Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

[ORPG] The Selection - Don't bother

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Ik wilde niet eens een korte beschrijving doen, want je hebt gelijk ik houd me er niet aan. JOE

Gabriel Ihrian Donovan - 23

Elise Avriana - 19 - Caste 5

Zal ik beginnen, of jij?

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Ida Shepperd ~ caste 8 ~ 20

Darwin Wishaw ~ caste 6 ~ 22

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Ik ben maar gewoon begonnen als de meiden net binnen zijn?

Gabe liep rondjes door zijn studiekamer terwijl hij zich af vroeg of hij niet een enorme fout beging. Zojuist had hij via een dienstmeid vernomen dat de meisjes gearriveerd waren in het paleis. Dat betekende dat de selectie op het punt stond om te beginnen. Nouja, hij was al begonnen.. Tenslotte was er al een hoop uitgezonden en waren de meiden al een paar dagen onderweg om bij het paleis aan te komen. Het betekende dat de selectie bijna begon voor hém, en dat zijn aandeel hierin steeds belangrijker werd. Het zou vandaag, en vanaf nu, zijn taak zijn om de meisjes te leren kennen en hen ze langzamerhand te elimineren tot er maar één over zou blijven. Een meisje met wie hij uiteindelijk zou moeten trouwen. Geërgerd streek Gabe met zijn hand door zijn haar, wat een onzin was het eigenlijk als hij het allemaal bij elkaar op een rijtje zetten. Binnen een tijdspanne van een paar weken zou hij zijn bruid moeten kiezen, zijn toekomstige vrouw en koningin. Het voelde belachelijk om er op deze manier over na te denken, maar het was iets dat hij in zijn leven geleerd had om te doen. Hij bekeek alles zo rationeel mogelijk, pure logica .. De enige manier waarop dingen niet te dichtbij kwamen, zo lang hij zijn leven bekeek alsof het over iemand anders ging leek het minder bizar. Maar hij vroeg zich af of hij dit wel kon volhouden. Hoe groot was de kans dat hij daadwerkelijk verliefd zou worden op een van deze meisjes? Het leek belachelijk, volkomen idioot. En zo voelde hij zich ook.
Met een zucht plofte Gabe in een van de leunstoelen neer, die naast een groot bureau stond. Op het bureau lagen stapels boeken en papieren, een klein deel van de verzameling die hij momenteel bestudeerde. Hij wierp een blik op zijn zakhorloge en stopte het weer weg, hij had nog ongeveer 20 minuten voor hij zich beneden moest laten zien. En dan zou alles beginnen.
Waar was Darwin? Hij zou hoogstwaarschijnlijk druk bezig zijn met alle voorbereidingen. Maar Gabe wilde dat hij een vriend had om mee te praten, iemand die hem echt kende, voor hij aan dit toneelstuk begon.

Elise friemelde zenuwachtig aan de ruches op haar rok en voelde hoe er meerdere blikken op haar gericht waren. In de grote zaal waren meerdere meisjes samengekomen en bijna iedereen leek net zo ongemakkelijk als zij zich voelde. Al waren er ook een paar meiden die lachend bij elkaar stonden in een clubje en continu met hun haren zwiepte. Het waren sowieso Twee's, of misschien Drie's, meiden die zich veel te goed voelde en vastbesloten waren om er met de prijs vandoor te gaan. De prijs. De prins, scheelde maar een paar letters, en zoals iedereen nu bij elkaar stond leek het wel degelijk alsof iedereen het zo benaderde. Belachelijk eigenlijk, gezien het over een levend wezen ging, een mens met gevoelens.
Elise streek de plooien van haar ijsblauwe lijfje glad en met moeite ging ze op een bankje zitten, een beetje verder weg van de andere meiden. Het geklets en gegiechel maakte haar zenuwachtig, en ze kon er niet tegen gezien er van alles nu op haar zenuwen werkte. Elise vlocht haar vingers in elkaar en richtte haar blik strak op het tafeltje voor zich. Over ongeveer een kwartiertje zou de prins arriveren, was hen net verteld, en ze was nog steeds onder de indruk van de metamorfose die ze was ondergaan. Haar haren zaten in de krul en waren half opgestoken, en haar gezicht was subtiel maar elegant opgemaakt met donkerblauwe tinten en wat glitter hier en daar. Ze was het niet gewend er zo uit te zien en zulke luxe om zich heen te hebben. Ze hoopte vooral dat ze hier iemand zou ontmoeten bij wie ze zich zichzelf zou kunnen voelen. Misschien kon een van de andere meiden haar vriendin worden? Ze ging er niet van uit dat de prins haar zou kiezen, maar ze wilde er alsnog het beste uithalen. Al was het maar voor haar familie.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Nog nooit was het zo druk geweest in het paleis. Er werden extra wachten ingeschakeld, bedienden renden van hier naar daar, de keuken was een grote chaos. Alles moest tot in de puntjes perfect zijn voor de aankomst van de 35 lieftallige jongedames die om het hart van prins Gabriel zouden strijden. Darwin had zo zijn bedenkingen bij deze hele traditie al hield hij er zijn mond over. Uiteindelijk was het ergens wel goed dat de prins trouwde met iemand van het volk. Het was vreemd dat Darwin niet eens wist hoe Gabriel tegenover het hele gebeuren stond. Ze hadden er nooit echt veel over gepraat, alsof hij het zo lang mogelijk had willen uitstellen. Caecilia gunde hem geen minuut rust. Ze stond in voor de begeleiding van de meisjes en Darwin moest haar daarbij helpen. Ze zouden immers nooit leren dansen zonder een fatsoenlijke danspartner. Darwin had nooit een vast takenpakket gehad. Hij had in de keukens gewerkt, de tuinmannen geholpen, de bibliotheek op orde helpen zetten. Als er ergens veel werk was, werd hij ingeschakeld. Door de jaren heen was hij beginnen vermoeden dat hij niet zozeer als werkkracht was aangenomen, maar meer als vriend voor de prins. Ze waren ongeveer even oud en Darwin was er al snel achter gekomen dat het leven van een kroonprins vaak best eenzaam kon zijn. Als twaalfjarige had hij zich niet teveel aangetrokken van protocols en beleefdheidsregels en zo waren ze voor het eerst met elkaar in contact gekomen. Nu zoveel jaren later rende hij met een stapel papieren naar Gabriels studiekamer. Voor aankloppen was er geen tijd. "Ok je hebt precies twintig minuten voor aanvang. Caecilia heeft me alle vragenlijsten meegegeven van de geselecteerde meisjes. Ze vroeg of je ze nog een laatste keer zou willen doornemen en een lijst kon opstellen met de volgorde waarin je hen straks tijdens het ontbijt wilt spreken. Ben je zenuwachtig om hen voor de eerste keer te ontmoeten?" Hij zakte uitgeput neer in één van de fauteuils bij de boekenkasten. "Caecilia weet wel hoe ze iemand moet afmatten, al heeft ze wel smaak. Kijk wat ze me laat dragen." Voor de gelegenheid mocht Darwin een chique kostuum dragen. Nog nooit hadden er zo'n luxueuze stoffen rond zijn lichaam gezeten en Darwin was het soort jongen dat nog steeds kinderlijk plezier aan de kleinste dingen beleefde.

Ida kon het nog altijd niet geloven. De marmeren gangen, de muren met gigantische portretten, de rijkelijk versierde lusters. Het leek het decor van een droom. Moesten haar broers er niet zijn geweest, had ze zelfs nooit de vragenlijst ingevuld. Haar ouders waren immer radicaal tegen de selectie en vooral tegen de deelname van hun enige dochter. De brief was als een messteek in hun rug geweest. Ze hadden ruzie, wilden dat Ida zich meteen terugtrok uit de competitie. Gelukkig kon ze op de steun van haar broers rekenen. Ze waren achten. Ze hadden nood aan elke cent die ze konden bemachtigen. Zeker door de strenge winter van vorig jaar. Nu ze was geselecteerd, was terugkrabbelen geen optie, daarom dat ze nu hier was, in het paleis, samen met 35 andere meisjes waarvan de meesten haar neerbuigende blikken toewierpen. Hoewel ieder van hen er prachtig uitzag, wisten ze allemaal wie uit welke kaste kwam, of toch ongeveer. Het was de manier waarop sommigen zich meteen thuis leken te voelen binnen deze omgeving. Hoe dit alles voor hen haast normaal leek. De manier waarop anderen onzeker over de vloeren schuifelden en vol bewondering hun omgeving in zich op namen. Zelfs al was dit een prachtige plaats, toch mistte Ida haar thuis en haar familie. Ze had nood aan iemand om mee te praten. "Ik weet niet waar ik het meest naar uitkijk. Het zien van de prins of het ontbijt dat ons zal worden geserveerd," zei ze terwijl ze plaatsnam naast een meisje met een blauwe jurk en wit opgestoken haar. Ze herkende haar gezicht van de uitzending van gisteren, maar kon zich haar naam niet meer herinneren.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Gefrustreerd bedacht Gabe zich dat hij de hele selectie nu direct zou afblazen. Het was ook gewoon je reinste onzin dat hij deze schandalige vertoning moest doorzetten. Hoe ging hij ooit een meisje kiezen uit 35 gegadigden, die zich waarschijnlijk allemaal verheugde op een ontmoeting met de kroonprins. Hij wreef met zijn vingers over zijn slaap aan beide kant van zijn hoofd, hij had hoofdpijn. Iets dat steeds vaker gebeurde de laatste tijd, al dacht bij zelf dat het aan de stress lag. Peinzend liet hij zijn blik over de schilderijen in de kamer gaan. Één groot schilderij was een portret van zijn ouders, die elkaar ook op deze manier hadden leren kennen. Zijn moeder had hem voornamelijk weten over te halen dat dit zo slecht niet was. Het was minder erg dan simpelweg aan iemand uitgehuwelijkt worden, al verschilde het niet veel. De kans dat tussen die 35 meisjes, er een meisje zat dat hij leuk zou vinden was best groot. Maar ergens diep van binnen vroeg hij zich af of het ook zijn zielsverwante zou zijn. Als dat al zou bestaan.
Gabe werd opgeschrokken uit zijn gedachten toen er een persoon de kamer binnenkwam, met zijn handen vol papierwerk. Hij kreunde van tegenzin, want hij had zo het idee dat die stapel papieren voor hém bedoeld waren. Darwin plofte naast hem neer en Gabe moest onwillekeurig een beetje grinniken, hij zag er anders uit. Volledig opgedoft, niet verkeerd, maar gewoon heel anders. 'Dat meen je niet toch' zei Gabe, nu nog gefrustreerder dan daarvoor. 'Ik heb ze allemaal al doorgelezen.' mompelde hij, maar hij pakte de stapel uiteraard toch aan en begon er doorheen te bladeren. Het was moeilijk om zich niet te laden afleiden dus hij had een speciale stapel gevraagd waarop de foto's van de meisjes niet te zien waren. Zo kon hij een selectie maken van de meisjes die hij als eerste of als laatste wilde zien, puur gebaseerd op de ingevulde vakjes onderaan. De extra optie om iets op te schrijven, een hobby, iets wat ze goed konden. Iets wat hen minder een nummertje zou maken, maar echt een mens. Hij selecteerde er een paar die hij als laatste zou spreken en 2 meisjes die hij als eerste wilde zien, en begon de rest van de stapel toen een beetje door elkaar te schudden. Wat maakte het nou eigenlijk allemaal uit? Hij had gister bij de uitzending een aantal meiden voorbij zien komen die ontzettend knap waren, een paar meiden die duidelijk verlegen waren, bang, opgewekt.. Het was zo veel allemaal.
Hij keek naar Darwin toen die hem een vraag stelde. 'Ik ben niet zo zeer zenuwachtig, als wel doodsbang.' zei hij, en hij grijnsde om zijn flauwe grapje. Al zat er wel iets van waarheid in. 'Straks zijn ze allemaal ontzettend onaardig' zei hij plagend. 'Nee.. ik weet het eigenlijk niet. Ik laat het maar gewoon over me heenkomen. Ik krijg mijn gedachten nu toch niet op een rijtje.'
Hij lachte om de volgende opmerking van Darwin. 'Tja, het is tenslotte haar baan. Al moet ze wel oppassen dat die meiden niet allemaal in katzwijm gaan voor jou, in plaats van voor mij.' zei hij met een grijns.

Elise merkte dat ze aan de velletjes van haar vingers aan het trekken was, een slechte gewoonte die ze had aangenomen toen vorig jaar haar oma was overleden. Haar oma was de vrouw geweest die haar en haar jongere broertje en zusje had opgevoed, samen met haar vader. Haar moeder was ziek, geestelijk, en niet in staat voor haar kinderen te zorgen. Tot Elise's grote ergernis en schaamte werd haar moeder thuis gehouden. Sinds ze was begonnen met hallucineren en dementeren, was het volgens de doktoren belangrijker om haar thuis te houden. Hoe meer ze gezien zou worden, hoe meer problemen de familie zou krijgen en dat konden ze niet gebruiken. Bovendien zou ze een slechte naam brengen aan de familie, al kon dat Elise niks schelen. Het was haar moeder en ze hield van haar. Vandaar dat Elise haar moeder vaak gezelschap hield door haar voor te lezen of heel even in het binnentuintje te gaan zitten voor wat frisse lucht. Ze hield van haar oma, maar het was een strenge vrouw geweest die haar dochter uit bescherming binnenhield en haar kleinkinderen met harde hand had opgevoed. Toen haar oma overleed viel de last van haar broertje en zusje, en bovenal die van haar moeder, op haar. Haar vader werkte volle dagen om het gezin te kunnen onderhouden en Elise deed al het werk dat thuis overbleef. Bovendien miste ze haar oma ook, haar oma die altijd over mooie verhalen vertelde van vroeger. Ze had vroeger in de buurt van het paleis gewerkt en ze had prachtige verhalen over de tuinen daar. Elise was gek op natuur, bloemen, bomen en planten. Bovenal om ze na te tekenen, de kleuren die ze zag, en de geuren die ze rook. Mede dankzij haar oma, maar voornamelijk vanwege de zorg van haar familie, had ze zich opgegeven voor de selectie. Ze had niet gedacht dat ze ook echt uitgekozen zou worden, en nu ze hier op de bank zat besefte ze waarom. Ze hoorde hier absoluut niet, en het zou moeilijk worden om haar leven om te zetten naar het leven hier.
Een beetje geschrokken keek ze op toen er een meisje naast haar ging zitten, maar ze moest direct lachen om haar opmerking. 'Het ontbijt, duidelijk' flapte ze eruit. En ondanks dat het klonk als een grapje zat er een kern van waarheid in, en daar moest ze mee oppassen. Ze grijnsde snel en haalde haar schouders op. 'Al zal de prins vast ook leuk zijn.' voegde ze er droogjes aantoe, wat hopelijk liet zien dat het allemaal een grapje was.
Het meisje tegenover haar had een enorme bos haar dat kunstig in elkaar was gestoken met allerlei sierraden en pinnen, het zou vast zwaar zijn. Toch was het meisje prachtig en leek ze te stralen, niet vanwege emotie maar gewoon omdat ze zo in elkaar leek te zitten. 'Jij bent.. Ida.. toch?' vroeg Elise zenuwachtig, ze had geprobeerd de namen uit haar hoofd te leren, en het meisje dat nu naast haar zat was een 8. Niet dat Elise daar iets tegen had, in tegendeel, maar gezien ze de enige 8 was, was ze makkelijk te onthouden. 'Ik hoop vooral dat ze marmelade hebben!' mompelde ze met een lichte glimlach.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Je kent Caecilia. Niets mag verkeerd lopen, alles moet minstens drie keer worden gecontroleerd. Perfectie is nog niet goed genoeg." Caecilia was een kranige dame. Haar leeftijd was voor velen een raadsel. Als je al het lef had haar ernaar te vragen zei ze telkens iets anders. Zowel haar vader en moeder hadden in het kasteel gewerkt. Tijdens de selectie van Gabriels vader had ze gewerkt als dienstmeisje van de vrouw die nu de koningin was. Het was algemeen bekend dat de twee nog altijd een nauwe band hadden en Caecilia had er meteen een promotie aan overgehouden. Er rustte een zware last op haar schouders. Darwin begreep dat ze haar goede vriendin de koningin niet zou willen teleurstellen. Soms leek het haast alsof zij zenuwachtiger was dan Gabriel.
"Ja dit soort dingen, daar kun je nooit klaar voor zijn denk ik. Want hoewel sommige jongens dromen over 35 bloedmooie meisjes die voor hen vechten is het voor mij liever jij dan ik." Zeker alle media aandacht er rond liet Darwin het liefst aan zich passeren. Voor één avond in de schijnwerpers staan, leek hem wel eens leuk, maar je hele leven. Nee dan verkoos hij een saai anoniem bestaan. Het alom bekend huisje, boompje, beestje verhaal. Hij was best gevleid door Gabriels opmerking over zijn nieuwe look. "Wel bedankt, maar maak je geen zorgen. Ze zijn allemaal van jou. Ik ben namelijk vrij gesteld op mijn handen en al mijn andere lichaamsdelen." De regels omtrent de kandidates waren enorm strikt. Een relatie met iemand van het personeel was verboden en werd gruwelijk bestraft. Darwin was te jong om de vorige selectie te hebben meegemaakt, maar er deden verschillende verhalen de ronde, allen met een vreselijke afloop. "Zou je het trouwens erg vinden moest ik mee het ontbijt opdienen. Door al dat werk heb ik nog niet eens de tijd gehad één uitzending te bekijken en je hebt toch iemand nodig die een second opinion geeft."

Het meisje kon lachen om haar opmerkingen, wat een hele opluchting was voor Ida. Dat betekende dat er ten minste één iemand was die haar gevoel van humor begreep. Een iemand die haar misschien zou begrijpen. "Het gaat best wel vreemd zijn om hem in het echt te zien. Zo op tv is altijd anders toch? Al blijft hij natuurlijk gewoon een persoon zoals jij en ik." Ida had zelf geen televisie thuis, maar bij belangrijke evenementen werden er ook uitzendingen op het grote plein of in de kerk getoond, zodat zelfs de laagste kastes op de hoogte waren van wat er zoal werd beslist.
"Ja Ida Shepperd. Jij bent Elise toch? Je jurk is prachtig trouwens, dat blauw past perfect bij je ogen." Ze herkende het meisje aan haar prachtige witte haarlokken. Elise was één van de weinige die geen negatieve ondertoon had bij het uitspreken van haar naam. Ze klonk wat zenuwachtig, maar dat was bij de meeste meisjes het geval, inclusief bij zichzelf. Ida's dienstmeisjes hadden een heel gevecht gehad met haar wilde bos krullen. Uiteindelijk was het hen toch gelukt haar haar op te steken met dezelfde gouden bloemen die tevens in haar jurk waren geborduurd. Ze was haar dienstmeisjes overigens erg dankbaar dat deze jurk geen strak korset bevatte en lang genoeg was om te verbergen dat ze platte schoenen droeg. Wandelen om hakken zou ze al gaandeweg moeten leren. "Dames als jullie me willen volgen naar de grote zaal." Alom klonken kreten van teleurstelling toen de kroonprins niet aanwezig leek te zijn. "Jullie zullen nog even op prins Gabriel moeten wachten. Eerst volgt een uitgebreide cursus in tafelmanieren."

___________
The dress

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
'Tja, we weten allemaal dat we het niet zouden redden hier in het paleis, als Caecilia er niet was.' zei Gabe met een kleine glimlach. 'Ik denk overigens niet dat het in mijn top tien van leuke avonden staat hoor.' mompelde hij. 'Hoe ga ik ooit een keuze maken?' zuchtte hij er achter aan. Hij trok zijn jasje recht terwijl hij naar de stapel met papieren keek die nu voor hem op het tafeltje lagen. Hij knikte op wat Darwin zei en zijn gedachten gingen terug naar de verhalen van de vorige selectie, die van zijn ouders. Heftige verhalen, waarbij mensen betrapt waren op dingen die absoluut verboden waren. Bizar eigenlijk, stel dat niet zijn soulmate, maar wel die van Darwin tussen alle meisjes zat.. Waarom was het dan zo verboden? Zelf als Gabe het meisje naar huis zou sturen, zou het niet oké zijn als ze met iemand uit het paleis zou trouwen, omdat niemand ooit zou geloven dat het niet tijdens de selectie was gebeurd. 'Je hebt gelijk.' zei hij. 'Laten we er vooral voor zorgen dat ik snel een keuze maak, dan zijn we hier beide van af.' Hij zuchtte diep en stond op, om opnieuw te gaan ijsberen. Het was bizar dat hij nu nog een normaal leven had, maar zodra hij deze deur uit zou lopen, de selectie echt begonnen zou zijn. Er werd van hem verwacht dat hij vandaag al minstens twee meisjes zou elimineren, en het idee alleen al was gek. Hij wilde helemaal geen mensen pijn doen, en hij wist dat er een hoop meiden het waarschijnlijk persoonlijk zouden opnemen. En dat kon hij ze niet kwalijk nemen, maar hoe kon het persoonlijk zijn? Als hij ze letterlijk vandaag pas leerde kennen?
'Prima..' zei hij afwezig, maar hij keek toen op en zuchtte. 'Sorry.. ik lette niet goed op.' bekende hij, en hij ging de woorden na die Darwin had gezegd. 'Nee natuurlijk vind ik dat niet erg. Je weet dat ik op jouw hulp reken.'' zei hij, en hij grijnsde naar zijn vriend. Het was misschien een grapje, maar hij rekende wel zeker op gesprekken met hem om hem te helpen met deze belangrijke keuze. Hij keek op de klok en streek nogmaals zijn kleding netjes. 'Het is tijd om zo naar de grote zaal te gaan.' zei hij. 'Mijn ouders willen mij nog even spreken, geloof ik.' Zijn zenuwen werden steeds groter en het zou lastig worden dit allemaal te kunnen onderdrukken.

Elise knikte bedachtzaam en glimlachte vriendelijk. 'Ik denk dat de prins zeker anders zal zijn in het echt. Maar ik vraag me af of we allemaal de kans krijgen om hem op die manier te leren kennen.' zei ze zacht. 'Ik bedoel, hij zal zich vast niet openstellen naar al deze 35 meisjes, toch?' Ze knikte met haar hoofd lichtjes richting de groepjes meiden die overal stonden te giechelen en te kletsen. 'Het zal wel lastig voor hem zijn, denk je niet?' ze probeerde een losse pluk achter haar oren te verstoppen die continu ontsnapte uit de vlechten op haar hoofd. Ze hoorde de volgende mededeling en ze stond een beetje zenuwachtig op, ze zag alle meiden om zich heen ook schrikken, al reageerden sommigen erg enthousiast. Een aantal meiden wierpen blikken op haar en Ida, en ze kon zich voorstellen dat het was vanwege haar nummer. Ze kregen een soort cursus in tafelmanieren, en niet iedereen had hier ervaring mee. Zijzelf had geluk dat haar oma gesteld was op tafelmanieren, wegens haar tijd vroeger in het paleis. Elise trok Ida zachtjes aan haar arm mee richting de ruimte waar ze de cursus kregen. 'Geen idee of je dit vaker hebt gedaan, maar je moet van buiten naar binnen werken. Dus het meest rechter bestek is voor de eerste gang.' zei ze. Ze hoopte dat ze Ida niet zou beledigen, door er van uit te gaan dat ze niks wist over tafelmanieren omdat ze een 8 was. Ze wilde gewoon vriendelijk zijn. 'Of misschien weet je dit al.. Sorry' zei ze toen, en ze sloeg haar ogen neer. 'Laten we hoe dan ook een beetje achteraan gaan zitten..' de grote groep meiden om haar heen leken zich al verdeeld te hebben in kliekjes, en de rijen aan de tafel waren al snel vol met alle enthousiaste meiden. 'Ik heb geen zin om naast Brittany te zitten.'. Brittany was een meisje met lang blond haar, een 2, dat het paleis binnen was gelopen alsof ze hier zo ongeveer al woonde, en Elise voelde zich niet prettig bij haar in de buurt.
Snel ging ze aan een stoel zitten achteraan de rij, waar ze alsnog alles konden horen en volgen, maar waar ze niet continu werd aangestaard met een blek des doods.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik zou alleszins niet willen dat je een overhaaste keuze maakt. Ze maken er zo'n show van, met al die camera's. Je zou makkelijk vergeten dat dit draait om de toekomst van het land, om jou toekomst." Het was duidelijk dat Gabriel met zijn hoofd ergens anders zat en Darwin kon al raden waar. Hij had best medelijden met zijn vriend. De rol van kroonprins was een zware last om te dragen. Zoveel mensen hadden torenhoge verwachtingen. Toen hij voor het eerst naar het paleis kwam, was hij best jaloers geweest op de prins. Zo'n leve in luxe, alles krijgen wat je kinderlijke hart begeerde, daar kon de kleine Darwin toen enkel van dromen. Die mening had hij reeds lang herzien. Gabriels leven mocht dan wel rijkelijk zijn, omringd met goud. Achter dat goud zat de verantwoordelijkheid over een heel volk. Een volk dat naar je opkeek, waarvan sommigen van je hielden, maar anderen je verachtten. Hij klopte zijn vriend bemoedigend op de schouder. "Wel ik weet dat het niet veel doet, maar ik wens je veel succes." Darwin verliet de studieruimte. Hij had het geluk dat Caecilia hem niet nodig had bij het uitleggen van de tafeletiquette. Daarom nam hij zijn toevlucht naar de keukens, waar de gerechten voor het ontbijt reeds klaarstonden. Vluchtig begroette hij het keukenpersoneel en deed een schort om. Caecilia zou hem vermoorden als hij op zijn eerste dag het kostuum al vuil maakte. Behendig balanceerde hij een schotel met kaneelbroodjes op zijn hand en voegde zich bij een rij wachtende obers. Omdat ze met zo'n groot gezelschap waren zou er de eerste dagen worden gegeten in de grote zaal. Nadat er meer meisjes waren afgevallen zouden de maaltijden opnieuw in de eetkamer worden geserveerd. Toen het teken werd gegeven wandelden ze de zaal binnen. Dit was de eerste keer dat Darwin een blik op de meisjes wierp. Allen zagen ze er schitterend uit. Nu pas besefte hij hoe moeilijk het voor Gabriel zou worden te kiezen. Hoe moeilijk het zou zijn één van hen weg te sturen, laat staan 34. Hij plaatste de schotel achteraan op tafel. "Smakelijk." Zouden ze zelfs honger hebben? Of waren hun zenuwen zo erg dat ze de eetlust benamen.

"Nee ik denk het niet. Wie weet wanneer hij de eerste kandidates wegstuurt. Al lijkt het mij vroeg om zoiets te doen, dan zou het haast puur op uiterlijk zijn." Ida werd voor een bord gezet dat meer bestek rond zich had liggen dan haar familie bezat. Sommigen, vooral de meisjes uit hogere kastes wisten perfect wat te doen. Voor haar daarentegen was dit alles een groot raadsel. Maakte het zelfs uit met welke van de vijf lepeltjes je je soep at? Elise was zo vriendelijk haar te helpen. Ze kende haar nog niet zo goed, maar voelde dat hier misschien weleens een vriendschap zou kunnen ontstaan. "Nee dankjewel voor de tip. Ik kan het zeker gebruiken. Van buiten naar binnen beginnen?" Ze bleef de woorden in haar hoofd herhalen, bang dat ze het zou vergeten en volgde Elise naar het einde van de tafel. "Geloof me ik denk dat Brittany net zo min naast ons wilt zitten dan wij naast haar." Ida had samen met haar op het vliegtuig gezeten. Meer nog ze hadden een plaats naast elkaar toegewezen gekregen. Brittany leek daar echter anders over te denken want zij weigerde naast een acht te zitten. Ze maakte Ida toen duidelijk dat een mooie jurk en een paar dagen overnachten in het paleis niets aan haar kaste zou veranderen. Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. Ida had al wel ergere dingen te horen gekregen. Ze zweeg, liet de twee begaan, dat was nu eenmaal het lot van een acht. De deuren gingen open verschillende schotels werden op de tafels gezet, gerechten waarvan Ida slechts had kunnen dromen dat ze ze ooit zou eten. Met grote ogen keek ze naar de verschillende soorten broodjes, koffiekoeken, en al het ander lekkers. Al was moest er nog op één iemand worden gewacht voor ze konden beginnen met eten, de prins.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
'Een overhaaste keuze.. Alsof dat mogelijk is. Het is de bedoeling dat ik in elk geval 3 meiden hier houd tot kerstmis, en ik kan ze moeilijk allemaal in een keer naar huis sturen. ' zei Gabe. Hij wist dat het de meisjes gek zou maken als ze nu al moesten vertrekken, en ergens wilde hij er ook voor zorgen dat dit goed de geschiedenis in zou gaan. Dit was zijn eerste echte daad als kroonprins, tenminste de eerste die voor het land zou tellen. En hij wilde er geen misbruik van maken, en het al helemaal niet verknallen. 'Bedankt' zei hij nog, en hij keek hoe Darwin de kamer verliet. Met een diepe zucht sloot hij even zijn ogen en telde tot tien. Hij moest zichzelf rustig krijgen, een kalme en beheerste indruk was een goede indruk. Tenminste, dat zei zijn moeder altijd. Na tien tellen opende hij zijn ogen en keek hij de lange spiegel in die aan de muur hing, het was echt tijd om te gaan en om zijn studieruimte te verlaten. Snel verliet hij de kamer en sloot de deur achter zich, met de stapel vragenlijsten in zijn hand. Onderweg naar de eetzaal liep hij langs het kamertje waar hij wist dat Caecilia was, om haar de lijsten te geven zodat zij kon zorgen dat hij de meisjes straks in de juiste volgorde zou spreken. Op weg naar de eetzaal kwam hij een aantal cameramannen tegen, glimlachend naar de camera gebaarde hij dat hij snel verder moest lopen, maar hij stak wel zn hand op als groet.
Tenslotte legde hij zijn handen op de deur van de eetzaal, wetend dat hij elk moment aangekondigd kon worden. Toen hij het beleefde applaus hoorde, wat natuurlijk een en al grote onzin was, duwde hij rustig de deur open en toverde een vriendelijke, maar rustige glimlach op zijn gezicht. Het gezicht dat het publiek zo goed van hem kende, en dat hij meestal uitstraalde. Hij was een rustige jongen van zichzelf, dus het was niet al te lastig.
Zonder te veel naar de meisjes aan de lange tafels te kijken en liep regelrecht door naar de tafel waar hij aan zou zitten, zijn ouders waren niet aanwezig (dat zou namelijk later gebeuren) dus hij moest in zijn eentje ontbijten, iets wat hij vaker deed.. Maar niet met minimaal 35 paar ogen op hem gericht. Voordat hij ging zitten spreidde hij zijn armen lichtjes naar alle aanwezigen. "Welkom' zei hij met een charmante glimlach. 'Ik ben blij jullie allen hier te zien, en ben dankbaar voor jullie komst. Het gaat vast en zeker een bijzondere tijd worden, en ik zie er naar uit jullie straks allemaal even te spreken. Voor nu: eetsmakelijk.' hij knipoogde even en gebaarde naar ál het eten dat voor hun neus was gezet. Een paar meisjes keken voornamelijk naar het eten en niet eens naar hem, iets dat hem wel amuseerde, maar wat hij ook in zijn achterhoofd hield.
Na zijn kleine speech ging hij zitten en hij ving een glimp op van Darwin, die achterin de zaal stond. Hij keek hem even met een veelbetekenende blik aan, en begon toen aan zijn ontbijt, dat bijna altijd hetzelfde was. Warme chocolademelk die hij door liet gaan voor koffie (want wie dronk er nou nog warme chocolademelk op zijn 23e), en een broodje met enkel boter. Zo begon hij eigenlijk elke dag, en het kleine ritueeltje gaf hem rust, alsof hij tenminste nog iets in de hand had hier.

Elise knikte, ze ging er eigenlijk wel van uit dat de prins een deel op uiterlijk zou baseren.. als ze eerlijk was zou hij dat misschien ook doen. Ze haalde lichtjes haar schouders op. 'Ik weet het niet precies, maar het zal vast een lastige keuze voor hem zijn. Niet?' Ze keek naar hoe alles voor hen werd opgediend en glimlachte vrolijk, er was ongelooflijk veel eten, en ze kon niet geloven dat ze op dit moment het geluk had om hier aanwezig te zijn. Naast haar werd een schaal kaneelbroodjes neergezet en er kwam een vrolijk geluidje uit haar mond. 'Yes!' zei ze zachtjes, maar ze sloeg vervolgens geschrokken haar hand voor haar mond. Mocht ze zich zo uiten? Ze keek op naar de ober die het dienblad had neergezet en keek in de ogen van een knappe en chique geklede ober. Ze sloeg haar ogen snel neer van schaamte en keek onder haar wimpers door naar de ober, had hij het gehoord? Ze glimlachte verlegen en richtte zich toen weer tot Ida. 'Gelukkig kun je met brood niet veel verkeerd doen.' zei ze, en ze glimlachte vriendelijk. 'Je moet de volgende dingen onthouden: Drinken wordt altijd links van je ingeschonken, en bij alcohol moet je zelf aangeven wanneer je vindt dat je glas te vol zit. Meestal moet je op tijd stop zeggen, voordat ze een verkeerde indruk van je hebben.' ze grijnsde. 'Al denk ik niet dat ze ons snel alcohol zullen geven, vast alleen bij bijzondere gelegenheden..' Ze keek de tafel rond en hoorde toen dat er iets aangekondigd werd, kennelijk zou de prins zometeen binnenkomen. Elise ging iets rechter op zitten en keek verwachtingsvol naar de deuren. Na enkele secondes ging de deur open en kwam prins Gabriël binnen. Hij was een knappe jonge man, en ze hoorde meerdere meisjes in de zaal zuchten toen hij langs liep. Hij liep statig en recht, en voor een flits van een seconde probeerde ze zich te bedenken hoe het zou zijn om naast hem te lopen, zijn arm vast te houden en de meisjes te begroeten die wellicht om de hand van hun zoon zouden vechten. Het was een bizar idee, en ze schudde het snel van zich af. 'Hij is in elk geval even knap in het echt als op tv' fluisterde ze naar Ida. Ze kende elkaar pas net, maar het voelde alsof ze wel al echt vriendinnen waren. 'Wat moeten ze doen als er ooit een lelijke prins wordt geboren?' flapte ze er uit, en ze keek snel om zich heen of er nog obers of anderen waren die haar gehoord konden hebben.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Nadat alles op tafel stond had Darwin zich bij enkele obers aan de zijkant van de zaal gevoegd. Naast hen stond een tafel met verschillende vruchtensappen, koffie en een assortiment van theesmaken, waaruit de meisjes naar eigen wens konden kiezen. Hij dacht even terug aan het meisje dat zonet een vrolijk kreetje had geslaakt bij het zien van al het eten. Voor velen zou dit soort overvloed nieuw zijn. Het was best schattig om te zien hoeveel ze er van genoten. Meestal at Darwin mee met het personeel, maar in de enkele gevallen dat hij samen met Gabriel mocht eten verwonderde hij zich nog altijd over de heerlijke gerechten. Toen was het moment van de waarheid aangebroken. Gabriel kwam de zaal binnen, de spanning was duidelijk voelbaar. Hij hield zijn speech kort, begrijpelijk iedereen had waarschijnlijk honger. Zijn knipoog zorgde voor heel wat commotie. Een van de meisjes was flauwgevallen en snel schoten enkele obers haar te hulp. Darwin had best medelijden met haar waarschijnlijk zou ze zich ontzettend schamen. Hoe zouden deze meisjes denken over Gabriel? Wat voor verwachtingen hadden ze over hem? Darwin kon haast niet wachten de prins uit te horen na zijn gesprekken. Hij wilde weten wat voor vragen ze stelden en natuurlijk of er een eerste klik was met iemand. Zodra de maaltijd was begonnen brak er heel wat geroezemoes uit. Het gespreksonderwerp, prins Gabriel. Zo'n dingen ving je namelijk op wanneer je thee moest inschenken, al was het natuurlijk vrij logisch.

Het was voor Ida een hele uitdaging haar blik af te wenden van het heerlijke eten. Toch was haar verlangen de prins te zien groter dan haar verlangen naar dit eten. Niet dat ze een crush op hem had zoals sommige meisjes het omschreven. De enige keren dat ze deze man had gezien was tijdens speeches van zijn vader of hemzelf. Ze kende hem niet en hoe kon je ooit verliefd worden op iemand die je niet eens kende. Zodra hij de zaal binnen wandelde nam ze hem op van top tot teen. Alles aan hem was verzorgd, geen enkel draadje of haartje deed weerbarstig. Van achteraan in de zaal was het moeilijk hem te bekijken. Ida probeerde zijn blik op te vangen. Haar moeder vertelde altijd dat de ziel van een persoon verborgen lag in zijn ogen, dat wanneer je goed keek je aan iemands ogen kon zien of die persoon van goede of slechte aard was. "Haast te knap, zo knap dat het onwerkelijk lijkt snap je?" Op de een of andere manier bezorgde het haar een gevoel van onbehagen. Al was het zijn stem die het meest tot haar sprak. Hij klonk rustig, beheerst een stem waar ze uren lang naar zou kunnen luisteren. "Een lelijke prins, wel waarschijnlijk zijn er toch nog genoeg meisjes die voor de roem willen trouwen." De meeste andere kandidates waren druk aan het kletsen over wat ze tijdens hun eerste gesprek zouden zeggen, hoe ze wilden overkomen. Zij twee daarentegen zaten grapjes te maken over lelijke prinsen en natuurlijk kon Ida niet ophouden met over het eten te praten. Elk nieuw gerecht waar ze een beetje van opschepte beschreef ze in geuren en kleuren aan Elise. De smaken, of ze het lekker vond. "Ik denk dat ik hem ga vragen waarom hij een broodje met boter eet terwijl hij tussen al dit lekkers kan kiezen." zei ze en stak een stukje champignon omelet in haar mond.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Elise veegde snel wat kruimeltjes van haar rok toen ze zag dat ze een beetje gemorst had, gelukkig zat ze achteraan en had niemand het gezien. 'tja.. daar zul je wel gelijk in hebben' zei Elise tegen Ida. Ze at van haar kaneelbroodje en keek haar ogen uit naar de rest op de tafel. 'misschien is hij allergisch?' opperde ze en ze keek naar de prins. "Er is vast een hoop over hem dat we niet weten.' ze keek de kamer rond en zag verderop Brittany heftig in gesprek met twee meiden. Zij wist vast alles over de prins, wat zou er wel niet in die roddeltijdschriften staan ? Een beetje bezorgd keek ze weer voor zich uit, zij wist eigenlijk niks over de koninklijke familie. Ze wilde wat drinken pakken maar gooide toen perongeluk haar glas van tafel. Binnen een paar seconde werd ze knal rood toen ze voelde dat iedereen naar haar keek, inclusief de prins.ze stond in een automatische reactie op en bukte om het glas te pakken waarbij ze tegen een van de obers aanbotste die in de buurt had gestaan. 'sorry' mompelde ze. Ze keek op en glimlachte schaapachtig waarna ze een soort gekke buiging maakte en snel weer ging zitten. Alsof het allemaal een grote grap was geweest. Ze kreunde zacht en keek Ida aan. 'nou.. het was leuk je gekend te hebben '. Tot overmaat van ramp zag ze dat de prins de kamer verliet.

Gabeat rustig zijn broodje op en liet af en toe een van zijn vaste obers zijn glas met sap bijvullen, of hem een krant brengen. Hij bladerde wat door de krant heen, het was een gek idee dat de wereld buiten met het normale leven verder ging, terwijl alles hier zo op z'n kop stond. In gedachten verzonken gleed zijn blik door de kamer en bekeek hij een paar van de meiden. Ze leken allemaal al iemand gevonden te hebben om mee te praten, al zat er ook een meisje stilletjes voor zich uit te staren. Ze had zwarte krullen, en een lichtgroene eenvoudige jurk aan. Hij pijnigde zijn hersens maar kon zich niet herinneren wat haar naam was, maar ze intrigeerde hem. Opeens keek ze naar hem op, alsof ze zijn blik had gevoeld, en hij glimlachte vriendelijk naar haar. Ze glimlachte verlegen terug en Gabe keek de zaal verder. Achterin zaten een paar meiden die hij niet goed kon zien maar hij ving een glimp op van een bos haar met sierraden erin. Zijn aandacht ging weer naar zijn ontbijt, een bord met fruit, en hij dacht aan de komende uren die hij zou doorbrengen met het spreken van alle meiden. Net toen het tijd was om naar een van de huiskamers te gaan hoor de hij gerinkel verderop in de zaal. Een van de meisjes had iets van tafel gestoten, en uiteraard zouden de obers haar zo te hulp schieten. Hij zag het meisje met de ijsblauwe jurk, ze keek beschaamd rond maar grijnsde toen en gaf een mini buiginkje, tot ergernis van een aantal meiden en van ceacilia, maar Gabe moest er zacht om lachen. Ze lostte het tenminste niet beschamend op, maar met humor en dat kon hij waarderen. Er vanuit gaande dat het opgelost zou worden stond hij op en liep hij naar de woonkamer waar al een haard brandde. Hij nam plaats in een leunstoel en wachtte, de meisjes zouden zo de kamer in komen en een voor een mochten ze bij hem bij de haard komen zitten. Hij zuchtte zenuwachtig.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hoewel hij nu hun uiterlijk had gezien, wist hij verder nog niets van de meisjes. Stiekem had Darwin weleens een blik op de hun vragenlijsten geworpen, maar daar werd je ook niet zoveel wijzer van. Zou hij ooit de kans krijgen om met hen te praten. Waarschijnlijk wel. Hij was immers diegene die proefprins moest spelen tijdens hun lessen. Hij ging verder met zijn gebruikelijke taken als ober. Sommige meisjes leken het erg normaal te vinden bediend te worden. Er waren er die hem zelfs niet eens bedankte. Toen hij vanuit zijn ooghoek een glas op de grond zag vallen snelde hij er naartoe. Hij bukte en botste tegen één van de kandidates op. Het was een meisje met een blauwe jurk en sneeuwwit haar dat elegant was opgestoken. "Het geeft niet. Ik zal meteen een nieuw glas komen brengen." Niet dat het ontbijt nog lang zou duren, maar zo hoorde het nu eenmaal. "Maakt u zich geen zorgen. Zo'n dingen gebeuren en tussen ons zelfs de prins is af en toe onhandig." Caecilia wierp hem een kwade blik toe. Obers mochten niet met de gasten praten, zeker niet wanneer één van deze gasten de toekomstige koningin zou worden. Daarbij was Gabriel niet eens zo onhandig. Darwin kon zich niet herinneren wanneer de prins voor het laatst iets had laten vallen of was gestruikeld. Hij leek zichzelf volledig te beheersen. Het einde van het ontbijt werd aangekondigd. De meisjes werden naar de vrouwenvertrekken gebracht en Darwin begon samen met de overige obers de tafel op te ruimen. Niemand zou het vast erg vinden als hij van die gelegenheid gebruik maakte snel wat van de overgebleven scones op te eten.

"Die ober heeft gelijk. Je moet dit vooral niet opblazen. Gewoon verder gaan alsof er niets is gebeurd. Een gevallen glas is niet het ergste op de wereld, zelfs al was het een kristallen glas." Ida kneep bemoedigend in Elises hand. Caecilia kondigde aan dat ze terug naar de vrouwenvertrekken zouden keren. Eenmaal daar legde ze uit dat prins Gabriel hen elk persoonlijk zou spreken. Zijzelf zou de volgorde aankondigen. In de tussentijd mochten de meisjes beschikken al raadde ze hen aan zich nuttig bezig te houden. Het eerste meisje genaamd Lilith had zwarte krullen en een lichtgroene jurk. Dat zij als eerste mocht zorgde voor heel wat jaloezie. Zeker bij Brittany die ook tot het groepje behoorde waar zij voornamelijk mee omging. Ida zat zo vol met eten. Ze kon wel wat rust gebruiken voor haar tête-a-tête met prins Gabriel. Meisje na meisje verliet de vertrekken. Zij die terugkwamen werden meteen door de groep omsingeld en uitgehoord. De een vertelde elk kleinste detail, de ander was dan weer mysterieus en hield wat er zich had afgespeeld liever tussen hen. "Elise Avriana." Ida keek haar nieuwe vriendin glunderend aan bij het horen van haar naam. "Veel succes Elise. Ik ben er zeker van dat je hem volledig van zijn sokken zal blazen, op een positieve manier welteverstaan."

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Gabriel glimlachte en legde het papier van het meisje dat hij net had gesproken op een stapel met lijstjes die hij aan het maken was. Met sommige meiden had hij gewoon een beleefd kort gesprekje, ze waren zenuwachtig en zeiden niet veel behalve de juiste beleefde dingen. Sommige meiden hadden de oren van zijn hoofd gekletst zonder echt te luisteren naar hem. Hoe groot was de kans dat hij iemand zou tegen komen die daadwerkelijk zou luisteren en geïnteresseerd zou zijn? Het meisje dat hij net had gesproken, Alissa, was een vrolijke meid gebleken met wie hij een leuk gesprek had gehad over haar leven op een boerderij. Hij was geïnteresseerd geweest in haar leven daar en ze had verteld over de koeien die ze hielden en haar liefde voor de dieren. Het was makkelijk geweest om met haar te praten en dat was een welkome afwisseling. Hij bekeek het volgende papier, Elise Avriana, het meisje dat het glas had omgestoten. Hij besloot haar niet te plagen en eerst gerust te stellen, voor het geval dat zij zich er verschrikkelijk over voelde. Hij ging zitten in de stoel, een beetje op het puntje, klaar om op te staan als ze zou binnenkomen.
Elise werd door iemand aangekondigd, de deur ging open, en ze kwam binnen. Ze zag er nog steeds prachtig uit in haar blauwe jurk, en Gabriel glimilachte toen hij zag dat zij ook vrolijk keek. 'Goedemorgen' zei hij vriendelijk tegen haar, hij nam haar hand aan en drukte er galant een kus op, zoals dat hoorde. 'Welkom, ik hoop dat je je niet beseert hebt vanochtend?' zei hij, en hij gebaarde dat ze mocht gaan zitten.

Dankbaar glimlachte Elise terwijl ze ging zitten. 'Dankuwel' zei ze en ze lachte zachtjes. 'O nee hoor. Ik werd snel geholpen. Iedereen is hier zo vriendelijk. Ik werd zelfs geholpen vanochtend met het borstelen van mijn haar!' Zei ze vrolijk en ze zag dat de prins zich amuseerde. 'Of doen ze dat bij u ook?' Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, wat een domme opmerking. 'Eh, nouja niet dat u het nodig hebt.. ik bedoel. Alhoewel, niet dat het niet goed zit. Het zit prima, het is meer dat.. Ok sorry ik praat nogal veel.' Ze sloot haar mond en keek hem aan met een onbeholpen glimlach.
Gabriel lachte zachtjes en schudde zijn hoofd. 'Dat is niet erg, en ja ik word ook wel eens geholpen. Je hebt gelijk, iedereen is erg behulpzaam.' Hij keek geinteresseerd naar haar. 'Dus, wat vind je zoal van het paleis?' Vroeg hij haar.
Elise begon te vertellen en ze raakte in een leuk en open gesprek over van alles en nog wat. Zou hij met iedereen zo'n gesprek hebben gehad? Ze vroeg hem naar de tuin en wat voor bloemen daar groeide, maar hij kon haar vragen niet exact beantwoordde en zei dat hij er nog op terug zou komen. Na een tijdje was het tijd om te gaan, want ze hoorde een soort zoemer afgaan. Gabe gaf haar een verontschuldigende glimlach. 'Ik hoop dat je me kunt vergeven juffrouw Elise, ik heb een strak.. schema, om me aan te houden.' Hij stond op, en Elise deed hetzelfde. 'Oh geen probleem! Ik kan het me voorstellen. Ik wens u veel succes, ik ben blij dat ik niet in uw schoenen sta.' Flapte ze er nog uit. 'Doe maar alsof je dat niet hoorde.' Fluisterde ze. 'Eeh, u.. ik bedoel u.. Eh hoe dan ook. Bedankt, en doei. Ik bedoel tot ziens.'
Gabe grijnsde en gaf haar een kleine buiging terwijl iemand haar naar de deur begeleidde, toen ze de kamer uit was pakte hij haar papier en legde hem op dezelfde stapel als waar hij die van Alissa had gelegd. Het was een luchtig gesprek geweest, en ze was grappig. Prima om nog een tijdje hier te houden.
HIj keek naar de deur en vroeg zich af waar Darwin was, hij had nu even 5 tot 10 minuutjes rust, dus hij vroeg zich af of hij hem misschien even kon spreken. Hij vroeg zijn huidige 'knecht' om op zoek te gaan naar Darwin en hem te laten komen, hij wilde dolgraag het een en ander bespreken voordat de volgende zou komen. Hij had er nog 5 te gaan, de eerstvolgende was Brittany en daarna het meisje met de krullen. Ida heette ze.

Elise kwam de grote kamer met alle meisjes weer binnen en werd aangestaard, ze merkte dat ze het verschrikkelijk ongemakkelijk vond en liep snel door naar Ida. Ze antwoordde vluchtig met Ja en Nee op een paar vragen en plofte naast haar nieuwe vriendin neer. De anderen lieten haar met rust toen bleek dat ze niet veel los zou laten. 'Nou dat was me nogal wat. Hij heeft in elk geval humor of hij kan goed liegen. Want hij was erg vriendelijk over al mijn onhandigheden.' Zei ze zacht. 'Hij is zo vlak voor je neus nog best ... overweldigend. En nog knapper dan je kan denken.. Bizar eigenlijk.,'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Er was altijd wel iets te doen in het paleis. Als hij niet nodig was in de keukens ging hij naar de tuinen of hielp hij enkele dienstmeisjes bij het naaien van jurken en accessoires voor de kandidates. Als ze hem daartoe vertrouwden ten minste. Niet enkel onder de kandidates, maar ook onder de persoonlijke dienstmeisjes hing heel wat concurrentie. Ze vertrouwden elkaar niet de ontwerpen van hun jurken toe, bang dat deze gekopieerd zouden worden. Opnieuw hing het af van persoon tot persoon. Net zoals bij de kandidates het geval was. Darwin was bezig met het aangeven van spelden. Niet bepaald een nuttige job, maar Darwin was iemand die moeilijk stil kon zitten. Hij moest altijd iets te doen hebben. Het maakte niet uit hoe onnuttig het was. Een andere bediende kwam binnen en verzocht hem naar de prins te gaan die hem wilde spreken. Natuurlijk wist Darwin waar dit over zou gaan. Hij haastte zich naar de woonkamer. "Hallo, mijn naam is Darwin Wishaw, kaste zes, mijn hobbies zijn lange wandelingen in het bos en viool spelen." Hij deed ze goed mogelijk zijn best verleidelijk met zijn wimpers te knipperen zoals hij meisjes weleens eerder had zien doen. Gabriel had altijd zoveel serieuze zaken aan zijn hoofd, daarom ook dat Darwin vaak zo luchtig deed rondom hem. De jonge kon best wat humor gebruiken, hoe flauw deze ook mocht zijn. "Ok hoe waren de eerste gesprekken? Voel je al liefde op het eerste gezicht? Of is kiezen nu alleen nog maar moeilijker geworden?"

"Nog knapper, is dat menselijk mogelijk?" antwoordde Ida lachend. Ze was oprecht blij dat het zo positief had uitgepakt voor Elise. In feite bleven ze concurrenten van elkaar, maar dat was iets waar ze zich later zorgen over konden maken. Nu hoopte Ida vooral dat ze zolang mogelijk in deze afvalrace met elkaar konden doorbrengen. Was het niet uit liefde voor de prins, dan wel voor haar familie. Ida's deelname was niet uit liefde of adoratie geweest. Eerlijk gezegd was een leven als koningin niet de ideale toekomst die ze voor zichzelf had ingebeeld, maar het geld dat aan de families van de deelnemers werd uitbetaald konden ze zeker gebruiken. Al zou ze dit nooit luidop zeggen. Terwijl Elise op gesprek was geweest had Ida een bediende gevraagd enkele poëzieboeken uit de bibliotheek voor haar te halen, welke het waren, maakte haar niet uit. Liefst had ze de boeken zelf gehaald, maar ze waren verplicht in de vrouwenvertrekken te blijven zolang de gesprekken plaatsvonden. Hij was teruggekomen met een hele stapel. Ida had er haar ogen op uitgekeken, dit was zoveel beter dan die stompzinnige magazines. "Stiekem hoop ik dat de gesprekken snel voorbij zijn. Heel de dag binnen zitten, ik word er gek van. Thuis bracht ik het merendeel van de tijd buiten door. We zijn herders, al is onze kudde niet zo groot. Wat deed jij eigenlijk voor de selectie begon?" In feite was de kudde nauwelijks groot genoeg om van te overleven, maar haar familie was te trots om te bedelen en Ida was te trots om toe te geven dat rondkomen vaak moeilijk voor hen was.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Gabe keek op toen Darwin binnenkwam en zich op een belachelijke manier voorstelde en gedroeg. Hij begon te lachen en wuifde met zijn hand naar hem. 'nou, zet die selectie maar stop want de kunnen allemaal niet aan je tippen!' zei hij grijnzend. 'je bent overigens geen zes meer maar een twee..' zei hij zacht, voorzichtig. Hij wilde Darwin niet beledigen door hem er aan te herinneren dat hij nu zijn familie was ontstegen. Puur en alleen omdat hij nu hier werkte. Gabe zuchtte diep en wreef zijn haar in een automatische beweging in de war. 'tja.. het zijn er nogal.. veel.' hij glimlachte lichtjes. 'en ze zijn erg verschillend. De een kletst je de oren van het hoofd, voornamelijk over hele grote onzin. Sommige durven nauwelijks wat te zeggen. Het is bizar. ' hij keek naar het stapeltje waar nu 8 meisjes op lagen en gaf hem aan Darwin. 'ik vind het naar om het zo te beoordelen, maar met deze had ik de leukste gesprekken. Ik heb zo nog vier gesprekken en dan heb ik ze allemaal gehad.' hij keek naar de grote stapel die nog over was, en twee papieren er naast. 'moeder heeft graag dat ik vandaag twee dames naar huis stuur. Meer mag ook'. Hij trok een gezicht. 'een van deze kon niet stoppen met huilen. Ze heeft een vriendje thuis, bekende ze. Dus jaar doe ik alleen maar een plezier. Het andere meisje is net zestien, erg jong. Bovendien leek ze nogal verveeld. Dus tja.' hij keek weer naar Darwin. 'dit voelt als een onmogelijke klus'

Elise lachte ook en haalde haar schouders op. 'ik weet niet. Kennelijk. Ik bedoel gewoon dat het zo onwerkelijk is. Alsof hij met de computer is gemaakt' fluisterde ze lachend. 'heg was in elk geval best gezellig en hij was echt vriendelijk. Hij zei zelfs dat hij voor me ging uitzoeken hoe die gele bloemen bij dat paleis meertje heten.' ze keek naar Ida terwijl die duidelijk in gedachten verzonken was. 'ik ben een vijf. Ik teken, vooral portretten en daar verdien ik een beetje mee. Mijn vader is muziekant en mijn moeder schrijft. Ik zelf zing ook soms, maar ik houd het liever bij tekenen.' zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde. 'hij vroeg er niet naar trouwens. Volgens mij probeert hij ons als onszelf te benaderen en te leren kennen... Ik kom trouwens ook graag buiten. Meestal om te tekenen of te wandelen. Maar volgens mij mogen we dat wel hier in de tuinen in onze vrije tijd.. hoop ik.' ze keek naar de boeken die naast Ida lagen. 'Hoe kom je daaraan?' vroeg ze vrolijk. Ze hoorde de klok slaan en keek er naar. ''ik zag aan de stapel dat Brittany zo was ' fluisterde ze. "Waarop zou deze volgorde gebaseerd zijn?'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Een twee, juist. Na al die jaren vond Darwin het nog altijd vreemd. Als mensen het hem vroegen zijn hij vaak nog altijd dat hij een zes was. Hij voelde zich meer zes dan twee, was zoiets raar? Zijn vader, broer en zus waren nog altijd zessen. Zeggen dat hij een twee was, voelde een beetje alsof hij niet langer bij hen hoorde. Hij zag hen weinig, maar ze schreven elkaar zoveel mogelijk. Hij nam het stapeltje papieren van Gabriël aan en las ze grondig door. Dus dit waren de kandidates die hem momenteel het meest aanspraken. "Ik weet dat je moeder de koningin is." Bracht hij voorzichtig aan terwijl hij de acht papieren omwisselde voor de twee die hij apart had gelegd. "Maar dit blijft jou selectie. Als jij nog niet klaar bent om iemand weg te sturen, hoef je dat niet te doen. Dat ene meisje is jong, beïnvloedbaar, misschien heeft iemand haar aangepraat om zich kil te gedragen. Je weet hoe sommigen in dit soort situaties een rol gaan spelen. Wie weet is ze in het echt anders. Al begrijp ik dat je natuurlijk iemand wilt die geen rol speelt bij jou, die gewoon zichzelf is. Wat het andere meisje betreft, haar wegsturen is een goede keuze. Haar geluk ligt niet hier, maar thuis bij haar vriendje." Darwin stond op. Hij kon de overige vier best niet te lang laten wachten. Daarbij zou dat niet enkel de kandidates, maar ook Caecilia enorm zenuwachtig maken. "Ik hoop dat je iets aan mijn mening hebt gehad. Zelf heb ik nog niet de kans gekregen om met ze te praten, maar in de toekomst zal ik wel wat tijd met hen doorbrengen. Als er ooit iets is dat je over hen wil weten, zal ik mijn best doen het uit te zoeken."

"Oh ik zou absoluut ooit je tekeningen willen zien. Heb je er enkele meegenomen?" Vroeg Ida geïnteresseerd. Hij oudste broer Hector tekende soms. Zij had er nooit echt talent voor gehad. Ze leek haar ideeën nooit op papier te kunnen uitdrukken. "Het is wel enorm attent van hem dat hij dat voor je wil doen, dat hij probeert verder te kijken dan onze kastes. Er zijn immers niet veel mensen die dat lijken te kunnen." Haar stem had een trieste ondertoon. Elise zou ook wel de discriminatie kennen waar de lagere kastes dagelijks mee kampten.
"Die boeken? Ik heb ze laten brengen uit de koninklijke bibliotheek. Dat ik zo'n werken ooit zou kunnen lezen. Het is een droom die uitkomt. Samen met het ontmoeten van de prins natuurlijk." Soms leek het wel alsof Ida het paleis en alles wat het aanbood leuker vond dan de prins. Al besefte ze ook dat dit een gouden kooi was. "Wel het is absoluut niet gebaseerd op Brittany's voorkeur. Over letterlijk elk meisje dat voor haar ging had ze iets te zeggen. Sommigen denken dat de volgorde is gebaseerd op zijn persoonlijke voorkeur na het ontbijt, maar die roddel probeert ze koste wat kost te ontkrachten. Ik vind het ook nogal vreemd. Waarschijnlijk is het willekeurig bepaald, maar als je wilt kan ik het weleens navragen." Ze hoorde hoe haar eigen naam werd omgeroepen. "Wens me succes." Bij het opstaan en het verlaten van de vertrekken voelde ze pas haar zenuwen opkomen. Weldra zou ze oog in oog staan met prins Gabriel, die later koning van dit land zou worden. Onderweg kruiste ze Brittany. "Zou je nog wel naar binnen gaan. Je maakt toch geen kans meer. Zeker nu hij net mij heeft gezien."
"Dan kan het toch niet slechter meer worden he." Ida kon het niet laten de opmerking te maken. Voordat Brittany haar iets kon aandoen, wat in feite tegen de regels was, haastte ze zich naar de ruimte waar de prins binnen op haar wachtte. Ze klopte aan en maakte een korte reverence, zoals haar op de eerste dag was aangeleerd. "Prins Gabriel wat een plezier u eindelijk te kunnen ontmoeten. Er zijn zoveel dingen die ik zou willen vragen, al neem ik aan dat u ook iets meer over mij wilt weten?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld