Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG The experiments for the war Schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Kletslink: virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=668723

WAARSCHUWING
Deze RPG Bevat verschrikkelijke experimenten, gore experimenten, martelingen en seksueel getinte scenes.Het lezen van deze rpg is dan ook op eigen risico voor personen van jongere leeftijd.

Het is niet onopgemerkt gebleven. De laatste maanden zijn er veel verdwijningen. Vooral tieners tussen de 16 en 18 jaar oud, maar ook jonger en ouder verdwijnen. De politie staat voor een raadsel, voor wat er is gebeurt. Er zijn geen aanwijzingen gevonden en geen van de verdwijningen hebben iets gemeen, behalve dan dat het opvallend is dat 80% van de verdwenen mensen tussen de 16 en 18 jaar oud zijn. Ouders houden hun kinderen uit angst al binnen. Sommigen gaan niet eens meer naar school of worden door hun ouders gebracht en weer opgehaald. Toch lijken deze beschermende maatregelen niet te helpen. Elke keer verdwijnen er weer mensen.

In werkelijkheid worden ze ontvoerd door een groep wetenschappers. Deze wetenschappers zijn diep verscholen in de zee. Hier worden de verdwenen mensen ook heen gebracht. Een speciaal ontworpen laboratorium. In dit laboratorium worden er verschillende proeven gedaan. Sommigen zijn onbeschrijflijk pijnlijk, terwijl je van anderen niets voelt. Sommigen zijn levensgevaarlijk, terwijl anderen gebeuren in je slaap. Geen moment ben je veilig. Als je geluk hebt en je overleeft het experiment, ontwikkel je krachten, als je ongeluk hebt dan sterf je.

De overlevers worden getraind in hun krachten, met een doel. De wetenschappers willen de aarde veroveren met behulp van hun 'mutanten'. Toch is niet iedereen bereid om ze te helpen met het veroveren van de wereld. De wetenschappers proberen nu een manier te vinden om ze te dwingen, maar in tussentijd wil de rest ontsnappen. Wie zal zijn zin krijgen?

Voorbeeld experimenten.
- Elektrische schokken. Ernstige schokken die ervoor zorgen dat slapende cellen ontwaken. Door deze cellen bestaat er een kans dat je krachten ontwikkeld, die je beschermen tegen de elektrische schokken. Dit gebeurt echter niet vaak.
- Injecties. De wetenschappers hebben meerdere middeltjes ontwikkeld waarmee je krachten zou kunnen ontwikkelen. Afhankelijk van de injecties, zijn er ook bijwerkingen. Zo kunnen sommigen je het gevoel geven dat je aderen in brand staan, of juist bevroren
- Een chip in het brein of de nek van het slachtoffer.
- Zelf mogen jullie ook experimenten bedenken. Probeer voor de rest wel de gevolgen te bedenken.

RPG Regels
- In het begin minimaal 1 vakje vol schrijven graag.
- Geen 1 dags RPGS
- Niemand buitensluiten
- Niet meedoen als je van te voren weet niet heel veel inspiratie te hebben of de snelheid van de RPG niet aan te kunnen. Hierdoor stoppen erg veel mensen en dat is gewoon zonde. Het is zowel voor jou als de rest van de RPG'ers niet leuk.
- Tips en tops aan andere schrijvers geven is altijd leuk.
- Als je mutant bent, zorg ervoor dat je niet oppermachtig bent haha.
- Tevens houden we het Strike out systeem bij.
5 strikes, you're out sytseem:
Iedereen krijgt 24 uur de tijd om te reageren, heb je het even druk? Geen zorgen, als je dit meld krijg je 24 uur extra, totaal 2 dagen dus. Ga je over de grens heen, dan is de volgende aan de beurt en heb je 1 strike.
Heb jij de komende tijd een drukke agenda en helpt de extra 24 uur niet? Dan kan je gewoon zeggen dat je deze ronde even overslaat en dan kan je de volgende ronde gerust weer meedoen. Hierbij worden geen strikes gegeven.
BELANGRIJK: Mail na je bericht altijd de eerst volgende in de volgorde, als je overgeslagen wil worden, mail dan ook de volgende.
We zullen niet op de seconde gaan tellen wanneer je tijd om is, maar dit is om het zo min mogelijk dood te laten lopen.

De volgorde zal de volgorde zijn van wie als eerste reageert. Dat is:
1. Houvanramb - Dylan
2. Tim - Clay
3. Peeves - Daniel
4. Varamyr - Aurea
5. Rosalie33 - Isabelle
6. Lespoir - Micah
7. Vasilissa - Ethan
8. Seaweedbrain - Anna
9. Dauntless - Nine

4 mutanten (0 meisjes, 0 jongens)
- Dylan Jason Grace ~ pg 1 ~hvr
- Anna Chaillon ~ pg 1 ~Seaweedbrain
- Ethan Nathaniel Waincroft ~pg 2~Vaailissa
- Micah Josy Fidler~pg. 3~Lespoir

4 wetenschappers (0 meisjes, 1 jongens)
- Clay Robinson~pg 2 ~ Tim
- Isabelle (Izzy) Robinson ~pg 5 ~rosalie33
- Aurea Salgueiro ~pg 6 ~ Varamyr
- Daniel Warren ~pg 21 ~Peeves
- Nine ~ pg 82~Dauntless

Naam: Dylan Jason Grace
Leeftijd: 17 jaar
Innerlijk: Dylan is een vriendelijke jongen die graag anderen helpt. Toch is hij niet iemand waar je misbruik van kunt maken. Als hij merkt dat je misbruik van hem maakt, zit je bij hem goed verkeerd. Vriendschap moet van twee kanten komen, zegt hij altijd. Verder is hij erg beschermend tegenover diegene die hem lief zijn. In het verleden is hij door zijn vader misbruikt en sinds dien is hij niet heel erg dol op oudere mannen. Zeker geen mannen van zijn vader zijn leeftijd. Toch probeert hij zijn verleden niet het heden te laten beïnvloeden. Oorspronkelijk had Dylan een klein zusje, maar die is als baby gestorven aan de wiegendood, wat de reden was dat zijn vader zich begon te misdragen. Zijn moeder heeft hem altijd proberen te beschermen, wat helaas niet altijd lukte. Iets wat hij haar niet kwalijk neemt.
Uiterlijk: Picca

Mutant of wetenschapper: Mutant
Toekomstige mutatie (voor de mutant): Vuur. Dylan zal zijn lichaam in vuur kunnen veranderen, vuur oproepen uit zijn ledematen en wordt immuun voor vuur, rook en hitte.
Zwakte: Doordat zijn gave vuur is, is Dylan erg gevoelig voor water. Kleine hoeveelheden als een douche of normaal bad gaat nog wel, maar grote hoeveelheden als een zwembad of een meer worden hem teveel. Hij kan hierdoor zijn bewustzijn verliezen en verdrinken. Als hij erg veel stress voelt, is brand hij sneller.
Extra: Heeft een angst voor mannen boven de 35 jaar. Toch probeert hij dat te negeren. Ook heeft hij last van bewegingstics veroorzaakt door Gilles de la Tourette. Deze tics zijn dat hij met zijn rug schokt en zijn nek knikt. Hierdoor heeft hij vaak last van rug en nekklachten. Vooral als hij stress voelt. Ook is hij dan sneller licht ontvlambaar.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De duisternis begon over de straten te trekken, terwijl Dylan rustig richting huis liep. Een kleine angst had hij wel om naar huis toe te gaan. Hij wist namelijk dat zijn vader weer thuis was en dat idee stond hem gewoon niet aan. Hij wilde niet naar het huis van zijn vader toe, wetende dat hij te laat thuis was en zijn vader woest zou zijn. Zijn moeder was een paar jaar geleden van zijn vader gescheiden, nadat ze ontdekte dat Dylan misbruikt werd door zijn vader. Toch verplichte de rechter hem om elk weekend naar hem toe te gaan, en op woensdag. Vandaag was het zaterdag, gisteren was hij bij zijn vader gekomen en hij moest tot zondagavond bij hem blijven slapen. Een ware hel voor Dylan, die sinds het misbruik bang was geworden voor zowel zijn vader als andere mannen rond de 35 en ouder. Enkel oude opaatjes was hij niet bang voor, maar die waren vaak zo oud dat ze niet eens konden staan zonder een rollator. Zonder rollator was Dylan vaak nog wel bang voor ze, al wilde hij dat niet toegeven. Hij wilde niet toegeven dat hij bang was voor onbekende mannen. Hij deed dan ook alles om de aandacht daar vanaf te leiden.
Terwijl de maan hoger aan de hemel klom, ging Dylan door een donker parkje, dat alleen door het maanlicht verlicht werd. Het was een klein om weggetje naar zijn vaders huis, maar niet zo erg dat hij extreem te laat kwam. Deze weg duurde ongeveer vijf minuten langer. Hij hoopte maar dat dit zijn vader niet kwaad zou maken, maar daar wilde hij niet eens aan denken. Alleen al de gedachten eraan zorgden ervoor dat Dylan zijn Gilles de la Tourette tics erger werden en daar had hij dus echt geen zin of behoefte aan.
Vlak voor Dylan de uitgang van het parkje bereikte, voelde hij een stevige arm om zijn middel heen, gevolgd met een hand die zich rond zijn mond sloot. Angst schoot door zijn lichaam heen, terwijl hij zich wanhopig los probeerde te maken. Het probleem was alleen dat Dylan nooit echt heel sterk was. Hij was niet zwak, maar ook niet sterk. Hij zat er wat tussenin. Wie hem ook vasthield, was overduidelijk sterker dan hij. Het lukte hem niet om los te komen, maar hij begon wel suf te worden. Diegene die hem vast had, had een muf ruikend doekje in zijn hand en die tegen zijn mond en neus gedrukt. Waarschijnlijk zat er iets op wat hem versufte en uiteindelijk stopte hij dan ook zijn verzet en zakte verzwakt tegen wie hem dan ook maar vasthield aan. Zijn ogen hield hij met moeite open, maar de duisternis kwam vanuit zijn ooghoeken steeds dichter en dichterbij.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Clay ~

Met een zacht geluid begint het koffiezetapparaat te brommen. Voordat ik mijn mok vol warme pas gezette koffie oppak gaap ik nog even in mijn handpalm. Mijn wekker ging vroeg. Vroeger dan normaal. Vandaag is de dag waar we al weken naar toe leven. Het moment dat een volle lading nieuwe proefpersonen wordt afgeleverd. Tot nu toe heeft een enkeling het overleefd. Dood na de eerste proef was het meest voorkomend. Meestal krijgen we elke maand een lading van zes tot acht personen, waarvan drie de eerste week al niet overleven, en nog twee de tien dagen nog niet halen. Er zit bijna altijd wel die ene proefpersoon bij die blijft overleven, als onkruid, dat nooit weggaat. Die ene persoon die nooit opgeeft. Zo een was mijn moeder. Zij was de powervrouw van de testen. Zij heeft zelfs verschillende injecties helemaal zelf bedacht. We zouden hier niet zijn zonder haar, alleen is zij er niet meer. Dan heb je nog mijn vader. De stille man, die getrouwd is met de powervrouw. Tegenpolen trekken elkaar aan werd er steeds gezegd.

Dan gaat ineens mijn telefoon af en merk ik dat ik al een paar minuten in het midden van de kamer met mijn koffie in mijn handen stil sta en naar een stoel loop te staren. Voordat ik de telefoon opneem, schiet er nog een laatste gedachte door mij heen. Hoe lelijk de break-room eigenlijk is ingericht. De stem van Leila klinkt in mijn oor. “Ik heb er een.” zegt ze koelbloedig in de telefoon. “weet je wel niet hoe eng je klinkt nu" zeg ik. Haar focus vervaagt en ze geeft een hoog lachje. “Ik wilde kijken wat je zou reageren.” Zegt ze melig. Bijna alsof ze vergeten is dat er een tiener in haar achterbak ligt. “Ik ben er over een paar uur, zorg dat ik in een keer naar binnen kom. We zetten hem in de slaapkamer die ik vanochtend heb klaargemaakt en we zien wel wat er verder gebeurt.” Meld ze terwijl ik haar door een tunnel hoor gaan. “Prima.” Antwoord ik en beëindig het gesprek.

Leila was sinds dag een van de medische opleiding al iemand waarbij ik wist dat we goed zouden op kunnen schieten. En dat bleek ook zo te zijn. Ik rondde de studie af in vijf jaar af en zij in zeven. Daarom was ik eerder voor mijn vader gaan werken en twee jaar later rekruteerde ik haar voor ons team. Officieel is zij mijn assistente, maar ik zie haar als een gelijke, als een beste vriendin.

Het systeem in dit gebouw is eigenlijk heel simpel. Iedereen heeft een bepaald level. Dat zit automatisch geïnstalleerd in de chip die iedereen in hun polsen heeft. Je beweegt je pols over een scanner bij de deur, en hop, hij gaat open. Als je tenminste dat level of hoger hebt. Natuurlijk kunnen belangrijkere mensen dus meer plekken binnenkomen dan de lagere. Mijn assistente en ik hebben dus het op een na hoogste level, wij kunnen overal komen behalve in de slaapkamer van de co-founders van dit experiment. Maar daar hoeven wij eigenlijk ook niet te komen. Verder kan iemand met de juiste rechten iemand een hoger level geven. Ik heb de rechten om die van proefpersonen bij te stellen. Niet van het personeel, dat doet mijn vader dan weer.

Dan ga ik zitten op een van de stoelen in de break-room en drink op mijn gemak mijn koffie op.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
‘Dylan Jason Grace, zeventien jaar, gescheiden ouders –‘ Daniel keek verveeld van zijn papier naar de jongen die verslapt voor hem zat. ‘-en een curieuze haarkleur,’ besloot hij. In het felle licht van de tl-buizen stak het gezicht van Dylan erg wit af tegen zijn blauwe lokken. Het geheel was een ongezonde aanblik; perfect. Zonder haar aan te kijken, gaf Daniel het klembord terug aan Isabelle en zette een stap weg van haar, maar naar Dylan toe. Diens kin klemde hij tussen zijn vingers om hem beter te bekijken. Zwijgend trok hij een ooglid omhoog, bekeek zijn gebit en zocht schaamteloos zijn zakken door. De inhoud ervan deponeerde hij ruw in de daarvoor bestemde doos, die later zou worden weggebracht om nooit meer te worden geopend.
Een bekend geluid weerklonk, wat betekende dat de proefpersoon wakker werd; en inderdaad kwam het eerder slappe lichaam van de jongen in beweging en hij tilde zijn hoofd op om recht in Daniels ogen te kijken, die glimlachte zonder een spoor van vriendelijkheid. ‘Goedenavond Dylan, en welkom! Maak het jezelf gemakkelijk, want je zult voortaan niet veel meer zien dan de vier muren van deze kamer. Relax, en wie weet loop je naar buiten met interessante krachten.’ Daniel zette weer een stap dichterbij en knielde tot hij op ooghoogte was van Dylan. Hij zag zijn ogen groter worden. ‘Verzet is nutteloos, je bent nu van ons, bla bla bla, de gebruikelijke procedure; je kent het wel.’ Hij gaf hem een klopje op zijn schouder, waarna hij aanstalten maakte om de kamer te verlaten. ‘Isabelle, hij is van jou.’ Met de hand op de deurklink voegde hij er nog aan toe: ‘Maak je geen zorgen Dylan: de pijn is over een paar weken helemaal weg.’ Na die woorden verliet hij de ruimte met een gevoel in zijn onderbuik dat hij herkende; deze jongen moest hij in de gaten houden. Maar eerst de andere proefpersonen begroeten. Zijn mondhoeken gingen een beetje omhoog terwijl hij door de kille gang naar de volgende kamer stapte.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een walm van sigarettenrook en zweet overviel haar lichaam. Het was een vieze geur wat haar neus binnen probeerde te dringen, maar ze had er geen bezwaar tegen. De rook deed haar herinneren aan haar jeugd en, ook al had ze het nooit durven te dromen, juist dat had ze gemist. Hoe ze van prize fights en drugs naar de levenswijze van een 'wetenschapper' ging, was zelfs voor haar nog een groot mysterie.
Naast haar liep een oude man van een jaar of zestig. De hele rit naar land was hij stil, doend alsof hij zich al die tijd bezighield met de nieuwe mutant die ze voor de wetenschap moesten 'ontvoeren.' Hij dacht duidelijk na, maar over zijn gedachtes viel te discussiëren. Zijzelf had vanaf begins af aan het idee dat, achter het mismaakte uiterlijk van Radnor, een pedofiel zich schuilhield. Hij kon werkelijk niks buiten vrouwen commanderen en bekijken. Walgelijk vond ze het en ze had dan ook geen schaamte of ze deed een grove uitspraak. ''Doe niet zo schijnheilig, Radnor de Manke. Ondertussen zit je gewoon te geilen op die vrouwen van je. Het is een wonder dat je nog niet iemand stevig bij de reet hebt genomen,'' vertelde ze hem. Ze wilde hem een zachte duw geven tegen zijn schouder, maar dat was onmogelijk gemaakt door de handboeien die haar handen bij elkaar hielden. Waarom ze het überhaupt droeg tijdens zulke reizen, was voor haar een vraag waarover ze dag en nacht piekerde, maar haar werd duidelijk gemaakt dat ze zo wilde voorkomen dat ze een chaos zou maken tijdens de lange reizen. Ze behandelde haar met geen vuiltje respect en toch werkte ze nog voor hen. 'Doe het voor het geld,' was haar motivatie om door te blijven gaan.
Ze hief haar hoofd op en wierp haar blik naar de man naast haar. ''Ga je me nog los maken of wat? Ik ben tenslotte wel degene die dat wicht moet doodslaan.''
''Manieren zijn bij jou ver te vinden, straat-'' Straatvuil.
Grof werden haar polsen vol tegenzin beetgepakt. De sporen van de handboeien stonden inmiddels in haar lichaam gekerfd, maar nu kreeg haar lichaam weer de vrijheid om zich weer te herstellen van de rode lijnen. Licht grijnzend keek ze naar voren, luisterend naar het geluid van de klik die vrijkwam toen het slot geopend werd. De handboeien werden van haar huid vandaan gehaald en Radnor's gedaante kwam weer in haar zicht. Er waren echter geen veranderingen zichtbaar in zijn gezicht. Hij keek nog even mismaakt als daarnet.
''Kop op, Radnor. Doe eens even wat vrolijker,'' murmelde ze. Er verscheen een pruillip waarna ze haar vingers plaatste op zijn mondhoeken en er een glimlach van vormde. Het was geen prettig aanzicht. Integendeel. Het maakte hem alleen maar lelijker dan hij al was door de chagrijnige blik die hem zo prikkelbaar maakte. Haar actie werd dan ook niet met open armen ontvangen. Binnen een fractie van een seconde greep hij polsen beet en bracht hij ze nors omlaag. In een impuls daarop duwde ze zijn hoofd tegen de lantaarnpaal aan. Het kon haar vrij weinig schelen dat ze haar partner uitgeschakeld had door hem bewusteloos te 'slaan'. Hij was tenslotte degene die de sfeer ruïneerde door zijn vervelende aanblik en zwijgzaamheid. Daarbij was het een win-win situatie. Hij had zijn vrijheid teruggekregen en zij zou de wetenschappers hun vertrouwen kunnen weten overwinnen door terug te gaan naar het laboratorium met het proefdier in plaats van wegen te banen door onbekende straten om zo nooit meer gevonden te kunnen worden door de stichters van het laboratorium.
Doende alsof er zojuist niets gebeurd was, liep ze recht op de jongedame af. Ze was het typische stereotype; dun lichaam, lange en blonde haren en de kleding die elk type in Amerika droeg. Het was vreemd dat juist zij uitgekozen werd, want op het eerste gezicht leek er niets speciaals aan haar te zijn.
Toen ze de jongedame passeerde, haalde ze de injectiespuit uit haar broekzak. ''Ik ben ingehuurd om je bewusteloos te slaan en je vervolgens mee te nemen naar het lab, maar ik dacht dat ik dan cru zou overkomen dus ik heb een verdovingsmiddel geproduceerd en meegenomen.'' Bedachtzaam haalde ze haar schouders op bij het terugkijken naar haar facade. Geen enkele emotie van berouw of aarzeling was zichtbaar is haar gelaatsexpressie. Zelfs haar woorden werden overgebracht alsof het de doosnormale zaak van de wereld was. Keer op keer liet ze blijken dat ze een reactie op bepaalde dingen had die sterk afweek van andere handelingen. Ze was één van de weinigen die geen moeite had met zaken zoals deze.
''Welke optie heb je liever?''

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Al vroeg in de morgen sta ik in het laboratorium. Ik knoop mijn labjas dicht, doe mijn haren in een strakke knot en zet mijn bril wat beter op mijn neus. Het is vandaag eindelijk zover, de nieuwe testpersonen komen hier. Het is iets waar we allemaal al weken naar uitkijken en waar we ook al weken mee bezig zijn, aangezien er aardig wat gedaan moet worden. Het geluid van mijn hakken weergalmt door de ruimte wanneer ik richting een paar injectienaalden loop. Ik pak er één van, stop hem voorzichtig in de zak van mijn labjas, en verlaat vervolgens de ruimte. Er schiet mij opeens te binnen dat ik nog wat vergeten ben in het gebied waar we meestal even bijkomen, dus loop ik daar heen.
Stokstijf blijf ik in de deuropening staan als ik mijn grotere broer Clay zie zitten op een stoel. Ik haal diep adem door mijn neus en loop zonder een woord tegen hem te zeggen de ruimte binnen. Snel gris ik mijn mapje van de tafel, waar een paar aantekeningen van bepaalde serums in zit, en loop ik weer weg. Het voelt niet goed om hem te negeren, maar het gaat al heel lang zo. Al jaren. We zeggen niet veel tegen elkaar, tenzij we weer in een conflict raken of iets dergelijks. Ook maken we overal een strijd van sinds de dood van onze moeder. We willen allebei onze vader trots maken, maar we vinden allebei dat er maar één de beste kan zijn.
Zuchtend kijk ik op wanneer er iemand van het lab mijn schouder beetpakt. 'Wat is er?' Vraag ik, nog steeds met de map in mijn armen geklemd. 'Je mag een chip gaan inspuiten,' antwoordt hij, waarna hij kort knikt en weer wegloopt. Er is een nieuweling aangekomen. Een raar gevoel gaat er plots door mij heen. Een gevoel van spanning en enthousiasme lijkt het wel. Ik mag eindelijk het serum gebruiken waar ik al weken aan zit te werken. Eindelijk.
Met mijn armen over elkaar geslagen luister ik naar alles wat Daniel te vertellen heeft over de persoon die net is aangekomen. Dylan is zijn naam. Ik knik kort als Daniel het klembord in mijn handen drukt en haal gelijk mijn pen tevoorschijn om alle punten na te lopen die er op het blad staan. Vervolgens leg ik het klembord, samen met de pen, achter mij op het mapje. Dan richt ik mij weer op Daniel en Dylan. De manier waarop Daniel tegen de jongen spreekt is best akelig. Het is de waarheid, maar hij zegt het zo... Emotieloos. Ik kijk op als Daniel plotseling mijn gedachtes onderbreekt. 'Eh, bedankt Daniel,' zeg ik zacht tegen hem, waarna ik de deur dicht hoor gaan achter mij.
'Goed Dylan,' begin ik rustig. 'Als je meewerkt is alles zo voorbij, geloof me maar,' zeg ik vervolgens. Voorzichtig haal ik de injectienaald uit mijn zak en pak ik zijn arm stevig beet. Ik heb maar al te vaak gehad dat mensen terugdeinzen of hun armen instinctief terug proberen te trekken, dus probeer ik het nu voor te zijn. Ik krijg het gevoel dat hij ook die neiging heeft, maar mijn greep rondom zijn pols is best hard. Ik plaats de naald in zijn onderarm en spuit het serum uiteindelijk naar binnen.
'Zo, de chip zit erin,' mompel ik deels tegen mijzelf. Ik zet mijn bril wat beter op, pak mijn spullen en loop richting de deur. 'Welkom in je nieuwe huis, Dylan. Zorg dat je goed uitgerust bent, aangezien je je energie zeker nodig gaat hebben hier,' zeg ik terwijl ik de deurklink naar beneden druk. Met een zwak glimlachje kijk ik naar hem, maar ik schud algauw mijn vriendelijkheid weer van mij af en verlaat de kamer. Ik doe de deur op slot, door middel van de chip in mijn pols. Een rood lampje op de muur bevestigd de gesloten deur, gevolgd door een korte piep. Het is al laat, en eerlijk gezegd heb ik wel behoefte aan een kop koffie Met snelle passen loop ik weer richting het pauze gebied, waar Clay helaas nog steeds zit.
'Moet je niet in het lab zijn of zo?' Mompel ik ietwat bot tegen hem, wat totaal niet de bedoeling was. Een diepe zucht verlaat mijn mond. Ik moet kappen met zo nors reageren op hem, aangezien het nooit goed eindigt. Ik leg de papieren op tafel en loop dan maar naar het koffiezetapparaat toe, waar ik uiteindelijk een dampende kop koffie zet.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Met een stille bons liet ze de deur achter haar rug dichtvallen en vervolgde haar passen de oprit af. De frisse buitenlucht opnemend wandelde ze door de donkere straten die verlicht werden door slechts enkele lantaarnpalen waarvan een aantal flikkerden en de maan. Het werd hoog tijd dat ze de lichten vernieuwden aangezien het de autobestuurders kon hinderen tijdens hun rit. De avond was één van de weinige momenten waarop ze de buitenwereld betrad sinds ze een antipathie had aan drukke plaatsen. Naar buiten gaan was een onverstandige keuze doordat er steeds meer tieners van haar leeftijd verdwenen waren de afgelopen tijd, vooral de late uren waren gevaarlijk. Niemand kon haar tegenhouden. Haar vader bevond zich in één of ander café of hotel en haar moeder lag zoals meestal te slapen door de antidepressiva die haar ontzettend slaperig maakte. Enkel haar eigen voetstappen waren hoorbaar, het geluid van geruststelling, niemand anders was aanwezig. Haar mobiel voelde ze een aantal keren trillen in de zak van haar vestje, maar ze negeerde het. Geen aandacht geschonken aan diegene die contact met haar zocht via het technologische apparaat dat een smartphone werd genoemd. Vermoedelijk waren de berichtjes afkomstig van haar pleegvader die vroeg of alles in orde was. Vreemd genoeg gaf hij nog om zijn vrouw, ondanks hij talloze andere vrouwen bezocht. Vermits haar telefoon bleef trillen zette ze hem simpelweg uit om haar afzondering van iedereen nog sterker te maken. Ook door haar ouders wilde ze met rust gelaten worden tijdens haar dagelijkse avondwandeling, hoewel ze één van de enige personen waren die ze vertrouwde. Haar ouders waren de enige van wie ze een berichtje kon verwachten sedert ze het moeilijk kreeg met onbekenden aanspreken en vooral het vertrouwen ervan. Grotendeels de wereldbevolking bestond uit puur kwaad, niets waar Micah zich aan wilde binden.
Onwetend waar ze heen ging drentelde ze verder. Nooit had ze een bestemming in gedachten wanneer ze de deur uitging tijdens de late uren van de avond, ze ging heen waar haar benen haar naartoe brachten. Een wolkje werd losgelaten door haar lippen, veroorzaakt door haar warme, vochtige adem die de koude buitenlucht tegemoet kwam. Vrijwel meteen stopte haar lichaam met bewegen toen een aantal stemmen hoorbaar waren, twee gedaanten stonden tientallen meters voor haar. Haar eenzaamheid werd verstoord door de aanwezigheid van een man en een vrouw. Ze kon amper wat van hun gesprek waarnemen, maar aan hun lichaamstaal te zien bevonden ze zich in een discussie. Het hoofd van de ietwat oudere man werd tegen de lantaarnpaal achter hem geduwd, vervolgd door zijn gehele lichaam die bewegingloos op de grond terechtkwam met een zachte, doffe klap. Het tempo van haar hartslag ging een aantal versnellingen hoger toen het leek alsof het meisje haar kant op kwam. "Er is niets aan de hand, alles komt goed," bracht ze al fluisterend uit om haarzelf te kalmeren.
Een roodharige meisje stond onverhoeds voor haar neus met een verontrustend voorwerp in haar hand. Haar blik gleed van de injectiespuit weer naar het gezicht van het meisje. Haar hoofd was verstandig genoeg om te weten dat wegrennen de beste optie was, haar benen daarentegen dachten daar anders over. Ze stond aan de grond genageld, luisterend naar de woorden die de dame voor haar met een neutraal gelaat uitbracht. "Is geen van beiden ook een optie?" vroeg ze met een lichtelijke toon van angst in haar stem. Mensenvertrouwen was nooit makkelijk geweest voor haar, laat staan wanneer ze een injectiespuit vast hadden en haar bedreigde met een ontvoering. Toen haar lichaam haar wel de mogelijkheid gaf om te vluchten, zette ze een simpele stap achteruit, ongeacht ze wist dat het onderhand te laat was geworden om de benen te nemen. Haar huis was te ver en haar conditie was niet goed genoeg om op een supersnel tempo naar huis te rennen. Nochtans besloot ze haar kans te wagen de ontvoering tegen te gaan. Op een uitermate snel tempo begon ze te rennen. Nog nooit eerder had ze de moeite gedaan om zo snel te spurten wat de merken viel aan haar ademhaling. Gehijg werd geproduceerd door haar adem die onregelmatig werd en haar longen voelden branderig aan wanneer ze probeerde te ademen. Ook haar benen begonnen tegen te werken, ze voelden ontzettend zwaar en pijnlijk aan. Naarmate de tijd verstreek begon ze steeds trager te rennen, haar lichaam wilde niet meer vooruit. Snel draaide ze af en een willekeurig straatje, hopend dat ze de juiste afslag had genomen die haar naar huis kon leiden. Haar weg werd geblokkeerd door een muur die de weg afsloot. Ze was een doodlopende straat in gerend zonder nadenken. De muur was te hoog om te beklimmen en het wat te laat om de straat te verlaten. Wat gemompel kwam uit haar mond toen ook het meisje de straat in kwam gelopen.
"Damnit."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe lang hij er al zat?
Hij kon het zich werkelijk niet meer bedenken. Minuten vormden de aankomende uren, die verliepen vervolgens tot gehele middagen en nachten, waarop de tijden beetje bij beetje wisten te verstrijken. Sloom, dat wel, sinds er naar Ethan's mening weinig tot helemaal niets te beleven viel. De ruimte zelf vond hij nou eenmaal allesbehalve interessant. Op de viezige meubels na, voornamelijk bestaande uit het metalen bedframe compleet met een matras waar zelfs een dakloze een 'nee' voor terug zou geven, viel er geen enkele boeiende verschijning aan te treffen in de kamer die hij de zijne moest noemen. Een kleine wasbak aan de stenen muren kon hij er tevens ook vinden. Kapot en door zijn handelingen uit verveling op vele plekken zichtbaar beschadigd. Hetzelfde gold voor de vier wanden om hem heen; het afgebrokkelde steen samen met verschillende inkervingen kon men van ver nog opmerken.
Wat zijn probleem was met elk object om hem heen was simpel. Het sprak niet terug, kon hem niet door de tijd heen helpen ofwel de bemoediging geven die hij soms wel kon gebruiken. Het weten dat hij wederom opgesloten zat in iets wat hij verwoorde tot een cel bestemd voor beruchte criminelen, dreef hem meer tot waanzin dan hij ooit had kunnen denken. Hij voelde zich er ongetwijfeld zodanig voor dood achtergelaten dat zelfs de eenzaamheid aan hem begon te knagen. Het overleven van de proeven bracht een ongelukkige gevoel met zich mee, had Ethan al meerdere keren geconcludeerd. Het ontkennen dat het er stukken beter was dan in de akelige laboratoria kon hij daarentegen niet. Binnen de muren heerste er een aangename, noch onheilspellende stilte. Maar liever dan zijn aandacht te verdoen aan het feit dat hij als een of ander beest opgesloten werd in een kamer, deed hij wat hij altijd al gedaan had; koppig verdergaan met de zoektocht voor de uitgang van het laboratorium. Hoe moeilijk het ook wel niet zou kunnen worden.
Met een diepe zucht klemde hij het verroestte zilver steviger tussen zijn vingers. Zijn hand met daarin het muntstuk had hij stilletjes uitgereikt naar een van de schroeven, bevestigd in de steunpoot van het bed. Zacht maar ergerlijk gepiep kwam er vrij bij de draaibewegingen die hij alsmaar voortzette. De poging om het stuk gereedschap te verwijderen verliep erg traagzaam. Hijzelf had dan ook tegen zijn zin in plaatsgenomen op de matras, zijn belangstelling onverstoord gebleven bij het kale muuroppervlak tegenover hem. Het geproduceerde geluid baarde Ethan, zoals bijna elke actie die hij verrichtte, verder geen zorgen.

De geruisloosheid werd even later ruwweg verbroken. Een schelle echo schoot door de ruimte, het kabaal dat hem liet ontwaken uit zijn diepe gedachten. Het verlegde de focus vrijwel meteen naar de ijskoude grond onder zijn schoenzolen. De zilveren glinsteringen die hij zag spraken voor zich, en het koste hem een fractie voordat hij de gevallen materie al beet had gepakt. Sindsdien vertoonde zich een grote grijns op zijn gezicht. Zijn vorige inspanningen waren tevergeefs geweest, vooral door het verliezen van de spullen die hij had verzameld, maar geen teleurstelling viel bij hem te zien. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Nieuwsgierig liet hij de schroef door zijn hand glijden, geconcentreerd op wat voor plan er in zijn hoofd werd uitgestippeld. Het zat makkelijk in elkaar: het passende stuk gebruiken om het ventilatierooster los te krijgen. Een doorgang te kunnen zoeken zodat hij onderzoek kon doen in de onbekende kamers, verscholen achter de afdelingen waar voor hem geen toegang mogelijk was. De onbevolkte vleugels van het grote gebouw. Een riskante missie, maar misschien was dat wel wat hem ertoe aanzette. Hij deed immers vaak wat hem verboden werd.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Er was nog een dag voorbij gegaan. Nog een dag dat ze zich ontzettend verveelde. Anna had helemaal geen bezittingen of nuttige tijdsbestedingen. De hele dag had ze met een muntstukje gespeeld. Een eindeloze cirkel was het. Opgooien en opvangen. Nog eens opgooien en opvangen. Dat nog eens herhalen, en nog eens, en nog eens en dan een keer het muntje gefrustreerd weggooien. Daarna spijt hebben dat ze dat gedaan had, want wat als ze haar muntje kwijt was had ze helemaal geen dagbesteding meer. Dan zou ze haar muntje op haar nachtkastje leggen en zou ze naar buiten kijken. Was de dag alweer voorbij? Kon ze weer gaan slapen? Gevangen zijn was saai. Ze werd continu aan het feit herinnerd dat ze dom gehandeld had en dat ze andere keuzes had kunnen maken. Het was haar eigen schuld dat ze hier zat. Als ze niet weggelopen was, was ze waarschijnlijk nog thuis geweest. Dan had ze haar eigen ding kunnen doen. Zij koos er zelf voor om weg te lopen en ze koos er ook zelf voor dat ze niet terugkwam. Ze zat er nu al zo lang, al bijna een jaar. Het was ijskoud geweest in haar cel en het was bloedheet. Soms moest ze ook huilen om haar eigen stommiteiten. Het leven wat ze nu had, was vreselijk. De enige afwisseling die ze had waren de experimenten, en daar zat ze ook niet op te wachten.

Anna keek nogmaals de kamer rond. Het bed waarop ze zat, was waardeloos. Zelfs nu kon ze de veringen voelen. Verder was het matras heel hard en erg oncomfortabel. Het dekbed had ze om zichzelf heengeslagen. Ze had helemaal geen plannen om te gaan ontsnappen. Wat had het voor zin? Wat als ze weer gepakt werd, waar zou ze dan belanden? Het kon bijna niet slechter dan waar ze nu was, maar wat als ze dan ergens belandde waar het slechter was? Nee, het was de dagen uitzingen totdat er een experiment totaal verkeerd zou gaan. Of juist. Wat ze met haar van plan waren wist ze niet. Ze wilde het deels wel weten, maar deels ook niet. Al die vragen, geen antwoorden.

Ze voelde zich zo alleen. Zo alleen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Lange tijd zag Dylan alleen maar de duisternis van zijn oogleden. Op de een of andere reden leek hij nog wel bij te zijn, aangezien hij zich later deze duistere tijd nog zou herinneren, maar dingen zien of horen zat er totaal niet in. Dylan wist niet wat er om zich heen zou gebeuren, voelde niet wat er te voelen was. Zat hij? Lag hij? Stond hij? Dat laatste leek hem achteraf onwaarschijnlijk, maar het zou kunnen. Hij had totaal geen idee. Was dit hoe het voelde om dood te zijn? Of niet? Hoewel hij zijn zintuigen niet kon gebruiken, werkten zijn hersenen op een vreemde manier toch op volle toeren. Hij probeerde zijn vingers te bewegen, geluid te maken en op te vangen, maar hij leek gevangen te zitten in zijn eigen lichaam.
Na een tijdje hoorde hij echter iemand heel zacht praten. Zo zacht dat hij het bijna niet kon verstaan, maar toch zeker wist dat het een man was. Iets wat hem beangstigde. Was zijn vader hier? Waar hier ook was, terwijl hij zich niet kon bewegen? Die gedachten beviel hem niet.
"En een .... haarkle..." klonk in de verte in Dylan zijn oren. Wat betekende dat? Wie sprak zo en wat bedoelde hij hiermee? Misschien had hij het wel verkeerd verstaan, maar dat wist Dylan niet en niet veel later voelde hij een paar stevige vingers rond zijn kin, maar kon zijn hoofd niet wegdraaien. Toen zijn oog werd geopend, kwam er even een fel licht in, maar hij was niet in staat om een teken te geven dat hij wakker was. Ook niet op het moment dat hij voelde hoe iemand in zijn zakken graaide en zijn mobiel en portemonnee eruit viste. Hij had er een hekel aan dat iemand aan zijn spullen zat, maar dat was op dit ogenblik niet zijn grootste probleem.
Na een tijdje hard proberen, wist Dylan eindelijk de controle over zijn lichaam een beetje terug te krijgen en een kreun verliet dan ook zijn lippen, terwijl Dylan langzaam zijn hoofd optilde. Meteen begon zijn hoofd te bonzen van de pijn. Alsof hij super vaak met zijn hoofd tegen een boom of muur aan was gestoten. Ja, Dylan wist hoe dat voelde met dank aan de meest gehate persoon ter wereld, zijn vader.
Zodra hij zijn hoofd had opgetild en zijn blik scherp had gesteld, keek hij direct de eigenaar van de stem die net over hem sprak aan. Een man van over de veertig jaar, wat hem de rillingen bezorgde. Hij kende de man niet, niet dat hij wist in elk geval, maar zoals elke keer overviel een doodsangst hem en keek hij de man met grote, bange ogen aan. Hij probeerde zijn angst nog in de toom te houden, maar dat wilde niet lukken. Het had geen effect. De angst was er en hij kon zich nu niet verzetten. Daar was hij nu nog te versuft voor, te vreemd in zijn hoofd.
De woorden van de man beviel Dylan ook niet bepaald. Voortaan niet meer zien dan deze vier muren? Hij was echt niet van plan om hier lang te blijven. Waar was hier eigenlijk en hoe was hij hier terecht gekomen? Toen hij die gedachten zichzelf stelde, herinnerde hij zich hoe hij van achteren werd vastgegrepen en zijn bewustzijn verloor. Een droog gevoel vormde zich in zijn mond, beseffende dat hij ontvoerd was, maar nog steeds geen idee had waar hij was. Was dit een vuile truc van zijn vader? Het zou hem niets verbazen, maar iets in de woorden van deze man deed hem aan die conclusie twijfelen.
Zonder iets te zeggen volgde Dylan de man met zijn ogen. Hij had het gevoel dat hij niet de kracht had om te spreken en als hij dat wel had, dan zou hij stotteren en dat wilde hij niet. Die eer gunde hij deze man niet. Het meisje kon hem nu niets schelen, die man, dat was het probleem en hij was echt niet van plan om rustig te blijven en met hem mee te werken. Als kind had hij dat onwetend bij zijn vader gedaan. Hij dacht dat verkracht worden door zijn vader normaal was, tot hij de waarheid besefte. Tot zijn ouders ruzie erom kregen. Toen wist hij dat het foute boel was en begon hij bang te worden. Hij zou niet nog eens meewerken, al was hij blij dat de man wegging en het meisje tegen hem begon te praten.
Zijn blik ging daarom van de gesloten deur naar het meisje toe, dat een naald in haar hand had. Oké er was een tweede ding waar Dylan bang voor was, behalve dan natuurlijk voor veel oudere mannen en dat was naalden. Hij had er een schurft hekel aan, al had hij ze liever dan een man. Hij liet zich dan ook altijd prikken door een vrouwelijke arts of assistente als hij om een prik moest. Echter was deze meid wat minder zachtaardig dan de normale artsen. Ze pakte zijn pols echt stevig vast en het lukte Dylan niet om los te komen, al gaf hij de schuld aan zijn versuftheid. Een verschrikkelijke pijn ging door zijn onderarm, toen de meid de naald in zijn arm zette en een vloeistof erin spoot.
Meteen voelde hij een golf van duizeligheid over zich heen gaan en begon hij weer net als daarvoor vlekken voor zijn ogen te zien. Een zachte, ongemakkelijke kreun verliet zijn lippen weer, terwijl hij zijn hoofd liet zakken op waar hij dan ook maar op lag. Hij wist het niet en wilde het niet weten ook. Wel wist hij dat hij deze plaats echter nooit als zijn thuis beschouwen. Hij wilde naar huis, naar zijn moeder al klonk dat nu net als een klein kind.
Zijn hoofd bonkte nog meer dan voor hij die spuit met wat voor troep er ook in zat kreeg. Het voelde net alsof Dylan zijn hoofd zou barsten en eigenlijk wilde Dylan dat ook. Wat er hier ook aan de hand was, als zijn hoofd zou barsten zou alles voorbij zijn. Zou hij geen pijn hebben, kon zijn vader hem niet misbruiken en was hij gewoon van alles af. Kon hij eindelijk, voor het eerst in jaren, vrede voelen. Langzaam sloot Dylan zijn ogen, in de hoop dat de pijn en duizeligheid in zijn hoofd zouden afzakken.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Clay ~

De laatste uren waren hectisch. Proefpersonen kwamen binnen, wetenschappers werden wakker. In een paar uur werd het ineens druk in het gebouw. Maar die chaos is altijd elke eerste van de maand, er wordt dan altijd super veel ingpland.

Wanneer ik terug naar mijn kamer ga en mijn tablet pak, zie ik dat het systeem is bijgewerkt. Ik klik op het knopje 'Nieuwe proefpersonen' wat ongeveer een half uur geleden online is gezet. Ik zie drie gezichten en een soort portfolio er naast. Wanneer ik wil scrollen, lukt dat niet. "Serieus?" mompel ik. Drie nieuwe proefpersonen maar? Dat is echt de helft van wat we meestal binnen krijgen. Ik lees de portfolio's grondig door en als ik klaar ben sluit ik het apparaat af.

Dan loop ik terug naar de break-room en doe hetblauwe kabinet open. Het is hier algemeen bekend dat de belangrijke wetenschappers hun eigen kleur kabinet hebben in de kamer om hun spullen op te bergen. Ik pak het pakketje met voedsel waarop een één is afgedrukt en begin het op te eten. Ik zit diep in mijn gedachtes verzonken totdat Isabelle binnenloopt en mij met een vreemde blik aankijkt. Ze zegt iets, wat ik niet heb
verstaan, omdat ik nog steeds aan het wegdenken ben en ze verlaat de kamer voordat ik wilde vragen wat ze nou eigenlijk zei.

Mijn timer gaat af en ik kijk op de telefoon diein mijn broekzak zit. Tien voor negen. Dat betekenT dat ik zo de introductie les moet geven. Ik bedenk me dat ik naar het lokaal kAn lopen met een omweg om mijn vader een fijne ochtend te wensen met een fijne bak koffie. Dat apprecieert hij meestal wel. Ik loop de vergaderzaal in en zie mijn vader aan de telefoon zitten. Ik zwaai zonder geluid te maken en zodra hij opkijkt wijs ik naar de koffie, dan naar hem en zet de mok op het tafeltje dat een meter of twee van de deuropening afstaat. Hij tovert een glimlach tevoorschijn en steekt met zijn hand die niet vastgenageld zit aan de telefoon een duim op en ik verlaat de kamer. “Op naar de collegezaal,” praat ik in mijzelf.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Al snel stond Daniel voor deur nummer twee waarnaast zoals gebruikelijk een klembord hing met daarop verscheidene vellen papier, waarvan het aantal afhankelijk was van de proefpersoon. Hij duwde de deurklink omlaag terwijl hij de documenten van de muur griste en keek een tel later een identieke kamer binnen, waarbij een hoop gerommel klonk; het meisje dat op het bed lag schoot overeind bij het zien van een persoon, maar werd belemmerd door haar armen die vastgegespt zaten aan de spijlen van haar bed. 'Dus je bent al wakker? Mooi, ik wacht niet graag.' Daniel sloot de deur achter zich en bekeek op zijn gemak het blad voor hem terwijl het meisje nog altijd verwoede pogingen deed om vrij te komen. 'Kan je even stil liggen? Ik kan me zo niet concentreren,' mompelde hij zonder zijn ogen van het papier te halen, en tot zijn genoegen en verbazing deed ze zoals hij verzocht. Het getal dat volgens de persoonsbeschrijving achter het woord 'gewicht' stond baarde hem echter zorgen, en deed zijn vermoeden bevestigen toen hij voor het eerst een blik wierp op haar knokige en ontblote armen. Met een pen die hij uit de zak van zijn labojas viste, krabbelde hij enkel het woord 'nutteloos' bovenaan het document en hij wilde de ruimte weer verlaten toen het meisje ineens iets riep naar zijn rug.
'Je mag me hier niet houden! Laat me hier uit of ik zorg dat de politie hier van hoort!' Daniel stopte achteloos zijn pen weer terug in zijn zak en pakte de deurklink past. 'Volgens mij ben je niet echt in de positie om te dreigen, jongedame. Ik stel voor dat je maar gewoon afwacht: je zal snel genoeg het gebouw weer verlaten. Of je dan nog leeft is maar de vraag.' Zijn stem klonk koel, en terwijl hij dit zei zonder zich om te draaien, bewoog hij nu wel zijn bovenlichaam en gaf hij haar een doordringende blik, die alle kleur uit haar gezicht leek te trekken. 'Prettig verblijf.' Met een klik viel de deur achter hem dicht en een hoge toon gaf aan dat hij op slot zat.
Terwijl de vorige jongen, Dylan, hem hoop gaf op goed resultaat, deed dit meisje hem niks, en hij vermoedde dat ze haar eerste experiment niet zou overleven. Hij zuchtte diep en wreef in zijn vermoeide ogen, en voelde tot zijn ongenoegen ondiepe rimpels die zich er ongewenst rondom hadden gevormd. Zijn passen versnelden terwijl hij alweer de laatste patiënt bezocht. Hij beval zichzelf om later de Ophalers aan te spreken op het kleine aantal nieuwe proefpersonen; ze hadden al een tekort en als er nu ook zulke gebrekkige ladingen zouden binnenkomen kwamen ze zeker in de problemen. Daniel zuchtte opnieuw, trok zijn blouse recht en stopte voor de derde deur, hopend dat wie er ook binnen zat goed resultaat zou leveren.
In zijn binnenzak draaide hij een muntje rond, dat later in de kamer van één van de proefpersonen zou worden gelegd nadat ze hun eerste experiment hadden doorstaan. Dit deden ze zodat ze in de gaten konden houden hoe ze zouden handelen en of er tekenen van krachten te zien waren. Met opnieuw een curieus gevoel in zijn onderbuik haalde hij het laatste klembord van de dag van de muur, dat de woorden 'Micah Josy Fidler' droeg.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’God, why do people always run away?’’ mompelde ze binnensmonds toen de jongedame haar best deed om Aurea zo snel mogelijk kwijt te raken door weg te rennen. Een diepe, vermoeide zucht rolde over haar lippen. Ze was het onderhand zat geworden dat haar slachtoffers altijd zo ongelooflijk dom waren om te rennen voor hun leven. Ze maakten het alleen maar erger voor zichzelf dan voor haar, want hen pakken deed ze toch wel. Ze merkte op dat ze stilstond in de tijd. In de paar secondes dat ze van haar wegkeek, was het rennende gedaante al tientallen meters verder. Ongetwijfeld rende ze snel en dat betekende dat zij nog sneller moest zijn om haar uiteindelijk te grazen kunnen nemen.

Ze rende en rende en op een gegeven moment stopte ze. Ze stopte bij het zien van de jongedame die machteloos bij een houten hek stilstond. Er was geen weg meer waarin ze zich kon verschuilen in de duisternis; het liep hier dood. Het achterafstraatje was daarnaast pikkedonker. Er stonden wel lantaarnpalen die licht gaven, maar de lampen flikkerden waardoor het licht nauwelijks de ijzige tegels bereikte. De volle maan was het enige wat echt licht gaf. Het weer zat ook niet mee. Het regende of stormde niet, maar de temperatuur was laag en meerdere windvlagen zorgden voor kippenvel op haar gehele lichaam. Desalniettemin liet ze haar handelingen en woorden niet beheersen door de kou die ze op dat moment leed. In plaats daarvan zette ze drie tot vier stappen achteruit, terwijl ze alsmaar bleef kijken naar de angst in haar ogen. Het chagrijnige gezicht van Aurea veranderde hierdoor als sneeuw voor de zon, omdat ze zich op dat moment besefte dat ze haar te grazen had genomen. Geschater vulde de doodlopende straat. ‘’Got ya,’’ mededeelde ze waarna ze plagend twee vingers naar haar uitstak en haar duim onderwijl omhoog hield; een pistool moest het voorstellen.

Traagzaam kwam ze dichterbij totdat ze slechts een paar centimeters van haar lichaam verwijderd was. Hardhandig drukte ze haar duim én wijsvinger in haar wangen, terwijl ze het luide gehijg van haarzelf en Micah beluisterde.‘’You fucking cunt. Don’t you know rude it is to run away from someone while she asks you something nicely?’’ Voor even draaide ze zich van haar weg. Er werd haar verteld dat ze de zaak snel moest afronden; niet spreken, maar zwijgen en niet nadenken, maar doen. Ze zou hen te veel lasten bezorgen als ze een conversatie zou voeren met het slachtoffer, want Aurea stond bekend om haar agressiviteit en impulsiviteit. Ze zei dingen zonder er eerst bij stil te staan wat voor gevolgen het kan hebben op de persoon zelf en haarzelf. Doch stond ze hier, pratend tegenover Micah. Dreigementen werden nonchalant door haar uitgesproken alsof ze het recht had om zich zo te gedragen in het bijzijn van een jongedame, die ze nog maandenlang in de ruimtes van het laboratorium zou zien verschijnen. Was het dan nog echt nodig om haar zo van streek te maken? Maar haar antwoord bleef bij ‘ja.’ Ze genoot van elke seconde waarop ze de vrijheid had om een jongedame te ‘plagen’ op haar eigen manier. Het gaf haar voldoening en die voldoening was iets wat ze in tijden niet meer gevoeld had.
Toen haar kille blik weer terugkeerde op haar gelaat, richtte ze zich weer op het meisje voor haar. ‘’Whenever you try to run again, I’ll make sure you’ll die in the laboratory. Pretty faces don’t always last long,’’ zei ze kil. ‘’And believe me, Micah, you don’t wanna know me. I’ll be your worst nightmare if you bother me.’’ Ze hief haard hoofd, onderwijl realiserend dat ze van het juiste pad afdwaalde. Ze was zo bezig met haarzelf vermaken dat ze de reden vergat waarom ze nu hier was. Het was haar taak om haar uit te schakelen en niet de hele tijd tegen haar aan lopen lullen. ‘’Back to the point. I swear to god I’ll break your arms if you keep ignoring my question. I don’t have much time left to start a discussion ‘bout those two options, you know. So what’s the answer, sweetheart? Does your body want to be covered under blood and bruises or do you want to sleep peacefully for a while?’’

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Starend naar de dampende kringetjes die uit mijn koffiemok komen zit ik weer in het pauze gebied. Clay is al weg, en ergens ben ik daar wel blij om. Hij was zo... Stil net. Meestal krijg ik gelijk een weerwoord naar mijn hoofd gegooid als ik zoiets zeg. Dan zou hij er juist op ingaan, en niet zo stil voor zich uit blijven staren. Ik roer wat in de mok en neem er vervolgens een slokje uit. Het is raar om hem zo te zien, echt raar. Misschien ben ik het niet gewend dat hij zo stil is als ik iets zeg tegen hem. Het hoeft ook niet aan mij te liggen. Stel nou dat er echt wat is met hem? Ik zet de mok neer op tafel, doe mijn bril af en leg mijn hoofd in mijn handen. Wat kan mij het trouwens schelen als er wat met hem is? Hij is oud en wijs genoeg om datgeen zelf op te lossen, en anders zoekt hij onze vader maar op. Die zal hem toch wel helpen, denk ik bij mijzelf. Een zachte kreun van vermoeidheid rolt over mijn lippen. Soms word ik ook zo moe van mijn eigen gedachten. Ik moet mij niet richten op die twee, maar op mijn eigen werk. Langzaam haal ik mijn gezicht uit mijn handen en kijk ik weer kort naar het dossier naast mij op tafel. Dat gaat nog erg moeilijk worden, dat richten op mijn eigen werk. Ik ben veel te gefocust op die verdomde strijd tussen mijn broer en mij. We lijken op sommige momenten wel een stel kinderen van vijf die vechten om een speelgoedstuk. Na een tijdje zo te hebben gezeten, kom ik weer overeind. Ik neem mijn spullen weer mee, zet snel mijn bril weer op en verlaat het pauze gebied. Net wanneer ik een stap buiten de deur zet, word ik omver gelopen door iemand. Met een harde klap komen we beide tegen de grond aan, diegene half hangend boven mij.
'H-het spijt me mevrouw,' zegt de jongen, die duidelijk geschrokken is. Een klein glimlachje vormt zich op mijn gezicht. 'Het is oké,' zeg ik half grinnikend, waarna hij overeind komt. Hij steekt zijn hand naar mij uit en trekt mij vervolgens overeind. Ik werp een blik op al mijn papieren, die nu verspreid liggen over de grond.
'Ik help u wel even,' zegt de jongen snel. Hij hurkt neer en begint wat bij elkaar te rapen. Ik hurk naast hem neer en leg mijn hand kort op zijn schouder. 'Hey, het is oké. Dit kan iedereen overkomen hè?' Zeg ik met een zwakke glimlach op mijn gezicht. Samen ruimen we alle papieren weer op, die ik uiteindelijk allemaal weer in de goede mappen stop. 'Bedankt,' zeg ik als alles weer opgeruimd is. De jongen knikt met een verontschuldigde glimlach en kijkt vervolgens om zich heen.
'Zoek je iets?' Vraag ik langzaam aan hem, terwijl ik hem probeer aan te kijken. 'Eh ja, ik zoek de collegezaal,' antwoordt hij. De collegezaal. Hij is dus een nieuweling. 'Weet u misschien waar dat is mevrouw?' Ik knik met een kort glimlachje en gebaar dat hij mij moet volgen. 'Zeg alsjeblieft "je" tegen mij, ik ben pas 22,' grinnik ik als we door de gangen lopen. Halverwege de gang draai ik mij om, waardoor hij bijna weer tegen mij aanbotst. Dit keer negeer ik het gewoon, en kijk ik hem aan. 'Hoe heet je eigenlijk?' Vraag ik ietwat nieuwsgierig aan hem. 'Tyler.' Ik schud zijn hand en kuch vervolgens even. 'Isabelle Robinson, maar noem mij maar Izzy,' zeg ik vervolgens. 'Aangenaam kennis te maken... Izzy,' zegt hij. 'Insgelijks, Tyler.'
Na een tijdje komen we aan bij de collegezaal. 'Hartstikke bedankt, en nogmaals sorry van daarnet. Ik moest gewoon wat beter uitkijken,' zegt hij met een zwakke glimlach. Langzaam schud ik mijn hoofd. 'Geen dank, maar je hoeft je niet te verontschuldigen daarvoor. Ik moest beter uitkijken waar ik liep, aangezien ik nogal diep in gedachtes zat en dit mij wel eens vaker overkomt,' grinnik ik. Hij knikt met een kort lachje en loopt de collegezaal binnen, waar ik Clay al zie zitten. Even overweeg ik om ook naar binnen te lopen en te vragen of alles wel goed met hem gaat, maar dan besef ik mij pas hoe stom dat klinkt. Hij zal vast denken dat ik niet goed ben of zo. Ik vraag nooit aan hem hoe het met hem gaat, dus waarom nu wel? Een steek gaat er door mijn maag bij die gedachte en een tijdje blijf ik, half verscholen zodat ik niet opval, bij de deuropening staan. Tyler kijkt mij met een opgetrokken wenkbrauw aan, terwijl de ruimte langzaam volstroomt. Kort glimlach ik naar hem en schud ik mijn hoofd, om aan te geven dat er niks aan de hand is. Nog even steek ik mijn hoofd om de hoek om te kijken waar Clay is en heb ik nog de neiging om naar hem toe te stappen, maar dan neem ik toch maar de beslissing om mij om te draaien en weg te lopen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar lichaam begon lichtjes te trillen door de koude lucht in combinatie met adrenaline en angst. Haar hartslag was zo hoog dat het leek alsof haar hart elk moment uit haar borst kon springen. Geen enkele kant kon ze op, Micah stond klem tussen het hoge houten hek en het meisje dat haar wilde ontvoeren. Scherpe nagels prikte in de ijzige huid van haar wang. “Don’t you know how rude it is to try to abduct someone? You can't just take teenagers along from the street,” ging Micah eigenwijs in tegen het roodharig meisje dat enkele centimeters voor haar neus stond.Ze wist dat ze gelijk had, wanneer iemand erachter kwam zat ze diep in de problemen. Micah hoefde slechts één keer te gillen en het meisje kon haar leven verderzetten in de gevangenis. Buitendien maakte de bedreigingen en beledigende opmerkingen haar niet enkel angstig, ook woede voelde ze opborrelen.
“Nobody's going to die. Just leaveme alone, or I’ll scream.” Elk woord wat haar mond verliet was gemeend, ze was niet bang om ronduit te gillen zodat iemand ervan op de hoogte was en haar hulp kon aanbieden. Daarnevens kostte het haar meer moeite haar gegil in te houden dan gewoonweg beginnen gillen. Micah was ontzettend bang, wat zeker op haar gelaat te lezen viel. De reden waarom ze weinig mensen vertrouwde werd steeds duidelijker. In elkander schuilde er een slechte kant, het hing echter van persoon tot persoon af of diegene het slechte van zichzelf naar voren liet komen of het juist verborgen hield.
Vooral het feit wat er met haar moeder stond te gebeuren wanneer Micah onverhoeds spoorloos verdwenen was verontruste haar, het was onmogelijk dat ze zoiets kon overleven. Zelfs haar vader zou er doodongelukkig door worden, desondanks zijn daden hadden ze een zeer sterke band. Ook de bedreigingen bleven alsmaar komen, alsof ze nog niet bang genoeg was. Spottende woorden werden naar haar hoofd gegooid. Echter, wat zij kon, kon Micah evenzeer, ook al was een gesprek voeren geen gewoonte. “No, you’re right, I don’t wanna know you. I just want to go home, so if you want to excuse me, I promised that I would be home before midnight,” sprak ze doodserieus, alsof ze geen angstgevoel kende. Vrees maakte mensen zwak, het zorgde ervoor dat ze makkelijker de pakken was.
Met een verward gezicht keek ze op toen de jongedame voor haar Micah’s naam uitsprak. De situatie begon steeds angstaanjagender te worden. Haar hartkloppingen die voor enkele seconden vertraagd waren, veranderde alweer naar een uitermate hoog tempo. “How the hell do you know my name?” vroeg ze met een duidelijke verwarring in haar stem. Weinig mensen wisten van haar bestaan af, haar reactie was niet abnormaal sinds zij de vrouw nog nooit eerder was tegen gekomen tijdens haar levensjaren. Het was vanzelfsprekend dat ze niet iedereen kon herkennen die ze ooit tegenkwam, maar het meisje voor haar had geen typisch uiterlijk. Haar oranje haren en sproeten die over haar gezicht verspreid waren vielen erg op, evenals haar gezicht op zich.
Nogmaals kwamen de twee opties aanbod. Moest ze nou echt kiezen op welke manier ze ontvoerd wilde worden? Beide opties leken haar vreselijk. Ze had een grondige hekel aan bloed, maar gedrogeerd worden door één of andere onbekende vloeistof waardoor ze in slaap viel was even erg. “Why in gods sake do you give me that choice?” Klagen mocht ze zeker niet. Normaliter hield een ontvoerder geen rekening met de verlangens van het slachtoffer en werd de meest heftige manier toegepast om het tafereel extra traumatiserend te maken. Nog steeds stond ze met haar rug tegen het houten hek geklemd. Haar moed was intussen tot in haar schoenen gezakt, er was geen andere optie mogelijk dan de ontvoering toestaan en haar over te geven. Geen mogelijkheid om weg te rennen of over het hek te klimmen, niets. Haar enige optie was beslissen op welke manier ze ontvoerd wilde worden, een ontzettend pijnlijke manier of een minder afmattende manier, een knoop zie ze snel kon doorhakken sinds ze geen voorstander was van bloed. Haar keuze sprak ze vervolgens wantrouwend uit.
“But okay, just do the least painful option, please.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe de schroef in elkaar zat kwam hem bekend voor. Hij wist zich precies te bedenken waarvoor het kleine ding van pas zou komen. Het metaal was vergeleken met de rest van het bed nog in een staat die goed genoeg was voor zijn plannen. Het voelde onbeschadigd aan, er ontbrak geen gedeelte en de roest dat is ontstaan door de menging van vocht en zuurstof, was amper zichtbaar. Het bracht hem het kleine beetje vertrouwen voor het verloop van zijn project dat hij al een tijdje had gemist. De plezierige fonkeling die volgde in zijn ogen sprak boekdelen.
Met veel moeite wist hij het bed in het midden van de kamer te krijgen. De ontstane geluiden van het gesleep klonken luid door zijn kamer. Verdacht zou het absoluut overkomen, maar hij had er gek genoeg vertrouwen in dat het niet alarmerend zou zijn. Geschreeuw en gevloek hadden hij en zijn 'huisgenoten' tenslotte vaker meegemaakt. Mocht het hen opschrikken? Dan was hij er ronduit geweest. Aarzelingen liet hij desondanks niet naar boven komen, even impulsief als altijd doorgegaan met zijn idee.
Het rechthoekige rooster zat er aan het plafond bevestigd. Loodrecht boven de plaats van het krakende meubelstuk waar hij inmiddels zo'n grote hekel aan had gecreëerd dat het van hem op de brandstapel mocht belanden. Ongeboeid ging hij dan ook met zijn vieze schoenen op de matras staan, al was het enkel om het traliewerk te kunnen bereiken. De achtergelaten sporen op het beddengoed was het laatste waar Ethan aan dacht. Zijn concentratie lag volop bij het open prutsen van zijn enige kans om de kamer te kunnen verlaten. Een gedachte die hem tevreden stelde, denkend dat hij dan misschien geluk had, maar hem niet voor lang vrolijk hield. Zodra hij de schroef plaatste waar het moest en er kracht opzette bleek het Ethan opnieuw niet gegund te zijn.
Zijn gevoelens voor wraak waren onvoorstelbaar groot geworden. Hij voelde de drang van binnen om elk persoon, wetenschapper of niet, te laten boeten voor zijn gevangenschap in de laboratoria. Om ze te bewijzen dat ze met de verkeerde aan het sollen waren, maar het opgemerkte gevoel stopte hij meteen zo ver mogelijk weg. Zijn bezigheden voor de ontsnapping vond hij velen malen belangrijker dan het uitmoorden van de mensen die hem zijn leven tot een verdommenis wilden maken. Ze van het leven beroven zou hem niet verder brengen dan wellicht een nog beter beveiligde cel; de buitenwereld kunnen betreden betekende dat hij voor eeuwig van de proeven verlost zou zijn. Vandaar dat hij op wat gevloek na zijn frustratie opkropte en vastberaden de pasvorm en textuur besloot bij te schuren, net zolang totdat hij het rooster van de ventilatieschacht gebroken op de ijzige grond kon aanschouwen. Tot die tijd zou zijn dag helaas niet meer inhouden dan het metaal onverschillig over de grond te schuren.
"May you all rot in Hell," zei hij al mompelend voor zich uit. Zijn rug keerde Ethan tegen de muur waarna hij zich in een sloom tempo neer liet zakken op de grond. De schroef hield hij krampachtig in zijn hand, een geërgerde zucht intussen over zijn lippen gerold. Het was geen geheim dat hij gauw geneigd was om zich te vervelen in de afgesloten ruimte. Het heen en weer bewegen van een schroef over het cement leek hem nou niet echt bepaald een leuke bezigheid. Toch zette hij zich eroverheen en hoorde hij het lugubere geslijp zwijgend aan. Alles was voor het grotere doel, zoals Ethan het zichzelf in alle wanhoop wijsmaakte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld