Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Toothless schreef:
Jup, ik deel hem toch maar. Ben zo nerveus, zeker omdat er een domme fout in staat. Deze zal ik markeren. Ik ben benieuwd wat jullie er, buiten die rare fout, van vinden.
Oh haha laat maar, ik zie dat ik de versie met de fout erin niet meer heb, maar dit is dus wel de versie die ik heb ingestuurd. :c
Tessa
Met een zucht opende ik mijn ogen, waarna ik naar Rianne keek die naast me lag. Ze leek zich in een diepe slaap te bevinden, wat mij enigszins rust gaf. Al voor de derde week achtereen had ik niet meer op mijn eigen kamer geslapen, maar op een luchtbed naast mijn tweelingzus, wiens spieren door een ernstige ziekte één voor één uitvielen. Dit vreselijke feit had haar inmiddels volledig afhankelijk gemaakt van anderen. Ze kon nu enkel nog haar hoofd bewegen en lag hele dagen in bed. Steeds wanneer ik naar haar keek, brak mijn hart een stukje verder. Ik hield zo immens veel van haar en juist dat maakte het zo moeilijk, wetend dat het niet meer lang zou duren voordat ik zonder haar verder moest.
Rianne
Langzaam werd ik wakker uit een diepe slaap en het eerste wat me opviel was dat Tessa weer vanuit haar bed naar me keek. Zou ze vannacht wel goed geslapen hebben? Waarom was ik nog niet dood? Dan kon zij tenminste weer rustig slapen en werd langzaam alles weer zoals Tessa en mijn ouders het verdienden. Geen ziekenhuisbezoeken meer, geen verzorging en gewoon een rustig leven, zoals ze dat ongetwijfeld het liefst hadden gewild. Ik keek Tessa aan en zag hoe ze naar me glimlachte. Ik zag hoe ze haar arm naar me uitstak en voelde hoe ze mijn koude hand pakte. De hare was warm, heel warm. Het was een fijne warmte die ik zelf juist zo hard nodig had. ‘Ik wil rechtop zitten’, zei ik haar, ‘tegen jou aan, al is het het laatste wat ik doe.’
Vroeger hadden we heel vaak zo gezeten, samen, op de bank of zelfs gewoon hier, in bed. Ik tegen haar aan en nu, nu het einde dichterbij kwam, wilde ik niets liever dan dat moment van toen nog één keer te kunnen herbeleven.
‘Ik haal mama even’, hoorde ik Tessa zeggen. Even later kwamen ze met zijn tweeën weer terug en zette mama mij tegen mijn zus aan. Ik voelde dat mijn lijf zich meteen ontspande. Ik genoot volop van dit fijne
gevoel. Zo intens, dat ik bijna niets merkte van het feit dat mijn nek hevig tegenstribbelde. Pas na tien minuten voelde ik dat het begon branden en toen ik dat tegen Tessa zei, legde zij me in een andere houding, wat weer voor iets meer comfort zorgde. Langzaam rolde de tranen over mijn wangen. Ik vond het vreselijk dat ik zo afhankelijk was geworden van mijn maatje, degene met wie ik al twintig jaar lief en leed deelde. Zij verdiende een leven met veel plezier, veel tijd met vrienden en een lieve vriend, maar in plaats daarvan kwam ze uit school altijd direct naar huis om voor mij te zorgen, wat ervoor had gezorgd
dat ze nog altijd alleen was op sociaal gebied. Het was oneerlijk en ik voelde me schuldig. Hoewel ik ergens nog lang hier wilde blijven, wilde ik van de andere kant gewoon gaan, al was het maar zodat zij dan wat meer rust zou krijgen en wat meer tijd om haar eigen leven in te richten. Ik keek naar haar
en zag hoe zij naar mij keek. Ik voelde een warmte die ik in geen weken had gevoeld. Dat onze band sterk was, wist ik altijd al, maar dat het echt alles kon doorstaan, was mij pas de afgelopen maanden duidelijk geworden. Voorzichtig glimlachten we allebei. ‘Ik hou van je’, zeiden we tegelijk, niet wetend dat dit het laatste woord zou zijn dat ik ooit zou uitbrengen.
** Bij de schuingedrukte zin had ik bij de ingezonden versie staan dat Rianne de hand van Tessa pakte, terwijl ze haar hand helemaal niet kan bewegen. Super dom natuurlijk, maar het viel me pas op toen ik al had ingestuurd, helaas.
Tegenstelling is trouwens ziekte - gezondheid.
Jup, ik deel hem toch maar. Ben zo nerveus, zeker omdat er een domme fout in staat. Deze zal ik markeren. Ik ben benieuwd wat jullie er, buiten die rare fout, van vinden.
Oh haha laat maar, ik zie dat ik de versie met de fout erin niet meer heb, maar dit is dus wel de versie die ik heb ingestuurd. :c
Tessa
Met een zucht opende ik mijn ogen, waarna ik naar Rianne keek die naast me lag. Ze leek zich in een diepe slaap te bevinden, wat mij enigszins rust gaf. Al voor de derde week achtereen had ik niet meer op mijn eigen kamer geslapen, maar op een luchtbed naast mijn tweelingzus, wiens spieren door een ernstige ziekte één voor één uitvielen. Dit vreselijke feit had haar inmiddels volledig afhankelijk gemaakt van anderen. Ze kon nu enkel nog haar hoofd bewegen en lag hele dagen in bed. Steeds wanneer ik naar haar keek, brak mijn hart een stukje verder. Ik hield zo immens veel van haar en juist dat maakte het zo moeilijk, wetend dat het niet meer lang zou duren voordat ik zonder haar verder moest.
Rianne
Langzaam werd ik wakker uit een diepe slaap en het eerste wat me opviel was dat Tessa weer vanuit haar bed naar me keek. Zou ze vannacht wel goed geslapen hebben? Waarom was ik nog niet dood? Dan kon zij tenminste weer rustig slapen en werd langzaam alles weer zoals Tessa en mijn ouders het verdienden. Geen ziekenhuisbezoeken meer, geen verzorging en gewoon een rustig leven, zoals ze dat ongetwijfeld het liefst hadden gewild. Ik keek Tessa aan en zag hoe ze naar me glimlachte. Ik zag hoe ze haar arm naar me uitstak en voelde hoe ze mijn koude hand pakte. De hare was warm, heel warm. Het was een fijne warmte die ik zelf juist zo hard nodig had. ‘Ik wil rechtop zitten’, zei ik haar, ‘tegen jou aan, al is het het laatste wat ik doe.’
Vroeger hadden we heel vaak zo gezeten, samen, op de bank of zelfs gewoon hier, in bed. Ik tegen haar aan en nu, nu het einde dichterbij kwam, wilde ik niets liever dan dat moment van toen nog één keer te kunnen herbeleven.
‘Ik haal mama even’, hoorde ik Tessa zeggen. Even later kwamen ze met zijn tweeën weer terug en zette mama mij tegen mijn zus aan. Ik voelde dat mijn lijf zich meteen ontspande. Ik genoot volop van dit fijne
gevoel. Zo intens, dat ik bijna niets merkte van het feit dat mijn nek hevig tegenstribbelde. Pas na tien minuten voelde ik dat het begon branden en toen ik dat tegen Tessa zei, legde zij me in een andere houding, wat weer voor iets meer comfort zorgde. Langzaam rolde de tranen over mijn wangen. Ik vond het vreselijk dat ik zo afhankelijk was geworden van mijn maatje, degene met wie ik al twintig jaar lief en leed deelde. Zij verdiende een leven met veel plezier, veel tijd met vrienden en een lieve vriend, maar in plaats daarvan kwam ze uit school altijd direct naar huis om voor mij te zorgen, wat ervoor had gezorgd
dat ze nog altijd alleen was op sociaal gebied. Het was oneerlijk en ik voelde me schuldig. Hoewel ik ergens nog lang hier wilde blijven, wilde ik van de andere kant gewoon gaan, al was het maar zodat zij dan wat meer rust zou krijgen en wat meer tijd om haar eigen leven in te richten. Ik keek naar haar
en zag hoe zij naar mij keek. Ik voelde een warmte die ik in geen weken had gevoeld. Dat onze band sterk was, wist ik altijd al, maar dat het echt alles kon doorstaan, was mij pas de afgelopen maanden duidelijk geworden. Voorzichtig glimlachten we allebei. ‘Ik hou van je’, zeiden we tegelijk, niet wetend dat dit het laatste woord zou zijn dat ik ooit zou uitbrengen.
** Bij de schuingedrukte zin had ik bij de ingezonden versie staan dat Rianne de hand van Tessa pakte, terwijl ze haar hand helemaal niet kan bewegen. Super dom natuurlijk, maar het viel me pas op toen ik al had ingestuurd, helaas.
Tegenstelling is trouwens ziekte - gezondheid.
20
