Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Strange

Paranoid
YouTube-ster

Paranoid schreef:
- Met Nathaliia

Aleksei Philippe Averin

Account verwijderd

schreef:

Samuella Jacomina Leblanc - 20 years old.
Later: Elizabeth Taylor Leblanc - 19 years old.

Mijn begin komt hieronder.

Account verwijderd

schreef:

4 augustus 1942.

Het leek wel een gekkenhuis. De chaos in het kleine ziekenhuis was duidelijk aanwezig. Elke keer kwamen er mensen binnenstromen. Soldaten, kinderen, gewone burgers. De meesten leken dood te zijn. Hoewel het vreselijk was om die mensen aan te zien, Samuella hield ervan om mensen te helpen. Meestal was er een kleine kans dat iemand het overleefde, maar toch vond ze het geweldig wanneer ze een mensenleven had gered. Ook al was ze een verpleegster hield ze ervan om mensen te helpen en hun verhalen te horen. De oorlog was in volle gang en steeds meer mensen leken door de jaren heen binnen te komen. In het kleine ziekenhuis was er niet genoeg plek voor iedereen, soms moesten twee mensen op één bed. Gelukkig was dat nu niet geval; er was nu genoeg plek.
'Samuella je moet meteen helpen. Er is een ernstig gewonde jongen gekomen. De identiteit is onbekend', een paar doktoren kwamen naar binnen en meteen vroegen ze haar om hulp. Zonder na te denken liep ze op een snelle tempo naar de eerst volgende bed toe en maakte ze het klaar voor gebruik. De persoon werd op het bed gelegd. Hij was bewusteloos en zijn wonden zagen er ernstig uit. Samuella pakte meteen een schaar om vervolgens zijn kleding door te knippen. Een andere was al bezig met alles opmeten en te controleren. Zonder naar de andere te kijken begon ze de wonden te ontsmetten. Het waren er erg veel. Was hij een soldaat? Aan zijn uniform te zien zou het kunnen. Jammer genoeg had ze geen tijd om erover na te denken. Zijn leven was voor nu belangrijker dan zijn identiteit. Op de ontsmette wonden legde ze verbanden neer, nadat ze er een zalf erop had gedaan. Haar handen zochten de zakken van de uniform af. Een klein kaartje kwam tevoorschijn. 'Zijn naam is Aleksei Averin. Geboren in 1920, wat hem 22 maakt', vertelde ze. Haar ogen liet ze even rustten op de dokter, waarna ze net had gezien dat hij knikte. 'Leg maar alvast wat pijnstillers en water neer. Dat zou die zeker nodig hebben. Hij kan ieder moment wakker worden', nadat ze had geknikt liep ze weg van het bed, op zoek naar pijnstillers en water.

Paranoid
YouTube-ster

Paranoid schreef:
Hij wist niet precies wat het was dat hem gewekt had. Wellicht was het de oorverdovende stilte die hem omringde, het holle gevoel in zijn maag of zijn lichaam dat op een willekeurig punt besloten had dat het tijd was om wakker te worden. Een wazig beeld met een fel licht kwam tevoorschijn. Langzaam knippert hij met zijn ogen, terwijl hij probeert te oriënteren waar hij zich op dit moment bevindt. Hadden ze hem gevangen genomen? Hij probeert zich te herinneren wat er allemaal is gebeurt. Zijn gedachten waren één grote puinhoop. Een zwart gat waar zijn herinneringen hadden gezeten. Aleksei voelde dat die herinneringen nog ergens in zijn geheugen rondzweefden, maar hij kon er net niet bij – als een woord dat op het puntje van je tong ligt, maar je nét niet precies weet. Langzaam probeert hij de stappen terug te gaan. Hij herinnert zich een feestje waar veel werd gedronken. Vage beelden komen tevoorschijn, allemaal door elkaar gehusseld. Hij kan niet plaatsen wat deze beelden met elkaar te maken hebben. Een steek van pijn gaat door zijn hoofd heen en hij begint te kreunen. Hij hoort stemmen, maar hij verstaat niet wat ze zeggen. Hij probeert om zich heen te kijken en ziet een vaag silhouet van een vrouw. "Hallo?" mompelt hij. Na enkele minuten beseft hij zich waar hij zich bevindt en verschrikt staat hij rechtop. Hij haalt de bedrading met een ruk van zijn lichaam af.

Account verwijderd

schreef:
Algauw kwam Samuella terug en zag ze dat de patiënt wakker was. Snel legde ze alle spullen op het nachtkastje. 'Meneer, hoe voelt u zich? Kunt u me horen?', vroeg ze. Hij leek geschrokken te zijn en niet weten wat er aan de hand was. Het kon zijn dat hij een hersenschudding zou kunnen hebben, misschien zelfs geheugenverlies. Dit was iets wat een dokter moest onderzoeken. Samuella was hier niet voor opgeleid. Net wanneer ze een dokter wilde roepen stond hij op en begon hij alles van zijn lichaam te halen. 'Ho! Meneer, wat bent u aan het doen? U moet rustig aan doen. We willen u alleen helpen', zei ze geschrokken. Ze probeerde zijn handen te stoppen, door zijn polsen beet te pakken. Hij leek erg verschrikt, niet wetend wat er aan het gebeuren was. 'Rustig aan, u bent in het ziekenhuis. U heeft heel wat wonden opgelopen. Weet u uw naam nog?', ze pakte zijn polsen stevig beet om hem vervolgens voorzichtig op het bed te leggen. De draden lagen rond gezaaid op de grond waarna ze kort haar hoofd schudde. Toch liet ze de draden voor wat het was en keek ze daarna naar de donkerharige jongen. 'U moet dit innemen en het water opdrinken, dit zijn pijnstillers', legde ze uit. Haar handen grepen de tabletten en en de glas met water om het vervolgens aan hem te aangeven. Wanneer er een dokter langskwam riep ze hem, waarna hij vervolgens hun kant op liep om alles weer terug op zijn plek te zetten.

Paranoid
YouTube-ster

Paranoid schreef:
Aleksei schudt met zijn hoofd. Hij voelt dat de wonden beginnen te genezen. Het zweet brak zijn voorhoofd uit, omdat hij niet wilde dat ze erachter zouden komen. Dit was de scenario waar hij bang voor was, maar nooit echt dacht dat het zou gebeuren. Hij had waarschijnlijk te veel wonden opgevangen, waardoor hij bewusteloos op de grond viel. Hij voelt aan zijn achterhoofd, kleine beetjes bloed druppelden eruit die zich al snel omzetten in een korst. Wanneer zijn lichaam niet werkt, tijdens de bewusteloosheid dus, helen zijn wonden niet zo gauw. Hij moet hier zo snel mogelijk weg voordat er mensen achter zullen komen. Hij voelt twee warme handen tegen zijn koude polsen aan en kijkt haar verschrikt aan. Hij duwde het water en de pijnstillers uit haar handen. "Ik weet waar ik ben. Ik voel me prima, er is niks aan de hand." Zegt hij, naarmate hij verder gaat met opstaan. Hij kijkt haar hoopvol aan. Hij wilt haar niks aandoen, maar hij moet echt weg. Hij staart in haar ogen en naar haar gezicht. Groenblauwe ogen, net als de oceaan. "Bent u niet iets te jong om als verpleegster te werken?" Vroeg hij zich af. Hij schat haar niet ouder dan 21. Hij ziet de dokter deze kant oplopen en schudt zijn hoofd. "Ik heb dat soort spul niet nodig, ik heb thuis medicatie. Ik moet naar huis, dus laat me alsjeblieft gaan."

Account verwijderd

schreef:
De pijnstillers en het water vielen uit Samuella's handen nadat de patiënt die uit haar handen sloeg. Ze had gedacht dat hij gek was geworden. Het zou zomaar kunnen. 'Toch moeten we u onderzoeken voor ziektes. Uw wonden kunnen elk moment ontsteken', vertelde ze, waarna ze haar ogen even op zijn bovenlichaam liet glijden. Met grote ogen keek ze naar de wonden. Of beter gezegd, geen wonden. De wonden zijn ondertussen korsten geworden en het leek alsof ze steeds kleiner werden. Zijn vraag of ze te jong was om hier te werken hoorde ze niet eens. 'Dit is onmogelijk..', fluisterde ze tegen zichzelf. De dokter leek al aangekomen te zijn maar met een frons keek hij naar de jongen die op was gestaan. 'Het lijkt erop dat hij naar huis kan, zijn wonden zijn geheeld. Sinds wanneer ligt hij hier?', vroeg de dokter. Het was zeker niet langer dan één uur. 'Ja, u heeft gelijk. Ik handel het wel af', vertelde ze, waarna ze gedag zei tegen de dokter.
Haar ogen liet ze rusten op de jongen met de lichte ogen. 'Dit is onmogelijk... Hoe kunt u zo snel genezen?', vertelde ze, waarna ze hem met grote ogen aankeek.

Paranoid
YouTube-ster

Paranoid schreef:
Aleksei's gedachten slaan op hol, hij moet hier zo snel mogelijk weg. Hij kijkt naar zijn wond op zijn arm, de korstjes beginnen zich langzaam te vormen in een donkerrood-achtige kleur. Hij probeert zijn arm te bedekken met zijn hand, maar er waren nog meer wonden te bevinden op zijn lichaam. Hij kijkt haar wanhopig aan, wanneer de dokter binnen komt lopen. Langzaam ziet hij haar ogen groter worden, dit was het dan. Ze weet het, ze ziet de wonden genezen. Ze zullen er achter komen. Duizenden scenario's speelden er door zijn hoofd en ze eindigden bijna allemaal slecht, moeilijk kan hij een jonge vrouw overtuigen om het aan niemand te vertellen, vooral geen verpleegster. Hij haalt diep adem als hij hoort wat de dokter zegt en bereidt zich voor op de ergste situatie mogelijk. Nadat hij haar antwoord had gehoord en de dokter de kamer uitliep liet hij zijn adem opgelucht uitgaan die hij langer dan normaal had ingehouden. Had ze nou niks tegen de dokter gezegd? Hij ziet haar dichterbij komen en met een zachte, maar toch verbazende toon met hem praten. "Ik.. ik zei toch dat ik geen hulp nodig had. Ik genees snel door de medicatie die ik heb. Mag ik nu naar huis?" Hij wist dat het een slap excuus was en had het gevoel dat ze er niet genoegen mee zou nemen, maar hij moest het proberen.

Account verwijderd

schreef:
'Medicatie? Welke medicatie? Zou u misschien kunnen laten zien welke medicatie u gebruikt? Dat zou veel mensen kunnen redden', vertelde ze. Haar ogen liet ze over zijn bovenlichaam glijden. Opeen abnormaal snelle tempo waren de wonden aan het genezen. Het leek bijna onmogelijk, hoewel ze het echt zag. Langzaam schudde ze haar hoofd. 'U kunt niet naar huis. U moet nog op ziektes getest worden en er moet bekeken worden of er niks is geïnfecteerd. Ik verzoek u om terug te liggen', zei ze. Hij leek in paniek te zijn. Was dat omdat hij bang was voor ziekenhuizen? Misschien was hij gewoon bang voor naalden, maar dat zou niet logisch zijn. Ze zaten midden in een grote oorlog waarin ze elk moment dood konden gaan. Naalden was een laatste zorg.

Paranoid
YouTube-ster

Paranoid schreef:
Aleksei zucht. Hij weet dat hij hier niet onderuit kan komen, de zuster blijft maar doorvragen. Niet dat hij haar de schuld kan geven, hij zou waarschijnlijk precies hetzelfde hebben gedaan. "Luister, sommige dingen moeten onverklaard blijven voor de buitenwereld. Anders ontstaat er chaos." Hij probeert in zijn gedachtes nog meer excuses te bedenken, maar tevergeefs. Ze zal koppig blijven doen, dat zonder twijfel. "Ik heb geen ziektes. Sterker nog, ik kán geen ziektes oplopen." Hij kijkt naar zijn wonden die inmiddels nu helemaal zijn genezen, geen korst is meer te zien. Alleen nog een hele vage roze-achtige kleur en hij wijst er naar. "Ziet u dit? De wonden die ik een paar minuten geleden had zijn verdwenen. U en ik weten allebei dat ik in de tussentijd niet thuis was, dus het kan niet aan een soort wonder medicatie hebben gelegen. Wat denkt u dat het is?" Vraagt hi raar genoeg heel kalm. Hij ziet niet zo goed wat hij haar precies gaat vertellen en of hij het haar überhaupt gaat vertellen is ook de vraag. Kan hij wel iemand die hij net heeft ontmoet vertrouwen? Iets in hem zegt van wel, maar misschien is dat gewoon omdat ze prachtig is. 'Mooiheid is niet alles, weet je. Ze kan je alsnog verraden.' Hij grijpt even naar zijn hoofd, hopend dat de stem weg zal gaan. Hij wil nu niet raar overkomen, omdat ze hem dan wel hier in het ziekenhuis zal laten blijven. Soms heeft hij last van stemmen in verband met alles wat hij heeft meegemaakt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld