Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG | On se voit à Paris? Schrijftopic

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:

On se voit à Paris?
See you in Paris?

bespreektopic

Femmes [3/3]:

June-Mae Akua Meijer | 23  |  Bukowski
Reina Catherine Langford  | 23  | Daynty
Amelia Shannon Ives | 22 | Marlee

Hommes [3/3]
Aiden Zachariah Montgomery  | 24  |  Beethoven
Thomas Harley Cuttleberry | 23  |  Sylvarium
Benjamin Maes  | 26  | Nolite

Begin.
In de straat bevindt zich ook een buurthuis. Hier worden verschillende activiteiten georganiseerd, voor verschillende doelgroepen, met als doel de sociale cohesie te versterken. Eens per jaar, in juni, wordt de straat afgezet wegens een groot straatfeest. Voor zowel jong als oud! Er is een bbq, ijscowagen, springkussens en natuurlijk muziek. Zelf nog een bbq, eten of een instrument meenemen is natuurlijk ook van harten welkom!
We starten aan het begin van de avond, rond half 7. Het feest is al in volle gang.

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
June-Mae zat aan haar bureau. Voor haar, op de tafel lagen tientallen rood, geel en oranje gekleurde kraaltjes. Een voor een klemde ze deze tussen de punten van haar nepnagels, om ze vervolgens aan een dun, bijna onzichtbaar, touwtje te rijgen. Ze was hier zo op gefocust dat ze pas, toen het einde bijna in zicht kwam, het lawaai van buiten hoorde.
Met de ketting goed vasthoudend, kwam ze een stukje omhoog van haar stoel, zodat ze door het openstaande dakraam kon kijken. Op straat was het een wirwar van mensen; jong én oud leken hun woningen verlaten te hebben om zich met elkaar samen te voegen. Het buurtfeest.
June-Mae wist dat het vandaag was. Mevrouw Martin, van wie ze de bovenverdieping huurde, had haar er vanochtend nog in haar gebrekkige Engels aan helpen herinneren. En ze had het ook onthouden. Toen June-Mae thuis was gekomen om vijf uur, had ze zelfs nog gedacht “even dit afmaken, dan kan je naar buiten”. Maar zoals gewoonlijk duurde haar “even” weer velen malen langer dan gepland. De jonge vrouw kon zich soms zo in haar bezigheden verliezen dat ze geen enkel besef had van tijd óf van wat er om haar heen gebeurde. Haar werk en zij leken dan even de enige twee dingen die er toe deden. In de verte hoorde ze de kerkklokken zeven maal slaan, als teken dat dat dit keer ook het geval was geweest.
Ze liet zich weer terug op haar stoel zakken. Voor haar lagen nog tien kraaltjes die ze zo vlug, als haar puntige nagels toelieten, in de correcte volgorde bij de rest voegde. Met een snelheid én handigheid waarvan ze nooit had verwacht dat ze die zou bezitten, maakte ze het goudkleurige slotje vast aan de buitenkant. Toen ze net was begonnen met het zelf maken van sieraden, was dit altijd een verschrikkelijk priegelwerkje geweest. Nu kon ze het met haar ogen dicht.
‘Tada,’ rolde zachtjes over haar lippen, duidelijk dat het alleen voor haarzelf was bedoeld. Het net gemaakte kettinkje hield ze voor haar nek, klikte hem vast en stond toen op.
Ze richtte zich tot haar kledingkast, die op beide deuren was voorzien van spiegels. Ze was gekleed in een witte momjeans en een gehaakte, zandkleurige trui die een van haar gebruinde schouders liet zien. Het net gemaakte sieraad vrolijkte het geheel, zoals bedoeld, wat op.
Ze haalde nog eens een hand door haar springerige krullen; deze in toom proberen te houden was onbegonnen werk. Daarom besloot ze dit te laten, smeerde ze nog een laagje lipgloss op haar lippen, checkte ze of ze haar telefoon en sleutels bij zich had gestoken en verliet toen de kamer.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Reina
Wie had gedacht dat het kiezen van een outfit voor het buurtfeest zoveel tijd in beslag zou nemen? Zijzelf in ieder geval niet, toen ze om vijf uur besloten had iets langer op haar werk te blijven om die laatste stapel papieren nog snel te verwerken. Dat, samen met de avonddrukte in de Parijse metro, was de oorzaak van het feit dat ze nu gestresst voor de spiegel stond. En het feit dat ze al drie verschillende outfits aan had gehad en ontevreden weer uit had getrokken, droeg er ook aan bij.
Een vermoeide zucht rolde over de lippen van de jongedame. Reina ging met een hand door haar haren en keek besluiteloos naar de paar setjes kleren die op haar bed lagen uitgespreid. Nieuwe kleren kopen en daarmee haar toch al grote verzameling aanvullen maakte haar gelukkig, maar met ieder kledingstuk dat ze toevoegde, kwam er tevens een stukje extra keuzestress bij.
Een blik op haar horloge vertelde haar dat de tijd langzaam maar zeker richting zeven uur begon te kruipen. Reina liep om haar bed heen en wierp een blik uit haar slaapkamerraam, op de straat enkele meters beneden. Waar de weg er doorgaans redelijk verlaten bij lag, afgezien van een auto of voetganger zo nu en dan, was er nu een drukte zoals ze nog niet eerder had gezien. Verspreid door de straat stonden groepjes mensen met elkaar te praten en lachen. Kinderen renden tussen de statafels door of vermaakten zich op het springkussen en zelfs door het glas van het raam heen kon ze de vage tonen van de muziek horen. Het verbaasde haar, de hoeveelheid mensen die op het buurtfeest af was gekomen. Er waren dagen geweest waarop ze zich afvroeg of de andere huizen en appartementen in de straat überhaupt wel bewoond werden.
Zodra haar blik op een man viel die een bord met wat gegrilde groenten van de barbecue vast had en zich daarmee een weg manoeuvreerde naar één van de tafels, liet haar maag horen dat het ook wel zin had in wat te eten.
Reina draaide zich weg van het raam en trok resoluut het zwarte jurkje dat ze aan had over haar hoofd, om het te verwisselen voor een warm-zandkleurig jurkje. ‘Niet meer over nadenken’, mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze de andere kleding stukken vluchtig terug in de klerenkast drukte. Voor de spiegel in de badkamer haalde ze snel een borstel door haar donkerblonde lokken en werkte ze haar make-up iets bij. Aangezien het een buurtfeest was en geen avond stappen - hoewel die plannen later op de avond altijd nog zouden kunnen ontstaan - hield ze haar make-up erg naturel dit keer, zoals ze dat op haar werk ook vaak droeg.
Na zichzelf onder te hebben gesprayd met deo en een fris parfum, propte ze haar voeten in een stel lage hakken en stopte ze haar mobiel, een lipgloss en wat geld in het tasje dat ze mee zou nemen. Een vlugge, goedkeurende blik wierp ze in de spiegel alvorens haar slaapkamer uit te lopen. Ze hing het tasje over haar schouder en pakte de vier bakjes aardbeien die op het kookeiland op haar stonden te wachten. Op de weg terug van werk was ze nog snel het supermarktje om de hoek in gedoken om de aardbeien te halen, wetende dat het wel zo vriendelijk was om ook wat mee te brengen naar het buurtfeest.
Reina knipte de lampen in haar appartement uit, draaide de deur op slot en verliet het gebouw. Over de stoep, om de grootste drukte op straat te vermijden, liep ze naar het buurthuis aan het einde van de huizenblokken. Voor het gebouw was een grote partytent opgezet. Al vanaf een afstand drong de geur van de barbecue haar neus binnen.
‘Monsieur Moreau, bonjour!’ begroette ze één van de mannen die naast de barbecue stond met een grote glimlach en twee kussen op de wang. Hij was erg actief in het comité van het buurthuis, wist ze. Hij had haar toen ze hier net woonde geholpen een beetje wegwijs te raken in de wijk.
‘Ik heb nog wat meegebracht.’ Reina reikte hem de doosjes aardbeien aan.
‘Heerlijk! Dankjewel. Ik zal ze er meteen bij zetten. Kan ik je ondertussen alvast wat van de barbecue aanbieden?’ De man wenkte iemand om de aardbeien bij de rest van het eten uit te stallen, terwijl Reina haar blik langs het de barbecue-opties liet gaan.
‘Ik denk dat ik eerst maar eens ga voor een groentespies’, antwoordde ze.

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Gefrustreerd trok Benjamin de deur van zijn studio achter zich dicht. Hij was vanochtend iets te laat uit bed gestapt, waardoor hij niet op tijd op zijn werk gearriveerd was en wat langer door had moeten werken. De boekhouding van een van de grootste bedrijven van de stad kon niet op zich laten wachten. Als zij zouden klagen over zijn werk, zou dat een schande betekenen voor het bedrijf en dat wilde hij niet op zijn naam hebben. Over het algemeen was hij geen serieus persoon, maar als het op werk aankwam, deed hij zo goed mogelijk zijn best. Hij had er immers zelf voor gekozen om bij een van de meest prominente accountancykantoren van de stad te gaan werken. Hij had er ook voor kunnen kiezen om nooit naar Parijs te verhuizen en gewoon achter een bar te gaan werken of iets dergelijks. Wat hem precies aantrok aan dit werk kon hij niet zeggen. Eigenlijk paste het veel beter bij hem om in een bar te werken. Hij liet zich graag overhalen om 's nachts nog naar een club of bar te gaan. Hij was niet vies van wat aandacht of een drankje. En een pilletje kon er zo nu en dan ook wel in. Misschien was het omdat hij 's nachts dus liever op de dansvloer stond dan achter de bar. Of misschien was het om aan zijn ouders te bewijzen dat hij echt wel iets kon. Ook al had hij hen al in geen tijden meer gezien of gesproken.
Met een zucht liet hij zijn donkerblauwe colbert van zijn armen glijden. Hij pakte een kledinghanger van de kapstok en hing het jasje er aan. Een voor een maakte hij de knoopjes van zijn blouse open. Hoewel beneden het feest al losgebarsten was, liet hij zich er niet door opjagen. Hij had alle tijd van de wereld. Bovendien duurde het altijd even tot dit soort evenementen op gang kwamen; als je het begin miste, dan miste je vrijwel niets. Hij gooide zijn blouse in de wasmand. Hij haalde de veters van zijn lakleren, bruine schoenen los en zette deze onder zijn kapstok. Zijn broek hing hij aan dezelfde kledinghanger als zijn colbert. Eigenlijk hield hij totaal niet van pakken. Ze zaten voor geen meter. Die jasjes gaven zijn brede schouders altijd het gevoel dat hij opgesloten zat. Maar ja... Alles voor het visitekaartje. Daarnaast paste het totaal niet bij zijn imago. Hij was geen typische, welvarende man. Hij verdiende goed met zijn huidige baan, maar in plaats van net als zijn collega's te investeren in Audi's, Maserati's of Porsches, investeerde hij gewoon in leuke avonden. Het frustreerde hem dan ook, dat het buurtfeest al begonnen was toen hij in de straat arriveerde en een groot deel van de buurtbewoners hem in zijn pak had gezien daar. Ongetwijfeld zouden er weer vrouwen zijn die er een opmerking over zouden maken. Hij kon ze zo aanwijzen... De meiden die erop kickten. Maar nee, hij moest er niets van hebben. Het waren vaak van die meiden op hun beurt ook weer zeurden, omdat hij dus niet spaarde voor een Audi, een luxe penthouse of omdat hij hun kledingkast niet spekte.
Hij zette de douche aan en wachtte een paar seconden tot het water warm was, daarna stapte hij eronder. Hij waste zijn haren en zijn lichaam. Hij stapte de douche weer uit en opende het raam, zodat de stoom die zich in de badkamer had gevestigd naar buiten kon trekken. Omdat zijn haar nog moest drogen en hij geen föhn had, besloot hij dat hij nog wel een sigaretje kon roken. Hij trok een boxershort aan, pakte zijn sigaretten uit de woonkamer, stak er eentje aan en leunde met zijn hoofd naar buiten, terwijl hij de eerste hijs nam en vervolgens rustig uitblies. Hij keek naar de menigte die zich beneden hem had gevormd en bestudeerde de buurtbewoners een voor een.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Anders dan normale avonden was Amelia vandaag vroeg op het feestje aanwezig. Sterker nog, ze was er al voor het feest was begonnen om te helpen met de boel klaar te zetten. Dat was ze overigens die ochtend nog niet van plan. Ze was druk aan het werk geweest in de lunchroom van haar tante, toen er een van haar buurmannen langskwam. Waar Gabriel normaal gesproken om een dark roasted zwarte koffie vroeg, kwam hij deze keer om Amelia om een andere gunst te vragen. Zijn vrouw was namelijk ziek, maar ze konden echt wel een paar extra handen gebruiken bij het buurtcomité om het buurtfeest van vanavond voor te bereiden. Natuurlijk zou ze komen helpen, had Amelia gezegd! Niet dat ze echt iets beters te doen had.
In de vrije tijd die ze in de middag had besloot ze eerst een kort bezoek aan de sportschool te brengen. Ze had niet echt een vast schema voor het sporten, dus wanneer ze kon dan greep ze die kans ook wel. Dat kwam voornamelijk door haar continu veranderende rooster voor school, maar vaak in het weekend kon ze sowieso een dag sporten.
Toen ze thuis was en heerlijk had gedoucht, twijfelde ze kort over haar outfit. Ze hield verschillende jurkjes voor, maar koos uiteindelijk voor een zwart jurkje dat haar schouders blood gaf, en ruim om haar heupen viel. Het simpele jurkje viel perfect om haar lichaam, en eenmaal ze er schoenen bij had uitgekozen was ze klaar om te gaan.
En zo stond ze even later al bij het buurthuis waar ze hielp om de verschillende verse salades en vleesschalen klaar te zetten. Het zag er allemaal zo lekker uit dat ze er eigenlijk wel honger van kreeg, maar tijd om wat voor te proeven was er sowieso niet. Eenmaal ze de drankentafel had aangevuld met twee flessen witte wijn die ze zelf had meegenomen, kwamen de eerste gasten de feesttent al binnen. Het betrof een gezin dat in een van de ruimere appartementen woonde, maar naast dat ze elkaar af en toe hadden begroet op straat had ze nooit echt de kans gekregen om een praatje te maken en daarmee elkaar beter te leren kennen.
Desalniettemin ontfermde ze zich over de kinderen van het jonge koppel, die ze even later wat stoepkrijt gaf zodat ze buiten op straat konden spelen. Dat gaf haar kort de tijd om een praatje te maken, maar al snel stroomde de opgezette partytent voller en voller en voor ze het wist waren er al een aantal uur verstreken en had ze niet meer bijgehouden wie er allemaal bij was gekomen. In tussentijd bleef ze helpen met het aanvullen van het verse eten en de dranken waar nodig was totdat ze een stevige hand op haar schouder voelde en met een grote glimlach een bord met eten aannam van Gabriel. ''Je hebt ons al hartstikke goed geholpen, neem gauw wat te eten voor het lekkerste allemaal al op is.'' De vriendelijke man had zelf ook al het grootste deel van de avond achter de barbeque geholpen, maar gaf Amelia desondanks de kans om nu eerst wat te eten. Ze stelde zijn genegenheid zeer op prijs.
Even later had ze heerlijk gegeten en met verschillende buurtbewoners bijgepraat die ze normaal gesproken niet echt sprak. De meeste mensen herkende ze vaag omdat ze elkaar hadden gezien op straat of omdat ze wel eens koffie kwamen halen in de zaak wanneer Amelia aan het werk was, maar ze ontmoette ook mensen waarvan ze totaal geen idee hadden dat ze in dezelfde buurt woonden. Desondanks had ze het enorm gezellig. Ze was een sociaal type, en ze hield wel van feestjes. Daarnaast woonde ze nog niet zo heel lang in parijs, slechts een paar maanden, en was dit dus de perfecte gelegenheid om haar buren wat beter te leren kennen.
Toen ze na een poosje haar bord opzij had geschoven en een slokje van haar witte wijn nam, keek ze op om Reina binnen te zien komen. Ze stond op van de tafel waar ze aan zat om haar vriendin te begroeten. Ondanks dat ze elkaar nog niet zo lang kenden, konden ze het goed met elkaar vinden en gingen ze regelmatig op stap. Het was in ieder geval erg fijn om iemand mee te hebben die de stad beter kende dan Amelia zelf.
''Reina, hey!'' Begroette ze haar vriendin, terwijl ze haar glimlachend een knuffel gaf. ''Hoe gaat het met je? We hebben elkaar niet zoveel gezien de laatste tijd!'' Met andere woorden betekende dat; tijd om binnenkort weer eens te stappen! Ze hadden overigens ieder een druk leven met school of werk, zodra je niets afsprak om elkaar te zien, was de kans vrij klein dat je elkaar echt zag.
Nu in ieder geval hadden ze de tijd om wat bij te kletsen. en dat was Amelia dan ook zeker van plan.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
De hele middag had hij in de stad rondgebanjerd om de club waar hij werkte te promoten. Een leuk baantje vond hij zelf. Iets om hem bezig te houden overdag, terwijl al zijn vrienden aan het werk waren en geen tijd voor hem hadden. Voor hem was het natuurlijk ook werk, dat promoten van de club, maar zo voelde het niet. Het was iets dat hij graag deed. Net zoals hij in de avond graag achter de bar stond. Het verveelde hem nooit en elke dag was anders. Elke dag leerde hij weer nieuwe mensen kennen. Of het nou inwoners van Parijs waren of mensen die hier voor enkele dagen op bezoek waren. Hij hoorde de mooiste verhalen van over de wereld en daarom kon hij zijn baan zo erg waarderen. Naast het feit dat hij ook gewoon een schaamteloze flirt kon zijn, zonder dat iemand hem daarop aansprak. Er kwamen op een avond velen mooie mensen voorbij en hij twijfelde er niet over om gewoon complimentjes uit te delen. Daardoor had hij wel eens mot gehad met de partner van iemand die hij complimenteerde, maar dan gebruikte hij gewoon het excuus dat het bij zijn werk hoorde. Misschien een beetje slap, maar ach, het was beter dan klappen ontvangen. Op de middelbare school was hij regelmatig in gevechten verwikkeld geweest, maar dat was verleden tijd. Hij had met zichzelf afgesproken dat hij nu volwassen was en hij geen tijd had voor dat onzinnige gedoe. Daarbij besefte hij zich nu maar al te goed dat het niets oploste. Waar hij normaal gesproken in de avond aan het werk moest, was dat vandaag niet het geval. Elk jaar werd er een straatfeest georganiseerd en voorgaande jaren had hij gemerkt hoe gezellig dat was. Daarom had hij er dit jaar vrij voor gevraagd. Hij had wel zin om al zijn buren weer te zien en er een leuke tijd van te maken. Het was de perfecte gelegenheid om bij te praten. Normaal gesproken zag je je buren toch niet zo vaak, omdat iedereen een eigen leven had. Al had hij wel redelijk goed contact met de meeste van hen. Als hij iemand tegen kwam op straat, maakte hij vaak een praatje. Ook als er iemand nieuw in de straat kwam wonen, wat regelmatig gebeurde, vond hij het niet erg om erop af te stappen en zichzelf voor te stellen. Al deed hij dat natuurlijk niet bij iedere nieuwe buur, want het was nou ook weer niet zo dat hij alles in de gaten hield. Daar hadden ze de oudere buurvrouw een paar deuren verderop voor. Zij was al jaren met pensioen en zorgde ervoor dat iedereen het te weten kwam als er iets vreemds gebeurde in de straat. Aiden was net terug van de stad gekomen en had een snelle douche genomen om zich op te frissen. Hoewel hij gepland had om eerder naar huis te gaan, was hem dat niet gelukt. Hij was aan de praat geraakt met een groepje vrienden dat uit Australië kwam. Ze vertelden hem hoe ze door Europa aan het reizen waren en dat ze al veel dingen hadden meegemaakt. Vanzelfsprekend had hij natuurlijk aandachtig naar hen geluisterd. Hij vond het heerlijk om die verhalen te horen, omdat hij zelf natuurlijk ook gereisd had. Zo had hij hen ook weer verteld over de avonturen die hij had meegemaakt terwijl hij op reis was geweest en waarom hij zo verliefd was geworden op Parijs. Uiteindelijk was het hem ook gelukt om hen over te halen om naar de club te komen, maar dat zouden ze wel morgenavond doen, als hij er weer was. Dat had hij natuurlijk prima gevonden en direct had hij ze beloofd een gratis drankje te geven. Dat was iets wat hij af en toe wel mocht doen, maar niet te vaak natuurlijk. Hij trok een outfit aan die typisch iets voor hem was: een lichte jeans met scheuren, een zwart t-shirt en zijn zwarte All Stars. Uiteraard mocht de stalen ketting om zijn nek niet ontbreken. Een ding dat hij zelf ooit in elkaar had gezet van een kapot kettingslot voor een fiets. Nadat hij zijn spullen bij elkaar had verzameld, verliet hij zijn studio en stapte hij vervolgens het huis uit. Voor enkele seconden genoot hij van het aanzicht van de drukke menigte die op was komen dagen op het feest. Hier en daar zag hij al bekende gezichten en als begroeting knikte hij kort naar hen. Ah, het was een mooie dag. Tijd om er een leuk feestje van te maken.

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Verveeld keek Benjamin toe hoe iedereen zich beneden uitzonderlijk gedroeg; de dames die in nette jurken gehesen waren en van hun wijntjes nipten, de zogenaamd unieke praatjes die de man achter de barbecue hield met zijn voorbijgangers - die iedere keer weer lachten om zijn grappen - ... Afijn, je snapt het wel; eigenlijk waren de rookwolkjes die hij uitblies en die een mozaïek in de lucht vormden nog interessanter dan het tafereel dat zich beneden afspeelde. Ten minste, zo dacht hij erover tot er een handhavingsauto het terrein opreed. Hij liet zijn sigaret zakken en keek fronsend op. Net als de andere buurtbewoners. Grijzend keek hij toe hoe Thomas uitstapte, een jongen die hij vaag kende van het uitgaan, voornamelijk als fotograaf. Een beetje ongemakkelijk stond hij op het plein. Typisch. Zelf had hij zich waarschijnlijk ook zo gedragen als iedereen hem zo bekeek. Al geloofde hij ook graag dat hij zelf gewoon een buiging zou maken. Ergens hield hij er wel van om ongemakkelijke situaties nog ongemakkelijker te maken door een grap in te gooien. Toen iedereen zijn plek weer in had genomen besloot Ben nog een laatste hijs te nemen van zijn sigaret, waarna hij deze uitdrukte en uit het raam stapte. Hij liep naar zijn kledingkast en besloot niet te lang na te denken over wat hij aan zou trekken. Hij pakte een zwarte broek, zo'n hip sportmodel en trok daar een zwart shirt over aan. Omdat het ongetwijfeld nog af zou koelen vanavond besloot hij ook zijn zwarte bomberjack nog aan te trekken. Hieronder strikte hij zijn zwarte sneakers. Kort bekeek hij zichzelf in de spiegel. Hij haalde een hand door zijn haren, maar besloot daar niets mee te doen. De strijd met zijn haren had hij al een lange tijd opgegeven. Het viel maar gewoon zoals het wilde vallen; hij maakte zich er niet meer druk om.
Eenmaal beneden sloot hij aan in de rij voor de barbecue. Hij keek naar het bord in zijn handen en vervolgens naar de ellenlange rij voor zich. Hij snapte nooit waarom die borden niet gewoon pas aan je gegeven werden als je ook daadwerkelijk voor de barbecue stond. Het lege bord in zijn handen zorgde er namelijk altijd voor dat zijn eetlust versterkte. Verveeld slofte hij achter de anderen aan. Eenmaal bij de barbecue vroeg hij om drie stukken vlees. Hij kon maar beter meteen veel bestellen, want hij wist toch al dat hij niet nog een keer in de rij ging staan. Daarna pakte hij nog wat sla, stokbrood en bestek. Hij keek om zich heen of aan een van de tafels iemand zat met wie hij het goed kon vinden, maar dat was niet het geval. Over het algemeen waren de mensen die er zaten onbekenden voor hem, onbekenden met een semi-bekend gezicht. Hij besloot richting in een random groep te lopen, maar werd in zijn weg naar de tafel getackeld door een kind. 'Godverdomme, kijk uit waar je loopt snotjong!' riep hij uit, terwijl hij zijn bord probeerde te balanceren op zijn hand. Helaas had hij nooit een horecabaan gehad, waardoor het hem niet lukte om het bord recht te houden. De volledige inhoud, gleed over het hoofd van het jongetje dat zojuist tegen hem aangerend was. Nog voor Benjamin iets kon doen, begon het kind te janken. Fijn. Alsof het nog erger kon.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Monsieur Morreau morde nog wat na over haar keuze voor een eerste gerecht - iets in de richting van “waarom zijn vrouwen tegenwoordig toch zo bezig met dun blijven, het is een barbecue, waarom zou je groente eten” - maar Reina haar Frans was zelfs na vier jaar nog niet zo verfijnd dat ze zijn vlugge, binnensmondse gemompel goed kon verstaan. Toch deden de woorden die ze wel opving, haar even kort lachen. Aan het postuur van de man was duidelijk te zien dat hij al het vette eten bij zo’n barbecue niet snel zou laten staan. Reina begon echter liever eerst met iets kleins, ze wilde immers nog de hele avond kunnen genieten van al het eten dat uitgestald stond op de tafels in de partytent. Morgen zou ze wel een extra rondje door de sportschool doen.
Terwijl ze wat beleefdheden uitwisselde met een paar van haar buren en wat over haar werk praatte met een andere bewoner van het appartementencomplex, gleed haar blik de partytent en de daarachter liggende straat door. Ergens had ze er spijt van dat ze zolang op werk was gebleven, of dat ze er zolang over had gedaan voor ze een kledingkeuze had gemaakt. Het zag eruit alsof de meeste mensen inmiddels een groepje hadden gevonden om bij aan te staan voor de rest van de avond. En hoewel ze erg gemakkelijk contact maakte met mensen, was het soms nog wel even wennen aan hoe hecht en familiair Fransen met elkaar konden zijn. Soms was het moeilijk om ergens tussen te komen, helemaal als buitenlander zijnde.
Reina’s gezicht klaarde iets op toen ze een bekend paar ogen tussen de mensen aan een lange tafel ontdekte. Meteen bewogen haar mondhoeken zich omhoog tot een brede glimlach naar Amelia toe. Ze had Amelia een tijdje geleden ontmoet en vrijwel meteen was er een goede klik geweest tussen hen. In het begin hadden ze elkaar vooral opgezocht om samen de nachtclubs onveilig te maken, maar dat had zich al snel ontwikkeld tot een hechtere vriendschap, ook buiten het stappen om.
‘Een groentespies voor madame.’ Monsieur Morreau klonk nog steeds enigszins sceptisch over haar keuze, maar lachte er wel bij. Hij had het soort ontwapenende lach die iedereen op zijn gemak stelde.
Reina bedankte de man en nam het bordje met daarop de groentespies van hem aan. Ze stond op het punt om naar de tafel waar ze Amelia had gezien toe te lopen, maar eens ze haar blik naar de plek toe bracht naar de plek waar ze haar vriendin net nog had gezien, zag ze enkel een lege stoel. Een fractie van een seconde daarna hoorde ze een bekende stem naast haar.
‘Amelia!’ zei ze verrast, terwijl ze de knuffel beantwoordde en tegelijkertijd probeerde om haar bordje recht te houden. ‘Het gaat goed met me! Met jou ook? En je hebt helemaal gelijk. We moeten binnenkort echt weer eens wat gaan doen samen.’ Reina grijnsde even veelbetekenend. Ze wisten allebei wat “iets doen samen” betekende: naar een club gaan. ‘Als dit buurtfeest te saai is, kunnen we altijd vanavond nog ergens heen gaan’, lachte ze.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Omdat hij de hele dag in de stad had gehangen, had hij ook wel honger gekregen. Natuurlijk had hij daar ook wat kunnen kopen om tussendoor even wat te eten, maar hij had besloten om zijn honger op te sparen. Aiden vond het namelijk geweldig om te barbecueën. Het was iets wat hij heel graag deed en in de zomer organiseerde hij dan ook regelmatig tuinfeestjes voor zijn vrienden. Hij had namelijk het geluk dat zijn studio aan de tuin grensde, waardoor hij makkelijk naar buiten kon. Nu mochten de andere bewoners van het huis ook gebruik maken van de tuin, maar dat vond hij niet erg. Hij had een goede band met de rest van de mensen en ze zaten ook regelmatig samen om een drankje te doen en een spelletje te spelen. Doordat iedereen een eigen studio had, waren er ook geen irritaties betreft het niet opruimen van spullen of de afwas niet doen. Iedereen had een eigen keuken en badkamer en moest die zelf schoonhouden, of niet. Zelf was hij redelijk chaotisch en ook een beetje een sloddervos, waardoor zijn studio niet altijd even netjes was. Vaak ruimde hij zijn studio pas echt op als hij wist dat hij gasten zou ontvangen. Natuurlijk deed hij de afwas wel een paar keer per week en stofzuigde hij af en toe, maar er bleven regelmatig kleren op de grond liggen onder het motto 'die ruim ik later wel op'.
Zijn blik gleed naar Monsieur Morreau die bij de barbecue stond om het vlees af en toe om te draaien en het uit te delen. Op dat moment stond Reina bij de man, die een groentespies aan haar overhandigde. Monsieur Morreau was een echte bourgondiër, dus waarschijnlijk zou hij afkeurende woorden brommen bij iedereen die om enkel een groentespies vroeg. Aiden begreep het ook wel een beetje, aangezien hij ook wel van een goed stuk vlees hield. Dat was ook een van de reden dat hij zo van barbecueën hield; op die manier smaakte het vlees toch net wat lekkerder. Aangezien er een redelijk lange rij stond bij de barbecue, besloot hij maar gewoon achteraan te gaan staan. Hij kon nog wel eventjes wachten, maar hij hoorde zijn maag knorren bij de heerlijke geur van gebraden vlees.
Om toch een beetje bezig te zijn tijdens het wachten, begon hij een gesprek met de vrouw die voor hem in de rij stond. Hij herkende haar wel, maar het was niet iemand waar hij veel contact mee had. Toevallig wist hij dat ze vrij aan het begin van de straat woonde en een gezin had. Haar kinderen liepen hier ook ergens rond, vertelde ze hem, en haar man zou op hen letten maar ze betwijfelde of hij dat wel deed. Gelukkig vertrouwde ze de mensen hier in de buurt en wist ze dat er genoeg ogen waren die op haar kroost zouden letten. Het waren namelijk echte druktemakers en waarschijnlijk renden ze door de straat heen. Aiden merkte op dat hij dat wel kon herkennen, omdat hij zelf ook altijd zo druk was geweest. Altijd had hij vol energie gezeten en nu zelfs merkte hij dat hij eigenlijk iets wilde gaan doen tijdens het wachten; een rondje rennen of zo. Het was gewoon niets voor hem om zo geduldig op zijn beurt te wachten, maar voordringen was dan ook weer niet iets wat hij zou doen. Zijn oog viel op een akkefietje wat verderop, waar een jochie tegen iemand aan was gelopen en een vol bord eten over zich heen had gekregen. "Eh, ik hoop niet dat die van jou is,'' zei hij tegen de vrouw voor zich, terwijl het kind begon te jengelen. De ogen van de vrouw werden groot. "Oh god, jawel,'' zei ze met een zwakke glimlach rond zijn lippen en ze snelde naar het kind toe. Hij zette enkele stappen vooruit, aangezien hij nu een stukje verder aan kon sluiten in de rij. Het ging redelijk snel, dus over een minuut of tien zou hij wel aan de beurt zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld