Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ► Aiming for Brains.

Quinn
YouTube-ster

Quinn schreef:
Schrijftopic

Ik en Tim

zijn met het idee gekomen om deze RPG te starten.

Verhaallijn: Er is geen specifieke verhaallijn, natuurlijk moeten er wel wat dingen besproken worden zodra alle personages bekend zijn. Het komt er gewoon op neer dat twee duo's elkaar midden in een zombie apocalyps tegen komen en zich samenvoegen tot één groep, om sterker te staan tegen andere groepen die groter, sterker en gevaarlijker zijn.

Regels:
- We houden ons aan de forum regels
- Geen extreme gelukkige gevallen (huizen vol goederen om te overleven, etc. Dit om de apocalyps niet té makkelijk te maken.)

Lijstje:
Naam
Leeftijd
Persoonlijkheid
Uiterlijk
Wapen
Huidige toestand van familieleden
Eventueel een foto

In totaal zijn er vier personages, waarvan ik en Tim

al een plaats hebben ingenomen. We zijn dus op zoek naar twee mensen die nog mee willen doen.

Degenen die als eersten het lijstje hebben ingevuld krijgen de plaats.

Mijn personage:
Naam Lia Maria Smith
Leeftijd 19
Persoonlijkheid Lia is een bescheiden maar vurig meisje. Ze laat niet over zich heen lopen.
Uiterlijk Lia is enkel 1,64 cm lang, waardoor velen haar onderschatten, waaronder zijzelf soms. Ze heeft lang blond haar dat ze meestal in pigtails draagt. Haar ogen zijn bruin, bijna zwart.
Wapen Een Colt 1911 met een demper, hakbijltje en een zakmes.
Huidige toestand van familieleden Haar familie is nog in leven, maar ze is weggelopen.
Eventueel een foto

Personages 4/4:
Meiden 2/2
Jongens 2/2

Naam Janie Kotzlov
Leeftijd 18
Persoonlijkheid Heeft een kort lontje. Is niet bang om te laten horen dat ze er is. Is bang maar staat stevig in haar schoenen hopend dat ze het zou overleven.
Uiterlijk Lang krullend bruin haar en fel groene ogen
Wapen Pijl en boog en dolk
Huidige toestand van familieleden. Alle familie is dood. Is als enige over en wil haar familie eer hoog houden
Eventueel een foto

Naam Carlos Fox
Leeftijd 20
Persoonlijkheid Hij denk altijd overal diep bij na, probeert altijd alle opties te overwegen en bereid zich altijd ergens op voor. Carlos is redelijk sociaal en kan vooral goed omgaan met meiden. Ook is hij erg gelukkig als hij in een relatie.
Uiterlijk 1m85, gespierd, super knap xD
Wapen Pijl en boog, omdat hij zelf altijd op de sport zat en er hartstikke goed in was.
Huidige toestand van familieleden Heeft een broer en een zus, die die graag wilde beschermen maar na de uitbraak was er paniek en is hij ze verloren
Eventueel een foto

Naam: Aaron Damion Johnsson
Leeftijd: 19
Persoonlijkheid: Aaron is een erg slimme jongen. Hij denkt overal altijd 2 keer over na. Bij een erg
lastige beslissing trekt hij zich altijd even terug. Dan sluit hij zich soms dagenlang op in zijn kamer en bedenkt dan alle mogelijke oplossingen van een probleem, waarna hij beslist welke oplossing het slimste is. Vaak komt daar ook een goede beslissing uit. Aaron is over het algemeen erg verlegen, hij is bang om zijn mening te geven en vaak doet hij dat dan ook helemaal niet. Alleen als hij je echt vertrouwd is hij zichzelf. Echter vertrouwt hij je niet zomaar. Er zijn maar heel weinig mensen waarmee Aaron echt goed om kan gaan. Als hij je vertrouwt, heb je aan Aaron zeker een geweldige vriend. Hij staat altijd voor je klaar als je problemen hebt. Zoals elkander heeft Aaron zelf ook redelijk veel problemen, hier praat hij nooit over, zelfs niet met zijn beste vrienden. Hij vind anderen altijd belangrijker en is zeer vrijgevig. Aaron heeft een vreselijk gevoel voor humor. Wat hij ook probeert, al zijn grappen mislukken. De meeste grappen die Aaron verzint zijn ook nog eens ongelofelijk flauw. Zonder dat hij het zelf weet kan hij mensen enorm kwetsen met zijn grappen, dit moet hij later horen van zijn vrienden, als zij dat niet zeggen kan het zijn dat Aaron er nooit achter komt. Ook heeft Aaron last van smetvrees. Hij zal niet snel een jas oid van een ander aantrekken en maakt het liefst altijd schoon. Het is redelijk lastig voor hem en voor anderen maar hij kan er niks aan doen, elk vuiltje is er 1 te veel. Hij houdt van skateboarden, het liefst trekt hij er de hele dag op uit om met zijn vrienden te ‘chillen’. De meeste plekken in de stad waar je goed kan sporten heeft Aaron inmiddels al uitgevonden, hij komt er dan ook heel graag.
Uiterlijk: Aaron heeft redelijk kort, bruin haar. Hij is er best trots op, wat ookwel vanzelfsprekend is aangezien hij zo’n 2 à 3 uur voor de spiegel staat om het in model te krijgen. Hij heeft hele diepe, bruine ogen. Soms, als Aaron je aan kijkt, lijkt het net alsof je wordt gehypnotiseerd door zijn ogen, maar hij zal je niet snel goed aankijken. Aaron’s stijl is redelijk stoer, maar toch erg makkelijk. Hij heeft vaak gewoon een makkelijk T-Shirt aan met daarover een leren jack. Verder draagt hij vaak een simpele jeans en zijn afgesleten, grijze All-Stars. Vergeleken met zijn leeftijdsgenoten is Aaron redelijk klein, tegen de meeste mensen moet hij opkijken.
Wapen: Aaronheeft eigenlijk maar één echt wapen, dat is zijn zwaard. Hij is enorm goed in het vechten met zwaarden. Vroeger gaf zijn vader hem les om hem te leren omgaan met een zwaard en Aaron was er eigenlijk gelijk al heel goed in. Om zichzelf of anderen niet te snel te verwonden (hij heeft een hekel aan het pijn doen van anderen) heeft hij er een sterke hoes van leer omheen zitten. Ook heeft hij voor noodgevallen altijd een touw bij zich. Lang geleden heeft hij van zijn beste vriend (die overigens later vermoord is) dat touw gekregen. Toen wist hij eigenlijk nog niet wat hij er ooit mee zou kunnen doen, nu eigenlijk nog steeds niet. Maar hij draagt het altijd bij zich als eerbetoon, hopend dat hij het nooit als wapen hoeft te gebruiken, om te verkopen dat het kapot gaat.
Huidige toestand van familieleden: Na een lange, heftige ruzie heeft Aaron beslotendat hij geen contact meer wil hebben met zijn familieleden. Hij weet niet waar ze zijn, of ze nog in leven zijn, hij weet zelfs niet of ze nog leven. Hij is er niet in geïnteresseerd en heeft ook absoluut niet de behoefte om nog contact
te zoeken met zijn familie.
Foto:

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Carlos:

Uit het raam van de keuken zag ik allemaal politie-auto's. Dat is nog nooit gebeurt, omdat er in mijn dorp niets spannends, boeiends of interressants plaatsvind. Hooguit een zakkenrollerszaak, maar daar merk je nooit wat van. Hier is er wel duidelijk wat aan de hand, maar ik wist niet wat. De spanning drong tot mij door en ik wilde naar buiten gaan om te kijken wat er gebeurde, maar iets in mij wist dat dat geen goed idee was. Ik zette de televisie aan en die sprong gelijk over naar de lokale zender. Op elk net werd hetzelfde nieuws weergegeven. Ik drukte op het knopje waarmee het geluid harder werd gezet en gelijk hoorde je de paniek in de stem van de vrouw. Ze had zwart haar, wat in een simpele haardonut zat, alsof er niet genoeg tijd was om het mooi te presenteren. "Dit is geen oefening. Sluit uw ramen en deuren meteen!" Beveelde de vrouw. Ik deed precies wat ze zei en deed alle ramen dicht en deuren op slot. Op dat moment kwamen mijn zusje en broertje naar beneden. Greg was achttien jaar, precies twee jaar en twee maanden jonger dan ik. Hij loopt net zoals ik vaak te stressen om de meest kleine en simpele dingen. Dan had je ook nog Cecily, we noemen we haar altijd Cece, maar zij is altijd het prinsesje geweest, ook nu ze al zestien is, zij is het type wat liever een duur kledingstuk heeft dan drie goedkopere. Wat de situatie nog enger voor mij maakte is dat onze ouders een weekendje weg waren, wat betekende dat de oudste voor de jongste moest zorgen. Simpel gezegt kwam het neer op dat ik de pineut was er er wat met Greg en Cece gebeurde. In een reflex trok Cece haar telefoon en begon op te zoeken wat er aan de hand is. Ik hoorde geschreeuw van buiten en iedereen schrok en keek dezelfde kant op. Die van de voordeur. "Zombies!" Schreeuwde Cece. "Even serieus nu Cece!" Liet Greg zich hoorbaar maken. "Nee! Echt!" Schreeuwde ze. Deze keer met een intensiteit in haar ogen, wat het deze keer wel geloofwaardig maakte. Ze draaide haar scherm zodat wij de plaatjes konden zien. "We moeten nu gaan. Nu!" Commandeerde ik. Iedereen schoot een andere kant op om de meest belangrijke spullen te pakken. Niet dat wij wisten wat we wel en niet moesten meenemen in en apocalyps, maar we namen zoveel als we konden mee. Na een kleine twee minuten stonden we bij de voordeur en op het moment dat ik de deurklink vastgreep sprong er een gezicht voor het glazen raampje naast de deur wat ons drieen verraste. "Een zombie!" Schreeuwden we alle drie, alsof we de anderen moesten uitleggen wat we zagen.

Quinn
YouTube-ster

Quinn schreef:
Lia.
'Nee mam! Het is niet oké! Michael is dood! De enige die me echt begreep is zonet vermoord door de dingen die deze verrekte wereld kapotmaken!' ik barstte in tranen uit en balde mijn vuisten. 'Jij en papa, jullie zijn allebei zó blind. We kunnen niet in dit kamp blijven! Ik blijf niet! Op een dag zal het hier volstromen met die díngen, en ik ga niet zitten wachten!' Ik stampte richting mijn tent en pakte mijn rugtas die ik vervolgens volstopte met alle chocoladerepen die ik nog had en twee waterflesjes. Ook pakte ik wat pleisters. Ik zocht de koker van mijn Colt. Eenmaal gevonden gespte ik hem vast aan mijn riem. Ik stak het geladen en op scherp staande wapen in de koker. 'Ga aan de kant mam, je kunt me niet langer tegenhouden.' ik wou niet met ruzie weggaan, ookal was ik er zeker van dat ik sowieso wel met ruzie weg zou gaan. Ik zou twee harten breken, twee levens verwoesten. Er ging ineens een knop om: ik zou ze hoe dan ook pijn doen. Ik duwde mijn moeder hardhandig aan de kant en pakte de rest van mijn wapens; een hakbijl en een zakmes - niet zwaar, maar erg effectief. Ik haakte alles aan mijn riem waarna ik mijn ogen sloot, zuchtte en mijn rugtas op mijn rugzette. Ik liep langs mijn moeder naar buiten, mijn moeder die overigens nog steeds bezig was met overeind komen. 'Wacht! Lia! Neem dit mee, als je er zo vastberaden over bent!' hoorde ik mijn moeder met een gebroken stem zeggen. Ik draaide me om en keek naar wat ze naar me uithield; mijn winterjas. Want het ergste wat me op dit moment kon gebeuren was doodvriezen natuurlijk. Ik pakte de jas aan en knoopte hem om mijn middel. 'Doei, mama.' Ik liep richting de poort van het parkje waar we bivakkeerden. Scott stond op de wacht, hij was halfblind én doof. Dat was zo ongeveer het niveau van dit hier. Iedereen hier was zó enorm blind dat ze niet zagen dat ze zo goed als in de val zaten. Ik niet, niet meer.

Op dezelfde sjokkende manier, liep ik ruim 6 kilometer door. Ik was een halve dag onderweg geweest. Het was zo donker als maar kon, en op dit punt kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik geen zaklamp mee had genomen. Ik kroop ergens de berm in en keek voor de zekerheid voor ik ging zitten of er gevaar dreigde in de buurt. Toen ik doorhad dat het veilig genoeg was om daadwerkelijk te gaan zitten, ging ik zitten en haalde ik de slaapzak onder mijn tas vandaan. Mijn benen waren zo goed als verdoofd en het voelde alsof mijn tenen eraf zouden vriezen.

Anoniem
Internationale ster

Layla schreef:
Janie:
"Mam pap ga alsjeblieft niet naar buiten!!" "Het is echt te gevaarlijk!! Smekend kijk ik hun aan. Maar ze geven niet op ze zetten door en gaan naar buiten. Er scheen een zombie te zijn die mijn moeder niet gezien had en in haar rug kwam. Ik zag haar neervallen en aan stukken gescheurd worden. Mijn vader lette niet op door mijn moeder en werd ook gedood. Tranen schoten in mijn ogen. "Pap, mam..." Het had geen zin om nu te treuren ik moet nu weg ik moet nu uit dit huis. Ik pak mijn boog die ik altijd klaar had liggen. Voor als er een beer bij ons huis was bijvoorbeeld. Wat wel af en toe gebeurde wij woonde namelijk in het bos. Ik pakte mijn dolk. Ik had een riem met een zakje waar ik perfect mijn dolk in kon doen. Gelukkig had ik van mijn vader geleerd hoe je zelf pijlen moest maken. Zonder hem was dit onmogelijk geweest dan was ik nu al dood geweest. Ik pakte het laatste beetje eten uit de koelkast en stopte het in mijn rugzak. Ik pakte snel een stuk of dertig pijlen. Gelukkig had mijn vader voor mij een extra grote koker gemaakt waar meer pijlen in konden. Ik zag buiten de resten van mijn vader en moeder liggen. Ik pakte snel een roos die nog in de woonkamer stond. Ik pakte de roos op en liep naar buiten. Ik legde hem tussen mijn vader en moeder in. Snel en met grote passen liep ik weg steeds verder en verder. Het weer was koud. Ik had maar een setje eztra kleding mee en een trui. Ik trok de trui aan. Bibberend ging ik tegen een boom aanzitten waar ik in slaap viel.

Fem
Popster

Fem schreef:
Aaron ~

Ik zuchtte. Mijn adem projecteerde zich op het glazen lijstje wat ik in mijn handen had. In het lijstje zat een foto van mij en mijn beste vriend. Hij was één van de eerste slachtoffers die de zombies hadden gemaakt. Ik had geleerd mijn emoties binnen te houden. Ik wilde schreeuwen, alles kapot slaan en wegrennen. Maar dat deed ik niet. In plaats daarvan zat ik op mijn bed, kijkend naar de jongen die altijd in mijn leven was geweest, al sinds ik 3 jaar was. Hij was de enige die ik echt vertrouwde, de enige die ik alles kon vertellen en waarvan ik wist dat hij nooit iets door zou vertellen. Maar nu was hij weg, en hij zou nooit meer terug komen. Wat moest ik nu? Wat werd er nu van mij verwacht? Ik was maar een jongen van 19 zonder diploma. De enige school die ik ooit af had gemaakt was de basisschool. Zelfs daarvan wist ik nog maar heel weinig. Ik kon niet rekenen, was enorm slecht in spelling en de rest was flauwekul voor mij. Mijn gedachten flitsten door mijn hoofd. Wat ging ik doen? Hoe wilde ik dat doen? Zou ik volgende week nog in leven zijn? Die laatste vraag boeide mij eigenlijk niet zoveel meer. Ik had niemand meer, ik had niets meer. Terwijl overal mensen uit hun huis vluchtten zat ik daar maar met dat lijstje in mijn hand. Ik was compleet nutteloos. Bij dat punt flitste de belangrijkste zin door mijn hoofd die ik ooit van had gehoord. Mijn vader had ooit, lang geleden, tegen mij gezegd: "Als je ooit twijfelt of je iets wil doen maar je kan het wel; doe het dan gewoon. Laat jezelf zien". Ik stond op en huiverde. Ik wist niet waar mijn vader was, dat wilde ik ook helemaal niet weten, maar ik wist wel dat ik hem haatte. Ik haatte alles aan hem wat hij deed. Praten, lopen, ademen, alles stoorde mij aan hem. Maar als er één ding was waar hij gelijk in had, dan was het die zin. Ik moest weg. Ik pakte mijn rugzak en deed daar alles in wat ik nodig had. De foto van mij en mijn beste vriend, wat haarlak, een borstel en een brood. Ik liep naar de voordeur en bewoog mijn hand naar de klink. Shit. Snel rende ik nog even naar mijn kamer om mijn zwaard te pakken, al hoopte ik van harte dat ik die nooit nodig zou hebben. Ik klikte hem aan mijn riem en ging dan eindelijk weg. Ik deed dit niet voor mezelf, niet voor mijn vader of de rest van mijn verschrikkelijke familie. Ik deed dit voor mijn beste vriend. Hoe durfden ze hem te vermoorden.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Carlos:

"Ga weg van de deur!" Schreeuwde Greg. Maar ik deinsde zelf al een eind terug op het moment dat het hoofd van de zombie voor het raampje kwam. No way dat iemand in dit huishouden ter overlijden komt door zo'n vies, lelijk, groen monster zonder hersens. "Ga naar de keuken" beveelde ik, want nog steeds ben ik de oudste hier en moeten zij naar mij luisteren. Naar mij luisteren wordt niet vaak gedaan, maar in dit soort situaties kan niet anders. We sprintten alle drie de keuken in en deden de tussendeur naar de gang dicht en op slot. Ik hoorde gerinkel van de voordeur en wist honderd procent zeker dat dat die zombie was van net. Ik gaf een ruk aan de besteklade en die schoof open. Ik pakte het vleesmes dat er lag om het kip in stukjes te snijden. Wat een verschil kan er wezen, kip en mensenvlees. Alhoewel, in hoeverre zijn die monsters hier buiten mensen. Ik deed de deur naar de voorraadkast open en gebaarde dat Greg en Cece daar in moesten gaan. Zonder getreuzel liepen ze het hokje in en voordat ik het dicht deed fluisterde ik nog "Ik zorg ervoor dat jullie niks overkomt" en ik Greg knikte. In ieder ander geval had Greg waarschijnlijk iets gezegt als 'Ik ben achttien for fuck sakes, ik kan heus wel voor mijzelf zorgen', maar dit was geen geval als ieder ander. Met het vleesmes nog steeds in mijn hadden keek ik door de tussendeur, die doorzichtig was om te kijken of de zombie nog steeds in de overloop stond. Daar zag ik hem staan, hij keek mijn kant wordt en ik wist dat hij me zag. Ik sprong weg achter de keukentafel en zag hem langzaam naar de tussendeur schuifelen. Ik kroop naar de deur toe en ging er achter staan. Ik hielp de zombie een beetje door de klink zachtjes in te drukken en hij liep de keuken binnen. Hij stond toen net een meter voor mij met zijn rug naar mij toe. Ik stak het vleesmes in zijn nek en hij keek mijn kant op. Snel trok ik het vleesmes uit zijn nek en stak hem nog een keer in zijn hart, of tenminste waar die hoort te zitten, en in zijn maag. Hij viel op de grond met een kreunend geluid. Ik kreeg tranen in mijn ogen, want ik had hiervoor nog nooit iets of iemand om het leven gebracht. Ik pakte een vuilniszak uit een van de keukenlades en deed de zombie er in. Ik legde de zak snel onder de keukentafel en schoof er een paar stoelen voor. Ik pakte een doek en maakte daar mijn bebloede mes mee schoon. Ik veegde mijn tranen af en deed het voorraadkastdeurtje open. Cece vroeg meteen waar de zombie was, maar vol overtuiging vertelde ik hun dat de zombie mij niet zag en gewoon weer weg liep. We pakten meteen onze spullen en deden een tweede poging om naar buiten te gaan. Ik werp een snelle blik en zag dat de kust veilig is. Ik pakte de kaart erbij en wees aan waar we heen gingen. Het bos dat net een paar kilometer naast ons dorp lag.

Quinn
YouTube-ster

Quinn schreef:
Lia
Ik legde mijn slaapzak neer. Net toen ik wou gaan liggen hoorde ik gegorgel. Ik keek op en schoot overeind. Ik greep haastig naar mijn mes, waardoor mijn handpistool uit de koker schoof, viel en afging. Ik gilde en viel neer. Sht. Ik moest vechten. Er waren twee van die dingen op nog geen 5 meter afstand. Ik wist niet waar ik nu verwond was, maar ik vermoedde mijn schouder, door het brandende gevoel. Ik greep met mijn rechterhand naar mijn hakbijl en haalde met één arm en één zwaai uit. Ik raakte de ene in zijn slaap, maar ik was niet doorgedrongen in zijn hersenen want hij gorgelde nog. Ik trok mijn bijl terug en haalde weer uit. Ik liet de bijl nu zitten, ik moest eerst de andere zombie out nemen. Ik pakte mijn zakmes en stak die vervolgens door het oog van de zombie, waardoor ik gegarandeerd de hersenen zou bereiken. Ook deze keer viel de zombie neer. Ik pakte terug wat van mij was en keek om me heen. Het schot had waarschijnlijk wel wat zombies aangetrokken. Er konden nu al een paar onderweg zijn. Ik moest dus weer lopen. Tijd om te kijken wat de wond nu was, had ik niet. Ik moest gewoon weg. Ik pakte mijn spullen en propte het in mijn tas. Ik liep de bossen in, over de straten lopen was te gevaarlijk. Ik zou een makkelijk doelwit zijn.

--
sorry dat het wat korter is maar ik moet ff eten

Anoniem
Internationale ster

Layla schreef:
Janie:
Ik word wakker en schrik als ik om me heen kijk. Ik zie dat ik in het bos tegen een boom wakker word. Snel sta ik op en pak wat eten uit mijn tas. Ik zie niets om me heen geen zombie niets. Ik vertrouw niets meer. Ik pak snel een beetje eten uit mijn tas en loop verder. Ik hoor achter me gegorgel. Ik draai me om. Ik pak mijn boog en schiet twee pijlen de eerste is mis en de tweede is raak. Ik loop naar de zombie toe en bekijk hem even goed. Het zijn lelijke wezens ik pak mijn pijlen terug en loop verder. Na vijfentwintig minuten gelopen te hebben ben ik nog steeds in het bos. Ik wil een weg opzoeken waar ik veilig ben. Ik heb dan ook meer kans dat ik mensen tegenkom. Ik kijk om me heen. "IS ER IEMAND?!?!" Ik weet dat het niet slim is om te roepen maar er moet iemand zijn die me kans helpen. Waarmee ik een team kan worden om meer kans te hebben om het te overleven. Ik heb nog eten voor twee dagen. Na die twee dagen moet ik maar huisjes gaan afspeuren. Ik slof nog tien minuten door als ik merk dat ik eindelijk bij een weg ben gekomen. Als ik nu een auto kon vinden was ik een stuk veiliger. Ik loop toch maar gewoon verder over de weg. Hopend dat ik een auto of andere mensen zie.

Fem
Popster

Fem schreef:
Aaron ~
Ik verliet mijn tuin en merkte dat een heel raar gevoel mijn lichaam overnam. Een heel leeg, donker gevoel. Had ik nu al last van heimwee? Christ, dat ging snel. Ik liep door. Vanuit de verte hoorde ik gegil. Ze zouden nu niet meer ver weg zijn, dacht ik. Ik liep de tegenstelde richting op, weg van het gegil. Na een tijdje zag ik bloedsporen op de grond liggen. Gadver, wat een bacteriën zouden daar leven.. Met een hele grote stap, om te voorkomen dat er ook maar één bacterie op mijn lichaam zou komen, stapte ik eroverheen. Misschien zou ik me over mijn smetvrees heen moeten zetten. Ik zou zeker weten in deze strijd nog heel vies worden. Ik huiverde bij het idee. Nu ik wat beter om me heen keek, zag ik nog veel meer bloed. Ik knielde bij een grote plas neer en deed toen iets wat ik onder normale omstandigheden nooit zou doen. Met mijn ogen dicht en walgend van mezelf stak ik mijn vinger uit en haalde het door de plas heen. Nog altijd walgend rook ik aan mijn vinger. Het bloed was niet oud. Sterker nog, het lag er waarschijnlijk nog maar een uur. Achteraf gezien had ik dat eigenlijk al kunnen weten als ik even had beseft dat de plas vloeibaar was, in plaats van een droge plas bloed. Snel veegde ik mijn vinger af aan mijn broek, waar ik gelijk spijt van had. Nu was mijn broek ook nog eens vies. Veel tijd om daarover na te denken had ik niet. Achter me hoorde ik een diep, grommend geluid. In een flitsende beweging draaide ik mijn hoofd negentig graden. Mijn mond zakte open van verbazing. Het wezen dat vanaf ongeveer vijf meter afstand naar me toe kwam strompelen. Zo'n lelijk wezen had ik nog nooit eerder in mijn leven gezien. Ik huiverde even en realiseerde me toen dat ik nu in levensgevaar was. Niet dat dat mij zoveel uitmaakte, maar ik was in strijd voor mijn beste vriend, dus ik zette door. Langzaam - ik was nog steeds in shock door het afschuwelijke uiterlijk van de zombie die steeds dichterbij kwam - gleed mijn hand naar mijn zwaard. Ik trok mijn zwaard uit de leren hoes waar die in zat en haalde uit naar de kop van de zombie. Met mijn ogen volgde ik de beweging van de kop die een stukje naar beneden rolde en tot stilstand kwam in een plas bloed. Had ik nou zojuist een zombie onthoofd? Het voelde nogal onwerkelijk. Het lichaam van de zombie lag er wat moedeloos bij. Vol afschuw keek ik naar het bedorven bloed wat nog op zijn lichaam lag. Ik stond op en liep weg, richting het bos. Daar zou ik hopelijk wat minder bloed tegenkomen. Althans, dat hoopte ik.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Carlos:

Ik wilde de deur openmaken, maar besefte me nog iets. Greg en Cece hadden geen wapens. Ik wilde hun beschermen, maar soms kan het echt niet anders. Ik wens echt dat ze het nooit hoeven te gebruiken. Ik had nog een aantal scherpe objecten in mijn tas. De stalen zaklamp houd ik liever bij mij, maar ik haal twee kleine handpistolen uit mijn tas. "Waar heb je die nou weer vandaan?" Vroeg Greg. Ik wist precies wat er nu in zijn hoofd speelde. Dat de twee handpistolen niet van onze ouders waren, of dat ik wist dat de apocalyps zou komen en dat ik ze alvast had gekocht dan. "Nu is echt niet de perfecte tijd om er over te disscusieren." Zei ik kortaf. "Houdt het bij je in geval van nood" meldde ik hun en we liepen met zijn drieen de deur uit, ik voorop. Zodra ik de deur achter mij dicht deed was het een kwestie van rennen. Rennen zo hard als je kan het dorp uit. Alsof er een knopje omging. In deze stedelijke samennlevingen was het veel te gevaarlijk en liep je veel meer risico. Hand in hand renden we tot het einde van de straat, alsof we elkaar misschien per ongeluk onderweg zouden verliezen. Wanneer we het hoekje om kwamen sprong er een zombie onze kant op. Ik zag hem te laat en hij zou mij gebeten hebben, als het niet aan Greg lag, die hem net op tijd voor mij uit de lucht schoot. Verbaast keek Cece zijn kant op "Carlos is niet de enige met geheimen" reageerde hij speels. Het leek alsof het uren duurde, terwijl het in werkelijkheid misschien een kwartiertje had geduurd tot we bij het bos aangekomen waren. Ik had onderweg nog een stuk of vier zombies neer gestoken, maar dat was een eitje. Toen we het bos in liepen begon Cece te huilen. "We gaan hier wel even pauzeren" fluisterde ik naar mijn rechterkant, waar Greg liep. Hij knikte zachtjes en ging op een boomstam zitten. "Ik installeerde Cece naast mij op dezelfde boomstam en gaf haar een zijwaartse knuffel. Nog nooit eerder had ik gemerkt hoe dun ze eigenlijk is. "Wat is er aan de hand prinses" zei ik met een geruststellende toon. "Ik ben hier nog niet klaar voor" snikte ze. "En ik vind het heel eng". Het is ook eng, maar we komen er samen wel doorheen. Ondertussen had Greg begrepen dat we hier even wat zouden gaan drinken. Hij pakte voor ieder een klein flesje water en deelde ze uit. We hadden ze allemaal tot de helft opgedronken en liepen daarna weer verder.

Quinn
YouTube-ster

Quinn schreef:
Lia.
Ik bleef stil staan toen ik een schot hoorde. Mensen. Ik had hulp nodig, dus ik moest elke kans op hulp met beide handen aangrijpen. 'Oké, Li. Je gaat nu rennen. Je kijkt niet achterom. Je schreeuwt en zorgt dat ze je horen, en alsjeblieft, wees voor één keer geen kluns.' Met gesloten ogen sprak ik mezelf moed in. Ik begon te rennen, schreeuwend. 'Help! Hélp!' Ik had waarschijnlijk nog nooit zo hard geschreeuwd. Het gevaar van schreeuwen was dat je aandacht trok van zombies. 'Héééé-' ik werd gevloerd, en omgedraaid. Ik keek omhoog en zag vaag drie personen over me heen gebogen staan. Ik kreunde en raakte buiten westen.

Ik droomde. Het leek haast alsof mijn leven aan me voorbij schoot, maar ik was niet aan het doodgaan. Ik keek van boven toe hoe ik kaarsjes uitblies op mijn 5e verjaardag. Ik zag mijn 1e voetbalwedstrijd terug. Mijn Sweet Sixteen feest, mijn eerste scooter, mijn eerste auto. Allemaal mooie momenten. Op dit moment had ik geen zin om terug te denken aan hoe het allemaal was. Het was niet de realiteit van nu. Nu moest iedereen vechten voor zijn bestaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld