Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O) Tuesday 25 may 2056,

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:

Orpg ft. @Alison

----- 🥀 -----

Walking through the city streets
Is it by mistake or design?
I feel so alone on the Friday nights
Can you make it feel like home, if I tell you you’re mine?
It's like I told you honey

Come and take a walk on the wild side
Let me kiss you hard in the pouring rain
You like your girls insane
Choose your last words
This is the last time
'Cause you and I, we were born to die

Lost but now I am found
I can see but once I was blind
I was so confused as a little child
Tried to take what I could get
Scared that I couldn't find
All the answers honey

Don’t make me sad, don’t make me cry
Sometimes love is not enough and the road gets tough
I don’t know why
Keep making me laugh
Let's go get high
The road is long, we carry on
Try to have fun in the meantime

Come and take a walk on the wild side
Let me kiss you hard in the pouring rain
You like your girls insane
Choose your last words,
This is the last time
'Cause you and I
We were born to die

WAARSCHUWING: Dit orpg bevat Schokkende onderwerpen.

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:

Kelsey Espinoza - 19 years old

{option}

"It has been five months, sixteen days and twenty-two hours since a toxic illness killed 90 percent of the humans. Only the ones who were immune survived, but most of them got killed by the hungry vampires. They're everywhere searching for us, humans. Our blood is the thing that's making them crazy, willing to take everything for the bright red liquid. Verbena is the only thing to keep them away, A little purple flower that saved my life several times by now. I wear them in my pockets to keep them from compelling and messing with my brain, I need to survive this. At night are the most of them, some of them can't walk in the daylight. I once saw one of them burning to ashes, it gave me hope. Please, God. If you really exist, let me survive this. Amen", Smeekte Kelsey. Haar handen bevonden zich samen tijdens het gebed, vervolgens los gelaten. Ook al geloofde Kelsey niet dat er een God bestond, deed ze haar gebed bijna dagelijks. Het gaf haar de hoop die ze nodig had te overleven. Ze bevond zich in een kleine kamer van een appartementencomplex, een reden was om daar opzoek te gaan naar eetbaar eten. Haar buik kreeg krampen als een signaal dat ze echt voedsel nodig had, maar het gaan naar een supermarkt is te gevaarlijk. Hoewel het de enigste plek is met nog een kleine hoop voor voedsel, is het bijna onmogelijk om er levend weg te komen. Kelseys vingers gleden over de keukenkasten, vervolgens het geopend in de hoop dat er voedsel in zou zitten. Enkel borden kwamen tevoorschijn waardoor ze over ging op de volgende kast, beschimmeld brood en fruit waren enkel in de kast te vinden. De stank zorgde ervoor dat Kelsey de kast gelijk dichtsloeg, waar zich een luide klap vanaf kwam. Gekraak was niet veel later van het plafond te horen, alsof iemand zich verplaatste boven haar. "Shit", vloekte Kelsey. Angst verspreidde zich over haar gehele lichaam, bang dat een van de vampieren haar zou hebben gehoord. Binnen enkele secondes sprinten ze naar haar tas toe om haar belangrijke bezittingen mee te nemen, erna gesloten om het te dragen op haar rug. Kelsey staarde even door het raam, buiten het vieze glas was de felle zon nog te zien. Haar schoenen veterde ze goed vast, zichzelf vervolgens een weg naar de deur gemaakt om het te openen. Het betonnen trappengat was haar enigste optie om het gebouw te verlaten, waar ze gebruik van maakte. Haar voeten stapte de vele traptreden zo snel mogelijk af, in de hoop om te kunnen vluchten. Luide voetstappen waren nog steeds boven haar te horen, het was zeker dat iemand haar had opgemerkt. Stress zorgde ervoor dat haar zicht onduidelijk werd, haar hartslag voelde ze hoger worden bij elke verdere stap die ze zette. Een obstakel op de trap zorgde voor een pijnlijke val op de koude betonnen vloer, enkele bezittingen in haar tas voelde ze breken terwijl ze de grond raakte. Haar grootste zorgen gingen naar haar knieën die open waren, bloed stroomde uit de verse wondjes. "No, no, no", fluisterde Kelsey. De voetstappen boven haar versnelde zich, zo duidelijk geworden dat hetgene boven haar niet menselijk was. "Keep away! I've got a gun", riep ze. Een gedaante sprinten van de trap, enkel wind was hetgeen wat Kelsey er van merkte. Voor haar bevond zich een jongen, pas duidelijk geworden na enkele keren knipperen. Het was een lange jongen rond midden twintig, bruin haar met ogen in dezelfde tint. Hij zag eruit als een normaal mens, ook al wist Kelsey dat hij dat niet was. "I'm warning you, don't get any closer to me", riep Kelsey duidelijk. De trillende toon verhoging in haar stem verraadde haar angst, ze wilde niet dat haar leven eindigde als voedsel. Haar hand reikte naar het pistool in haar tas, het vast gehouden om haar sterker te voelen. "Your so young, I wonder how good your blood taste", antwoordde de jongen. Zijn stem echode door het tappengat, elke seconde verhoogde het de angst van Kelsey. Ze had hem aangestaard in zijn diepbruine ogen om enkel contact naar menselijkheid in hem te zoeken, een poging dat onmogelijk was. "My blood is full of verbena.. I'ts not going to taste good, beleve me", riep ze. De jongen maakte enkele stappen naar haar toe, zijn gezichts- uitdrukking bleef nog steeds emotieloos. De jongen had overduidelijk geen ziel in zich. Haar hand pakte haar pistool uit de tas, vervolgens op hem gericht om de trekker over te halen. Het luide geluid van het schot was door de gehele flat te horen, het raakte de jongen recht in zijn borstkas. Echter had het geen invloed op zijn lichaam, alsof het nooit gebeurd was. "You're dead now", schreeuwde hij. Zijn lichaam bevond zich snel voor Kelsey, haar vast gegrepen zodat ze geen kant meer op kon. Zijn gezicht veranderde, donkere aders vormde rondom zijn ogen. Het angstaanjagende waren zijn tanden, die zich een weg naar haar nek maakte. "Please don't", riep Kelsey. Tranen vormde in haar ogen waarvan kleine druppels over haar wangen gleden. Haar handen probeerde de jongen van zich weg te drukken, wat leek te lukken. De jongen nam afstand van haar lichaam, haar hand vast gepakt terwijl hij zijn vinger toppen over haar gouden ring voelde. "This can't be possible, I recognize this out of millions", fluisterde de jongen. Zijn stem gaf haar rillingen, angst nog steeds verspreid door haar geheele lichaam. "This is my grandma's, how did you got this? Did you steal it?", vroeg hij. Kelsey wilde antwoordde, maar enkel gestotter kwam uit haar keel. "You little thief!", riep hij. Zijn handen grepen terug naar haar schouders, klaar om haar af te maken.

