Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG The experiments for the war schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Klets: virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=713061

WAARSCHUWING
Deze RPG Bevat verschrikkelijke experimenten, gore experimenten, martelingen en seksueel getinte scenes.Het lezen van deze rpg is dan ook op eigen risico voor personen van jongere leeftijd.

Het is niet onopgemerkt gebleven. De laatste maanden zijn er veel verdwijningen. Vooral tieners tussen de 16 en 18 jaar oud, maar ook jonger en ouder verdwijnen. De politie staat voor een raadsel, voor wat er is gebeurt. Er zijn geen aanwijzingen gevonden en geen van de verdwijningen hebben iets gemeen, behalve dan dat het opvallend is dat 80% van de verdwenen mensen tussen de 16 en 18 jaar oud zijn. Ouders houden hun kinderen uit angst al binnen. Sommigen gaan niet eens meer naar school of worden door hun ouders gebracht en weer opgehaald. Toch lijken deze beschermende maatregelen niet te helpen. Elke keer verdwijnen er weer mensen.

In werkelijkheid worden ze ontvoerd door een groep wetenschappers. Deze wetenschappers zijn diep verscholen in de zee. Hier worden de verdwenen mensen ook heen gebracht. Een speciaal ontworpen laboratorium. In dit laboratorium worden er verschillende proeven gedaan. Sommigen zijn onbeschrijflijk pijnlijk, terwijl je van anderen niets voelt. Sommigen zijn levensgevaarlijk, terwijl anderen gebeuren in je slaap. Geen moment ben je veilig. Als je geluk hebt en je overleeft het experiment, ontwikkel je krachten, als je ongeluk hebt dan sterf je.

De overlevers worden getraind in hun krachten, met een doel. De wetenschappers willen de aarde veroveren met behulp van hun 'mutanten'. Toch is niet iedereen bereid om ze te helpen met het veroveren van de wereld. De wetenschappers proberen nu een manier te vinden om ze te dwingen, maar in tussentijd wil de rest ontsnappen. Wie zal zijn zin krijgen?

Voorbeeld experimenten.
- Elektrische schokken. Ernstige schokken die ervoor zorgen dat slapende cellen ontwaken. Door deze cellen bestaat er een kans dat je krachten ontwikkeld, die je beschermen tegen de elektrische schokken. Dit gebeurt echter niet vaak.
- Injecties. De wetenschappers hebben meerdere middeltjes ontwikkeld waarmee je krachten zou kunnen ontwikkelen. Afhankelijk van de injecties, zijn er ook bijwerkingen. Zo kunnen sommigen je het gevoel geven dat je aderen in brand staan, of juist bevroren
- Een chip in het brein of de nek van het slachtoffer.
- Zelf mogen jullie ook experimenten bedenken. Probeer voor de rest wel de gevolgen te bedenken.

RPG Regels
- In het begin minimaal 1 vakje vol schrijven graag.
- Geen 1 dags RPGS
- Niemand buitensluiten
- Niet meedoen als je van te voren weet niet heel veel inspiratie te hebben of de snelheid van de RPG niet aan te kunnen. Hierdoor stoppen erg veel mensen en dat is gewoon zonde. Het is zowel voor jou als de rest van de RPG'ers niet leuk.
- Tips en tops aan andere schrijvers geven is altijd leuk.
- Als je mutant bent, zorg ervoor dat je niet oppermachtig bent haha.
- Tevens houden we het Strike out systeem bij.
5 strikes, you're out sytseem:
Iedereen krijgt 24 uur de tijd om te reageren, heb je het even druk? Geen zorgen, als je dit meld krijg je 24 uur extra, totaal 2 dagen dus. Ga je over de grens heen, dan is de volgende aan de beurt en heb je 1 strike.
Heb jij de komende tijd een drukke agenda en helpt de extra 24 uur niet? Dan kan je gewoon zeggen dat je deze ronde even overslaat en dan kan je de volgende ronde gerust weer meedoen. Hierbij worden geen strikes gegeven.
BELANGRIJK: Mail na je bericht altijd de eerst volgende in de volgorde, als je overgeslagen wil worden, mail dan ook de volgende.
We zullen niet op de seconde gaan tellen wanneer je tijd om is, maar dit is om het zo min mogelijk dood te laten lopen.

Mutant vrouw 2/2
Micah Josy Fidler~pagina 10~Lespoir
Amaryllis Dragomir~pagina 16~Varamyr
Anna Lethbridge Steward ~pg 46 ~ Seaweedbrain

Mutant man 2/2
Dylan Jason Grace~ pagina 1~houvanramb
Ethan Nathaniel Waincroft ~pg 1 ~Vasilissa

Wetenschapper vrouw 1/2
Arwen Gloria Robinson~pagina 6~Sansa
Ginnifer Jelena O'Neill ~pagina 11 ~Lavaires

Wetenschapper man 2/2
Nine ~pagina 3 ~Dauntless
Clay Robinson ~pagina 4 en 16~ Tim

Invullijstje:
Naam:
Leeftijd:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Mutant of wetenschapper:
Toekomstige mutatie (voor mutanten):
Zwakte:
Extra:

Naam: Dylan Jason Grace
Leeftijd: 17 jaar
Innerlijk: Dylan is een vriendelijke jongen die graag anderen helpt. Toch is hij niet iemand waar je misbruik van kunt maken. Als hij merkt dat je misbruik van hem maakt, zit je bij hem goed verkeerd. Vriendschap moet van twee kanten komen, zegt hij altijd. Verder is hij erg beschermend tegenover diegene die hem lief zijn. In het verleden is hij door zijn vader misbruikt en sinds dien is hij niet heel erg dol op oudere mannen.Zeker geen mannen van zijn vader zijn leeftijd. Toch probeert hij zijn verleden niet het heden te laten beïnvloeden. Oorspronkelijk had Dylan een klein zusje, maar die is als baby gestorven aan de wiegendood, wat de reden was dat zijn vader zich begon te misdragen. Zijn moeder heeft hem altijd proberen te beschermen, wat helaas niet altijd lukte. Iets wat hij haar niet kwalijk neemt.
Uiterlijk: Picca

Mutant of wetenschapper: Mutant
Toekomstige mutatie (voor de mutant): Onzichtbaarheid. Dylan kan onzichtbaar worden, maar nog niet heel lang aan het begin. Dat komt pas na veel oefenen. In het begin is het ongeveer 30 seconden of zelfs korter.
Zwakte: Dylan is nog steeds wel met hitte camera's te zien en als hij zilveren of gouden sieraden draagt, werkt zijn gave niet. (handig weetje voor de wetenschappers)
Extra: Heeft een angst voor mannen boven de 35 jaar. Toch probeert hij dat te negeren. Ook heeft hij last van bewegingstics veroorzaakt door Gilles de la Tourette. Deze tics zijn dat hij met zijn rug schokt en zijn nek knikt. Hierdoor heeft hij vaak last van rug en nekklachten. Vooral als hij stress voelt. Ook spreekt hij meerdere talen.

@Vasilissa

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Naam: Amaryllis Dragomir
Leeftijd: 18 jaar oud
Innerlijk: Hetgeen wat haar staande houdt, is hoop. Ze is ongelooflijk optimistisch ingesteld en mede door haar rooskleurigheid, is ze gemakkelijk in staat om zichzelf te beheersen en rustig te houden. Daarbij doet ze aan vipassana-meditatie. Bij Vipassana-meditatie wordt de aandacht niet geconcentreerd op één punt, maar wordt de geest juist getraind om gewaar te zijn van alle veranderingen die plaatsvinden in lichaam en geest. Hiermee wordt men zich bewust van de veranderlijke aard van de werkelijkheid. In de context van boeddhistische beoefening heet deze vorm vipassana-meditatie. Wanneer het uit de oorspronkelijke boeddhistische context wordt gehaald (bijv. voor therapeutische toepassing), is er sprake van mindfulness. Bij Vipassana-meditatie is men zich bewust van alle opkomende gedachten en emoties maar laat men ze zonder meer aan zich voorbijgaan. Men hecht er geen belang aan en kijkt er afstandelijk naar, alsof ze aan iemand anders toebehoren, of als naar een wolk die aan een heldere hemel voorbijdrijft. (x) Verder is ze filosofisch en spiritueel ingesteld en gelooft ze heilig in het boeddhisme. Haar laatste, goede eigenschappen zijn: sociaal, openhartig en behulpzaam. Doch kan ze het niet met iedereen vinden. Ze wordt niet graag omringd die ofwel luidruchtig zijn ofwel pessimistisch zijn. Hun karakteristiek verzwakt haar vertrouwen in de toekomst.
Uiterlijk: Op haar onderbenen zijn lichte brandwonden te vinden, gezichtskenmerken zie je op de foto hieronder.
Mutant of wetenschapper: 'Mutant'
Toekomstige mutatie (voor mutanten): Amaryllis Dragomir staat in verbinding met de aarde. Haar kracht is 'opwekkingskracht' en hierbij heeft ze het vermogen om dode organismen weer tot leven te wekken. (x)
Zwakte: Eenzaamheid. Ze heeft last van psychose, een psychiatrisch toestandsbeeld waarbij ze gedurende een zekere periode het contact met de werkelijkheid geheel of gedeeltelijk kwijt is, en dit effect wordt enkel versterkt wanneer ze niemand om zich heen heeft.. Bij een psychose spreekt men van positieve en negatieve symptomen. Positieve symptomen zijn symptomen die duidelijk bij iemand aanwezig zijn, zoals hallucinaties en wanen. Het begrip negatief symptoom verwijst naar afwezigheid of vervlakking van iets, bijvoorbeeld emotie, spraak, daadkracht of gedachten. De volgende symptomen zijn positief: Wanen - Denkbeelden die niet overeenkomen met algemeen geaccepteerde opvattingen en of ideeën waarvan de patiënt niet af te brengen is met logisch redeneren. Vaak, maar niet altijd, is er ook sprake van paranoia: overmatige achterdocht die bijvoorbeeld leidt tot de inbeelding dat overal camera's of microfoons verstopt zijn, dat er complotten zijn, of dat de persoon in kwestie gezocht wordt door de politie of door internationale veiligheidsdiensten & Hallucinaties - Het waarnemen van zaken die er niet zijn, zoals stemmen in het hoofd, beelden, geuren of aanrakingen & Verward denken - Psychotici en hun omgeving hebben erg veel moeite elkaar te begrijpen doordat het denk- en uitdrukkingsproces veranderd is door de psychose. Het is chaotisch en of te langzaam of te snel. Het gedrag van de patiënt is door zijn omgeving vaak niet meer te plaatsen (en vice versa). De gedachtenstop, waarbij de patiënt het gevoel heeft dat zijn gedachten plotseling volledig stoppen wordt als een ernstige vorm van denkstoornis gezien & Verward spreken en schrijven - Zelfs als de gedachten van de patiënt samenhangend zijn kan hij problemen hebben deze in taal te uiten. Soms uit zich dit in gehaast spreken, vreemde woordkeuzes of het gebruik van neologismen. Bij grotere verwarring kunnen ook verschijnselen als echolalie, palilalie of glossolalie optreden & Verstoorde emoties - Een patiënt kan versterkte emoties ervaren of totaal niet bij een situatie passende, zoals lachen op een begrafenis. Ook kan iemand schijnbaar zonder reden plotseling emotioneel worden; hij of zij begint bijvoorbeeld ineens te huilen. Emoties kunnen ook afwezig lijken. De volgende symptomen zijn negatief: Weinig spreken & Gebrek aan initiatief tonen & Verstoord dag-nachtritme gedurende langere tijd & Weinig energie hebben & Geringe motorische expressie, onder andere een vlakke gezichtsuitdrukking & Zich bovenmatig terugtrekken. (x)
Extra: Haar brandwonden heeft ze te danken aan een incident toen ze nog maar liefst vijf jaar oud was. Ze kan zich weinig herinneren van de gebeurtenis, maar tot op de dag van vandaag heeft ze last van de littekens.

Haar broeder, Diego Dragomir:

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het was een korte januari dag, maar hoewel de dag kort was, leek hij langer. De minuten die verstreken deden Dylan niet denken aan minuten, maar aan uren en zelfs die uren gingen te snel voorbij naar zijn smaak. Eens in de twee weken had Dylan zo'n weekend. Het weekend dat hij naar zijn vader toe zou gaan. Een man, met een hart zo zwart als roet. In zijn ogen geen sprankje liefde en medeleven. Alleen maar oog voor één enkel ding. Marteling. Het martelen van kleine, onschuldige kinderen en later ook als ze ouder worden dan de kinderleeftijd. Vandaag moest hij weer naar de man. De man die zijn hele jeugd had verpest. De man die zijn toekomst had vernield. Had vernietigd en op de resten had gedanst. De man die hem bang maakte voor de buitenwereld, maar ook voor de binnenwereld. De man, die sommigen in deze wereld zijn vader zouden noemen, maar voor Dylan? Voor Dylan was er slechts één enkele naam die de man deed omschrijven. De duivel in eigen persoon.
Hij wilde niet naar zijn vader, maar de rechter dwong hem er jaren geleden toe. Nog steeds snapte Dylan dat niet, maar hij had zo zijn vermoeden dat zijn vader de rechter had omgekocht. Zijn vader was een rijk man, dus zo moeilijk zou dat vast niet zijn geweest. Hoe hij aan zijn geld kwam? Dat wilde je niet weten. Toch wel? Het begon allemaal ver voor Dylan zijn geboorte. Zijn vader was nooit een arm man, de familie van zijn vader was al redelijk rijk, maar dat was zijn vader niet genoeg. Hij wilde meer geld, alleen voor zich zelf. Daarom liet hij kinderen ontvoeren. Voor een beloning zocht hij ze terug en werd 'de held' van de omgeving. Daardoor viel zijn moeder ook op zijn vader. Een held, die kinderen beschermde, welke vrouw wilde dat nou niet als vader voor haar kind? Helaas was het niet zoals het leek. Zijn vader had de kinderen altijd zelf laten ontvoeren en drogeren. Hij liet andere mannen betalen om met het met hen te mogen doen, voor hij ze naar een paar rondes terug naar huis liet gaan. De kinderen konden zich zijn vader niet herinneren, maar de rest allemaal wel.
Toen de jaren voorbij gingen trouwde Dylan zijn vader met zijn moeder en ging het verhaal door. Hij had veel 'vrienden' die het slachtoffer waren geworden van zijn vader. Vrienden waar hij af en toe nog contact mee had. De enigen die hij vertrouwde in de buitenwereld, want ze waren net als hem. Natuurlijk stroomde het geld voor zijn vader naar binnen en op een dag ging het zelfs verder dan het. De mannen kregen betaald om hem te mishandelen. Jaren wist zijn moeder er niets van, tot ze de littekens en wonden van de echte mishandelingen op zijn huid zag. Zo was hij eens gesneden met een vleesmes, tot aan het bot aan toe. Meerdere wonden, waardoor hij met veel bloedverlies opgenomen werd in het ziekenhuis. Zijn armen hadden nog steeds de littekens van dat incident. Littekens die hij probeerde te verbergen met make-up. Hij wilde ze niet zien. Alleen maar verschrikkelijke herinneringen. Zijn moeder is direct na de ziekenhuisopname gescheiden, om Dylan te beschermen, maar tegen de rechter kon ze niets doen. Als ze het wel deed, zou ze de volledige voogdij over Dylan kwijt raken en was Dylan gedwongen om dag en nacht bij zijn vader te wonen, in plaats van ééns in de twee weken een weekendje. Dylan moest dat maar zien te overleven, een andere keuze had hij niet.
De lange weg naar het grote, witte huis van zijn vader was veel korter dan Dylan wilde. Nog een paar straten en hij zou er zijn. Even langs het park, zonder al te veel licht. Slechts drie straatlantaarns door het hele park, waardoor zijn vader het vroeger de perfecte plek vond om hem en andere kinderen te misbruiken. Momenteel werd het echter regelmatig bezocht door de politie, dus vond zijn vader het te riskant. Geld was macht, maar als de politie hem op heterdaad zou betrappen? Dat zou wel erg veel geld gaan kosten waarschijnlijk.
Het park was inderdaad donker. Twee van de drie lantaarns hadden het begeven, waardoor het nog donkerder was dan normaal. Ook zag hij de zaklampen van de agenten niet, wat aanduidde dat die ook niet in het park waren. Even beet Dylan op zijn lip, maar liep toen het park binnen, toen hij opeens een arm om zich heen geslagen voelde. Geschrokken probeerde Dylan zichzelf te bevrijden, maar dat wilde niet lukken. Hij dacht dat hij wist wat er ging komen. Zijn vader had het hem hier vaker aangedaan en hij wilde het niet meer. Was deze persoon door zijn vader gestuurd? Wanhoop voelde Dylan door zich heen gaan. Dit was de reden dat hij een hekel had aan het gerechtshof. Hem dwingen naar zijn vader te gaan, zodat dit zou kunnen gebeuren.
Hij hoorde een schreeuw in zijn oor, maar de woorden die eruit kwamen, konden zijn hersenen door de wanhoop niet vertalen, wat de jongen zei wist Dylan dan ook niet, maar een meisje kwam op hem af. Wat waren ze met hem van plan? Nog altijd probeerde hij los te komen, toen hij iets scherps in zijn hals voelde. Een naald, die een vreemde vloeistof in zijn hals spoot en hem buiten bewustzijn bracht. Wat er om hem heen gebeurde, wist Dylan vervolgens niet meer. Hoeveel tijd er verstreken was evenmin.
Uiteindelijk wist hij te ontwaken. Onder hem voelde hij iets bewegen. Waarschijnlijk het voertuig waarin hij was geladen terwijl hij bewusteloos was. Zijn blik viel op een meisje, waarschijnlijk het meisje die dit hem had aangedaan. Dylan was niet van plan zich direct over te geven. Ja, hij was bang. Maar dit was een jong meisje. Geen oudere man. Hij wilde zijn angst en jeugdtrauma niet toegeven. Hij moest hier weg, al was het het laatste wat hij deed. Daarom begon hij, zodra hij de kracht in zijn lichaam voelde woest om zich heen te slaan. Hij zou zijn vader, die hier vast mee te maken had, laten zien dat hij niet meer dat bange kind was van vroeger, waar zijn vader iedereen achteraan kon sturen.
Zijn handen klemden zich om de hals van het meisje. Hetgeen wat hij al jaren droomde om bij zijn vader te doen, maar na al die jaren nog steeds niet durfde. Zijn handen kneep hij verder en verder samen, in de hoop het meisje buiten bewustzijn te krijgen, zoals ze dat ook bij hem hadden gedaan. Zodra ze bewusteloos was had hij een kans. Dan kon hij de deur van het busje openen. De andere jongen zat toch voorin. Voor die achter kon komen, was Dylan allang vertrokken.
Helaas had Dylan geen rekening gehouden met hetgeen wat hem de eerste keer bewusteloos maakte. Hetgeen wat nu weer tegen hem gebruikt zou worden. Opeens voelde hij weer een scherpe naald in zijn hals, waarna alles weer zwart werd.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Clay ~

            Met een zacht geluid begint het koffiezetapparaat te brommen. Voordat ik mijn mok vol warme pas gezette koffie oppak, gaap ik nog even in mijn handpalm. Mijn wekker ging vroeg. Vroeger dan normaal. Vandaag is de dag waar we al weken naar toe leven. Het moment dat een volle lading nieuwe proefpersonen wordt afgeleverd. Tot nu toe heeft een enkeling het overleefd. Dood na de eerste proef was het meest voorkomend. Meestal krijgen we elke maand een lading van zes tot acht personen, waarvan drie de eerste week al niet overleven, en nog twee de tien dagen nog niet halen. Er zit bijna altijd wel die ene proefpersoon bij die blijft overleven, als onkruid, dat nooit weggaat. Die ene persoon die nooit opgeeft. Zo een was mijn moeder. Zij was de powervrouw van de testen. Zij heeft zelfs verschillende injecties helemaal zelf bedacht. We zouden hier niet zijn zonder haar, alleen is zij er niet meer. Dan heb je nog mijn vader. De stille man, die getrouwd is met de powervrouw. Tegenpolen trekken elkaar aan werd er steeds gezegd.
            Dan gaat ineens mijn telefoon af en merk ik dat ik al een paar minuten in het midden van de kamer met mijn koffie in mijn handen stil sta en naar een stoel loop te staren. Voordat ik de telefoon opneem, schiet er nog een laatste gedachte door mij heen. Hoe lelijk de break-room eigenlijk is ingericht. De stem van Leila klinkt in mijn oor. “Ik heb er een,” zegt ze koelbloedig in de telefoon. “Weet je wel niet hoe eng je klinkt nu," zeg ik. Haar focus vervaagt en ze geeft een hoog lachje. “Ik wilde kijken wat je zou reageren,” lacht ze melig. Bijna alsof ze vergeten is dat er een tiener in haar achterbak ligt. “Ik ben er over een paar uur, zorg dat ik in een keer naar binnen kom. We zetten hem in de slaapkamer die ik vanochtend heb klaargemaakt en we zien wel wat er verder gebeurt,” meldt ze terwijl ik haar door een tunnel hoor gaan. “Prima,” antwoord ik en beëindig het gesprek.
            Leila was sinds dag een van de medische opleiding al iemand waarbij ik wist dat we goed bonden. En dat bleek ook zo te zijn. Ik rondde de studie af in vijf jaar af en zij in zeven. Daarom was ik eerder voor mijn vader gaan werken en twee jaar later rekruteerde ik haar voor ons team. Officieel is zij mijn assistente, maar ik zie haar als een gelijke, als een beste vriendin. Stiekem mocht ik geen assistente, maar toch heb ik het gedaan. Mijn vader kan me ook niet ineens uit de missie zetten, right?
            Het systeem in dit gebouw is eigenlijk heel simpel. Iedereen heeft een bepaald level. Dat zit automatisch geïnstalleerd in de chip die iedereen in hun polsen heeft. Je beweegt je pols over een scanner bij de deur, en hop, hij gaat open. Als je tenminste dat level of hoger hebt. Natuurlijk kunnen belangrijkere mensen dus meer plekken binnenkomen dan de lagere. Mijn assistente en ik hebben dus het op een na hoogste level, wij kunnen overal komen behalve in de slaapkamer van de co-founders van dit experiment. Maar daar hoeven wij eigenlijk ook niet te komen. Verder kan iemand met de juiste rechten iemand een hoger level geven. Ik heb de rechten om die van proefpersonen bij te stellen. Niet van het personeel, dat doet mijn vader dan weer.
            Dan ga ik zitten op een van de stoelen in de break-room en drink op mijn gemak mijn koffie op.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Nine gedroeg zich zoals een klein kind op Kerstmis, hyper, ongeduldig op het cadeau dat onder de kerstboom lag. Voor Nine was dit cadeau een levend persoon, meerdere levende personen zelfs. Eindelijk zou hij een eigen project mogen ondernemen, na al die jaren van oefening. Het uitproberen van technieken op zijn 'vrienden' was leuk geweest, maar zoals te verwachten viel zonder enig resultaat. Dit keer was hij misschien werkelijk in staat een mens superieur te maken ten op zichten van de andere van zijn ras. Hij haalde diep adem terwijl hij aan de balie het verslag van Amaryllis Dragomir opvroeg. Er was eerder al aan haar gewerkt en ook voordat ze werd opgenomen was het nodige opzoekwerk uitgevoerd. Geconcentreerd nam Nine het door en beval enkele bewakers haar uit haar cel te halen en naar onderzoekskamer vier te brengen. Daarbij zij hen haar eerst te vragen of ze vrijwillig wilde meegaan. Enkel als ze weigerde mochten ze geweld of verdovende middelen inzetten. Gezien zijn naam zou onderzoekskamer negen misschien meer toepasselijk zijn geweest. Ieder ander zou misschien een band met die kamer hebben door deze gelijkenis, maar Nine bekeek de dingen rationeel. Kamer vier was in niets anders dan kamer negen, behalve dat deze dichter bij de cel van Amaryllis lag en de bewakers haar minder ver zouden moeten dragen als het zover zou komen.
Het verbaasde hem te zien dat ze zonder tegenspartelen de kamer kwam binnengewandeld. "Jullie kunnen buiten wachten ik wil mevrouw Dragomir onder vier ogen spreken." Dat er geen bewaking bij was, betekende niet dat Nine geheel weerloos was. Hij had spullen genoeg waarmee hij deze proefpersoon onder controle kon krijgen moesten zaken uit de hand lopen."Goedemorgen Amaryllis. Ik mag Amaryllis zeggen toch? De naam is Nine, aangenaam kennis te maken. U vraagt zich waarschijnlijk af waarom u hier bent, wat hier allemaal het nut van is en ik verzeker u dat ik het u graag zou vertellen, maar zelf ook aan bepaalde regels ben verbonden. U zult dus gewoon van mij moeten aannemen dat wat hier gedaan wordt de mensheid enkel ten goede zal komen. Eerst en vooral viel me op uit uw medische documenten dat u tweedegraads brandwonden heeft op beide onderbenen. Uiterst merkwaardig, meestal vertonen proefpersonen niet zulke defecten. Sommigen denken dat het u vooruit zal helpen in het onderzoek. Ik ben van mening dat het u kansen op overleven enkel maar beperkt, maar laten we niet op de zaken vooruitlopen. Als u zo vriendelijk zou willen zijn u uit te kleden en plaats te nemen op de onderzoeksstoel. Sommige wetenschappers werken op goed geluk. Ze voeren lukraak operaties uit in de hoop iets te bereiken, mijn methode is anders. Ik werk met een vooropgesteld doel. De vraag is wat jouw doel wordt Amaryllis. Daarom acht ik een kort lichamelijk onderzoek hoogstnodig. Het is hetzelfde als naar de dokter gaan alleen iets grondiger en als u me ondertussen ook zou willen vertellen hoe u die brandwonden heeft opgelopen, dat zou zeer hulpvaardig zijn."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe lang hij er al zat?
Hij kon het zich werkelijk niet meer bedenken. Minuten vormden de aankomende uren, die verliepen vervolgens tot gehele middagen en nachten, waarop de tijden beetje bij beetje wisten te verstrijken. Sloom, dat wel, sinds er naar Ethan's mening weinig tot helemaal niets te beleven viel. De ruimte zelf vond hij nou eenmaal allesbehalve interessant. Op de viezige meubels na, voornamelijk bestaande uit het metalen bedframe compleet met een matras waar zelfs een dakloze een 'nee' voor terug zou geven, viel er geen enkele boeiende verschijning aan te treffen in de kamer die hij de zijne moest noemen. Een kleine wasbak aan de stenen muren kon hij er tevens ook vinden. Kapot en door zijn handelingen uit verveling op vele plekken zichtbaar beschadigd. Hetzelfde gold voor de vier wanden om hem heen; het afgebrokkelde steen samen met verschillende inkervingen kon men van ver nog opmerken.
Wat zijn probleem was met elk object om hem heen was simpel. Het sprak niet terug, kon hem niet door de tijd heen helpen ofwel de bemoediging geven die hij soms wel kon gebruiken. Het weten dat hij wederom opgesloten zat in iets wat hij verwoorde tot een cel bestemd voor beruchte criminelen, dreef hem meer tot waanzin dan hij ooit had kunnen denken. Hij voelde zich er ongetwijfeld zodanig voor dood achtergelaten dat zelfs de eenzaamheid aan hem begon te knagen. Het overleven van de proeven bracht een ongelukkige gevoel met zich mee, had Ethan al meerdere keren geconcludeerd. Het ontkennen dat het er stukken beter was dan in de akelige laboratoria kon hij daarentegen niet. Binnen de muren heerste er een aangename, noch onheilspellende stilte. Maar liever dan zijn aandacht te verdoen aan het feit dat hij als een of ander beest opgesloten werd in een kamer, deed hij wat hij altijd al gedaan had; koppig verdergaan met de zoektocht voor de uitgang van het laboratorium. Hoe moeilijk het ook wel niet zou kunnen worden.

Met een diepe zucht klemde hij het verroestte zilver steviger tussen zijn vingers. Zijn hand met daarin het muntstuk had hij stilletjes uitgereikt naar een van de schroeven, bevestigd in de steunpoot van het bed. Zacht maar ergerlijk gepiep kwam er vrij bij de draaibewegingen die hij alsmaar voortzette. De poging om het stuk gereedschap te verwijderen verliep erg traagzaam. Hijzelf had dan ook tegen zijn zin in plaatsgenomen op de matras, zijn belangstelling onverstoord gebleven bij het kale muuroppervlak tegenover hem. Het geproduceerde geluid baarde Ethan, zoals bijna elke actie die hij verrichtte, verder geen zorgen. De zware voetstappen in de gangen en het luide gebons op de deur, zorgde er echter eerder voor dat Ethan in een schoktoestand verkeerde. In alle haast werd het 'wapen' verstopt onder zijn matras onderwijl hij terugkeerde in vechtmodus.

Zijn handen plaatste hij vastberaden op een vijftal centimeters voor zijn gezicht. Niets dat hij kon verliezen, kon maken dat hij zich terugtrok en zichzelf vrijwillig mee zou laten slepen. De schroef kon zijn enige voordeel zijn in de zoektocht naar een uitweg, maar deze had hij allang verhuld in de stof van de harde matras. Enkel zijn waardigheid en eventueel zijn recht op een goede behandeling kon hij op deze wijze op het spel zetten. Desondanks deed hij bij binnenkomst van de bewakers niet anders dan zich schrap zetten en impulsief een aanval op de bewapende mannen voortzetten. De vier gedaantes in de deuropening gaven hem geen angst. Al helemaal niet met het trekken van de tasers uit hun uitrusting, maar zijn pogingen hadden wederom geen goede uitkomst. Op de rake uithaal naar een van de bemanningsleden na, gericht op de kaak en neus van de onbekende, had hij geen kans om ze te laten boeten ofwel zijn haat kenbaar te maken. De stroomschok in zijn nek stak er een stokje voor, waarbij hij niet anders kon dan zich mee te laten slepen uit de leegte, die Ethan zijn verblijfplaats moest noemen.
"Jullie kunnen dit niet maken!" Woedend moest hij zich laten meeslepen door de gangen van het gebouw. Zijn voeten die hem doorgaans ergens brachten waar hij maar wilde, lieten hem onderwijl in de steek. Piepend en glijdend bleven zijn schoenzolen in aanraking komen met de keiharde vloer. Zijn benen hingen slap onder zijn bovenlijf. Geen kracht kon hij erop uitoefenen, net als zijn armen die haast fijngeknepen werden door de guardians. Twee handen omklemden hem volledig en doende alsof hij een klein kind was werd hij meegevoerd. Zijn gevloek bleef hoorbaar door de ruimte gaan, maar anders dan woorden uitspreken, kon hij niets. De bevelen in zijn hersenen om te vechten tegen de bewakers kwamen amper over. Het scheen al een wonder opzich te zijn dat hij zijn oogleden omhoog kon houden na de injectie, laat staan zijn lippen kon bewegen. Naar hoe hij het zag was hij gewend geraakt aan de dosis verdoving na er elke keer aan blootgesteld te zijn geweest.
Suf aanschouwde hij een van de laboratoria bij binnenkomst. Zijn ogen kon hij intussen amper meer openhouden van het verdovingsmiddel, en tevens bracht hij niets meer naar buiten dan zijn laatste beetje commentaar. "Laat me los, verdomme," siste hij traagzaam. Proberende om zijn zicht goed te houden, knipperde hij enkele keren met zijn ogen. De omgeving vormde een grote blur rondom hem. Meer dan schimmen, een paar meubelstukken en iets wat oogde als een medisch 'ligbed' viel er alles als een waas om hemzelf heen. Kleuren gaven hem de enige aanwijzingen die hij kon vinden, en hieruit bleek dat er meerdere aanwezigen waren. Een uitweg van deze chaos kon hij echter nergens bespotten. Geen route die hem weg kon leiden van al het andere. Sterker nog; hij zat volledig opgesloten net als enkele minuten geleden in zijn kamer. Radeloos deed hij voor de zoveelste keer een poging de greep op hem te verbreken.

"Klootzak."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
-----

Beledigd keek ze zijn kant op. Ze vond het oprecht raar dat hij zich er heilig van overtuigd had dat alles wat hier werd uitgevoerd, goed bedoeld was. Tieners van rond een jaar of zeventien werden gemarteld en gekweld, enkel zodat zij hun mutaties zouden gaan stimuleren. Afgezien van de insult die niet alleen haar, maar ook de rest van de gevangenen gegeven werd, vermande ze zich en keek ze roerloos van hem weg. ''Zoals de vogels 's nachts in de kruin van de boom op elkaar lijken en zich verspreiden in verschillende richtingen bij het krieken van de dag, zo veranderlijk zijn ook de fenomenen,'' citeerde ze, de bewegingen van de klokwijzers volgend alsof ze dat al jarenlang deed. ''Een stel jongeren met bovennatuurlijke gaven zijn niet in staat zijn om de mensheid te verbeteren. Je zou niet alles moeten geloven wat je verteld wordt.''
‘’Staat dat niet vermeld in mijn dossier?’’ Op de manier waarop ze haar woorden overbracht, werd enige ontsteltenis hoorbaar gemaakt en evenzeer in haar gelaatsexpressie werd een duidelijke frons toonbaar gemaakt. Ze had eigenlijk wel verwacht dat de werkenden moeite zouden hebben genomen om verduidelijking op te schrijven bij dat ene 'defect', maar ook hierin had ze zich vergist. Docht gaf ze het antwoord, zelfs al was ze die hem niet verschuldigd. "Toen ik vijf jaar oud was, had ik geknoeid met mijn moeders hete thee. Het is verder niets, geloof me.’’ Kort, bestaande uit drie tot vijf seconden, tuurde ze voor zich uit vooraleer ze het initiatief nam om zich uit te kleden. Het deel waarin ze zich moest ontdoen van haar kleding herhaalde zich dagelijks en ze schaamde zich dan ook niet meer om zich open en bloot weer te geven in het bijzijn van anderen. Daarbij was het niet zo alsof de werkkrachten uit pure leedvermaak naakte gedaantes zowel betastten als bekeken. In de paar maanden dat ze hier als experiment, met andere woorden als gevangene, in het gebouw verbleef, had ze bijgewoond dat elk lid van de community in alle ernst te werk ging, strevend naar resultaten die wellicht hun collega's tevreden zouden kunnen stellen.
Na ze zich ontdaan had van haar kledij en ze enkel in haar ondergoed overbleef, nam ze voorzichtig plaats op de onderzoekstoel, zoal hij dat van haar gevraagd had. Ze baardde zich enige zorgen over wat komen zal, want was de vraag over haar brandwonden puur uit nieuwsgierigheid gesteld of zocht hij er meer achter? Desondanks hield ze zich gedeisd en keek ze met een zwakke, maar opzette glimlach naar de jongeman, onderwijl ze zich in de richting van de rugleuning duwde.. Hij zag er geestig uit dus ze verwachtte enigszins wél dat ze niet al te veel pijn zou leiden in hier. ‘’Ik heb nooit de kans gekregen om vandaag nog te kunnen mediteren, want dit kwam geheel onverwachts voor me dus ik vroeg me af of je me de volgende keer misschien zou kunnen waarschuwen? In ruil daarvoor heb je mijn woord dat ik zal gehoorzamen.’’

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Naam:Arwen Gloria Robinson
Leeftijd:21
Innerlijk:Arwen staat bekend om haar vriendelijkheid, je hoeft haat maar tien seconden alleen te laten met iemand en ze is al bevriend met diegene. Toen ze jonger was, was ze al bekend met wetenschap, omdat haar vader één van de co-bedenkers van het experiment was. Arwen is opgevoed tot wetenschapper zodat ze mee zou helpen, maar soms werd het haar allemaal te veel. Soms herinnert ze zich nog dat ze als klein meisje iemand gemarteld zag worden. Ze is bang dat het bij de mensen waar ze om geeft ook gaat gebeuren. Toen ze iets ouder was, zo rond de veertien jaar ging haar moeder dood. Ze was gebroken en is een maand lang alleen maar op haar kamer geweest. Ze heeft zich tijd aan haar belofte die ze haar moeder had gedaan gehouden: 'Wees altijd vriendelijk tegen iedereen. Ookal doen ze jou iets aan' een paar jaar later mocht ze de wetenschappers helpen met kleine dingetjes. Ze moest vaak het eten rond brengen omdat haar vader nog niet wilde dat ze zag wat er allemaal gebeurde met de mutanten, maar dat wist ze al, als klein meisje zag ze een keer hoe haar vader één mutant aan het martelen was. Ze was vaak in strijd met haar broer om de aandacht van haar vader, en ze liep altijd met een glimlach rond, of hij nou echt of nep was...
Uiterlijk: Arwen heeft zwarte haren, is ongeveer 1.73 en slank. Een belangrijk kenmerk is haar tattoo met vlinders. Die heeft ze laten zetten omdat haar moeder haar altijd 'mijn mooie lieve vlinder' noemde.
Mutant of wetenschapper: Wetenschapper
Zwakte: Mensen. Ze is bang om mensen pijn te doen omdat ze haar moeder had beloofd altijd vriendelijk te zijn. Er is altijd iemand bij haar zodat ze het wel moet doen. Ze is daarom een soort buiten beentje van de wetenschappers. Mensen kunnen haar ook gek maken door op een bepaalde plek in haar nek te drukken. Ze stort dan neer op de grond en is voor een paar minuten tot uren bewusteloos. Of ze zakt door haar knieën Dit heeft ze gekregen doordat haar vader boos op haar was geworden omdat ze zo vaak naar mutanten toe ging. En hij toen een ding op die plek had gespoten
Extra: Arwen doet dus geen martelingen alleen. Als ze naar buiten gaat is er altijd iemand bij haar om haar te beschermen.

Ik staarde naar de vissen die lang mijn raam aan het zwemmen waren, wat waren dieren toch fascinerend. Een zucht verliet mijn mond terwijl ik mezelf van het vensterbank af duwde, tijd om te gaan kijken wie er vandaag kwamen. Ik trok een grijze trui over mijn hemd aan, stopte het voorste stukje van de trui in mijn broek en liep mijn kamer uit. De deur viel achte me dicht en ging vanzelf op slot, ik liep door de lange hallen heen, op weg naar mijn vader. Toen ik voor zijn deur stond was ik aan het bedenken hoe ik het ging uitleggen, mijn hand zweefde voor de deur, en ik stond op het punt om te kloppen.
Zal ik het doen of niet, was het enige wat er door mijn hoofd heen ging. Ik draaide me om en liep naar de break-room. Ik zag Clay zitten en trok een wenkbrauw op.
Ik negeerde hem en liep naar de theekoker, na een tijdje ging het piepje af, dus ik vulde mijn mok met heet water en deed er een zakje thee in. Ik ging zitten, wilde net een slok thee nemen maar werd gebeld 'Arwen kom op! Je moet me helpen.' hoorde ik James door de telefoon zeggen.
'Ik kom eraan.' zei ik met een zucht terwijl ik op stond. Ik rende naar de poort en stapte in het busje. Toen we onderweg waren, waren we het plan aan het bespreken, ik wilde nog iets zeggen, maar het busje stopte. 'Rot chauffeur' zei ik, terwijl er een glimlach op James zijn gezicht verscheen. 'Wees voorzichtig!' Riep ik hem na toen hij het busje uit sprong. Ik opende het koffertje waar alle spuiten in zaten en pakte de groene spuit, ik sprong ook het busje uit en rende naar James toe.
Ik zag hoe hij een jongen vast had 'Schiet op!' riep hij waardoor ik nog sneller begon te rennen. Ik hoorde de jongen schreeuwen, maar ik zette de spuit in zijn nek 'Nu hebben we 5 minuten om hem het busje in te krijgen' zei ik terwijl hij bewusteloos neer viel en ik een arm pakte. Samen kregen James en ik hem het busje in, en nog net op tijd ook.
De jongen voor het stuur begon te rijden en James klom naar voren, vlak daarna kwam de jongen weer bij bewust zijn. Hij had het snel door en begon om zich heen te slaan, hij stormde op me af en ik probeerde hem van me af te duwen met mijn benen. 'Wees rustig' siste ik naar hem, maar het hielp niet. Hij gaf me een duw en mijn hoofd knalde tegen de zijkant van het busje.
Ik viel op de grond en hij greep naar mijn nek, ik voelde zijn koude handen om mijn nek terwijl ik naar lucht probeerde te happen. Ik was niet aan het gillen, ik wilde niet dat James hem iets aan zou doen. Ik voelde met mijn hand over de grond, ik voelde de spuit en voor ik wist zat de spuit weer in zijn nek en viel hij bewusteloos neer. Ik ging rechtop zitten en wreef over mijn nek. Ik nam een tijdje voor mezelf en hoorde dat hij wee bij kwam, ik ging op mijn hurken naast hem zitten 'rustig' zei ik terwijl ik hem overeind hielp en zijn gezicht tussen mijn handen hield.
Het busje stopte en de deuren werden open getrokken, ik stak mijn hand uit om hem uit het busje te helpen. 'Doe wat ze zeggen.' zei ik zacht tegen hem terwijl ik weg liep in de richting van de break-room.
Ik zag dat Clay er nogsteeds zat, hadden we het zo snel gedaan dan? Ik keek even in de spiegel en zag dat mijn nek rood was en er een blauwe plek op mijn voorhoofd zat. Ik rolde met mijn ogen en pakte weer een mok met thee. Ik ging zitten en begon aan mijn thee, ik zag hoe Clay me aankeek, hij stond op het punt om iets te zeggen

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Naam: Ginnifer Jelena O'Neill -bijnaam Gigi of Ginni-
Leeftijd: 20
*Bevat wat aanpassingen btw*
Innerlijk: Ginnifer is weggerukt van haar familie toen ze een leeftijd had van 7. Enorm jong zul je wel denken. Ja, dat klopt. Ginnifer is enorm slim en wetenschappers wouden haar graag in hun team hebben. De ouders van Ginnifer stonden voor een lastig dilemma. Of de zus van Ginnifer zou worden ontvoerd, en zou de ergste mutaties krijgen. Of Ginnifer moest mee en zou een wetenschapper worden, haar zus zou dan niks ergs overkomen. Haar ouders gingen er blindelings mee akkoord dat hun kind wetenschapper zou worden en stonden hun 7-jarige kind af aan de wetenschappers. Ginnifer wou geen wetenschapper worden, maar ze is wel blij dat ze haar zus heeft kunnen beschermen. Deze gebeurtenis heeft Ginnifer diep geraakt.
Ze is erg intelligent en weet haar zinnen vaak goed te verwoorden. Wel is ze enorm verlegen als ze bij nieuwe mensen is, geen gekke dingen zeggen want ze kan er niet tegen als ze zich schaamt of moet blozen. Hierdoor heeft ze niet echt een band met iemand kunnen opbouwen, vertrouwt ze mensen niet snel en is ze enorm onzeker. Ginnifer is erg begripvol en behulpzaam, maar het duurt soms wat langer voor mensen dat door hebben. Verder is ze vaak weggezonken in haar gedachten en doet ze netjes wat haar gevraagd wordt. Wel is ze enorm tegen de acties van de wetenschappers, maar heeft geen moeite om dat te verbergen.
Uiterlijk: Ginnifer heeft half-lange lichtbruin golvend haar, en is niet al te groot, 1.68 om precies te zijn. Ginnifer heeft lichtgroene/aqua ogen waar een donker groene rand om de iris zit. Ze draagt een bril, maar heeft ook lenzen voor het geval ze gaat sporten of veel in beweging is.

Mutant of wetenschapper: wetenschapper
Toekomstige mutatie (voor mutanten): n.v.t
Zwakte: Familie. Ginnifer is tegen de acties van de wetenschappers, maar zodra die dat in de gaten krijgen gaan ze dreigen met haar familie. Hierdoor is ze ook terughoudend en is ze bang als ze haar mening moet geven.
Extra: toen Ginnifer weg ging van huis mocht ze 1 ding meenemen. Ze heeft gekozen voor haar katje Fifi. In eerste stantie mocht ze geen dieren meenemen, maar nadat de wetenschappers het katje hebben onderzocht op ziektes die de experimenten e.v.t zouden kunnen aantasten mocht ze Fifi toch meenemen.
Extra: ze probeert alles voor iedereen goed te doen, niet alleen omdat er vaak gechanteerd wordt met haar familie, maar ook omdat ze na zo veel jaren ook niet echt een keus heeft. Dus kan ze beter maar het beste ervan maken. Liefde kent ze trouwens ook niet. Liefde maakt blind, zou alleen maar afleiden.

~~~

Met een bonkende hoofdpijn loop ik naar de balie om het rapport van Micah Josy Fidler op te vragen, loop ik Nine voorbij. Ik ken zijn naam en gezicht al een tijdje, maar we hebben nooit echt gepraat. Volgens mij valt het geen eens op dat ik hem zo voorbij loop. Eenmaal aan de balie laat ik een diepe zucht. ''Rapport van Micah Josy Fidler graag.'' zeg ik plots met een vast beraden stem. Niemand mag weten hoe erg ik dit haat. Micah heb ik al eens eerder uit de cel moeten halen en heb ik wat proefjes moeten doen. Gemakkelijk was dat in het begin zeker niet. Ik hoop dat Micah mij nu wat meer kan vertrouwen aangezien ik de vorige keer niks ergs heb gedaan... Ik krijg het rapport in mijn handen gedrukt en loop even naar de break-room. Een dag zonder koffie, is een dag als zombie mutant. Terwijl ik het rapport lees haal ik mijn pols over de scanner waardoor de deur open gaat. Maar als ik opkijk zie ik Clay zitten. Verschrikt staar ik hem aan en wil ik direct omdraaien, maar ik moet sterker worden. Ik ben te terughoudend waardoor mensen juist meer over mij gaan twijfelen. Rustig adem ik uit en loop ik voorzichtig naar het koffiezetapparaat, terwijl ik hoop dat hij mij niet zal zien. Terwijl mijn hand trilt druk ik op het knopje maar omdat ik Clay zo in de gaten zit te houden ben ik vergeten er een kopje onder te zetten. De koffie loopt er gewoon uit en drupt zelfs over het aanrecht heen, nog net niet over mijn schoenen. ''Shit, shit, shit...'' probeer ik te fluisteren, maar het komt er harder uit dan normaal. Paniekerig pak ik twee vaatdoekjes en probeer ik alles schoon te maken. Eenmaal klaar daarmee maak ik snel koffie en loop ik met een rood hoofd hard weg. Ik besluit nu alvast met Micah te beginnen en loop door naar haar cel. Ik ben een van de mensen die zowel mensen uit de cel moet halen als de proefjes in het lab moet uitvoeren. Tja, ik loop hier nu al jaren rond dus het is vrij logisch denk ik. "Goedemorgen mevrouw Fidler, ik heb mijn koffie bijna op.'' zeg ik vriendelijk. Niet dat het haar iets zou moeten boeien, ze wacht maar. Ik drink mijn laatste beetje koffie weg en open de cel. ''Kom je vrijwillig met mij mee of moet het lastig gemaakt worden?'' vraag ik nogal monotoon. Ik zie aan haar dat ze tegen wil sputteren, maar loopt uiteindelijk toch naar mij toe. Met een losse hand om haar arm loop ik naar kamer 6 en verzoek ik de bewakers op de hal te wachten, die heb ik toch niet nodig en staan alleen maar in de weg. ''Zou je even op het bed willen zitten? Dat maakt het wat makkelijker praten.'' ''Eerder heb ik jou al onderzocht en heb ik wat middeltjes toegediend. Zou je kunnen beschrijven hoe jouw lichaam daar op heeft gereageerd?'' vraag ik terwijl ik alvast de exacte datum en tijd noteer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Voor haar uit starend zat Micah op het krakkemikkige bed in haar geluidloze cel. Hoewel ze hield van stilte, maakte het haar ditmaal gek. Haar blik was gericht op de kale muur voor haar. Met moeite kon ze haar ogen openhouden die ontzettend gevoelig waren door het felle licht en de tranen die ze had losgelaten de afgelopen uren, maar haar intussen ook in de steek hadden gelaten. Ze had zodanig veel gehuild dat haar ogen uitgedroogd en vermoedelijk rood waren. Elke beweging die ze maakte, veroorzaakte een helse pijn waardoor ze simpelweg bleef zitten, desondanks haar drang om te ontsnappen, wat haar dan ook te wachten stond. Niet alleen de doodstilte was ergerlijk, ook de verscheidene gedachten die door haar hoofd gierden werden naarmate de tijd vorderde steeds meer hinderlijk. Haar lippen die ietwat tintelden voelden koud en zodanig droog aan dat zelfs de aanraking van haar tong de droogheid niet kon verminderen. Het tergende geluid van een tikkende klok drong haar oren binnen, alsof haar irritaties die ontstonden door de omgeving nog niet erg genoeg waren. Ze was fysiek en mentaal afgemat, alhoewel dat ook kon komen door de tragische gebeurtenis waarin ze terecht was gekomen enkele dagen geleden. De zekerheid dat haar ouders, vooral haar vader, naar haar zouden zoeken was er, of ze haar konden vinden was echter dubieus. Micah had geen idee waar ze was, liet staan haar ouders. De gedachte dat haar onverhoedse verdwijning misschien wel fataal werd voor haar moeder, verontruste haar nog het meest. In haar gelukkige jaren had ze het aangekund, maar nu…

~ Flashback: Plus minus 7 years ago ~

Via de spiegel voor haar neus, bestudeerde ze haar moeder die Micah’s haren aan het borstelen was, een deel van hun dagelijkse avond- en ochtend routine. De zon begon langzaamaan onder te gaan, het was dan ook bijna bedtijd voor Micah, volgens haar ouders tenminste, zijzelf vond het keer op keer veel te vroeg. Sinds ze ontzettend duidelijke gezichtsuitdrukkingen kon maken, al dan niet bewust, kon iedereen opmerken dat er haar wat dwars zat. "Hoe was je dag?" vroeg Micah’s moeder na een kort moment van stilte. Het was een manier om erachter te komen waarom haar gezicht op onweer stond, de meesten wisten dat Micah geen prater was, zelfs niet wanneer iemand vroeg wat er scheelde. "Hetzelfde als anders," antwoordde Micah simpel, hoewel er meer achter zat dan dat. "Je kan vertellen wat er is, ik wil niet dat je dingen voor me achterhoudt Micah. Je weet dat je alles tegen me mag vertellen, ik vertel het niet door, ook niet aan pap." De stem van haar moeder klonk ontzettend bezorgd, iets wat onnodig was. Micah had een slechte dag achter de rug, er was niets om zorgen over te maken. “Er is niets mam,” antwoordde Micah simpel, hopend dat ze er niet verder op in hoefde te gaan. Praten over haar problemen was geen hobby, ze haatte het en dat was nog zacht uitgedrukt. "Net zoals gisteren en eergisteren en de dag daarvoor en de dag daarvoor zeker? Je mag het me echt vertellen, Micah. Zijn ze niet lief voor je op school? Is dat het? Dan gaan pap en ik gewoon met de juf praten en wordt alles opgelost," werd haar verteld, het werd steeds moeilijker om te verbergen wat er dagelijks gebeurde tijdens de schooluren. “Nee, niet met de juf praten, dan wordt het alleen maar erger,” bracht Micah al mompelend uit. Spijt dat ze zichzelf verraden had vertoonde ze zeker, ze was van haar moeders over bezorgdheid op de hoogte en het was nooit haar bedoeling geweest het te verergeren. Over de gebeurtenissen zweeg ze echter, er gebeurde niets dus kon ze ook weinig vertellen. Elke pauze bracht ze in haar eentje door, buiten haar
denkbeeldige vrienden die haar vergezelde tenminste. Zelfs tijdens haar negende verjaardag, die zich een tweetal weken geleden plaatsvond, had niemand een woord tegen haar uitgesproken.
Een doordringende blik van haar moeder ving ze op in de spiegel die zich nog steeds voor haar bevond. "Ze sluiten me buiten," zuchtte ze, meteen stilte die iets minder dan een minuut duurde als gevolg. Plots voelde ze dat de stoel waarop ze al bijna een uur zat, een stukje draaide, naar haar moeder toe. "Weet je...," begon haar moeder te vertellen terwijl ze zachtjes door Micah’s haren streelde. "Ik weet waarom ze dat doen. Alle meisjes zijn jaloers op je omdat je het mooiste en liefste meisje bent dat er bestaat. Binnenkort komen ze wel naar je toe en hoor je er ook gewoon bij, alles komt goed. Daar zorg ik voor." De woorden die haar mond verlieten klonken lief en zacht, een manier waardoor Micah vrijwel meteen werd opgevrolijkt. Het was de bemoederende glimlach die het af maakte, één die iedereen kon laten glimlachen, ook Micah.

~ Back to reality ~

Haar gedachten werden als sneeuw voor de zon bij Micah weggerukt door een vrouwenstem die zich buiten haar cel liet horen. Voor enkele tellen rolde ze met haar ogen uit irritatie sinds ze wist wat haar te wachten stond. Conversaties houden met wetenschappers was een regelrechte hel, voor Micah tenminste. Spreken was geen van haar favoriete bezigheden, zeker wanneer ze iemand wantrouwde. Het spreken met personen waarvan ze wist dat ze geen bedreiging vormden ging iets soepeler, hoewel ook dat niet altijd even simpel was sinds ze een zeer gesloten persoonlijkheid bezat. Bij sommigen had Micah meteen een goed gevoel, maar dat kwam zelden voor. De wetenschappers die er rondliepen vertrouwde ze voor geen ene meter. Volgens haar bestonden ze uit puur kwaad en krankzinnigheid. Kippenvel vormde zich op haar armen toen de celdeur geopend werd waardoor de koudheid vanuit de hal haar tegemoet kwam. Hoe graag ze ook wilde tegenpruttelen en wilde vertikken om mee te gaan, wist ze dat hoe zeer ze haar best ervoor deed, niets hielp. Uiteindelijk had ze geen andere keus, want ze wist dat wanneer ze moeilijk deed, het er zeer hardhandig uit zou zien voor haar. Zonder er een woord aan vuil te maken stond Micah op om vervolgens naar de jongedame in de deuropening te wandelen door we ze vervolgens ook vastgenomen werd aan haar arm, alsof ze het lef had om weg te rennen. Gehoorzamend wandelde ze met haar mee, met een enorme tegenzin die vermoedelijk overduidelijk van haar gezicht te lezen viel. Toen haar bevolen werd om op het bed te gaan zitten, deed ze het maar, gewoonweg om haarzelf van een heel gedoe te besparen. "Jij bent de wetenschapper hier, dus zeg jij het maar," bracht Micah op een redelijk botte manier uit, veroorzaakt door haar irritaties die hoog opliepen. Ook al was het geen opmerking die ze normaliter zou uitspreken, haar gedrag werd overgenomen door de frustraties die zich de afgelopen dagen hadden gevormd.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Vandaag was anders. Anna voelde het. De meeste dagen waren saai en hetzelfde. De enige afwisseling was als er nieuwe mensen kwamen of dat er geëxperimenteerd zou worden. Op haar waarschijnlijk niet, want zij was tot nu toe de enige die iets had. Als ze hard genoeg haar best deed, kon ze pennen optillen en naar de deur smijten terwijl ze in bed lag. Of ze kon het eten naar haar bed brengen. Dat probeerde ze vaak, maar negen van de tien keer viel het eten van het bord af of viel het van de grond. Wat zou het leven toch makkelijker zijn als het eens op haar bed kwam zonder dat het kapot ging. Die dag mocht wel eens komen. Anna zou haar hele leven in bed doorbrengen, als ze al niet bezig was met ontsnappen. Ze was tot in de vroege uurtjes bezig geweest met een plan die waarschijnlijk niet zou lukken. Net als haar vorige en diegene daarvoor. Ze kon het proberen. Vandaag kwamen er nieuwe mensen en werden er meteen experimenten gedaan. Er werd minder op haar gelet, dus haar ontsnappingsplan stond vandaag gepland. Over vier uur om precies te zijn. Nadat het eten werd rondgebracht en de experimenten zouden beginnen. Voordat ze dat kon doen, moest ze eerst de tijd volmaken. Een echte dagbesteding had ze niet en verdeed ze haar tijd om de wetenschappers te irriteren. Met een sarcastische lach stond ze op van het bed en liep ze naar de deur. Er zat een raampje in. "Goedemorgen allemaal. Lekker lawaaiig hier, komen er nieuwen? Wie wilt wedden hoe lang ze het overleven. Een keer eten voor dat de eerstvolgende de eerste week niet doorkomt. Hé, vertel eens iets over de nieuwen. Wat gaan we vandaag doen?" Zo bleef ze vijf minuten achter elkaar praten. Hopelijk kwamen er een paar gasten om te zeggen dat ze stil moest zijn. Het maakte haar niet uit. Anna haalde er plezier uit. Het was bijna sneu dat ze hier plezier aan had, maar er was geen andere vorm van plezier hier. Ja, misschien visjes tellen, maar na de tachtigste dag is de lol daarvan al wel af. Dit was altijd leuk, omdat er altijd anders op gereageerd werd. Wat zou het vandaag zijn?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wat er om hem heen gebeurde, kon Dylan in eerste instantie niet zeggen. De duisternis om hem heen had erg veel vat. Waarschijnlijk omdat hij nu voor de tweede keer één of ander vreemd middeltje in zijn aderen gespoten had gekregen. Mogelijk werkte het daardoor langer en of beter, niet dat hij bij de eerste keer veel meer mee kreeg dan een zwarte kamer in zijn hoofd, waar hij gevangen zat. Gevangen in een kamer zonder deuren of ramen waar licht uit kwam. Zonder iets om te kunnen ontsnappen. Wat ze met hem zouden doen? Dylan had totaal geen idee, maar kon ook niet nadenken. Het was net alsof hij sliep. Geen beheersing over de tijd, gedachten of andere dingen. Het leek alsof Dylan nooit meer bij zou komen.
Toch, na Joost mocht weten hoelang verliet een kreun zijn lippen en wist hij te ontsnappen uit de donkere kamer. Zijn hoofd voelde licht aan, zijn armen zwak. Hij was niet in staat om ze te bewegen. Het enige waar hij beweging in kon krijgen, waren zijn ogen, die moeizaam knipperend open gingen. Dylan zag dat hij nog steeds in de bus zat. Het meisje dat hem tot tweemaal toe bewusteloos had gekregen zat naast hem geknield. De plek waar de twee naalden in zijn huid waren gestoken, zaten redelijk ver van elkaar af en waren beide ontzettend pijnlijk. Je kon merken dat het niet goed was gegaan en Dylan vermoedde dat hij hier nog wel een paar dagen last van zou hebben. Spierpijn, stijve nek en dat soort klachten.
De opmerking die ze maakte, rustig, alsof hij een hond was. Alsof alles wat er nu gebeurde normaal was en hij zich aan stelde. Alsof er niets aan de hand was. Het meisje trok hem omhoog, maar zijn benen wilden niet goed gehoorzamen. Hij was niet in staat om iets anders te doen dan wat ze met hem deed. Wat zat er toch voor vreemd spul in die spuit die ze in zijn huid had gedrukt? Iets anders dan gehoorzamen wilde niet lukken, terwijl hij aan zijn armen door een paar redelijk jonge mannen werd meegenomen.
"Je zult straks een geschikte uitleg krijgen over wat wij van je willen" de stem van één van de mannen klonk in zijn oor, waarna hij naar een kamer gebracht werd. Eenmaal daar werden zijn zakken doorzocht. Zijn mobiel en portemonnee werden in beslag genomen, waarna er een formulier werd ingevuld met de gegevens van de paspoort die hij in zijn portemonnee bewaarde. Zonder verder nog iets te zeggen, liepen de bewakers weg maar gaven elkaar buiten de opdracht om een of andere wetenschapper hierheen te sturen. Wetenschapper? Wat was dit allemaal.
Terwijl de minuten voorbij tikten hoorde Dylan de deur opslot gaan en kreeg hij langzaam het gevoel in zijn ledematen terug. De kamer om hem heen stelde niet veel voor. Een oud bed wat kraakte toen hij er door de bewakers opgezet werd. Een klein toilet, wat hem eerder deed denken aan het toilet waar de jongere kinderen op zijn vroegere basisschool hun behoeftes op deden. Niet groot, maar juist veel te klein voor iemand van zijn lengte en leeftijd.
Een zucht verliet zijn lippen, terwijl hij langzaam overeind kwam. Zijn voeten tintelden nog steeds een beetje, maar dat negeerde hij, terwijl hij naar het kleine raampje in zijn vertrek liep. Helaas zou hij daar niet zien, wat hij hoopte te zien. Geen echte ontsnappingsmogelijkheid of antwoord op de vragen waar hij was en waarom. Het enige wat hij zag was veel water. Hij bevond zich zo te zien best ver van het oppervlakte. Waarschijnlijk te ver om te zwemmen. Hoe kwam hij hier? Een paar visjes zwommen voorbij, maar daar had Dylan niet echt aan. Ze leken hem wel aan te kijken, maar meer ook niet.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Clay ~

De laatste uren waren hectisch. Proefpersonen kwamen binnen, wetenschappers werden wakker. In een paar uur werd het ineens druk in het gebouw. Maar die chaos is altijd elke eerste van de maand, er wordt dan altijd super veel ingepland.
                Wanneer ik terug naar mijn kamer ga en mijn tablet pak, zie ik dat het systeem is bijgewerkt. Ik klik op het knopje 'Nieuwe proefpersonen' wat ongeveer een half uur geleden online is gezet. Ik zie drie gezichten en een soort portfolio er naast. Wanneer ik wil scrollen, lukt dat niet. "Serieus?" mompel ik. Drie nieuwe proefpersonen maar? Dat is echt de helft van wat we meestal binnen krijgen. Ik lees de portfolio's grondig door en als ik klaar ben sluit ik het apparaat af.
                Dan loop ik terug naar de break-room en doe het blauwe kabinet open. Het is hier algemeen bekend dat de belangrijke wetenschappers hun eigen kleur kabinet hebben in de kamer om hun spullen op te bergen. Ik pak het pakketje met voedsel waarop een één is afgedrukt en begin het op te eten. Ik zit diep in mijn gedachtes verzonken totdat Isabelle binnenloopt en mij met een vreemde blik aankijkt. Ze zegt iets, wat ik niet heb
verstaan, omdat ik nog steeds aan het wegdenken ben en ze verlaat de kamer voordat ik wilde vragen wat ze nou eigenlijk zei.
                Mijn timer gaat af en ik kijk op de telefoon die in mijn broekzak zit. Tien voor negen. Dat betekent dat ik zo mijn eerste experiment voor de maand moet gaan doen. Ik bedenk me dat ik er naar toe kan lopen met een omweg om mijn vader een fijne ochtend te wensen met een fijne bak koffie. Dat apprecieert hij meestal wel. Ik loop de vergaderzaal in en zie mijn vader aan de telefoon zitten. Ik zwaai zonder geluid te maken en zodra hij opkijkt wijs ik naar de koffie, dan naar hem en zet de mok op het tafeltje dat een meter of twee van de deuropening afstaat. Hij tovert een glimlach tevoorschijn en steekt met zijn hand die niet vastgenageld zit aan de telefoon een duim op en ik verlaat de kamer.
Met een flink tempo ben ik op weg naar de proefpersoon. Eenmaal aangekomen op de gang zie ik Leila al staan met haar map. Precies zoals ik had gevraagd. "Je bent een schat," fluister ik nadat ik haar glimlachend en gaf ik een luchtkus. Met een thermoskan in de ene van en een map in de andere zwaai ik mijn hand voor de scanner. Met een biep schuift de deur open en kom ik in een goed belichtte ruimte waar een jongeman al plaats heeft genomen op een stoel. Ik zet de kan op tafel en sla de map open. "Ethan, Ethan, Ethan. Wat zullen we vandaag eens met je doen."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dus ze was op de hoogte van hun plannen om mensen bovennatuurlijke gaven te geven. Nine had altijd gedacht dat dit voor de proefpersonen geheim werd gehouden. Iemand zou zijn mond hebben voorbijgepraat en eenmaal één van hen een gerucht had opgevangen, duurde het nooit lang voor alle proefpersonen op de hoogte waren. "Hoe ben je zo zeker dat het niet zal werken. Het is nooit eerder gedaan. Wat we voor ons hebben in een doos van Shrödinger. Zonder het uit te hebben geprobeerd, staan alle mogelijkheden nog open. Een doorbraak als deze zal eindelijk zorgen voor het doorbreken van de continue politieke cycli. Geschiedenis zal zich niet langer herhalen, een nieuw tijdperk zal aanbreken, al is er tijd nodig om deze revolutie te laten plaatsvinden. Laten we niet vooruitlopen op zaken." Een andere jongen van zijn leeftijd zou met open mond naar haar vrouwelijke vormen kijken, Nine focuste zich op de brandwonden aan haar benen. "Vijf jaar zeg je. Ik zou een poging kunnen doen het littekenweefsel weg te werken, maar ik denk niet dat het veel zal uithalen en tevens niets zal bijdragen aan het uiteindelijke onderzoek." Iets met vuur was uitgesloten. Onderliggende trauma's zouden het alleen maar kunnen tegenwerken, verhoogde snelheid schrapte hij ook van de lijst met opties. Hij zocht naar een steriele naald zodat hij bloed kon trokken dat hij later zou onderzoeken. Dit gedeelte was het saaiste van de job, afgezien van het papierwerk. Meestal probeerde Nine aanwezig te zijn bij andere onderzoeken, zodat hij al een beeld had van de proefpersonen en meteen aan het leuke gedeelte van zijn job kon beginnen wanneer hij hun dossier in handen kreeg.
"Alles wat we hier doen is met een reden. Als we je zonder enige voorwendsels naar een onderzoekskamer brengen is daar een niet nader te noemen reden voor, maar ik ben niet onmenselijk. Zijn er bepaalde tijdstippen waarop je gebruikelijk mediteert, dan zouden we daar rekening mee kunnen houden in de toekomst?" Empathie was niet Nines sterkste kant. Zijn ongenoegen tegenover meditatie was duidelijk hoorbaar. Volgens hem was het gewoon een mooie term voor luiheid en nietsdoen. Zeer leuk, maar allesbehalve nuttig en in Nines leven had alles nut. Echter als het haar gewillig maakte, zou hij zijn best doen te zien hoe dit in zijn schema paste. Hij mat haar bloeddruk en hartritme, woog haar en nam haar lengte op, testte haar reflexen en noteerde al deze bevindingen in haar dossier. "Aangezien je toch op de hoogte bent van wat we hier doen een laatste vraag voor je kunt gaan. Is er een gave die je wilt. Iets waar je altijd van droomde het te kunnen, maar nooit dacht mogelijk te zijn. Ik verricht geen wonderen, maar het is iets makkelijker resultaat te bereiken wanneer de proefpersoon er zelf achter staat."

@Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Plaatsnemen, waar dan ook, weigerde hij net als voor hem gewoon was. Hij liet zich niet vertellen wat hij moest doen. Hij wilde zich eveneens niet laten bedwingen tot gevangenschap, doch was het hiervoor al overduidelijk te laat. Een cel had hij al tot de zijne moeten claimen en hij was gedoemd om het te zien als zijn leefruimte. Vergeleken met de laboratoria was het kleinschalig geweest, veel rommeliger en de viezige gloed op het gesteente was geheel verdwenen toen hij een blik wierp op de grond, verborgen onder zijn sneakers. Zich verzetten kon onder zijn slaaptoestand daarbij ook niet. Hij werd meegesleept, behandeld als een kleuter, waarmee zijn lijf slap terechtkwam op een van de stoelen. Uit voorzorg werden de ketenen bij hem vastgemaakt rond zijn armen en benen. Men kende hem, wist hoe hij in elkaar zat en het viel te verwachten hoe hij er alles aan zou doen aan de experimenten te ontkomen. Mogelijkerwijs zorgde datgeen ervoor dat Ethan het geen enkele blik meer gunde; het tafereel liet hij geheel links liggen, om enkel de bewaker zelf een dodelijke blik te geven als blijken van haat. Van hem mocht elk lid van de wetenschappers wegrotten in de Hel.
De komst van een van de wetenschappers liet hem echter opkijken uit zijn eigen gedachten. Sindsdien merkte Ethan op hoe hij weg was gedroomd, zijn ogen gelinkt aan de leegte waar zich eerst de man nog bevond. Hij had zich al die tijd stilgehouden. Geen klank ontsnapte aan zijn lippen, geen woord verwisselde hij met ook maar iemand, maar de neiging te spreken was steeds minder geworden. Het kostte hem velen malen meer energie zijn mond open te trekken dan ervoor het geval was. Desondanks zette hij zichzelf aan tot spreken, het ijzingwekkende stemgeluid van de jongen aangehoord waarmee zijn naam uitgesproken werd.
"Zeg jij het maar, doc," bracht hij, al dan niet compleet wakker, uit. Suffig kwam er een enigszins bespottende grijns op zijn gelaat terecht. Hij bekeek het gestalte voor hem voortvluchtig, met de waas voor zijn ogen geprobeerd te vermijden door een aantal keren te knipperen. Zijn hoofd kantelde hij traagzaam. "Maar ik zeg het je, je gaat hiervoor boeten. Dus.. nu we toch zo bezig zijn, hoe wil je sterven als ik eenmaal ontsnapt ben?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Normaliter bij dageraad, maar wanneer nodig bij zonsondergang.''

''Sinds de dood van mijn moeder, heb ik altijd gewild dat ik de gave had om de doden te laten herrijzen.''

''Dank je voor je begrip, ik apprecieer het zeer.''

''Is alles oké? Hebben ze je pijn gedaan?''

''Maak je geen zorgen, Diego. Hij was behoorlijk fideel en zorgzaam.''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld