Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Pagina: | Volgende | Laatste
RPG -Les Revenants -Schrijftopic
TaylorSwift333
Landelijke ster



Gelieve alleen maar te reageren als je tot het team van snelle mensen behoort die kozen tussen leven en dood mhahahahahaha (oké dit is te raar)

Citeer

Verhaallijn:
In een stadje in de Franse Alpen gebeuren er rare dingen. Mensen die al een paar jaar tot een heel deel jaren dood zijn, zijn weer levend en beseffen niet dat ze dood waren. Hun familie en vrienden weten dat wel en terwijl de teruggekeerden hun leven terug proberen op te pakken proberen anderen te achterhalen hoe dit kan, nog anderen willen hen in de doofpot stoppen. Iedere dode heeft zijn eigen geschiedenis. Het stadje lag bij een dam en ooit brak deze dam. Velen waren toen gestorven, anderen bleven gespaard omdat ze hogerop leefden, nog anderen werden vermoord, pleegden zelfmoord of kregen een ongeluk. 

Mijn personage:

Naam: 
Estelle (Esti) Rosalie DuChamps
Leeftijd: 18 jaar:
Dood of Levend: Dood
Hoe dood gegaan: Terwijl ze met haar vriendje in het bos wandelde werd ze gevolgd door haar ex. Toen ze wist dat hij psychisch gestoord was moest ze afscheid van hem nemen van haar ouders. Haar ex vermoorde haar omdat ze hem had verlaten.
Wanneer dood gegaan: 1978
Innerlijk: Estelle is een zachtaardig meisje, ze doet geen vlieg kwaad en soms kan ze een beetje te vriendelijk zijn voor haar eigen goed. Ze is soms een beetje naïef.
Uiterlijk:

Relatie tot de anderen: Ze vangt andere doden op en hoopt haar vriendje terug te vinden maar weet niet of hij dood is of niet.
Vrienden met: Dinant, Celeste, Mark, 
Heeft een relatie met: Estelle had voor haar dood een relatie met Cedrique Esta, In feite is ook Cedrique gestorven, twee jaar later, hij had een hartstilstand. (Hij komt wel terug, na Estelle)
Overgebleven familie: Estelle had een jonger zusje, haar ouders waren gestorven toen de dam brak.

Personages:

Levenden:
- gespeeld door Seaweedbrain?

Naam: Elise Shiom
Leeftijd: 21
Dood of levend: Levend
Innerlijk: Elise is vooral een binnenvetter. Ze is makkelijk boos te krijgen en ze spreekt nauwelijks haar gevoelens uit. Ze is vaak erg ongelukkig, omdat ze niet echt goed is in sociaal zijn en dus weinig tot geen vrienden heeft. Wel is ze erg creatief en heeft ze een passie voor fotografie. Zij komt eigenlijk puur door toeval in het dorpje. Ze is graag alleen, omdat ze altijd opgefokt raakt van andere mensen. 
Uiterlijk: Elise is een relatief kleine vrouw. Ze is ongeveer 1,60 meter lang. Ze heeft donkerblond haar tot de schouders en ze heeft bruine ogen. Ze is stevig gebouwd en ze is te dik voor haar lengte. 
Relatie tot anderen:
Vrienden met: 
Heeft een relatie met: 



-Nathan Weston Barlett (gespeeld door Nuages)
Volledige naam: Nathan Weston Barlett.
Leeftijd: Vierentwintig jaar. 
Dood of Levend: Levend. 


Innerlijk: Nathan Barlett is een jongeman van vierentwintig jaar oud, en heeft altijd al in het welbekende stadje in de Franse Alpen gewoond. Men omschrijft hem vaak met de woorden: Intelligent, sarcastisch, standvastig en logisch. Zijn kijk op de wereld baseerd hij bijna altijd op logica, wat hem niet snel in onlogische dingen doet geloven. Verder is hij erg koppig, strijdlustig en doorzettend. Sinds het meisje waar Nathan sinds zijn zeventiende een ongelooflijk diepgewortelde liefde voor had, overleed aan de doorgebroken dam, werd Nathan gek. Gestoord. Het meisje was daarentegen niet verliefd op hem, dat liet ze tenminste niet blijken, maar hun relatie groeide wel uit tot een ijzersterke vriendschap. Nathan's verliefde gevoelens waren altijd al aan zijn gezicht af te lezen, het meisje wist hierdoor ook van zijn gevoelens af. En ongezien van het feit dat het meisje deze verliefde gevoelens niet deelde, zijn Nathan's gevoelens nooit veranderd of weggegaan. Hij heeft toen in een lange, depressieve periode gezeten, met veel emotie. Hij kon het zich niet beseffen dat zij nu geen plek meer in zijn leven had, in geen enkel leven. Sindsdien is Nathan een beetje veranderd. Tegenwoordig heeft hij vaak last van plotselinge gedragswisselingen, zo kan zijn humeur van neutraal of gelukkig ineens overslaan naar intense woede of kan hij weer gevangen raken in zijn depressieve gedachten. Zo heeft hij ook momenten gehad waarop hij het leven niet meer zag zitten, en het niet nuttig meer vond, hier is hij daarentegen (nog) niet op doorgeslagen en heeft nooit een poging tot zelfmoord gedaan. Hier heeft vooral zijn beste vriend, Yorick, erg veel bij geholpen. Hij heeft Nathan proberen zo nuchter mogelijk te houden en hem niet laten verdrinken in zijn heftige emoties. Hij is er toen veel voor Nathan geweest, en daardoor hebben de twee nu nog een hechtere band dan voor de dood van Nicola, het meisje waar hij gek op was. Verder heeft Nathan soms momenten waarop zijn zinteugen niet helemaal goed meer werken, en zijn lichaam zich vreemd begint te gedragen. Hierdoor verdwijnt/vervaagd zijn zicht soms, hoort hij plots alleen nog maar hoge pieptonen, kan hij geen contrasten meer maken tussen verschillende geluiden en stemmen dus ook niet meer (goed) horen. Hier heeft hij pilletjes voor gekregen van zijn huisarts die hij nu dagelijks slikt. Op dit moment is Nathan's leven nog niet stabiel, hij heeft nog steeds last van verschillende problemen en kan maar niet over de dood van Nicola heen komen. Hij is nu bezig aan een studie om later sheriff te kunnen worden. 



Uiterlijk: Nathan heeft hazelkleurige ogen, en beschikt over een hazel/bruinkleurige coupé. Hij heeft een lengte van ongeveer 1.78 meter lang, en heeft een normaal, mannelijke postuur. Hij behoort niet tot de groep mannen die zich wekelijks in de sportschool bevinden, dat vindt Nathan onzin. Hij speelt liever games, kijkt naar Starwars, of doet iets anders, waar hij op dat moment zin in heeft. Tenslotte beschikt Nathan over een aantal tattoeages. 

Relatie tot anderen: Wat betreft zijn relaties tot anderen is Nathan altijd een beetje uitgesproken geweest. Hij hield niet van bullshit en zei altijd waar het op stond. Vond hij iemand leuk, liet hij dat merken. Kon hij iemand villen, liet hij dat merken. De laatste tijd ofwel de laatste jaren, is Nathan's karakter sterk verder ontwikkeld, heeft hij zoals eerder gezegd last van bepaalde problemen en kan hierdoor anders op mensen reageren. De ene keer is hij aggresief, de andere keer manipulatief, en kan hij dingen doen waar hij later misschien heel veel spijt van heeft. 

Vrienden met: 
Nathan is nooit één van de populaire personen geweest, maar hier had hij dan ook nooit echt de behoefte aan. Hij beschikt over een klein vriendengroepje, waar ook Yorick aan deelneemt. Yorick is daarentegen wel een stuk specialer voor Nathan dan de rest, met hem heeft hij een sterkere band. (Vrienden met Giselle?)
 
Heeft een relatie met: Nathan heeft geen relatie op dit moment. Hij was intens verliefd op Nicola. Nu hij weet dat ze er niet meer is, moet hij haar proberen los te laten, maar dit is onwijs moeilijk voor hem. Hij wil niet het gevoel hebben dat hij haar in de steek heeft gelaten. (Ze komt weer tot leven tho). 

Overgebleven familie: De familie van Nathan bleef bij het doorbreken van de dam ongedeerd. Zij leefden wat hoger op in het stadje en hadden dus een veel grotere kans op overleven. Nu Nathan 24 jaar is, woont hij op zichzelf maar hij spreekt zijn jongere broertje van 19, Alexander, nog dagelijks. Zijn vader woont een paar straten verder op in de stad, en zijn moeder ligt in het ziekenhuis, wegens een ziekte die op het moment nog onbekend is. 


-Alice gespeeld door 
IzumiStorm
Naam: Alice Del Grosso
Leeftijd: 18
Dood of levend: Levend
Innerlijk: Vriendelijk, impulsief, introvert, bi, hopeloze romanticus, houdt niet van pittig eten, koppig, nieuwsgierg.
Uiterlijk: link. 1,65 lang, heeft van nature donkerblond haar maar nu een blauw/paarse ombre, kleedt zich een beetje hipster-achtig, heeft nog littekens in haar zij van de dag dat haar broer overleed.
Relatie tot anderen: Ze komt niet vaak op feestjes oid maar wordt over het algemeen wel gezien als vriendelijk en behulpzaam persoon.
Vrienden met: Daniel
Heeft een relatie met: Niemand


- Daniel Wright gespeeld door mezelf
Naam: Daniel Right
Leeftijd: 20
Dood of levend: levend
Innerlijk: Daniel is een jongen die nogal rustig is, hij is erg geduldig maar is zeker niet goedgelovig. Hij gelooft bijvoorbeeld niet in een leven na de dood of wat dan ook. Volgens hem is er dan niets. Maar natuurlijk als wat hij denkt tegengesproken wordt kan hij dat wel inzien en zijn fout toegeven. Hij vertoeft graag in de bossen omdat het daar rustig is. Zijn zusje is ooit vermoord toen hij nog maar 8 was en zij 5, toch is ze nooit teruggekomen.
Uiterlijk: 

Vrienden met: Is een beetje een eenzaat  Alice (of crush, wat awkward) Celeste
Heeft een relatie met: (idem als met vrienden): Nog niemand -> misschien later Celeste
Overgebleven familie: Daniel was wees en toen hij 18 werd verhuisde hij naar Frankrijk


-
Giselle Aure gespeeld door Dauntless
Naam: Giselle Aure
Leeftijd: 22
Dood of levend: Levend
Innerlijk: Giselle was haar vaders lieveling. Hij deed alles voor zijn kleine prinses en nam haar zelfs mee naar het ziekenhuis, waar hij werkte als spoedarts. De kleine Giselle raakte al snel vertrouwd met bloed, breuken en medische ingrepen. Al van jongs af aan wist ze dat ze dokter wilde worden. Vaak heeft ze voor haar studie en harde werk haar sociale leven aan de kant moeten zetten, maar nu ze eindelijk stage mag lopen in het hospitaal is ze dolgelukkig. Ze is een nuchter persoon, dat stevig met beide benen op de grond staat en berekende beslissingen maakt. Ze is eerlijk, soms te eerlijk en komt vaak bot of zelfs harteloos over ook al bedoelt ze het in werkelijkheid niet zo. Ook al is ze in haar toekomstdromen geslaagd, nog altijd blijft ze een workaholic. Vaak krijgt ze te horen dat ze het misschien eens wat rustiger aan zou moeten doen. 
Uiterlijk:  Zie foto
Relatie tot anderen: Giselle heeft al zoveel mensen zien sterven. Ze weet dat het leven iets kort en fragiel is en bindt zich daarom niet zo snel aan andere personen, uit angst voor de pijn die ze zal voelen als ze haar verlaten.
Vrienden met:  Nathan
Heeft een relatie met: Ze is single
Overgebleven familie: Haar oudere broer is omgekomen bij een motorongeval. Haar twee jongere broers en ouders leven allebei nog.
Bezigheden voor de dood: Ooit is Giselle in de rivier gevallen die heel sterk stroomde. Sindsdien heeft ze een angst voor water.





Doden:
- Estelle Rosalie Duchamps (gespeeld door TaylorSwift333)
-
Dinant Del Grosso (gespeeld door houvanranmb)
Naam: Dinant Den Del Grosso. Wordt gewoon Den genoemd
Leeftijd: 17 jaar
Dood of levend: (nodig voor het verhaal en omdat de doden niet ouder worden) dood
Hoe dood gegaan: Was aan het wandelen met zijn zusje, toen ze werden aangevallen door een man die zijn zusje wilde ontvoeren. Hij sprong er tussen en werd doodgeschoten. Zijn zusje raakte zwaar gewond, maar de man heeft hem laten gaan en is weggevlucht toen er mensen kwamen. Zijn zusje was trouwens 8 toen.
Als dood, wanneer gestorven? : 2006
Innerlijk: Dinant is erg beschermend voor wie hij lief heeft. Hij wil niet dat zijn geliefden iets overkomt. Dit heeft hem zijn leven gekost. Hij zal nooit zomaar mensen in gevaar brengen en geeft meer om het leven van anderen dan om dat van zichzelf. Ook is Dinant een volhouder. Als hij iets haat is het wel opgeven. Bij de geboorte van zijn zusje is zijn moeder overleden. Zwangerschapscomplicaties. Zijn vader heeft hij niet gekend. De vader van zijn zusje liet hen in de steek. Hierdoor leefden ze jaren lang in pleeggezinnen. De dag van zijn dood was vlak voor zijn 18e verjaardag. Hij had al een huisje waar hij en zijn zusje konden wonen zodat ze niet steeds tussen pleeggezinnen hoefden te verhuizen en Dinant zich op zijn studie kon concentreren. Zelf is hij bi, maar heeft geen voorkeur tussen mannen of vrouwen. Zolang het innerlijk maar goed is
Uiterlijk: picca  (zoeken)

Relatie tot anderen: Dinant was best populair in zijn omgeving. Ook zijn pleeggezin zusters vonden hem best leuk, toch keek hij er niet echt naar om. Hij wilde iemand die juist niet naar hem zelf zou omkijken. Iemand waar hij moeite voor moest doen en niet kon krijgen door met zijn vingers te knippen. Helaas waren diegene die niet naar hem omkeken niet zijn type. Echt super moeilijk hoeft het voor hem niet te zijn, maar hij moet er zeker van zijn dat het geen vreemdganger is. Als diegene een ander ontmoet, moet hij of zij direct eerlijk tegen hem zijn en hem dumpen. Niet aan het lijntje houden.
Vrienden met: Estelle Rosalie Duchamps
Heeft een relatie met: (idem als met vrienden): Krijgt wat met Marc Levasseur 
Overgebleven familie: Klein zusje Alice . Moeder is overleden en vader onbekend (kijk boven)
Bezigheden voor de dood: (is een soort extra) student. Ook werkte hij in het weekend bij de lokale bakkerij.



- Gideon Vauclain (gespeeld door Dauntless)
Naam: Gideon Vauclain
Leeftijd: 23
Dood of levend: Dood
Hoe dood gegaan: Hij is vermoord met een mes, maar door wie is de politie nooit te weten gekomen. Ze vermoeden dat het iemand was die hij kende, familie, vrienden, zijn geliefde? De jongen kwam om in zijn atelier en niemand heeft hem gehoord of iets opgemerkt. Daarom dat de politie denkt dat de dader een bekende was omdat de jongen niet gealarmeerd was toen de moordenaar zijn atelier binnenging en er nauwelijks sporen van verzet werden teruggevonden.
Als dood, wanneer gestorven? : 2006 (10 jaar geleden)
Innerlijk: Zorgeloos, dat is een woord dat Gideon perfect omschrijft. Hij lijkt altijd het hoofd cool te houden, zich nooit van gevaar bewust te zijn, soms gedraagt hij zich zelfs bijna kinderlijk. Hij is een jongen die positief in het leven staat, enorm creatief is en van alles het beste probeert te maken. Gideon heeft niet veel herinneringen van zijn vader, die zijn moeder heeft verlaten bij de geboorte van zijn twee jaar jongere zus. Als alleenstaande moeder was het niet makkelijk werk en kinderen te combineren. De familie Vauclain kon met moeite de eindjes aan elkaar knopen. Gideons moeder hoopte dat wanneer haar zoon oud genoeg was en had gestudeerd hij de familie financieel kon steunen. Toen ze hoorde dat hij een carrière als kunstenaar wou beginnen, verbood ze hem dat meteen. Hoe zou hij met kunst ooit stabiel werk vinden. Gideon sloot zich op in zijn kamer, weigerde te eten of drinken. Hij is een erg koppig iemand en uiteindelijk moest ze toegeven. De jongen studeerde kunst en maakte zijn eerste werken, of toch hij begon eraan. Hij kreeg af en toe opdrachten, maar vaak waren deze pas veel te laat klaar. "Het werk van een echte kunstenaar is nooit af' zei hij altijd. Hij leek te negeren hoe zijn familie minder en minder geld had. Zijn werken werden wel verkocht, maar als beginnende kunstenaar was dat niet voor veel. Hij restaureerde zo nu en dan dingen, maar ook dat bracht niet veel op. Vele denken dat uiteindelijk zijn moeder hem heeft gedood, uit pure wanhoop. De laatste jaren hadden ze veel ruzie. Anderen zeggen dat het zijn beste vriend, die ook zijn manager was, was, omdat nu hij dood was zijn werk veel meer opbracht, zoals dat wel vaker het geval was bij kunstenaars. Nog anderen verdenken zijn vriendin, die jaloers was omdat hij meer tijd aan zijn kunst besteedde dan aan haar, maar niemand weet het zeker.
Uiterlijk: zie de foto
Relatie tot anderen: Gideon was iemand die over het algemeen graag werd gezien. Hij was altijd opgewekt, grappig en vaak te vinden in het café met een schriftje waar hij dingen opschreef die hij als inspiratie gebruikte. Natuurlijk is er één iemand die niet blij is hem terug te zien en dat is de persoon die hem heeft vermoord.
Vrienden met: 
Heeft een relatie met: Hij had een relatie, maar besteedde niet veel aandacht aan zijn vriendin. Er gingen vele geruchten de ronde dat het niet lang meer zou duren voor één van hen het uitmaakte en Gideon werd er ook van verdacht vreemd te gaan.
Overgebleven familie: Zowel zijn moeder als zijn zusje zijn beiden nog in leven.
Bezigheden voor de dood: Hij was kunstenaar.





- Kirsten gespeeld door nee
Naam: Kirsten Borde
Leeftijd: 17 (22 maart 1988 )
Dood of levend: dood
Hoe dood gegaan: Kirsten groeide op op een boerderij met haar ouders en 3 broertjes. Ze voelde zich altijd op haar plek, totdat ze 13 werd. Ze ontmoette een meisje, Kayla, online met wie ze snel bevriend werd, en uiteindelijk ontwikkelde ze gevoelens voor haar. Ze hadden sinds 2002 stiekem een online relatie. Kayla woonde in Vegas en vertelde mooie verhalen over de plek. In februari 2005, op haar 16e is ze weggelopen. Ze heeft geld gejat van haar ouders en ik vervolgens naar Vegas gevlogen om bij Kayla thuis te gaan wonen. Eenmaal daar kwam ze erachter dat Kayla helemaal niet bestond en dat het gewoon een meisje was die zich verveelde en daarom mensen ging catfishen. Kirsten stond daar, met maar een klein beetje geld en geen onderdak. Ze heeft 1 maand in de prostitutie gezeten en toen ze 17 werd is ze gaan werken in een stripclub om de huur te betalen. Ze werd op 6 mei 2005 dood gevonden in de jongens wc van een nachtclub.
Als dood, wanneer gestorven? : 5 mei 2005
Innerlijk: Kirsten is extreem beïnvloedbaar en naïef. Ze weet niet wat goed voor haar is en laat anderen dat haar wijsmaken. Ze is erg pessimistisch en zeurt teveel. Ze is een goede vriendin en probeert altijd anderen aan het lachen te maken. Zelf spot is haar soort humor. Omdat ze is opgegroeid op een boerderij heeft ze een zwak voor dieren.
Uiterlijk: 

Relatie tot anderen:
Vrienden met: (Mag een van de anderen zijn , mag ook iemand zijn die door niemand gespeeld wordt)--> Met Celeste
Heeft een relatie met: (idem als met vrienden):
------deze 3 edit ik later---------
Overgebleven familie: Geen. Haar moeder kon het verlies van haar dochterlief niet verdragen en pleegde 3 weken na haar verdwijning zelfmoord. Haar vader en broertjes zijn daarna verhuisd naar het buitenland om hun verleden te vergeten, maar dit ging niet goed. Haar vader ging aan de drugs en alcohol en overleed aan een overdose in 2010. Één van haar broers was al oud genoeg om het huis uit te gaan, de andere 2 gingen naar een pleeggezin.
Bezigheden voor de dood: Kirsten heeft altijd al een passie voor tekenen gehad. Ze tekent het liefst landschappen en dieren en was altijd als kind bezig met het schetsen van de dingen die ze zag op de boerderij. Ondanks dat ze tekenen zo leuk vond, wou ze er niet haar carriere van maken. Haar droom was om stemactrice te worden voor kindershows. 




-Celeste
 gespeeld door Katniss
Naam: Celeste Aimee Landrieu
Leeftijd: 19 jaar
Dood of levend: (nodig voor het verhaal en omdat de doden niet ouder worden): Dood
Hoe dood gegaan: Wanneer ze was gaan wandelen in het bos, werd ze plotseling verrast door een beer. Het dier had haar zwaar toegetakeld, daardoor was het onmogelijk voor haar om terug naar het dorp te gaan. Ook was ze op dat moment alleen, ze is eenzaam dood gebloed in het bos.
Als dood, wanneer gestorven? : 1991
Innerlijk: Ariana is een lief meisje, alleen heeft ze het met vertrouwen moeilijk. Je moet namelijk eerst erg goed je best doen voordat ze je echt helemaal in vertrouwen gaat nemen. Maar eenmaal ze je helemaal vertrouwd is ze heel open. Ze kan erg goed op haar eigen benen staan. Heeft na de dood van haar ouders voor haar kleinere broertje moeten zorgen vanaf dat ze 13 jaar was.
Uiterlijk: 
Relatie tot anderen: /
Vrienden met: (Mag een van de anderen zijn , mag ook iemand zijn die door niemand gespeeld wordt) --> Met Estelle en Kirsten, Daniël
Heeft een relatie met: (idem als met vrienden): Kan besproken worden --> Daniël (misschien, later)
Overgebleven familie: Haar jonger broertje, haar ouders zijn gestorven toen ze 13 was.




-
Marc Levasseur gespeeld door Tim



Naam:
Marc Levasseur

Leeftijd:
20

Dood of levend:
Dood

Hoe dood gegaan:
In 2006 had hij een vriendje, maar tijdens het autorijden kreeg hij te horen van hem dat hij is vreemdgegaan.hij wilde zo snel mogelijk naar zijn huis gaan maar reed tijdens het sms'en per ongeluk van de weg af. De auto werd later nog teruggevonden in het bos beneden, maar het lichaam is nooit meer gevonden.

Als dood, wanneer gestorven? :
In 2006

Innerlijk:
Hij denk altijd overal diep bij na, probeert altijd alle opties te overwegen en bereid zich altijd ergens op voor. Marc is redelijk sociaal en kan vooral goed omgaan met meiden. Hij zat in zijn 2e jaar van de advocaten opleiding, maar wilde eigenlijk journalist worden. Ook is hij erg gelukkig als hij in een relatie zit.

Uiterlijk:
foto 

Vrienden met:
Estelle na zijn terugkering, en met Marie LeBlanc voordat hij is gestorven. Marie is nu 33.

Heeft een relatie met:
Jean Rousseau, totdat hij te horen kreeg dat hij vreemd ging. Het was nooit officieel uit tussen hun, want Marc overleed wegens een auto-ongeluk. Jean is nu getrouwd met Paul Toussaint en heeft 3 kinderen.

Overgebleven familie:
Zijn ouders, want hij is enigskind. Hij heeft geen contact met zijn ouders, omdat ze hem hadden gedwongen de advocaten opleiding te volgen en, omdat ze hem maar raar vonden vanwege zijn seksualiteit.

Bezigheden voor de dood:
Zijn relatie met Jean en zijn beste vriendin Marie met wie hij alles kon delen
TaylorSwift333
Landelijke ster



Estelle:
Mijn tintelende tenen maakten me wakker. Mijn ogen gingen langzaam open waardoor ik het witte doek merkte dat over me heen lag. Raar, wie legt er nu een wit doek over iemands gezicht. Met mijn handen zocht ik langzaam naar de uiteindes van het witte doek en haalde ik het van mijn gezicht af. De ijzeren ondergrond waar ik op lag bleek een tafel te zijn. Het werd dus alleen nog maar raarder. Ik vroeg me af waar Cedrique en Rosa, mijn zusje, waren. Langzaam stond ik op, een beetje onstabiel, hoe lang zou ik hier gelegen hebben? Een grote spiegel bevond zich op 1 van de muren van de ruimte. Langzaam stapte ik er naartoe en keek in de spiegel. Mijn bruine haren hadden lichte krullen en ik had een ziekenhuisjurkje aan. Waarom had ik dat nu weer aan? Ergens in de ruimte stond een kast met daarop de letters "kleding van de overledenen". Mijn ogen werden groot. Overleden? Nee, dat was onmogelijk. Hallo, ik stond hier, levend en wel! Toch ging ik naar de kast toe en opende alle lades tot ik mijn kleren vond, een rood zomerjurkje en een leren jasje en zwarte ballerina schoenen. Aangezien ik alleen was kleedde ik me om en zocht een uitweg. De eerste deur die ik tegen kwam opende ik waardoor ik uit kwam op een lange gang vol andere deuren. Ik stapte maar door de gang heen tot ik plots een lange huil hoorde. Meteen liep ik richting het geluid en zag een open deur waar 2 mensen stonden.
"Rosalie, ik weet het, het heeft nu lang geduurd voor we jou zus gevonden hebben, maar het spijt me, we hebben haar niet levend kunnen vinden." zei de ene vrouw tegen de vrouw met het bruine haar. Mijn zus was veranderd. Hoe kon dat? Zo snel? Ik verborg me. Niet levend? Wat was ik dan? Dood? Snel maakte ik dat ik het ziekenhuis uit kwam. Dit kan gewoon niet. Na wat wel uren leek zag ik Rosa naar buiten komen. Zou ik het durven? Ze had net gehoord dat ik dood ben. Maar ze was op zijn minst alleen. "Rosa." zei ik snel en ze keek naar me om. "Estelle?" vroeg ze zacht en ik knikte. Aarzelend kwam ze naar me toe en ik deed teken dat ze me moest volgen. Na even waren we alleen, in het bos. Ik wist nog dat ik met Cederique aan het wandelen was, maar meer wist ik niet. "Rosa." zei ik dan en keek naar haar om. "Estelle, dit kan niet. Je..." ze kreeg niet meer gezegd dan dat. 
"Rosa, ik heb het wel gehoord wat de dokter tegen je zei. Ik ben dood. Toch sta ik hier." zei ik dan en Rosa bekeek me van kop tot teen. "Het is raar, toen het gebeurde was ik nog maar 5, jij was 18, nu ben jij... Hoe oud ben je?" vroeg ze dan en ik slikte, moest ik er zelf het antwoord op weten. "18?" zei ik dan want zo oud leek ik wel. "Ja, 18, ik ben 43 Estelle." zuchtte ze toen en ik slikte en omhelsde haar. Ze verstijfde bijna onmiddellijk. Zo snel als dat ik haar in mijn armen had liet ik haar ook los. Ze duwde een handtas, mijn handtas, in mijn handen en vertrok zonder een woord te zeggen. "Rosa." riep ik maar ze keerde niet meer terug. Een traan rolde over mijn wang toen ik mijn handtas om deed en keek wat er nog in zat. Een foto van Cedrique en mij. Hoe zou het met hem zijn? Dan zag ik mijn paspoort, een recente van net voor mijn dood denk ik. Ik nam hem in mijn handen en hield het bij me maar wist dat ik me uit de voeten moest maken dus baande ik me maar een weg door het bos.

Daniel:
Met een zucht stap ik in mijn auto. Ik was laat van het werk gekomen dus moest ik nu wel snel thuis zijn. Ik zat al een tijdje te rijden toen ik een vrouw van rond de 43 huilend over straat zag rennen. Abrupt remde ik en zag de vrouw nu verwildert opkijken. Ze keek bijna alsof ze net een geest gezien had. Snel haalde ik mijn raampje naar beneden. "Hebt u hulp nodig? vroeg ik verbaasd maar de vrouw barstte in tranen uit dus opende ik de deur aan de andere kant. Na even kwam ze naast me zitten en zuchtte. "Zou je me naar huis kunnen brengen jongen?" vroeg ze dan en ik knikte en begon te rijden. 
"Mijn zus is dood." zuchtte ze dan en ik slikte, dus dat was het probleem. "Sorry." zei ik dan als enige mogelijke reactie. "Ik snap het gewoon niet, hoe kan het?" verzuchtte ze nu alweer en nou ja, dat leek me een begrijpelijke reactie. "Ik kan toch moeilijk met geesten praten." zucht ze dan en ik luisterde nu al wat beter. "U hebt haar gezien?" vroeg ik dan en ze knikte, dat merkte ik vanuit mijn ooghoek terwijl ik door de bocht draaide. "Ze leek gewoon, zoals ons." zei ze dan wat me raar voor kwam, maar het kan natuurlijk altijd dat ze haar zag in haar verbeelding. "U mistte haar vast veel." zei ik dan om te kijken of mijn theorie kon kloppen.
"Ja, ik mistte haar erg veel, misschien ben ik gewoon gek aan het worden." zei de vrouw duidelijk ten einde raad. Ik wist zelf niet goed hoe ik er mee moest om gaan. Na even waren we er en stapte ze uit. Net voor dat ze de deur achter zich sloot kon ik nog horen "hoe kan ze nu weer leven". Misschien had ik het wel niet juist begrepen maar het leek toch echt alsof ze zei dat haar zus weer was levend geworden. Zo reed ik verder naar huis, ik zat daardoor ook wel in gedachten. Iemand die dood was die nu weer levend is? Nee ik moet het wel verkeerd begrepen hebben, dat kon gewoon niet anders. Natuurlijk was het ook nog steeds zo dat deze vrouw in shoq was nu ze wist dat haar zus dood was, hersenen zijn rare dingen en durven ons in zo'n gevallen gauw te bedriegen, ik heb het met mijn eigen ogen meegemaakt. De eerste jaren na de dood van mijn zus dacht ik dat ik haar weer kon zien maar ik was de enige die haar zag dus toen wist ik al snel dat er iets niet klopte.
Account verwijderd




Alice liep op op haar gemak terug naar huis. Ze was net een paar uur aan het werk geweest in de snackbar en stonk nu enorm naar frituur. Maar goed, ze verdiende er geld mee. Een koude wind blies door de straat en Alice trok haar jas wat steviger om zich heen. Het was kouder dan ze geschat had. Toen ze haar straat in liep zag ze hoe leeg en eenzaam haar flatje er wel niet uit zag, nu alles er donker was. Ze viste haar telefoon uit haar zak. Misschien wilde Daniel langskomen? Terwijl ze de trappen naar haar flat op liep toetste ze zijn nummer in. Met haar telefoon onhandig tussen haar schouder en oor geklemd maakte ze de voordeur open. Home sweet home, ongeveer dan. Ze deed de deur achter zich dicht en trok haar jas uit, allemaal met haar telefoon tegen haar oor. Had hij zijn geluid weer uit staan?
Ladybambi
Internationale ster




Met moeite open ik mijn ogen, als de zon er zwakjes in schijnt door het bladerdek. Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel gewekt worden door de zon. Toch frons ik als ik besef dat ik onder een bladerdek lig en een harde, koude grond onder mijn rug voel samen met gras sprietjes tegen mijn handen. Wat moet ik in een bos? Sowieso zonder tent of zo. Hadden een paar van mijn pleeg broertjes weer eens vervelend lopen doen? Rick en Anton hadden altijd van die rottige grapjes. Ik zucht zacht en ga langzaam overeind zitten als ik een groot gat in mijn shirt zie.
"Oké Rick, kom maar tevoorschijn. Wat is hier aan de hand en waarom hebben jullie mijn favoriete shirt vernield?" vraag ik licht geïrriteerd en sta langzaam op als er geen antwoord komt.
"Rick, Anton, de grap is nu wel een beetje voorbij hoor. Dit is niet grappig namelijk." Nog steeds geen reactie.
Een zucht verlaat mijn lippen, terwijl ik even om me heen kijk om me te oriënteren. Zo te zien staat de zon redelijk laag aan de hemel. Dat zou betekenen dat het in de middag is. De wind waait door mijn haren heen, maar ik herken niet echt de plaats. Ik denk hem wel te herkennen, maar de bomen om mij heen zijn daar iets te groot voor. Ik zucht zacht en begin dan maar gewoon te lopen. Ik zal vast wel ergens uit komen straks. Toch? Dit is dan misschien niet mijn deel van het bos, maar dat maakt niet heel veel uit.
Na een tijdje lopen kom ik inderdaad uit bij een weg. Zo te zien is het de weg die naar mijn stad toe loopt. Een zwakke glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Bekend terrein" zeg ik zacht tegen mijzelf en begin de weg te volgen. Als Rick en Anton dit echt gedaan hebben, gaan zij er straks aan. Dat is een belofte die ik maak. Dit is zo niet grappig.  
In de verte hoor ik de klokkentoren een aantal keren slaan, maar ik let er niet op. Ik hoef niet te weten hoe laat het is. Ik kom er straks wel achter. Aan de andere kant is het misschien toch wel handig om te luisteren naar hoe vaak de klok slaat. In het pleeggezin waar ik nu al jaren woon met mijn kleine zusje zijn ze niet echt dol op laatkomers. Vaak kon je dan beter de volgende dag thuiskomen. Dan krijg je ook straf, maar gek genoeg minder dan als je te laat thuis komt op de zelfde dag. Meestal kreeg je de volgende dag bijvoorbeeld een week huis arrest, terwijl de zelfde dag zomaar een maand kon worden.
Ik zucht zacht als ik uiteindelijk op een normale straat uitkom met allemaal huizen. Sommigen hebben felgekleurde zonweringen naar beneden staan, aangezien de zon nog steeds vrolijk door de ruiten schijnt en het erg warm binnen kan maken. De geur van frituur drijft door de lucht, wat mijn maag doet knorren. Eigenlijk heb ik best trek gekregen van deze hele wandeling. De reden dat ik dus bezig ben met mijn rijbewijs, sinds mijn 18e verjaardag 3 maanden geleden. Daarvoor werk ik nu ook in de bakkerij. Hoe eerder ik mijn rijbewijs heb, hoe beter. Ik ben dan misschien wel sportief, maar ik ben een grotere fan van de sportschool of zo.
Tim
Wereldberoemd



Het geluid van fluitende vogeltjes maakte mij wakker. Ik wilde wat rechter op gaan zitten, maar een flinke hoofdpijn nam mij te grazen, alsof ik een enorme kater had van de vorige avond. Dan begint mijn lichaamstemperatuur opeens te dalen en krijg ik het koud. Wanneer ik een oog open doe, zie ik takken. Ik droom waarschijnlijk nog dacht ik bij mijzelf. Dan doe ik het andere oog ook open, maar nog steeds zie ik hetzelfde: lichtbruine bomen met takken en mooi gekleurde bladeren, nestjes met kleine vogels, kleurrijke bloemen. Ik voelde me energiek, alsof ik een enorme winterslaap heb gehouden, maar tegelijkertijd ook moe. Ik zoek om mij heen voor aanwijzingen hoe ik hier ben gekomen, maar tevergeefs kan ik niks vinden. Ik kijk naar mezelf en wat ik aanheb. Ik heb witte schoenen aan, die op dit moment niet meer zo wit zijn, een lichtgrijze broek, het bruine shirt met printje en een zwarte bodywarmer. Mijn hoofd doet nog steeds pijn, maar ik begin te lopen. Al snel merk ik dat het landschap schuin omhoog gaat. Na wat aanvoelt als 15 minuten kom ik aan bij een weg. Ik begin de weg te volgen en na een tijdje komt er een grijze chrevolet langs. De bestuurder kijkt mij vreemd aan en stopt abrupt. Het raampje gaat open en de vrouw begint tegen mij te praten. "Bent u verdwaald" vraagt ze op een lieve, maar toch verbijsterde toon. "Ja, weet u de weg naar het dichtsbijzijndste dorpje?" Antwoord ik haar vraag. Met een lieve glimlach zegt ze: "Ja hoor, als jij er ook heen moet, mag je wel meeliften hoor". Ik knik ja en stap in aan de bijrijderskant.
Anoniem
Internationale ster



Celeste
Ik word wakker, eerst krijg ik met moeite mijn ogen open, maar na een tijdje lukt het me toch. Ik zet me recht en krijg een koude rilling over mijn rug. Ik kijk om me heen. Ik ben in het bos, waarom ben ik hier. Ik moet al lang thuis zijn, ik moet naar mijn broertje. Langzaam zet ik me dan recht. Ik kijk nog eens beter om me heen. Door het dikke bladerendek zie ik felle zonnestralen. Het moet vast middag zijn volgens mij. Een frisse wind waait over me heen, ik krijg terug een koude rilling. Ik kijk naar beneden, naar de kleren die ik aanheb. Ze zijn verscheurd, hoe kan dat, dat kan toch gewoon niet. Met die rare gedachte in mijn achterhoofd, neem ik het bospad naar het dorp. Als ik het bos uit ben kijk ik eens om me heen. Het lijkt dat het wat veranderd is hier. Heel de tijd vraag ik me af hoe ik aan deze kleren kom, of nog raarder, waarom word ik wakker in een bos. Ik kom voorbij een vrouw, volgens mij ergens eind de zestig. 'Mevrouw, kunt u me misschien de weg wijzen naar het huis van de Landrieu's?', vraag ik aan haar. Ze knikt en legt me het uit. Ik knik dankbaar. Ik loop dan naar huis. Ik tast in mijn zak naar de sleutel. Die heb ik nog wel bij me. Ik stap binnen en glimlach eens. Dezelfde aangename geur komt me tegemoet. 'Broertje ben thuis,' roep ik door het huis. Geen reactie, dat is best raar. Ik loop de woonkamer in. Wacht ik wel gewoon tot hij thuis is.
Nuages
YouTube-ster



Nathan Weston Barlett
Met zijn lange, slanke vingers hield Nathan een van porselein gemaakt kopje, gevuld met een donkerbruin tot zwarte vloeistof vast terwijl hij in zijn andere hand een redelijk oud, stoffig wijnrood boek hield. Aan de top van het boek was een lintje met dezelfde wijnrode kleur als de kaft van het boek bevestigd, dat tussen de bladeren van het boek in een rechte lijn naar beneden dwarrelde, om zo aan te geven waar Nathan zijn herinneringen verder op kon gaan schrijven. Dit was iets dat hij was begonnen toen hij volwassener aan het worden was, en aangename ervaringen in zijn leven maakte die hij ergens wilde bewaren, om er zo later met trotse gevoelens en een brede glimlach op terug te kunnen kijken. Met zijn duim wreef hij over de stoffe voorkant van het boek waardoor er zo een soort kleine veeg werd gecreëerd. Sinds Nicola was omgekomen bij het doorbreken van de welbekende dam hier in het stadje waar hij woonde, is Nathan veel minder op gaan schrijven, en heeft hij veel minder foto's en andere manieren van herinneringen in dit boek opgeslagen. Vooral omdat hij er zo ontzettend ziek van was, en hij haar overlijden gewoon niet kon, en niet wilde beseffen. 'Nathan Weston Barlett', stond er in goud gekleurde, slingerletters op het boek gedrukt. Het was nu alweer maanden geleden sinds het object weer op zijn schoot had gelegen, en telkens wanneer hij het weer uit de van hout gemaakte, kastanjebruine boekenkast tevoorschijn haalde, verschenen er weer verschillende positieve en negatieven beelden door zijn hoofd. Zo ook Nicola, die hij na al die jaren nog steeds niet uit zijn hoofd had kunnen zetten. Haar overlijden was nu zo'n drie jaar geleden. In die tijd was Nathan eenentwintig jaar, en Nicola negentien. Ze kenden elkaar daarvoor ook al een aantal jaren, en vanaf de dag dat zij en hij serieuze gesprekken kregen, soms ruziede als een oud getrouwd koppel, maar daarnaast ook partners in crime waren, en heel veel steun bij elkaar konden vinden naast al het plezier dat ze met elkaar hadden, waren Nathans gedachten omgeslagen, en ontwikkelden zijn gevoelens zich van 'beste vrienden' tot een intens diepgewortelde liefde voor het meisje. Ineens begonnen haar sterke punten nog meer op te vallen, en nog sterker te worden, waardoor Nathan alleen maar verliefder werd. Haar natuurlijk aardbeiblonde haren, haar donkergroene ogen en haar volle lippen waarvan Nathan de vorm ook erg mooi vond, konden niet over het hoofd gezien worden. Daarbij was ze heel hartelijk, en begrepen ze elkaar compleet. Hij wist eigenlijk niet of Nicola als een positief of negatieve gedachte gezien moest worden, omdat zijn karakter, van het denken aan haar vaak genoeg een negatieve wending had gegeven. Zo was hij in een depressieve sleur geraakt en deed hij wel eens dingen, waar hij later ontzettend veel spijt van had. Na de eerste bladzijden van het boek door te hebben gebladerd, en verschillende foto's van hem en zijn vrienden zijn ogen wat deden opglimmen staarde Nathan naar het zwarte goedje dat zich in zijn porseleinen kopje bevond, het was zich nu al een beetje aan het afkoelen dus nam Nathan een best grote slok om het kopje vervolgens op de kleine salontafel voor hem aan de kant te zetten. Een flinke, goed hoorbare zucht verliet zijn lippen wanneer er een foto van Nicola en hem voor zijn ogen verscheen. Zijn wenkbrauwen namen een fronsende vorm aan, en hij moest het boek zo snel mogelijk dichtklappen voor hij het uit woede aan de kant zou smijten of misschien wel zou vernielen. Nathan kon zo ineens gedragswisselingen hebben, en plotseling koken van woede, wat ernstige gevolgen met zich mee kon brengen. Met zijn wat licht behaarde arm wreef hij een rollende traan van zijn wangen. Zijn ogen voelden waterig aan en dus perste hij ze voor een kleine twee seconden fijn om het vervaagde zicht weer wat te verhelderen. Hij stond op van de zachte, olijfkleurige kamerstoel en besloot het boek voor de komende maanden weer in zijn kast weg te stoppen. Soms had hij gewoon behoefte aan het boek, en moest hij zijn gedachten weer ophelderen, maar ook waren er momenten dat de gedachten hem alleen maar in een dieper dal deden verdrinken. Toch bleef Nathan het boek, zo koppig als hij was, steeds weer om de zoveel maanden openen en wist hij nooit of dit goede of slechte gevolgen zou hebben. Zo liep hij nieuwsgierig naar wat het antwoord deze keer op deze vraag zou zijn, richting de voordeur om hem vervolgens achter zich te sluiten en zijn weg te banen naar één van zijn favoriete cafés ergens midden in het stadje. 
Dauntless
Wereldberoemd



Gideon was meteen naar huis gerend toen hij ontwaakte. Hij had geen idee hoe hij in het ziekenhuis terecht was gekomen, maar het zou niet de eerste keer zijn dat hij zich na een avond feesten niets herinnerde van wat er eerder was gebeurd. Hij voelde zich gezond en de kamer waar hij zich in bevond was ijskoud. Als de dokters hem echt binnen wouden houden, zouden ze wel achter hem aankomen. Hij ging op zoek naar kleding, want buiten een wit deken dat over hem lag was hij poedelnaakt geweest. Natuurlijk vond hij het vreemd, maar er was geen tijd om vragen te stellen. Hij barstte van creativiteit en moest meteen naar zijn atelier. De stad zag er anders uit, maar er was geen tijd om daar bij stil te blijven staan. Thuis aangekomen, klopte hij op de deur. Niemand deed open. Zijn zusje zat waarschijnlijk op school en zijn moeder was aan het werk. Zelf had hij geen sleutel bij zich, maar hij had een plan. Achteraan hun huis was een raam dat je door op de juiste manier ermee te schuifelen zo open kon krijgen, oudere huizen hadden zo weleens hun mankementen, al was het in dit geval zijn redmiddel. Hij gebruikte het weleens om ongezien zijn kamer in en uit te sluipen. Hij klom naar het balkon en wist zichzelf binnen te laten. Tot zijn verbazing was zijn kamer opgeruimd. Hij zei altijd tegen zijn moeder niet aan zijn spullen te komen. De spullen die volgens haar in één grote chaos lagen, waren voor Gideon perfect terug te vinden. Wat hem pas echt boos maakte was de zolder. Waar eens zijn atelier stond, was nu niets meer. Alles was weggehaald. Hoe kon zijn moeder hem zoiets aandoen. Ze was nooit een voorstander van zijn beroepskeuze geweest, maar nu ging ze te ver. Hij haastte zich naar beneden, nam de telefoon en belde haar op. 
"Hallo met Corinne Vauclain, Gaëlle ben jij dat? Moet je niet op school zitten. Ik zei dat als je, je niet goed voelde je gewoon een pilletje moest nemen..."
"Nee mam ik ben het Gideon en ik heb één vraag voor je. Wat heb je met mijn atelier gedaan? Dacht je niet dat ik het zou merken als alles opeens is verdwenen. Net nu ik zoveel inspiratie heb!" 
Het antwoord bleef uit. Het was muisstil aan de andere kant van de lijn. 
"Mama hallo. Ben je daar nog? Je hebt toch niet opgehangen?"
Toen hoorde hij zijn moeder huilen.

'Giselle kom onmiddellijk naar het ziekenhuis, de doden zijn tot leven gekomen!' Giselle zuchtte geërgerd toen ze Jacobs sms las. Hij moest eens stoppen met zo te overdrijven, wanneer ze haar nodig hadden, kwam ze toch onmiddellijk. Zeker nu, want er was werkelijk niets interessants op de tv en haar voorbereidend werk voor morgen was al lang af. Giselle had haar eigen appartement in de stad. Ze had geen nood aan een huis, gezien ze alleen woonde en meer tijd op haar werk doorbracht dan thuis. Sommige collega's grapten dat ze misschien beter permanent in het ziekenhuis kon blijven wonen en keken verbaasd op wanneer ze antwoordde dat ze dat al meermaals had overwogen. Het hele ziekenhuis stond in rep en roer bij haar aankomst. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze aan één van de voorbijlopende verplegers, terwijl ze op weg was naar de gemeenschappelijke artsenkamer waar ze van kleding kon wisselen. "Er zijn lichamen, dode lichamen die plots terug bewegen."
Giselle lachte. "Je hebt lang genoeg gestudeerd om te weten dat zoiets onmogelijk is." 
"Nee, het is echt waar, de dokters weten niet wat ze moeten doen en de lijken, wel nu patiënten zijn al helemaal in de war." De man was duidelijk aan het hallucineren, waarom zou hij anders zo'n onzin uitkramen. Had iemand het water vergiftigd? Hing er teveel CO in de lucht? Giselle liet hem voor wat het was en wandelde naar het mortuarium, waar lichamen van overleden patiënten werden bewaard. Bijna alle dokters waren er aanwezig en tot haar grote verbazing ook patiënten. Patiënten, bij wie ze dagen geleden geen hartslag meer had vastgesteld, maar zoiets was onmogelijk. Het ging tegen alle natuurwetten in. 
Anoniem
Wereldberoemd



Kirsten
Een luid gedreun komt mijn oren in waardoor ik wakker schiet. Mijn rechter hand en onderarm voelen nat, en mijn rechter been ligt op iets kouds. Ik open mijn ogen. Het enige wat ik zie is 3 grijze muren en een muur bedekt met witte tegeltjes. Ik kijk naar rechts. Mijn arm ligt in een wc. Mijn been ligt erop. Wat doe ik hier? Ik haal mijn arm uit de wc en ga in de kleermakerszit zitten. Dus ik zit in een wc. Waarom? En waarom ben ik hier in slaap gevallen? Ik voel me enorm vermoeid. Dan valt het me pas op dat ik alleen een BH aanheb en een string. Mijn armen zaten niet door de bandjes van mijn bh, en hij was naar beneden geschoven waardoor je mijn borsten kon zien. Dan realiseer ik het me; ik zal wel een lange werkdag hebben gehad en ik ben in slaap gevallen op de wc. Ik sta op en doe mijn BH goed aan. Hoe laat is het? Ik besluit de wc deur te openen. Er is niemand. Ik zal waarschijnlijk hier een uurtje gelegen hebben. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik zie er verschrikkelijk uit, alsof ik net uit de dood ben opgestaan. Ik probeer mijn haar een beetje goed te doen en ik was mijn gezicht met wat water. Ik kijk weer naar mezelf en zie blauwe en zwarte plekken in mijn nek. Ik ben vast op de grond gevallen toen ik in slaap viel. Ik moet spontaan lachen. Echt typisch ik, in slaap vallen op de wc. Als ik mijn gezicht gewassen heb wil ik de wc uitlopen. Net als ik bij de deur sta schiet ie open. Een jongen komt naar binnen. Allebei verbaast kijken we elkaar aan. "Wat doe jij hier?" zeggen we tegelijk. "Nee, wat doe jij hier," zeg ik. "Dit is een meisjes wc. Dus alleen voor meisjes, weet je wel." De jongen begint me uit te lachen en ik word kwaad. "Wat?" snauw ik naar hem. "Flikker gewoon op ja?" "Ik opflikkeren?" zegt de jongen. "Dit is een jongens wc lieve schat. Kijk maar" Hij wijst naar links. Shit, dat zijn duidelijk mannen wc's. Ik kijk hopeloos om he heen. Wat moet ik nu doen? "Is niet erg hoor" zegt de jongen, terwijl hij mij van top tot teen bekijkt. "Je mag hier zeker blijven." Hij komt dichterbij en gaat met zijn hand richting mijn borsten. Uit paniek geef ik hem een volle mep in zijn gezicht. Uit angst voor wat erna gaat komen ren ik keihard weg. "Vuile kut slet!" Schreeuwt de jongen naar me.

Ik bots tegen een menigte aan. Ze kijken me allemaal vervreemd aan. "Lukt het?" Zegt een meisje die mijn arrogant aankijkt. "Sorry, ik zag niet waar ik liep..." Zeg ik zacht. "En daarom denk je maar tegen ons te botsen?" Ze geeft me een duw. 
"Blijf van me af" Zeg ik, maar ze geeft me weer een duw. 
"Bitch fight!" Krijst iemand vanaf de bar. Tientallen blikken kijken mijn kant op. Ik raak afgeleid en voor dat ik het weet valt het meisje mij aan. Ze trekt aan mijn haar, stompt me in mijn gezicht en duwt me op de grond. Ik gil van de pijn. Opeens voel ik een koude vloeistof over me heen vallen. Ik kijk omhoog en zie hoe een jongen boven me staat met zijn glas ondersteboven. 2 druppeltjes bier spetteren op mijn hoofd. Iedereen lacht. Ik voel nog een plens op me. En nog een. En nog een. Overal zie ik flitsen. Het meisje kijkt me recht in mijn ogen aan. "En nu oprotten, vuile slet" sist ze. Ik sta op en ren wankelend de tent uit. Ik hoor gejuich en daarna staat de muziek weer hard aan. Doorweekt door de alcohol lig ik op de stoep. Mijn spullen zullen vast binnen liggen, maar ik ga echt niet meer naar binnen. Ik weet inmiddels nogsteeds niet hoe laat het is. Ik zie een man staan met een apparaat in zijn handen. Wat het is weet ik niet. Ik kruip voorzichtig naar de man toe. "M-meneer..." zeg ik zacht. De man draait zich om. "Ja?" 
"Weet u hoe laat het is?"
"Het is 7 over 8 's avonds" zegt de man.
's avonds? Hoe heb ik daar een hele dag kunnen liggen?
"Welke dag is het vandaag?" vraag ik verbaast.
"21 september 2016..." zegt de man.
Ik begin te lachen. "Ja ja 2016, grappig. Maar serieus nu, ik weet heus wel dat het mei 2005 is. Ik wil alleen weten welke dag"
"De alcohol is zeker weten naar je hoofd gestegen. Het is 21 september 2016, nogmaals." De man begint weg te lopen.
"Wacht wat? Meneer wacht! Ik snap het niet! Het is 2005!"
Seaweedbrain
Internationale ster



De dag verliep goed voor Elise. Nou ja, goed. Voor haar was het oké. Ze zat voorin in het lokaal. Ze zat op de hogeschool en ze studeerde fotografie. Achterover geleund luisterde ze naar de lerares. Ze zat redelijk vooraan. Degene naast haar kende ze niet eens. Ze zat niet echt in de groep. Mensen vonden haar irritant en ja, ze hadden ergens een punt. Ergens ja. Het klopte, ze was snel geïrriteerd om ongelooflijk kleine dingen. Als iemand smakte, als iemand te vaak zijn of haar neus snoot... In zo'n collegezaal met honderd mensen gebeurde dat nou eenmaal dagelijks. Gefrustreerd liep ze dan meestal uit het lokaal. Vandaag dus niet voor haar. Vandaag was het iets anders. Elise voelde haar mobieltje trillen. Afvragend wie haar een bericht zou sturen trok ze haar mobieltje uit haar broekzak. Het was een sms, dus ze wist meteen dat het haar moeder was. "Gaëlla, er is iets gebeurd. Ga meteen naar huis. Mama." Ze had zo'n bericht eerder gehad en ze raakte meteen in paniek. In die paniek liet ze haar mobiel vallen. Wat was er gebeurd? Wat was het dit keer? De vorige keer was ze elf jaar oud geweest. Tranen sprongen in haar ogen van paniek. Ze was zo overstuur dat ze niet eens merkte dat haar moeder haar voor de zoveelste keer bij de verkeerde naam aansprak. Elise had het namelijk drie jaar geleden laten veranderen, want ze vond Gaëlla een verschrikkelijke naam, maar haar moeder was het er niet mee eens geweest. Die bleef haar halsstarrig bij haar oude naam noemen. Elise klapte haar laptop hard dicht en gooide het in de tas. De hoes pleurde ze daarna erin. De boeken kwamen erna. De lerares was stilgevallen door het lawaai wat ze veroorzaakte. "Sorry, ik voel me niet heel lekker. Ik ga naar huis," excuseerde ze zich. Ze stond op, ritste haar rugzak dicht en liep met grote passen naar buiten. Toen ze de collegezaal verliet was het nog steeds stil. De tranen stroomden over haar wangen van paniek. Ze moest snel naar huis. Heel snel. Elise haalde de sleutels van haar auto uit haar broekzak. Shit. Haar mobiel lag nog binnen. Die zou of gestolen worden, of uitvoerig bekeken worden. Ze had haar sleutels nog. Dat was belangrijker. Elise's hoofd tolde over van de mogelijkheden. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen. Toen dat redelijk was gelukt schuifelde ze naar buiten terwijl ze de tranen van haar gezicht weg probeerde te vegen. Ze zocht haar auto op de parkeerplaats en stapte in. Zonder haar gordel om te doen racete ze naar huis. Binnen tien minuten was ze al weer thuis. Ze deed de autodeuren open en stapte vlug uit. De deur sloeg ze achter haar dicht. Ze trok de voordeur open en ze zag daar een onbekend persoon staan. Niet onbekend. Nee. Het was dat ze de persoon al eeuwen niet had gezien. En zelfs achter hem herkende ze hem. "Gideon?" Toen ze zijn naam noemde voelde ze net dat elfjarige meisje. "Ben je dat echt?" Het kon niet. Echt niet. Ze had hem gezien. Dit kon hem niet zijn.
TaylorSwift333
Landelijke ster



Estelle:
Ik wist niet wat ik moest doen. Naar mijn zus toe gaan kon ik niet. Ze was bang van me, zou ik ook zijn als je net te horen kreeg dat je zus dood was teruggevonden en ze dan recht voor je neus stond. Toch brak het me en rolde er al snel een traan over mijn wang naar omlaag. Ik kon zelf niet verklaren wat er was gebeurd. Wat was er gebeurd? Hoe was ik gestorven? Waarom kon ik me niets herinneren? Waarom in godsnaam kwam ik terug? Het was onmogelijk, dat wist iedereen... Was ik trouwens de enige? Ik zou het niet weten, en misschien maar beter ook want de wereld was al raar genoeg zonder een stelletje ronddolende zombies. Normaal gezien zou dit mee aan het lachen hebben gebracht, zombies, zoiets doms dat verzonnen is door iemand met te veel fantasie is gewoon onmogelijk, toch stond ik hier. Zo onmogelijk was het dus niet. Ik ademde even diep in en uit want ik moest tot rust komen. Alleen hielp het niet veel dus probeerde ik me te concentreren op de geluiden van het bos. 'Kom op Estelle, je bent niet gek aan het worden' dacht ik in mezelf. 
Met een zucht probeerde ik het opnieuw, om me te concentreren. Ik zou als ik wat kalmer was wel naar antwoorden zoeken, nu moest ik eerst tot mezelf komen. Ik begon rond te stappen, me te concentreren op de geluiden, kleuren en het gevoel dat het stappen me gaf en het begon enigszins te helpen.  Ietwat verder stond ik stil om weer even tot rust te komen. Eerlijk had ik vreselijk veel honger maar als ik echt dood was wou ik nu niet echt herkend worden.

Daniel:
Na een tijdje kwam ik pas aan voor mijn huis. Het was toen pas dat ik merkte dat mijn gsm trilde als een halve gare. Nou ja, wie koopt er ook zo'n gsm? Oh ja, ik! Dat was pas een slimme zet van me. Ik keek even snel wie het was en zag dat het Alice was. Alice was een goede vriendin van me, het voelde als wat meer aan, wat meer awkward soms maar dat maakte niet uit. Ik was er voor haar. Snel nam ik op terwijl ik de auto uit stapte. Ik wist waarom ze belde, meestal was dat namelijk om langs te komen. "Hey Alice." zei ik als ik opnam en nam ondertussen mijn tas op om die naar binnen te brengen. "Als je wilt kom ik zo naar je toe, ik ga nu even mijn spullen weg leggen, ik kwam net van het werk. Het was een beetje een rare dag en onderweg hoor ik mijn gsm niet." zeg ik dan, allemaal bijna in een ademteug. Ja, zo kon ik soms zijn. Met de gsm tussen mijn wang en mijn schouder haalde ik mijn sleutel uit mijn zak en deed daarmee de deur open. Snel stapte ik naar binnen voor de deur terug in het slot viel terwijl ik mijn gsm weer vast nam in mijn hand wachtend op haar antwoord. Ik zette snel mijn spullen weg en als we afgelegd hadden stak ik mijn gsm weer in mijn zak en liep weer naar mijn auto en vertrok richting het appartement van Alice.
Het was niet lang rijden maar onderweg kreeg ik toch weer de kans om na te denken over wat de vrouw had gezegd over haar zus die dood hoorde te zijn. Het was te gek voor woorden en dus kwam ik alweer op hetzelfde besluit, ze mistte haar zus te veel nu ze in shok was en waande dat ze haar had gezien. Het kon niet anders.
Account verwijderd




Alice grinnikte zacht. "Je geluid stond weer uit?" vroeg ze. "Maar ja, ik wilde inderdaad vragen of je langs wilde komen. Ben ik zo voorspelbaar?" Ze gooide haar tas op haar bed. "Tot zo dan?" Daniel kennende was hij al onderweg voordat ze überhaupt ophing. Ze trok snel haar werkkleding uit en trok wat willekeurige kleren aan. Misschien rook ze nu wat minder naar frituur, al kreeg je die geur niet echt weg zonder te douchen. Snel ruimde ze nog wat willekeurige dingetjes in haar piepkleine huisje op. Ze wist niet hoe ze het voor elkaar kreeg met de weinige spullen die ze had, maar toch leek het hier eeuwig rommelig te zijn. Ze wilde niet dat Daniel dacht dat ze enorm rommelig was ofzo, want hij was best wel... Leuk? Aan de andere kant vond hij haar waarschijnlijk toch niet terug leuk, met haar eeuwige eu de McDonalds en semi-antisociaal gedrag. Daarbij had ze helemaal geen tijd voor een relatie. Ze moest werken en hopelijk binnenkort studeren.
Ladybambi
Internationale ster



Dinant
Even voelde Dinant in zijn zakken, in de hoop zijn portemonnee te vinden. Blijkbaar hadden Anton en Rick die niet bij hem achter gelaten, of hij was hem zelf vergeten. Om eerlijk te zijn irriteerde Dinant zich eraan dat hij niet wist wat er gebeurd was. Anton en Rick waren dit keer goed bezig geweest en hadden blijkbaar alles goed gepland. Zeer vervelend. Dat werd dus niet even langs de snackbar. Dinant kon maar beter op zoek gaan naar het weeshuis waar hij al een aantal jaren met Alice woonde. Hij maakte zich zorgen om Alice, zo te zien was het al erg laat. Dinant kwam nooit te laat thuis. Hij wist dat Alice veilig was bij de verzorgers, die hun pleegouders eigenlijk waren, maar toch. Hij voelde zich er niet prettig bij dat een ander voor zijn kleine zusje moest zorgen. Alice leek zich vaak ook prettiger te voelen als hij erbij was in plaats van dat ze alleen was, al was ze te stoer om daarover te praten en het toe te geven.
Een zachte zucht verliet dan ook Dinant zijn lippen, terwijl hij naar een aantal straat naam bordjes keek. Hoe kon het hier in een paar uur zo veranderd zijn? Sommige wegen waren er niet meer en opeens lagen er andere wegen, op plekken waar eerst een grasveldje of zo lag. "What the f..." fluisterde Dinant, maar kon zich nog net inhouden toen hij een klein jongetje met een hond zag lopen. Zodra de hond hem rook, begon hij wild te blaffen en te grommen, iets wat Dinant best verbaasde. Hij was nooit super goed met honden, maar nog nooit had een hond zo op hem gereageerd. De jongen kon het hondje bijna niet houden, maar de moeder kwam er al snel aan en pakte de riem vast.
"Neem me niet kwalijk, zo doet hij anders nooit" zei de vrouw verontschuldigend, maar Dinant schudde zijn hoofd.
"Het maakt niet uit. Het is juist goed dat hij dit doet, hij is erg beschermend tegenover uw zoon" zei hij en liep rustig verder toen hij een straatnaam herkende.
Na ongeveer een half uurtje kwam hij uit bij het huisje waar hij de laatste tijd met Alice woonde, maar merkte dat de ramen met planken dichtgespijkerd waren. Even fronsde hij zijn voorhoofd. Had iemand een voetbal door de ramen geschopt? Door alle ramen? Dat leek wel een beetje onlogisch. Met zoveel kinderen kon het een keer voorkomen, maar zo vaak? Dan zouden de leiders toch wel ingegrepen hebben?
Even beet Dinant op zijn lip, maar liep toen naar de deur toe. Bij de deur ging een groot bordje met -GESLOTEN- erop, wat hem nog meer deed fronsen. Toch klopte hij op de deur. Dit moest een zieke grap zijn, dat kon niet anders.
"Hey doe die deur open! Ben de sleutel vergeten" riep Dinant en kopte nog een paar keer op de deur, toen er een man naar hem toe liep.
"Kun je niet lezen? Dit weeshuis is gesloten. Al bijna 3 jaar." zei de man en ik keek hem geschrokken aan.
"Dat kan niet, ik woon hier en ben gisteren nog thuis geweest" zei ik en de man lachte even.
"Spot niet met kinderen zonder ouders knul" zei de man en liep vervolgens weg.
"Dat doe ik niet! Waar is Alice Del Grosso?" Riep Dinant de man na, maar hij luisterde niet en liet Dinant alleen en met verwarde gedachten achter. Drie jaar gesloten? Dat kon toch onmogelijk? Zou hij drie jaar van zijn geheugen kwijt zijn? Zou dit allemaal dan toch geen zieke grap van Anton en Rick zijn? Of was die man ingehuurd om hem zo te laten denken? Maar hoe kregen de jongens het dan voor elkaar om de begeleiding met hun zieke grappen mee te laten spelen?
Omdat Dinant niet wist wat hij moest doen, besloot hij om het huisje heen te lopen, om te kijken of het een grap was, maar nee. Alle ramen waren dichtgetimmerd. Toch was er een raam niet goed dicht gemaakt. De planken waren scheef en zaten niet stevig vast gespijkerd. Even zette Dinant zijn handen tussen de planken en wist er eentje los te wrikken. Een beetje onhandig wist hij ook de anderen los te maken en klom vervolgens door het raam aan de achterzijde van het huis naar binnen toe.
Binnen was het donker en rook het muf. Stof kietelde zijn neus, wat hem deed niezen en een echo door het huis liet gaan. Sommige banken en stoelen lagen op de grond, maar het meeste zag er nog net zo uit als gisteren. Rustig liep hij naar de trap en zette er een voet op, waardoor die meteen onder zijn gewicht begon te kraken. Veel luider dan normaal. Vreemd, was het eerste woord dat bij hem op kwam voor hij naar boven liep en zijn eigen kamerdeur open deed. Op zijn bed na was alles leeg. Zelfs de foto van zijn moeder en hem stond niet meer op het nachtkastje, terwijl niemand eraan mocht zitten. Niemand, zelfs Alice mocht er eigenlijk niet aan zitten, al deed ze dat stiekem wel eens.
Even voelde hij zich kwaad worden om de foto en zijn verloren spullen, voor hij met grote stappen naar de kamer van Alice liep en die opende. "Heb ik wat gemist? Wat is hier a....?" vroeg Dinant, een beetje chaggie al was dat niet de bedoeling. De helft van zijn zin bleef echter in zijn keel hangen, toen hij zag dat de kamer van Alice net zo leeg was als de zijne. Goed, ze hadden hier nooit veel spulletjes, maar zo leeg had Dinant haar kamer nog nooit gezien. Alice had veel meer spullen dan hij. Als ze zakgeld kregen, kocht Dinant altijd wat leuks voor zijn zusje. Hij dacht meer aan haar dan om zichzelf, maar nu was de kamer leeg. Zelfs een poster die ze van Dinant had gekregen was weg. Alles was leeg en stoffig.
Even slikte Dinant, maar ging toen de andere kamers langs. Allemaal zagen ze er het zelfde uit. Leeg en stoffig. Dus die man had toch gelijk, maar waar was hij al die jaren dan? Wat was er met zijn geheugen gebeurt? Slikkend liep Dinant weer terug naar beneden en klom via het raam weer naar buiten. Vervolgens liep hij naar de straat toe. Hij moest ontdekken waar Alice nu was. Drie jaar zijn voorbij gegaan, dat betekende dat Alice nu 11 jaar moest zijn, toch? Of had hij nog meer geheugenverlies dan drie jaar? Nee, drie jaar was het weeshuis nu gesloten, dus dan kon hij niet langer geheugenverlies hebben gehad. Toch?
Tim
Wereldberoemd



Marc:

Ik staar uit het raam van de grijze Chevrolet. Erdwalen honderden, nee duizenden vragen rond in mijn hoofd. Waarom ben ik wakker
geworden in het bos? Waarom voel ik mij zo vreemd? Waarom heb ik geen toegang
meer tot mijn geheugen? En dan stopt opeens de vrouw bij een tankstation. Ik
was zo ver heen dat ik eigenlijk niet merkte dat we al in het dorpje waren.
"Jongeman, je ziet erg wit, moet ik iets te eten voor je meenemen?"
Vraagt de vrouw, terwijl ze buiten staat, met haar hoofd naar binnen steekt.
"Nee bedankt" antwoord ik beleefd. Eigenlijk heb ik toch wel honger,
maar ik vond het al een beetje onbeleefd om mee te liften met een vreemde, laat
staan ook nog eten te vragen. Terwijl ze staat te tanken merk ik eigenlijk dat
de vrouw in het daglicht eigenlijk niet zo oud is. Ik heb haar nog nooit in het
dorp gezien, maar dat zou wel kunnen, omdat er in deze tijd van het jaar soms
toeristen komen, om de Alpen in te gaan, vaak om de grotten te bezoeken.
Wanneer ze klaar is met het afreken doet ze de deur open en stapt ze in. Als we
verder rijden wordt mijn nieuwsgierigheid toch te groot. “Wat is uw naam, als
ik vragen mag?”
“mijn naam is Marie. Marie LeBlanc” zegt ze. “want?”
Ik vraag me af waarom die naam mij zo bekend voor komt.
“Ik vraag het me gewoon af, want ik heb u nog niet eerder in het dorpgezien.” Geef ik als toelichting.
“Oh? Dat is gek? Want ik woon hier al 33 jaar.” Antwoord ze verbaast.
Voordat ik wat wil gaan vragen, stoppen we al bij een vrijstaand huis.
“Als je wil kan ik nog wat thee zetten voor je binnen.” Zegt ze
“Oh nee, u heeft al genoeg voor mij gedaan hoor. Wilt u nog een vergoedingvan de brandstof?” Wijs ik haar voorstel vriendelijk af. Terwijll ik het vraag
dringt het eigenlijk tot mij door dat ik helemaal niet weet of ik geld in mijn
zakken heb.
“Nee dat hoeft niet hoor.” Zegt ze vriendelijk als ze ondertussen haar autoop slot draait.
“Ik hoop u nog te zien een keer!” Roep ik van een afstandje en ik loop destraat uit.
Ik zie haar nog vriendelijk zwaaien en ik zwaai terug. Ik graai in mijn zakkenen vind een briefje van 20. Hier kan ik eten mee kopen, omdat de honger nog
steeds aan mij knaagt. Op een gegeven moment zie ik een supermarktje en ik loop
naar binnen. Ik zie allemaal producten die ik helemaal niet ken. Wanneer ik een
aantal artikelen in mijn mandje heb gedaan wil ik naar de kassa lopen, maar
bots ik per ongeluk tegen een meisje aan. Ze is redelijk klein, heeft mooie
donkerblonde haren en ik schat haar tussen de 20 en 25 jaar. Haar artikelen
vallen uit haar mand en ik bied mijn excuses aan. Mijn sociale kant kon het
niet laten om haar te vragen naar haar naam. Ik ben tenslotte sociaal
aangelegd. “Mijn naam is Estelle.” Zegt ze terwijl we samen de laatste twee
producten in haar mandje leggen en ze met een hand haar haar achterover slaat.
Anoniem
Internationale ster



Celeste

Ik heb me hier even opgefrist. Ik heb wel raar opgekeken als ik zag dat mijn kamer best leeg was en al mijn spullen hier weg waren, ze zullen er wel een verklaring voor hebben. Dan hoor ik de deur open gaan. 'Nathan, broertje, sorry dat ik zo lang weg was,' zeg ik tegen hem en wil naar hem toelopen en hem omhelzen. Dan pas heb ik door dat hij er veertig uitziet in plaats van vijftien. Hij kijkt me ook aan alsof hij een spook ziet. 'Celeste? Dit kan niet je bent dood,' zegt hij. Ja, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik ben dood, echt niet hoor, ik sta hier en levend en wel. 'Wat zeg je nu ik ben hier en waarom lijk je zo oud je bent vijftien,' zeg ik tegen hem. Ik stap dichter naar hem toe, maar hij stapt van me weg. 'Celeste je was, nee bent dood. Ik ben veertig we zijn 2016,' zegt hij tegen mij dan. 'Dit kan niet, je kan niet leven,' zegt hij dan terug meer tegen zichzelf. 2016, oké hij ziet er wel veertig uit maar dat kan toch niet. Ik kan niet opeens na één dag in de tijd zijn gesprongen gisteren was het nog 1991. Hij blijft me aankijken. 'Zou je alsjeblieft willen gaan, ik heb even tijd nodig,' zegt hij en wijst naar de deur. Wat, zet hij me nu buiten. Ik ben de oudste, nou ja. Uiteindelijk loop ik toch maar naar buiten en kijk naar de stoep. Dan loop ik per ongeluk tegen iemand tegen. 'Sorry meneer, maar weet u welke dag we zijn?', vraag ik aan hem. Ja, ik moet het gewoon weten. 'Eenentwintig september 2016, juffrouw,' zegt hij tegen me. Ik kijk naar hem op. 2016, waarom blijft telkens dat jaar opduiken. Dat kan toch gewoon niet. Ik knik maar en glimlach dankbaar. Mijn broer heeft dus toch gelijk, ik was dood, maar hoe wat, dat kan toch niet en nog vreemder, waarom leef ik dan terug. Ik blijf gewoon doelloos op straat rond lopen, ook gewoon omdat ik geen plek weet om naartoe te gaan.
Dauntless
Wereldberoemd



Wat was hier toch aan de hand. Zijn moeder die begon te huilen en dan plots aflegde. Wel op dit moment kon hij ook in tranen uitbarsten. Al zijn spullen waren verdwenen, zijn werken, waarvan de meeste nog niet af waren geweest waren geweest stonden niet op hun vertrouwde plaats. Hij begon het hele huis te doorzoeken in de hoop zijn doeken terug te vinden. Er hingen een paar afgemaakt stukken in de woonkamer en op zijn slaapkamer, die opgeruimd was, hoewel hij ook daar overduidelijk had verboden dat iemand zijn spullen op een andere plaats legde. Ook al leek het rommelig, zelf wist hij altijd waar alles lag. 
Beneden hoorde hij de voordeur open en dicht gaan. "Mama ben jij dat?" riep hij en rende de trap af. "Eeuhm sorry ken ik jou?" vroeg hij aan de jongedame die in de hal van hun huis stond. Waarom hadden vreemde mensen de sleutel van hun huis? Wacht, dit was geen vreemd persoon, maar Gäelle zijn zusje. "Gaëlle wat is er met jou gebeurd?" Hij keek haar onbegrijpend aan. Ze was elf wat betekende dat ze begon te puberen, maar zo'n drastische puberteit had hij nog nooit iemand zien meemaken. "Trouwens, waar zijn al mijn spullen? Jij hebt ze toch niet verstopt of weggegooid. Echt waar je komt dit huis niet meer levend uit als het wel zo is. Zijn dat tranen in je ogen? Heb je ook net gehuild? Wat is er toch met jou en mama aan de hand." Gideon had al veel gekke dingen meegemaakt, maar vandaag was werkelijk de vreemdste dag uit zijn hele leven.

Giselle was bezig een meisje te kalmeren dat ze eerder nog dood had verklaard. De meeste doden, wel vroegere doden, waren in de war. Ze wisten niet hoe ze in het ziekenhuis terecht waren geraakt en geloofden niet dat ze eens dood waren geweest. Logisch, want ook de dokters konden het niet geloven. Hartslagen werden gemeten, bloed getrokken, maar niets week af van de parameters van gezonde levende mensen. Er zat niets anders op dan op zoek te gaan naar overlevende familieleden en hen naar huis te sturen. Zij die niet langer een woonplaats hadden kregen tijdelijk onderdak in het ziekenhuis aangeboden tot er meer duidelijkheid was over deze situatie. Het zag er naar uit dat ze de nacht al werkend zou moeten doorbrengen. Ze gaf aan één van haar collega's door dat ze wat toiletgerei en propere kleding thuis ging halen, zodat ze de nacht en eventueel meerdere dagen hier kon doorbrengen. 
In plaats van naar huis te rijden, reed ze naar het kerkhof. Ze had een spade bij zich en begon als een bezetene een gat te graven. Na ongeveer een half huur stootte haar spade op iets hard. Ze maakte het graf vrij en deed het aarzelend open. De geur van lijk kwam haar tegemoet. Het lichaam was aangevreten door maden, geen prettig gezicht. Giselle voelde zich misselijk en wende haar blik af. Hoe kon het dat de doden weer tot leven kwamen, maar haar broer nog altijd levenloos was. "Het is niet eerlijk!" riep ze uit. Haar knieën trilden. Ze zakte op de grond. Waarom anderen wel en hij niet?
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Pagina: | Volgende | Laatste