"No! It's a misunderstanding.. My mother, she gave it to me when she died of the illness. It's in my family for the past few centuries"

@Alison

Account verwijderd

schreef:

Andres Rodrigo- 128 years old

I see people suffering, health wise and sanity goes backwards
They are torturing themselves every day
Society is getting worser, malicious and vicious
People are feeling useless and desperate
Misery comes and goes
Without a solution
----------------------------
praying for my sins

I'll tryna be in that
Not tryna be cool
Just tryna be in this
Tell me how you choose
Can you feel where the wind is?
Can you feel it through
All of the windows,
inside this room

''It's like they expected me to be evil''

Account verwijderd

schreef:
Zijn verlangen naar bloed maken zijn dorstige behoeftes alsmaar voortreffelijk, terwijl hij elke kamer grondig doorzocht had, of er daadwerkelijk mensen in het verlaten gebouw te bekennen waren. De meerderheid van de lijdende bewoners had zich kunnen verstoppen in elke uithoek van de lege, verlaten kamers. De meeste personen zagen het als een uitvlucht, echter was hun gezondheid een moeilijkheid waarbij de kans op overleving erg klein was. Zijn agressie kon zich op elk moment toeslaan, waarin hij meerdere malen grote fouten had begaan, die niet meer terug te draaien waren. Zijn verleden had hem de persoon gemaakt wie hij nu was. Sinds zijn vampieren bestaan hem een mogelijkheid had gegeven om het leven onsterfelijk te moeten doorstaan, gaf het hem sinds vandaag een onrustig gevoel. Het idee dat hij binnenkort, zonder bloed in zijn systeem zal gaan sterven, maakte elke gedachte die rond zijn hoofd spookte vele malen erger. Hij had zeker geen behoefte om zijn leven voor eeuwig te spenderen in een doodskist, waarbij je ziel zich wellicht nog bevond in de realiteit. Zelfbeheersing was inmiddels niet zijn beste eigenschap. Sinds hij zijn leven door moest komen als een vampier, was hij regelmatig de controle verloren, waarin hij een onschuldig persoon leeggezogen achterliet. Zijn daden, waarin hij sinds de dag van vandaag nog altijd geen spijt van had, gaf hem nog de moed om verder nog naar menselijke wezens te zoeken in het landhuis. Ondertussen was zijn huid lijkbleek aan het belopen, door de hoeveelheid bloed die hij had misgelopen in zijn lichaam. Een vampier kon niet langer dan enkele dagen zonder bloed in zijn lijf, zijn fysieke kracht zou zich verminderen, terwijl Andres zich beelden zou hallucineren, totdat hij in een eeuwige slaap zou belanden. Bekende stemmen spookte rond zijn hoofd, gehuil die uit zijn oren te horen waren, alsof hij al zijn ellende voor de tweede keer had meegemaakt. De welbekende stemmen, van de man die zijn geluk had vernietigd, en nu nergens meer te vinden was. Het enige gevoel van vreugde wat Andres met zich mee bracht, was het plezier met jonge vrouwen wat hij merendeels alleen voor het bloed had vervuld. Nadat hij de vreselijke tragedie sinds jongs af aan had meegemaakt, had Andres geen liefde gekend. Hij sloot zich buiten, en nam alleen plaats voor de moorden die hij dagelijks pleegde, dat was onder andere zijn levensaanpak.
Flashback
''Would you rather spend your entire life as a monster, instead of a ordinary human being?''
''i'm a godddamn human being''
''No you're not, monsters like you kill for their pleasure and survive with innocent blood in their system, I wouldn't call that humanity''
''I'm still the same person inside, It's may a lot to process''
*shotgun appears*
''You don't have to do this, please I'm beggin'' you'' Don't use your anger to vampires for killin'' my mother''
''She doesn't want to life with a monster as her son, I can insure you''
''You're gonna pay for this, hell of a revenge is comin', sooner or later''
Hij herinnerde zich exact welke woorden hij die avond aankondigde, de moordenaar die haar had laten lijden, om het feit dat Andres een nieuw hoofdstuk begon, als een vampier. Hij was al die jaren op zoek gegaan naar de man die zichzelf ''vader'' van Andres durfde te noemen, maar sinds de ziekte die de stad had overgenomen en zijn tekort aan bloed, kon hij geen kant op. Een welbekende geur kon hij ruiken vanuit zijn positie in de lange, donkere gang. Dat kon wellicht betekenen dat er een menselijk wezen aanwezig was, nadat Andres haastend zijn instinct probeerde op te volgen, ongeduldig en met enigszins genoegen,hoorde hij de stemmen als geweld tussen zijn oren tekeer gaan. Elke zintuig die hij op dit moment waarmaakte, kwam als een vampier harder over door zijn begeerte aan de vloeistof in de aderen van de menselijke wezens.

Feelings are hard, while i got my emotions mixed up

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:

Nog steeds bevond Kelsey zich in de pijnlijke greep van de jongen, haar luide hartslag was het enige hoorbare in het trappengat. Ze wilden het stoppen, hem niet laten merken dat ze bang was. Maar toch had haar lichaam niet geluisterd. "Please, don't kill me", smeekte ze. De jongen had ze aangekeken, gestaard in zijn diepbruine ogen. Zijn handen had hij los gelaten, vervolgens verplaatst naar haar hand. De ring pakte hij vast, enkele stralen van het zonlicht weerkaatste wat het gouden metaal liet glinsteren. "If you're speaking the truth.. It means that we're family", beantwoordde hij. Zijn hand had hij los gelaten, vervolgt door een paar stappen naar achter te zetten. Hij leek angstig, op dit moment zelf angstiger dan Kelsey zelf. "Are you the last one? Of our family?", vroeg hij. Zijn stem maakte haar bang dat hij iets van plan met haar was, hoewel de onbekende vampier familie bleek te zijn vertrouwde ze hem niet. Zijn leven draaide nog steeds om moorden, enkele secondes geleden zelf om de haren af te nemen. "I think so, all the members I know died. It's just me now", antwoordde Kelsey. Weg gekeken van zijn blik, waarvan nog steeds enkele aderen zichtbaar waren. "Are you going to keep me alive? Please", vroeg ze. Haar tas had ze naar zich toe geraapt, gevolgd door het oprapen van enkele verloren bezittingen. "I'm going to help you. We're family so we take care of each other.. If you give me every day a little of your blood, I will protect you against the other vampires. Sounds like a great deal right?", vroeg hij. Zijn angst aan jagende toon was verandert naar een die normaal klonk, het maakte haar duidelijk dat hij haar niet meer kwaad wilde doen. Even dacht ze na over de deal, maar toch wilde ze het weigeren. Ze had angst dat hij haar toch zou vermoorden, anders wel perrongelijk. "I can take care of myself, I'm surviving for the past five months", antwoordde Kelsey. De jongen had ze terug aangekeken, wachtend op zijn antwoord. "I don't want the last member of my family to be killed, our family is strong and we need to stay alive. Together we are stronger", zij de jongen. Kelsey had haar blik angstig naar de grond verplaatst, ze twijfelde over het aanbod. "What if you kill me ? Even though we're family, your still a vampire", had ze hem gevraagd. De angstige toon in haar stem was verminderd, zo aangetoond dat haar angst voor hem was afgenomen. "I'm not gonna kill you, I've been an vampire for a very long time. I can control myself, I promise", antwoordde de jongen. Zijn hand had hij uitgestoken, als belofte voor zijn deal. Kelsey twijfelde over het aanbod, toch besefte ze dat ze wel bescherming nodig had. Als ze dit wilde overleven kon ze het best haar familielid vertrouwen voor enige hoop. Het was een risico, maar toch had ze zichzelf overgehaald. Zijn hand pakte ze vast, vervolgens langzaam heen en weer geschud. "I'm Kelsey by the way", stelde ze zich voor. De jongen had ze terug aangekeken, bedenkend over wat zijn naam zou kunnen zijn. "Álvaro" beantwoorde hij haar, een naam die hem perfect paste. Een echoënd geluid maakte zich hoorbaar door het trappengat, betekenend dat zich nog iemand in het verlaten gebouw bevond. "Are you alone?", vroeg Kelsey. Ondertussen opgestaan om zichzelf uit de zittende positie te krijgen, haar handen veegde ze over de wondjes op haar knieën. "No, it's a friend. Don't worry about him.. I'll make sure he will keep in control", antwoordde Álvaro. Een gedaante liep van de trap af, zo aangekomen op dezelfde verdieping als haar. Angst was totaal verdwenen wanneer Kelsey hem had aangestaard, totaal verdwenen in haar gedachten. De jongen straalde kalmte uit, iets wat Kelseys interesse naar hem verhoogde. "Andres, this is probably my last family member.. Kelsey, we're taking her with us”, verbrak Àlvaro’s stem haar gedachten. Haar blik had ze terug gewerkt naar de bruin harig gekleurde jongen, hem vol verbazing aangekeken. "Taking to where? I'm not planning to leave this place", antwoordde Kelsey. Vervolgens enkele stappen naar de muur gezet tot het beton haar rug raakte. "You will find out soon", zij Àlvaro. Zijn hand had Kelsey's boven arm stevig vast gegrepen, haar zo in een onmogelijke situatie gebracht om te ontsnappen. "We're leaving", vulde zijn stem haar oren. Geen emotie was op zijn gezicht te bekennen, haar zo het angstige gevoel terug gegeven dat ze een grote fout had begaan. Toch probeerde ze zich niet te verzetten, haar angst dat het alleen maar erger zou worden als ze dat wel deed.

@Alison

Account verwijderd

schreef:
Haar verlangen om haarzelf te verzetten, wat enigszins alleen maar onverstandige beelden zouden roepen, had uiteindelijk besloten om zich zelf over te dragen aan de twee vampieren, die haar al in zijn greep hadden genomen, onderwijl hij de geurigheid van vervain uit haar kon aanvoelen. ''Don't even try to take a little bite'' She is taking vervain'' waarschuwde Alvaro, gedurende de looppassen die volgde, achter hem met het meisje in Andres zijn controle. ''I'm a vampire to, you know'' and I already figured it out, caus' this pretty wasn't that smart to hide her vervain, like hunters do'' bracht Andres nog scherp, sarcastisch over, alsof Andres zijn zintuigen er niet hadden bij geroepen tijdens zulke situaties. ''Besides, I wasn't considering to attack her without your approval, which I'll never have'' voegde hij nog toe voordat hij een einde wou maken aan de discussie tussen hem en Alvaro, pure tijdsverspilling wat niet goed af liep met een korte tijdsduur. Andres had als eenling de taak om haar in bedwang te houden, onderweg naar het landhuis, terwijl Alvaro ons de weg zou wijzen en alle obstakels die hem in de weg stonden zou verhinderen. Hij kon echter geen weerstand bieden tegen het vloeistof wat uit haar aderen stroomde, tevens zou het geen goede oplossing zijn, aangezien de jongedame al beschermd was tegen vampieren sinds ze de medeweten van vampieren kon inzien. ''You've a lot of experience with vampires, haven't you?'' fluisterde Andres, onverstaanbaar voor Alvaro die een paar meter vooruit passeerde, in haar oor, terwijl hij intensief met haar lokken speelde, alsof hij interesse toonde in de denkwereld van het meisje. Andres toonde enigszins nooit interesse voor andere mensen, alsof hij zichzelf voor de gek hield me elke terugstoot van medeleven die hij beproefde in zijn eeuwige leven. Menselijke wezens beschouwden hem als een monster, er waren overvloed vampieren die geen kwaad in de zinnen hadden. Andres was daarentegen een ander verhaal, leedvermaak en genoegen van voldoening speelde een rol, tijdens zijn dagelijkse moordpartijen, die zich hadden beperkt sinds de dagen waar de bevolking zich hadden verkleind door de ziekte die heerste. Zijn afleidingsmanoeuvre's waren voor nu nergens te bekennen, wat voor Andres teleurstelling met zich mee bracht, wellicht kon hij een kleinigheid van het bloed van de jongedame ervaren, als vervain nog zou uitwerken uit haar menselijk lichaam. De enige behoefte die hij wou bevredigen, was door middel van het warme bloed in zijn lichaam inslaan, geestdriftig en nuchter. ''Let me tell you one thing'' If the vervain worked out, I'll get a little taste, if you want to, or not''
Zijn woorden die kil over zijn lippen ontsnapte, bracht de situatie een geslotenheid van stilte met zich door, onderwijl hij met zijn vingertoppen over haar bleke huid ging, hartkloppingen van het meisje die tekeer ging door de bedreiging die Andres zojuist had uitgeroepen. Hij kon zijn geen verandering brengen in zijn houding, zo was Andres eenmaal overeind gekomen. Zijn emotionele gevoelens sloot hij van zichzelf af, en verborg hij, hopend dat hij het nooit meer naar boven water zal dragen. Het bouwde kwetsbaarheid bij Andres op, tegenwoordig probeerde hij dat jarenlang te vermijden en zijn kille intenties voor moorden uit te breiden, in een gigantisch bloedbad, waar alleen Andres baat aan zou hebben. Zijn voetpassen met het meisje om zijn zijde, probeerde hij althans te versnellen, aangezien de tijd zich begon te voort vluchten en ze de poorten van het landhuis niet toegankelijk tot zouden stand brengen nadat de avonduren in gingen. Het landhuis zou de ideale gelegenheid zijn om zijn zoektocht te herstarten naar menselijk bloed, om reden dat het meisje nu geen nuttige voorwerp voor Andres zou zijn. Momenten van vroeger hadden zich hervat in zijn gedachtes, momenten van genot, waarbij elk zintuig van hem was versterkt, zijn fysieke kracht onoverwinnelijk was voor elk ander wezen wat hem in de weg stond, nu was er een deel van hem verloren, nadat de ziekte zich had omgeslagen in een ernstig fiasco voor niet alleen de menselijke wezens, tevens ook het bovennatuurlijke. In de autorit, waarbij Alvaro regelmatig een kijkje had genomen via het spiegelbeeld in de auto, om regelmatig de toestand van haar familielid te inspecteren, gaf Andres hem een knikje als teken dat ze beheersend, zowat onbewogen haar positie nam naast Andres.

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:
Een groot huis vulde haar zicht, haar totaal afgeleid van haar omgeving. Het was een prachtig huis, zeker miljoenen was het waard. De licht gekleurde stenen kleurde prachtig met het deels begroeide groen. Het leek haast alsof het uit een sprookjes boek kwam. Haar familie lid bevond zich al voor de opening, gebruik gemaakt van zijn krachten om zich sneller te bewegen. De deur had hij geopend, zodat Kelsey zich binnen enkele secondes al in het huis bevond. Haar ogen bewonderde de inrichting, nog prachtiger dan de buitenkant. "Take her up stairs to the bedroom that's not in use", verbrak Àlvaro haar gestaar. Haar arm werd stevig vast gepakt als teken dat ze Andres moest volgen, zijn teken ook opgevolgd aangezien ze geen problemen wilde. Een grote trap betrad ze om op de volgende verdieping te komen, haar voeten volgde de treden van de trap. Boven aan werd ze gelijk mee getrokken in de lange gang, een deur werd geopend waar Kelsey naar binnen werd geduwd. Ze bevond zich nu in een grote slaapkamer, vol met mooie spullen en trofeeën. Vanaf dit moment besefte ze dat dit huis waarschijnlijk niet hun eigendom was, een gehele familie zou hier gestorven of gevlucht zijn. Misschien zouden ze hun wel vermoord hebben, hun aderen leeg gezogen voor enkel die van hun eigen te behouden. Kelsey walgde van het idee. De deur had ze dicht geslagen, zo het contact met Andres verbroken. Haar tas gooide ze op het bed, ondertussen een rondje gelopen om te kamer te verkennen. Veel familie foto's bevonden zich op de kamer, waarschijnlijk was het de familie die hier had gewoond. Haar handen pakte een van de trofeeën vast, zo bewondert de tekst gelezen. 'First place dancer Madison Miller', haar handen veegde enkel stof van het beeldje af. Ze voelde zich bedroeft om het idee dat deze familie waarschijnlijk niet meer in leven was, bedenkend over alles wat ze hadden kunnen bereiken. Haar gedachten dwaalde af naar haar eigen familie, die ze enorm miste. De ziekte was snel gekomen, iedereen om haar heen werd steeds zwakker. Maar Kelsey leek het niets te doen, niks had ze er van gekregen alsof ze er immuun voor was. Haar handen zette de troféé terug op de plank, vervolgens naar het bed gelopen om er plaats op te nemen. De kamer van Madison was prachtig en stond vol met peperdure spullen, het hoogte punt was het prachtige bed waar ze zich nu op bevond. Haar tas had ze geopend zo haar eigen spullen eruit gehaald, het pistool had ze in haar achterzakken gestopt. Kelsey wilde zich eenigsinds een beetje kunnen gerust stellen als ze hier moest gaan slapen. Een luid geklopt was te horen op de deur, vervolgens geopend waar ze Àlvaro binnen zag komen. Zijn ogen waren donkerrood, diepe aderen bevonden zich er omheen. Het wekte angst bij haar op, haar hand had ze op haar pistool gelegd. "Please, Àlvaro.. Don't..", probeerde ze haar zin af te maken. Echter had Àlvaro zijn tanden al in haar nek gezet, een diepe wond gemaakt. Een hevige pijn zorgde voor tranen in Kelseys ogen, toch had geprobeerd het in te houden aangezien ze geen zwakte zou willen tonen. Haar verbena had geen effect op de vampier, het baarde haar zorgen over waar hij nog meer immuun voor zou zijn. Bloed druppels voelde ze langs haar nek naar beneden lopen, zo gevlekt op haar witte T-shirt. Haar zicht werd waziger, zo gingen haar gedachtes mee. De pijn was het enigste wat haar een beetje helder had gehouden, ervoor gezorgd dat ze wakker bleef. Ze voelde hoe Àlvaro's mond bewoog om het bloed uit haar nek te krijgen, zich zo te voeden met haar leven. Even dacht ze dat hij niet meer zou stoppen, dat haar laatste minuten hadden geslagen. Maar toch was de vampier gestopt, haar even aangekeken. Het afgedruppelde bloed had hij van haar huid gelikt, om zo niets te verliezen. Tranen gleden over Kelseys wang naar beneden, maar geen enkel geluid had ze durven maken. "I'm so hungry Kelsey, I need more.. Don't tell anyone about this, i'ts from now on our little secret. Family first, remeber? I'll make sure that I have human food tomorrow, If you give me some more of your blood", had hij in haar gefluisterd. Erna verdwenen uit de kamer, alsof hij er nooit was geweest. Kelsey's tranen waren echter niet gestopt, zacht gesnik was het enigste wat ze liet horen. Ze voelde zich vreselijk, wetend dat ze Àlvaro nu sterker had gemaakt om meer moorden te kunnen plegen.

And there's no remedy for memory your face
Is like a melody, it won't leave my head
Your soul is hunting me and telling me
That everything is fine
But I wish I was dead

Oh oh oh, ha ha ha
I don't wanna wake up from this tonight
Oh oh oh, ha ha ha
I don't wanna wake up from this tonight

There's no relief, I see you in my sleep
And everybody's rushing me, but I can feel you touching me
There's no release, I feel you in my dreams
Telling me I'm fine

{option}

@Alison

Account verwijderd

schreef:
Naarmate Andres zijn symptomen als poging wou vermijden, hoestte hij pikzwarte donkere vloeistof uit, terwijl de hitte zijn lichaam had overgenomen. Zijn hoektanden die onbewust werden bloot gesteld, door zijn begeerte aan bloed. Elke klank die werd uitgesproken in het landhuis, nam Andres in een verre afstand mee, terwijl hij zijn agressieve houding op elk moment kon tentoonstellen aan de andere bewoners. Een deel van Andres had de hoop opgegeven, hem zelf uit het lijden verlossen door middel van een houten staak, recht in zijn hart te steken, zonder enige vermoeden van de medemens. Andres was in zijn standpunt eerder een bedreiging voor hun levensloop, met name de langdradige, denkbeeldige lijst van moorden die hij had betracht. Hij kon zich geen positie veronderstellen, elke staande positie maakte hem mentaal waanzinnig, geesteziek van zijn bestaan. Hij zag zijn eeuwige leven als een geschenk, tevens was de pijn als vampier ondraaglijk, ondenkbaar in te beelden. Zijn zachte, onverstaanbare woorden, lieten kalmte in zijn oren vullen, terwijl hij zich even niet had gefocust op zijn levenstoestand, passeerde hij, wankelend zijn weg door de lege gangen. Alvaro zijn afwezigheid was te merken in het landhuis, aangezien zijn aanwezigheid als dwang, geweld door andere hun oren kwam, leider van de meeste vampieren, aangezien zijn kracht overheersend was, en hij elk wezen binnen enkele minuten kon uitschakelen. Zijn ogen gericht, geconcentreerd op stemmen, die zijn wensen kunnen vervullen door middel van zijn begeerte aan bloed. Hij nam elke weg die mogelijk was in het landhuis, van kelders tot aan trappengangen. Een blondine, rond de twintig geschat greep zijn aandacht, terwijl hij zijn charmes bezichtigde, met moeite gezien zijn fysieke kracht zich aan het uitdoven was. Zijn aantrekkingskracht zou hem dit keer begunstigen, zodat hij zijn beet zou grijpen als hij de kans had. Een handelswijze om haar aandacht te winnen was voor Andres moeiteloos voor elkaar te krijgen, de volgende stap zou haar door enigszins wat complimenten uit te wisselen, haar in het slaapplaats zien te bereiken. Naarmate hij de kans had om haar lippen op de zijne te rusten, was geduld ver te zoeken, aangezien hij zijn beet al in haar hals had bemachtigd. Gegil vervulde zijn oren, terwijl hij elk genot van het vloeistof uit haar lichaam had verwijderd. Na enkele secondes was het volgende slachtoffer al op de betonnen vloer beland, bloed die hij van zijn mond had afgeveegd, en elke vingertop van het bloed had afgelikt, leverde Andres een krachtig vermogen op, een overvloed van intense macht nam zijn lichaam over. Meedogenloos liet hij het slachtoffer op desbetreffende ruimte liggen, nam hij zijn weg terug naar zijn kamer. Dagenlang had hij gewacht voor dit moment, onderwijl hij zijn kalmte niet kon beheersen en hij uiteindelijk zijn vertrouwen in hem zelf weer gewonnen had. Elke vampier had zo zijn leefgewoontes, onder andere door elke dag van hun eeuwige leven te spenderen aan een kleine hoeveelheid, tevens had Andres niet voor die leefgewoonte gekozen. Hij nam eerder de genoegen om zijn drang aan vloeistof meteen te laten gebeuren, alsof hij zijn eigen behoeftes boven andere had gezet en zich geen emotionele emoties wist te betasten. Hartstocht in liefde en passie veroorzaakte zwakke eigenschappen voor zowel de menselijke wezens als de vampieren, Andres liet ook sinds jaren geleden geen mensen meer binnen. Grotendeels wou niemand een vriendschap beginnen met Andres, aangezien zijn dagelijkse bezigheden zouden botsen met de andere.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld