Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG | Once Upon A Time | Schrijftopic

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
Linkt naar het bespreektopic

"Happy endings aren't always what we think they'll be."

Begin:
Om het begin van de winter te vieren, is er een wintermarkt in Storybrooke. De eerste sneeuwvlokken zijn al gevallen. Op het dorps-plein staan verschillende kraampjes met eten en spulletjes. Het moet een dag vol gezelligheid en warmte worden, waarin de onderlingen verschillen en verledens even vergeten worden, maar lukt dat?

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
De winter had ook Storybrooke bereikt. Die ochtend waren de sneeuwvlokjes uit de hemel komen dwarrelen en hadden de daken sierlijk wit gekleurd. Een paar dagen geleden hadden verschillende dorpsgenoten besloten een markt te houden, ter eren van de winter, en de sneeuw had dit plaatje compleet gemaakt. De kou nam men dan maar voor lief.
Hannalee had die ochtend, tijdens het sneeuwen, het marktkraampje van het platenhuis opgebouwd. Gelukkig was zij altijd al een liefhebber van koeler weer geweest, waardoor het haar niet had gedeerd. Ze had een dikke, zwarte fake fur jas aangetrokken, een muts op haar hoofd gezet en wanten aan haar handen geschoven. Zodra ze was begonnen met de houtenplanken in elkaar te schuiven, had ze niks meer van de weersomstandigheden gemerkt.
Ondertussen was het al middag en was het gestopt met sneeuwen. De markt was vol aan de gang en één levendige bedoeling. Hannalee had zoveel gezichten langs zien komen, die ze nog totaal niet kende. Het leek wel alsof iedereen eindelijk uit zijn huis durfde te komen, en de nieuwe situatie een beetje begon te accepteren.
Normaal gesproken had Hannalee het rustig tijdens haar werk. Het leek alsof er niet veel mensen behoefte hadden aan muziek, en meestal stond ze alleen in het platenhuis. Dan bracht ze haar tijd door met het schrijven van eigen liedjes en met het pingelen op de valse gitaar die in het platenhuis stond. Vandaag was echter anders; ze had meer klanten dan ze het afgelopen jaar in totaal had gezien. In eerste instantie was het de bedoeling geweest dat ze, zoals altijd, in haar eentje achter het kraampje stond. Maar door de drukte was Sean, die beter bekend stond als prins Charming, bijgesprongen. Het platenhuis was officieel gezien ook van hem en Assepoester maar aangezien zij goed bevriend waren met Hannalee haar ouders, hadden zij haar veel verantwoordelijkheid gegeven. Het meisje genoot ervan de hele dag omringt te zijn met muziek en haar eigen ding te kunnen doen. Vandaag was dan wat minder rustig en aan de ene kant irriteerde de drukte haar, maar tegelijkertijd vond ze het ook heel inspiratievol; de hele sfeer die op de markt hing gaf haar direct ideeën voor nieuwe liedjes. Het was echter wel vermoeiend. In het begin had ze nog iedereen vrolijk begroet, zoals van haar werd verwacht, maar ondertussen lachte ze als een boer met kiespijn. Ze kon niet wachten totdat het avond was en ze zich kon opsluiten in haar kamer, met haar gitaar en een notitieboekje.

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Samen met zijn moeder en oma stond Marcus achter de foodtruck die Marco - in de sprookjeswereld beter bekend als Gepetto - enkele dagen geleden voor hen in elkaar had gedraaid. Nog niet zo lang geleden waren enkele burgers met het idee gekomen om een wintermarkt te houden en voeding van Granny’s Diner kon natuurlijk niet ontbreken tussen alle kraampjes die het plein vulden. Het was hard werken geweest om een aangepast menu op te stellen, een foodtruck te regelen en de bestellingen tijdig binnen te krijgen, maar gelukkig was alles goed gekomen. De buurtbewoners konden van alles krijgen: van koffie, warme chocolademelk en snert tot hamburgers, pannenkoeken, tosti’s en hotdogs. Een beetje verveeld stond Marcus om zich heen te kijken, tot een klein meisje op haar tenen voor de foodtruck kwam staan. Haar neus stak net boven zijn werkblad uit. “Mag ik een warme chocolademelk?” bracht ze zacht uit, terwijl ze twee dollar op het werkblad legde. “Tuurlijk, slagroom erbij?” Zoals Marcus verwachtte knikte het meisje. Hij schok een beker vol en deed er wat slagroom op. Vervolgens stak hij een plastic lepel in de beker en liep hij achter zijn werkblad uit om het meisje haar drinken te geven. “Geniet ervan!” zei hij, waarna hij weer terugliep naar zijn werkplek. Eigenlijk had hij niet zoveel met kinderen, maar zijn oma had hem geleerd hoe hij zijn geduld kon bewaren. Daarnaast hechtte zijn oma veel waarde aan klantvriendelijkheid. Één keer had hij een klant in Granny’s chagrijnig toegeschreeuwd dat hij op moest rotten als het eten hem niet aanstond. Zijn oma was woedend geworden. Dit was volgens haar niet de manier waarop je klanten zou behandelen. Nou, dat had hij geweten. Zijn salaris werd een week lang ingehouden en als het nogmaals zou gebeuren dan zou ze hem zonder pardon ontslaan.
Hoewel zijn oma het beste met iedereen voor had, was ze wel een taaie. Ze was een echte horecavrouw in hard en nieren. Ze zou er alles aan doen om haar zaak altijd goed draaiende te houden. Ook als dat betekende dat ze haar eigen dochter of kleinzoon zou moeten ontslaan. Iets wat Marcus liever voorkwam. Gezien hij nooit een opleiding had gevolgd, was zijn toekomst niet bepaald zeker. Hij had deze kans gekregen van zijn oma, maar hij moest hem zeker niet verpesten. Hij had geen idee waar hij dan terecht zou komen. Dromerig keek hij naar de voorbij wandelende mensen. Even viel zijn blik op Hannalee: een van de mooiste meiden die hij kende. Zou hij naar haar zwaaien? Of nee, dadelijk zou ze nog iets raars denken. Hij sloeg zijn ogen geïrriteerd neer en richtte zich weer op de andere mensen die af en aan liepen.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Normaal gesproken besteedde hij zijn vrije tijd in de bossen. Dat was de plek waar hij zich het prettigst bij voelde en zich ook het meest vrij voelde. Binnen zitten was ook absoluut niets voor hem, dan ging hij zich na een half uur alweer vervelen en begon hij door het huis te ijsberen. Om eerlijk te zijn was hij het ook niet gewend om binnen te zitten. Doen ze nog in het enchanted forrest woonden, ging hij vaak met zijn vader op boevenpad. Dat was wat hij leuk vond om te doen en hij kon veel dingen leren van zijn vader. Af en toe ging hij er natuurlijk ook wel in zijn eentje op uit, net zoals de meeste jongeren had hij namelijk niet altijd behoefte aan zijn vader. Vandaag was het echter anders; de eerste sneeuwvlokjes waren gevallen, wat betekende dat de winter was aangebroken in Storybrooke. Er stond een markt op het dorpsplein en zijn vader had besloten dat ze daar samen naar toe zouden gaan. Hoewel hij het niet erg vond om dingen met zijn vader te doen, dat was aanzienlijk verminderd sinds ze in het stadje woonde, wist hij niet of hij een wintermarkt wel zo zag zitten. Uiteraard was het de perfecte gelegenheid om mensen te leren kennen, hij had nog steeds geen idee wie er allemaal in Storybrook woonden, maar hij wist maar al te goed dat niet iedereen zo blij was met hem en zijn vader. Door sommigen werd Robin Hood als een held gezien, door anderen wat minder. Hij stond er nou eenmaal om bekend dat hij een dief was, wel eentje die stal met de goede bedoelingen, maar een dief bleef een dief. Om eerlijk te zijn had Ronan de gedachtegang van zijn vader overgenomen: hij vond dat de armen net zo veel verdienden als de rijken. Hij ging echter niet zo ver dat hij ook van de rijke bevolking stal om die dingen aan de armen te geven. Hij ging wel eens mee op missies met zijn vader, maar daar bleef het ook bij. Met z’n tweeën strompelden ze nu dan ook over de markt. Er was geen ander tempo aan te nemen, aangezien het redelijk druk was en iedereen natuurlijk bij de kraampjes wilde kijken. De meeste kraampjes interesseerden hem niet echt, maar hij vond het wel mooi om te zien hoe anderen wel vol bewondering naar bepaalde spulletjes stonden te kijken. Er zaten dingen tussen die ze in het enchanted forrest helemaal niet hadden gehad en dat maakte ze toch best wonderbaarlijk. Hij was inmiddels al gewend aan het leven in Storybrook, maar hij had ook mensen gezien die er heel veel moeite mee hadden. Op dat moment viel zijn oog op een kraampje met allemaal platen. Nou ja, zijn oog viel niet op de platen, maar degene die ze stond te verkopen: Hannalee. Wauw, hij had niet gedacht haar nog te zien en ergens was hij bang geweest dat ze achter was gebleven in het enchanted forrest, maar nu hij hier zo zag.. Een brede glimlach sierde zijn lippen. “ Hanna!’’ Riep hij dan ook en hij stak een hand naar haar op. Het was echt geweldig om haar weer te zien. “Ik ga even naar haar toe om gedag te zeggen,’’ zei hij tegen zijn vader, waarna hij richting het kraampje liep. “Wauw, dat is lang geleden,’’ zei hij, eenmaal hij bij het kraampje aangekomen was.

Pollux
Wereldberoemd

Pollux schreef:
“Twan, wil je alsjeblieft komen helpen?” hoorde hij achter zich. Zijn moeder en haar beste vriendin, Grietje, waren al de hele ochtend bezig om kleine kindjes van snoep te voorzien. Hij daarentegen zat al de hele ochtend op een stoeltje aan de achterkant van het kraampje, niks te doen. Hij vermaakte zich zo wel. Eens in de zoveel tijd wat snoepjes in zijn mond proppen en ondertussen genieten van het uitzicht; mensen die hard stonden te werken achter andere kraampjes en mensen die langs de kraampjes struinden. Een aantal mensen herkende hij wel. Zo stond Hannalee achter het kraampje van het platenhuis en Marcus hielp mee in de foodtruck van Granny’s. Soms had hij even geknikt naar langslopende mensen die hij herkende. Niet iedereen begroette hem terug. Ze waren veel te druk met rotzooi verzamelen. Wat vonden mensen in hemelsnaam leuk aan een wintermarkt? Goed, het eten was lekker, maar daarmee was dan ook alles gezegd. De meeste spullen kon je ook gewoon in de winkel kopen. “Nu Twan!” zei zijn moeder nogmaals.
Twan stond rustig op vanuit zijn stoel en klopte de sneeuw, die in de tijd dat hij daar had gezeten was gevallen, van zich af. Nu pas zag hij hoeveel kinderen voor het kraampje stonden. Allemaal stonden ze met uitgestoken handjes in de hoop dat zij als eerste aan de beurt kwamen. “Wat kan ik doen, mamaatje?” vroeg hij glimlachend. Ze was duidelijk een beetje gestrest en was druk bezig. Zelf deed hij daarom heel kalm, als tegenreactie. Door een hand op haar schouder te leggen probeerde hij haar nog iets meer te irriteren. “Geef gewoon snoepjes aan die kinderen!” zei ze terwijl ze zijn hand van haar schouder af duwde. Grijnzend pakte Twan een leeg snoepzakje en begon de kinderen te helpen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Vandaag had ze een groot deel van de dag vrij gekregen, mits ze zou helpen met het opbouwen van de kraam. Tegen dat aanbod had Ivey natuurlijk geen nee kunnen zeggen. Het gaf haar de kans om alleen of samen met Aurelia de markt af te struinen en pas tegen de avond zou ze bij hun kraampje moeten staan, niet dat dat een probleem zou zijn want ze verkochten haast alleen maar alcoholische dranken, precies haar specialiteit. Ze deed de donkerrode muts iets beter over haar haren heen, haar oren werden een beetje koud van de wind. Het was het enige beetje kleur in haar verder volledig zwarte outfit. Terwijl ze op haar hakken door het beetje sneeuw liep dat er inmiddels gevallen was, het knerpte nog onder haar voeten, bekeek ze of ze al mensen herkende. Voordat ze hier kwamen, had ze nog niet veel mensen leren kennen. Zijzelf had als jong meisje voornamelijk bij haar moeder gewoond en pas later was ze soms bij haar vader op the Jolly Roger meegegaan. Natuurlijk niet met zijn goedkeuring, vooral niet de eerste keren, maar piratenbloed leek nu eenmaal in haar te zitten dus dan kon het haar beter goed geleerd worden.
Rustig bekeek Ivey nu een beetje de kraampjes die er waren, het was niet veel maar de mensen deden hun best. Wat moesten ze hier anders doen? Het liefste wachtte ze nog even op Aurelia, maar hier en daar alvast kijken, kon vast geen kwaad. Misschien dat ze zelfs al wel vast aan een drankje begon, of wat het daar te vroeg voor? Was het ooit eigenlijk te vroeg voor drank? Als het aan haar en haar vader lag niet. Overal was het wel een keer tijd voor drank, dus het kon wel gewoon. Met een tevreden glimlach liep ze dan ook naar de kraam van de herberg waar ze werkte en bestelde er maar vast een drankje. Voor de idioten zoals zij hadden ze altijd wel wat bij zich op dit tijdstip. Met een drankje in haar hand, die ze wel veilig in zwarte handschoenen had gestoken, keek ze rond. Ze herkende Hanna, die kwam wel eens langs om lekker wat te drinken. Wie herkende ze nog meer? De kroeg zat meer dan eens best vol, ze had al aardig wat mensen leren herkennen, maar ze echt kennen bij naam? Nee, zo goed was ze nog niet hoe erg ze ook haar best deed. Nu moest ze ook bekennen dat niet iedereen haar interesseerde. Nee, Ivey hield zich wel bezig met de dingen die ze leuk vond. Als ze je niet leuk vond, dan was de interesse die ze even in je had gehad snel weg geëbd.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Met minstens vier lagen winterkleding om haar lijf mee warm te houden trotseerde Lore de sneeuw en ijzige kou die buiten heerste. Het sneeuwde al de hele dag, wat resulteerde in een dik pak sneeuw liggend op het voorheen nog zo groene gras. Voor de wintermarkt die iets later in de ochtend zou plaatsvinden, was het weer perfect. Lore was daarentegen niet echt een fan. Waar zij vandaan kwam (het betoverde bos) sneeuwde het nooit. Ze was het niet gewend, waardoor de kou drie keer zo koud aanvoelde. Zo snel mogelijk zette Lore haar houten marktkraampje inelkaar op de gereserveerde plek. Aangezien de markt niet ver van haar bloemenwinkeltje gehouden werd, liep ze even op en neer om een zooitje bloemen te halen die ze vervolgens keurig uitstalde op haar kraampje. Hoewel winterbloemen in storybrook schaars waren, had ze toch een mooie selectie kunnen maken van welke ze ging verkopen. Het kleurrijke kraampje viel op tussen de andere kraampjes, maar of het meer klanten zou trekken viel nog te bezien. Lore wreef in haar handen en bekeek het resultaat even uitbundig. Ze was trots op wat ze had neergezet.

Na een halve ochtend van bloemen verkopen, kwam de eigenaar van de bloemist Lore's dienst aflossen. Over een paar uurtjes moest zij weer aan het werk, maar voor nu had ze pauze. Het liefst was ze naar binnen gegaan om met een warme kop thee een paar boeken te lezen over magie; iets wat haar erg interesseerde. Echter voelde ze zich ergens verplicht om een rondje over de markt te lopen. Hoewel ze niet vrijwillig naar Storybrook was gekomen, maakte ze wel deel uit van deze nieuwe samenleving. Daarom begon ze door de witte straten te slenteren, kijkend naar de vele marktkraampjes. Géén zo kleurrijk als die van haar, wat haar ego toch wel een boost gaf. Bij enkele kraampjes stopte ze even om de spullen van wat dichterbij te bekijken. Spullen uit het betoverde bos en Storybrook waren te koop. Sommige kraampjes waren gespecialiseerd beide landen, anderen hielden het bij één. Toen Lore langs het kraampje van Granny's liep kon ze het niet laten om even te stoppen voor een hete thee. Hoe later het werd, hoe kouder het leek te worden. Lore sloot aan in de rij en het duurde niet lang voordat ze aan de beurt was. Een jonge jongen stond achter het kraampje. Eens in de zoveel tijd kwam Lore bij granny's en dan was hij er ook. De kans was groot dat hij familie was van granny. Het was tenslotte een echt familiebedrijf.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld