Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || Visiting The Shadows With You Is -

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
De ruimte was zo donker dat Catalina weinig kon opmerken. Wanneer haar ogen de ruimte doorkeken, probeerden ze ook ondertussen te wennen aan de donker die door de kamer heen heerste. De gordijnen waren dicht en daarbij was het al nacht in het land. Langzamerhand begon ze zich te beseffen waar ze zich daadwerkelijk bevond. De duur uitziende meubels, kleden en stoffen die zich in de kamer bevonden konden enkel erop duiden dat het de slaapkamer was van de toekomstige koning. De ruimte was groter dan de kamers in het kasteel en daarbij was het ook duurder bekleed dan de rest. De verschillende meubels vulden de ruimte die als een slaapkamer diende. Jammer genoeg kon ze de kamer niet beter bekijken, aangezien de persoonin het grote bed haar aandacht trok. Haar voeten brachten haar naar het grote bed. De witte lakens waren niet meer netjes en dat kwam door de man die eronder lag. Zijn koninklijke uitsraling leek compleet verdwenen te zijn. De kleding die hij normaal gesproken droeg lagen in de kast die daarvoor bedoeld was. In plaats daarvan droeg hij slaapkleding. Zijn donkere haren waren over de kussens heen gezaaid en op zijn gezicht rustte een kleine frons, wat erop duidde dat hij aan het dromen was. Een welbekend gevoel verspreide zich door haar lichaam wanneer ze zijn onschuldige gezicht zag. Zo rustig mogelijk nam ze plaats naast de man, waarna ze haar blik langs de houten planken liet gaan, om ze vervolgens op dr muur voor zich te richtten. Glasscherven lagen verspreid over de vloer en een alcoholgeur drong haar neusgaten binnen. Ergens wist ze dat ze beiden hun avond op dezelfde manier hadden beleefd. De overvolle bord liet duidelijk zien dat de toekomstige koning geen trek had in zijn avondeten. Ze richtte haar blik op haar handen die op dat moment een spelletjemet elkaar leken te spelen. Haar vingers haakte ze over elkaar, een teken van haar nerveuze gevoel. ‘Here I am’, lachte ze. Hoe graag ze hem van zich af wilde duwen, ze kon het niet. In de afgelopen jaren was ze zó gehecht geraakt aan de persoon die ze haar beste vriend kon noemen, dat het haar mentaal kapot maaktte wanneer ze niet bijhem kon zijn. Ze gaf haar gevoelens de schuld daarvan, wetend dat ze haar aanspoorden tot gedachtes die ze zelf geen plek kon geven. Die gedachtes moest ze hebben voor haar man, maar helaas had hij geen plek in haar hart, aangezien Milo die plek in beslaghad genomen. ‘This is so ridiculous, you know? I always end up with you, it’s just... I can’t take these feelings anymore’, de woorden stroomden uit haar mond. Een korte beweging zorgde ervoor dat ze zich omdraaide om er zeker van te zijn dat haar beste vriend sliep. Hij lag aan de andere kant van het bed en zijn gezicht was richting de muur gericht. Langzamerhand en zo stil mogelijk ging ze naast hem liggen, haar ogen gericht op zijn brede rug. ‘It’s all a lie, Milo. I’m not pregnant, it was all a lie you know? I just wanted to protect you’, een korte glimlach sierde haar gezicht. ‘I don’t know what I was thinking, I just thought it would be a great idea to say that. I knew you would be mad at me and to be honest, I hate the feeling when you’re mad at me’, ze draaide zich om op haar rug. Haar ogen had ze gericht op de kroonluchter die boven haar hoofd hing. De kaarsen waren niet aangestoken, wat ervoor zorgde dat de kamer nog steeds donker bleef. Ze wist dat Milo sliep en de woorden die ze al jarenlang in zich hield vonden zelf een weg om uit haar mond te stromen. Die opluchting die achteraf kwam zorgde ervoor dat een zware last van haar schouders viel. ‘The truth is.. I would never. I would never sleep with him. I know that it must be done, but I just... can’t. Not when I keep thinking about you. I can’t act like I love him, because it isn’t what I really feel for him’, voor even had ze haar hoofd gedraaid om de reactie van Milo te zien. Die kreeg ze helaas niet, aangezien de jongeman in een slaap lag. ‘You know what’s real?’, de vraag stelde ze aan zichzelf. Algauw richtte ze haar ogen op de kroonluzchter boven het bed. ‘My feelings for you. The feelings that I try to hide from you from the beginning You know how hard that was? Knowing that I couldn’t be with you because we were from another stands? I hated that feeling. I hated the feelings that I had for you, you know why? It was because I hated to keep hurting myself. Everyday when we were with eachother I tried to stop love you, but I just couldn’t. I was always thinking how it would be if we were from the same stands. How we could be together as a married couple’, een verdrietige, korte lach verliet zachtjes haar mond. ‘I became so depressed when we left eachother that day when I told you I was going to marry Nicolaes. I still can’t forget how it felt to be without you. It was just... as I was missing a piece of myself. I felt incomplete’, haar tranen volgden een weg langs de zijkant van haar hoofd, waarna ze langzamerhand haar donkere haren nat maakten. ‘When I saw you at that party, I couldn’t be more happy. The moment I came into that room and I saw you standing in the middle it was like I finally felt complete. Remember that necklace you gave me? I still carry it with me, everywhere where I go I have it with me’, haar hand greep naar de ketting die hij haar die avond had gegeven. De sieraad hield ze altijd verborgen onder de stof van haar jurken,, wetend dat de mensen er anders vragen over zouden stellen. ‘It reminds me of the feelings I feel for you. Nobody can take that from me. It’s hard to love you, but I love the feeling only you can give me. God.. I’m so hypocrite. I only can say these things when I’m drunk’, het laatste stukje mompelde ze in zichzelf. ‘I know that you’re still mad at me, but I just couldn’t sleep and I wanted to see you. The fight we had in the garden really made me think about everything. I just want you to know that I’m sorry’, een korte gaap volgde na haar woorden. ‘I’m not pregnant. I said that because Nicolaes threatened me. He said that he would kill you if he would see us again. I was so scared, because deep inside I know he would do that. I wouldn’t forgive myself if he would do that. I mean... I can’t let you die, it probably sounds selfish, but i can’t lose you, not like that’, langzamerhand pakte ze de lakens om vervolgens haar benen eronder te schuiven. ‘And here I am, in your room, telling you about my dangerous feelings for you. I just love you so much, that I can’t let you go’, haar ogen had ze gesloten. ‘I wanted it to be easier for us, that would be so much better’, vertelde ze.

‘Goodnight Milo.’

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
De thee had ervoor gezorgd dat Milo snel in slaap wasgevallen. Hij was uitgeput. Niet zozeer van de inspanning en de stress van de afgelopen dagen, de druk die hij ervaarde om koning te worden was hij inmiddels gewend. Het kwam door de emoties die hij die middag had gevoeld. De emoties naar aanleiding van de discussie die hij in de tuin had gehad met Catalina. Eerst was hij vooral boos geweest. Hij kon gewoon niet begrijpen waarom Catalina niet eerder eerlijk tegen hem was geweest, het was alsof ze tegen hem gelogen had. Hij voelde zich schuldig dat hij haar bij haar man had weggehaald, terwijl ze samen een kindje verwachtten. Hij wist dat Nicolaes gevaarlijk was, maar misschien was zelfs dat verhaal niet eens waar. Doordat hij zich zo verraden en boos had gevoeld had hij dingen tegen Catalina gezegd waar hij later spijt van kreeg. Milo was een goede jongen en zou dat altijd zijn. En hoewel hij diepe gevoelens voor haar had, was hij ergens nog steeds blij voor haar dat ze samen met Nicolaes een kindje zou krijgen. Als dat is wat ze wou, dan gunde hij dat haar met heel zijn hart, hoe moeilijk dat ook voor hem was.
De gevoelens hadden ervoor gezorgd dat hij naar de drankgreep. Het was een slechte eigenschap van hem, maar het was iets wat hij vaak deed als hij zich zo machteloos voelde. Hij had spijt dat hij geen afscheid van haar had genomen op een andere manier. Hij wist niet of hij haar ooit terug zou zien en hij had lelijke dingen tegen Catalina gezegd. Toch hoopte hij tegelijkertijd dat ze snel haar spullen zou pakken en vertrekken. Zowel Catalina als Nicolaes wilde hij niet onder ogen komen. Hij sloot zichzelf daarom de rest van de dag op in zijn kamer, al kwam dat ook omdat hij daarnaast voor de rest niemand wilde spreken. De dienstmeisjes kwamen vaak genoeg op de deur kloppen, maar hij stuurde ze allemaal weg. Dit was hoe hij zijn verdriet en woede verwerkte. En hoewel Milo snel in slaap was gevallen, lag hij onrustigin zijn bed. In zijn droom lag hij in bed, met Catalina. Haar stem klonk dichterbij en realistischer dan een droom zou horen, en het zorgde ervoor dat zijn hartslag versnelde.

'It’s hard to love you, but Ilove the feeling only you can give me. God.. I’m so hypocrite. I only can say these things when I’m drunk’, hoorde hij haar zeggen. Hij opende zijn ogen en staarde naar de muur. Haar woorden verwarmden zijn lichaam, omdat hij wist dat ze meende wat ze zei. Langzaam draaide hij zich om, waarna hij oog en oog met zijn geliefde lag. ‘It’s fine, Catalina. It has been hard for both of us. But I promise you that you don’t have to be afraid anymore. He is far away,locked up and we will never see him again. We can be happy together.’ Zachtjes praatte hij tegen Catalina. Woorden alleen voor haar bestemd. Woorden die hij dacht nooit uit te spreken, omdat hun liefde onwerkelijkheid leek hoewel ze het beide al die jaren gevoeld hadden. ‘I am yours and you are mine. From this day, until the end of my days.’ Hij liet zijn hand voorzichtig over haar wang glijden, en kuste haar daarna liefdevol. Haar lippen waren zacht en warm, de glimlach die ze moeilijk kon onderdrukken zorgde ervoor dat ook Milo moest glimlachen. ‘Goodnight Milo, I love you.’ Nadat ze hem nog een laatste kus had gegeven draaide ze zich om in zijn armen en kroop dichter tegen hem aan. ‘Goodnight my love, I love you too.’

Een harde klap zorgde ervoor dat zowel Milo als Catalina wakker schrokken uit hun slaap. In de deuropening stond een man, Milo kon het zwaard in zijn handen zien. Bloed drupte langs het wapen naar beneden. In een flits van een seconde stapte Milo uit bed en pakte de dolk die naast zijn bed lag. Hij liep naar de man af en zag door de schemering van het maanlicht dat het De La Cruz was. Zijn mond viel open van verbazing, maar er was geen tijd om wat te zeggen. Vrijwel direct viel de man hem aan. Hij zwaaide met het zwaard naar de koning en probeerde hem te verwonden, maar Milo was snel en ontweek de meeste aanvallen. ‘What do you think you’re doing?’ Sprak Milo verbaasd uit, terwijl beide mannen enkele seconde namen om op adem te komen. Milo hield hem goed in de gaten, maar Nicolaes nam geen tijd om te praten en bleef hem aanvallen. Keer op keer bleef hij steken met het zwaard, totdat hij Milo eindelijk raakte en hij neerval van de pijn. Bloed stroomde razendsnel langs zijn schouder naar beneden, hij drukte zijn hand om het bloeden te stoppen. Hij hoorde Catalina gillen en naar de deur rennen, terwijl ze schreeuwde om hulp. Zodra ze bij de deuropening kwam hield Nicolaes haar abrupt tegen en trok haar bij haar nek naar zich toe. ‘You may lock me up, but you will never get what’s yours. You have no right to be king, you are nothing more than a farmers bastard. You’re worth nothing.’ De hatelijke woorden vielen gemakkelijk over zijn lippen, terwijl hij Catalina strakker vasthield. Het zorgde ervoor dat Catalina in paniek raakte. Hulpeloos keek ze naar Milo die verslagen op de grond zat. Met moeite stond hij op, en hoewel De La Cruz het zwaard naar hem toe wees, wees Milo terug met het mes. ‘Let her go.’ Siste hij woedend. Nicolaes nam zijn woorden niet serieus en liet een valse grijns op zijn gezicht verschijnen. ‘No. She is mine, as she always have been.’ Met een vluggebeweging trapte Milo tegen zijn arm, waardoor hij het zwaard op de grond liet vallen en zijn greep op Catalina verzwakte. Catalina zag de mogelijkheid om weg te komen en rende naar de bijzetkastjes bij het bed, wetend dat er ergens nog een wapen moest liggen. Maar omdat ze met haar rug naar de mannen toestond zag ze niet dat Nicolaes de overhand nam en toen ze zich omdraaide zag ze Milo daar zitten, met haar wettelijke echtgenoot achter hem, en de dolk tegen zijn nek. ‘No! Don’t, let him go!’ Gilde ze in paniek, en ze wilde naar hem toe rennen, maar Nicolaes hield haar tegen door het mes dieper in Milo zijn keel te drukken. Milo voelde het mes zijn vel in gaan, maar daarnaast kreeg hij bijna geen lucht. Verslagen keek hij naar Catalina, tranen stroomden over haar wangen wetend wat er nu ging komen. Milo gebaarde naar de deur, hij wilde dat ze weg zou rennen zodat ze niet in Nicolaes zijn handen zou vallen. Catalina begreep zijn hint, maar in plaats van weg te gaan zakte ze door haar knieën. Ze schudde haar hoofd. ‘I won’t leave you my love, never,’ huilde ze. Milo wilde antwoorden, maar kon zowel niet praten als ademen. ‘It’s over,’ hoorde hij een stem achter hem, en geen seconde later sneed Nicolaes zijn keel door. Hij liet de koning met een klap op de grond vallen waarna een grote plas bloed om zijn gezicht verzamelde. Hij hoorde Catalina gillen en even later voelde hij haar handen om zijn gezicht. Ze wilde het bloeden stoppen, maar tevergeefs. Het laatste beeld dat Milo voor zich zag was Nicolaes haar bij hem wegtrok, het laatste wat hij hoorde was Catalina die het uitgilde en daarna werd alles zwart. De koning was dood.

Met een schrok werd Milo wakker en hij greep naar zijn keel.Het duurde even voor hij zich realiseerde dat het allemaal een verschrikkelijke droom was en dat hij nog leefde. Hij nam de tijd om op adem te komen en realiseerde zich ondertussen dat het al ochtend was. Het voelde alsof hij maar enkele uren had geslapen, en de drank van de avond ervoor zorgde ervoor dat hij enorme hoofdpijn had. Licht straalde de kamer binnen door de kier van het gordijn. Hij sloot nogmaals zijn ogen en draaide toen op zijn rug en probeerde verder te slapen. Hij wilde niet uit bed, toen hij zich herinnerde wat er gister allemaal was gebeurd.
Hij concentreerde zich op zijn ademhaling maar in de stilterealiseerde hij zich dat hij niet alleen was. Langzaam draaide hij zich om en zag tot zijn grote schrik dat hij niet alleen in bed lag. Niet-begrijpend keek hij naar de vrouw in zijn bed, haar gezicht bedekt door donkere haren en hij vroeg zich af wat er die nacht was gebeurd. Hij kon zich niet herinneren dat hij met iemand naar bed was gegaan, en vroeg zich af of hij een deel van zijn geheugen kwijt was door de drank. Hij liet zijn hoofd in zijn kussen vallen en zuchtte diep, daarna durfde hij pas weer te kijken en veegde voorzichtig een pluk haar uit haar gezicht. Zijn wenkbrauwen fronsten zich samen toen hij zag wie het was, wat deed Catalina in zijn bed? Wanneer was ze binnengekomen en wat hadden ze gedaan? Hij wilde haar niet wakker maken en bleef daarom in stilte liggen, terwijl hij probeerde te begrijpen wat er aan de hand was. Hij wist niet wat hij moest doen of wat hij moest zeggen als ze wakker werd, en kon niet stoppen met denken wat er vannacht was gebeurd. Hij was bang dat er iemand binnen zou komen, die de twee samen zou zien, maar hij wist ook dat niemand de kamer zou betreden zonder zijn toestemming. Hij wilde haar niet wakker maken en nu ze zo dichtbij elkaar lagen dacht hij terug aan de droom. Wat als ze echt geliefdes waren? Wat als ze echt samen konden zijn, en wat als Catalina ook gevoelens voor hem had? Hij zou haar in zijn armen nemen, hij wilde haar kussen en aanraken en hij wilde nog veel meer. De gedachtes deed hem glimlachen en dagdromen, waardoor hij langzaam weer wegviel in een lichte slaap. Diep vanbinnen hoopte hij met heel zijn hart dat ze ooit samen zouden kunnen zijn, in een wereld zonder Nicolaes en Milo had daar heel veel voor over. Hij hield meer van Catalina dan van wie dan ook, en misschien zou hij haar dat ooit
vertellen. Als ze niet zwanger was. Alsze niet getrouwd was. De realiteit zorgde ervoor dat hij weer wakker werden niet verder kon slapen. Opnieuw verzamelden verschillende gevoelens zich en het zat hem dwars. Hij wist niet wat hij moest voelen en het verwarde hem enorm. Waarom was het leven zo?

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
Nadat Catalina haar woorden had uitgesproken duurde het niet lang voordat ze in slaap was gevallen. Het maakte haar niks uit dat ze zich in de kamer van de koning bevond. De koning beschouwde ze als een beste vriend en zelfs meer dan dat. Ze had zich op haar zij gedraaid, met haar rug naar Milo toe. Zacht gesnurk afkomstig van haar vriend zorgde voor een glimlach op haar gezicht. Ze stelde zich voor hoe het zou zijn om elke dag naast hem wakker te worden en dat was een droom die nooit vervuld zou kunnen worden. Haat verspreide zich door haar lichaam wanneer ze over de persoon dacht die alle mogelijkheden blokkeerde. Hij was degene die haar tegenhield om haar gevoelens boven water te halen om ze vervolgens te vertellen tegen haar beste vriend. Hoewel ze wel haar hart had gelucht, voelde het niet hetzelfde. Milo sliep en hij had niet door dat ze ondertussen bij hem was komen liggen om hem vervolgens haar gevoelens uit te leggen. Ze kon zich zijn gezicht al voor zich zien wanneer hij wakker werd en ze naast hem zou liggen. Zich afgevraagd of hij nog boos was, trok ze zachtjes aan de deken om die tot haar kin op te trekken. Hopelijk zou hij haar niet wegsturen, aangezien ze hem dan nooit meer onder ogen zou kunnen komen door de schaamte die ze op dat moment zou voelen. Ergens wist ze dat hij niet zoiets zou doen, aangezien zijn karakter te lief was voor zulk gedrag. Een geluid op de gang liet haar even opkijken. 'Sst, nobody can know Thomas', gegiechel klonk té hard in haar oren. 'You're the one who's being noisy', nog harder gegiechel afkomstig van hetzelfde meisje drong haar oren binnen. Ze hoopte dat er niemand binnen zou komen, want dan zouden ze beiden algauw in de middelpunt staan van de nieuwste roddels. Toch wist ze dat er niet zo snel iemand binnen zou komen. Ze herinnerde zich de situatie van enkele minuten geleden, de bewakers voor de slaapkamer van de koning zouden haar nooit binnen gelaten hebben. Ze had geluk dat Ida haar had binnengelaten. Daarvoor was ze de oude vrouw ook dankbaar. Algauw werden de stemmen steeds meer gedempt door de hoeveelheid muren die tussen hun in kwam te staan. Het betekende dat er niemand meer op de gang stond, buiten de twee ridders. De bange gevoel verdween en maakte plek voor een veilig gevoel. Met een glimlach trok ze weer de deken tot haar kin en sloot ze haar ogen om vervolgens in een diepe slaap te vallen.

'Catalina you're a shame for our family, look what you've done!', geschreeuw vulde haar oren. De tranen liepen over haar wangen, terwijl ze in het midden van de grote woonkamer stond. Vol met schaamte keek ze naar de grond, de blikken ontweken van de familieleden. Haar zussen stonden op een rijtje, haar arrogant aangekeken. Zoals gewoonlijk had de jongste dochter schaamte gebracht aan de familie. Ze keken haar vol met vooroordelen aan, weten dat hun zusje zich weer niet heeft gehoorzaamd aan haar ouders. 'Are you even listening to me? I bet you're thinking about that guy that lives in the woods, huh? How could you do that to us?!', harder geschreeuw zorgde ervoor dat haar hoofdpijn verergerde. Irritatie groeide in haar wanneer haar vader Milo naar boven haalde. Haar ogen ontmoetten de zijne. Zijn blik veranderde wanneer hij zag hoe zijn dochter naar hem keek. Vol met haat bekeek ze de man die haar al haar hele leven de grond in boorde. Zijn gezichtsbeharing was minimaal en zijn bijna grijze haren waren verstopt onder een fluwelen hoofdbedekking die hij waarschijnlijk uit één van zijn reizen heeft kunnen bemachtigen. Hij ging vaak genoeg op reis, wat ze totaal niet erg vond. In vergelijking tot de rest van haar zussen vond ze het geweldig wanneer hij de thuisbasis verliet om op een zakenreis te gaan. Er was dan één persoon minder die het haar minder naar haar zin maakte in het huis waarin ze was opgegroeid. Het beeld die hij wilde bereiken van een getrouwde man met een perfecte familie begon haar op haar zenuwen te werken. Alhoewel ze genoeg geld hadden waardoor ze zich ook alles zonder problemen konden veroorloven, hun gezin was allesbehalve perfect. Dagelijks had het gezin met ruzies te maken en de contacten binnen de familie waren afstandelijk, waar Catalina het meeste van merkte. De haat die ze haast elke dag aan moest horen werkte negatief op haar gedachtes, waardoor ze vaak genoeg met een verdrietig gevoel haar huis binnenstapte. Ze voelde zich niet op haar gemak bij haar gezin, wat totaal niet hoorde. Thuis voelde ze zich niet thuis, hoewel dat wel het geval moest zijn. De enige plek die ze enigszins als een thuisplek beschouwde was het bos. Ze kende het niet volledig uit haar hoofd, maar de plekken die ze wel kende voelden vertrouwd en veilig. Misschien was Milo zelfs ook een reden waarom ze zich zo thuis voelde in het beboste gebied. In een korte tijd vertrouwde ze hem meer dan haar eigen familie. Ze vond het jammer dat er dagen waren wanneer ze elkaar niet konden zien, maar meestal was het weer goed wanneer ze elkaar eindelijk na een lange tijd weer zagen.
'I know you weren't listening to me. Who is he?', vroeg hij op dezelfde toon. Het was dom van haar om zo dichtbij haar huis met hem af te spreken. Gelukkig had hij niks door dat haar ouders van zijn bestaan afwisten. Ze had hem enkel gezegd dat ze iets thuis was vergeten, maar in werkelijkheid was dat niet zo. Al vanaf ver kon ze één van haar zussen zien. Haar haren krulden langs haar schouders wanneer ze zich achter een boom verstopte. Wanneer ze had gemerkt dat haar jongste zus haar kant op had gekeken, was ze algauw verdwenen. Ze wist dat het niet lang zou duren voordat haar vader het zou weten. Haar blik had ze even op Lilia gevestigd, haar boos aangekeken. 'He's no one, just a poor farmer', vertelde ze met moeite. Het was moeilijk voor haar om zo over haar beste vriend te praten, maar het moest. Haar vader zou het anders niet met rust laten. Zijn irritatie zag ze duidelijk groeien. Algauw hief hij zijn vuist op om die met een harde bonk op de tafel te laten landen.

Geschrokken opende Catalina haar ogen. Kippenvel verspreide zich rond haar armen, totdat ze zich begon te beseffen dat het enkel een droom was. Langzamerhand ging ze rechtop zitten, haar ogen gesloten om vervolgens haar hoofd in haar hand te leggen. Haar voorhoofd voelde warm en pijnlijk aan. Het was een teken dat de alcohol in haar lichaam uiteindelijk was uitgewerkt en er enkel een kater aan was overgebleven. 'I'm never drinking again', mompelde ze in zichzelf. Ze had even in haar ogen gewreven, waarna ze die opende. Geschrokken keek ze om zich heen. De gebeurtenissen van de dag ervoor kwamen als één grote flashback weer omhoog. Algauw zochten haar ogen naar Milo, om te kijken of hij nog sliep. Zo kon ze onopgemerkt uit zijn kamer gaan. Dat zou laf zijn, maar ze was er nog niet klaar voor om hem onder ogen te komen. Helaas was dat niet het geval en keken twee donkere kijkers terug naar haar. Ze herinnerde zich dat ze in haar slaapkleding was en dat het ongepast kleding was waarin ze zich vertoonde. Beschaamd stond ze op, waarna ze op zoek ging naar iets om aan te trekken, zodat ze snel uit zijn slaapruimte kon gaan. 'I..uhm I'm so sorry. I was just.. lost', stamelde ze wanneer ze een willekeurige satijnen jas aantrok. Het bedekte het meeste van haar. Als het kon zou ze zich laten verdwijnen. De schaamte die ze voelde was duidelijk aan haar te zien. Haar wangen hadden een rode kleur gekregen en haar trillende handen waren een duidelijke teken van onwetendheid. Ze snelde zich naar de deur, hem niet meer aangekeken.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Met zijn ogen dicht dacht hij aan alle mogelijke dingen die er gebeurd konden zijn vannacht. Milo was geen stevige drinker. Hij kon zich ook niet voorstellen dat er iets was gebeurd waarvan hij zich niks, maar dan ook helemaal niks meer van kon herinneren. En toch twijfelde hij aan zichzelf, door de hevige hoofdpijn en de misselijkheid die hij voelde. Het was voor hem duidelijk dat de alcoholhoudende drank geen positieve werking op hem had gehad. De avond ervoor had het er alleen maar voor gezorgd dat hij nog emotioneler werd, en nu, de dag erna voelde hij zich er bijna ziek van. Het was hem slechts een keer eerder voorgekomen dat hij zich zó slecht had gevoeld van de drank, en dat leek nu tijden geleden.

'Are you sure you want to do this?' Isaac zijn schorre stem klonk dichter achter hem, hij had een zware hand op Milo zijn schouder gelegd. Milo zei niks, al kwam er zacht gemompel uit zijn mond. Daar stonden ze dan, samen aan de bar toe te kijken hoe een van de dorpsmannen de ene na de andere vrouw lastigviel. Hij was zo dronken dat rechtlopen moeizaam ging en normaal praten was al helemaal uitgesloten. Milo had in de eerste instantie geen problemen met deze man. Natuurlijk was het vervelend dat hij de vrouwen lastigviel, maar dan alsnog was dat niet zijn probleem. Hij was op dit moment dan ook liever alleen, om zijn gevoelens weg te drinken. Hij had dan ook al genoeg zware drank achterover geslagen waardoor zelfs voor hem het zicht wazig werd. Isaac had hij dan wel herkend, maar hij was ook amper te missen door zijn luide stem en merkwaardig gedrag. Ze hadden een poos in stilte gedronken, ze hadden een poos gezeten waarbij alleen Isaac het woord had. Milo was niet echt een prater, hij hield zijn problemen liever voor zichzelf. Hij kende Isaac echter al lang genoeg, ze waren sinds jongs af aan vaak samen en ze waren min of meer buren, dat betekende dat ze elkaar steunden door dik en dun. Isaac wist dat de jongen geen prater was, dat was hij immers nooit geweest. Toch had hij aan Milo gezien dat iets hem dwars zat, iets verschrikkelijks. In zo'n gemoedstoestand had hij zijn vriend immers nog nooit getroffen. Het was dan ook Isaac die met impulsieve ideeën kwam en voor Milo het wist had hij een weddenschap verloren. Een weddenschap die hem nog wel eens in problemen kon brengen, al was dat nu iets waar Milo totaal niet overna dacht.
'Okay, let's do it...' Sprak Milo. Hij sloeg het shotglaasje dat gevuld was met sterke drank in eenmaal achterover, hij hoorde hoe Isaac hem toejuichde en liep toen met volle overtuiging op de man af. Hij had de donkerharige man van een afstand bekeken. Niet erg groot en breed, iele lichaamsbouw. Hoewel Milo slank was, schatte hij zijn kansen veel beter in dan van zijn dronken tegenstander.
Met zijn vuist haalde hij flink uit naar de man, die het overigens ook niet zag aankomen en daarom al snel van de barkruk aftuimelde. Stilte vulde de volle ruimte. Gezichten draaiden hun kant op. Een paar dames spraken geschrokken 'ohh,' uit, een paar heren juichden de vechtende mannen nu al toe.
Het duurde even voor zijn tegenstander begreep wat er zojuist gebeurd was, en toen stond hij woedend op en keek Milo recht aan. 'What the h*ll? You bastard!' Schreeuwde hij woedend, waarbij kleine sputters speeksel zijn mond uitkwamen. Milo keek hem vies aan. Nog geen moment later had de man uitgehaald en vocht Milo flink terug. Het gejuich om hen heen negeerde hij, totdat hij twee sterke armen achter hem voelde die hem met een ruk naar achter trokken. Milo verloor zijn balans en zocht naar stevigheid onder zijn voeten. De wereld leek voor zijn ogen te schommelen. Hij hoorde de vieze stem van zijn tegenstander dicht in de buurt, maar was te duizelig en te afgeleid om te verstaan wat hij zei, al kon het nooit veel goeds zijn. Milo probeerde zich los te trekken uit de greep, maar voelde dat twee sterke mannen hem hadden vastgepakt. Voor hem zag hij plotseling iets glinsteren. Bijna direct herkende hij wat het stuk metaal was, het kon ook overigens maar een ding zijn; een mes. Milo schoot overeind en gaf een trap tegen de man zijn hand, maar de man herstelde zich snel en stak het mes in zijn vel. Milo kon nog net optijd opzij duiken waardoor het mes enkel zijn zij raakte en geen ingewanden beschadigde. Toch ontstond er een hevige pijn en Milo dook in elkaar van de pijn. Niet veel later hoorde hoe het gejuich plotseling stopte en hoe hij gauw werd losgelaten door de mannen. Zweet brak hem uit, bloed stroomde langs zijn zij. Zijn beeld werd grijzer en grijzer, en hij voelde zijn lichaam naar de grond zakken. Nog vlak voor hij wegviel voelde hoe hij overeind werd getrokken. 'Milo, Milo!' Schreeuwde een bekende stem in zijn oor. Met behulp van de kroeghouder werd Milo in een stoel gezet. Wazig staarde hij voorzich uit. 'This wasn't supposed to happen, he could have killed you!' Sprak Isaac, ondertussen kwam er een vrouw aan die zijn wonden probeerde af te dekken tegen het bloeden. Milo schraapte zijn keel. 'I don't really care anymore...' Mompelde hij zacht, al kon niemand verstaan wat hij zei. Het verdriet dat hij voelde, de woede die hij voelde verminderde zijn wil om te leven. Zijn beste vriendin had afscheid van hem genomen. De enige die hem bijna dagelijks wist op te vrolijken, ondanks de armoede en de angst waarin hij leefde. Zonder haar zag hij het leven amper voor zich. Hij had niet graag willen sterven aan een steekmes in de kroeg, desondanks had het hem weinig kunnen schelen.
Geschrokken keek hij op toen hij een plens water in zijn gezicht voelde. Hij keek recht in de ogen van Isaac. 'You almost passed out again, come, I will bring you home.'

Plotseling voelde Milo dat er beweging naast hem was, en toen hij zijn ogen opende herinnerde hij zich eraan dat Catalina naast hem had gelegen. Toen Milo zag dat ze wakker was, ontstond er een kleine glimlach op zijn gezicht, maar daarnaast voelde hij een gespannen sfeer. Hij wist niet wat hij moest zeggen of doen, omdat hij niet wist wat er precies was gebeurd. Daarnaast kwelde hij zichzelf met het idee dat áls er iets was gebeurd, dat verschrikkelijk ongepast zou zijn geweest. Niet alleen was ze getrouwd, maar daarnaast ook nog eens zwanger. De gedachte alleen al deed hem benauwd aanlopen. Voor even hadden ze oogcontact, maar algauw daarna stond Catalina op uit bed opzoek naar een fatsoenlijk kledingstuk. Hoewel Milo een fatsoenlijke jongeman was kon hij het niet laten om zijn blik over haar lichaam te laten glijden, en hij slikte even moeizaam. Nooit eerder had hij Catalina met zo weinig kleding gezien, het was gewoon iets wat niet zo hoorde. Toch kon hij zijn ogen niet van haar afhouden en kon hij alleen maar denken aan hoe dichtbij ze bij elkaar hadden gelegen. Hij sloeg zijn blik neer toen Catalina ongemakkelijk haar excuses uitbracht en hij zag haar naar de deur lopen. Impulsief stond Milo op en liep naar haar toe. 'No, wait, please,' smeekte hij haar bijna, waarna hij haar hand pakte zodat ze de deur niet kon bereiken. Het was even stil en Milo haalde diep adem. Het plotselinge opstaan zorgde voor duizeligheid en een kloppende pijn in zijn hoofd, maar hij negeerde het. Het was niet zijn grootste zorg nu. 'I am just confused, and before you leave I would like some answers... Honestly I do not remember going to bed together, I do not remember anything and this morning I wake up seeing you next to me. Tell me what happened, please?' Een waterval van woorden stroomden uit zijn mond. Het was de frustratie in combinatie met de emoties van de dag ervoor, die hij zeker nog niet vergeten was. Ergens wilde hij Catalina terug, hij wilde haar smeken om bij hem te blijven en hij zou haar beloven dat haar man haar geen pijn zou doen. Maar hij kon het niet. Hij kon zijn hart niet dubbel breken en hij wilde het hemzelf ook niet moeilijker maken dan het was. De realiteit was hard en hoewel hij en Catalina nooit een eerlijke kans samen zouden hebben, zelfs als ze al dezelfde gevoelens had, waren ze nu nog verder dan dat. Ze was getrouwd en ze was zwanger. De woorden snoerden hem de mond. Er viel niks over te zeggen, want er kon niks aan veranderen.
Toch had hij vragen die hij maar al te graag wilde stellen, al had hij op sommige vragen misschien wel liever geen antwoord. Zachtjes trok hij Catalina richting de sofa die in de kamer stond, waarna hij daar zelf plaats nam. Enigszins maakte het hem niet uit als ze liever weg wilde en niet wilde praten, want zelfs dan wilde hij antwoord op zijn vragen. Hij vond dat hij daar wel recht op had. Zenuwachtig haalde hij een hand door zijn donkere haren, die warrig in model zaten door het slapen. Het kon hem echter niet zo veel schelen. Hij had een dubbel gevoel. Enigszins wilde hij zijn excuses aanbieden voor de dingen die hij had gezegd, maar ook dat zou niet veel veranderen aan de situatie. Opnieuw nam een machteloos gevoel het van hem over. Hij wilde hier niet aan denken, maar het was iets wat de afgelopen uur continu in zijn hoofd had gespeeld. 'I'm sorry, I just... I would like to know what happened and if you want to leave after that, I will let you. It's what we agreed to anyway.' Zoals hij de woorden uitsprak kwam hij kortaf over. Hij wist dat van zichzelf, en hij hoorde het aan zijn stem. Dit was niet hoe hij was, en dat wist hij van zichzelf. Hij wilde niet bot doen tegen Catalina, alles behalve dat. Maar hij wist dat als hij zich nu zou laten leiden door de gevoelens dat hij er alleen maar meer moeite meer zou hebben. Hij wilde niet laten zien dat het hem pijn had gedaan, hij wilde niet zwak lijken of geraakt door het feit dat ze zwanger was. Dat was namelijk iets waar ze natuurlijk alle recht toe had, maar hij kon het maar met moeite verwerken. En hij wilde niet dat ze dat door had, al was het duidelijk van hem af te lezen. De beste manier om zijn gevoelens te blokkeren, was om maar te doen alsof ze er niet waren. Zo zat hij nou eenmaal in elkaar, hoewel hij het haatte om zo tegen haar te doen. Op dit moment lukte het hem gewoon niet op een andere manier.

@Vulgar

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
Normaal gesproken zou Catalina redenen bedenken om zo lang mogelijk bij haar beste vriend te blijven, maar voor deze keer was het anders. Ze wilde zijn kamer zo snel mogelijk verlaten. De afspraak die ze hadden gemaakt had ze volledig genegeerd, waardoor ze toch weer contact met hem had opgezocht. Overigens was het haar idee om het contact tussen de twee personen te verbreken, waarbij ze een leugen had bedacht die haar beste vriend duidelijk had gekwetst. Schuldgevoel was daardoor in haar ontstaan, waardoor ze in zijn kamer beland was. Misschien was hij zelfs zó teleurgesteld in haar dat hij haar en Nicolaes uit zijn kasteel zou laten verbannen. Ze was op dat moment mentaal niet sterk genoeg om zo'n discussie met hem aan te gaan. Door de alcohol van de dag ervoor was ze nog steeds emotioneel en zou er waarschijnlijk niet veel nodig zijn om haar tot verdriet te brengen. Wellicht was dat wel een goed idee, aangezien ze hem dan eindelijk met rust kon laten en hem zijn eigen leven liet leiden. Het voelde alsof zij ervoor zorgde dat hij zijn toekomstplannen niet kon uitvoeren, omdat ze zoveel drama in zijn leven stopte. Ze gunde hem het geluk en ze wilde zijn welzijn niet tegenhouden. Ze wisten beiden dat hun vriendschappelijke relatie niet goed was voor de status van beide personen. Toch was er altijd iets wat hun weer bij elkaar bracht. Alsof iemand hun wilde vertellen dat ze het niet moesten opgeven. Misschien was het enkel iets waarop ze hoopte en er totaal geen reden was voor hun bijeenkomsten, of misschien was het het lot die hun bij elkaar bracht. Het enige wat ze zeker wist was dat ze uit zijn kamer wilde weggaan. Ze had haar excuses aangeboden en hopelijk zou hij haar excuses accepteren. Ook had ze hem beloofd dat ze naar de kroning meteen weer terug zou gaan naar huis, ook al had ze dat graag niet gehad. Haar looptempo versnelde zich wanneer ze zijn stem hoorde gevolgd door voetstappen die contact maakten met de vloer. Het geluid van de voetstappen klonk hard in haar oren en dat zorgde ervoor dat ze haar tempo versnelde. Ze was te bang om een discussie met hem aan te gaan, bang dat ze zichzelf compleet voor schut zou zetten. Het was niet dat ze dat al niet had gedaan. Ze snapte niet wat haar bezielde om in de nacht Milo op te zoeken. De vorige nacht leek het een perfect idee, maar achteraf wilde ze van de schaamte zo snel mogelijk uit zijn zicht verdwijnen. Ze had geluk gehad dat niemand haar had gezien, aangezien ze dan beide de dupe zouden zijn van haar stommiteiten. Het enige probleem was uit zijn kamer stappen zonder gezien te worden. De meeste mensen waren al wakker en de kans op mensen in de gang was groter dan in de nacht. Een smoes verzinnen kon daarbij helpen, maar of de mensen het zouden geloven was een ander verhaal. Ze was bijna bij haar bestemming, totdat haar hand door haar vriend werd gegrepen. Uit automatisme draaide ze zich om, haar ogen gefocust op hun handen die elkaar vasthielden. Ze besefte hoe anders zijn aanraking was in vergeleken met die van Nicolaes. Haar man lette niet op de kracht die hij in zijn handen zette, terwijl Milo zijn best deed om haar zo weinig mogelijk te pijnigen. Langzamerhand liet ze haar ogen glijden richting zijn gezicht. De stilte duurde niet lang, aangezien Milo diep ademhaalde om vervolgens weer zijn stem te laten horen. Met gefronste wenkbrauwen keek ze haar beste vriend aan. Hij leek onwetend te zijn, haast bang dat er iets was gebeurd de avond ervoor. Ze wilde hem vertellen dat er niks was gebeurd en dat er geen reden was om erover te praten, maar ze sloot weer haar mond. Wanneer ze haar blik neersloeg en haar ogen op hun handen vestigde, kon ze geen nee zeggen. Ze zag duidelijk in dat ze hem pijn deed met de leugens die ze hem had verteld en daarbij was de manier waarop ze zich gedroeg tegen de toekomstige koning was ongepast. 'S..Sure. I'll tell you what happened', vertelde ze. Haar toon was zacht, maar ze wist zeker dat hij haar nog steeds kon horen. Als gevolg van haar antwoord trok hij haar op een rustige tempo richting de canapé die gevestigd was tegen de muur. Het was een grote meubel, waar makkelijk meer dan twee personen op zouden passen. Algauw nam ze plaats in de comfortabele sofa, waarna ze langzamerhand haar hand uit de zijne haalde. Ze ging schuin zitten, haar bovenlichaam zijn kant op gericht en één van haar benen op de donkere stof van de bank. Haar ogen waren gericht op haar handen die met het materiaal waarvan de badjas was gemaakt aan het spelen waren. Een stilte vulde de kamer, waardoor nadacht over de juiste woorden. Hoe kon ze hem op een normale manier uitleggen dat ze enkel was gekomen om haar hart bij hem te luchten? Ze kon hem ook niet uitleggen dat ze hem mistte, want dat zou hem meteen afschrikken. Zijn woorden klonken hard en kortaf in de kamer, waardoor ze haar lippen stevig op elkaar zette. Het was overduidelijk dat hij geïrriteerd was op haar. Ze had meteen spijt van haar komst in zijn kamer. Niet zozeer omdat ze hem had gezien, maar omdat ze zichzelf in onnodige problemen had gewerkt. De stof van de badjas werd gekreukeld in haar hand, maar dat was een zorg die op dat moment op de laatste plek stond. 'I'm not expecting a child', vertelde ze. Haar blik had ze nog steeds neergeslagen, bang om Milo aan te kijken in zijn donkere kijkers. 'It was all a lie. Not because I wanted to get away from you, but because I didn't want you to get hurt', begon ze uit te leggen. 'It's all my fault. It's all because of him. I'm so.. so sorry that I get you in this kind of trouble', zei ze. 'I told you the lie, because I wanted to protect you. You were right about Nicolaes. He isn't a good man and he'll never be...', een zucht ontsnapte uit haar mond tussen haar worden door. 'Nicolaes saw us the other day. He told me he would kill you if he saw us together again', voor even beet ze op haar lip, nagedacht over de volgende woorden die het beste de huidige situatie konden uitleggen. 'I couldn't let you go like that. When you walked away I felt lost and quilty', langzamer keek ze op, hem aangekeken. 'I have been drinking last night, that's why I thought it would be a great idea to come to your chambers and talk about my feelings. I was lucky that Ida came out of your room, otherwise your guards wouldn't let me in', een flauwe glimlach kwam op haar gezicht bij de dramatische gebeurtenis van de avond. 'Nothing happend, Milo. You were asleep and I just.. lay down next to you', ze richtte haar ogen op zijn hand. Zonder na te denken pakte ze zijn lichaamsdeel, waarna ze met zijn vingers begon te spelen. De eerstvolgende woorden konden hun vriendschap beïnvloeden, maar het maakte haar niks uit. Hoewel ze hem alles had uitgelegd, wist ze dat hij het niet doorhad. Hij was op dat moment diep in een slaap verwikkeld en hij kon haar daarom onmogelijk horen praten. 'You want to know the truth? Fine. I have feelings for you. Not that kind of feelings friends have for eachother, but love feelings. I'm sorry if this will ruin our friendship, but I can't keep it to myself anymore. It's hard to be with you and act like my feelings for you doesn't exist', vertelde ze. Het kostte meer moeite dan wanneer de alcohol vers in haar bloed zat, maar toch had ze het geprobeerd. Ze wist dat het uiteindelijk tijd was om haar gevoelens aan hem te vertellen. Haar trillende stem klonk hard in de grote kamer.

'The truth is that I love you.'

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Het was voor Milo een opluchting dat ze meewerkte. Het betekende dat ze haar verhaal zou doen, en dat Milo eindelijk zou kunnen begrijpen waarom ze hier was. Het betekende dat hij zich niet langer druk hoefde te maken over het feit of er wellicht iets gebeurd was tussen hun. Natuurlijk maakte hij zich daar zorgen over. Hij kon zich ook niet voorstellen dat hij iets gedaan had, wetend dat het volkomen ongepast was. Hij wilde er niet overna denken wat de consequenties waren als dat wel zo was, voor zowel hemzelf als voor Catalina.
Beide namen ze plaats op de sofa die tegen de muur stond. Even hadden ze in stilte gezeten, Milo wachtte geduldig op de woorden van Catalina. Inmiddels had hij laten merken dat hij niet blij was met de situatie, en dat zorgde ervoor dat de sfeer ongemakkelijk werd. Hij had haar ook op haar gemak kunnen stellen, haar kunnen vertellen dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen voor de situatie omdat het niet haar fout was, maar dat deed hij niet. De discussie van de dag ervoor had hem met verschillende emoties achtergelaten, maar doordat ze in zijn bed wakker werd wist hij niet meer wat hij van de situatie moest denken. Momenteel wist hij niet hoe hij zich moest voelen over de situatie, totdat hij een uitleg had gekregen van Catalina. Hij hield zich daarom voor om zijn mond te houden totdat ze was uitgepraat.
Zachtjes beet hij op zijn lip, onzeker over wat er komen ging terwijl hij even naar Catalina keek. Hij was duidelijk niet de enige die moeite had met het gesprek en hij zag dat Catalina hem niet durfde aan te kijken. Het was iets wat ze deed als ze iets vervelends ging vertellen, alsof ze bang was voor zijn reactie.
'I'm not expecting a child', was het eerste wat hij haar toen hoorde zeggen. Het was haar stem die het hem vertelde, maar desondanks besefte hij niet wat ze hem zojuist vertelde. Hij gaf geen reactie terwijl hij verder luisterde naar wat ze te vertellen had, terwijl het nieuws langzaam tot hem door begon te dringen. Hij fronsde zijn wenkbrauwen en keek bijna ongelovig naar Catalina. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen over het feit dat ze tegen hem gelogen had, al kon hij ergens begrijpen waarom ze het gedaan had. Hij wist ook niet wat hij erover moest zeggen en hield daarom wijselijk zijn mond. Diep in zijn hart luchtte het op dat ze niet zwanger was van Nicolaes, het waren zijn gevoelens voor haar die ervoor zorgden dat hij het liever niet zag gebeuren, ondanks dat het iets normaals was aangezien ze getrouwd waren. Hij was niemand om daarover zijn mening te delen en eigenlijk was het best wel fout dat hij er op die manier over dacht. Aan de andere kant vulde het hem met een leeg gevoel. Hij vond het niet van als mensen tegen hem logen en vooral niet als het mensen waren die hem dierbaar waren. Hij realiseerde zich dat Catalina alleen maar goede intenties had en dat ze hem wilde beschermen. Dat haar man gedreigd had om hem te vermoorden vond hij dan ook best wel heftig om te horen, ondanks dat hij wist dat zijn leven vrijwel altijd onder bedreigingen stond. Het hoorde er eenmaal bij als koning zijnde, al ging dit om andere redenen, privé redenen. Milo fronsde zijn wenkbrauwen. 'You could have told me, you know I will always protect you,' zei hij zacht toen het even stil was, al wist hij dat het voor dit soort dingen te laat was. Het was nu eenmaal toch al gebeurd en Catalina had gedaan wat zij dacht dat het beste was. Dat kon hij haar ook niet kwalijk nemen. Hij sloot daarom zijn mond en liet haar haar verhaal afmaken, want hij wist dat er meer ging komen dan dit.
Hij luisterde dan ook aandachtig naar alles wat ze vertelde. Over het alcoholgebruik van de avond ervoor, waarop even snoof. Het was ironisch hoe ze de avond op dezelfde manier hadden besteed en hij wist ook heel goed dat hij niet de enige was geweest die verdrietig en teleurgesteld was geweest. Dat Ida haar had binnengelaten verbaasde hem niet zoveel en hij kon opgelucht ademhalen toen hij hoorde dat er niks was gebeurd. Wat ze vertelde klonk logisch en hij vertrouwde haar erop dat het de waarheid was. Hij richtte zijn blik op hun handen toen hij haar aanraking voelde en bleef er zonder er wat over te zeggen naar kijken. Enigszins vond hij haar aanrakingen fijn, maar tegelijk vulde het hem opnieuw met een vreemd gevoel, omdat het fout was, omdat elke aanraking fout voelde. Desondanks liet hij haar gang gaan, omdat het haar misschien wel hielp om haar verhaal te doen. En de volgende woorden waren nog ongeloviger dan de woorden die hij zojuist had verwerkt.
Catalina vertelde over haar gevoelens, haar gevoelens voor hem die niet langer vriendschappelijk waren, die meer dan dat waren. Het voelde alsof zijn hart een slag oversloeg, omdat ze iets vertelde waarvan hij niet kon geloven of het waar was. Hij fronsde zijn wenkbrauwen, hij wilde iets zeggen maar dat deed hij niet. Hij wilde haar vertellen dat hij dezelfde gevoelens had, hij wilde uitten dat de onderdrukte gevoelens wederzijds waren, maar hij kon het niet. Want de leugens van de dag ervoor zaten nog vers in zijn hoofd en hij kon het zich niet veroorloven om erop in te gaan, als bleek dat het niet de waarheid was. 'Catalina, how much I want to believe you, I just...' de woorden stokten in zijn keel. Hij schudde zijn hoofd en staarde naar de grond. Dit was een moment dat hij zo vaak in zijn hoofd had afgespeeld, een antwoord op de vraag die hij zich zovaak had gesteld. Wat als Catalina dezelfde gevoelens heeft? En nu dat bleek zo te zijn, wat nu? Het voelde alsof het de situatie alleen maar moeilijker maakte, en dat deed het ook.
'I appreciate your explanation, therefore apologies accepted. But although I really want to believe you, I just don't know how to feel. What if you're telling me another lie? How do I know you're telling me the truth now?'
Ergens klonk er wanhoop in zijn stem. Het drong langzaam tot hem door wat het betekende als Catalina de waarheid had verteld, al had hij geen idee hoe hij erop moest reageren. Natuurlijk wilde hij haar vertellen dat ze niet de enige was, dat hij van haar hield en dat hij hoopte dat ze bij elkaar zouden blijven. Hij wilde ook niet dat ze wegging, maar ze was getrouwd en dat maakte hun toekomst samen onmogelijk. Ze zouden nooit samen kunnen zijn, hoe graag ze dat ook zouden willen.
'I don't want any more trouble, Catalina, and I am sure that's not what you want either. So please, be honest with me, because at this moment I don't know if this is the truth or that it's another lie, and I don't know how to express my feelings because of that...'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld