Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG~A Whole New World~Schrijftopic

Anoniem
Popster

Juno schreef:
DIT IS EEN DISNEY RPG! MOMENTEEL AL BEGONNEN MAAR MEE DOEN KAN NOG!

Verhaallijn:

Het gaat goed in de werelden van de Disney-figuren. Alle vijanden zijn
verslagen en iedereen leidt een gelukkig leven in zijn of haar wereld.
Totdat er opeens een vreemde tornado over raast. Hij is roze met veel
glitters. Nog vreemder is is dat hij niks verwoest enkel de hoofdpersoon
uit de films mee neemt. (Zoals in het rijk van Assepoester neemt hij
Assepoester mee.) Deze komen in een nieuwe wereld terecht. In deze
wereld moeten ze samen werken om een gezamenlijke grote vijand te
verslaan. Deze is sluwer als Hans, machtiger dan Ursula en slimmer dan
de slechterik uit Big Hero 6.
--
Dit zijn de grote lijnen, ik zou het leuk vinden als jullie nom met ideeën komen. Als we gaan starten
maak ik hiervoor een kletstopic aan.

Het is bij deze rpg echt de bedoeling dat je je fantasie gebruikt. Je
kan liedjes uit de films invoegen en oude gebeurtenissen naar boven
halen. Je kan het zo gek niet bedenken!

De andere topics:

Deelnemers gezocht: virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=604145
Rollen en Klets topic: virtualpopstar.com/social?category=5&topic=605484

Deelnemers:

Juno ~ Ariël (p1)
AlienBurrito~ Fa Mulan
Ceres ~ Tinkerbell
Nuages ~ Jack Frost
Lagom ~ Alice
Redundant ~ Peter Pan
Fall ~ Rapunzel

Account verwijderd

schreef:
Fa Mulan.

Het was maanden nadat ik, Fa Mulan, China had gered. Nu leefde ik vredig, in het prachtige Xi'An. Ik was verloofd, verloofd met de gene die mij door de oorlog had gesleept heeft, het voor me op nam toen ze me ontdekte. Zijn naam was Shang. Shang en ik waren gelukkig, we hadden een mooi huis, in de bossen vol met heiden en bomen, bomen vol fruit. Ook mijn ouders leefden dichtbij, ze leefden ergens in een huis dicht bij een berg. China was vredig, er was sinds die oorlog geen oorlog meer geweest en was stil. Nu.. Nu stond ik alleen in een bos, een bos waar ik nu al jaren kwam om te bidden tot mijn grootvaders, hun geesten zouden me beschermen, Toch? Dat dacht ik tenminste. Dit was mijn zoveelste gebed, ik deed altijd gebedjes, voor het goede, kwade, de toekomst en het verleden. '''Mulan?'' Hoorde ik al gauw na mijn gebed waarna ik omkeek. Mijn vader, Fa Zhou riep me voor het middag eten. ''Pap!'' Zei ik blij, verbaasd en boven al zacht. Ik had niet gedacht dat hij mij zou bezoeken zo vroeg in de middag! Langzaam stond ik op van de knielende houding waar ik eerst in zat en omhelsde hem met een glimlach.

--Sorry kort, zit in de les. wss schrijf ik meer als ik thuis ben of iets--

Anoniem
YouTube-ster

Ceres schreef:
Tinkerbell

''ALS JIJ MIJN BESTE VRIEND WAS DAN HAD JE MIJ GEHOLPEN!!!'' Riep Tink boos, nadat Terence haar probeerde tegen te houden voor het gevaar van de donkere schedelgrot. ''Ik ben je beste vriend en ik hèlp je nu ook!'' Antwoordde Terence passief agressief. ''Ik wil niet dat je in gevaar komt Tink.. Want ik houu- .. niet.. van impulsief gedrag!''. Tink deed alsof ze het niet hoorde en gilde ''IK GA ER HEEN TERENCE!! DOOD OF LEVEND.''. Ze vloog in de grot en liet Terence met vol zorgen achter. ''TINKERBELL!!'' Riep hij, maar ze reageerde niet. ''Goed. Dit is al de zoveelste keer dat je me om hulp vraagt maar vervolgens er niet naar luistert.'' Mompelde hij in zichzelf. Opeens voelde hij een briesje wind. Dat briesje wind werd steeds erger. Terence draaide zich om en zei ''Ugh Vidia ben jij da-..''. Zijn zin werd onderbroken nadat hij de tornado heeft gezien. De tornado raasde in de richting van de grot, waar Tinkerbell zich bevond. ''Oh nee... TINKERBELL!!!!!!!!'' Riep hij, en hij vloog haar richting op. Tinkerbell vloog de grot uit met een heleboel verloren dingen. ''ZIE JE IK ZEI HET TO-..'' Haar zin werd onderbroken door Terence's waarschuwing: ''TINKERBELL KIJK UIT!! EEN TORNADO!!''. Ze had geeneens de tijd om uit te vogelen wat hij precies bedoelde of ze werd de tornado ingezogen. ''WOAAAAAH! TEEEEREEEEENCE!!!!!!'' Gilde ze. ''TINKERBEEEEEELL!!!!!!!'' Riep hij terug, maar het was te laat. De tornado was verdwenen en Tinkerbell was nergens te bekennen. In tranen vloog hij in de richting van Het Elven Vallei.

Nuages
YouTube-ster

Nuages schreef:
Jack Frost

Lachend rende Jack de kinderen achterna, waaronder Jamie, het jongetje dat al zijn hele leven in de beschermers geloofde, op wie hij het nu echt had gemunt. ''Daar komt ie!" riep hij naar hem, en toverde een weg van ijs die zo over de zwarte auto van meneer Rimble heen liep tevoorschijn, waardoor de slee waar Jamie op zat met enorme snelheid zijn weg over het ijs baande en hij wel een paar meter de lucht in vloog. Adrenaline stroomde door Jacks lichaam, en uiteraard ook door dat van Jamie. Één ding was hij vergeten. Hoe kwam de slee met ongelooflijk hoge snelheid nu tot stilstand? Ja, dat was al snel duidelijk. Een luide klap tegen een omgehakte boom die nu horizontaal op de grond lag, liet alle kinderen even schrikken. ''Jamie!" riep een van hen, maar wanneer Jamie met luid gegiechel en een brede glimlach achter de boom tevoorschijn kwam, slaakte iedereen opgelucht een zucht. ''Dat was zo gaaf!'' riep hij vol bewondering en enthousiasme. ''Jack, mag ik alsjeblieft nog een keer?!'' Ze waren nu al de hele middag met z'n alle buiten aan het spelen, en als beschermer van de Pret, was het Jacks taak de kinderen geluk en plezier te brengen. Precies waar hij op dit moment mee bezig was. Niet dat hij dit alleen deed omdat het moest, hij vond het zelf ook leuk om plezier te maken met de kinderen en een beetje kattenkwaad uit te halen. Je innerlijk bepaalt ook je centrum als beschermer, wat in Jacks geval dus Pret is. Alle kinderen waren nu al een stuk of vijf keer aan de beurt geweest met sleeën, maar ze konden er geen genoeg van krijgen. Het was intussen wel al wat laat geworden, en waarschijnlijk zouden de ouders van deze deugnietjes zich ook afvragen waar hun kinderen bleven. Bovendien was het nu rond etenstijd en wist hij van de meesten dat ze dan thuis moesten zijn. ''Ik denk dat jullie ouders zich afvragen waar jullie blijven, dus kom op gekkies, ga naar huis.''
''Ahhh...'' mompelden velen van hen. ''Morgen is er weer een nieuwe dag.'' zei Jack. ''En bereid je dan voor op een sneeuwballengevecht, met sneeuwballen zo groot als jullie hoofden.'' Deze uitspraak deed de kinderen opvrolijken en ze konden niet wachten tot de nieuwe dag aan zou breken. ''Tot morgen Jack!'' riepen sommigen in koor. ''Tot morgen.'' mompelde Jack en zwaaide ze uit. Hij vond het fijn om de kinderen te zien glimlachen en pret te zien hebben, en vooral als het aan hem lag. Hij had deze maanden, vooral sinds hij beschermer was geworden en de kinderen compleet in hem geloofden, waardoor ze hem konden zien, echt een band met ze opgebouwd. Met Jamie nog het meest. Hij was het jongetje dat er voor zorgde dat de beschermers Pitch hebben kunnen verslaan, zonder hem had niemand ooit meer in hen geloofd en was de hele wereld nu bedorven door zwarte magie en angst. Onderweg naar het dorp waarin hij woonde kwam Jack een huilende oude man tegen, ten minste zo zag hij eruit. Druppels water liepen één voor één zijn wangen af. Jack vond het verschrikkelijk mensen zo te zien, hij wist uiteraard niet waarom hij zo verdrietig was, maar soms is het helemaal niet nodig om de reden achter een emotie te weten. Soms is het nodig om te barsten, gewoon zodat alle stress uit je lichaam verdwijnt en je er daarna weer met volle moed tegenaan kan. Eigenlijk is het niet altijd goed om met andermans gevoelens te spelen, maar deze keer kon Jack het gewoon echt niet laten. Hij besloot een sneeuwbui op te roepen. Niet zomaar een sneeuwbui, maar een sneeuwbui met sneeuwvlokken die zorgden voor vreugde en blijdschap. Wanneer deze sneeuwvlokken de man zouden raken, zou zijn humeur compleet overslaan naar vreugde en geluk, en dat was precies wat er gebeurde. De oude man veegde zijn tranen weg en liep in een zelfverzekerde houding verder naar hetgeen waar hij naar onderweg was. Zo had Jack ook weer rust. Wanneer hij steeds dichter bij het dorp kwam, stroomden een scala aan geuren zijn neus binnen. Kippenboutjes, zoete aardappelpuree en broccoli. Heerlijk. Net voordat hij tussen de huizen door kon lopen richting zijn woning, voelde hij een grote druk op zijn rug, wat gepaard ging met enorm veel wind dat om hem heen begon te draaien. De wind was goed hoorbaar, waarschijnlijk kwam dit door zijn grote kracht en hierdoor gingen veel mensen naar buiten om te kijken wat het kon zijn. Wanneer Jack zich omdraaide verscheen er een onbeschrijfbaar grote orkaan voor zijn ogen. ''Kijk uit!'' riep hij naar de mensen die hun voeten buiten de deuren begonnen te zetten, maar al snel was duidelijk dat de orkaan niet verder drong naar de andere bewoners maar om Jack, maar dan ook alleen om Jack heen bleef cirkelen. De orkaan verspreidde een roze gloed over het dorp en na nog geen tien seconden werd de kracht van de orkaan te sterk waardoor Jack werd opgezogen. Het werd zwart voor zijn ogen, maar al gauw veranderde dat in een totaal ander beeld.

Fall
Wereldberoemd

Fall schreef:
Rapunzel

Ik zucht opgelucht als ik mijn haren eindelijk helemaal uitgeborsteld heb. Gelukkig duurt het nu een stuk minder lang dan eerst, aangezien er nu bedienden zijn de me ermee helpen. Uiteraard had ik het eerst zelf willen doen, maar na een aantal dagen kwam ik erachter dat er te veel leuke dingen te doen zijn in ons koninkrijk, dus heb ik maar toegegeven aan mensen die me erbij helpen. Ik woon nu al iets meer dan een half jaar in het kasteel, ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven, Eugene, en het lijkt alsof het leven gewoon niet beter kan zijn dan nu. Ik kijk even uit het raam om naar het woud te kijken waar ik 18 jaar lang in een hoge toren heb geleefd. Natuurlijk mis ik het opgesloten zijn niet, maar ik vind het soms wel fijn om over het woud uit te kijken, gewoon om kalm te worden en even goed over dingen na te denken. Ik kijk na een paar minuutjes naar buiten staren op als ik twee armen om me heen voel. Glimlachend kijk ik naar Eugene en ik druk een kus op zijn lippen. 'Heb je zin om zo meteen nog meer van het koninkrijk te verkennen?' vraag ik. Ik woon hier dan wel al weer voor een half jaar, maar het koninkrijk is zo groot en ik heb zoveel tijd in te halen. Ik kauw even zacht aan de binnenkant van mijn wang als hij zegt dat er vandaag een diplomaat van één van onze de buren van ons koninkrijk langs zou komen om te overleggen over de allerlei koninklijke, saaie dingen. 'Morgen dan,' zeg ik vastbesloten en ik druk nog een kus op zijn wang terwijl ik me losmaak uit zijn armen. Ik loop naar de kast om een wat nettere jurk aan te trekken. Ik kijk even peinzend naar de keuze aan jurken die ik heb, en dan naar de jurk die ik nu aan heb. Ach, die diplomaat zal echt niet opkijken als ik deze jurk aanhoud, en het scheelt mij een heel gedoe. Ik loop mijn kamer uit, richting de vergaderzaal. Ik kijk nog even om naar de poort van het kasteel. Ze zullen pas over een paar minuten beginnen, dus ik kan nog even gemist worden. Ik loop vrolijk door de poort heen, het koninkrijk in. Ik zwaai even naar een paar meisjes waar ik langs kom en loop richting het plein. Ik neurie tevreden en kijk naar alle winkeltjes om me heen. Ik kijk even geschrokken op als ik een aantal mensen hoor gillen en schreeuwen. Plotseling zie ik een orkaan die uit het niets verschijnt, die richting het plein gaat. Voordat ik de kans krijg om te rennen, wordt mijn haar de orkaan in gezogen, en ik kan nog net Eugene zien die aankomt rennen, voordat ik buiten bewustzijn raak. Als ik weer wakker wordt, ben ik zeker weten niet meer in mijn eigen koninkrijk.

~
Niet super lang ahahaha, oeps

Account verwijderd

schreef:
Alice Kingsleigh
De wind blaast zachtjes door mijn lange blonde haren heen als ik terug naar huis loop. Ik voel dat ik kippenvel op mijn armen krijg. Ik had een jas mee moeten nemen. 'Alice' Hoor ik de strenge stem van mijn moeder schreeuwen. Een geïrriteerde zucht verlaat mijn lippen. 'Moeder' zeg ik stug als ik de veranda oploop. 'Waar ben je geweest? We moeten naar het feest van familie Wales' Ze neemt me afkeurend op. 'Ik heb een jurk mét korset voor je klaar gelegd' Ze wenkt een bediende om mij te helpen. 'Als je vader je zo kon zien' mompelt ze. Het was waarschijnlijk niet de bedoeling dat ik dat hoorde. 'Ja maar dat kan niet meer hé' zeg ik toonloos en ik loop naar boven. Ik kijk naar de jurk die ze voor me heeft klaargelegd. Het is een lichtroze jurk. Best wel truttig. Precies mijn moeders style dus. 'Eh mevrouw Kingsleigh? Ik moest u helpen' zegt de bediende verlegen terwijl ze wacht in de deur opening. Ik knik alleen onzichtbaar. Ik wil haar niet in de problemen brengen. Als de korset nog niet zo strak zit zeg ik dat het wel goed is. Ik wil naar mijn jurk lopen als ik de stem van mijn moeder hoor. 'Hij zit nog niet strak genoeg, laat mij maar' Mijn moeder komt achter me staan. 'Buik in' Ik pak de stoel voor me vast als ze hard aan de touwtjes trekt. Ik doe de lichtroze jurk aan, werk mijn make-up bij en kam mijn haren uit. Zo dit moet goed genoeg zijn. Als ik naar beneden loop hou ik mijn jurk omhoog om er niet over te struikelen. 'Lieverd. Je bent prachtig' Zegt mijn moeder en ze loopt mijn kant op. Haar blik blijft hangen bij mijn ketting. Ze doet hare af en wil die van mij omruilen. Ik hou haar tegen. 'Mam, ik doe alles wat je van mij vroeg alleen deze ketting blijft om' zeg ik terwijl ik mijn ketting goed vast houd. Ze perst haar lippen afkeurend op elkaar. Ik negeer haar blik en loop langs haar naar buiten. De ketting die ik om mijn nek heb is een gouden klokje. Ik heb hem gekregen van de witte koningin en is mijn enige manier hoe ik terug kan naar wonderland. Denk maar niet dat mijn moeder dat van mij kan afpakken. Ik voel me meer verbonden met mijn vader als ik in wonderland ben. Hij geloofde in het ongeloof en stond altijd open om nieuwe dingen en mensen te leren kennen. 'Alice!' Hoor ik mijn moeder schreeuwen. Geïrriteerd draai ik me bij. Wat heeft ze nu weer te zeuren. Als ik haar gezicht zie schrik ik even. Ze kijkt met grote bange ogen naar iets achter mij. Ik draai me snel bij maar ben al te laat. Met een harde gil word ik opgezogen in de orkaan.

Anoniem
Straatmuzikant

Redundant schreef:
Peter pan
Het was rustig in Neverland, misschien wel te rustig. Na het laatste gevecht was Kapitein Haak verdwenen in de maag van de krokodil. De piraat zijn bemanning had zich rustig gehouden en de verloren jongens waren terug gekeerd naar de normale wereld, om hier een familie te zoeken; en deze hadden ze gelukkig stuk voor stuk gevonden. Het had er voor gezorgd dat Peter alleen achter was gebleven, ook hij had de kans gekregen te blijven in de mensen wereld en op te groeien zoals een normale jongen. Maar deze gedachte had hem beangstigd, hij wilde niet opgroeien en.. oud worden. Een volwassene. Hij was meer dan tevreden met hoe zijn leven er nu uit zag, hij was jong, vrij en kon gaan en staan waar hij wilde. Op het moment was het misschien een beetje saai, hij moest zijn draai nog wat vinden en zo dus nog wennen aan de nieuwe situatie die zo ontzettend vredig was. Maar verder was het allemaal nog even goed als eerder.
Zo vloog Peter hoog boven het eiland heen, vanaf de grond leek hij op een schaduw in de lucht, op het moment dat hij iets vreemds opmerkte. Iets wat hij nog nooit eerder had gezien, iets wat hij niet in woorden kon beschrijven. Een draaikolk in de lucht, gemaakt van roze stof en glitters. Zijn wenkbrauwen schoten verbaasd de lucht in en, nieuwsgierig dat hij was, besloot hij er naartoe te vliegen om het vreemde verschijnsel beter te bekijken. Achteraf was dit misschien een dom plan geweest. Hoe dichter bij hij kwam hoe meer wind er leek te staan en hoe meer moeite hij kreeg zijn eigen koers te bepalen. Dit ging zo door tot hij op een punt kwam dat hij er helemaal geen controle meer over leek te hebben. Hij werd meegesleurd met de krachtige wind die de roze draaikolk vol met glitters met zich meebracht. Hij spartelde tegen, probeerde weg te vliegen, maar het was te laat. Hij raakte er steeds dieper en dieper in verstrikt en hij begon zijn nieuwsgierige zelf alsmaar meer te vervloeken. Voor een moment dacht hij dat het allemaal over was, dat dit het einde was van de legende genaamd Peter Pan. Zo werd alles zwart voor de roodharige jongen zijn ogen.
Hoelang hij buiten bewustzijn was geweest wist hij niet, wat hij wél wist was dat hij niet meer in Neverland was. Het beeld dat voor zijn ogen verscheen toen zijn oogleden weer waren geopend was niet bekend. Het mysterieuze verschijnsel leek hem naar een andere dimensie opgezogen te hebben voor een reden die voor hem nu nog onbekend was.
-
Een beetje kort, I'm sorry 'bout that

Anoniem
YouTube-ster

Ceres schreef:
Tinkerbell

Ook Tinkerbell opende haar ogen en keek verbaasd om zich heen. ''Waar ben ik? Wat is er gebeurd?'' dacht ze, maar ze wist het weer. ''Oja. Die draaikolk.'' Dacht ze geirriteerd. Toen herrinnerde ze zich de ruzie met Terence weer. ''Terence..'' zuchtte ze diep, en haar gezicht toonde spijt en verdriet. Ze keek nog eens om zich heen en de draaikolk was teruggekeerd. ''NIET WEER?!'' zei ze verschrikt. Maar de draaikolk bleef staan en spuwde Peter Pan uit, en verdween weer. ''P-P-P-P-PETER?! W-WAT DOET HIJ HIER?!?!'' gilde ze. ''W-WACHT!! MENEER DRAAIKOLK!!! KOM TERUG!!'' Schreeuwde ze terwijl ze in de lucht vloog. ''W-WEET JE ZEKER DAT JE PETER PAN NIET TERUG WILT? GEEF ONS WENDY MAAR!!'' Uit wanhoop vloog ze weer terug naar de grond. Haar hoofd werd rood van woede en irritatie. ''Bah!''. Ze schopte tegen de lucht, deed haar armen over elkaar heen en zat op de grond. Ze keek nog een keer naar Peter Pan en keek weer boos weg. Toen ze merkte dat Peter aan het bijkomen was verstopte ze zich achter zijn muts.

Account verwijderd

schreef:
Fa Mulan.

Een storm heerste, regen, onweer en wind leken wel te strijden. Ik voelde een sterke trekkingskracht om me heen en voelde me al gauw duizelig en kon niet meer om me heen kijken, een draaikolk? Ik kermde het uit tot ik uiteindelijk niks meer hoorde en ik voor dood op de grond lag. Traag opende ik mijn ogen en voelde lichte steken van pijn door mijn lichaam razen, waar was ik? dacht ik bij mezelf terwijl ik even rustig bleef liggen tot ik mij minder duizelig voelde. Na een minuut of twee sta ik op en zie beelden die ik nog nooit had gezien! Nog een keer keek ik om me heen en zag twee andere mensen, ik herkende ze niet, en zou dan ook niet weten hoe ik met ze moest praten. Ik slikte en voelde de tranen al in mijn ogen prikken. Wat was dit voor droom? Wat betekende dit?

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Ariël

De wind zorgt ervoor dat mijn haren dansen, de zon kleurt mijn bleke gezicht en het gevoel van blijdschap dat mijn lichaam overneemt zorgt voor een lach op mijn gezicht. Na al de dingen die ik heb meegemaakt, toch nog dit te mogen voelen is een wonder. Ik ben gelukkig. Extreem gelukkig zelfs. Ik heb de liefste man op de wereld en de beste vrienden die je je kan wensen. Het allermooiste is nog dat ik kan lopen en dansen en dat ik ben waar de mensen zijn. Ik ben zelf gewoon een mens! Waar ik altijd al van gedroomd had en waar ik altijd door gefascineerd was ben ik nu zelf. Ik hoef zelfs mijn familie niet te missen! Zodra ik een stukje van een liedje zing dat ik toen ik nog een volledige zeemeermin zelf heb geschreven verander ik in een zeemeermin en zo ook andersom. Ik loop sierlijk over de pier en geniet van de zon. Mijn blote voeten branden zich aan het warme hout, wat eigenlijk wel een fijn gevoel is. Na een tijdje heb ik het einde van de pier bereikt en ga zitten. Ik friemel wat aan de grote blauwe strik die ik in mijn haar heb zitten. De kleur matcht met mijn grote blauwe ogen. Ik kijk naar de golven en hoe het water veranderd van eb naar vloed. Ik zit zo geconcentreerd te kijken dat ik niet eens merk dat een wolk de zon bedekt en er grote pakken regenwater uit de lucht komen vallen. Ik merk het pas als de wind steeds heviger toeneemt en als ik om kijk zie ik een orkaan. Een windhoos die gaat draaien om een oog. Hoewel ik zo'n ding nog nooit heb gezien weet ik dat er iets niet klopt. Wat ik nog meer weet is dat ik hier weg moet komen! Ik stribbel overeind en duik het water in. Terwijl ik de eerste zinnen van het transformeer lied zing probeer ik met borstcrawl al wat vooruit te komen.

"I wanna be where the people are
I wanna see
Wanna see 'em dancin'
Walkin' around on tho...."

Verder kom ik niet. Een grote slok zout zeewater dringt mijn lichaam binnen. Ik hoest en maak de laatste zinnen van het lied af. Tot mijn grote geluk werkt het en transformeer ik in een zeemeermin. Ik beweeg mijn staart op en neer en geef met mijn handen wat extra zetjes. Ik kom ver, maar helaas niet ver genoeg. Ik word met hevige kracht mee getrokken door de orkaan en alles word eerst roze, maar dan toch zwart voor mijn ogen.

Ik open mijn ogen weer door een harde smak op de grond. Heb ik het overleefd? Ben ik weer thuis? Helaas kwam ik er al snel achter dat dit niet het geval is. Ik lig op een redelijk zachte ondergrond, maar comfortabel kan je het niet noemen. Al gauw heb ik er genoeg van en wil ik opstaan. Ik wil verkennen waar ik ben. Terwijl ik merk dat het opstaan niet lukt realiseer ik me weer dat ik geen benen heb, maar een staart. Ik zing het stukje van het lied en sta dan met gemak op. Ik loop wat rond en zie al gauw andere 'mensen?!'

Anoniem
Popster

Juno schreef:
..dit gaat echt niet meer verder...

Anoniem
YouTube-ster

Ceres schreef:

Juno schreef:
..dit gaat echt niet meer verder...

*huiilt*

Anoniem
Popster

Juno schreef:

Ceres schreef:

Juno schreef:
..dit gaat echt niet meer verder...

*huiilt*

*Huilt mee*

Anoniem
YouTube-ster

Ceres schreef:

Juno schreef:

Ceres schreef:

Juno schreef:
..dit gaat echt niet meer verder...

*huiilt*

*Huilt mee*

*explodeert*

Anoniem
Popster

Juno schreef:

Ceres schreef:

Juno schreef:

Ceres schreef:

*huiilt*

*Huilt mee*

*explodeert*

*Raapt stukken Ceres bij elkaar en lijmt ze*

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Als jullie met de re-start mee willen doen:

virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=644606

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld