Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG | Bennett High School | Schrijftopic

Nuages
YouTube-ster

Nuages schreef:
Lets beginnnn

Overlegtopic: http://virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=880596&p=last

Schoolinfo & Reglementen
- Drugs en alcohol is verboden op deze school. Roken is alleen toegestaan in de daarvoor bestemde rookhokjes. Alcohol wordt af en toe alleen geschonken op bepaalde feesten maar dit zal dan ook drank zijn met een zeer laag alcoholgehalte.
- Aanmelden voor een schoolteam kan, toelating niet gegarandeerd.
- Vaak spijbelen kan lijden tot een schorsing en hiervoor zul je naar huis moeten keren.
- Voor de duidelijkheid, de school is dus ook een Campus. Je brengt hier dag en nacht door en kunt je familie dus niet zien, tenzij bijvoorbeeld je broer(tje)/zus(je) op dezelfde campus zit. Contact met je ouders kun je natuurlijk wel behouden door te bellen, mailen en andere social media.
- Rond 7:30 zal het ontbijt plaatsvinden en kun je in de kantines in de school een maaltijd halen.
- De school bevat verschillende snack en drankautomaten.
- Je zult je eigen kamer grotendeels moeten onderhouden, 1x in de week zal een concerge je kamer schoonmaken en opruimen.
- In de school heb je muzieklokalen, lokalen voor de standaard vakken en overige kamers voor groepen etc.
- Wanneer je even geen zin hebt in je kamergenoot or whatever, heb je een aantal studeerkamers in de school waar het doodstil moet zijn zodat de leerlingen daar rustig kunnen leren of huiswerk kunnen maken.
- Gedurende dag heb je soms uren vrij waarin je wat tijd voor jezelf hebt, heb je verschillende pauzes of studie uren. Het middagmaal kun je halen tussen 13:00 en 14:00.
- 's Avonds kunnen alle leerlingen een avondmaal halen in de daarvoor bestemde schoolrestaurants. De standaardmaaltijden zijn gratis, wil je een iets uniekere of naar jouw smaak lekkerdere maaltijd zul je hier wat geld voor moeten betalen.
- Om wat zakgeld bij te kunnen verdienen kun je een baantje nemen in de keuken van de kantine, of taken aanvragen zoals dweilen of het gras maaien.
- Wanneer je je niet aan de regels houdt, kan dit leiden tot corvee of nablijven.

REGELS

- Speel op anderen in, als iemand zegt dat hij een nerd is moeten leerlingen die hem niet kennen niet doen alsof hij dat niet is. Of bijvoorbeeld wanneer iemand zegt dat ie erg goed is in een sport, of in een schoolteam zit je niet doet alsof hij of zij daar super slecht in is.
- Niet teveel spellingsfouten, fouten maken kan, maar het moet niet storend worden.
- Dit is geen ééndags rpg en ook geen éénregel rpg.
- Over grote beslissingen in de rpg moet worden overlegd, neem dus geen beslissingen in je eentje.
- Beslis over je eigen personage en maak dus geen beslissingen voor de anderen.
- De rpg zou 18+ kunnen bevatten.

Kamergenoten
Ambrosio 'Brayden' Marcelino Gonçalves
Ephraim Gideon Rochewell
I S A A C E L I

Jiyun Kang
Sonia Luisa Escribano

Gyza Synovéa Lorraine
(bijpersonage(s))

Géén schrijfvolgorde
Maar hou wel een beetje rekening met elkaar

Begin:
De zomervakantie is net afgelopen, mensen komen terug naar de campus (tenzij ze de vakantie op de campus zelf hebben doorgebracht) en er is een toespraak op het algemene plein. Het is er bomvol en snikheet. Eerstejaars halen sleutel en alles op, en 's avonds is er een feest om het nieuwe schooljaar te vieren. Mensen bereiden zich daar op voor etc.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Gyza
Langzaam gleden haar ogen langs de vele opgewekte gezichten die op het plein verschenen waren. Alle eerstejaarsstudenten stonden netjes in lijnen opgesteld in afwachting van de sleutel die hen definitief toegang zou verschaffen tot hun studentenkamers. De meerderejaarsstudenten hadden zich op hun beurt willekeurig rond de groep heen verdeeld. Hoewel zij niet op een sleutel hoefden te wachten, was het verplicht om bij de welkomsttoespraak aanwezig te zijn; vooral omdat hier ook belangrijke informatie in vervat kon zitten die betrekking had tot iedereen die zich op de campus huisveste het komende jaar.Gyza vond het vooral een ‘waste of time’. De jongedame had immers genoeg te doen; trainen voor ballet bijvoorbeeld maar ook waren er nog genoeg onvervulde taken voor het cheerleader-team waar zíj het gezicht van vormde. Dat er nu weer nieuwe leerlingen waren, betekende dat er vanzelfsprekend genoeg nieuwe leden aan de teams toegevoegd werden en indirect dus ook dat Gyza hen moest gaan opleiden tot een waardig onderdeel van het team. Al met al ging ze een drukke periode tegemoet maar het scheelde dat ze gedurende de vakantie goed uit had kunnen rusten - op haar eigen manier wel te spreken, want haar trainingen waren onverminderd doorgegaan.Uit haar tas haalde ze een klein flesje zonnebrand tevoorschijn waarna ze haar gezicht in begon te smeren tegen de felle zon. Tegelijkertijd controleerde ze in het spiegeltje dat ze in haar andere hand hield dat er geen witte vegen op haar gezicht achterbleven. Het laatste wat ze wilde, was dat de eerstejaars haar op die manier zouden herinneren. Ze had juist éxtra haar best gedaan op haar looks deze dag.Na vijf minuten wachten en nog steeds geen bekend gezicht gezien te hebben, wandelde ze naar één van de bankjes toe die op het plein stonden. Daar ging ze in alle kalmte op zitten en kruiste haar benen over elkaar. Veel aandacht schonk ze daarbij niet aan de toespraak die ondertussen al begonnen was, aangezien het momenteel de directeur was die aan het woord was en deze slechts wat algemeenheden voor zijn rekening nam - zaken waar de meerderejaars al vanaf wisten.Bij het opmerken van een opvallende verschijning naast haar - niet dat ze dat zelf niet was, maar wel op een geheel andere manier - keek ze met opgetrokken wenkbrauwen opzij. Het was haar kamergenootje en de jongedame leek nog altijd niet te begrijpen dat zij en Gyza nooit vriendinnen zouden worden. “Ik heb zo’n fantastische vakantie gehad.” verzuchtte het licht getinte meisje met de half-opgeschoren haren en de vele piercings in haar oren en aangezicht. “Mijn vriend en ik zijn naar Curaçao geweest en, oh, ik heb een cadeautje voor je meegenomen.” Bij het zien van het kleine pakketje, verscheen er een geforceerde glimlach op Gyza’s gezicht. “Dat had je niet hoeven doen.” mompelde ze ietwat ongemakkelijk. Gelukkig had ze het nog niet geopend of Xsaya werd weg geroepen door een groepje meiden waar ze zich na een korte verontschuldiging naartoe haastte.Na het cadeautje zonder nadere inspectie in haar tas gestopt te hebben, greep ze naar haar mobieltje en stuurde ze een berichtje naar zowel Sonia als Ephraim in de hoop dat één van hen zich in haar buurt bevond.

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Sonia
Geïrriteerd keek Sonia op uit haar boek, toen haar telefoon trilde. Het moest belangrijk zijn. Of in ieder geval van belang. De enige momenten wanneer haar telefoon trilde waren wanneer er berichtjes binnen kwamen van haar dierbaren. Of wel van thuis of van Gyza, haar beste vriendin op Bennett High. Ze pakte het toestel van het nachtkastje en vloekte toen ze het bericht las. De toespraak! Natuurlijk. Ze sprong van het bed af en keek nog snel even naar de klok. Misschien was Gyza wel gewoon te vroeg. Maar nee, het tegendeel bleek waar. Sonia schoot in haar espadrilles en pakte de sleutel het sleutelrekje af, waarna ze zich naar buiten haastte. Het was absoluut verplicht om bij de welkomsttoespraak te zijn en ze nam school altijd erg serieus. Ze zag het echt als een zegen dat haar talent hier erkent werd en dat mensen haar wilde helpen bij het verder ontwikkelen van haar talenten. Ze kon dit niet verpesten. Waarom moest ze dan ook zo verzonken zijn in haar boek? Ze haastte zich door de lange gang en spurtte de trappen af. Er was geen tijd om op de lift te wachten. Na ongeveer drie minuten stond ze buiten in de bloedhete zon. Haar zwarte topje plakte tegen haar lijf aan. Ze keek om zich heen of ze Gyza ergens zag. Dat was niet moeilijk. Gyza was onmiskenbaar. Wanneer Gyza een kamer binnenliep, waren de ogen vaak meteen op haar gericht en werd het meteen een stukje stiller. Alsof iedereen haar schoonheid even tot zich wilde nemen. Daar kon Sonia best jaloers op zijn. Ze was zelf niet heel ijdel. Ze had dat van huis uit nooit meekregen. Ze wist niet goed wat mode was of hoe je je gezicht kon shapen met make-up. Ijdelheid was niet iets dat bij haar paste. Ze had er de tijd ook niet voor. Ze was veel te druk met school, de boekenclub, schrijven en zwemmen. Ze blies wat lucht in haar gezicht en wapperde haar shirtje een beetje heen en weer om wat verfrissing te krijgen, maar voor ze het wist waren haar haren weer aan haar voorhoofd geplakt en trok het zweet op haar rug haar shirtje weer strak tegen haar lichaam. Ze liep naar het bankje waar haar beste vriendin op zat en nam plaats naar haar. 'Jezus, je hebt me echt gered hoor. Thanks. Ik was de tijd helemaal vergeten.' Ze zuchtte. 'Sorry, let vooral niet op hoe ik er uit zie.' Een grijns verscheen op haar gezicht door die opmerking. Ze wist echt wel dat Gyza er wel op zou letten. Ze schaamde zich ook een beetje voor zichzelf nu ze naast deze wonderschone perfectie zat, maar daar kon ze zich gelukkig wel overheen zetten. 'Heb ik iets gemist?' Ze knikte naar de directeur die haar toespraak aan het houden was, maar voor zover ze het opving, was er tot op heden alleen nog algemene informatie aan bod gekomen waarvan zij al kon dromen. Ze trok haar knieën op en sloeg haar gebruinde armen om haar benen die omhuld werden door een legergroene utilitybroek. Ze was van de zomer naar haar familie in Spanje geweest waar ze lekker veel had kunnen genieten van het zonnige weer. Het was fijn om haar familie weer gezien te hebben, maar toch had ze ook verlangd naar deze dag. Ze kon niet wachten om zich weer verder te kunnen ontwikkelen. Ze kon niet wachten om er achter te komen wat ze dit jaar allemaal weer zou leren en waar het leven haar weer zou brengen. Ze wist in ieder geval een ding zeker; ze ging weer haar stinkende best doen om zo veel mogelijk uit dit jaar te halen.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Vanochtend was hij vroeg opgestaan, mede dankzij het feit dat hij niet goed had kunnen slapen in het vreemde bed. Gisterenmiddag was hij aangekomen op de campus, zodat hij zich alvast een beetje kon settelen en alles op zijn gemak kon uitpakken. Na de hele zomervakantie in het heerlijke bed bij zijn ouders thuis te hebben geslapen, was het eenpersoonsbedje van de campus toch weer een tegenvaller. In de ochtend was hij dan ook opgestaan met lichte rugpijn en besefte hij dat hij daar maar aan gewend moest raken. De matrassen hier waren gewoonweg niet zo goed als degene die hij thuis had. Om toch maar iets te doen te hebben deze ochtend, was hij naar het zwembad gelopen om te trainen. Hoewel zijn focus op deze school klassieke muziek was en het bespelen van instrumenten, was zwemmen ook iets wat hij graag deed en waar hij goed in was. In eerste instantie waren zijn ouders het er niet mee eens geweest dat hij ook bij het zwemteam zou gaan, omdat hij zich moest focussen op zijn muzikale carrière, maar uiteindelijk was het hem gelukt om ze er toch mee in te laten stemmen dat het een goed idee was. Het was misschien wat raar, maar hij deed niet graat iets zonder dat hij toestemming had van zijn ouders. Ephraim wilde ze graag tevreden houden, voor de dingen die ze hem in zijn leven hadden geboden. Doordat ze een welvarend gezin waren, had hij zoveel kansen gekregen die andere jongeren niet zo makkelijk zouden krijgen. Hij had vioolles gehad van de beste violisten van de wereld en hetzelfde gold voor pianolessen. Natuurlijk niet elke keer, maar het kwam zo’n één keer per jaar voor dat zijn ouders zo iemand inhuurde om hem te helpen. Voor hem was het een enorme eer om met een van zijn helden te mogen oefenen en daar kon hij zijn ouders niet genoeg voor bedanken. Hij trok zichzelf omhoog aan de rand van zwembad en hees zich uit het water. Het was heerlijk om zo in de ochtend even te trainen, zonder dat er nog andere mensen bij het zwembad waren. Dan kon hij zich in alle rust concentreren op zijn snelheid in het water. Het enige nadeel was dat hij zelf niet de tijd bij kon houden en dus ook niet wist of hij vooruitgang boekte. De klok gaf aan dat het tien uur was, wat betekende dat de toespraak van de directeur over een kwartier was. Hij moest zich dus haasten om zich vertoonbaar te maken. Hij dook dan ook de kleedkamer in, nadat hij kort even had gedoucht en zijn spullen uit een kluisje had gepakt. Tien minuten later stond hij met zijn rugzak weer buiten de kleedkamer en liep hij naar de uitgang van het zwembad. Op zijn telefoon zag hij dat hij een berichtje van Gyza had. Blijkbaar stond ze al in de menigte om te wachten op de toespraak. Met zijn rugzak op zijn rug, liep hij dan ook door het publiek op zoek naar haar. Een eindje verderop zag hij haar staan en zag dat er al iemand bij haar stond. Niet dat het hem heel veel uitmaakte. Het was voor hem misschien een mogelijkheid om wat sociaal te doen. Hij vond het lastig, maar goed, hij kon niet in een isolement raken. Ephraim had gelukkig wel wat vrienden, maar het waren er niet veel. Hij liep op de twee dames af en kwam vlak bij hen tot stilstand. “Hee,’’ zei hij met een glimlach rond zijn lippen en hij knikte kort naar Sonia. Ze zaten beide in het zwemteam, maar echt contact hadden ze niet met elkaar.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
P.O. AMELIA;

Het kostte haar ongelooflijk veel moeite om zich stil te houden. Zijn gemaakte bewegingen gingen voort op een rap tempo, strevend naar het diepste punt van haar schede. Hij was niet op zijn best, - althans dat meende ze; hij oogde gezwinder dan het tempo dat hij nu aanhield en zijn ademhaling was niet wonderbaarlijk versneld, maar desalniettemin had hij haar versteld doen staan. Hij was - anders, van hoger niveau dan ze zich in durfde te beelden. Aan tederheid ontbrak het bij hem niet, aan lieflijk getreiter eveneens niet. Hij onteerde haar niet door haar te beminnen alsof zij slechts kinderspel was om aan te halen en vol te laden met zijn zaad. Niet aflatend behield hij de intieme sfeer en behandelde hij haar eerder als een gelijke dan een object; hij betastte haar innemend.
Het type dat aldoor kreunde gedurende een liefdesdaad, al dan niet tijdelijk voorspel, probeerde Amelia zoveel mogelijk te omzeilen, maar het genoegen overweldigde haar te veel en de inspanning die van haar vereist werd om daadwerkelijk het gekerm te onderdrukken, was ondenkbaar. Zij naderde haar climax, hij insgelijks – maar hij stelde het naderen bij voorbaat al uit en nu wenste zij een vertraging in het hoogtepunt door zelf de touwtjes in handen te nemen. Uit een impuls ontnam ze hem van zijn heerschappij. Nu was hij degene die onder haar lag.
Hun snelheid was vanzelfsprekend geminimaliseerd. Zij was niet van plan om dit meteen een andere wending te geven. Geamuseerd keek Amelia op hem neer, bestudeerde elk stukje gelaatshuid en speculeerde hetgeen wat hij op dat moment ervoer. Verachtte hij de plotselinge ommezwaai in hun daad, was hij in het moment en had zij hem onbedoeld hieruit gehaald – of vond hij het juist verleidelijk dat zij hem nu eens wilde domineren? Een geamuseerde, ondeugende grijns verlichtte haar gelaat. Zij helde voorover, betastte zijn gezicht met haar rechterhand en kuste zijn lippen, voordat zij het tempo weer omhoog gooide.

TS; de volgende ochtend

Het matte schijnsel van de bebouwing reikte tot dertig meter boven de daken en de verlichte druppels vormden tezamen een wazige stolp over het domein. Het had geregend die nacht, - en zoals het toen in menigte neerkwam, zo scheen de zon nu; ongenadig en baatzuchtig.
Hij stond voor het raam en sloeg gade hoe de rozenbottelstruiken in de zachte wind trilden, terwijl bleke bladeren van de olijvenboom zich tegen het lijstwerk plat drukten. Het was een mooie, warme dag en toch voelde hij zich miserabel. De sterke drank van gisterenavond had hem een flinke kater nagelaten.
De jongedame met wie hij het bed had gedeeld en Ephraim waren weg. Hij was hier alleen, tuurde nog steeds in de verte en overdacht het onvoorziene optreden waar hij vandaag mee ‘thuis’ kwam. Heel eerlijk, het gebeurde zelden dat hij in het belandde met iemand die hij nauwelijks tot niet kende. Hij ging herhaaldelijk uit en kuste weleens mensen die hij in het wilde weg tegen het lijf liep, maar hij had nooit seks met hen. Merkwaardig, al begreep hij waar zijn losbandigheid vandaan kwam. Hij had zichzelf lam gedronken na te hebben getelefoneerd met Augustina, zijn moeder.
Hij liep weg van het raam en raapte wat kleren van de grond bijeen. Vandaag was de dag waarop de beheerders van het college toegang verleenden aan de uitgenodigde eerstejaarsstudenten. Het gebeuren daarnaartoe begon nu, - of was al begonnen, en ook al werd hij verwacht aanwezig te zijn voor de algemene toespraak op het plein; hij resteerde als enige in de kamer. Hij had gewoonweg de fut niet om kleren aan te trekken en als een niet afgemat, koortsig en smerig persoon voor de dag te komen.
Hij zuchtte en plofte neer op het bed. De eerste dag van zijn derde jaar begon al behoorlijk.

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Sonia
Verveeld staarde ze voor zich uit. Op de een of andere manier duurden dit soort toespraken altijd veel te lang. Ze kon haar concentratie er niet bijhouden. De informatie die vergaard werd, was te langdradig, niet behapbaar, ze zag het niet voor zich. Eigenlijk was het ironisch dat ze op deze school lessen in presentatie en voordraging kreeg, maar dat het bestuur van de school er zelf belachelijk slecht in was. Misschien konden ze zelf ook een paar lesjes gebruiken. Sonia moest toegeven dat ze zelf ook geen ster was in presentatie. Juist daarom waren die lessen zo belangrijk voor haar. Maar omdat ze deze lessen volgde, was ze al wel een stuk gegroeid. Ze maakte babystapjes, maar ze kwam er wel. Presentatie was ook niet per se haar hobby. Ze had zich er nooit in verdiept voordat ze op Bennett High kwam. Ze deed weleens mee aan poetry slams en schrijfwedstrijden voor ze hier kwam. Ze had haar teksten weleens voor moeten lezen bij die gelegenheden, maar hier ontdekte ze pas dat het ook écht onderdeel van het vak was. Als schrijver werd er van je verwacht dat je lezingen hield, dat je mensen kon overhalen om je boek daadwerkelijk te kopen, dat je je verhaal kon pitchen - zoals ze dat zo mooi noemden - zowel aan de uitgevers als aan het publiek. Het schrijven voelde zo anoniem, maar als je er bekend mee wilde worden, moest je een persoonlijkheid zijn, dan moesten mensen over je kunnen praten. Ze keek naar de jongen die zich bij hen voegde. Ephraim, wist ze. Ze herkende de jongen van het zwemteam. Ze had haar ogen vaak op hem laten vallen. In haar optiek was hij een typische rijke, blanke jongen. Altijd in perfecte kleding gehuld, bezig met rijkeluishobby's als klassieke muziek en autoritair. Of ten minste, zo kwam hij op haar over. Ze had soms echt het gevoel alsof hij zich te goed voelde voor mensen zoals zij, mensen die niet uit een welvarende familie kwamen. Hij probeerde wel vriendelijk te doen door haar te begroeten, maar hij interesseerde zich totaal niet in anderen. Ze knikte zijn richting op toen hij hen begroette. 'Ook hallo.' Ze glimlachte klein. Ze wilde niet arrogant overkomen op een vriend van Gyza, maar als ze hem ergens anders tegen was gekomen, had ze die glimlach misschien wel achterwegen gelaten. Zijn haren waren nog nat. Waarschijnlijk had hij alweer in het zwembad gelegen. Een mooie observatie om een gesprek over te beginnen, maar ze hield haar mond. Ze durfde niet echt met hem te praten. Ze was veel te bang voor een afwijzing. Ze had Gyza in deze loze tijd graag bijgepraat over haar vakantie thuis, over hoe het ging met haar familie, maar nu Ephraim bij hen stond, voelde ze zich daarin wat terughoudend. Haar familie was erg belangrijk voor haar en op de een of andere manier praatte ze niet zo graag over belangrijke onderwerpen met mensen die ze niet goed kende, mensen die ze niet door en door vertrouwde. Ze voelde zich dan kwetsbaar en dat was een gevoel dat ze totaal niet fijn vond.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Het duurde niet lang of Sonia kwam naar buiten gelopen om haar gedurende de rest van de slaapverwekkende toespraak te vergezellen. Gelukkig was er in de tussentijd niemand meer langsgekomen om haar lastig te vallen, zoals Xsaya eerder nog had gedaan.
De opmerking die de jongedame maakte over dat Gyza haar gered zou hebben, liet haar zachtjes lachen. “Anders jij mij wel. Xsaya kwam zojuist weer naar me toe. Ze heeft zelfs een cadeautje voor me meegenomen uit Curacao.” vol ongeloof liet ze het pakketje dat ze eerder nog gekregen had aan haar vriendin zien. “Ik durf het niet eens te openen.” Ietwat panisch drukte ze het pakketje in Sonia’s handen in de hoop dat zij het open zou maken. “Je mag het houden als je het leuk vindt.”
Waar Sonia een opmerking maakte over dat ze niet moest letten op hoe ze eruit zag, had Gyza dit allang gedaan. Het ging ergens misschien wel onbewust omdat ze er eigenlijk altijd mee bezig was hoe ze er zélf uit zag. Voor anderen, en zeker haar vrienden, vond ze dit net zo vanzelfsprekend. Vaak werd onderschat hoe belangrijk het was dat je er áltijd representatief uit zag. Sonia’s outfit liet momenteel dan ook een hoop te wensen over maar aangezien ze dit zichzelf ook leek te realiseren, besloot Gyza haar lippen stevig op elkaar te houden - hoe moeilijk ze dit ook vond - en beantwoordde ze de opmerking slechts met een gecompliceerde glimlach.
Haar vraag bracht Gyza’s aandacht voor enkele seconden terug naar de toespraak maar al snel schudde ze haar hoofd heen en weer. “Ik heb het niet echt gevolgd, maar tot nu toe is het het standaard-praatje geweest.” reageerde ze. Ook daarna werd haar de kans niet gegeven om haar aandacht bij de toespraak te blijven houden, aangezien Ephraim zich ook al snel bij het tweetal voegde. “Hey!” begroette Gyza hem en kwam overeind om een vederlichte kus op zijn wang te drukken. “Oh, je hebt gezwommen.” merkte ze kort daarna op. Waar hij ongetwijfeld geprobeerd had de geur van zich af te spoelen, had Gyza een excellent reukvermogen en rook ze de chloor door de geur van badschuim heen. “Er is nog plek, kom zitten.” opperde ze en ging zelf ook terug op het bankje zitten voor ze Sonia wat meer aan de kant duwde en daarmee ook wat extra ruimte naast zichzelf creëerde. Dat Sonia en Ephraim geen beste vrienden waren, deed haar niet zoveel. Zo lang ze elkaar normaal konden begroeten - wat nu ook gebeurde - zou ze er verder geen opmerkingen over maken. De twee waren Gyza’s beste, en eigenlijk ook enige, vrienden. Desalniettemin waren ze beiden totaal verschillend van elkaar. Waar ze met Ephraim vooral een band deelde op basis van herkenning, was haar band met Sonia eentje gebaseerd op het respect dat ze tegenover elkaar kenden. Hoewel Gyza dit nooit zou laten merken, waren er best wel wat dingen aan Sonia waar ze jaloers op was. Nu ze vriendinnen waren, voelde dit echter als controleerbaar.
”Wat zijn jullie plannen voor het feest vanavond? Gaan jullie samen of alleen?” stelde ze hen verschillende vragen. Gyza keek er nu al naar uit; haar outfit had een week geleden al klaar gelegen. Schoolfeesten waren dé momenten om een onuitwisbare indruk te maken op de rest van de leerlingen - iets wat Gyza ontzettend belangrijk vond. Bovendien had ze één paar ogen in het bijzonder waarop ze indruk wilde maken. Haar doel was om deze avond voor de eerste keer met de desbetreffende persoon in contact te komen.

Account verwijderd

schreef:
Zijn moeder had hem tijdens zijn bezoek op zijn (volgens haar) overmatige alcoholconsumptie gewezen. Ze had een hekel aan alles wat eventuele schade zou kunnen toebrengen aan zijn lichaam en psyche. Hij hield zichzelf voor dat zijn moeders bezorgdheid hem niks deed. En toch was hij meegegaan in haar spel. Hij had haar beloofd om het drinken te minder. Bij deze belofte had hij zijn laatste beetje alcohol door het toilet gespoeld.

Na zijn thuiskomst moesten alle gemiste uren ingehaald worden. Zijn belofte hield na thuiskomst natuurlijk geen stand meer, daarvoor werden beloftes immers gesloten, om gebroken te worden. Op het rode vlees aan de hoeken van zijn ogen hoopte zich slaap op. In ruil voor de ingehaalde uren had zijn nachtrust het moeten ontgelden. Sinds de voorafgaande avond verkeerde hij in een verdoving. Op dit moment was hij blij met zijn staat van zijn, gedachten aan thuis en aan het dringende schoolwerk konden hem nu niet verder verontrusten.

In tegenstelling tot de rest van de school bevond Isaac zich niet op het algemene plein. Bij het opkomen van de zon had hij zichzelf toegang verschaft aan een van de dichtbegroeide parken aan de weerskanten van het algemene plein, waar hij zich dus nog steeds bevond. De school had geprobeerd het gazon te egaliseren maar hier en daar staken er een paar grassprieten uit. De schaduw van de bladeren van de olijvenbomen bedekte zijn gezicht, al was het licht van de zon op dit moment van de dag nog zacht. Nu het plein gevuld was met mensen twijfelde hij of hij zich in zijn kamer zou terug trekken. Brayden, met wie hij gister een vluchtige ontmoeting had gehad, zou zich vast in de kamer bevinden al wist Isaac niet of deze al tot enige vorm van contact in staat zou zijn. Als het meezat zou enkel Brayden zich op de kamer bevinden. Ephraim wilde hij koste wat koste ontwijken. Hij benijdde hem. Deze jongen leek in isolatie te leven, zijn gehele leven leek te bestaan uit het tevreden houden van zijn ouders. Zelf zou hij niet kunnen leven voor zijn moeder. Hoewel zijn buitensporigheid hem vaak tot last was, vooral in de ogen van zijn moeder, hij zou er geen afstand van willen én kunnen doen. Na een eeuwig met zichzelf te hebben gesoebat besloot hij het erop te wagen. Misschien was een eventuele ontmoeting ergens goed voor hem?

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Glimlachend knikte hij naar haar toen Gyza opmerkte dat hij gezwommen had. Waarschijnlijk zou de geur van het chloor nog wel om hem heen hangen en zijn natte haren waren natuurlijk ook een bewijs. “Ik was vanochtend al om zeven uur op, dus ik dacht dat ik de tijd tot de toespraak wel nuttig kon besteden,’’ reageerde hij. Waar de meesten liever lang op bed bleven liggen, vond hij het wel fijn om daadwerkelijk iets te doen. Daarbij hadden ze op hun kamer ook niet echt privacy. Vooral niet als je met z’n drieën een kamer deelden. Doordat hij zijn kamer moest delen, werd hij ook verplicht om sociaal te zijn. Iets wat dus eigenlijk wel goed voor hem was, ook al voelde hij zich er soms een beetje ongemakkelijk bij. Zijn twee kamergenoten waren namelijk totaal anders dan hij. Met Brayden kon hij het gelukkig nog wel een beetje vinden, maar Isaac was een ander verhaal. Ze lagen elkaar gewoon niet echt en daar had hij zich maar bij neergelegd. Mede dankzij het feit dat hij niet goed wist hoe hij goed contact kon leggen met hem. Ephraim nam naast Gyza plaats op het bankje. Het was een beetje krapjes, maar het was beter dan te blijven staan op een plek waar de meeste mensen zaten. Hij had ook wel kunnen verwachten dat het feest van vanavond ter sprake werd gebracht. Eigenlijk had hij gehoopt dat hij het er niet over hoefde te hebben, maar helaas, hij kon er niet aan ontkomen. Waarschijnlijk keek de jongedame naast hem al een lange tijd uit naar dit feest, terwijl hij er juist totaal geen zin in had. De meeste leerlingen keken vaak uit naar dit feest. Het was vaak een spektakel en leerlingen praatten er de dagen erna nog steeds over. Meestal ging hij ook wel eventjes, maar lang bleef hij nooit. “Ik twijfel nog een beetje of ik ga, maar als ik ga dan is het waarschijnlijk alleen,’’ antwoordde hij dan ook op de vraag. “Je weet hoe ik ben in sociale situaties,’’ voegde hij er nog aan toe met een zwak glimlachje. Gyza was een van de weinige die wist hoe hij echt was. Mensen hadden een verkeerde mening over hem en daar was hij zich maar al te bewust van. Het veranderen was echter lastig. Hoe zorgde je er in hemelsnaam voor dat mensen hun gedachten over jou veranderde? Ja, door je eigen gedrag te veranderen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Daarom wist hij ook dat het beter was als hij vanavond gewoon zou gaan. Een beetje socializen was goed voor hem. Misschien kwam hij ook wel wat losser met wat alcohol in zijn systeem. Hij zou daar verder mee komen dan op zijn kamer gaan zitten met een boek in zijn handen. Ephraim richtte zijn blik weer op de jongedame. Hij was nu ook wel nieuwsgierig wat zij precies voor plannen had. “En jij dan? Al iemand gevonden om samen mee te gaan?’’ Vroeg hij dan ook aan haar. Hij ging er eigenlijk standaard vanuit dat ze niet alleen naar het feest zou gaan. In tegenstelling tot hem was zij juist super sociaal.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld