Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Even though we were never supposed

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

'Even though we were never supposed to be together, I can't be with anyone else, no matter the consequences.'

orpg met @LadyStardust
Niet reageren aub

mijn personage:

Madelynn Dawn Medici
Princess of Italy

Finally
I'm crossing the threshold
From the ordinary world
To the reveal of my heart
Undoubtedly
That will for certain
Take the dead out of the sea
And the darkness from the arts

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:

William Meddows "Billy Bones" Harris
21
Captain of the Devil's merchant

My past has tasted bitter
for years now
so i wield an iron fist
grace is just weakness
or so I've been told
I've been cold, I've been merciless
but the blood on my hands scares me to death
maybe I'm waking up today

Mijn begin komt in het bericht hieronder

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hij was een legende. Een gevreesd man voor iedereen wie hem verkeerd kruiste en een trouwe bondgenoot in de ogen van iedereen wie het lef had hem te vertrouwen. Hij was het enige kind wat zijn vader ooit had gehad en had met die reden het schip overgenomen na de vroege dood van de man. Sinds zijn zestiende had hij een bemanning om zijn eigen te noemen. Toch, in tegenstelling tot wat er vaak van hem werd verwacht, liet hij zijn vader's nalatenschap niets te maken hebben met zijn eigen. Het was tot op het punt gekomen dat hij zijn naam vrijwel had veranderd om er vanaf te komen. Natuurlijk had hij respect voor de man en hij deed niets uit haat, het was simpelweg tijd om zijn eigen pad te lopen in plaats van dat van zijn vader voort te zetten. Zijn bemanning wist ervan en had geleerd van voorgaande overtreders dat zijn ware naam noemen hen enkel de dood in zal helpen. Een van de weinige eigenschappen die hij van zijn vader had overgenomen was zijn tekort aan medelijden. Zonder moeite liet hij mensen op brute wijze om het leven brengen enkel en alleen omdat ze hem Bill Harris hadden genoemd. Hij was genadeloos en het was duidelijk. Dit was de voornaamste reden dat hij gevreesd werd door mensen wie hem niet kenden en ook niets met hem te maken wilde hebben. De verhalen over zijn leven werden verteld door iedereen en waren bekend door heel Groot-Brittannië, Europa en de eilanden waar hij regelmatig kwam.
Zware voetstappen hadden geklonken over het hout van het dek. De lederen laarzen die hij droeg waren zwaar genoeg om zijn kwade pas te verduidelijken. 'I want that girl!' Had hij kwaad geschreeuwd tegen zijn quartermaster. De dertig-jarige man had snel achter hem aangelopen, enigszins haastig om te voorkomen dat Billy iets uit zou voeren waar hij later spijt van zou krijgen. 'Billy.. How is that going to solve the problem?' Had de man hem gevraagd. Billy stond inmiddels stil uitgekeken over het water vanaf de voorsteven van het schip. 'He's gotten the king's order to keep her safe, if we take her he's in trouble.' Legde hij uit, irritatie duidelijk hoorbaar in zijn stem. 'But than what? He will most certainly come looking for us.' De man probeerde hem te kalmeren, al wist iedereen op het schip dat dit een onmogelijke taak zou worden. 'You heard me, didn't you?' Vanuit zijn ooghoek keek hij hem aan. De man, Charles Fairweather genaamd, stond wat onzeker schuin achter de jongeman. 'Yes, but-' Bruut werd de zin afgekapt, duidelijk gemaakt dat hij geen tegenspraak wilde horen. 'Than tell the coxswain where we're heading and get me the king's daughter!' Met een ruk draaide hij zich richting Charles, wie geschrokken achteruit stapte. 'Alright Billy.' Een lichte zucht was hoorbaar geweest bij het uitspreken van de zin, al liet Billy het gaan, zijn punt was immers duidelijk gemaakt.
Het had hen dagen gekost om het schip te vinden waarop de verrader zich richting het andere land verplaatste. Billy had geduldig gewacht op het moment waarop hij wraak kon nemen. Hij was van mening dat mensen zoals de kapitein van het schip geen waardigheid meer bezaten. Ze hoorden zich tegen het woord van de koning in te zetten, hadden zich met opzet aangesloten bij schepen en bemanningen wie even weinig respect hadden voor het Britse koningshuis als zij zelf en hij had het met één actie verpest voor zichzelf. Billy tolereerde de man niet, hem tot kort geleden aangezien als bondgenoot. Zijn handen hield hij achter zijn rug, gestaan aan de zijkant van het schip, afgewacht tot ze dichtbij genoeg waren. Het duurde minuten voordat zijn bemanning het schip vol verraders had geënterd en Billy aan boord was gestapt. ''Well well, it's Billy Bones, the boy captain.' Had de kapitein uitgeroepen, duidelijk gemaakt dat hij nog verwachtte dat Billy en hij aan dezelfde kant stonden. Billy had daarentegen zijn pistool gepakt, de man aangekeken met een dodelijke blik en voor even zijn mond gehouden. Lang kon hij niet stil blijven, zijn afkeer voor de man duidelijk willen maken. 'We honour a code, my friend, one that keeps us from working with the royal family.' Het waren die woorden die het kwartje bij de man let vallen. 'Wait no, it goes a lot deeper than you'd think. Do you've any idea how much the fucker pays me?' Billy had zijn hoofd geschud en zich tot zijn bemanning gekeerd. 'Look for the girl, kill whoever needs to die in order to get her. I want her alive and well.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was nu een paar dagen geweest sinds Madelynn het kasteel verlaten had. Het precies aantal dagen wist ze niet, al deed ze haar best de dagen bij te houden na een tijdje hield ze het niet meer bij maar jaar schatting was dat ze nu ongeveer een week of anderhalf week op zee was. ze was vertrokken vanaf de haven van Italië en was onderweg naar Engeland. Dat was nogal een reis. Als ze gelijk had over hoeveel dagen ze er al op hadden zitten betekende dat dat ze op de helft zouden zijn van de reis. De reden dat Madelynn maar Engeland aan het reizen was, was zodat ze daar zou trouwen met de kroonprins en toekomstige koning van Engeland, dit zou haar dan de toekomstige koningin van Engeland maken. De hele reis had Madelynn al zouden denken wat voor man de kroonprins was, of hij een begripvol en lief man was of dat hij juist het tegenovergestelde was, een man die alleen maar gaf om macht en geld. Ze zou er snel genoeg achter komen, niet dat het wat uitmaakte voor de bruiloft, deze stond al vast en zou doorgaan. Royals trouwden niet voor gevoelens maar voor hun landen, zo Madelynn dus ook. Sinds dat Madelynn zeven jaar was had haar vader afgesproken met de koning van Engeland dat de twee kinderen op latere leeftijd zouden trouwen, nu, dertien jaar later, was het eindelijk besloten dat het zo ver was om de twee te laten trouwen. Madelynn zou dus naar Engeland komen, al had ze niet verwacht dat het zou zijn met een piratenschip gevuld met mannen die dan ook daadwerkelijk piraten waren. Toch had ze haar vader vertrouwt, hij had haar uitgelegd dat niemand de zee kende zoals de piraten en dat dit het veiligst was voor haar. Al had ze het eerst niet gelooft, eenmaal op het schip kwam ze er al snel achter dat de mannen het beste met haar voor hadden, al kwam dat voornamelijk door de grote prijs die de koning hen had aangeboden.
Madelynn had zich teruggetrokken in haar eigen kajuit op het schip, het was niks vergeleken met haar eigen kamer maar ze had ook niet het beste van het beste verwacht op een schip. Gelukkig had ze wel een spiegel in haar kajuit, waar ze op het moment ook gebruik van maakte. Ze was bezig met het opsteken van haar haren, tussentijds had ze ook een gesprek met een piraat die buiten haar deur stond. Voor haar gevoel was ze veiliger wanneer er ten allen tijde iemand buiten haar deur stond, hier had ze dus om gevraagd en gelukkig had de kapitein haar hiermee kunnen helpen. Al werd hun gesprek ineens onderbroken, al wist Madelynn niet door wat. “Who goes there?” Hoorde ze aan de andere kant van de deur geroepen worden. Verwarrend bracht Madelynn haar blik naar haar deur. “Scott, is everything alright?” Riep ze terwijl ze een paar stappen richting haar deur deed. Deze stappen stopten meteen wanneer haar vraag gevolgd werd door een paar geluiden waarvan ze niet precies kon uitmaken wat het was. “Scott?” De angst was te horen in haar stem, toch hoopte ze dat dit een grap zou zijn om haar bang te maken. Mocht dit zo zijn dan had het zeker gewerkt. De deur van haar kajuit vloog open, Madelynn gilde het uit van de schrik maar de angst werd er niet beter op wanneer ze magen zag staan in de deuropening die ze niet herkende. “It’s her, take her up to the deck” Zonder enige tijd te verspillen liepen twee mannen naar haar toe en grepen haar vast. Met al haar kracht probeerde Madelynn haarzelf uit de grip van de mannen te krijgen, maar het had geen zin. Terwijl ze de hal ingesleurd werd zag ze de piraat die voor haar deur stond op de grond liggen, zijn hals onder het bloed. Dat zei al genoeg voor Madelynn. “Let me go, please, I beg you!” Ze wist dat het nutteloos zou zijn maar ze had ook geen idee wat ze het beste wel kon doen in deze situatie.
De mannen sleurde haar helemaal mee tot ze op het dek waren. Helaas lieten ze haar niet los maar er werd op ze minst niet meer zo aan haar getrokken. Op het dek merkte ze al snel dat een ander schip hen had overvallen, het dek stond vol met andere piraten die niet een deel waren van de kapitein die haar naar Engeland zouden brengen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn bemanning bewoog snel over het schip, enkelen hielden de verraders onder schot. Iedereen wist kort gezegd precies wat hij moest doen. Billy had zijn wapen laten zakken, zich weer gekeerd tot James Silver, de kapitein van het schip. 'I expected more of you, Bones.' Werd hem verteld. Het was alsof hij zich nog altijd veilig voelde. 'You think I'm wrong?' Vroeg Bill hem enigszins lachend. 'We've got an alliance and don't you forget it.' Snauwde de man naar hem, Billy enkel laten lachen om de manier waarop hij tegen hem durfde te spreken. 'No, we don't.' Verbazing was af te lezen van James' gezicht, gemengd met enkele tekenen van onzekere gedachten. 'What do you mean we don't?' Hij vroeg naar de bekende weg, het was duidelijk. Hij wilde het Billy horen zeggen. 'I have too much dignity to have a betraying son of a bitch as an ally.'
'Bones!' Het stemgeluid van Oliver, een bemanningslid van een goede twee meter lang en minstens even breed door zijn spiermassa, weergalmde over het dek. Billy draaide zich om, gezien hoe John en hij een vrouw vast hadden. 'So that's her?' Vroeg Billy zich hardop af, traagzaam op de vrouw afgelopen. 'Don't look very royal, but that could be me just not knowing anything about kings and their families.' Een meter of twee van haar vandaan stond hij stil, zijn helder blauwe ogen op haar gedaante gehouden. 'Get her onto the ship.' Zonder zijn bemanning aan te kijken had hij de woorden uitgesproken. Hij vond het lastig om niet toe te geven dat hij de vrouw niet zo had verwacht. Misschien was hij zelf te naïef geweest. Ze was knap, dat kon iedereen met werkende ogen en helder verstand zien.
Hij zag aan hoe de twee haar mee sleepten richting Billy's schip en haar daar vast bleven houden. Ontsnappen was voor haar geen optie geweest en toch had hij liever niet dat ze haar los lieten. Vrouwen waren onvoorspelbaar, althans, dat had hij geleerd met zijn eenentwintig jaar ervaring en mensenkennis. Lang bleven zijn ogen niet meer bij haar hangen, zich weer gericht tot de kapitein en een grijns op zijn gelaat vertoond. 'Keep five of them alive, including him. Italy's king will deal with the survivors once he finds out he's lost the girl.' Zelf verplaatste hij zich weer over het dek, terug gesprongen op zijn schip. Schoten hoorde hij afgevuurd worden achter hem, gevolgd door doffe klappen van de lichamen die terecht kwamen op het hout. Minuten later had zijn crew zich wederom verzameld op het schip en vaarden ze weg bij de verraders. 'You'll pay for this, Bones!' Schreeuwde de kapitein hem na, gemixte emoties hoorbaar in zijn stem. Hij wilde het voornamelijk woede noemen al was er een hint van angst op te merken waar Billy van genoot. 'I've nothing to fear!' Riep hij terug, de kapitein de rug toegekeerd om zich te richten op de vrouw wie zich nu op zijn schip bevond. 'You can let her go now.' Meteen werd ze losgelaten, vooraleer Billy naar haar toeliep. 'Back to work.' Mompelde hij tegen Oliver en John, wie wegliepen na zijn uitspraak. Hij wilde wel tegen haar spreken maar vond zichzelf plotseling zoekend naar woorden. Alles wat hij deed was haar aankijken, al dan niet langer dan enkele seconden voordat hij wegliep naar zijn kajuit.
Charles zat binnen, opgekeken van zijn papier zodra Billy binnen kwam lopen. 'Billy, we need to talk about this.' Chagrijnig gemompel bracht de jongeman voort, onverstaanbaar geweest voor iedereen behalve hemzelf. 'We barely have enough food for the crew as it is, this new addition is putting-' alsof het een gewoonte was werd de zin van de man onderbroken. 'Out.' Verbaasd keek Charles hem aan. 'We will be out of food before we reach Nassau, how did you expect this to go?' Ging hij stug verder. 'Out!' Schreeuwde hij ditmaal woedend naar de man. 'And send the girl here.' Gauw stond hij op, geweten waartoe Billy in staat was als hij verblind werd door zijn eigen woede.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het duurde niet lang voor een jonge man reageerde op het woord kapitein en haar kant op kwam lopen. Ze was verbaasd na hoe jong de man leek te zijn, was hij daadwerkelijk een kapitein? De meeste verhalen die Madelynn kreeg te horen over piraten spraken altijd van een oude man die de bemanning bestuurde. Al was de leeftijd van de man voor haar niet wat nu belangrijk was, het meest belangrijk was dat ze weg kon van hier. Helaas was dat geen optie, ze waren omringd door water, eindeloos water. De woorden van de kapitein deden rillingen over haar rug, de manier waarop zijn ogen op haar gericht waren deed haar alleen maar banger voelen. Behalve dat ze nu in de handen was gevallen van een ander, wist ze niet wat ze met haar wouden, wat het plan was van deze mannen nadat hen haar gevangen hadden. Geen idee of ze haar levend zouden houden, of ze haar voor losgeld zouden houden. Het onwetende was misschien nog wat haar het meest angst aanjoeg. Op commando van de kapitein brachten de twee mannen die haar al die tijd vast hadden naar hun eigen schip. Terwijl ze werd meegetrokken keek ze de kapitein toe, die ook de drie van hen leek na te kijken.Vanaf het schip kon Madelynn toekijken naar wat er gebeurde op het andere schip, ook deed ze haar best om te luisteren naar het gesprek tussen de twee kapiteinen, al was dit wat moeilijker. Toch werd al snel duidelijk dat het geen vriendelijk gesprek was, dit was te halen uit het feit dat er het commando gegeven werd alle mannen van de bemanning, behalve 5, om het leven te brengen. Meteen sloot Madelynn haar ogen, dat was niet iets wat ze graag wou aanzien, al was het geluid van de lichamen die neervielen ook niet iets waar ze vrolijk van werd.
Dat bleek het dan te zijn, aangezien de kapitein weer terug kwam op het schip. Er was iets aan hem, de manier waarop niks hem leek te interesseren, de manier hoe hij wist dat hij de baas was en alle controle had. Het was intimiderend, dat was zeker. Madelynn was blij om te horen dat de mannen haar eindelijk los mochten laten, al was ze minder blij met wat er daarna gebeurde. Daar stonden ze dan voor een paar seconden, geen enkel woord gesproken en gewoon zo liep hij weg van haar en werd ze achtergelaten. Daar stond ze dan, alleen op het dek, geen idee wat nu komen zou, wat de bedoeling was, zou ze het nu ooit maken tot Engeland. Verstijfd stond Madelynn op het dek terwijl er steeds meer afstand kwam tussen de twee schepen.
Het leek wel eeuwig te duren dat Madelynn daar stond terwijl iedereen van de bemanning door was gegaan met alle taken alsof er niks aan de hand was. Voor hen was dit waarschijnlijk het geval. Uiteindelijk kreeg ze dan toch woord van iemand. “The captain wants to see you, let me show you his cabin.” De man liep weer terug naar waar hij vandaan kwam. Toch bleef Madelynn even twijfelend achter. “I’d listen, if I were you.” Dat hoefde haar geen twee keer verteld te worden. Meteen kwam ze in beweging en liep ze de piraat achterna tot ze bij een deur kwamen. De man klopte op de deur waarna hij deze voor haar opende. “Here is the girl.” Madelynn keek naar de man die de deur open gedaan had, hij gaf aan met een knik dat ze naar binnen moest, dit deed ze dus ook maar. De deur werd weer achter haar gesloten wanneer ze de kajuit was binnengetreden. Haar blik was gefocust op de grond, ze had het niet in zich om haar blik op de jonge man te kunnen vestigen, daarnaast kon ze het ook niet in zich vinden om alle vragen te stellen die ze wou stellen. Het waren er zoveel, wat wou hij toch met haar? Wat ging het nu gebeuren? Waarom deed hij dit? Maar voor nu stond ze stil en verstijfd voor hem.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De papieren die Charles op zijn bureau had achtergelaten pakte hij vast, gekeken naar hoe hij het rantsoen had bijgehouden. Het gebrek aan voorraad was duidelijk en nu ze een extra persoon aan boord hadden was hij niet zeker hoe ze dit op gingen lossen. Het maakte dat hij zich ietwat vreemd voelde. Altijd had hij een oplossing gehad voor elk probleem, hoe groot dan ook, al was het meestal door middel van geweld. Gebrek aan voedsel kon niet worden opgelost door het gebruiken van agressieve maatregelen. Hij papier had hij voor zijn ogen gehouden, onderwijl hij plaatsnam achter zijn bureau. Zijn gedachten gingen alle kanten op, van manieren om het eten eerlijk te verdelen tot het nadenken over hoe hij zonder verdenkingen bemanningsleden kon vermoorden. Het laatste was geen optie geweest, niemand wilde hem kwaad maken en liep met die reden op zijn tenen rondom Billy, hij zou nooit weg komen met het uitmoorden van zijn eigen crew. Zijn elleboog steunde op het bureau, zijn vingertoppen tegen zijn hoofd geplaatst. Zijn rechterhand hield het papier nog altijd vast. Hij kon zelf minder eten eisen, maar de consequenties die hij zich bedacht waren niet al te best. Hij zou verzwakken, dunner worden en daarbij het risico op muiterij vergroot. Zijn ogen had hij even gesloten, een zucht tussen zijn lippen laten ontsnappen. Ze zouden direct richting Nassau moeten varen, wat hem nog wel eens zuur zou kunnen komen te staan. Het was de eerste plek waar James Silver hem zou komen zoeken.
Bij het geklop op de deur van zijn kajuit opende hij zijn ogen, het papier laten zakken om te kunnen zien wie zijn aandacht wilde. Het waren precies de personen wie hij verwacht had. Billy was opgestaan, naar de deur gelopen om Charles te kunnen spreken. De vrouw keek hij niet aan, zich enkel gericht op zijn quartermaster. 'We're heading straight to Nassau.' Vertelde hij de man, zijn stem verzacht tot op het punt waar het schor klonk. 'What about Silver?' Charles leek door te hebben hoe de verrader in elkaar stak en Billy haalde zijn schouders even op. 'Rations are running low, we'll have no choice.' Hij kuchtte even, zijn stem weer terug naar normaal gebracht. 'Besides, he's got a crew of four, he'll stand no chance.' Een keer knikte hij, wat genoeg was voor de man om te weten dat hij het nieuws mocht brengen aan de stuurman. Wederom sloot Billy de deur van zijn kajuit, teruggelopen naar zijn bureau, vooraleer hij een handgebaar maakte naar de stoel die ervoor stond. 'By all means.' Mompelde hij, nog altijd vaag in gedachten vergaan. Hij schudde zijn hoofd om zijn aandacht weer terug te krijgen bij de situatie. 'What is it? The floor's more interesting than me?' Vroeg hij haar lachend, alsof zijn eerdere slechtere humeur nooit gebeurd was. Hij hief zijn hoofd iets op, al dan puur uit gewoonte. 'You look at me, alright? It isn't vanity, it's a matter of respect which I demand from everyone aboard my ship.'
Respect was iets wat voor hem het verschil kon betekenen tussen leven en dood. Respectloosheid tegenover een kapitein kon hij niet waarderen. Het was zijn schip, ze waren zijn bemanning, hij verdiende respect. Traagzaam nam hij plaats op de stoel waarop hij minuten geleden nog te vinden was. 'I'm Billy Bones. The man who brought you here's called Charles Fairweather, remember the guy, he's the one most likely telling you what to do and what not in order to keep me as a friend.' Hij keek haar aan, de harde blik die constant aanwezig was in zijn ogen was door velen omschreven als de blik van de duivel. 'We took you out of revenge, you're in no danger at all as of now.' Hij vertelde het haar zoals het was, geen reden gezien in het verborgen houden van de waarheid. 'And you are..?'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Alles leek zo snel gegaan te zijn, de kaping was zo voorbij voordat Madelynn zich überhaupt had kunnen realiseren wat er gebeurd was, het zonk dan nu ook pas een beetje in dat ze niet langer meer onder de bescherming was van iemand die het beste met haar voor had. Ze wist niet met wie ze nu te maken had maar de kapitein maakte zeker een indruk op haar, met de manier waarop hij zichzelf droeg leek het haar niet dat zij de enige was op wie hij een indruk achterliet. Madelynn had dan ook moeite met hoe ze zich moest gedragen tegenover de man, ze was laaiend op hem, ze wou hem verrot schelden en hem commanderen om haar nu of naar kapitein Silver te brengen, of om haar direct door naar Engeland te brengen maar ze kon het niet, als ze hem zag wist ze dat ze het niet kon maken, dat hij zoiets niet tolereerde. Al kende ze hem niet persoonlijk, het was gewoon de manier waarop hij was waar Madelynn al deze informatie van gehaald had, al was het meer een gok. Ze keek even naar de stoel die haar aangewezen werd zodra de kapitein zijn kajuit weer was ingekomen. Ze besloot maar plaats te nemen, al zorgde dit er alleen maar voor dat ze zichzelf dichter bij de man had gepositioneerd. De manier waarop hij een grap probeerde te maken terwijl Madelynn bang was voor haar leven en de manier waarop hij haar vertelde hoe ze hem aan moest kijken, het hielp hem niet om over te komen als een aangename man maar iets vertelde Madelynn dat dat hem niet heel veel uitmaakte. Daarnaast, ze snapte niet waar hij het lef vandaan haalde om zo respect van haar te commanderen, alsof hij het verdiend had. Hij had helemaal niks gedaan om respect te verdienen. Al was ze het niet met hem eens, toch tilde ze haar hoofd op en keek ze zijn kant op, al probeerde ze direct oogcontact toch een beetje te vermijden, niet om disrespect te tonen maar meer omdat ze zichzelf gewoon niet kon brengen de man recht in zijn ogen aan te kijken.
Billy was zijn naam dus, Billy Bones in zijn geheel. Het had wel een goede klank, ergens paste het ook wel bij hem. Nu wist ze dus al twee namen van de mannen op dit schip, namen die ze hopelijk door kon geven aan haar vader zodat ze gevonden en gehangen zouden worden. Al vertelde Billy haar zojuist dat ze in geen gevaar was, althans voor nu dan. Toch wou ze hem laten boeten voor wat hij gedaan had, niet alleen het ontvoeren van een prinses maar ook het om laten komen van bijna hele bemanning, een heleboel mannen die onschuldig waren en geen reden hadden om te sterven.
"I think you are perfectly aware of who I am..” Mompelde ze zachtjes onder haar adem. Anders was ze hier nu niet, hij wist wie hij moest hebben. Even ging haar blik naar haar handen maar al snel keek ze weer op naar de kapitein. “Madelynn, Madelynn Medici.Princess of Italy and future queen of England” Stelde ze zich toch voor. “And I have to get to England.. and since this was all just a way to get revenge on captain Silver, I should still be able to get to my destination.” Voegde ze toe. Het was belangrijk voor haar dat zij niet te dupe zou zijn van wat er ook aan de hand was tussen de twee. Hoe dan ook, zij zou zo snel mogelijk naar Engeland moeten gaan. “So look, Billy.. I don’t care at all about how I should keep you as a friend, all I care about right now is that I get to where I have to go, so.. just get me to where I have to go” Ze merkte dat alle angst die ze had was veranderd in boosheid. Natuurlijk was het niet slim als ze een grote bek zou opzetten tegen een persoon die haar kon ontnemen van haar leven wanneer hij maar zou willen, maar als ze rustig zou doen wat hij zei zou er ook geen verandering in de situatie komen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'And I do believe you have not heard of me yet.' Reageerde hij, de ruwe toon in zijn stem verraden dat hij het alles behalve tolereerde hoe ze tegen hem sprak. Lachend hoorde hij haar introductie aan, het niet serieus kunnen nemen. 'Future queen of England? That's quite the title, ain't it?' Zijn handen omklemden de armleuningen van de stoel waarop hij zat, hier zodanig veel kracht op gezet dat zijn knokkels wit begonnen te zien. 'You're never going to get to England, Madelynn, certainly not after you talk to me like that.' De lachende toon was verdwenen als sneeuw voor de zon, zijn gebruikelijke zware en ruwe stemgeluid weer aan het licht gebracht. Het zware Britse accent dat hij bezat maakte het niet veel vriendelijker. Hij duwde zichzelf overeind uit de stoel, die naar achter schoof. Het verbaasde hem over hoe de verhalen van zijn gedrag en avonturen haar nooit hadden gekruist en hoe hij ermee om moest gaan wist hij niet precies. Normaal gesproken waren mensen bang voor hem, hem kostte wat het kost te vriend willen houden om henzelf uit de handen van Davey Jones te houden. Ze leek hem niet te vrezen en hij was bereid haar een reden te geven om hem wel zeker te vrezen. Ze had gezien hoe hij de bemanning van James Silver had afgeslacht zonder er om te geven en toch sprak ze hem aan alsof hij haar dienaar was uit het paleis waar ze zonder twijfel was opgegroeid. Het was alsof haar woorden een schakel hadden omgegooid die zijn kalmte uit zijn systeem hadden gegooid. Traagzaam liep hij op haar af, zijn ogen op haar gericht gehouden voor de tijd die het kostte om uiteindelijk naast haar stil te staan. 'Do you truly think it's smart to act this way? You saw me slaughter a crew of innocent men, threathen the others and leave the captain to die by the merciless hands of your own father!' Hij schreeuwde de woorden bijna uit, zijn gedaante iets voorover gebogen. Zijn pistool haalde hij tevoorschijn, verwacht deze nodig te hebben binnen minuten. 'The only thing you should care about right now is to remember all your goddamn sins because it could determine where you'll go in a minute.' De deur vloog open, Charles stormde de kajuit binnen. 'Billy!' Zijn stem klonk als donder door de ruimte. Hij wist dat Charles de quartermaster voor zijn vader was geweest en dat was de voornaamste reden dat Billy hem respecteerde. Hij voelde de man zijn hand op zijn schouder, die hem ruw achteruit trok, weg bij de vrouw. 'Talk some sense into the bitch before I end up killing her.' En met die woorden liep Billy woedend de kajuit uit, terug het dek op.
Op de voorsteven stond hij stil, een keer diep in en uit geademd in de hoop zichzelf enigszins te kunnen kalmeren. Een enkeling hoorde hij achter zich praten. 'Don't go near him.' Werd er gefluisterd, onderwijl anderen mompelden over hoe Billy weer eens kwaad was. Het gebeurde hem vaak, hij was de eerste wie bereid was het toe te geven. Het was simpelweg hoe hij in elkaar zat. Hij was van nature agressief, het daarbij ook nodig gevonden als kapitein. Oliver doemde op naast hem, hoe de gigantische man zich zo stil wist de verplaatsen bleef een onderwerp op voor discussie. 'Women huh?' Geïrriteerd keek hij opzij naar de man, wie hem aan durfde te spreken in zijn momentele staat van woede. 'I was going to tell the crew to leave her alone, as I saw no need in having her injured or otherwise in poor health.' Mompelde hij, de woede nog hoorbaar in zijn zachte toon van spreken. 'You can tell the men that I have no interest in what happens to the girl, feel free to keelhaul her for all I care.' Hij hoorde de man lachen, alsof hij zojuist de loterij had gewonnen. Zijn ogen hield hij strak gericht op de horizon, die eindeloos gevuld leek te zijn met water. De reis naar Nassau zou hen nog dagen kosten en Billy's grootste zorg was op het moment het rantsoen van het schip, wat Madelynn momenteel overkwam was hem verre van interessant. Het was een eigenschap die weinig mensen konden waarderen. Zijn koude aard was voor de meesten angstaanjagend en de enigen wie het leken te kunnen waarderen was zijn eigen bemanning, voor hen was het een teken dat Billy een van de gemakkelijkste kapiteins was wie ze zich konden wensen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn was er van uitgegaan dat haar reactie niet bepaald goed ontvangen zou worden, dat had ze ook niet van de man kunnen verwachten. Al dacht ze dat het ergste wat er zou gebeuren was dat de twee in een hevige discussie zouden belanden, of dat ze weggestuurd zou worden uit de kajuit. Helaas verliep alles toch een beetje anders dan dat de bedoeling was. Ze had Billy misschien toch wat aardiger geschat dan verwacht aangezien hij op het moment zichzelf aardig leek zien te gaan tegen haar. Nog nooit eerder had iemand zo tegen haar durven tekeer te gaan, het was dan ook nu dat ze zich realiseerde in wat voor situatie ze terecht was gekomen. Hier was ze niet de prinses van Italië of de toekomstige koningin van Engeland, hier was ze gewoon een vrouw en dat was dat. Alle macht die ze kende van haar leven in het kasteel had ze niet langer meer hier. Normaal als er niet naar haar geluisterd werd raakte Madelynn alleen maar bozer maar niet deze keer. De boodschap was duidelijk genoeg geweest. Voor Madelynn werd het er niet beter op wanneer ze zag dat Billy er een pistool bij haalde. Ze was er bijna van overtuigd dat dit het was, dat ze geprobeerd had zijn grenzen op te zoeken maar dat ze ze te ver was overgegaan, er was nu geen terugkeren meer. Zonder nog een woord te zeggen keek ze naar de man, ze voelde tranen opkomen. Opgelucht sloot ze haar ogen wanneer ze een stem hoorde die duidelijk Billy tegenhield van wat zijn plan ook was. Een zucht van blijdschap verliet haar mond. Het leek er op dat ze toch nog langer te leven had, hoe lang wist ze niet maar ze was al blij dat iemand binnen gekomen was.
Billy had de kajuit verlaten waardoor Madelynn nu alleen was achtergebleven met de man die dus bij de naam Charles ging. “I’m so sorry, I didn’t think he was going to get this mad..” Al had ze niet echt een reden om zich te verontschuldigen tegenover Charles, toch had ze de dwang om haar excuses aan hem aan te bieden. “What am I supposed to do now? He will have me killed eventually..” Stamelde ze, ze was diep in gedachten. Billy had zelf gezegd dat ze nooit in Engeland aan zou komen, het leek haar ook niet dat hij haar netjes thuis af zou zetten. Wat zou er dan van haar komen? Met tranen in haar ogen keek ze Charles aan, wachtend op advies van de man. “The best advice I can give you is that if you want to keep your life is that it might help if you apologize, maybe offer him something like money.” Madelynn knikte, ondertussen probeerde ze zichzelf te kalmeren door een paar keer diep adem te halen. “Can’t you talk to him?” Madelynn hoopte dat hij haar kon helpen, het leek haar dat Billy eerder zou luisteren naar iemand van zijn eigen bemanning dan als wanneer zij weer aan zou komen lopen. “I’m sorry, Billy can be very stubborn and most of the time he won’t even listen to me.” Er zat dus niks anders op voor haar dan dat ze dit zelf moest oplossen. Hoe erg ze het ook vond dat het er op leek dat ze Billy weer onder ogen moest komen.
Na het advies van Charles besloot Madelynn de kapitein maar meteen op te zoeken. Ze hoopte dat hij ondertussen al wat was gekalmeerd maar al was dit niet zo, het was niet alsof ze veel andere dingen kon doen op het schip. Haar weg naar het dek was makkelijk gevonden gelukkig had ze daar de kapitein gevonden. Twijfel schoot meteen naar binnen, misschien moest ze hem gewoon ontwijken, voor zo lang ze op deze boot zou zijn. Dat idee was belachelijk, zelf realiseerde ze zich dat ook en naast het feit dat het belachelijk was, leek het ook nog eens onmogelijk te zijn. Voor ze op hem af stapte nam ze nog even diep adem. Ze kon hem niet weer boos maken, dat zou echt het einde betekenen voor haar. “Captain” Bracht ze zachtjes uit terwijl ze lichtjes door haar knieën ging als een buiging naar de man. “I am here to apologize for my earlier behaviour, I know this is your ship and I can’t expect me to have a say in anything that happens on or with the ship. As my apology I wanted to offer you the money my father would have granted to Silver if he succeeded at his job.” Ze probeerde haar adem onder controle te houden terwijl ze dit voorstel deed. “You could see it as the ultimate revenge, he gets hung at our castle in front of many people to see while you get the money.” Ze hoopte dat dit genoeg zou zijn voor Billy om haar excuses te accepteren. Als hij akkoord ging met het idee moest ze alleen nog zorgen dat ze haar vader kon overhalen om het geld te geven aan de man die zijn dochter had ontvoerd.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'You're here to apologize?' Spottend vroeg hij het haar, zijn gedaante naar haar toegedraaid. Het was in zijn ogen alsof ze verwachtte dat hij mensen gemakkelijk vergaf. Hij keek voor een moment achter haar, waar hij Charles kon weervinden enkele meters bij hen beiden vandaan. 'I don't think you understand the situation you've gotten yourself into.' Charles schudde zijn hoofd, duidelijk gehoord wat hij zei en niet blij met Billy's woordkeuze. 'You're in no position to even be able to regain my trust, which you've never earned in the first place, to make me such an offer.' Billy was intelligent, misschien wel niet op de manier zoals geschoolde mensen of figuren in de politiek, maar hij had geleerd over de jaren hoe hij situaties aan moest pakken, al dan vaak met zijn eigen draai eraan. Het bedrag wat James Silver was aangeboden was hem onbekend al kon hij begrijpen dat het niet ging om een paar goudstukken voor de bescherming van zijn geliefde dochter. Als hij Madelynn's aanbod zou accepteren was hij niet langer veilig van het Italiaanse koningshuis. Zijn gezicht zou bekend zijn en de zoektocht naar de jongeman zou niet meer ophouden totdat hij hetzelfde lot was ondergaan als Silver. Het was een risico wat hij niet wilde nemen, om zijn eigen veiligheid te garanderen evenals dat van zijn bemanning. 'Your filthy money means nothing to me and will not pass as an apology.' Hij zag wazig van achter de vrouw hoe Charles richting hen beiden kwam lopen, voornamelijk om ervoor te zorgen dat Billy haar niet werkelijk zou vermoorden. 'People don't change their ways this easily or quickly and I'm convinced your apology is just your way of trying to ensure that you will step off this ship alive.' Hij keek op naar Charles, wie naast de vrouw was komen staan en Billy lichtelijk teleurgesteld aankeek. 'You should've known better than to send her to me with this lousy excuse for an apology.' Het begon toch wat te lijken op een gewoonte voor hem om bij het tweetal weg te lopen, sinds hij nu ook wederom bij hen vandaan liep. 'And stay out of my cabin.'
'I'll talk to him.' Had hij Charles nog horen zeggen voordat Billy te ver van de twee was weggelopen om de woorden op te vangen. De deur van zijn kajuit sloeg hij met een klap achter zich dicht. Het gevoel van zijn bloed wat hij eerder nog kon voelen koken was toch wat afgezakt, al was het kleinste ding momenteel voldoende om het terug naar boven te brengen. Denkend stond hij stil, gestaan in het midden van de ruimte, voor zich uitgekeken alsof er zich een kosteloos stuk kunst voor hem bevond wat zij aandacht had getrokken. De piepende scharnieren van de houten deur deden hem opschrikken uit zijn gedachten. De eerdere woede begon gelijk terug zijn lichaam in te stromen bij de gedachte aan hoe iemand zijn bevel van nog geen tien minuten geleden weigerde te volgen. Het was Charles, natuurlijk was het Charles. De man leek zichzelf onschendbaar te hebben verklaard, zelfs in het bijzijn van Billy. 'She fucking apologized.' Werd hem toch wat geïrriteerd verteld. Wederom draaide Billy zich om, om een persoon aan te spreken tegen wie hij geen woord uit wilde brengen op het moment. 'You call that bullshit an apology?' Snauwde hij terug. 'Well, it's one goddamn big sum of money you're just refusing there, Bill!' Billy torende iets boven de man uit, ongeveer een kop groter geweest dan de man wie voor hem stond en hem vertelde hoe hij een fout had begaan. 'Than it's not an apology!' Beiden mannen schreeuwden de woorden inmiddels tegen elkaar uit, geen genade willen tonen. 'But it's a dumb move to just deny!' Bruut werden de woorden gewisseld, het gevoel gegeven alsof de twee altijd al een bittere haat voor elkaar hadden gevoeld. 'You know who would've handled the damn situation a lot better? Your dad. As oppose to you, Bill, he's always had his damn anger not cloud his intellect.' Dit was het, de druppel. Veel kon hij hebben van Charles, maar zelfs hij wist dat dit te ver ging. Het leek geen belediging die iemand het leven zou kosten, maar voor Billy was dit een misdaad die hij niet vergeven kon. 'Are you sure you want to cross this line, Charles?' Het was bijna alsof hij zeker wilde weten dat Charles de intentie had die hij gedacht had nooit te verwachten van de man. Met een ruk draaide de man zich echter om, de kajuit uitgelopen, terug het dek op, onderwijl Billy hem achterna liep. 'I've had it, Bill. Five years of trying to teach you something that'll actually be helpfull to you, only to get bullshit like this as return.' Hij bleef praten terwijl hij liep. Halverwege het dek bleef hij staan, al dan redelijk dicht bij de zijkant van het schip. 'I quit. The second we arrive at Nassau I will no longer be working for any member of this godforsaken crew. Especially you, William Harris.' Een enkeling hoorde hij schrikken, geweten wat voor een impact de naam had die hij zojuist gebruikt had. 'No, Charles, there's no need to wait until our arrival at Nassau.' De ongure toon in zijn stem verliet niets anders dan een genadeloos beeld rondom zijn gedaante. Zijn pistool had hij vast, deze gericht op de man wie plotseling niet meer zo zeker leek van zijn keuze in woorden. Een kogel doorboorde de man zijn schedel, een gat doen ontstaan in zijn voorhoofd, waaruit meteen de rode vloeistof droop, nog voordat het levenloze lichaam van Charles Fairweather het hout van het dek raakte.

'Throw him overboard, the sharks can have him.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn dacht echt dat ze goed deed met haar excuses, ze verwachtte echt dat het een aanbod zou zijn wat er op z’n minst voor zou zorgen dat ze niet meer met de kleinste fout kans had op de doodstraf van Billy. Helaas voor Madelynn dacht de kapitein hier zelf anders over, hij leek het niet eens te zien als zij die haar excuses probeerde aan te bieden. Natuurlijk als hij het aanbod wel had aangenomen dan was voor haar het voordeel geweest dat ze levend het schip zou afkomen anders was er niemand die het geld voor hem zou kunnen regelen maar in haar gedachten was het bod goed genoeg dat ze er beide profijt van zouden hebben. Langzaam voelde Madelynn weer dat ze geïrriteerd raakte door de piraat, toch wist ze deze keer beter dan weer tegen hem in te gaan. Daarnaast was ze ook zeker te bang om tegen hem in te gaan, hoe graag ze ook zou willen. Ze accepteerde maar gewoon het feit dat het haar niet ging lukken. Ze had geen idee wat dit betekende voor haar tijd op het schip, hoelang dit nog zou duren en dan niet alleen haar tijd op het schip maar in het algemeen de tijd die ze nog over zou hebben. Gelukkig voor Madelynn leek het er op dat Charles haar wel wou proberen te helpen. Tot nu toe was hij de enige geweest die ook maar het minst beetje aardig tegen haar was geweest. Dat waardeerde ze dan ook, ze hoopte dat zolang Charles er nog was dat zij veilig zou zijn van Billy.
Uiteindelijk stormde de twee met elkaar het dek af wat ervoor zorgde dat Madelynn alleen achter bleef, of althans alleen met de rest van de bemanning die op het dek was. Zenuwachtig wreef ze met haar handen voor haar torso en keek ze naar alle mannen die bezig waren op het dek. Waarom mensen piraat werden begreep ze niet. Waarom zou je je leven op zee spenderen, onschuldige mensen beroven, vermoorden en gehaat door de rest van de maatschappij. Er moest een beter leven voor hun in petto zijn, dus waarom ze het hadden opgegeven voor dit begreep ze niet. Waarschijnlijk zou ze het ook nooit begrijpen, en heel misschien was er wel helemaal niks te begrijpen. Al leek dit leven haar geen pretje en als je eenmaal piraat was dan kon je zomaar gehangen worden door een koning of een gouverneur, überhaupt door iemand met het kleinste beetje macht. Behalve dat je zomaar gehangen kon worden liep je ook het risico om zomaar vermoord te worden door andere piraten. Zoveel risico met zulk klein beloning of voldoening die je ervoor terug leek te krijgen.
Het geluid van twee luide en boze mannenstemmen liet Madelynn uit haar gedachten schrikken. Charles en Billy waren teruggekomen. Al leek het er helaas niet op dat Charles het voor elkaar gekregen had om Billy te kalmeren. Iedereens aandacht was gevestigd op de twee, zo uiteraard ook de aandacht van Madelynn. De twee gingen er aardig aan toe. Uiteindelijk leek er iets in Billy te knappen, aangezien de laatste seconden van het leven van Charles waren aangekomen. Madelynn keek toe naar hoe het nu levenloze lichaam van Charles naar de grond viel. Strak van de angst keek Madelynn naar het lichaam terwijl het leegbloedde op het dek. Dat had zij kunnen zijn niet al te lang geleden als Charles haar niet had geholpen, nu had zij niet hetzelfde kunnen doen. Daarnaast was hij de enige die het beste met Madelynn voor leek te hebben, misschien was dat de voornaamste reden dat Madelynn hem mocht. Haar blik ging van het lichaam naar Billy. Ze merkte van haarzelf dat de angst van haar gezichtsuitdrukking af te lezen was. Dit schip was een stuk anders dan wanneer ze verbleef op het schip van Silver en nu eindelijk zag ze het piratenleven waar ze over gehoord had, de verhalen van de mannen zonder geweten. Het lichaam van Charles werd opgetild door wat mannen van de bemanning en overboord gegooid. “Jesus Christ..” Fluisterde Madelynn zachtjes in zichzelf. Er was nu niemand meer achter wie ze zich zou kunnen beschermen, ze wist dat ze nu niks meer fout kon doen of zij zou de volgende zijn. Madelynn deed een paar stappen achteruit en nam wat afstand van de situatie. Na dit gebeuren begon ze zich toch aardig misselijk te voelen, waarschijnlijk van de angst en stress. Haar lichaam vertelde haar dat ze moest vluchten, maar dat was zinloos want er was absoluut geen plek waar ze nu heen kon.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn ademhaling klonk zwaar, enigszins uitgeput door wat er gedurende de dag was gebeurd. Traagzaam hief hij zijn hoofd iets op, gekeken naar de bemanning die zich als een cirkel rondom hem hadden gevormd or te kunnen bekijken wat er zou gebeuren. Twee van hen maakten aanstalten om Charles over boord te gooien, terwijl de rest naar Billy bleef kijken. 'Anyone else got something they'd like to say?' Zijn stemgeluid weerklonk als donder over het dek, waar iedereen zich stil leek te houden. 'Than get back to work.' Niemand wilde het zich een tweede keer laten vertellen en begon meteen weer te werken. Billy hield zijn ogen even bij Madelynn, al sprak hij geen woord uit. Het duurde niet langer dan een seconde voordat hij zich omdraaide en wederom het dek verliet. Het was alsof de dood van zijn jarenlange vriend hem niets deed, zijn gedachten weer teruggebracht bij de voorraad van het schip. Traagzaam liep hij door het schip, gekeken naar wat ze nog hadden en ingeschat hoelang ze hiermee door konden. De reis naar Nassau zou hen nog even kosten en Billy was er zeker van op de hoogte. Ze waren dichterbij de kustlijn van Portugal dan de havens van het eiland. Ze hadden voedsel en drinkwater voor hooguit anderhalve week. Ze zouden een ander schip moeten beroven van hun voorraad om de tocht zelf te kunnen overleven. Hij zal het de bemanning vertellen tijdens het eten. Het was niet dat ze een keuze hadden in het weigeren van zijn plannen.
De manier waarop Billy altijd toe leek te geven aan zijn instinct van agressie en wreedheid was er geen die hij op wat voor een manier dan ook onder controle had. Daarbij was er voor hem ook geen intentie in het verbeteren van zijn persoonlijkheid. Zijn ogen had hij even gesloten, nagedacht over meerdere dingen tegelijk. Het duurde echter niet lang voordat hij terugliep naar het dek. Hij keek even naar het spoor van bloed wat het houd rood had gekleurd. Zonder emotie liep hij er doorheen. Het was zijn zorg niet meer. Charles zou hij niet meer terug zien en de kans op een wraakactie van wie dan ook op het schip was klein, of vrijwel niet bestaand. Niemand leek hem aan te kijken of ook maar iets te laten merken over de dood van Charles Fairweather. Het was bijna alsof ze het verwacht hadden. Dat iedereen simpelweg af zat te wachten wanneer het gebeuren zou. Het hout van de trap die hij op liep, kraakte onder zijn schoenen. Vanaf de achtersteven keek hij uit over het schip en zijn bemanning, wie nog bezig waren met hun werk alsof het een doodnormale dag was.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was raar, Madelynn was nu op dit schip, niemand legde haar uit wat de bedoeling is van haar aanwezigheid. Billy had haar uitgelegd dat ze hier was als een wraakactie, maar behalve dat wist ze vrijwel niks. Daar stond ze dan weer, op het dek. Ze had geen idee wat ze moest doen of het beste kon doen, dus het enige wat ze dan daadwerkelijk deed was op haar plek blijven staan en toekijken naar alle piraten die hun ding deden. Op het schip van Silver wist ze waar kon komen, de mannen hadden daar de tijd genomen om soms een gesprek met haar aan te gaan, daar wist ze tenminste wat ze kon doen en stond ze niet ongemakkelijk op het dek. Om het toch maar iets minder ongemakkelijk voor haarzelf te maken liep Madelynn weg van het bloed waar ze nu zo dicht bij stond. Ze kon het niet aan om te zien laat staan er met haar neus bovenop te staan. Ze kende de man genaamd Charles niet goed, toch deed het iets met haar dat hij zomaar van het leven was ontnomen. Een normale reactie zou ze denken maar de rest van de bemanning leek er eigenlijk niet echt geconfronteerd door te zijn, misschien probeerde het te verbergen en misschien voelden ze er inderdaad absoluut niks bij.
Op dat moment hoorde Madelynn een deur opengaan, ze keek op en zag dat Billy weer terug gekomen was. Met haar ogen volgde ze waar hij heen liep. De manier waarop hij stappen door het bloed zette zonder er ook maar iets voor te voelen, het was raar. Nog nooit had Madelynn iemand zo koud gezien, zo gevoelloos. Terwijl ze de man na keek begon ze zichzelf af te vragen of ze op hem af zou stappen. Natuurlijk klonk het als een dom idee, het was gewoon vragen om weer geschreeuwd naar te worden maar Madelynn wist dat ze nu niks meer te verliezen had.
Madelynn liep dezelfde trap op als die Billy net opgelopen was. Voorzichtig nam ze plaats naast hem, haar blik gericht op het beetje bloed wat op het dek lag. "If you killed one of your own man that easily, without seemingly feeling any remorse whatsoever.." Zei ze zachtjes terwijl ze haar blik vestigde op het gezicht van de piraat. "I probably won't live long either, will I?" De kans dat hij nu geen zin had in een gesprek met Madelynn was erg groot maar Madelynn wist dat ze niks te verliezen had. Als Billy iemand van van zijn eigen bemanning van het leven kon beroven in niks minder dan een oogwenk, dan had Madelynn niet veel hoop voor haar eigen leven. Ondanks dat het dom en naïef was van haar om te proberen tegen de man te praten, in haar ogen was het niet alsof ze zou profiteren van het niet tegen hem praten. "Did you consider him a friend?" Het kon zijn dat ze de grenzen van Billy overschreed maar hier zou ze dan snel genoeg achter komen. "Do you consider any of these men as your friend?" Vervolgde ze haar eerste vraag op. Haar nieuwsgierigheid nam over, er was dan ook iets aan de kapitein, een soort mysterie. Hij leek zo emotieloos dat Madelynn haast niet kon geloven dat iemand echt zo kon zijn. Misschien was het haar onwetendheid, nog nooit eerder op een piratenschip geweest te zijn, of althans een piratenschip waar ze niet betaald werden om haar veilig te houden, dat ze hierdoor niet beter wist. Het kon zomaar zijn dat deze emotieloosheid en het ontbreken van een geweten, dat dat normaal was voor de mannen op zee. Haar blik bleef hangen op het gezicht van Billy, wachtende op een reactie van hem.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Tadhg!' Riep hij naar de stuurman, wie onder hem stond. De man keek op, een paar groene ogen gericht op Billy's gezicht. 'If we encounter any ship along the way to Nassau, head towards the ship.' De man knikte even, begrepen wat de bedoeling was en keerde zich toen weer vooruit, uitgekeken over het water. Het was beter het meteen aan de stuurman te melden, gezien het feit dat hij de eerste zou zijn wie het andere schip zou zien. Het was zijn beste optie op zijn voorraad uitbreiden. Zeker nu Charles hem niet langer kon vertellen wanneer er ergens te weinig van was of wanneer het eraan zat te komen. Hij moest de taak op zich nemen en dan werd het een zaak van agressie en diefstal.
Hij stond enkel uit te kijken over zijn bemanning, hoe iedereen door was gegaan met zijn taak zonder het bloederige tafereel van daarvoor ook maar te hebben geleken te merken. Het was wat ze gewend waren, dit was immers niet de eerste keer dat Billy in een raas van woede iemand van het leven had beroofd, wie hij tot voor kort als deel van zijn crew zag. Zijn harteloze aard kwam keer op keer naar boven en ze kende hem goed genoeg om te weten wat ze moesten doen. Het was voor Billy enkel prettig dat ze hem er niet mee irriteerden. Zijn onderarmen steunden op het hout, zijn gedaante enigszins voorover laten buigen. De ketting die hij om zijn hals droeg hing centimeters boven de houten reling, zacht bewogen door de wind die ook zijn donkere haar liet bewegen. In tegenstelling tot andere piraten wie hij rond had zien lopen, was zijn hoeveelheid sieraden nog vrij beperkt geweest, gezien hoe anderen hun handen vol hadden met ringen en hun nek bijna leken te breken onder het gewicht van de zilver en gouden objecten. Billy bewaarde het liefst een beetje van zijn bescheidenheid. Zijn status op het schip hoefde hij niet te laten blijken door middel van kleding en sieraden. Hij deed dit met behulp van zijn persoonlijkheid en het feit dat iedereen wist wie en hoe hij was.
De stem van de enige persoon wie hij niet wilde horen, drong zijn oren binnen. Voor even keek hij opzij, waar hij het gedaante van de jonge vrouw kon weervinden. Ze leek niet zeker over haar eigen leven. In Billy's ogen was dit een verstandige houding op zijn schip. Als ze deel uit zou maken van zijn bemanning had ze minder te vrezen gehad. 'There's no remorse there. I simply don't have it in me.' Vertelde hij haar, geen gedachte besteed aan het bedenken wat voor een beeld het van zichzelf zou scheppen. Ze hoorde zo onderhand wel door te hebben hoe de jongeman in elkaar stak. Zijn persoonlijkheid, zijn ware zelf, werd vertoond ten alle tijden van de dag en ook nu was het duidelijk dat hij de eigenschappen van de gemiddelde mens miste. 'That depends on how badly you want to cross me.' Mompelde hij, zonder haar een blik waardig te gunnen. Waar ze de moed vandaan haalde om tegen hem te blijven praten, was hem een vraag waarop hij geen antwoord had. 'I've known Charles ever since I was a boy, he's looked out for me as long as I can remember.' Was zijn antwoord geweest. Hij kon het niet in zich opbrengen de man nog een vriend te noemen, al was het maar om te spreken over het verleden. De twee ringen om zijn linkerhand tikten tegen het houd van de reling die hij omklemde. 'Certainly. Every individual that willingly steps aboard my ship and has no means of mutiny I consider a friend.' Hij was dan misschien onredelijk in elke andere situatie, maar wat vragen beantwoorden van de vrouw kon hij nog wel. Hij keek haar niet aan, zijn ogen gericht op het water wat dezelfde kleur leek te hebben als zijn irissen. Het was te begrijpen dat ze vragen had en hij was een eerlijk man. Niet als het aankwam op het uitmoorden van onschuldige mannen, maar met zijn uitspraken vertelde hij geen leugens.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De kalmte waarmee Billy sprak liet Madelynn aangenaam verrast achter. Ze wist dat hij uiteraard het liefst geen gesprek met haar aanging maar het feit dat hij toch antwoord gaf op haar vragen hielp dat Madelynn toch wat minder gestresst raakt en iets meer kalmeerde. Het geluid van zijn zilveren ringen op het hout trok haar aandacht, zo ging haar blik van Billy’s gezicht naar zijn vingers. De woorden die hij sprak over hoe hij geen spijt voelde, hij dat gewoon niet had. “Well, that is the thing.. I never wanted to cross you and I probably won’t want to in the future.. I am just very new to this, I don’t know all of this works.” Ze bracht haar gezicht weer op om naar Billy te kijken, al leek het er niet op dat hij haar zou aankijken. Het was misschien niet geloofwaardig, al was het wel zo. Wanneer ze hem had verteld, of eigenlijk meer had gecommandeerd, dat hij haar naar Engeland moest brengen, ze had absoluut geen slechte bedoelingen. Het enige wat ze wou was levend aankomen op haar bestemming. Helaas was dit dus niet gegaan zoals ze had gehad willen hebben. Toch hield ze nog een klein beetje hoop dat ze aan zou komen in Engeland zoals bedoeld was. Hoe het dan ook zou gebeuren, of ze nou Billy kon overhalen of dat haar vader of Silver hen zou komen redden van deze verschrikkelijke man.Madelynn volgde de blik van Billy om te kijken waar hij naar staarde, waar blik kwam uit bij het water. De zee was een rare plek voor Madelynn, ze had verwacht dat het eng zou zijn, overal waar je keek was water, hoe wist je zeker dat je de goede kant op ging? Toch snapte ze de aantrekking wel, het water had iets kalms, misschien was het de golven die rustig over het water leken te glijden of het geluid wat het water maakte. Wat het ook was, Madelynn was zeker van de zee gaan houden. “So he must have meant a lot to you, am I wrong?” Charles klonk bijna als een tweede vaderfiguur voor hem. Als Charles echt zo goed voor Billy had gezorgd schrokken de gebeurtenissen van net Madelynn alleen maar meer af. Of Billy nou zou zeggen of hij veel voor hem betekende of niet, ze weet eigenlijk niet wat ze enger zou vinden. Als Charles veel voor de man had betekend dan betekent dat dat Billy in staat is om zomaar iemand om het leven te brengen, maakt niet uit hoeveel die voor hem betekende. Aan de andere kant, als Billy haar zou vertellen dat Charles niet bijzonder voor hem was, een man waar hij dus mee was opgegroeid, betekende dat dan dat Billy simpelweg niet het vermogen had om waarde in anderen te leggen? Beide opties maakte Madelynn bang en ze wist dus eigenlijk niet of ze nog wel antwoord wou op haar vraag, of ze eigenlijk nog wel met de man wou praten überhaupt. Ze leerde alleen maar meer over waar ze zo bang voor was. Dat Billy geen geweten had, tot nu toe had alles wat hij haar verteld had dat onmogelijke idee bevestigd.
De meer ze leerde over het leven van de piraten op zee, de meer ze er achter kwam dat de verhalen die het land over ze rond gingen niet overdreven waren, sommige verhalen leken nog nu zelfs nogal zachtaardig. Zeker, er werd gesproken over mannen die geen sympathie voelde en onschuldige mensen aanvielen als dit hen uitkwam maar nooit had Madelynn verwacht dat een persoon een ander persoon, waar ze dus blijkbaar mee opgegroeid waren, in koelen bloede kon vermoorden, of dat een man als wraakactie bijna een hele bemanning om het leven kon brengen. Het was apart, al deze tijd dacht ze dat de verhalen bedacht waren of op zijn minst gedramatiseerd. Toch was er maar 1 kapitein nodig om Madelynn hierin van gedachten te laten veranderen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld