Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. fifi3000

Account verwijderd

schreef:
Standaard regels.

David Matthew Carter.
Eer om te beginnen heb jij

Anoniem
YouTube-ster

NPC schreef:
Niina Harrison

Rustig deed ik de gordijn open van de slaapkamer dat ik met mijn broers en zussen deelde. Ik woonde namelijk in een klein vuil, vochthig huisje, inclusief mijzelf waar 7mensen onder één dezelfde dak leefden. Wegens de grote crisis in huis konden mijn ouders de kosten van de school niet meer betalen waaronder wij, de kinderen niet meer naar school konden gaan. Iedereen in huis hielp onze ouders met het verkopen van wortels, maar hoeveel kilo's wortel kon je nou verkopen op de platteland in één dag? Natuurlijk heel weinig, met als gevolgen weinig inkomsten. Het was 5uur in de ochtend. Een diepe zucht verliet mijn lippen en mijn ogen richten zich op de groene weiland met bovenop de donkerblauwe lucht met een paar lichte wolken eraan toegevoegd. 'Vandaag wordt het weer even doorwerken..' Mompelde ik tegen mijzelf en keek naar mijn broers en zussen dat nog op de grote versleten bed samen lagen te slapen onder één deken. De tijd ging voorbij en het was al 7uur. Samen vertrok ik met mijn moeder de huis uit met een karretje vol met wortels dat verkocht moest worden tegen de avond, of we alles konden verkopen was heel onwaarschijnlijk. Mijn moeder en ik waren onderweg naar de boerendorp dat een 9tal kilometers verder lag van ons huisje. De zon steeg met de tijd hoger en hoger op, waardoor onze zweetdruppels langzaam door naar beneden druppelden. 'Niina, zeg eens.. Wat vind je ervan om in de stad te gaan leven?' De woorden van mijn moeder drongen mijn oren binnen en keek haar vervolgens met een vragend blik aan 'Mam, ik heb natuurlijk mijn eigen grote dromen, maar naar de stad gaan? Weet je wel hoe duur het leven daar is? We kunnen het zeker niet aan..' Rustig draaide ik mijn hoofd weg van mijn moeder en durfde niet meer in haar ogen te kijken. Ik had inderdaad andere planningen voor mijn toekomst, maar dit blijven voordoen kon ik helemaal niets bereiken. Het liefst wilde ik nog naar school gaan om later een goede job te zoeken zodat ik mijn ouders, broers en zussen een goed onderdak zouden kunnen geven. Ik begon diep na te denken en plots werd alles voor mij wazig, zwart en wit, ik zal hoe dan ook mijn ouders trots maken. 'Niina, Niina!' Een bekende stem bleef mijn naam roepen, het was donker, ik probeerde mijn ogen te openen maar dat lukte mij niet, was ik er te zwak voor? 'Niina...' Herhaalde het stem zich telkens weer op nieuw, ze was bezorgd. Even later hoorde ik meer stemmen, een paar mannelijke stemmen zeiden 'Laten we alle wortels meenemen, ik wed dat ze niks kan doen.'... Het werd stil de drukte in mijn hoofd was verdwenen en rustig probeerde ik mijn ogen te openen. Het eerste ding dat ik zag was mijn moeder haar haar dat voor mijn gezicht zat te slingeren. 'M-mam?' Vroeg ik zacht en voelde opeens een druppel op mijn wang vallen. Haar ogen waren waterig en haar ogen rood 'MAM! WAT IS ER GEBEURD!!' Vroeg ik bezorgd toen ik rechtkwam 'Wat is er gebeurd!! Waarom huil je!! Waar is de kar!!' Huilend kwam er een paar zachte woorden over haar lippen 'Een bende jongens hebben alles meegenomen.' Na een paar uren waren we eindelijk weer terug thuis. We hadden alles uitgelegd aan de andere gezinsleden, iedereen was sprakeloos en wisten niet wat te denken of te zeggen. 'Niina, zoals je het weet zitten we in een enorme crisisperiode, je bent nu bijna 20, een volgroeide sterke meid en wij willen niet dat jij langer dit moet meemaken. Je moeder en ik hebben besloten om jouw een ander beter leven te laten lijden.. Je vertrekt morgen naar de stad toe, je zal met een rijke jongen trouwen die je gelukkig zal maken.'

Account verwijderd

schreef:
David
"David, David, opstaan, opstaan!" hoorde ik ergens vandaan komen. Ik opende langzaam mijn ogen en ik keek mijn moeder aan. "Je moet straks werken, je wilt niet te laat komen. Dus sta op en kom naar beneden om te ontbijten." zei ze. Ik knikte en legde het kussen over mijn hoofd. Ik had gedacht dat ze al weg zou zijn maar dat was ze niet. Ik hoorde haar voetstappen steeds dichterbij komen, en ja hoor, daar kwam mijn moeder aan die mijn slaap verpestte. "Opstaan, nu" zei ze zo kwaad mogelijk. Ook al probeerde mijn moeder kwaad te zijn op mij, dat kon ze niet. Ze liep daarna mijn kamer uit omdat ze wist dat ik niet meer in slaap zou kunnen vallen. Ik wreef kort even in mijn ogen en sloeg daarna het deken van me af. Ik stapte langzaam uit mijn bed en liep naar mijn persoonlijke badkamer. We hadden het wel fijn hier, thuis. We waren rijk maar dat kwam doordat mijn ouders goede onderhandelaars waren en ze erg hard werkten. Zelf was ik ook een harde werker, ik wist zeker dat ik dat geërfd had van mijn ouders. Ik opende de het warme water waarna ik het minder heet maakte door ook het koude water aan te zetten. Nadat ik het perfecte warmte van het water had bereikt stapte ik eronder.
Nadat ik een frisse douche had genomen voelde ik me veel beter. Ik had meer energie en ik was klaar voor de dag. Dat waren dus ook de redenen waarom ik elke ochtend douchte. Ik trok een nieuwe schone boxer aan en liep naar mijn kast waar ik een pak uit haalde. Ik trok een witte blouse aan en daaroverheen het jasje. Ik trok ook de broek aan en liep naar de kast waar mijn horloges in zaten. Ik koos een mooie zwarte uit van Hugo Boss en trok mijn zwarte schoenen aan. Ik liep langzaam de trap af en nam plaats aan de eettafel. "Goede morgen ouders" zei ik met een glimlach en legde een broodje op mijn bord. "Goede morgen, David" zeiden mijn ouders. Voordat ik een hap kon nemen van mijn brood onderbraken mijn ouders me. "We moeten je iets vertellen." zei ze met een diepe zucht. "We hebben hier lang over na gedacht maar toch besloten we het te doen. Je gaat trouwen met een arm meisje van het platteland. We hebben een deal gemaakt met de ouders waardoor jij met haar moet trouwen." ging mijn vader verder. Ik keek met open mond naar hun gezichten, meenden ze dit? Ik stond op en keek kwaad naar mijn ouders. "Dit is een grap, toch?" vroeg ik. Aan de blik van mijn moeder was te zien dat ze het meenden. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en keek mijn ouders aan. "Waarom doen jullie dit, jullie weten dat ik dit niet wil" zei ik kwaad.

Anoniem
YouTube-ster

NPC schreef:
De lucht werd donker en de dag ging voorbij. Het was een drukke dag geweest, ik viel flauw op straat, de kar met wortels werd gestolen en de ergste was dat ik ging trouwen met een man waar ik niet eens van hield. Verveeld keek ik naar de plafon dat vol bedekt was met grote gele vlekken dat de storm van 2weken geleden had achtergelaten. Lief keek ik naar mijn broers en zussen die op bed lagen te slapen. Ze hadden niets om zich veel zorgen over te maken, maar alle stress ging over naar mij, de oudste kind in de familie. Waarom ik? Waarom was ik de oudste en waarom moest ik nou trouwen met een man dat ik niet eens gezien had?... Stiekem wilde ik de jongste zijn van het gezin, maar ik zou de harde werk mijn zussen en broers nooit laten doen.. In wilde niet dat ze hetzelfde mee zouden maken zoals ik nu.. Zachtjes raakten mijn vingertoppen de haar aan van Mika, mijn kleinste zusje van 6jaar. 'Wees gezond en blijf altijd lachen wanneer ik er niet ben.' Zei ik zachtjes en kroop vervolgens ook onder de deken. Ik droomde over een donkere lange tunnel waar ik de uitgang ervan niet kon vinden, ik was aan het rennen, mijn gezicht toonde een verschrikkelijke mimiek, mijn lippen openden zich maar er kwam geen woorden uit. Opeens zag ik een witte licht, was dat de uitgang? De ik in mijn droom voelde zich zwakker worden en mijn lichaam werd meegesleurd door een bende mannen ik formele kleding, wat zal er met mij gebeuren? Geschrokken opende ik mijn ogen en keek ik naar ik gele plafon. Mijn handen hielden zich stevig vast aan de deken en een lichte druppel zweer viel langs mijn kin op de kussen. 'Goddamn, wat was dat..' Ik probeerde rechtop te gaan zitten en keek vervolgens rond mij heen. De zon was nog niet op, maar waarom was de kamer dan helemaal leeg, waarom? Haastig gooide ik de deken dat boven op mij lag weg en rende zonder te denken naar de keuken toe. Mijn ogen rusten zich neer op de tafel waar 4kinderen eraan zaten. 'Wat is er nou met jullie? Zo vroeg opstaan, jullie hebben mij laten schrikken.' Niemand antwoorde, maar zonder te twijfel waren alle ogen steeds op mij gericht. 'Heb ik iets gedaan?' Mam glimlachte groen toen ze naar mij toe stapte en zei 'Hier is de treinticket en maak je geen zorgen, wij hebben al je spullen al ingepakt, leef gelukkig.' Een paar uurtjes later zat ik in de trein onderweg naar de grote stad toe waar ik zal wonen en met een man zal gaan trouwen. Mijn ogen waren nogsteeds erg rood van het huilen tijdens het afscheid nemen van de mensen dat mij 20jaar lang hebben zitten opvoeden. Zachtjes legde ik mijn hoofd tegen het raam en keek naar buiten. Alles wat ik voorlopig zag was groen, maar later zag ik meer en meer huizen en vervolgens grote hoge gebrouwen dat ik nog nooit eerder gezien had in mijn leven. Het wonen in de grote stad leek mij een luxe leven, maar of ik gelukkig zal zijn wist ik niet zo goed. 2uren lang reisde ik met de trein om tot aan de stad te graken. Toen de trein stopte en de eindhalte had bereikt haalde ik mijn kleine rugzakje met oude kleren van de bagagerek en gooide het op mijn rug.

Account verwijderd

schreef:
David
"Het spijt ons zoon maar we hadden geen keus. We moesten de deal accepteren want anders konden we failliet gaan, is dat wat je wilt?" zei mijn vader. "Natuurlijk wil ik dat niet maar ik ken haar niet, hou niet van haar en weet niet hoe ze is? Hoe moeten we dit huwelijk voortzetten als we elkaar nog nooit hebben gezien en onze eerste ontmoeting de dag is dat we onze ringen gaan dragen?" vroeg ik kwaad. Ze wisten dat ik niet wou dat ons bedrijf failliet ging maar ze bleven eigenwijs doen. "Waarom hebben jullie mij dit niet eerder verteld en ter plekke bedacht? Ik zou misschien nog een oplossing kunnen bedenken waardoor ik niet hoefde te trouwen met een onbekende." vroeg ik. "Het spijt ons maar we konden het niet aan je over laten, wij moesten dit regelen." zei mijn moeder. Ik keek kwaad naar mijn ouders en liep naar de trap toe en mijn moeder kwam mij achterna. "David, ze is onderweg, binnen 2 uur heeft ze het huis bereikt en gedraag je een beetje. We hebben hier dicht bij een huis gekocht voor jullie zodat jullie elkaar met z'n tweeën beter kunnen leren kennen. Maar als eerst komt ze naar hier toe om ook met mij en jouw vader kennis te maken." zei ze. Ik gaf geen antwoord want ik wist dat het alleen maar voor geschreeuw en onrust zou zorgen. Ik liep naar mijn kamer waar ik plaats nam aan mijn bureau. Ik kon het niet tegen houden. Mijn ouders hadden besloten en ik had geen keus. Mijn ouders bepaalden met wie ik moest trouwen, maar ik kende haar niet. Ik wist niet wie ze was, hoe ze eruit zag en zelfs niet hoe ze heette. Met een zucht opende ik mijn telefoon en belde mijn secretaresse op. "Goede morgen Emily, vandaag ben ik niet aanwezig op het kantoor, familiezaken." zei ik door te telefoon. "Goede morgen meneer Carter, dan las ik uw afspraken af en zie u morgen weer. Veel succes!" zei ze en ik beëindigde het gesprek.
Nadat ik twee uur lang in mijn kamer had gezeten vol woede hoorde ik de bel gaan. Als ik niet naar beneden zou gaan zouden mijn ouders kwaad worden en ik wou niet nog meer ruzie. Ik liep de woonkamer in en de bediende opende de deur. Ik hoorde een meisjesstem en voetstappen deze kant op. Ik stond niet op en keek haar niet aan, ik liet merken dat ik dit niet wou.

Anoniem
YouTube-ster

NPC schreef:
Het was druk op het perron. Iedereen stapte van de trein af en haasten zich naar de uitgang toe. Maar waar moest ik naar toe gaan? Mijn moeder zei dat alles wel in orde ging komen nadat ik ben aangekomen, maar was dat wel waar? Zuchtend keek ik naar de menigte toe en stond ik even stil in het midden van het perron. 'Excuseer, gaat u even door.' 'Halo loop door!!' 'Ga toch weg!' 'Sorry ik moet er langs.' 'Man, je staat in de weg!' Hoorde ik mensen zeggen , maar onlangs dat, zonk ik steeds dieper in mijn gedachten totdat ik door een persoon op de grond werd geduwd. 'Sorry, sta daar dan toch niet in de weg, wij hebben het hier mega druk, ga ergens anders zitten dromen!!' Hoorde ik een man roepen en stond tenslotte op toen bijna iedereen weg was. 'Uhm... Ja.. Sorry.' Mompelde ik tegen mijzelf en klopte met mijn beide handen op mijn kleren dat een beetje zwart zag door het stof op de grond. Rustig ging ik verder met mijn rugzak de station uit en zag niets maar alleen hoge gebouwen/ torens hoog aan de lucht. Ik nam een stap naar voor en twijfelend stapte Ik weer terug naar achter, wat moest ik doen? Voordat ik met mijn rugzak op een bank wilde gaan zitten hoorde ik opeens een getoeter van grote zwarte wagen komen. Geschrokken nam ik een paar snelle stapjes naar achter en richtte ik mijn blik op de autodeur dat voorzichtig openging. Een man in een zwarte pak stapte met passie de auto uit en ging door zijn knieën voor mij 'Niina Harrison, ik verwelkom U.' De man kwam rustig weer recht omhoog en opende de autodeur met zijn linkerhand 'Gaat u binnen juffrouw.' Knikkend stapte ik de wagen binnen en schoof ik naar de andere kant van de auto toe, waarna de man zelf erbij aan schoof. 'Hoe was uw reis?' Ik schraapte even aan mijn keel en knikte vriendelijk met mijn hoofd 'Het was leuk, nou het was de eerste keer dat ik met de trein ging. Ik heb vele dingens gezien dat ik nog nooit eerder gezien had.'.. De tijd in de auto ging voorbij en we waren tenslotte eindelijk aangekomen aan een groot huis. Geschrokken keek ik naar de huis en wreef met mijn vuisten even in mijn ogen die alsof op elk moment eruit konden vallen. 'Kom u maar mee, iedereen zit nu binnen.' Zei de man met de zwarte pak, waardoor ik plotseling een raar onbeschrijvelijk gevoel kreeg in mijn buik. Nadat ik de auto ben uitgestapt begon ik onopvallend hard te hijgen door de zenuwen die ik had. Mijn hart begon sneller te kloppen toen de man met de zwarte pak mij naar een deur leidde dat gesloten was. Lichtjes beet ik met mijn bovenste rij tanden op mijn onderlip toen de mooi gekleurde deur openging waarna ik mijn blik direct op de gezichten richten dat zich in de kamer bevond. Met een trillende stem begroete ik hun en boog even naar voor. Het werd stil in de kamer totdat ik een vrouwen stem hoorde 'Goedendag, aangenaam kennis te maken, Niina? Oh, leg je spullen maar neer op de tafel, je hebt het vast zwaar na een lange reis.' Slikkend stapte ik naar de tafel toe dat een paar meter verder van de deur stond en legde vervolgens mijn bruine rugzak erop. Blozend stond ik bij de witte ronde tafel en nam een beetje afstand van het gezin dat op de zetel zat. 'Niina, wat sta je daar nou te doen? Kom hier naar mij zitten. Ik zou je graag beter willen leren kennen.' Zei de vrouw met een brede glimlach op haar gezicht. Knikkend luisterde ik naar de vriendelijke vrouw en ging naast haar zitten. Ik was heus niet bang van hun, maar ik was bang dat ze mijn vieze geur zouden ruiken omdat ik al een tijdje niet meer onder de douch ben geweest. Nu zat ik daar dan, naast de moeder van de man waar ik mee zal gaan trouwen.

Account verwijderd

schreef:
David
Ik bleef naar mijn handen staren, die waren een stuk interessanter dan het huwelijk die binnenkort zou plaatsvinden met een vrouw waarvan ik de naam pas net geleerd had. Nina heette ze dus. Ik irriteerde me heel erg aan dat mijn moeder zo vriendelijk tegenover haar was. Mijn ouders hadden mij gedwongen om met iemand te trouwen waarvan ik niet hield en niet persoonlijk kende. Na een tijdje besloot ik toch maar even te kijken naar de dame met wie ik zou trouwen, ze had lang haar en mooie groten ogen. Verder zag ze er niet zo goed uit, versleten kleding etc. We zouden vast een dagje moeten shoppen zodat ze wat fatsoenlijks had om aan te doen. Ik draaide me weer om zonder me zelf voor te stellen en staarde naar mijn handen. Mijn ouders irriteerde zich heel erg aan het gedrag dat ik toonde en dat hoorde ik aan de manier waarop ze tegen mij praatten. "David, stel je eens voor, die niet zo onbeleefd." zei ze zo vriendelijk mogelijk maar toch hoorde ik een kleine woede in haar stem. Met een diepe zucht keek ik op en trok mijn mond open. "Hoi, ik ben David." zei ik en richtte mijn bleek weer op mijn handen. "David, stop nou eens hier mee. Stel je even fatsoenlijk voor." zei ze deze keer iets kwader. Met een diepe zucht stond ik op en liep naar het meisje toe en stak mijn hand naar haar uit. "Ik ben David, je toekomstige man, de persoon waar je de rest van je leven mee zal moeten doen." zei ik met een zucht. Ik zag de kwade blik in mijn moeders ogen maar negeerde die. Zij zou ook vast niet gewild hebben dat ze met iemand moest trouwen waar ze niet van hield, en al helemaal niet met iemand die ze pas een paar minuten had ontmoet. Ik liep weer terug naar de andere bank en staarde naar mijn handen. "Lisanne, Lisanne, breng ons een kopje thee en wat lekkers." riep mijn moeder naar Lisanne, de bediende. Ik haalde kort een hand door mijn haar en staarde weer naar mijn handen. Ik merkte dat mijn handen een stuk interessanter waren dan mijn toekomstige vrouw. 22 jaar, erg jong om te trouwen. Ik zou naar clubs moeten gaan, feesten, drinken, alles doen wat ik wou maar mijn ouders verpestte het voor mij. "Zoals je gemerkt hebt is dit David." zei mijn moeder en wees naar mij met haar ogen. "Hij is een stuk aardiger en beleefder maar vandaag heeft hij een slechte dag." loog mijn moeder. Ik zag al aan Nina's blik dat ze het niet geloofde maar deed alsof ze het geloofde om mijn moeder een plezier te doen. Nadat we een kopje thee hadden gedronken en wat koekjes hadden gegeten stonden mijn ouders op. Ik keek ze even verward aan maar zag al gauw wat ze wouden bereiken en stond ik zelf ook maar op. "Nou, leuk je ontmoet te hebben Nina, jullie kunnen naar jullie huis gaan om elkaar beter te leren kennen." zei ze. Ik liep met een zucht naar de deur waarna ik hem opende en naar buiten liep. Ik stapte in mijn auto waarna ik in de achteruit spiegel keek en wachtte tot Nina naar binnen stapte. Ik had totaal geen zin om haar te leren kennen, een trouwjurk voor haar te gaan kopen, te trouwen en het ergste gedeelte, kinderen te krijgen. Mijn ouders zouden dit huwelijk niet voortzetten zonder dat ze wouden dat ze kleinkinderen kregen. Ik was trouwens hun enige kind waardoor ik de enige was die er voor konden zorgen dat ze kleinkinderen konden krijgen. Nadat ze was ingestapt startte ik de auto en begon met het rijden naar het huis, mijn ondergang.

Anoniem
YouTube-ster

NPC schreef:
Ik keek even naar mijn schoenen die een beetje vuil aan de voorkant zagen en beet vervolgens aan mijn bovenlip. Ik, een meisje dat is opgevoed zonder manieren kon moeilijk een gesprek starten met een stel onbekende formele rijkelui. Mijn ogen richtte ik op de jongen en bekeek hem van top tot teen na. Zijn gezicht zag er erg knap uit, en zijn lichaam gespierd om er van te smelten. Maar ik wist niets over mannen en relaties, daar toonde ik ook geen interesse voor in mijn verleden. Mijn toekomstige man stapte tegen zijn wil naar mij toe en stelde hem zonder manieren voor. Ik wist niet wat ik moest denken, maar één ding wist ik wel, hij wilde ook niet met mij trouwen. Een tijdje later nadat we kennis hadden gemaakt en over wat hadden gebabbeld was het tijd om te vertrekken. Mijn ogen werden groter toen de aardige vrouw zei dat we mochten vertrekken naar onze eigen huis. Wat, eigen huis? Ging ik dan niet hier wonen samen met deze mensen!? Nerveus keek ik met mijn ogen naar de jongeman dat zich al klaar had gemaakt om te vertrekken. Ik knikte even voordat ik rechtop van de zetel stond en stapte naar de tafel toe waar mijn rugzak lag, om het vervolgens met mij mee te nemen naar de auto. Ik slenterende met een stresserend blik naar de blinkende auto toe en opende vervolgens de autodeur. 'Uhm, ik kom binnen.' Zei ik zacht en zat rechts vooraan in de auto naast de man. Het was de eerste keer dat ik zo dicht naast hem zat, waardoor ik zonder schaamte naar zijn gezicht begon te staren totdat hij iets tegen mij gromde. Zonder iets te zeggen draaide ik mijn hoofd weg van hem en keek uit het raam. Het liefst wilde ik het raam opendoen voor frisse lucht, maar ik wist niet op welke knop ik moest drukken nadat ik er enorm veel zag. 'Cough.' Kwam er uit mijn mond en haalde diep adem. Het was de eerste keer dat ik met de auto ging, het was leuk en de auto ging ook erg snel. Maar of mijn lichaam er goed van was wist ik niet goed. Nadat we aangekomen waren voor een ander groot huis legde ik mijn hand voor mijn mond en keek de jongeman aan. Als hij niet "hij" was, zou ik mij definitief uit laten gaan om zijn huis veel complimentjes geven, maar dat was niet nodig tegen hem. De lucht was lichtblauw en vol bedekt met witte wolken, de bomen stonden hoog met groene bladen eraan toegevoegd dat een beetje zat te waaien door de lichte wind. Glimlachend draaide ik een paar keer rond en besefte niet dat "David mijn toekomstige man?" Zat te staren naar mij. Samen stapten David en ik het huis in waar we samen zouden leven vanaf vandaag. We zullen hier samen wakker worden, ontbijten, rusten, avondmaal eten en slapen, maar dat kon ik niet zo laten doorgaan. Toch één van de twee moest beginnen met praten en de partner voor hem of haar te laten vallen? David leek mij geen slecht persoon. Ik mocht mensen niet zomaar beoordelen op de eerste gezicht, dat zei mijn moeder tegen mij voordat ik naar hier vertrok. 'David..' zei ik zacht en merkte dat hij mij niet gehoord had. 'David!' herhaalde ik en ging naast hem staan zodat ik naar zijn gezicht kon kijken. 'Ik wil je graag leren kennen...' Zei ik en glimlachte vervolgens een beetje. Maar of hij vriendelijk zou reageren kon ik niet voorspellen. Nadat hij had gereageerd stapte ik door naar de woonkamer toe en legde mijn rugzak op de rond en begon David te bestuderen.

Account verwijderd

schreef:
David
Er verscheen een kleine glimlach rondom mijn lippen nadat ik haar onhandigheid hoorde. Ik zag dat ze de raam probeerde open te doen wat nogal moeilijk ging omdat ze, zo te zien, nog nooit in een auto heeft gezeten en er te veel knoppen waren. Ik bukte langzaam voorover en drukte op het knopje zodat de raam omlaag ging. "Graag gedaan" zei ik zonder dat ze mij er voor bedankte en glimlachte licht hoofdschuddend en richtte me weer op de weg. Ik zag Nina staren naar mij wat mij lichtelijk zenuwachtig maakte, waarom, dat wist ik niet. "Potverdorie!" mompelde ik nadat er een man mij afsneed op de weg waardoor ik bijna tegen zijn auto aankwam. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat Nina dacht dat ik het tegen haar had maar dat was niet zo. Ik besloot om er maar niet over te beginnen en richtte mijn blik weer op de weg. Nadat we waren aangekomen bij het huis parkeerde ik de auto ervoor en stapte mijn auto uit. Met mijn kleine koffer in mijn hand die Lisanne, de bediende, had gevuld keek ik naar het huis. Het zag er een stuk kleiner uit dan bij mijn ouders maar het kon er wel mee door gaan. We waren tenminste met z'n tweeën maar bij mijn ouders leefden we voorheen met z'n 5'en. Ik had een zus die een paar jaar ouder was dan ik maar zij was verhuisd naar een ander land met haar vriend waar ze zielsveel van hield. Ik moet trouwen met iemand die ik maar net kende en zij had het vast heel erg goed met haar vriend. Ik wist zeker dat mijn moeder haar al had uitgenodigd had voor mijn bruiloft waar ik niets vanaf wist. Ik keek even rond en zag Nina met grote ogen naar het huis kijken wat er op zich erg schattig uit zag. Ik liet mijn blik op haar hangen zonder dat ik het zelf merkte. Ze had van die grote, mooie bruine ogen die perfect bij haar mooie licht getinte huidskleur paste. Nadat ik merkte dat ik aan het staren was draaide ik me weer gauw om zodat het niet erg vernederend zou worden voor mij. Ik opende de deur met een sleutel en er lag een briefje van mijn moeder in. "David, bel me over een uur of twee, ik wil even iets bespreken met jouw en jouw echtgenote." stond erop. Zo te zien wisten zij ook nog niet dat ze Nina heette voor vandaag. Ik propte het papiertje in mijn broekzak en besefte me dat ik nog steeds mijn pak aan had. Ik dacht dat vandaag een normale dag zou worden en ik gewoon in mijn pak, met mijn kleine koffer, naar werk zou gaan. Ach ja, ik zou het straks wel even kunnen veranderen in een andere broek en een T-shirt en dan zouden ik en Nina even naar de stad konden gaan zodat we wat fatsoenlijks voor haar konden kopen. Ik hoorde zachte gepiep van achteren maar ik wist niet waar het vandaan kwam. Nadat ik Nina wat luider hoorde parten merkte ik dat het gepiep van haar kwam, wat toen niet meer als gepiep klonk. Ik draaide me om naar haar en keek haar in haar prachtige bruine ogen aan. Ik was niet verliefd, maar lelijk was ze zeker niet. "Oh, prima. Neem maar even plaats op de bank" zei ik en wees met mijn hand naar de bank en ging daar zelf ook zitten. "Wat zou je graag willen weten van me?" vroeg ik met een glimlach. Het beviel me dat ze zich nog steeds aardig gedroeg ook al wist ik dat ze het zelf ook niet wou. Ik ging kort met mijn hand door mijn haar en keek haar daarna weer aan. "Ehm, ik moet me straks even omkleden." zei ik en richtte mijn blik op mijn broek. Snel daarna keek ik haar weer aan. "We kunnen straks even naar buiten gaan om wat nieuws voor je te kopen?" vroeg ik. Het was niet dat ze er lelijk uit zag in haar kleren maar ze zou morgen wel met mij mee moeten naar mijn kantoor, al verwachtte ik niet dat ze een studie had afgerond of zelfs aan was begonnen. Ze was wel een stuk aardiger dan dat ik had verwacht maar ik kende haar pas een paar uur, ik moest niet al te snel oordelen. "We moeten mijn ouders straks even bellen, vind je dat goed? Ze wou nog even wat bespreken zei ze" zei ik en haalde het briefje uit mijn broekzak en toonde het aan haar.

Anoniem
YouTube-ster

NPC schreef:
Ik herinnerde mij nog de moment toen we in de auto zaten. Het verbaasde mij toen David iets grofs gromde uit zijn mond toen ik naar hem zat te staren. Maar nadat hij vanalles had gezegd met een zachtaardige stem wist ik niet meer wat ik moest geloven. Ik ging op de bank zitten tegenover hem en wreef met mijn hand tegen de andere aan totdat ik besloot om alles uit te laten. Verward stond ik op en sloeg mijn handen hard tegen de lage salontafel aan waardoor ik een beetje naar voor boog. 'I- ik... Ten eerste wil ik graag weten waarom ik met jou moet trouwen! Ik bedoel, je wilt toch ook niet met mij trouwen? Vind jij het dan goed om met mij te trouwen! Je bent er toch ook tegen? Of ben je van plan om van mij te gaan houden of gewoon "alsof" te gaan doen om jouw ouders gerust te stellen?' Nadat ik het had gezegd richtte ik mijn ogen voorzichtig naar David toe en voelde mijn hart sneller kloppen. Ik wist niet wat hij zou antwoorde, maar ik wist wel dat hij het ook dacht. Het werd stil in de kamer nadat David had geantwoord, maar onlangs dat probeerde hij de sfeer op te wekken en zei dat hij straks zijn moeder ging bellen. Hoofdknikkend antwoorde ik ja en vond het prima, zijn moeder was tenslotte een vriendelijke vrouw waar ik geen problemen mee had. David keek mij aan en zei dat het dan goed was zodat hij zich nu kon gaan omkleden. Ik stond op en boog naar voor 'Ja uhm, geen probleem, ik wacht wel op jou..' Licht blozend keek ik hem aan door de zenuwe en plofte zachtjes op de bank neer toen hij de woonkamer verliet. De klok tikte met de tijd mee en de stilte heerste over de ruimte. Het huis was wat mij betref enorm groot, het zou erg treurend zijn als je hier helemaal elleen woonde op je ééntje. Ik dwaalde in mijn gedachten totdat ik voetstappen hoorde dat van de trappen afliep naar beneden. David dat omgekleed was kwam de kamer binnen en zei dat we konden vertrekken. Vragend keek ik hem aan en wist niet naar waar wij gingen totdat hij zei 'Winkelcentrum, we gaan nieuwe kleren voor jou kopen.' Mijn mond opende zich een beetje en mijn ogen glinsterden door de zonlicht dat door het raam in mijn ogen scheen. 'Jij schaamt je vast met een meisje zoals ik naast je zijde...'mompelde ik tegen David dat zich al klaar had gemaakt bij de inkomhal om te vertrekken. Als een klein hondje dat zijn baasje volgde liep ik achter David aan en vertrok samen met de auto naar de winkelcentrum.
Ts
Ik keek rond mij heen nadat ik ben uitgestapt en wist niet wat ik moest geloven. De stad was helemaal anders dan de platteland. Er waren enorm veel mensen op straat en de auto stonden leeg naast elkaar in groepjes en rijen (Parking). David en ik stonden voor een enorm grote en hoge gebouw dat een winkelcentrum werd genoemd. Een gebouw met verschillende verdiepen en vele verschillende winkels waar je kleren kon kopen en nog veel meer! Dat vertelde David tegen mij toen we in de auto zaten onderweg naar hier. 'Volg mij, raak niet kwijt ok?' Zei hij. Ik knikte met mijn hoofd en samen stapten wij naar binnen. Verbaasd stond ik stil en keek ik rond mij heen, waar ik enorm veel mensen zag dat grote volle zakken in hun handen hadden. 'David...' mompelde ik zacht toen ik hem niet meer zag. Eek, ik was hem kwijt in de menigte, wat moest ik doen? Geschrokken liep ik naar voor en begon hem te zoeken totdat een groep toeristen mij met hun meesleurden. 'Ah, excuseer, ik hoor hier niet te z..' Voordat ik mijn zin had uitgesproken greep een grote hand mijn pols vast en trok mij uit de groep met toeristen. 'Ah, je bent hier.' mompelde ik zacht toen ik David zijn gezicht zag. 'Niks ah!' Riep hij tegen mij waarna hij vervolgens verder stapte. 'Hmm.' Voordat ik het door had rende ik naar hem toe en hield mer mijn rechterhand het onderste einde van zijn shirt vast om niet weer kwijt je raken. Zonder iets te zeggen tegen eklaar of treuzelen stapte David van voor en ik van achter samen naar de winkel toe waar hij wilde zijn. 'Woah.'

Account verwijderd

schreef:
David
Ik luisterde geschrokken naar haar, ze was geschokt, net zoals ik. Ze dacht dat ik wel met haar wou trouwen, echt niet. "He, wow, rustig. Ik wil ook niet met jou trouwen dus daar zijn wij het mee eens. Mijn ouders hebben mij gedwongen, en zo te zien die van jou ook. Ze hadden een of andere deal samen waardoor wij moesten trouwen, ik wil het ook niet maar we moeten mee werken. Je wilt echt geen ruzie krijgen met mijn ouders, ze zijn in eerste instantie aardige mensen maar als je ze kwaad maakt of hun zin niet geeft maken ze je het leven zuur. Maar dan ook echt zuur. Dus ja, ik ga het doen om mijn ouders gerust te stellen en ik neem aan dat jij dat ook gaat doen, problemen met hun wil je echt niet krijgen." zei ik waarna ik even met een hand door mijn haar ging. "Ben binnen een aantal minuten terug." zei ik met een kleine glimlach waarna ik de woonkamer verliet en mijn koffer optilde en naar boven bracht. Ik liep naar de slaapkamer, wow, wat was hij groot. Ik nam plaats op het bed en legde daar ook mijn koffer op en opende hem. Ik haalde er een zwarte jeans uit en een blauw, simpel shirt uit. Ik sloot de deur even waarna ik me uitkleedde en mijn schonen kleren aan deed. Ook verwisselde ik mijn chique schoenen in simpele gympen. Ik keek even nog kort in de spiegel waarna ik een hand door mijn haar haalde, gelukkig zat het nog goed dus ik hoefde er niks aan te veranderen. Ik liep daarna weer naar beneden en zag Nina op de bank zitten. Ik keek haar verbaasd aan en schudde mijn hoofd. "Nee, zo bedoelde ik het helemaal niet. Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden om samen even wat nieuws te kopen.." zei ik waarna ik even ongemakkelijk naar mijn handen keek. Het was behoorlijk jammer dat ze een verkeerde indruk van me gekregen had, maar eigenlijk was ik helemaal niet erg gemeen, soms had ik gewoon mijn dag niet of zat ik in een verkeerde bui. Ik stopte mijn portemonnee in mijn zak en verliet het huis waarna ik en Nina samen in de auto plaats namen. In een niet te snelle tempo reed ik naar het winkelcentrum.
Aangekomen in het winkelcentrum zag ik Nina met grote ogen naar de winkels kijken waardoor ik zwakjes glimlachte. Ik ging in langzame passen richting de H&M lopen, daar zou ze vast wel wat leuks kunnen vinden. Ik schrok toen ik even om me heen keek en haar niet zag. "Nina, Nina!" riep ik en ik ging even op mijn tenen staan om te kijken naar waar ze stond. Uiteindelijk vond ik haar tussen een groep toeristen waarna ik naar haar toe liep en haar pols vast hield en haar uit de menigte trok. "Niks, ah!" riep ik uit doordat ik geschrokken was. Ze kende het hier niet en als ze zou verdwalen zou ze ook nog eens de weg naar huis niet kunnen vinden. Ik zag aan haar dat ze zelf ook geschrokken was door mijn reactie waarna ik even zuchtte. "Blijf dicht bij me, oké?" zei ik tegen haar en maakte haar hand los van mijn shirt en hield haar hand vast, dit was de beste manier zodat ik haar niet kwijt zou raken. Ik stapte met haar de H&M in en keek even rond. "Zoek wat leuke dingen uit." zei ik met een glimlach en keek haar aan, wachtend tot ze rond zou gaan kijken.

Deze keer wat korter x

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld