Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

22 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O ♠ Magic is just science that we don't

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
understand yet.

Gaile Marlys Morrigan

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille Ava Pentragon

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Er was een tijd geweest dat mensen met bewondering keken wanneer Camille in haar koets voorbij reed. Het was een rijtuig ongeëvenaard. Een koets volledig uit glas gemaakt, getrokken door grote glazen paarden. Het was een wonder hoe het ding geen krasje of barstje vertoonde, een toonbeeld van de schoonheid van magie. Echter was het jaren geleden dat Camille het rijtuig had kunnen gebruiken. Ze gebruikte nog magie, maar enkel in private en geheime omstandigheden. Met het bannen van magische kunsten was ook haar koets verdwenen. Nu maakte ze haar intrede in een nog steeds rijkelijk versierd exemplaar, al zou deze net zo goed aan een rijke koopvrouw kunnen toebehoren. Mensen gingen niet langer uit de weg. Behalve wanneer ze uitstapte, maar dit was niet langer uit ontzag voor haar krachten, maar uit angst. Sinds Baldair aan de macht was gekomen deed de man er alles aan angst rondom magie te creëren. Een volk dat het eens zo had omarmd vond het nu vond het nu een verschrikkelijk kwaad, dat best uit de wereld kon worden verdreven.
Met een stenen gezichtsuitdrukking schreed Camille de trappen op van het hoofdstedelijk paleis. Baldair had haar dringend verzocht een bezoek te brengen. Normaal verliet ze haar stad niet graag, maar bij zijn opmerking over 'the beast forever' had ze meteen alles in gereedheid laten brengen voor de reis.
De deuren van het paleis werden voor haar geopend. "Camille wat fijn je nog eens te zien. Hoe is het leven op Eastcliff."
"Baldair het genoegen is geheel wederzijds. Al zal ik niet veel tijd hebben om te blijven. De zaken gaan zoals gewoonlijk, maar het is een drukke handelsmaand en mijn begeleiding is nodig in de havens."
"Het betreft wel een onderwerp van zeer hoog belang voor het hele rijk. Ik ben blij dat je zo snel bent kunnen komen. Laat ons wat meer private vertrekken opzoeken. Gaile zal weldra arriveren."

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Een tijd lang had ze zich terug getrokken, zich afgescheiden van de mensen en had ze gereisd. Ze moest tot bezinning komen nu haar magie gezien werd als iets vreselijks. Waar het eerst geroemd werd, werd het nu gevreesd. Waar ze gevraagd werd, werd ze nu weggejaagd. Gaile had tijd nodig om te beseffen wie ze was en dat ze zelf niet vreselijk was. Het had invloed gehad op haar krachten, een tijd lang had ze zich gewijd aan de duistere magie die haar altijd verboden was door haar moeder. In het geheim, zonder dat iemand haar kon vinden was ze ermee bezig gegaan. Waar ze normaal haar krachten met name liet ontstaan uit warmte en licht, koos ze nu vaker voor de duisternis. Ze wist niet wat haar bezielde maar ze besefte wel dat dit de nieuwe weg was die ze in zou slaan.
Pas na een tijd was ze teruggekeerd naar haar stad. De stad, Talia, die met haar bescherming was opgebouwd en gegroeid. Haar moeder had de stad laten bouwen maar was gestorven voor het iets meer dan een dorpje met een kleine muur erom heen was. Gaile had haar plek overgenomen en had haar best ervoor gedaan. Tegenwoordig was het een grote en bloeiende stad welke bekend stond om handel en rechtspraak. Ze was trots geweest op wat ze bereikt had en dol op haar mensen tot alles veranderde. De mensen veranderden ook richting haar en ze werd enkel nog om raad gevraagd. Ze voelde zich er niet meer thuis en verdween. De stad had duidelijk eronder geleden, haar sterke invloed hadden ze gemist. Langzaam werd dat nu weer opgebouwd. Ze stonden haar toe in de raad en rechtsspraak, bovendien gingen alle belangrijke zaken via haar. Ze probeerde het zoveel mogelijk zonder haar krachten doen maar ze kon zich niet altijd inhouden, dan werd ze gek. Tot overmaat van ramp drongen haar raadgevers er steeds meer op aan dat ze zou gaan huwen, dat het tijd was voor een mannelijke aanwezigheid. Gaile was echter niet van plan om zich zomaar uit te laten huwelijken aan de mannen die dat zouden willen. Na een laatste ruzie met de raad was ze woest weggelopen, het liefste had ze hen een reden gegeven om magie te vrezen. Zelf snapte Gaile ook wel dat ze een huwelijk wilden omdat ze hoopten de magie dan te kunnen bedwingen.
Waarschijnlijk waren haar raadgevers blij dat ze weer even weg moest, het bericht van Baldair was gekomen. Een verzoek om langs te komen, voor zaken. Eerst wilde ze het negeren, gelet op haar laatste ervaringen met hem maar ze had toch besloten dat niet te doen. Hij zou haar niet zomaar vragen om te komen, gelet op zijn afkeer voor magie. Ze had echter ook een grote afkeer voor hem, door hem was alles verpest. Haar mensen vreesden haar en het liefste wilde ze dat gewoon weer terug draaien.
In haar zwarte koets werd ze erheen gebracht. Deze was bezet met edelstenen en allerlei andere versieringen. Ze had hem laten maken nadat haar magische koets vernietigd was in haar afwezigheid. Mensen vreesden haar erdoor en dat had ze op dat moment teweeg willen brengen. Een diepe zucht gleed over haar lippen terwijl ze naar het paleis reden. Ze had er maar weinig behoefte aan en had de afgelopen nacht ook nauwelijks geslapen.
Uiteindelijk kwamen ze daar aan. Ze herkende de koets van Camille en ze fronste even, dan moest het wel heel belangrijk zijn. Netjes stapte ze uit, Gaile droeg een lange en donkere jurk, een diep paarse kleur met gouden stiksels. Met een kalme blik keek ze rond waarna ze de trappen op schreed. Ze keek toe hoe de deuren geopend werden en Gaile liep naar binnen toe. Haar blik viel al gauw op Camille en Bladair waar ze heen liep. Ze knikte haar nicht even toe en keek naar Baldair. "Baldair." Ze liep naar hem toe en kuste zijn wang even, zoals gebruikelijk was als ze hem zag. Het was een tijd geleden dat ze hem gezien had en ze keek hem aan. Voor hij magie uit begon te bannen had ze hem erg interessant gevonden, heel erg. Tegenwoordig niet meer. "Het is een genoegen hier weer eens te zijn. Lang geleden en er is niets veranderd." Ze kon een kleine, spottende ondertoon niet tegen houden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Alleen dan misschien een paar extra rimpels rond je ogen." Vulde ze haar nicht aan. Camille zelf was al enkele honderden jaren oud. Ze was gestopt de eeuwen bij te houden. Wat maakte het ook uit. Haar uiterlijk bleef even beminnelijk en jong. Lang blond haar tot net voorbij de schouders, ogen zo licht dat ze van glas gemaakt leken en een slank en statig figuur waar menig man en vrouw voor door de knieën ging. Vroeger had ze haar vrouwelijke vormen met veel plezier ten toon gespreid. Haar jurken waren weinig verhullend, haar make-up uitdagend. Sinds de verdwijning van haar echtgenoot was dat omgeslagen. Tegenwoordig hulde ze haar lichaam in meerdere lagen stof. Zelfs haar schouders waren bijna nooit onbedekt. Haar make-up was neutraal. Het enige gelijkaardige met vroeger waren de lichte tinten waarin ze zich meestal kleedde, blauw, wit, zilver. Dat ze bekend stond als de eeuwige weduwe had al te vaak een averechts effect. Ze was een verboden vrucht. Eentje waar menig man en vrouw van wilde proeven. Ze was zeer duidelijk over de voorwaarden voor diegene die met haar wilden trouwen en toch waren er nog die hun leven voor haar waagden. Al had ze nu andere dingen om haar gedachten op te vestigen.
Het was lang geleden dat ze Gaile voor het laatst had gezien. Sowieso hadden beide heksen een druk leven, waar weinig tijd was om met elkaar af te spreken. Wanneer ze elkaar dan toch zagen was dat vaak op gelegenheden zoals deze, met politieke belangen. Gezellige onderonsjes zaten er niet bepaald in. Camille contacteerde haar soms via magie, maar de laatste maanden kreeg ze haar niet te pakken. Het was sowieso giswerk of ze elkaar wel konden vertrouwen. Ooit waren er meerdere opperheksen geweest. Hoewel hij ontkende wist Camille bijna zeker dat Baldair onderling onrust had gezaaid. Enkel een heks kan een andere heks doden. Hun soort werd gemarteld, beloofd gespaard te blijven als ze één simpel ding zouden doen elkaar uitmoorden. Camille had nooit aan Gaile gevraagd of zij aan deze praktijken had deelgenomen. De waarheid boezemde haar angst in, soms was het beter die dan niet te weten.
Baldair, lachte hun opmerkingen weg. "Wat benijd ik jullie toch om jullie onsterfelijkheid, eeuwig jong en bloedmooi, maar we hebben belangrijkere zaken te bespreken als jullie me willen volgen." Hij begeleiden hen naar een grote raadkamer. De wanden van de muren waren versierd met een mozaïek over hoe hij het laatste beast forever had weten te bedwingen. Vroeger hadden er volkse rituelen gestaan over heksen en magie, die hadden moeten wijken nu Baldair aan de macht was. "Het vorige beast manifesteerde zich in de vorm van water. Bent u op de hoogte wat het dit keer zal zijn." Stak Camille van wal. Baldair was een niemand geweest, totaal betekenisloos. Toen hij aankondigde dat een nieuw beast forever zou verschijnen in de vorm van water, geloofde niemand hem. Pas toen vloedgolven het land overspoelden en heksen met zich mee de zee in sleurden, zagen ze hun fout in. "Een goede vraag Camille, mijn wetenschappers weten het nog niet precies, maar wat ze wel hebben ontdekt is dat dit beast een hart zal hebben, door het hart te raken zal het vernietigd kunnen worden, we hebben alleen geen idee hoe we dit hart kunnen bereiken."

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Een zachte lach kon ze niet onderdrukken, Baldair was en bleef gewoon een mens. Hij werd ouder en zij werden dat niet. Al eeuwen was ze de begeerlijke jonge vrouw. Gaile had zichzelf beloofd nooit te trouwen, iets wat echter niet betekende dat ze zich niet over kon geven aan iemand. Ze was altijd graag in gezelschap geweest en ook in langdurige relaties. Ze had enkele kinderen op de wereld gezet, maar velen waren dat er niet geweest. Uiteindelijk stierven de mensen met wie ze een relatie had of gingen hun wegen al eerder uit elkaar doordat ze er niet tegen konden dat zij niet verouderde of haar krachten had. Nog nooit had ze iemand gevonden van wie ze oprecht kon houden. Een paar keer was ze voor haar gevoel dicht bij geweest, maar dan bleek het toch dat die persoon en zij niet goed bij elkaar pasten. Een zachte zucht gleed over haar lippen bij die gedachte. Ze miste liefde, ze miste het ontzettend veel. Baldair bracht hen niets anders dan angst en onzekerheid.
Kort wierp ze een blik op Camille. Glimlachte even naar haar, alles was goed. Ze vertrouwde Camillie als een van de weinige heksen wel. Vroeger ging ze nog vaak wel eens bij haar langs en haar overleden man was een goede vriend van Gaile geweest. Ze had veel pijn met Camille gedeeld, hoewel ze natuurlijk niet alles kon delen. Even haalde ze diep adem bij het gelach van Baldair.
Hij benijdde hun? Ze geloofde er niets van en kort rolde ze met haar ogen. Gaile volgde braaf en keek even rond. De zaal was zo anders dan voorheen en dat deed pijn. Ze miste vroeger.. Het gevoel dat ze veilig was en de wereld aankon. Nu was haar wereld in handen van Baldair en even vonden haar donkere ogen de zijne. Camille begon het gesprek algauw. Het beast.. Even moest ze slikken en keek van Camille naar Baldair. "Een hart?' Herhaalde ze, haar verbazing kon ze op dat moment niet onderdrukken. "Wanneer weten jullie dat wel?" Met wat ongeduld trommelde ze met haar vingers op de tafel terwijl ze nadacht. Een vervelende tik maar het was er eentje die er de laatste jaren bij was gekomen. Om de zoveel jaar veranderde het wel weer, dan werd het lipbijten, haren plukken, tikken met de voeten en nu was het trommelen met haar vingers. Haar magie hield ze tegen maar daar moest Gaile al haar zelfbeheersing voor gebruiken. "En waarom zijn wij hier? Omdat je zo om ons geeft zodat wij ons kunnen bergen? Dat lijkt me namelijk niets voor jou Baldair." Een glimlachje speelde rond haar lippen. In het begin,toen hij net aan de macht was gekomen had Gaile een korte verhouding met hem gehad. Het was van enorm korte duur geweest zodra zijn bedoelingen duidelijk waren geworden. Het was natuurlijk iets dat ze veel eerder had moeten zien en ze gaf zichzelf er nog altijd wel de schuld van dat ze alles had laten gebeuren.
"Waar zijn je wetenschappers nog meer achter gekomen? Als dit alles was dan had je ons niet dat hele eind laten reizen neem ik aan?"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Mijn liefste Gaile, natuurlijk geef ik om jullie, maar je hebt gelijk. Ik zou jullie niet hierheen hebben laten roepen om zoiets kleins als enkel een waarschuwing. Echter voor ik jullie mijn nieuwste ontdekking zal toon zou ik jou, Camille iets willen vragen." Het beest heeft dit keer een hart. Door het hart te raken zal het vernietigd kunnen worden. Hiervoor hebben we een leger nodig.
"Het glazen leger." zei Camille met minachting in haar stem. Het glazen leger was wat haar groots had gemaakt, maar nu Baldair aan de macht was gekomen had ze het moeten opdoeken. Niet alleen werd het bestuurd door magie. Het was ook een enorme dreiging voor hem en zijn wetenschap. "Eastcliff had het zo al moeilijk genoeg zonder het glazen leger. De stad heeft meer dan ooit geleden na het laatste 'beast forever'. Zelfs voor de heropbouw mochten de soldaten niet worden ingezet. Niet enkel ik, maar de hele bevolking heeft onder die maatregel geleden en nu verwacht je dat ik ze zomaar in jou voordeel inzet?"
"Niet in mijn voordeel, maar in dat van de hele bevolking." Hij herhaalde praktisch haar woorden. "Als het glazen leger het niet doet, zullen het mensen zijn. Zou je echt hun levens op je geweten willen hebben Camille? Wel ik was al vrij zeker dat jullie medewerking niet gegarandeerd zou zijn. Al jaren werken mijn wetenschappers aan een geheim project en eindelijk hebben we resultaat geboekt. Dat is de reden waarom jullie hier zijn. Wat heeft het voor nut dit beest te verslaan. Over zoveel jaar zal er toch een nieuw komen. Zelfs heksen doden blijkt niet te werken. Het roeit de magie niet geheel uit, maar dit zal niet lang meer duren. Als jullie mij naar de laboratoria willen volgen, dan toon ik jullie het geneesmiddel tegen magie."
Camille verstarde. "Geneesmiddel?"
"Een kleine prik en elke druppel magie wordt uit het lichaam verwijderd."
"Hoe weet je dat het werkt."
"Door het te testen natuurlijk. Al jaren proberen we het op heksen uit, vaak resulteerde het in dood, maar deze meisjes waren toch al ten dode opgeschreven."
"Hoe durf je zoiets te doen zonder dit met ons te bespreken!" Camille's vuist knalde op de tafel. De wijnglazen, het hare nog onaangeroerd, trilden gevaarlijk.
"Ben je niet blij dan? Eindelijk kunnen we de wereld van magie reinigen. Het beast forever zal nooit meer terugkeren. Persoonlijk zou het zelfs een hele eer zijn moesten jullie je in het openbaar laten genezen. Om een voorbeeld te geven aan de rest van de bevolking."

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Een rilling gleed door haar lichaam, ze haatte het als hij liefste voor haar naam zette en ze schonk hem een dodelijke blik. Hij hoefde niet te denken dat ze zoiets zou accepteren. Haar blik gleed naar Camille, ze gaf haar groot gelijk. Magie moest verbannen worden volgens Baldair en nu was het ineens nodig. "Jij wilt hun levens op het spel zetten Baldair, je hebt ons zelf verboden om magie te gebruiken, dit zijn je gevolgen. Wij gebruiken het niet.' Ze onderdrukte het extra en keek hem met een kille blik aan maar zijn verhaal ging al verder. "Pardon.."
Verbazing kon ze niet tegen houden en een ijskoud gevoel verspreidde zich door haar hele lichaam. Hoe kon hij.. Het deed pijn om te horen dat familie gedood was om zijn.. Zijn experimenten. Woedend keek ze hem aan, ze voelde de schaduwen om haar heen bewegen. Magie was het krachtigste bij een krachtige emotie, dat had ze aan den lijve ondervonden. "Dit kan je niet maken." Siste ze en ze keek hem aan. Haar altijd zo lichte ogen waren donker geworden, haast zwart terwijl ze haar magie in zich probeerde te houden. "Je hebt het al verboden, dat zou genoeg moeten zijn!" Gaile deed haar uiterste best om zich in te houden en haalde diep adem.
"Ik laat me niet zogenaamd genezen. Vergeet het." Ze schudde haar hoofd en deed een stap weg van de tafel, draaide haar rug er naar toe om rustig te worden. Ze sloot haar ogen en ademde diep in en uit. Ze had het niet onder controle als ze boos was. Al sinds ze jong was hadden sterke emoties haar parten gespeeld. Het maakte het moeilijk voor haar om zich in te houden en ze had geleerd om zich rustig te maken. Ze liet de lucht tussen haar lippen ontsnappen en draaide zich om.
"Jij hebt het beast gedood, dat doe je maar opnieuw elke keer als het verschijnt. Dat is immers de reden waarom je nu regeert. Daar blijft het bij, je laat onze mensen met rust!"
Nooit had ze zich duidelijk afgescheiden van de normale mensen maar ze kon niet toezien hoe hij haar familieleden vermoordde om iets uit te testen. Het liefste brak ze zijn nek en verdween ze, maar de mensen waren dol op hem. Zeker hier in de stad. Ze droegen hem op handen omdat hij het zogenaamde kwaad onderdrukt had. Als hij kwaad wilde.. Hekserij wilde dan kon hij het heus krijgen. "Ik denk dat we beter kunnen vertrekken." Haar blik gleed naar Camille en ze wachtte vragend af, zelf wilde ze hier geen minuut langer blijven. Ze moest naar haar stad toe, de meisjes beschermen, haar familie beschermen. Niemand hoefde deze gruwel mee te maken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Gaile houdt jezelf onder controle, alsjeblieft." fluisterde ze haar nicht toe. Ook bij Camille gierde de woede door haar lijf. Haar vuist op tafel was was niet bepaald een toonbeeld van kalmte. Echter wist ze haar magie onder controle te houden en ze wilde dat haar nicht dit ook deed. Haar duistere ogen, de schaduwen die rondom haar tot leven kwamen. Het was meer dan genoeg om haar op te laten pakken. Baldair wilde hen uitlokken. Hij zocht een reden om hen van het toneel te doen verdwijnen. Een openbare uitspatting van magie was genoeg. Zelf was Camille een toonbeeld van beheersing. Een hart omringd door glas werd er weleens gezegd. Steeds dezelfde strenge uitdrukking als ze publiekelijk verschijnt.
"Ik wil het zien." Antwoordde ze resoluut. Ze kon haar eigen woorden nauwelijks geloven. Het zou haar niet verbazen moest dit geneesmiddel helemaal niet bestaan. Haar magie was gebaseerd op glas. Ze zag door mensen alsof ze door een raam keek. Leugens van waarheid onderscheiden lukte haar vaak moeiteloos, maar Baldair's raam was gevlekt en troebel. Het had haar een ongemakkelijk gevoel gegeven vanaf de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet. Hij koos zijn woorden steeds zo zorgvuldig uit. Het zou haar niet verbazen moest dit één van zijn manipulatieve spelletjes zijn, zonder dat er werkelijk een 'geneesmiddel' bestond. Tevens wilde ze het niet geloven dat zoiets vreselijks werkelijkheid zou kunnen zijn. Enkel wanneer haar eigen ogen het zouden aanschouwen.
"Ik wil het zien, maar denk niet dat ik me ooit voor zoiets zal willen aanmelden. Als je werkelijk een serum als dit hebt kunnen uitvinden met je wetenschap wil ik een voorstel doen. Het glazen leger mag worden ingezet, maar geen enkele heks zal aan je gif worden onderworpen."
"En diegene die er vrijwillig voor kiezen?" Vroeg Baldair nieuwsgierig.
"Ik kan me niet voorstellen dat, dat zal gebeuren, maar zij die een vrijwillige keuze maken zal ik niet tegenwerken. Keuzevrijheid is één van de belangrijkste aspecten van ons zijn, daar stel ik mezelf niet boven. Wat dat betreft, Gaile je bent vrij om te gaan, maar ik zal pas dit paleis verlaten na te hebben gezien hoe u ons wilt uitroeien. Het zou niet de eerste keer zijn dat u een spelletje speelt."
"Camille ik zou niet durven. Wat je deal betreft het klinkt als een perfect aanvaardbaar voorstel. Enkel zij die er vrijwillig voor kiezen worden genezen. Laten we dan nu dit wonder gaan bezichtigen. We hebben allemaal een drukke agenda. Gaile, kom je mee of verkies je te vertrekken?"

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
De fluistering van Camille liet haar beseffen hoe zichtbaar het wel niet was. Het speet haar en bijna direct wist ze zichzelf onder controle te krijgen. Haar krachten in ieder geval, haar moeder was er niet minder om. De schaduwen om haar heen vielen weer stil, haar ogen bleven echter duister. Baldair bracht het slechtste in haar naar boven toe en ze wist dat hij dat wilde. In tegenstelling tot haar nicht was zijzelf altijd vrij in haar emoties geweest. Ze had volledig geleefd zoals zij het noemde. Geliefd, gehuild, angst gevoeld en de meest woeste ruzies gehad. Geen enkele emotie was haar vreemd, ze kon ze echter niet zo controleren zoals ze wilde. Diep haalde ze nog eens adem, hoewel ze bijna stikte in de lucht.
Vol verbazing keek ze Camille aan. Ze wilde het zien.. Haar mond viel bijna open, hoe kon ze dat nou zeggen. Wilde ze werkelijk zien hoe een van hun familieleden zo goed als vermoord werd. Een rilling gleed over haar rug, haar blik gleed even naar Camille. Het duurde wat langer voordat Gaile begreep waarom ze het zou willen zien. Ze wilde natuurlijk zeker weten dat het zou werken.. Als het niet werkte dan werden ze natuurlijk bang gemaakt voor niets.
Het voorstel dat haar nicht deed liet haar een beetje glimlachen en ze keek Baldair aan.. Zou hij dat werkelijk aannemen? Dat verbaasde haar nog meer. Hij.. Degene die het liefste alle heksen zou uitroeien zou een voorstel aannemen waardoor ze zouden blijven leven. Ze kon haar oren bijna niet geloven. In stilte had ze het gesprek gevolgd en keek naar ze. "Ik ga mee. Dit voorstel is een van de weinige dingen die een uitkomst voor al het onzekere zou bieden voor iedereen. Daarnaast zou het glazen leger een enorm voordeel zijn tegenover het Beast." De duistere blik heerste nog in haar ogen maar er speelde een kleine glimlach. Kalm nam ze de stof van haar jurk beet om deze een beetje om hoog te kunnen houden, soms zag je net een deel van haar enkels. Het was en bleef een uitdaging, eentje die ze graag aan de wachters en mensen gaf die ze tegen kwamen. Het was immers al een tijd geleden dat ze weer een geliefde gehad had. Na de fout met Baldair had ze alle liefde afgewezen en ze had het wel weer nodig. Ze wilde bemind en verzorgd worden, ook al kon ze prima voor zichzelf zorgen.
Gaile keek even naar Camille en bleef bij haar nicht, ze wilde haar graag spreken als ze hier weg zouden zijn. Het was een gevaarlijk iets dat Baldair dit serum überhaupt had. Zeker als het ook daadwerkelijk nog werkte. Ontzettend veel mensen zouden gevaar lopen en dat moesten ze zeker tegen gaan.
"Leid ons alstublieft. Wij volgen u wel Baldair." Gaile glimlachte, ze schonk hem een glimlach die hem vroeger altijd gegeven had. Volledig in onschuld en naïviteit, ze wist dat hij daarvan hield. Hij had haar erom bemind, erom geliefkoosd.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Er gebeurde zoveel tegelijkertijd. Geen enkel moment had Camille de tijd Gaile even onder vier ogen te spreken. In tijden zoals deze was het belangrijk als heks solidair te zijn en je familie te steunen. Alleen gingen ze zichzelf hierdoor isoleren. Mensen moesten opnieuw inzien dat ze magie niets hoefden te vrezen. Dat het altijd al een deel van het leven was geweest, maar dat werd hoe langer Baldair de macht had, hoe moeilijker.
"Met plezier." Baldair was een machtsgeile man. Hij genoot er van als anderen deden wat hij zei, zeker twee bloedmooie, machtige heksen. Ze volgden hem naar een lift die diep tot onder het paleis leidde. De ruimtes roken onnatuurlijk naar chemische afkooksels en ontsmettingsmiddel. Camille kon zich niet voorstellen wat zich achter al deze gesloten deuren afspeelde, behalve dat het haar verbeelding te boven ging.
Ze kwamen aan in een kleine ruimte, voor hen een groot scherm dat de ruimte erachter toonde. Daar zat een jonge vrouw, buiten bewustzijn, vastgegespt aan een betonnen stoel die verankerd was in de grond. Er was een poging gedaan haar verwondingen onder make-up en kleding te verbergen, maar het bleef overduidelijk hoe slecht ze haar hadden behandeld.
"Hoe weten we dat ze een heks is?" Vroeg Camille, zich bewust van Baldair's valse karakter.
"Voelen jullie dat niet aan dan?"
"Jawel, maar je kan net zo goed iets hebben uitgevonden dat ons doet denken dat deze vrouw een heks is. Zolang ik haar geen magie zie gebruiken ben ik niet overtuigd."
"Camille moet dit echt. Je weet hoe gevaarlijk heksen kunnen zijn. Het medicijn werkt niet pijnloos. Het is voor haar beter om bewusteloos te zijn."
"Als ik geen manifestatie van magie zie, geloof ik niet dat het werkt en gaat onze deal dus ook niet door." Camilles stem was ijskoud. Ze besefte dat ze het lot van dit meisje enkel maar verergerde. Baldair stuurde enkele van zijn werkgevers om haar te wekken. Zodra ze haar ogen opende keek ze angstig om zich heen. Zij konden haar zien, maar omgekeerd scheen het raam niet door. Baldair gaf de opdracht het medicijn toe te dienen. Zodra er enkele mannen op haar toestapten ontsproot en vuur uit haar vingertoppen. Ze waren beschermd, maar Camille was zeker dat deze mensen er niet zonder enkele stevige brandwonden vanaf zouden komen. Ergens gaf dat haar een goed gevoel. De arm van het meisje werd vastgegrepen, de naald boorde zich door haar huid. Haar vuur laaide hevig op. Ze schreeuwde van de pijn, een geluid dat door merg en been ging. Langzaamaan doofde haar vuur. Verbaasd staarde ze naar haar handen. Ze ondernam nog enkele pogingen, tevergeefs.
Camilles uitdrukking was ijskoud. "Ik heb genoeg gezien. Het leger zal in gereedheid worden gebracht. We kunnen de uitgang zelf wel vinden. Ik neem aan dat het meisje terug naar haar familie wordt gestuurd nu ze geen heks meer is en dus ook geen bedreiging voor de samenleving?"
"Uiteraard, wat het leger betreft ik schrijf u nog wel."
Camille knikte kort. Ze wilde niet bewegen, bang dat het haar over de grens zou trekken tot een gigantische woedeuitbarsting. Wat ze net had gezien. Het ging tegen al het goede in. Zomaar mensen hun krachten afnemen. Het was verschrikkelijk. Ze draaide zich om en wandelde de kamer uit. Ze wilde zo snel mogelijk weg uit deze verachtelijke plaats.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Natuurlijk had hij er plezier aan om hen mee te nemen, hij kon heersen over twee heksen die maar naar zijn pijpen moesten dansen. Nog altijd was het een absurd idee, de krachten van een heks wegnemen. Het leek haar niet eens mogelijk. Ze volgde Baldair naar de lift toe.
Het was vreselijk. Dat was niet eens een mening, eerder een constatering. Alles aan deze man was vreselijk en Gaile bedwong zichzelf enorm door hem niet aan te vallen, het was echter iets wat ze het allerliefste nu zou doen. Ze had zich echter geleerd in te houden. Zelfs tijdens hun korte verstandhouding had ze dat al gauw geleerd. Als Baldair iets wilde dan was het ergens de baas over zijn. Wat het was specifiek maakte in haar ogen voor hem weinig uit, als hij maar de baas kon zijn. Braaf liep ze dan ook verder mee, haar hakken tikten op de vloer en ze gingen met de lift naar beneden toe. Een zachte zucht ontgleed over haar lippen en kort wierp ze een blik naar Camille. Deze plek straalde enkel onheil uit en alles in haar schreeuwde dat ze hier weg moest, dat ze hier niet veilig was.
In de ruimte zat een meisje gebonden. Gaile voelde haar adem stokken, dat was een meisje uit haar stad. Ze liep dichter naar hem raam en probeerde zo min mogelijk emotie te tonen. De woorden van Camille deden haar pijn en ze keek om, keek haar smekend aan. Gaile wist dat het meisje een heks was. Het was maar een korte blik, ze wist echter dat haar nicht er genoeg aan zou moeten hebben. Dat gebeurde echter niet. Camille moest per se een teken van magie zien, de koude stem ging bij Gaile door merg en been. Haar blik gleed weer naar het raam. Ze zag het vuur en hield haar eigen pijn binnen. Ze was na de spuit ontdaan van al haar magie. Hoe was het mogelijk? Verbazing maar vooral verdriet gierde door haar lichaam. Baldair had niet gelogen, hij had een serum waarmee hij hun krachten kon ontnemen. Hij was nog gevaarlijker geworden dan dat hij al geweest was.
Verzonken in gedachten hoorde ze Camille weglopen, Gaile kon het nog niet. Ze bleef door het raam staren en probeerde te bevatten wat ze net gezien had. Ze voelde de aanwezigheid van Baldair in haar buurt en langzaam draaide ze zich om, haar ogen vonden de zijne. Ze wist dat ze Camille achterna moest maar ze kon het niet direct. In stilte keek ze hem aan, ze wist niet wat te zeggen of te doen. Hoe kon ze deze man ooit liefgehad hebben? Het was niet mogelijk.. Hij was een monster en waarom had ze dat toen niet gezien? Hij was nog niet groot en vol betekenis geweest, als ze hem toen al vernietigd was dan was dit misschien uitgesteld of nooit gebeurd. Nu vermoordde ze hem, al zijn mensen en spullen het liefste ter plekke. Het zou echter niets oplossen. Mensen zouden hun als gevaarlijk blijven zien.. Niemand die dan nog aan hun kant zou willen staan. Wat Baldair echter deed ging zo tegen haar natuur in. Hij vernietigde gewoon een deel van een persoon, alsof je een karaktereigenschap afpakte van iemand waardoor deze nooit meer lief of vrolijk kon zijn.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille had eerder al opgemerkt dat Gaile haar niet volgde. Toch stopte ze pas met wandelen in de grote hal van het paleis. Ze wilde geen seconde langer in dat laboratorium vertoeven. Hoeveel heksen zou hij er nog gevangen houden? Tientallen, honderden? Ze had niet meteen tekenen van magie gevoeld, maar het zou haar niet verbazen moest hij daarvoor zijn voorzorgen hebben genomen. Ze zette zich neer aan de rand van de fontein op de binnenplaats en plensde wat water in haar gezicht, hopend dat het meer helderheid zou brengen over wat ze zojuist had aanschouwen.
Het was niet slim om Gaile alleen bij Baldair achter te laten, gezien hun verleden. Hun relatie was niet bepaald geheim gebleven, zeker niet onder de heksengemeenschap. Dat je voor een man als hem lust kan voelen, wist Camille nog wel te begrijpen, maar liefde? Velen dachten dat Baldair en Gaile samenwerkten. Ook Camille had zo haar twijfels. Echter in een situatie zoals deze was Gaile de enige persoon waarop ze kon steunen. Camille was niet blind. Ze had de pijn in de ogen van haar nicht gezien toen ze opdroeg het meisje niet te verdoven. Het wegvagen van magie met een serum als dit, dat zou zelfs voor haar te ver gaan, toch? Vroeger zou ze meteen naar Hadrian zijn gegaan. Hij had haar altijd weten te kalmeren. Hij bracht haar gedachten op orde zodat ze door het bos de bomen weer kon zien en werken naar een oplossing die haar het beste leek. Een traan viel in het water van de fontein. Snel veegde ze haar ogen droog. Dit was niet de juiste plaats om haar emoties de vrije loop te laten. Ze zocht haar ruiter op en gaf hem de opdracht haar koets voor te rijden. Als Gaile niet snel kwam zou ze vertrekken. Er waren altijd nog andere manieren om met elkaar te communiceren.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Niet veel later voelde ze het, zijn streling over haar wang. Haar lichte ogen keken zijn arm af, langs zijn schouder en naar zijn ogen. "Niet doen..' Gaile's fluistering klonk zacht. Zijn grip verstevigde zich echter. Blikken gleden van hun af en hij trok haar dichterbij. Een kort moment voelde ze zijn lippen weer. Kippenvel spreidde zich over haar lichaam, een warm en schokkend gevoel ontstond van binnen. Kort kuste ze mee, duwde hem erna hard weg. Hijgend keek ze hem aan, dat was intens geweest. "Je vermoord mijn mensen Baldair.. Ik heb je verteld dat het niet kan. Ik heb genoeg geleden, doe me niet opnieuw deze pijn." Fluisterde ze hem toe, het klonk zacht en bang. Stil keek ze hem nog een moment aan waarna ze snel weg liep. Weg van die plek.. Weg van de kus.
Haar hakken tikten op de grond, naar de lift die haar weer nar boven bracht. Vanuit daar liep ze versneld daar de grote hal, haar hart bonkte in haar keel. Weer liet hij een gebroken gevoel bij haar achter.. Waarom kon hij haar niet gewoon loslaten? Ze haalde diep adem en versnelde haar pas. Gaile liep naar buiten toe, ze zag Camille tot haar opluchting nog. Ze had op dit moment iemand nodig om bij te zijn. Als ze nu alleen was zou ze breken, alweer. Ze wilde niet meer breken. Niet door wat hij met haar kon doen. "Camille." Fluisterde ze, ze kwam dicht bij haar. "Neem me alsjeblieft mee in je koets. Ik wil nu niet alleen zijn.. Hij kuste me." Ze had haar nodig nu. Stevig nam ze haar hand vast doordat ze zelf helemaal trilde. Haar emoties hield ze binnen maar goed ging dat niet. Ze voelde zich vreselijk.. Hij hield niet van haar.. Dat wist ze best, hij wilde haar gewoon kapot maken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Beide hadden niets van de trotse vrouwen die ze eens waren. Camille kneep bemoedigend in haar hand, niet alleen om Gaile te steunen, maar ook omdat ze zelf steun nodig had. "De koets staat al klaar. We gaan samen naar Eastcliff, daar hebben we een heleboel te bespreken." Op het feit dat hij haar had gekust ging ze niet in. Het was terrein waar ze zichzelf liever niet op begaf. Zeker niet omdat het enkel de oude hekelpunten van vroeger weer op zou halen.
Samen wandelden ze naar het rijtuig. De reis naar haar stad zou zeker drie dagen duren, tijd die te kostbaar was om te verspillen. De koetsier maakte een omweg, tot hij een klein dorpje bereikte. Camille kende deze mensen. In tegenstelling tot velen hadden ze nog wel respect voor magie. Terwijl de koets zijn reis vervolgde werden Camille en Gaile met open armen ontvangen. Er werd hen zelfs speciale kruidenthee aangeboden. Vroeger was het gebruikelijk te leren wat de favoriete kruiden van heksen waren, zeker de opperheksen en hen deze aan te bieden bij ontvangst. Camille verontschuldigde zich en legde uit dat er niet veel tijd was om bij te praten. Toch was de geur van verse muntthee een hele verademing na wat ze net had aanschouwd. Het dorpshoofd begeleidde haar naar een huis. Hier ging Camille voor een glazen raam staan. Ze ademde diep in en uit. Door met haar hand over het glas te gaan veranderde het uitzicht in de troonzaal van het glazen paleis, haar thuis. Gebruik van magie was altijd riskant, maar dit was niets iets waar Baldair haar voor zou oppakken. Ze schaadde niemand door zich op deze snellere manier te transporteren. Hij zou enkel gezichtsverlies leiden bij diegene die nog wel achter magie stonden. Nog steeds met Gailes hand in de hare wandelde ze door het portaal dat ze had gecreëerd. Ze kwamen uit aan de andere zijde, de troonzaal van Eastcliff. In het glazen paleis, zogenoemd omdat het vrijwel volledig uit de glasachtige diamant bestond die Camille bestuurde. Het stond hoog op de kliffen, schitterend in het zonlicht. Het was een prachtige dag. Waarom had Baldair dat voor hen moeten verpesten.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Stil knikte ze, niet meer in staat om iets te zeggen. Gaile was Camille allang dankbaar dat ze haar mee nam. Stil liep ze mee naar de koets en nam plaats. Haar blik gericht op buiten terwijl haar gedachten verder gingen. Hoe moest ze dit een plekje geven? Ook zij wist het niet meer. Ze had zo lang haar best gedaan om hem te vergeten en alles uit te sluiten. Een kus was er maar voor nodig geweest om alles weer omhoog te halen. De pijn in haar hart was er weer en ze haalde diep adem om de duisternis uit te sluiten. Altijd had ze al op het randje geleefd en geëxperimenteerd, vaak samen met haar eerste man. De duisternis had echter de overhand gekregen zodra hij stierf door haar toe doen. Elke nieuwe liefde bracht echter het licht weer omhoog, met elk einde hield de duisternis stand. Nooit liet deze haar los.
Waar ze precies heen reden daar lette Gaile niet op, ze vertrouwde haar nicht. Waarschijnlijk meer dan dat die haar zou vertrouwen. Uiteindelijk stopte ze koets en Gaile volgde Camille eruit. Even keek ze rond in het dorpje en wist een dankbare en dappere glimlach op haar gezicht te krijgen voor de mensen. De geur van zwarte vruchten thee werkte kalmerend en de blik in haar ogen werd rustiger. Ze hield Camille vast en liet zich begeleiden. Het zien van haar magie liet haar nog iets meer glimlachen en ze stapte door het portaal heen. Het voelde deels als thuiskomen, vroeger was ze vaak bij Camille op bezoek geweest, het was nu lang geleden dat ze hier voor het laatst geweest was. "Het is even prachtig als altijd." Met een lieve blik keek ze even opzij naar haar nicht. Ze was zo trots op hoe ze zich zo staande had gehouden terwijl ze dat zelf niet had gedaan. Ze had mensen teleurgesteld, veel mensen teleurgesteld. "Dankjewel." Fluisterde ze haast nog zachter en rustig keek ze haar even aan. Hier was ze veilig, eindelijk,

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld