ORPG | Fallen - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Fallen

Paranoid
YouTube-ster

Paranoid schreef:
“What if the person you were meant to be with could never be yours?”

- Met Mariannammc

Katherine "Kat" Lynn d'Amore - 17

Paranoid
YouTube-ster

Paranoid schreef:
Met oortjes in staart ze het raam uit. Het is een lange rit, zo'n 2 uur van haar hometown vandaan. Dat was ook de bedoeling van haar ouders, daar is geen twijfel over mogelijk. Ze weet dat ze haar nu verafschuwen en niet in haar onschuld geloven, want rechters hebben gelijk en degene die schuldig of niet schuldig worden bevonden moeten er maar mee leven. Vroeger dacht ze er niet zoveel bij na, degene die schuldig waren waren meestal ook schuldig. Maar is ze wel zo onschuldig? Een diepe zucht ontglipt haar mond en ze probeert haar gedachten ergens anders neer te zetten. Schuldig of niet, ze gaat alsnog naar de kostschool voor probleemkinderen. Beter dan taakstraf of de gevangenis, natuurlijk. Ze ziet in haar ooghoeken dat haar moeder zich omdraait. Haar lippen bewegen, maar ze verstaat niet wat ze zegt. Ze blijft uit het raam kijken en haar moeder trekt een oortje uit haar oor. "Ik was muziek aan het luisteren" zegt Kat. "Oké, maar we zijn er" zegt haar moeder. Met fronsende ogen kijkt ze naar buiten. Ze had niet gemerkt dat ze in de tussentijd stilstonden. "Top" antwoordt ze. Kat stapt uit en loopt naar de achterbak. Haar vader doet de achterbak open en pakt de koffers uit de kofferbak. "Lieverd, ik weet dat het moeilijk is en je weet dat we je niet hierheen wilden sturen. Het kon niet anders, dat begrijp je toch wel?" Kat kijkt naar haar moeder en haalt haar schouders op. Ze besluit haar moeder een knuffel te geven en voelt een traan uit haar oog komen. Snel veegt ze die weg. Ook haar vader komt erbij. "We zien je tijdens de vakanties en af en toe in het weekend, oké?" Zegt hij. Kat knikt. "De directeur wacht op je bij de deuropening." Kat pakt haar twee koffers en begint te lopen. Ze zwaait nog eventjes naar haar ouders en haalt een diepe zucht als ze voor de deur staat. "Daar gaan we dan" mompelt ze in zichzelf. Ze loopt naar binnen. Een wat oudere grijsharige man in een bordeaux-rode pak staat uit het raam te kijken, met zijn rug naar haar toe. Ze hoort hem praten, dus hij zit waarschijnlijk aan de telefoon. Hij heeft haar nog niet horen binnenkomen. "Nee, ik heb je specifiek vermeld dat het voor volgende week af moest zijn." Hoort ze hem zeggen. Ze bestudeerd zijn pak nauwkeurig. Ruit-achtige vormen zijn afgebeeld op zijn jasje. Ze begint zachtjes met haar keel te schrapen, omdat ze het wat ongemakkelijk vindt om hier te blijven staan. De man draait zich abrupt om en zet meteen een glimlach op. "Katherina! Welkom. Een momentje hoor." Ze knikt en kijkt de gang binnen. Ze heeft de kans nog niet gehad om de school te bestuderen. Het zag er muf uit, weinig kleuren en het was er doodstil - op de man na. Het gebouw was donkerbruin en vanbinnen waren alleen de kleuren grijs, bruin en zwart te zien. Er hingen wat schilderijen in de gang die nogal beangstigend waren. Ze loopt er naar eentje toe. "De school in 1934." Las ze. Het zag er precies hetzelfde uit als nu, maar dan met andere studenten op afgebeeld. Ze hadden allemaal dezelfde kleding aan. "Zo, Katherina, zal ik je dan even een korte rondleiding geven?" Ze draait zich om en haalt haar schouders op. "Waarom niet."

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:

Dave Swings - 19
Ik laat een kleine glimlach zien als ik Rowan, mijn vriend hoor praten. "Ik ben serieus Dave. Ik weet dat we elkaar pas twee jaar kennen maar je bent zo belangrijk voor me geworden." hij neemt een slokje van zijn bier en krabt in zijn nek. Rowan kan moeilijk zijn gevoelens uiten. Hij is iemand die voor alles openstaat, die weet wat die wilt en die echte doelen heeft in het leven. Dingen waar hij naar kan streven. Dingen waar hij naartoe kan werken. Ik klop een paar keer op zijn schouder en laat hem een glimlach zien. Voor hem is dat al genoeg. Hij begrijpt mij in seconden. "Ik ben ook blij dat we elkaar hebben leren kennen." ik slik bij het horen van mijn eigen woorden. Ik hou van Rowan. Maar ik weet dat onze vriendschap niet lang kan en zal duren. Ik weet dat zodra hij weet wat er met mij aan de hand is hij niks meer van me wilt weten. En dat is het moeilijke. Ik kan geen vriendschappen opbouwen, geen relaties starten of überhaupt dromen van een gezin. "Kom op man, straks kom je nog te laat." Rowan legt zijn bier op tafel en trekt zijn autosleutels uit zijn jaszak. Ik knik en trek mijn koffer mee richting de auto van Rowan. Ik moet vandaag naar een kostschool. Doordat ik teveel gestolen heb, veel in aanraking ben gekomen met justitie en één keer vals beschuldigd ben van verkrachting. Het klinkt heftig. Maar het waren voor mijn gevoel geen grote dingen, waar wel grof op word gereageerd. "Het komt wel goed." Rowan gebaart dat ik in moet stappen. Ik knik, doe de autodeur open en stap de auto in. Het kan mij niet meer schelen wat er gaat gebeuren. Ik kom er vroeg of laat toch vanaf. Het is niet alsof ik niet genoeg tijd heb. "Hebben ze soms mooie meisjes op de kostschool?" ik lach en haal mijn schouders op. Mooie meisjes is het laatste waar ik aan denk. De laatste keer dat ik verliefd ben geweest is het niet goed afgelopen. En ik kan alleen maar hopen dat het niet nog een keer gebeurd. "Je hebt niet veel spullen bij je." ik rol mijn ogen. "Nee, ik denk niet dat dat nodig zal zijn aangezien ik elke dag in een uniform moet lopen." Rowan kijkt me even geschokt aan maar herstelt zichzelf snel. "Ohja, nouja komt goed we zijn sowieso in het weekend samen en in de vakanties kunnen we altijd nog wat doen." ik knik. ""Ja, natuurlijk." als we na een tijdje praten en plannen proberen te maken aangekomen zijn bij het gebouw pak ik mijn koffer en geef Rowan een vlugge knuffel. "Nou ik zie je nog man, succes hier"." "Ja dankje. Jij ook succes met je school." Rowan lacht en stapt zijn auto in waarna hij toeterend weg begint te reiden. Ik bekijk het gebouw en een zucht verlaat mijn lippen. Het ziet er nog erger uit dan ik had gedacht.

Paranoid
YouTube-ster

Paranoid schreef:
De directeur loopt naar haar toe. Hij maakt een raar klopgebaartje op zijn hoofd en kijkt Katherina aan. "Bijna vergeten mezelf voor te stellen. Ik ben meneer Rijs." Hij steekt zijn hand naar haar uit. "Katherina, maar dat wist u al." Zegt ze, als ze zijn hand schudt. "Top. Jij bent een van de twee nieuwe leerlingen die we vandaag binnenkrijgen, we wachten nog even op de andere jongeman en dan kunnen we met de tour beginnen." Zegt hij, terwijl hij uit het raam kijkt, omdat hij war getoeter hoort. "Ah, dat moet hem waarschijnlijk wel zijn." Katherina kijkt eerst heel nonchalant naar buiten via het raam en ziet een jongen op de deur af komen lopen. Hij lijkt een stuk ouder, maar ouder dan 21 schat ze hem niet. Fronsend kijkt ze hem aan, kent ze hem ergens van? Een vaag gevoel ontstaat in haar maag, alsof ze hem al eens eerder heeft gezien. Het is net een vage herinnering die ze niet kan plaatsen in haar hoofd en waarvan ze vrijwel zeker weet dat ze die ook niet heeft meegemaakt, sinds ze nauwelijks vrienden had in haar middelbare schooltijden en zelfs in de basisschooltijden. Ze was altijd wel het buitenbeentje geweest, maar ze vond het nooit zo erg. Ze is heel erg op haar zelf gesteld. Ze bestudeert zijn gezicht goed, ook al kan ze hem niet al te goed zien in de verte. Hij had een aantrekkelijk gezicht, dat zeker. Ze kon de herinnering niet plaatsen, er was iets raars aan de hand. Een zwart gat waar ooit haar herinneringen hadden gezeten. Katherina voelde dat die herinneringen nog ergens in haar geheugen rondzweefden, maar ze kon er net niet bij – als een woord dat op het puntje van je tong ligt, maar je nét niet precies weet. Als ze ziet dat hij de deur binnen komt, probeert ze haar gedachten ergens anders te zetten om normaal over te kunnen komen. De directeur begint al met praten. "Zo, jij bent vast Dave? Goed, dan zullen we even beginnen met de rondleiding."

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:

Dave
Ik bevries als ik haar zie. Kat. Mijn hart begint duizenden keren sneller te bonken en het voelt alsof ik geen lucht meer binnen krijg. Het is haar. Al had ik zo erg gehoopt haar nooit meer te zien, haar te vergeten. Het komt er niet van. Nooit niet. Ik probeer mezelf te herstellen en knik bij het horen van de vraag. Ze is nog mooier dan ik me kan herinneren... Maar ik zal niet meer voor haar vallen. Ik kan me best staande houden, ik kan haar weerstaan. En dit keer echt. Ik kuch en loop achter Rijs aan de gangen door. Het gebouw is erg donker. Dat is het eerste wat me opvalt. Het lijkt alsof ze hier bijna geen ramen hebben. Net een gevangenis. "Ik hoop dat jullie alles nu begrijpen, dit zijn de sleutels van jullie kamer. En onthoud: de regels mogen hier niet gebroken worden." ik knik en neem de sleutel aan die hij in mijn hand drukt. Ik moet eerlijk toegeven dat Kat al mijn aandacht heeft opgeëist. Ik weet wat ze met mij kan doen, en ik weet ook hoe het allemaal gaat eindigen. Ik wil het niet nog eens. Ik wil niet nog eens de pijn meemaken. Ik wil dit keer sterk blijven. Ik begin de gangen door te lopen opzoek naar kamer ''205'' ik neem aan dat ik daar moet zijn aangezien dat nummer aan mijn sleutel hangt. Ik verafschuw deze plek nu al. Het ziet er meer uit als een gevangenis dan een kostschool. Al moet daar misschien niet zoveel verschil in zitten. Ik trek mijn koffer met me mee en neem mijn telefoon in mijn hand. Rijs heeft niks uitgelegd over het gebruik van mobiele telefoons, dus ik neem aan dat je er een in je bezit mag hebben. Snel stuur ik Rowan een appje en blijf stil staan als ik eindelijk ben aangekomen bij kamer 204. Ik wil Kat zoveel mogelijk vermeiden, en ik hoop dat het me gaat lukken. Ik weet dat het niet goed is. Voor ons beide niet.
-

Sorry zit op mn telefoon denk dat het een beetje kort is

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld