een paar uur geserveerd worden en de lessen zouden morgen om half negen stipt aanvangen, en je kon maar beter op tijd zijn. Sleutels hadden de leerlingen eerder al ontvangen dus na hen nog een keer veel succes en plezier met dit schooljaar te wensen mochten ze naar hun kamer gaan.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Sam
Opeens was het meisje weggegaan. Oke? Hij snapte mensen niet. De woorden van het meisje hadden wel indruk gemaakt. "Dus jij zit bij evil," had ze gezegd. Waren er groepen? Of komt het gewoon door zijn afkomst. Hij wilde het laten voor wat het was. Hij concentreerde zich op de directeur, die ook was aangekomen. Gewone leraren, eten, half negen aanvangen. Hij zal wel op tijd komen. Soort van. Eigenlijk niet. Na de toespraak ging Sam naar zijn kamer. Hij voelde zich verschrikkelijk. Er drukte iets op hem, een vaag, raar gevoel. Het voelt als dood. Het is aan het sterven. Sam had helemaal geen zin in eten. Hij had al gegeten vandaag. Hij wilde alleen schoon worden en slapen in een fatsoenlijk bed. Dat was het minste wat hij wilde. Hij kwam bij zijn kamer. Hij deed zijn leren jasje uit, gooide die naast zijn bed en zocht de douche. Hij deed de deur op slot en kleedde zich uit. 'Oke. Hoe werkt het eigenlijk?' vroeg hij zichzelf mompelend af. Gewoon proberen. Zijn voeten waren helemaal wit door de natte sokken. Hij had ze eigenlijk uit moeten doen. De sokken stonken te erg, dus Sam zag geen andere mogelijkheid dan ze te verbranden. Ze waren al wel wat opgedroogd, dus ze waren bijna meteen in brand. Sam legde de brandende sokken in de hoek en ging douchen. Hij zag een aantal knoppen. 'Oh help. Heb ik weer,' mompelde hij weer. Hij drukte eerst voorzichtig op een knop. Er gebeurde niets. Hij drukte nog een keer. Nog steeds gebeurde er niets. Hij draaide een beetje aan een knop. Er spoot warm water uit de douchekop. Het water was lekker warm, voor de verandering. Sam keek rond en zag vier flessen. Op twee stonden "Shampoo" en op de andere twee stonden er "Bodylotion." 'Wat in godensnaam is dit?' Hij keek met afschuw naar de vier flessen. 'Wacht, waarom heb ik twee keer hetzelfde?' Meteen nadat hij die vraag had gesteld besefte hij dat hij niet alleen op zijn kamer zat. Hij had niet rondgekeken. Hij had vast weer een slechte eerste indruk gedaan. Hij lachte. Hij hoorde hier niet. Sam legde een fles shampoo en een fles bodylotion neer en ging improviseren. Maar hij had steeds de indruk dat er iets niet hoorde. Het hele kasteel, alles en iedereen voelde als dood. Hoe kon dat?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld