Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het liefst wilde Linn haar vriendin aanraden om alles eerlijk aan Ashton te vertellen. Dat zou alles ophelderen en Ashton veel meer duidelijkheid geven. Tegelijkertijd wist ze ook oe moeilijk het was geweest voor Naylene om een klein deel met haar te delen. En ondanks dat Linn het haar wel aan kon raden, was het aan Naylene zelf om te bepalen wie haar verhaal mocht horen en wie niet. En als zij het gevoel had dat Ashton het niet hoefde te weten, dan kon niemand daar iets tegeninbrengen.
‘Omdat het dat is,’ verzuchtte Linn. Ze pakte de hand van Naylene vast. Als ze een makkelijke oplossing zouden hebben, dan zouden ze hier niet zitten. Het leven was ongelooflijk moeilijk en de liefde maakte het alleen nog maar gecompliceerder. Het was nu duidelijk dat het niet ging om het hebben van wel of geen gevoelens. Naylene voelde overduidelijk nog wat voor Ashton. En hij voor haar. De vraag was alleen wat ze er mee wilden, en konden doen.
Als het aan Ashton had gelegen dan hadden de twee al weer een relatie gehad. Maar Naylene maakte nu duidelijk dat het allemaal niet zo simpel was.
‘Ik denk dat het belangrijk is om afspraken te maken met Ash.’ Linn wist niet of het de meest handige oplossing was, omdat afspraken soms een vriendschap of relatie nog meer konden benauwen. Maar op dit moment leek Ashton noch Naylene te weten waar ze precies aan toe waren als ze de ander zagen. Dat maakte het allemaal ingewikkelder.
‘Wat duidelijkheid,’ vulde Calum aan. ‘Zodat jullie weten wat jullie van elkaar kunnen verwachten. Wat oké is en wat niet.’
Naylene knikte langzaam. Linn twijfelde of ze wel echt tot haar doordrongen. Het leek er wel op, en dat was natuurlijk goed. Ergens had ze spijt dat ze niet eerst begonnen waren over Ashton. Nu leek het alsof dat het focuspunt was, terwijl de manier waarop Naylene bezig was met werk ook niet gezond was. En waarschijnlijk dacht ze daar nu niet eens meer aan, omdat het alleen maar ging over haar relatie met Ashton.
‘En Ash staat daar vast voor open. Om daar over te praten, bedoel ik.’ Ze had Ashton in het afgelopen jaar zien veranderen. Net als zij was hij gedwongen om stil te staan en na te denken, wat hem erg waardevolle inzichten op had geleverd. Dat hij daarnaast nog allerlei andere projecten had lopen, nam ze hem niet kwalijk. Dat was immers wie hij was. Het belangrijke was dat hij aan zichzelf had gewerkt en dat hij, nog steeds, aan zijn relatie met Naylene wilde werken. Op wat voor een manier dan ook.
‘Maar wat als ik iets zeg wat Ashton niet wil horen?’ Naylene hield haar ogen gericht op Watts, die nog altijd dicht bij haar zat.
Linn haalde haar schouders op. Die kans bestond er. In een relatie was het des te makkelijker om elkaar pijn te doen, juist door de band die je samen op had gebouwd. Het stak als diegene je dan niet vertrouwde, of als je een afwijzing kreeg. Maar als je met de juiste persoon in een relatie zat, dan was er ook ruimte om daar samen aan te werken.
‘Dat hij het niet wil horen, betekent niet dat hij er niet mee om kan gaan,’ zei Calum. ‘Het enige wat hij wil, wat wij allemaal willen, is dat het goed met je gaat. En als daar bepaalde grenzen voor nodig zijn, dan is dat zo. Dat snapt hij ook.’
Linn kon niet meer doen dan knikken, ook omdat ze wist dat Ashton misschien wel tijd nodig zou hebben om het echt te snappen. Als het haar zou overkomen dat Calum zich opeens terug zou trekken, zonder enige uitleg, dan zou ze ook niet weten hoe ze zich zou moeten gedragen. Maar als hij haar een verklaring zou geven, dan zou ze in ieder geval haar best kunnen doen om er vrede mee te hebben. Ashton zou dat vast ook doen.
Meer dan een zucht kwam er bij Naylene niet uit. Waarschijnlijk was ze zelf al aan het nadenken hoe haar gesprek met Ashton zou verlopen, als ze het al aan zou gaan. Dat terwijl het onmogelijk was om te voorspellen hoe Ashton zou reageren.
‘Je hoeft er niet meteen nu iets mee te doen,’ stelde Linn haar gerust, waarna ze in haar hand kneep. ‘We willen alleen voorkomen dat twee van onze vrienden straks nog ongelukkiger zijn dan voorheen. Want op wat voor een manier dan ook, jullie horen in elkaars leven.’
Daar waren zowel Linn als Calum van overtuigd. Ashton had iemand zoals Naylene nodig. Misschien dat hij ooit weer zo’n iemand zou vinden in een relatie, als dat uiteindelijk niet wat was Naylene zou willen. Maar hij had alsnog haar aanwezigheid in zijn leven nodig. Er was niemand die met hem omging zoals zij dat deed, en andersom ook. Het zou zonde zijn als ze elkaar zouden verliezen, alleen maar omdat ze nu in een moeilijke periode zaten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De woorden van Linn en Calum waren maar in haar hoofd blijven spoken. Vooral het gesprek over Ashton was haar bij gebleven. Diep van binnen wist Naylene maar al te goed dat haar vrienden gelijk hadden. De manier waarop ze Ashton de laatste tijd had behandeld was niet positief te noemen. Iets wat hij niet verdiende.
Een gesprek was dan ook noodzakelijk geweest. Voordat ze daadwerkelijk op een punt zouden staan waarop Ashton besloot dat hij geen deel meer van Naylene haar leven wilde zijn. Hoewel het soms pijnlijk voor haar was om hem wel in haar leven te hebben, wist Naylene dat het ondragelijk zou worden als hij helemaal afwezig zou zijn.
Om het gesprek zo goed mogelijk te laten verlopen, had Naylene besloten de honden thuis te laten en bij Ashton af te spreken. Nu ze naast hem op de bank zat, voelde ze echter een gemis. Er was niet veel voor nodig om zich voor te stellen hoe Watts en Freckles zich hier in het huis gedroegen. Ze hadden beiden hun eigen plekje gehad om te liggen. Freckles had Ashton echter eerst besprongen en had uiteraard gekeken of er nog iets eten voor hem had gelegen. Dat terwijl Watts rond zou snuffelen om te kijken of de plaats veranderingen had ondergaan.
“Waar wilde je over praten?” ondanks dat de vraag direct was, hoorde Naylene ook een bepaalde onzekerheid in de stem van Ashton.
Naylene wilde geen hoop geven dat ze zouden kunnen praten over het moment dat alles verkeerd was gegaan. Ze hoefde geen psycholoog te zijn om te weten dat Ashton het gesprek al zo vaak had herhaald dat hij er ondertussen dagelijks aan terug dag. Zelf was ze niet veel anders.
“Ik wil allereerst mijn excuses aanbieden voor de manier waarop ik je de laatste tijd heb behandeld.” Niemand vond het leuk om aan te geven iets fouts te hebben gedaan. De woorden van Calum en Linn waren dan ook wel hard aangekomen. Het was echter de keiharde waarheid.
“Ik had zelf het grootste gedeelte van de tijd niet door. Cal en Linn hebben me met de neus op de feiten gedrukt.” Naylene wilde er geen geheim van maken dat hun vrienden de reden waren dat ze hier nu zat. Iets waar ze hen alleen maar dankbaar voor was.
Naylene ging iets verzitten, zodat ze een been bij op de bank kon trekken en in de richting van Ashton kon kijken. Hoewel het dat wel moeilijk maakte. Met een geconcentreerde blik keek Ashton haar aan. Het was één van haar favoriete blikken. Ze kon zien hoeveel moeite hij deed om haar uit te laten praten voordat hij zelf het woord nam.
“Ik vind het niet erg.” Zei Naylene ten teken dat Ashton haar best vragen kon stellen of zelf iets kan zeggen.
Even leek Ashton verrast te zijn door de woorden, totdat hij door leek te hebben wie tegenover hem zat. Naylene kon niet ontkennen dat ze elkaar altijd goed hadden aangevuld. Het feit dat ze dat nog steeds konden, was misschien wel een beetje pijnlijk. Het maakte het gesprek wel wat makkelijker. Ze voelde zich, voor zover dat kon, redelijk op haar gemak.
“Cal en Linn hebben met je gepraat?”
Naylene knikte. “Als ze dat niet hadden gedaan, had ik er waarschijnlijk nooit over nagedacht. In ieder geval niet op deze manier.”
“Waar heb je over nagedacht?”
De afgelopen dagen had Naylene geprobeerd de woorden in haar hoofd te vormen. Ze wilde Ashton geen hoop geven. Ze wist echter dat in haar woorden dat wellicht wel terug te vinden was. Dat kwam omdat ze zelf diep van binnen ook nog de hoop had dat alles ineens zou veranderen. Dat haar eigen angsten van de ene op de andere dag zouden verdwijnen.
“Ik ben ontzettend blij je in mijn leven te hebben, echt waar. Maar ik denk dat het soms, onbewust, ook te moeilijk is en dat ik daardoor je weg probeer te duwen.” De snauwerige opmerkingen waren daar dan een uiting van. Als Naylene er nu rationeel naar keek, wist ze maar al te goed dat het helemaal nergens op sloeg.
“Het is niet wat je verdient. En ik wil echt proberen om het beter te doen. Want ik weet dat het op een gegeven moment te veel gaat zijn. Dat ik je echt weg druk en dat je dan niet meer terug komt.” Naylene kon alleen maar horen hoe egoïstisch ze klonk. Ze wilde Ashton bij haar houden, terwijl het voor hem misschien niet eens het beste was om te doen. Hoe lang zou het duren voordat ze hem op de een of andere manier weer pijn zal doen?
“Ik kan me niet voorstellen dat die dag zal komen.” Gaf Ashton toe. Iets wat hem sierde, maar er niet voor zorgde dat Naylene zich meteen beter voelde. Schuldig. Dat was een beter woord.
“Dan verdien je het als te meer om goed behandeld te worden. Ik heb je al genoeg pijn gedaan om redenen die ik niet uit kan leggen, maar ik wil het niet laten gebeuren dat het nog meer wordt dan dat. Dus ik wil echt een manier vinden om dit te laten werken.” Naylene ging er van uit dat Ashton wist dat ze niet meteen op een relatie doelde. Als ze al een vriendschap kon bouwen zal dat al heel wat zijn.
“Nay…” Ashton leunde naar voren zodat hij haar vast kon pakken.
“Ik weet maar al te goed hoe het voelt om te denken dat je alles op fuckt. Hoe vaak hebben we wel niet zo samen gezeten terwijl ik diegene was die van alles had verpest.” Fluisterde Ashton.
“Dat betekent niet dat ik vind dat je het hebt verpest. Maar ik weet dat het gevoel niet zomaar weg kan gaan. Wat ik of ieder ander ook zegt.”
Naylene knikte, ze had deze discussie vaak genoeg met haarzelf. Ze wist maar al te goed dat het haar fout was dat hun relatie ineens over was geweest. Dat haar vriendschappen op het spel hadden gestaan. Het was iets waar enkel zij iets aan kon doen. Haar fout dus. Toch wist ze ook weer dat haar gevoel niet iets was waarvoor ze zich hoefde te verontschuldigen.
“Ik wil gewoon niet dat het nog meer mis gaat en daarom ben ik hier.” Ze hadden gewoon veel om over te praten en het werd tijd dat ze het echt deden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton was erg nerveus geweest toen hij van Naylene te horen had gekregen dat ze had willen praten. Nu het hoge woord eruit was, waren de zenuwen nog niet verdwenen. Hij waardeerde Naylene haar excuses ontzettend, en misschien nog wel meer dat zijn vrienden voor hem op waren gekomen, maar het was niet alsof de donkere wolk die boven hem en Naylene had gehangen opeens was verdwenen. Misschien zou hij ook wel nooit helemaal weg gaan. Het was immers moeilijk om te doen alsof er niets was gebeurd tussen hen.
Tegelijkertijd voelde het ook alsof er niets tussen hen was veranderd. Nu hij Naylene weer in zijn armen had, voor een langere tijd, voelde het weer als vanouds. Alsof ze samen op de bank waren genesteld om een film te kijken, of met een boek dat ze om de beurt aan elkaar hadden voorgelezen. Het was zo gemakkelijk om daar aan terug te denken, misschien nog wel gemakkelijker om terug te vallen in het idee dat het weer mogelijk was.
Naylene liet hem echter nog niet los. Haar armen bleven rond zijn middel, haar kin op zijn schouder. Voorzichtig liet Ashton zijn hand door haar rode haren glijden. Er was iets aan ontzettend comfortabels aan hier samen zitten.
‘Ik ben blij dat je wilde praten,’ gaf Ashton aan. Hij probeerde op zijn eigen manier verder te gaan met zijn leven. Iets wat meer lukte nu hij met de band weer muziek maakte en bezig was met het schrijven voor hun vijfde album, maar dat betekende niet dat Naylene niet meer rondspookte in zijn hoofd. Dat deed ze nog dagelijks. Hij wist niet of dat ooit zou stoppen, maar eigenlijk wilde hij dat ook niet.
‘Bedank Cal en Linn maar,’ grapte Naylene, waarna ze zich terugtrok uit zijn armen. Ashton lachte en knikte. Hij zou Calum zeker bedanken dat hij voor hem op was gekomen. En ook Linn verdiende daar een bedankje voor. Het was lief dat ze zich hierover hadden ontfermd, en ook dapper dat ze Naylene aan hadden gesproken.
‘Dankzij hen ben ik gaan nadenken, over heel veel dingen,’ zei Naylene, waarop Ashton bemoedigend knikte. Hij ging er niet vanuit dat ze aan het einde van de dag weer een relatie zou hebben. Hij kende haar goed genoeg om te weten dat ze daar nu geen behoefte aan had. Hij wilde echter wel dat Naylene wist dat haar gevoelens en gedachten veilig bij hem waren, in wat voor een situatie ze ook zaten.
‘Ik denk dat jij samen met Freckles naar een training moet. Als je dat wil, natuurlijk. Maar ik denk dat het hem goed zal doen.’
‘Je wil dat ik met hem ga?’ vroeg Ashton verbaasd. Deels omdat hij niet had verwacht dat ze over de hond zou beginnen, maar ook deels omdat hij niet had gedacht dat Naylene hem zou vertrouwen met hem. De laatste paar keer dat hij bij Freckles in de buurt was geweest, was het niet bepaald goed gegaan.
Naylene knikte. ‘Ik denk dat hij jou uiteindelijk ziet als zijn baasje. Dus als er iemand is die hem dingen kan leren, dan ben jij het. Naar mij gaat hij niet luisteren, niet zoals Watts.’
Ashton dacht na over de laatste paar keer dat hij Freckles had gezien. Hij had niet het idee gehad dat de hond beter naar hem had geluisterd, maar misschien was dat ook wel geweest omdat hij niet had geweten welke commando’s hij had moeten gebruiken. Wellicht had Naylene gelijk en zat er wel iets achter haar theorie. En ondanks dat hij wel weer muziek aan het maken was, had hij voldoende tijd om een aantal keer met Freckles ergens naar toe te gaan.
‘Oké,’ besloot Ashton dan ook. ‘Dat kan ik wel.’ Als er iemand was die hem de juiste dingen aan zou leren, dan had hij er vertrouwen in. En als het betekende dat Freckles zich daardoor ook rustiger zou gedragen, dan was dat het waard. Hij woonde immers nog steeds bij Naylene en het leek erop alsof ze al met genoeg bezig was.
Het was niet aardig om hardop te uiten, maar ze zag er erg moe uit. Als hij de verhalen van Linn en Calum moest geloven, dan was Naylene behoorlijk hard aan het werk. Misschien wel te hard.
‘Maar hoe gaat het met jou, Nay?’ vroeg hij. ‘Hoe gaat het echt? Geen sociaal wenselijke bullshit.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene haar leven was behoorlijk klein geworden. Naast haar werk was ze vooral bezig met de honden. Voor haar was dat dan ook één van de dingen die ze vandaag had willen bespreken. Ashton was een deel van het leven van de twee honden. Zeker de jongere hond leek het er moeilijk mee te hebben dat twee niet meer bij elkaar waren.
Hoewel Naylene gek was op beide honden, ze Freckles voor geen goud wilde missen, had ze het er soms wel moeilijk mee. Natuurlijk waren de rondjes buiten vooral voor de honden, maar op sommige momenten had ze het ook nodig om even tot rust te komen tijdens die wandelingen. Freckles liet dat niet altijd toe.
“Hmmm?” Humde Naylene op de vraag van Ashton. Hoewel ze de woorden wel had gehoord, had ze het nog niet geregistreerd. Niet geheel in ieder geval.
“Hoe het écht met je gaat.” Zorgen waren over het gezicht van Ashton te zien. Naylene wist zeker dat Linn en Calum ook met hem over haar hadden gesproken. Ergens was ze al blij dat ze bij haar het gespreksonderwerp werk hadden laten varen. Natuurlijk wist ze het nog wel, daarbij wist ze zeker dat haar vrienden het niet het volgende gesprek weer op zouden brengen.
Voor even bleef het stil. Naylene probeerde de juiste woorden te vinden. Een stilte tussen haar en Ashton was nooit ongemakkelijk geweest, ook nu niet. Op zijn vraag had ze echter niet meteen een antwoord. Gewoonweg omdat ze het zelf ook niet wist.
“Eerlijk gezegd weet ik het zelf ook niet heel erg goed?” Naylene kon het zelf niet eens echt uitleggen. Ze ging door, want zo was het leven gewoon. Stil blijven staan was gewoonweg geen optie. Niet met een baan zoals het hare. Een paar dagen zouden al betekenen dat anderen haar voorbij stevenden. Aan de andere kant stond leven door de pandemie behoorlijk stil. Ze was veel thuis, waar ze veel waarde aan hechtte, maar soms voelde het ook weer eenzaam.
“Je weet het zelf niet?” Ashton keek haar bedenkelijk aan, alsof hij haar gedachten probeerde te lezen. De twee hadden vaak genoeg had dat ze elkaar hadden kunnen lezen. Naylene wilde graag denken dat ze dat bij Ashton nog steeds kon doen. Ze kon echter begrijpen dat Ashton zich daar wat onzekere in voelde. Geen van had immers aan zien komen dat zij die maanden geleden de deur letterlijk en figuurlijk voor hen dicht had gegooid.
“Eerlijk. Ik vind het fijn dat ik me kan richten op mijn werk.” De waarheid was dat ze niet wist wat ze met de woorden van Calum en Linn moest doen. Ze kon zichzelf niet losmaken van haar werk, het was nu zo’n groot deel van haar leven. Het was hetgeen waar ze zich volledig op kon richten.
“Maar ik ben ook niet gek. Ik snap ook wel dat het veel is.” Daar kon ze best wel op reflecteren. Ze wilde er op het moment echter niets aan veranderen. Als ze haar werk meer los zou laten, dan waren er zoveel momenten op de dag waarop ze zich bezig moest houden met andere dingen.
“Je bent je op je werk aan het storten om andere dingen te ontwijken.” Ashton was daar ook altijd goed in geweest. Misschien nu nog steeds wel. Naylene had hem misschien aangemoedigd om te beginnen met een eigen album. Nadat ze uit elkaar waren gegaan, had hij zich zo op gestort dat er uiteindelijk ook een resultaat was gekomen.
“En het werkt.”
“Iets te goed op sommige momenten.” Vulde Ashton aan, waar Naylene enkel op kon knikken.
“Cal en Linn hebben me er op aangesproken. Ik snap echt wel dat ze zich zorgen maken. En er zit ook wel waarheid in wat ze zeggen, maar door hun woorden raak ik eigenlijk alleen nog meer in de war?” Naylene vond het lief dat Calum en Linn haar probeerde te helpen. Op het moment kon ze zich niet indenken om te minderen met haar werk. Dat ging gewoon niet.
“Vertel.”
“Je moet het ze dit niet vertellen hoor.” Liet Naylene Ashton beloven. Ze wilde niet dat de twee zich nog meer zorgen zouden maken of dat ze bang waren dat ze iets verkeerd hadden gedaan. Dat hadden ze zeker niet. Maar ze leken ook niet precies te weten wat de exacte invloed was.
“Ik heb er overheen kunnen praten, omdat ze over wat anders begonnen. Maar de woorden zijn wel blijven hangen.” Ergens voelde ze zich er wel een beetje schuldig over, ze hadden behoorlijk wat moed moeten verzamelen om er met haar over te praten.
“Natuurlijk zijn ze dat.”
“Het maakt me een beetje in paniek. Denken aan minder te werken. Want werk helpt om de rest te vergeten. Om er voor te zorgen dat alles gewoon even weg is. Het is zoals muziek of optreden voor jou is.” Naylene wist niet eens hoe ze het uit moest leggen, maar dat leek haar het meest sprekend. Ze wist dat Ashton het zou begrijpen. Hij had zichzelf wel eens in dezelfde kuil bevonden. Voor hem was het echt zo dat wanneer een tour afgelopen was, het ook echt klaar was. Wat betekende dat hij wel om moest gaan met het verlies van die vastheid in het leven.
“Ik snap het heel erg goed. Maar ik kan ook aan je zien dat je moe bent.”
Naylene liet haar schouders zakken. Ze wist ook niet wat ze hier mee wilde. Natuurlijk was ze er niet vanuit gegaan dat Ashton haar groot gelijk zou geven over de manier waarop ze met haar leven om ging. Zelf deed ze dat niet eens helemaal. Ze wilde er op het moment gewoonweg niets aan veranderen en dat was hetgeen waar de rest moest accepteren.
“Ik kan niet zeggen dat ik niet moe ben. Maar op tijd naar bed gaan en rustig aan doen, werkt ook niet.” Daar werd ze alleen nog maar meer onrustig van. De gedachte dat er werk op haar lag te wachten. Het feit dat ze alleen zou zijn met haar gedachten. Daar wilde ze haarzelf echt tegen beschermen.
“Dus uiteindelijk weet ik echt niet hoe het met me gaat. Want voor hoe de wereld op het moment gaat, heb ik het idee dat het best oké met me gaat.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton wist hoe het was om een uitvlucht te zoeken. Het leven was soms zo gek, en ging soms zo snel. Er waren zoveel momenten waarop iemand je pijn kon doen. En als die pijn teveel werd, dan wilde je er zo snel mogelijk vanaf. Op wat voor een manier ook.
Zelf had hij altijd kunnen vluchten in de muziek. Het kon ontzettend therapeutisch werken. Maar er waren ook momenten geweest waarop de muziek het niet meer voor hem had kunnen doen. Toen had hij naar al het andere moeten grijpen, omdat hij het gevoel had gehad dat er geen andere opties voor hem waren geweest. Nu dacht hij daar anders over, gelukkig.
Voor Naylene was haar werk haar toevlucht. Het was veilig, een plek die ze kende en waar ze wist wat ze moest doen en wat er van haar werd verwacht. Om die redenen snapte Ashton maar al te goed dat ze juist daarvoor koos. Een mens wilde zich immers altijd veilig voelen. Dat hoorde er nou eenmaal bij.
Maar nu had Naylene zelf ook toegegeven dat het misschien niet de beste optie was. Ze was moe, maar ze wist niet hoe ze het aan moest pakken. Want de meest voordehand liggende optie was duidelijk geen optie voor haar .
Hij schoof naar haar toe en nam haar hand vast. Heel even dacht hij dat ze zich terug zou trekken, maar ze deed het niet. In plaats daarvan bleef haar hand rustig in die van hem liggen.
‘Natuurlijk gaat het goed met je als je kijkt naar de omstandigheden,’ zei Ashton. Zowel hij en Naylene hadden veel privileges die anderen niet hadden. Dat was iets wat ze niet mochten vergeten. Maar dat betekende niet dat ze daarom maar moesten accepteren dat ze zich niet slecht mochten voelen. ‘Je hebt een huis, je kunt nog steeds werken. Je hebt genoeg eten, je bent fysiek gezond. Maar dat de wereld een shitty plek is, betekent niet dat jouw problemen daardoor opeens minder waard zijn.’
Misschien waren de problemen juist verergerd, omdat er nog zoveel meer bij was komen kijken. Of anders gezegd: er was teveel weggevallen.
Naylene bleef in stilte zitten, maar Ashton wist dat ze hem had gehoord. Dat ze nu zijn woorden in haar hoofd aan het herhalen was en dat ze probeerde na te denken wat ze voor haar betekenden, wat ze er precies mee moest. Als ze dat al wilde.
‘Ik vergeet soms hoe slim je bent,’ bekende Naylene, waardoor hij moest lachen.
‘Dat komt omdat ik vaak ook hele domme shit doe.’ Dat durfde hij wel toe te geven. Er waren tijdens geweest waarin hij Naylene had moeten smeken om naar hem te luisteren, maar soms was dat juist het probleem geweest. Hij had haar grenzen niet altijd gerespecteerd, zelfs als ze die heel duidelijk aan had gegeven.
Naylene glimlachte en kneep in zijn hand. ‘Ik zie het alleen niet echt als een probleem, denk ik.’
Ashton zuchtte. Hij kon zijn best gaan doen om Naylene te overtuigen dat het wel een probleem was. Dat er meer aan de hand was en dat ze er iets mee moest doen, maar hij wist wie hij tegenover zich had zitten. Hoe meer hij haar een bepaalde kant op zou duwen, hoe moeilijker het zou worden. Het liefst wilde hij Naylene vertellen wat ze moest doen, maar hij wist ook dat het niet aan hem was.
‘Ik ga niet met je in discussie over hoe jij er tegenaan kijkt, Nay. Dat is ook niet waarom ik hier ben gekomen.’ Calum en Linn mochten haar daar op aanspreken, als dat was wat ze wilden. Hij moest echter vertrouwen hebben in de kennis die Naylene had over haarzelf. Ze wist waar ze mee bezig was. Ze had zelfs in de gaten waarom ze zoveel werkte. Vroeg of laat zou ze zich dan ook gaan realiseren dat het niet langer voor haar zou werken.
En als ze dan behoefte zou hebben aan zijn aanwezigheid, dan zou hij er voor haar zijn. Net zoals Calum en Linn dat ook zouden zijn.
‘Ik wil alleen maar dat je weet dat als er wel echt iets aan de hand is, en je wil met iemand praten, dat je mij dan altijd kan bereiken.’ Aan hun gesprekken had het immers nooit gelegen. Ze hadden uren naast elkaar kunnen liggen, pratend over alles wat hun bezig had gehouden. En Naylene had hem vaak genoeg in de val gelokt met haar slimme woordkeuzes en ontwijkende vragen. Iets waar hij nu nog steeds met plezier op terug kon kijken.
Naylene knikte. ‘Dat weet ik.’
Ashton kneep voor een laatste keer in haar hand en liet haar daarna los. ‘Ik zal wel een paar cursussen opzoeken voor Freckles, goed? Dan stuur ik ze naar jou, zodat jij kan kiezen welke het beste bij hem past.’
Naylene schudde haar hoofd. ‘Jij mag kiezen. Het moet goed zijn voor jou én Freckles. Het zal niet goed zijn als ik me er dan mee bemoei.’
Ashton vond het al bijzonder dat ze hem zo vertrouwde met de hond, maar dit was nog een schepje er bovenop. Hij knikte. ‘Oké. Dan zal ik laten weten wanneer ik Freckles op kom halen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum begon steeds meer te wennen aan hoe de wereld er op het moment uitzag. In het begin had hij niet geweten wat hij met zichzelf aan had gemoeten. Meerdere malen had hij domme dingen gedaan, waar hij ook wel iets van te horen had gekregen. Achteraf wist hij ook dat het enkel was gekomen omdat Linn het beste met hem voor had gehad. Op dat moment had hij enkel het zwarte gat gevoeld wat de release van het album achter had gelaten.
Op sommige momenten was het confronterend geweest. Hij had niet meer precies geweten wie hij was geweest zonder het touren. Muziek maken kon overal. En voor zichzelf had Calum dat ook gedaan. Toch was het optreden zo’n groot deel van zijn leven geworden dat het ook een leegte achter gelaten.
Calum was er uiteindelijk achter gekomen dat die leegte opvullen onmogelijk was. Iets wat hij dan ook niet meer probeerde te doen. Aan de wereld zoals hij nu was, waren ook mooie dingen. Hij kon meer tijd doorbrengen met de mensen wie hij lief had. Dingen die waar hij normaal gesproken minder tijd voor zou hebben.
Ondertussen was het bijna een wekelijks ritueel geworden dat hij samen met Linn naar de lokale markt ging. Daar haalden ze dan wat ingrediënten voor het avondeten en wat andere dingen om de week door te komen. Calum deed vaak zijn best om het eten klaar te maken, terwijl hij Linn zo ver mogelijk uit de keuken hield. Al was het maar voor zijn eigen concentratie. Of het feit dat Linn het zelfs voor elkaar kon krijgen om water koken te laten mislukken.
Nu ze samen in de keuken stonden om de tassen uit te ruimen, kon Calum enkel naar Linn kijken. Haar lach bracht hem terug naar iedere keer dat hij haar wegstuurde met de boodschap dat hij wel zou koken. Hoe ze dan vertelde dat ze wel met Duke of de katten zou gaan knuffelen. Om nog geen twintig minuten laten terug te komen en haar armen om hem heen te slaan. Het waren dat soort kleine dingen waar hij alleen nog maar meer van kon genieten nu hij er de kans voor kreeg.
Calum pakte een deel van de boodschappen uit. Het fruit dat op de schaal moest en de groente die ze voor vanavond nodig hadden hield hij apart. Totdat hij een zak tegen kwam waar gebak in zat.
“Zal ik wat koffie zetten?”
“Ja lekker.” Linn leek afgeleid te zijn, dus Calum keek om en zag hoe ze al half op het aanrecht was geklommen. Calum hoefde niet eens te vragen wat ze aan het doen was. Op het keukeneiland lagen de artisjokken die ze tegen waren gekomen op de markt. Het was ooit begonnen als een goedmakertje, maar ondertussen namen ze de bijzondere bloem vaak voor elkaar mee. Als het de tijd van het jaar was in ieder geval.
Linn kreeg met gemak een vaas te pakken. Toch liep Calum naar haar toe, om zijn arm om haar heen te leggen. Zo kon ze in ieder geval veilig. Hij wilde zeker geen herhaling van een jaar geleden, waarop ze de eerste hulp hadden gezeten omdat Linn een klein botje in haar voet had gebroken. Haar zo in pijn zien was het laatste wat Calum wilde.
Toen het glas veilig op het aanrecht stond, tilde Calum Linn op, om haar vervolgens veilig op de grond te zetten. Zijn armen liet hij even om haar middel rusten. Hij drukte een kus in haar haren en nam de bekende geur van haar shampoo in zich op.
Alles aan Linn maakte hem comfortabel. Het klopte gewoon. Het samen zijn. Daarom hadden de laatste tijd gedachten in zijn hoofd gespeeld. Waar ze hem een jaar geleden nog af zouden hebben geschrokken, waren ze nu juist geruststellend geweest. Calum wist zeker dat hij bij Linn op de goede plaats was. Dat hij iemand had gevonden met wie hij zijn leven wilde delen. De grote momenten, maar ook vooral de kleine momenten zoals deze. Hij kon van niets zo genieten als van de kleine dingen. Die maakten het het allemaal waard.
Van in de ochtend wakker worden met Linn, die in haar slaap onbewust nog iets dichter tegen hem aankroop. De tijd daarna dat ze allebei nog bij moesten komen en er een comfortabele stilte tussen hen beiden hing tijdens het koffie drinken. De tripjes naar de markt, waar ze ondertussen een sport hadden gemaakt om alle gebak van één van de kraampjes te proeven en dus iedere week met iets anders terug kwamen.
Alles.
Alles met Linn was goed. Zelfs de momenten die niet goed waren. De momenten waarop het leek alsof hij in een diep zwart gat was belandt. Ze waren dragelijker omdat Linn hem er doorheen probeerde te helpen zonder al te veel verwachtingen te hebben.
“I’m gonna marry the fuck out of you.” De woorden waren er uit voordat Calum er erg in had. Hij had ze al eens hardop gezegd. Ashton was toen diegene geweest die ze had gehoord. Ondanks dat hij er aan herinnerd werd, was hij niet bang voor een reactie.
Het voelde echter niet goed om er te lang in blijven hangen. Calum liet Linn dan ook los en liep naar het koffiezetapparaat in de hoek van de keuken.
“Wat?” hoorde hij nog achter zich, waardoor hij toch wel een beetje moest lachen. Hij wist zeker dat Linn de woorden had gehoord, hij was dan ook niet van plan om ze nogmaals te herhalen. Het leek hem ook wel duidelijk dat het geen aanzoek was. Daar had hij ook nog helemaal niet over nagedacht. Voor Calum had dat ook helemaal geen haast. Het was voldoende om te weten dat er een dag was waarop hij Linn zou trouwen. Ooit. Dat het ging gebeuren stond in zijn hoofd vast. Want hij en Linn hoorden gewoon bij elkaar. Ze konden elkaar verrijken. Linn maakte zijn leven beter door er alleen maar te zijn, dat was liefde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Calum zijn woorden hadden haar volledig uit het veld geslagen.
Linn wist dat ze op een goede plek waren. Ondanks dat de pandemie ook met veel nadelen was gekomen, had het hen veel kansen gegeven om te ontdekken wie ze samen waren. De simpele traditie om samen naar de markt te gaan, of ergens artisjokken mee te nemen, zou nooit zijn geboren als Calum was gaan touren. Ze gunde hem dat wel, maar door alle tijd die ze nu over hadden, hadden ze kunnen ontdekken in wat voor een relatie ze eigenlijk hadden gezeten.
Voor haar was het altijd al duidelijk geweest dat ze van Calum had gehouden. Ze had nooit nagedacht over een toekomst samen, omdat het in haar hoofd al zo vanzelfsprekend was geweest dat dat was wat ze wilde. Stiekem had ze er ook niet over durven fantaseren, omdat ze niet had geweten of het iets was waar Calum aan toe was. Ze had haar eigen ruiten niet in willen gooien.
Maar nu had hij de woorden met zoveel gemak eruit gegooid dat Linn voor even niet wist wat ze moest doen, of wat ze terug moest zeggen. Ze wist dat het geen aanzoek was, want zo zat hij niet in elkaar. Het had eerder als een mededeling geklonken waarvan hij haar op de hoogte had willen stellen. Hij wilde met haar trouwen. Daar had hij over nagedacht en hij wilde dat zij dat wist.
Terwijl zij aan de keukenvloer genageld stond, ging Calum door met de koffie alsof hij niks had gezegd. Voor een paar seconden keek ze toe hoe hij de bonen verving en in de weer ging met het te dure apparaat wat ze eigenlijk alleen maar gebruikte als hij of Naylene over de vloer kwam.
Langzaam kwam ze in beweging. Ze zette een paar stappen naar Calum toe en sloeg haar armen van achteren om zijn middel, zoals ze al veel vaker had gedaan. Ze liet haar voorhoofd tegen zijn rug aanleunen en sloot haar ogen, bang dat het allemaal een sprookje was en dat ze het zich had ingebeeld.
‘Meen je dat echt?’ vroeg ze zacht.
Calum legde zijn handen op haar armen, waar hij zachtjes overheen wreef. ‘Natuurlijk.’
Het was moeilijk om een grote glimlach te onderdrukken. Het was nog moeilijker om te geloven dat deze woorden kwamen uit iemand die een paar jaar geleden nog had gezegd dat hij niet geloofde in de liefde, in ieder geval niet op deze manier. Ze kon zich nog goed herinneren hoe hij haar had verteld dat hij voldoende had aan de liefde van zijn vrienden, en dat deze soort liefde niet aan hem besteed was.
‘Ik houd van je, bubs.’ Linn ging op haar tenen staan en gaf hem een kus op zijn wang. Ze wilde er ook niet te lang bij stilstaan, omdat ze wist dat dat soms juist hetgeen was wat Calum ongemakkelijk kon laten voelen. Hij had het gezegd en het was goed zo. ‘Maar hopelijk is dit niet je aanzoek. Mijn vaders zouden daar geen genoegen mee nemen.’
Calum lachte en pakte twee kopjes uit de kast. ‘Ik zou niet durven. Zij hebben waarschijnlijk al het beste aanzoeksverhaal.’
Linn ontfermde zich ondertussen over de gebakjes die ze mee hadden genomen van de markt. ‘Het verbaast me dat ze je dat verhaal nog niet hebben verteld.’ Met alle tijd die ze nu hadden, en de regels die iets soepeler waren geworden, hadden ze haar vaders vaker opgezocht. Het was vaak voorgekomen dat ze Calum met Brent en Byron aan had getroffen, diep in gesprek.
‘Het is ook best een lief verhaal.’
‘Vertel het me.’ Calum zette de koffiekopjes al klaar op het kookeiland, wat ze vaak als hun ontbijtplek gebruikten. Voor Linn pakte hij nog de opgeschuimde melk die hij had gemaakt, en hij goot deze bovenop de koffie.
Linn zette de gebakjes neer en snoepte een chocolaatje van één van de twee. ‘Ze zijn natuurlijk al lang geleden naar Californië verhuisd, omdat ze hier wel de familie konden starten die ze graag wilden zijn. Maar ook hier was het toen nog niet legaal om te trouwen met hetzelfde geslacht. Iets wat ze ook al wisten toe ze gingen verhuizen.’
Haar leven met haar vaders was soms zo vanzelfsprekend dat ze niet altijd nadacht over wat ze allemaal me hadden gemaakt en wat ze hadden moeten doorstaan. Of wat ze op hadden gegeven om hun familie te kunnen vormen.
Ze schoof een taartje naar Calum toe en ging verder: ‘Voordat ze verhuisden, bezochten ze North Stradbroke eiland. Ze hebben daar de hele dag doorgebracht. Het schijnt er ontzettend mooi te zijn, met veel stranden, een wandeltocht en zelfs een nationaal park met een prachtig meer. Tijdens de wandeltocht, op een uitkijkpunt, beloofden ze aan elkaar dat, zodra het mogelijk zou zijn, ze zouden trouwen.’
‘Dat klinkt heel lief. Dat ze dat toen al aan elkaar beloofden.’ Calum nam voorzichtig een slok van de hete koffie.
Linn knikte. ‘Pas toen het hier werd gelegaliseerd zijn ze terug gegaan naar het eiland. En op de plek waar ze elkaar al die jaren geleden al beloofden om samen te zijn, en een familie te starten, vroeg Byron Brent ten huwelijk.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De woorden waren er uitgekomen voordat Calum erg in had gehad. Normaal gesproken zou het hem angstig maken. Zou hij niet weten hoe hij de woorden bij moest vullen. Of zou hij ze overdenken in zijn hoofd. Op het moment voelde het juist als een soort van rust. Juist ook door de manier waarop Linn er mee om ging. Ze ging er dan wel op in maar niet op een manier dat ze écht op de woorden bleef hangen.
Linn kende hem. Iets wat Calum het meeste van haar waardeerde was dat ze daar ook echt rekening mee hield, gelukkig zonder tegen haarzelf in te gaan. Ze vulden elkaar goed aan. Daarom wist Calum zeker dat het zou blijven werken. Trouwen was dan een vanzelfsprekend vervolg.
Het verhaal over Brent en Byron trok Calum zijn volledige aandacht. Hij had al zoveel van hun verhalen gehoord. De laatste tijd waren ze al wel vaker voor een paar dagen naar de vaders van Linn gereisd. Soms zaten ze dan wel uren met elkaar te praten.
“Wat een prachtig verhaal.” De twee waren echt gek op elkaar. Dat was ook wel duidelijk uit de rest van de verhalen. De twee waren uit Australië weg gegaan om een echt gezin te kunnen vormen. Zodat ze Linn hadden kunnen adopteren. Iets wat Calum heel erg bijzonder vond. Dit gaf toch wel weer een extra laag aan hun liefde.
“Je moet ze er maar eens over vragen. Brent kan er nog beter over vertellen. Hij had helemaal niet door wat er allemaal ging gebeuren. Iets wat Byron achteraf helemaal geweldig vond natuurlijk.” Calum kon het al voor zich zien. De twee gingen zo leuk met elkaar om. Alsof hun liefde elke dag nog groeide.
Wat dat alles betrof waren de vaders van Linn wel echt een voorbeeld wat Calum wilde volgen. Een liefde die elke keer weer kon groeien. Verhalen die ze samen konden maken en doorheen konden komen. Tot nog niet eens heel lang geleden had Calum nooit gedacht dat hij in een relatie kon vinden. Dat hij enkel vriendschappen had die hij op die manier kon ontwikkelen. Nu hij zichzelf beter leerde kennen, wist hij beter dan dat. Linn maakte het daarbij makkelijk.
“We moeten ze binnenkort maar weer eens bezoeken.” Nu kon het allemaal nog met gemak. Hoewel ze al wel begonnen waren met een nieuw album, kon het touren nog steeds niet. Ergens voelde het gek. Nog moeten touren voor een album en al bezig zijn met een nieuw album. Muziek zat echter in ze en dat zou niet zomaar stoppen. Dat was wel te zien aan Ashton en Luke die beiden hun eigen album uit hadden gebracht. Iets waar hij super trots op was.
“Dat zouden ze geweldig vinden. Ik sprak Byron gisteren nog. Gelukkig loopt de B&B nu echt heel erg goed, want mensen kunnen niet veel verder weg. Maar hij gaf er nog wel bij dat we altijd welkom waren.”
“Natuurlijk deed hij dat.” Calum zag al voor zich hoe Byron dat als informatie mee had gegeven. Ze waren niet de ouders die dwingend waren. Helemaal niet zelf. Maar ze wilden juist dat zij zich altijd welkom voelde.
“Misschien kunnen we na Ash zijn verjaardag wel een paar dagen.” Calum wilde toch wel wat tijd met Ashton doorbrengen op zijn verjaardag.
“Waar ik trouwens een idee voor heb.” Calum nam een hapje van het gebakje, hij knikte even ten teken dat ze een goede uit hadden gekozen. Niet dat ze tot nu toe iets hadden gehaald wat echt minder voor heb.
Linn schoof iets naar voren en ondersteunde haar kin met haar hand. Met oprecht enthousiasme in haar ogen vroeg ze Calum er over te vertellen.
“Nay belde mij van de week of ik een dag met Ash weg kan. Het ging over kaarsen. Nay legde uit dat Ash er iets over had gezegd, dat hij daar iets mee wilde doen.” Calum was er niet eens echt verbaasd over. Ooit hadden ze kaarsen met hun bandlogo gehad die ze ook bij een festival uit hadden gedeeld aan de andere acts. Ashton had zich het meeste bemoeid moet hoe het precies had moeten ruiken.
“Volgens mij wilde ze hem een workshop cadeau geven waarin je leert waar je precies op moet letten met kaars maken.” Het was niet iets wat Calum voor zichzelf zou kiezen, maar voor Ashton zou hij zeker meegaan. In dit soort gevallen vond hij het niet erg om buiten zijn comfortzone te gaan.
“Dat is een lief cadeau. Maar waarom gaat ze zelf niet met hem mee?” Vroeg Linn bedenkelijk.
“Precies!” Calum wist het antwoord wel. Waarschijnlijk zou ze zich die dag druk bezig houden met haar werk.
“Maar dat heb ik haar niet gevraagd.” Calum wist wel dat Naylene met allemaal argumenten zou komen waarom het beter was dat hij met Ashton mee ging. Waarschijnlijk omdat ze echt wilde dat de dag om Ashton zou draaien en niet wilde dat het ongemakkelijk was. Allemaal bullshit wat hij al te vaak uit haar mond had horen komen. Het sloeg nergens op.
“Ik heb aangegeven dat ik wel mee wil. Maar ik denk dat ik die dag je hulp nodig heb, want het voelt alsof ik me dan niet heel erg lekker voel.”
Linn sloeg lachend haar hand voor haar mond. “Cal!” Bracht ze lachend uit.
Calum haalde zijn schouders op. Hij vond het een best goed idee.
“Je kunt me niet vertellen dat je het geen goed idee vindt.”
“Nee natuurlijk. Het is juist goed dat ze zoiets samen gaan doen. Iets anders dan alleen maar serieus tegenover elkaar zitten.”
Calum knikte, hij hoopte echt dat de twee elkaar weer een kans op een relatie zouden geven .Ashton wilde dat. Naylene diep van binnen vast ook.
“Soms verbaast het mij gewoon wat voor matchmaker je eigenlijk bent.” Het was niet alsof Calum er altijd mee bezig was. Bij zijn beste vrienden echter wel. Hij zag gewoon aan ze hoe erg ze elkaar nodig hadden.
“Ik vind het lief van je.” Linn leunde naar hem toe en gaf hem een kus op zijn wang.
“En ik zou je helpen met je leugen. Misschien kunnen we weer een dagje are you the one kijken.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De dag van Ashton zijn verjaardag was aangebroken.
Calum had, volgens zijn plan, zich al afgemeld voor zijn uitje met Ashton. Hij had zelf voorgesteld aan Ashton dat Naylene misschien mee kon gaan en hij had gezegd dat hij het wel zou regelen. In werkelijkheid zat Linn nu met de telefoon in haar handen, wachtend tot Naylene op zou nemen.
‘Ik snap niet waarom jij haar niet kan bellen,’ zei ze tegen Calum, bij wie ze op schoot was gaan zitten.
‘Ik dacht dat je zou helpen,’ zei Calum lachend. ‘Daarbij, ik ben ziek.’
‘Je bent bang dat je door de mand valt,’ concludeerde Linn.
Calum hoestte overdreven. ‘Ik heb erg goed geoefend op mijn nep-hoest.’
Linn schudde lachend haar hoofd en gaf hem plagend een duwtje.
Het scherm van haar telefoon lichtte op en Naylene haar stem klonk door de kamer: ‘Hallo?’
‘Nay!’ zei Linn enthousiast. ‘Goed nieuws. Jij gaat vandaag naar een kaarsworkshop.’
‘Nee, Calum en Ashton gaan naar een kaarsworkshop. Ik ben aan het werk,’ reageerde Naylene droog aan de andere kant van de telefoon. Linn keek naar Calum, die haar gebaarde dat ze het iet moest accepteren. Iets wat ze ook niet van plan was geweest, dus wapperde ze met haar hand naar hem. Hij had Naylene niet willen bellen, dus hij had hier niets over te zeggen.
‘Cal is ziek,’ zei Linn. ‘Hij heeft me gevraagd of ik jou kan bellen, of jij mee kan met Ashton. Het is immers ook jouw cadeautje.’
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. Linn wist dat er een grote kans was dat Naylene nee zou zeggen. Ze was aan het werk, ze had andere dingen te doen. Ondanks dat het haar cadeautje was geweest, was het de bedoeling dat Calum en Ashton samen zouden gaan. Er kon misschien wel iemand anders mee. Elke mogelijke reden die Naylene zou geven waarom zij niet mee zou kunnen, had Linn al bedacht. Vanzelfsprekend had ze al een mentaal lijstje met tegenargumenten in haar hoofd. Ze hoopte echter dat het niet nodig zou zijn.
‘Cal is ziek?’ vroeg Naylene, in plaats van in te gaan op hetgeen waar ze eigenlijk voor belde. ‘Heeft hij corona?’
‘Nee, gelukkig niet.’ Voor de grap legde Linn haar vrije hand op Calum zijn voorhoofd. ‘Gewoon een griepje, denken we. Een beetje koorts, niks bijzonders.’
Om haar woorden te bevestigen, hoestte Calum expres in de richting van de microfoon. Linn maakte hem met haar ogen duidelijk dat hij niet zo overdreven moest doen.
‘Gelukkig.’ Het klonk alsof Naylene ondertussen nog bezig was met iets anders, waarschijnlijk haar werk. ‘Misschien kunnen we kijken of ze op een andere dag kunnen gaan.’
Linn keek naar Calum, die haar gebaarde dat ze dat idee zo snel mogelijk af moest kappen.
‘Cal en ik hebben daar al naar gekeken,’ zei ze snel. ‘Maar je hebt een tijdslot gereserveerd en zo. Je kunt niet zomaar alles omgooien. Zij hebben er natuurlijk ook op gerekend.’
Linn stak haar duim op naar Calum, maar hij leek nog niet helemaal gerust. Ze mutete het gesprek en keek Calum aan. ‘Wil jij met haar praten?’
Calum schudde zijn hoofd.
‘Nou dan. Ik zorg wel dat ze meegaat.’ Ze haalde het gesprek snel weer van mute af, voordat Naylene door zou hebben dat er iets aan de hand was. Alhoewel, Naylene kennende had ze al wel door dat dit te toevallig was. Uiteindelijk maakte dat ook niet uit. Het ging erom dat ze samen met Ashton naar de workshop zou gaan.
‘Luister. Ash kan niet alleen, want dat is zonde. Je hebt betaald voor twee. En hij had zich er erg op verheugd, dus als het helemaal niet door gaat, dan is dat sneu. Het is zijn verjaardag, Nay. Wil je hem teleurstellen op zijn verjaardag?’
Naylene zuchtte hoorbaar. ‘Ik kan toch niet zomaar-’
‘Natuurlijk wel,’ antwoordde ze. ‘Het is coronatijd. Mensen die thuis werken doen voor de helft van de tijd niks. En dit is niet niks. Dit is een vriend ontzettend blij maken dat zijn verjaardagscadeautje door kan gaan. Een cadeautje dat jij hebt uitgekozen.’ Linn hoopte als ze maar lang genoeg tegen Naylene zou praten, ze vanzelf toe zou geven. Naylene was dan wel een advocaat, maar zij wist ook erg goed hoe ze iemand moest overhalen.
‘Als je mee gaat, dan kan Ash je ophalen. Dat zou hij bij Cal ook doen.’ Deed Linn er nog een schepje bovenop. ‘En jullie mogen lekker eten halen ergens, ik trakteer.’
Weer bleef het stil aan de andere kant van de lijn. Waarschijnlijk was Naylene aan het bedenken hoe ze hier onderuit kon komen, maar dat was iets wat Linn niet zo snel zou late gebeuren. Het enige wat Naylene zou kunnen doen, was ophangen. Maar dat zou ze niet doen.
‘Ik zal Ash appen,’ zei Naylene. Calum kreeg een grote glimlach op zijn gezicht en hield zijn hand omhoog voor een highfive. Linn moest haar best doen om haar lach in te houden. Ze legde haar hand op de zijne en verstrengelde hun vingers.
‘Wat goed! Veel plezier. Volgens mij gaan jullie geen kaarsen maken, maar als jullie dat wel gaan doen, neem er dan eentje voor me mee, oké? Doei!’ Linn hing op voordat Naylene nog iets kon zeggen. Ze legde haar telefoon neer en keek trots naar Calum.
‘Nailed it.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vanaf het moment dat Ashton haar midden in de nacht had gebeld, met enkel een mededeling over kaarsen, had Naylene geweten dat ze er iets mee had moeten doen. Zeker toen ze het verhaal er achter had gehoord. Ashton had een idee in zijn hoofd gehad, waarbij hij een bedrijfje wilde ontwikkelen die zich toespitste op het maken van kaarsen. Iets waar hij toen al vol met passie over had gepraat.
Dat ze zelf uiteindelijk mee moest naar de kaarsmakerij, dat had ze echter nooit gedacht. Het had voor haar zo perfect geleken. Ashton die zijn dag door kon brengen met zijn favoriete persoon ter wereld: Calum. Terwijl hij iets kon leren over hetgeen waar hij echt verder in leek te willen gaan.
Natuurlijk had Calum ziek moet worden. Ergens klonk het allemaal te toevallig. Toch had ze Linn geloofd toen ze vanmorgen met elkaar hadden gebeld.
Hoewel ze er in eerste instantie geen zin in had, was de dag zeer geslaagd. Het stel dat de kaarsmakerij bezat, was zeer enthousiast over hun vak. Iets wat ze ook daadwerkelijk over konden brengen in de rondleiding die ze hadden gekregen. Ashton had genoeg vragen gehad, die ze geduldig hadden beantwoord. Daarbij had hij heel wat dingen genoteerd in zijn telefoon. Dus Naylene ging er vanuit dat hij wel echt iets aan de dag had gehad. Ze hadden er in ieder geval een paar kaarsen die ze zelf hadden gemaakt aan over gehouden.
Omdat Ashton haar op had gehaald, waren ze ook weer terug gereden naar de stad. De honden waren immers de hele middag alleen thuis geweest en daar had Naylene niet nog wat uren op willen gooien, ondanks dat ze af hadden gesproken om samen iets te eten. Linn zou immers trakteren.
Samen hadden ze eerst nog de honden uitgelaten.
“Ik moet echt zeggen dat ik nu al verschil zie.” Gaf Naylene toe, terwijl ze haar schoenen losmaakte en neer zette. Het was een warme dag in Los Angeles. In de kaarsenfabriek waren de ruimtes natuurlijk aangepast geweest. Nu ze echter een stuk met de honden had gewandeld, kon ze het wel merken.
“Met?” Ashton aaide over de kop van Freckles, alsof hij al wist waarop ze doelde.
Naylene knikte alleen, ten teken dat hij in de goede richting zat te denken. “Zeker zo. Als we met z’n tweeën ze uitlaten. Dan luistert hij echt veel beter dan dat hij eerst deed.”
“Good boy.” Sprak Ashton hem nog toe. Naylene was blij dat Ashton echt zijn best wilde doen voor Freckles. Hij kwam iedere week netjes de hond op halen om samen naar cursus te gaan. Iets wat hij qua energie ook wel echt nodig leek te hebben. Blijkbaar was in het park rondrennen en spelletjes thuis doen, niet genoeg voor hem.
Bijna geheel zoals het vroeger was gegaan, vielen Naylene en Ashton in hun rollen. Naylene liep naar de keuken om de honden hun eten te doen. Terwijl Ashton ze entertainde totdat het daadwerkelijk op de grond stond en Naylene niet omver zou worden gelopen. In de aangesloten woonkamer zette Ashton vervolgens wat muziek op. Naylene schonk twee glazen drinken in en zette die op de tafel. Ze humde zachtjes mee met het nummer wat opstond.
Naylene zocht om zich heen naar haar werkspullen. Vanmorgen had ze aan de tafel zitten werken, maar voordat ze weg was gegaan had ze alles verplaats naar het kantoortje dat ze had. Zelfs haar telefoon lag er niet meer. Dat terwijl ze wilde weten of ze nog was gebeld of e-mails binnen had gekregen.
“Ik ben zo terug.”
Naylene kreeg echter geen kans om weg te lopen. Ashton had haar hand al vastgepakt en draaide haar met gemak om in zijn richting.
“Ash…” Naylene wist niet eens wat ze verder wilde zeggen. Ashton leek maar al te goed door te hebben wat ze van plan was geweest en hij wilde haar duidelijk tegenhouden.
Ashton begon op de maat van de muziek te bewegen alsof dat de hele tijd al zijn plan was geweest.
In eerste instantie bleef Naylene stil op haar plaats staan. Ze bestudeerde het gezicht van Ashton. In zijn ogen stond bijna een smekende blik, maar door zijn acties was er ook een glimlach om zijn lippen verschenen.
Ashton trok haar wat dichterbij. “Mag ik deze dans?”
Naylene schudde met haar hoofd. Hoe moest ze hier nou op reageren? Met haar hoofd was ze nog bij haar telefoon die in een andere kamer lag. Er konden tientallen berichten op haar wachten. Dat maakte haar nerveus.
“Het is zaterdag Nay, ik weet zeker dat iedereen weekend aan het vieren is.” Naylene was het daar niet mee eens. Ze kreeg vaak genoeg berichten in het weekend. Spoedklussen die dan voor maandag geregeld moesten worden.
Ashton pakte haar tweede hand en begon er zachtjes mee te bewegen op de maat van de muziek. Waardoor Naylene zelf ook wel moest bewegen. Het maakte haar aan het lachen.
Normaal gesproken had ze zich los getrokken, maar er was iets aan de manier waarop Ashton haar aankeek dat ze het niet over haar hart kon verkrijgen. Ze gaf dan ook aan hem toe en maakte één hand vrij om die op zijn schouder te leggen.
Een triomfantelijke glimlach verscheen op Ashton zijn gezicht, terwijl hij hen in de maat van de muziek naar een stuk in de woonkamer begeleidde waar ze met gemak konden dansen.
In stilte bewogen ze op de maat van de muziek. Ze hielden elkaar echter wel in de gaten. Naylene vond rust in de ogen van Ashton, die haar met een twinkeling aan keken. Er was iets aan de manier waarop hij keek als hij zijn zin had gekregen. Zeker als het niet zo makkelijk ging.
Ashton tilde zijn arm op, waardoor Naylene meteen begreep waar hij op de doelde. Lachend ging Naylene dan ook onder zijn arm door, waardoor Ashton haar een rondje liet draaien. Daarna legde ze haar hand weer op zijn schouder, waardoor ze hem iets dichter bij kon trekken.
Met iedere seconde vergat Naylene meer en meer dat er nog werk op haar te wachten was. Ashton was als een vertrouwde plaats waar ze al een lange tijd niet meer was geweest.
Hun liet haar kin op Ashton zijn schouder rusten en ze voelde al snel dat hij precies hetzelfde deed. Daardoor kon ze haar gezicht tegen de zijne aan laten leunen.
Even waren er geen andere gedachten. Iets wat haar goed deed.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het cadeau van Naylene zou zeker zijn vruchten afwerpen. Ashton was erg serieus over het idee van zijn kaarsenbedrijf. Het was iets waar hij geld in wilde investeren. Dat niet alleen, hij wilde ook betrokken zijn bij het proces. Als hij de kaarsen op een verantwoorde manier wilde maken, moest hij ook weten wat zijn opties waren. De rondleiding door de kaarsmakerij was dan ook perfect geweest, zeker omdat ze ook in waren gegaan op de verschillende tonen en noten die in een kaars konden zitten en hoe je daar rekening mee moest houden. Hij zou het allemaal meenemen als hij er aan de slag mee zou gaan.
De dag was anders gelopen dan Ashton had verwacht. Hij had Calum zeker gemist, maar diep van binnen was hij blij toen Naylee aan had gegeven dat zij in zijn plaats mee zou gaan. Ashton wist dat hij en Calum het samen naar hun zin zouden hebben gehad, maar hij was vergeten hoe prettig het was om Naylene in de buurt te hebben. De laatste paar keer dat ze elkaar hadden gezien, was het altijd in het bijzijn van anderen geweest. Daardoor was er toch een andere dynamiek ontstaan. Vandaag had het bijna als iets meer dan een jaar geleden gevoeld. Toen waren ze nog gelukkig geweest, verliefd. Het had zelfs gevoeld alsof ze waren gaan samenwonen en geen van hen had daar iets op tegen gehad.
Ashton wist dat het gevaarlijk was om weer terug te vallen in dat gevoel. Hij moest zijn eigen hart beschermen, voordat hij weer pijn zou worden gedaan. Hoe graag hij dat ook wilde, het was ingewikkelder dan dat. Zeker nu het voelde alsof ze nooit uit elkaar waren gegaan. Ze bewogen zo gemakkelijk met elkaar. Het ritme dat ze ooit hadden gehad, bestond nog steeds.
Zelfs nu wist hij nog steeds Naylene weg te trekken bij haar werk, terwijl ze daar eigenlijk al weer aan had willen zitten. Hij had niet gedacht dat ze echt zijn hand aan zou nemen en dat ze samen dansend in haar woonkamer zouden staan, maar het gebeurde wel.
Het voelde zo vreemd om hier samen te staan en te bedenken dat dit niet langer de realiteit was. Want het voelde wel zo. Met Naylene in zijn armen en hun ogen gesloten, voelde het alsof het zo hoorde te zijn. Alsof hun relatie onvermijdelijk was. Hij zag niet in hoe iets dat zo goed voelde, zo slecht kon zijn.
Maar hij was niet alleen in deze relatie. Naylene was er ook en zij had heel duidelijk benoemd dat dit beter was voor haar. Iets wat hij moest accepteren. Toch flakkerde een vlammetje van hoop in hem, dat Naylene misschien nu wel hetzelfde voelde als hij.
Ashton opende zijn ogen en hief zijn hoofd iets. Hij wilde niet dat zijn dag met Naylene nu al ten einde zou lopen. Hij wist dat hij al veel meer had gekregen dan waar hij in eerste instantie om had gevraagd, want zo’n dag met Naylene was zeldzaam. Juist daarom voelde het ook verkeerd om straks weer in de auto te stappen en terug te reizen naar huis.
Ashton verstrengelde hun vingers en bracht ze iets meer naar binnen. Naylene had haar kin van zijn schouder geheven en keek hem aan, alsof ze al wist dat hij haar iets wilde vragen.
Hij streek met zijn duim over haar vingers, waar zijn blik ook op gefocust was. Als ze zijn uitnodiging af zou slaan, dan zou het gemakkelijker zijn als hij haar niet aan zou kijken. ‘Ga vanavond met me uiteten.’
‘Ash…’ Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar gezicht iets vertrekken.
Hij schudde snel zijn hoofd. ‘Niet op die manier. Ik realiseerde me gewoon dat het zo lang geleden is dat we samen iets hebben kunnen doen. De laatste tijd zijn we vaak in een gezelschap.’ Iets waar Naylene misschien ook wel bewust voor koos. Maar zij kon ook niet ontkennen dat de sfeer die er nu tussen hen hing, erg prettig was.
‘Ik heb dit gewoon gemist. Ik was vergeten hoe makkelijk het tussen ons kon zijn.’ Nog steeds bewogen ze samen op de muziek. Zachtjes, hun heupen heen en weer swingend. Als Naylene niet mee zou willen, dan hoopte hij dat ze hier nog even konden staan. Dat het serene gevoel wat ze samen hadden gecreëerd, niet opeens zou verdwijnen.
Zijn woorden leken iets te raken bij Naylene, want ze glimlachte. ‘Ik heb jou ook gemist, Ash.’
Het was nog geen toezegging, daar was hij zich van bewust. Ze zou nog steeds het idee af kunnen wijzen. Er kon een maar aan komen, maar hij hoopte van niet. Als hij haar nog kon aflezen, en hij geloofde graag dat hij daar nog steeds toe in staat was, dan zou ze mee gaan met zijn idee.
‘En het zou ook wel gemeen zijn om je iets te weigeren op je verjaardag,’ grapte ze, al had Ashton het gevoel dat ze het vooral voor haarzelf goed probeerde te praten. Niet dat het hem iets uitmaakte. Hij was al lang blij dat ze ja had gezegd.
‘Inderdaad,’ stemde hij in. Hij trok haar weer iets meer naar zich toe, zodat hij zijn hoofd weer op haar schouder kon laten rusten. ‘En we willen mijn verjaardag niet verpesten.’
‘Uiteraard niet,’ fluisterde Naylene, waarna ook zij weer haar hoofd op zijn schouder liet leunen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Sommige dingen in het leven waren niet te beschrijven. Naylene had dan ook niet geweten wat ze Linn voor uitleg had moeten geven toen ze haar beste vriendin had gevraagd of ze zo snel mogelijk naar haar appartement wilde komen.
Nog geen uur geleden had Naylene zich klaar gemaakt om naar het kantoor te gaan. Nu het weer iets meer mocht, probeerde ze er een paar dagen per week te zijn. Vandaag hadden er enkele overleggen op de agenda gestaan en Naylene vond het prettig om die vanuit haar kantoor bij te wonen.
Het had allemaal zo simpel geklonken. De kleding aantrekken, haar tandenpoetsen, de rest van de routine die ze in de ochtend Deed. Het hoorde zo simpel te zijn. Ze deed het iedere dag.
Toch was ze ineens niet meer in staat geweest om naar de badkamer te komen. Haar benen hadden als lood gevoeld. Haar maag had aangegeven misselijk te zijn, maar er was niets uitgekomen. De zwarte vlekken die op haar netvlies waren verschenen hadden het allemaal nog angstaanjagender gemaakt.
Naylene was zo geschrokken van hoe haar lichaam zich had gevoeld dat ze haarzelf weer op het bed had laten zakken. Ze wist niet eens meer hoe lang ze daar precies had gezeten. Het hadden een paar minuten kunnen zijn, ook een uur. Alles was ineens langs haar heen gegaan. Alsof ze heel ergens anders. Enkel een toeschouwer, die naar een film keek. Iemand die veel te zeggen had, maar helemaal niets kon doen.
Uiteindelijk had Naylene het voor elkaar gekregen om haar mobiel te pakken. Ze had Emily een berichtje gedaan dat ze vandaag niet naar het kantoor kon komen, maar dat ze wel thuis zou werken. De woorden waren alles behalve makkelijk gekomen. Niet enkel door de boodschap, want het voelde als falen dat ze vandaag de reis naar kantoor niet kon maken, het was ook dat ze gewoonweg niet meer op woorden had kunnen komen.
Daarna had ze het berichtje naar Linn gestuurd.
Haar laptop had nog in haar kamer gelegen, dus was Naylene terug in bed gekropen. Waarschijnlijk was ze een beetje ziek en moest ze een paar dagen thuis blijven.
Door het felle licht van haar laptop moest Naylene haar ogen dichtknijpen. Het was echter niet hetgeen wat haar het meeste deed. Ze had al enkele keren een memo geleden die deze ochtend naar haar was gestuurd. Toch leek ze niet te begrijpen waar het over ging. De woorden kwamen niet bij haar binnen, laat staan de betekenis.
Uit frustratie waren er tranen opgekomen. Geïrriteerd probeerde Naylene die uit haar gezicht te vegen. Ze bleven echter haar gezichtsveld echter vertroebelen en maakte het alleen nog maar moeilijker om te lezen wat ze moest.
“Nay?”
Naylene schrok zo van haar naar dat ze een rilling door heel haar lichaam heen voelde gaan. Verdwaasd keek ze op naar de deuropening, waar Linn in was verschenen.
Hoe had ze niet kunnen horen dat Linn naar binnen was gekomen? Een tijd terug hadden de twee al huissleutels uitgewisseld. Dat betekende echter niet dat Linn ongehoord naar binnen kon komen. Er waren altijd twee enthousiaste honden die haar zouden begroeten.
De twee honden die nu ook snel naar binnen kwamen gerend. Ze sprongen op het bed.
“Oh god.” Mompelde Naylene. Ze was de honden helemaal vergeten! Ze wist niet eens of ze hen gisteravond wel uit had gelaten. Vanmorgen in ieder geval niet. Hadden ze wel genoeg eten gehad?
Naylene wist minder en minder wat haar overkwam. Een stortvloed aan schuld vloog over haar haar een. Het bouwde een steen in haar maag. De tranen die zojuist al waren begonnen, werden nu alleen nog maar meer, dat terwijl Naylene niet eens wist waar het allemaal vandaan kwam. Ze voelde alles en niets te gelijk.
“Linn…”
“Hey Nay. Wat is er aan de hand?”
Naylene haalde haar schouders op. Ze wist het niet. Ze had geen idee wat er precies aan de hand was. Alleen dat alles om haar heen te veel leek te zijn. Maar dat het allemaal ook niet genoeg was. Alles leek stil te staan, maar ook weer verder te lopen. Haar lichaam leek niets te willen, terwijl haar hoofd alles wilde. Alles stond op zijn kop, maar was precies zoals het hoorde te zijn. Ze had geen idee.
“Ik…” Er waren geen woorden die in haar opkomen. Het ging gewoon niet.
Daarom schudde Naylene ook met haar hoofd. Er waren drie woorden die nog wel uit haar hoofd kwamen. “Het gaat niet.”
Linn kwam dichter naar haar toe. Naylene wierp nog een blik op haar laptop in de hoop dat de woorden ineens tot haar zouden komen. Dat alles een rare droom was.
Linn haalde de laptop uit haar handen, al probeerde Naylene hem nog terug trekken. Onwillekeurig, of wellicht juist geheel hoe Naylene het wilde, waren haar vingers vast geklampt om het apparaat Alsof het haar laatste hoop was.
“Naylene.” De stem van Linn klonk streng. Iets wat Naylene niet eens meer kon hebben. Normaal maakte het haar niets uit hoe haar vrienden tegen haar spraken. Nu leek zelfs dit haar meer pijn te doen. Haar verdriet groter te maken. Ze voelde zich een slecht mens. Hoe kon ze dit nou allemaal niet? Alles wat gisteren nog met gemak was gegaan.
Linn wist de laptop uit haar handen te krijgen en het verdween al snel uit beeld.
De armen van Linn waren het volgende wat Naylene voelde. Ze liet zich er wat in zakken. Ondanks dat alle spieren in haar lichaam zich aanspanden.
“Wat is gebeurd?”
Naylene schudde met haar hoofd. Ze wist niet eens wat er was gebeurd. Er was niet iets specifieks. Het had haar gewoon niet meer gelukt. Alles niet meer. Alsof haar hele leven niet meer haalbaar was. Met allemaal man en macht probeerde Naylene te bedenken hoe ze het normaal deed. Het klonk zo makkelijk. Het was alle dagen gelukt. Waarom deed het dan nu niet meer?
“Het lukte niet.” Wist ze uit te brengen.
“Wat lukte niet?” Linn leek geduldig te blijven. Iets wat Naylene niet snapte. Zelf was ze dat alles behalve.
“Alles…”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In stilte had Linn zich in het bed laten zakken, met Naylene stevig in haar armen. Ze had geluisterd naar de harde snikken die door de ruimte hadden geklonken. Ze had Naylene nog nooit op deze manier meegemaakt en ondanks dat ze zo rustig mogelijk wilde blijven voor haar beste vriendin, voelde ze de paniek in haar lichaam. Ze wist niet wat ze nu kon doen. Moest ze tegen haar praten? En zo ja, wat moest ze dan zeggen? Alles voelde stom, niet nuttig. Ze kon Naylene niet vertellen dat het wel goed zou komen. Want aan haar gehuil was het wel duidelijk dat het te erg was.
Haar vasthouden en over haar rug aaien voelde niet als genoeg, maar ze wist niet wat ze anders moest doen. Of er wel iets was wat ze kon doen. Watts was op het bed gesprongen en had zijn kop op de benen van Naylene gelegd. Freckles lag op de grond, met zielige ogen op het bed gericht.
Ze wist niet zeker of Naylene de honden uit had gelaten, of dat ze al gegeten hadden. Ze durfde het nu ook niet te vragen, want ze wilde haar niet nog meer van streek maken. Maar op dit moment kon zij ook niks voor de honden betekenen.
Voorzichtig verschoof ze iets, zodat ze haar telefoon kon pakken. Calum had haar hier naar toe gebracht, omdat hij nog bij haar was geweest. Met een beetje geluk was hij nog niet ontzettend ver weg. Ze stuurde hem een berichtje met de vraag of hij naar Naylene kon komen, om de honden uit te laten. Hij hoefde niet meteen te weten wat er aan de hand was, maar het zou al heel helpend zijn als hij de honden even mee kon nemen. Wie weet dat zij en Naylene dan konden bespreken wat er aan de hand was.
Ze legde de telefoon weer aan de kant. ‘Ik heb Cal gevraagd of hij even met de honden wil wandelen.’
Naylene leek te knikken, maar gehuil werd er niet meer of minder om. Zuchtend sloeg Linn haar armen weer om haar heen. Toen ze het berichtje van Naylene had gekregen, had ze direct gevoeld dat er iets mis was. Naylene vroeg niet zomaar of ze langskwam. En meestal gaf ze ook wel een reden. Dat ze dat nu niet had gedaan, zei al genoeg. Gelukkig was Calum er ook geweest en had hij haar willen brengen. Anders was ze zelf in de auto gestapt.
Linn liet Naylene uithuilen voor zover dat mogelijk was. Zodra ze een berichtje kreeg dat Calum er weer was, liet ze haar heel eventjes alleen. Ze had de laptop onder haar arm genomen, want ze vermoedde dat het apparaat ook iets te maken had met de staat waarin Naylene zich bevond. De honden liepen meteen achter haar aan.
Samen met Calum maakte ze de honden klaar voor een lange wandeling en ze gaf hem haar sleutels, zodat hij ook weer naar binnen zou kunnen. Ze bedankte hem met een kus en ging daarna zo snel mogelijk terug naar de slaapkamer van Naylene.
Naylene zat recht op in haar bed. In haar handen had ze haar werktelefoon. Haar tranen waren gestopt, maar haar ogen waren nog rood en de huid eronder was wat gezwollen. Haar gezicht werd verlicht door de blauwe gloed van het scherm, al betwijfelde ze of Naylene echt iets aan het lezen was.
‘Je hebt mijn laptop meegenomen.’
Linn knikte en ging bij haar op bed zitten. Ze legde haar hand op de telefoon. Naylene verstarde en haar grip om de telefoon verstevigde. ‘En ik neem je telefoon ook mee, als je zo reageert.’
‘Linn…’
‘Nee,’ zei Linn resoluut. ‘Je gaat hier niet over in discussie. Ik ben klein, maar ik ga met je vechten om die telefoon als het moet.’
‘Je bent inderdaad klein,’ mompelde Naylene. Ze snoof. Het klonk alsof ze niet helemaal aanwezig was. Haar gedachten waren duidelijk ergens anders. Misschien weer bij werk, nu er voor de honden gezorgd werd. Haar gedachten waren constant bij werk geweest. Dat was waar zij en Calum haar voor hadden gewaarschuwd. Ze had er toen voor gekozen om het te negeren.
‘Precies, dus ik vecht gemeen en doe gekke dingen. Dat wil je niet. Vraag maar aan Calum. Ik klim te vaak op het aanrecht als ik iets nodig heb.’ Linn klemde haar vingers beter om de telefoon, terwijl ze Naylene in de gaten hield.
‘Wat?’ Verward keek Naylene op. Linn maakte gebruik van de verwarring door de telefoon uit haar handen te trekken. Snel klom ze van het bed af, zodat ze hem in haar tas kon opbergen.
Naylene bleef verslagen op het bed zitten. Haar ogen stonden nog steeds waterig en ergens verwachtte Linn dat ze ieder moment weer in tranen uit zou kunnen barsten. Ze zag er zo fragiel uit. Zo had ze ook gevoeld, toen ze in haar armen had gelegen.
‘God.’ Naylene legde haar hoofd in haar handen en haar schouders begonnen weer te schokken. Linn kroop weer bij haar op bed, zodat ze haar weer vast kon nemen. Ze wist nog steeds niet goed wat er aan de hand was, of hoe ze het beste kon helpen. Misschien was het wel een slecht idee geweest om de honden even weg te halen, omdat ze ook voor wat troost konden zorgen.
Ze hoopte dat Naylene vasthouden voor nu al genoeg was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alle veiligheid leek weg te vallen. Normaal was dit Naylene haar veilige plaats. Haar eigen huis, met haar werklaptop. Haar bed waar ze in weg kon kruipen met de honden van wie ze hield. Hoe kon het dat ze de twee honden compleet was vergeten. Het was alsof haar hoofd deze ochtend uit was gevallen. Op hetzelfde moment dat er gedachten uit waren gehaald, waren er ook vreselijk veel gedachten in gekomen. Het maakte dat ze zich een vreselijk mens voelde.
Linn had haar nu het enige ontnomen wat haar de laatste tijd enige soelaas had geboden. Werk was vertrouwd geweest. Tot deze ochtend. Zelfs daar was ze niet meer toe in staat geweest.
Het maakte haar zo in paniek dat ze niet meer wist wat ze moest doen. Naylene gaf haarzelf dan ook over aan de armen van Linn. De tranen bleven maar komen. Toch voelde het niet alsof ze van haar waren. Ze voelde het niet. Geen verdriet. Vooral frustratie. Ze haatte het dat haar hoofd haar in de steek had gelaten.
Voor een hele tijd bleef het stil. Linn liet de tranen van Naylene toe. Hoewel Naylene dat zelf dat nog niet deed. Ze kon niet accepteren in welke situatie ze zat. Daarom waren er momenten waarop de tranen weg leken te zijn, maar niet veel later weer opkwamen. Het maakte haar moe. Slapen was echter het laatste waar ze aan wilde denken. Toch sloot ze voor even haar ogen.
“Kun je vertellen over Europa.” Naylene wilde een veel duidelijke vraag stellen dan dat. Ze wilde vragen naar hun tijd daar samen. Ze wilde denken een de goede tijd die ze hadden gehad toen ze elkaar net hadden leren kennen. Dat niet alleen, er waren meer momenten geweest dat ze samen in Europa waren geweest. Daar hadden ze echt van kunnen genieten. Verhalen die ze nu het liefst zelf wilde beginnen, maar het lukte haar niet.
Gelukkig leek Linn haar te begrijpen.
“Ik weet nog de eerste keer dat we elkaar ontmoette. Ik was echt heel erg onder de indruk van je, maar ik kon al wel zien dat je een goed persoon was.” Naylene had in het begin totaal niet geweten wat ze van Linn had moeten denken. Ze vond het lief om te horen dat Linn al wel een duidelijke indruk van haar had gehad.
“En ik weet nog heel erg goed hoe je mij misbruikte om niet op date te hoeven met Ashton.”
Naylene kroop wat dichter naar Linn toe. Ze wist dat ze niet altijd de beste keuzes had gemaakt, maar ze vond het wel fijn om te horen waar ze vandaan kwamen. Dat de vrouw die ze ooit als toevlucht had gezien om onder een date uit te komen, nu bij haar lag omdat ze had gevraagd om hier te komen.
“Onze date was sowieso beter. Amsterdam was raar, maar op de beste manier ooit.”
Linn vertelde meer over hun tijd in Amsterdam. Maar ook over de andere keer dat ze samen in Europa waren geweest. Naylene luisterde zonder zelf iets te zeggen naar de verhalen. Het voelde fijn. Veilig.
Het besef van tijd was haar totaal ontgaan. Op een gegeven moment hoorde Naylene echter geluiden die aangaven dat Calum terug was met de honden. Al moest ze zelfs daar even over nadenken, want Calum was toch daadwerkelijk hier net ook geweest? Had ze hem gezien of had Linn enkel verteld dat hij er was geweest?
Linn leek zich er echter niet door afleiden. Ze ging verder met haar verhaal. Ondanks dat het nu ging over de tijd dat ze samen naar Disney waren geweest. Naylene verlangde naar de soort dagen. Die gedachten maakte haar echter ook in paniek. Op het moment was de wereld daar helemaal niet klaar voor. Was zij er niet klaar voor. Ze kon niet een hele dag weg. Niet zonder te weten hoe het ging met haar werk.
Haar werk.
Verward keek Naylene om haar heen.
“Mijn telefoon.” Mompelde Naylene, terwijl ze overeind kwam.
“Je krijgt je telefoon niet. Het maakt mij niet uit hoe vaak je er om vraagt.”
Voordat Naylene iets kon zeggen, werd de deur geopend.
“Hey. Ik kom alleen even vertellen dat de hondjes een heel eind hebben gewandeld en ze hebben gegeten. Bel alsjeblieft als ik ergens mee kan helpen.”
Calum zijn gezicht was net te zien in het kier van de deur.
“Cal?” Ze wilde helemaal niet dat hij nu ging. Het was prettig om mensen om zich te hebben. Ze wist hoe Calum was. Hij was niet iemand die leegte moest vullen met gepraat. Juist niet. Het waren juist de momenten dat ze beiden in stilte zaten, die Naylene het meest aan hem kon waarderen.
“Blijf je?”
“Natuurlijk.”
Calum opende de deur, waardoor de honden ook weer binnen kwamen gerend. Ze waren nog eerder bij het bed als Calum dat was. Ze sprongen er beiden op.
“Jongens. Rustig.” Wees Calum ze terecht. “Vooral jij bud.” Calum was naar Freckles gelopen om hem tot rust te manen door over zijn hoofd te aaien. Het zorgde er voor dat de hond daadwerkelijk rustiger werd.
“Ik was net met Naylene herinneringen aan het ophalen van de reizen die we samen hebben gemaakt.” Vertelde Linn, alsof er helemaal niets aan de hand was. Alsof ze niet zojuist weer om haar telefoon had gevraagd. En ze hier waren omdat ze het gezellig vonden. Iets wat Naylene waardeerde. Er was zoveel aan de hand, maar Linn legde daar niet de focus op. Terwijl ze dat wel had kunnen doen.
“Oh heb je het ook over Korea gehad?”
Calum kroop naast Naylene op het bed, nadat de honden ook rustig waren gaan liggen. Hij sloeg zijn arm, om Naylene haar middel, waar die van Linn ook nog steeds omheen lag.
“Ik weet nog heel goed dat we naar het theehuis gingen. En je door had dat ik echt een beetje in paniek raakte, omdat ik niet tegenover Linn wilde zeggen omdat Ash het een datespot had genoemd.”
“Zo’n goede vriendin.” Zei Linn lachend.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was een hoop veranderd sinds Linn Naylene zo aangedaan had gevonden in haar appartement.
Calum en Linn waren het er over eens geweest dat Naylene niet in staat was geweest om nog langer in haar eentje te zijn. In eerste instantie had Calum de honden meegenomen, zodat Linn en Naylene de tijd samen hadden gehad. Een paar dagen later hadden ze echter besloten om Naylene mee te nemen naar Linn haar huis. Naylene had een andere omgeving nodig gehad. Eentje waar ze niet herinnerd werd aan alles wat er was gebeurd, of aan haar werk.
Linn had net zo lang gezeurd totdat Naylene toe had gestaan om een doktersafspraak te maken. Daaruit was al snel gekomen dat de dokter alleen niet voldoende was geweest. Hij had dan wel aangegeven dat het verstandig zou zijn als Naylene tijdelijk zou stoppen met haar werk, maar dat had ze niet zomaar aangenomen. Ze had een doorverwijzing gekregen en toen ook die persoon had gezegd dat werk op dit moment meer kapot zou maken, had Naylene er aan moeten geloven dat ze verplicht had moeten rusten.
Calum en Linn probeerden er samen voor te zorgen dat Naylene daar alle ruimte voor kreeg, maar erg gemakkelijk was het niet. Ze hadden al snel de hulp van Ashton ingeroepen, met toestemming van Naylene. Zijn aanwezigheid had er in ieder geval voor kunnen zorgen dat Naylene soms iets minder eigenwijs was geweest. Dan had ze zich laten knuffelen door Ashton en naar zijn verhalen geluisterd totdat ze in slaap was gevallen.
Soms leek het alsof de tijd stil had gestaan, maar niets was minder waar. Ondertussen liep de zomer bijna ten einde, al was daar nog niks aan te merken buiten. Het was nog steeds zonnig en warm.
De wereld liet langzaamaan wel steeds meer dingen toe, wat vooral erg prettig was voor Calum en Ashton. Samen met de band werkten ze toe naar een nieuw album. Dat niet alleen, maar dit was ook het jaar dat hun band tien jaar bestond. Dat konden ze jammer genoeg niet met een grote show vieren, maar er waren genoeg andere mogelijkheden. Iets waar ze ook ontzettend druk mee waren. Om zich te kunnen focussen, hadden ze zich weer teruggetrokken in Joshua Tree. Daar zouden ze alle eindjes van het album aan elkaar knopen.
Naylene en Linn waren al een paar dagen alleen thuis, al waren ze niet helemaal alleen. De afgelopen weken hadden ze al twee honden en twee katten gehad om voor te zorgen en Calum had Duke ook bij hen achter gelaten. Gelukkig was het mooi weer, wat betekende dat ze veel tijd doorbrachten in de tuin. Al was het misschien ook iets wat Linn vanaf het begin al aan haar vriendin had verplicht. Frisse lucht, een beetje beweging door te zwemmen, en wat zon op haar gezicht.
Ook nu lagen ze op de ligbedden. Aan het begin had Naylene erin gelegen alsof ze het er niet mee eens was geweest, maar Linn zag al een kleine verandering. Ze leek nu comfortabeler. Alsof ze daadwerkelijk kon genieten van de rust. Of dat ze in ieder geval had geaccepteerd dat dit nu hetgeen was wat ze kon doen.
Linn scrollde wat op haar tablet zonder daadwerkelijk de verschillende pagina’s die ze opende te bekijken. Ondanks dat ze de laatste tijd druk bezig was geweest met Naylene, was ze haar eigen problemen niet vergeten. Ze had vaak genoeg met Calum gesproken over wat ze wilde in haar leven. Hoewel ze nog steeds achter haar beslissing stond om haar leven als influencer te beëindigen, was ze niet blij met de leegte die ze nu voelde. Het probleem was dat ze niet goed wist hoe ze daar van af moest komen.
Ze probeerde het een en ander op te zoeken op het internet, maar geen van de pagina’s die ze bezocht konden haar echt verder helpen. Zuchtend legde ze haar tablet aan de kant.
Naast haar ligbed lag Duke op de grond te slapen. Voorzichtig tilde ze hem op, zodat ze hem op haar bovenlichaam kon zetten. ‘Misschien wordt ik wel gewoon een gelukkige vrouw van een rijke man. Wat denk jij, Dukey?’
Naylene lachte naast haar. ‘Dat is belachelijk Linn, jij bent de rijke man.’
Linn glimlachte. Ze was blij dat Naylene weer kon lachen, en dat ze nog steeds hier was. Het was fijner om samen te zijn. Zeker omdat Calum hier nu zoveel tijd doorbracht dat het vreemd voelde als hij weg was.
‘Niet voor lang, als ik geen ander werk kan vinden. Dan wordt Cal de rijke man in onze relatie.’
‘Nah, daar heeft Cal niet de energy voor.’ Naylene legde het boek dat ze aan het lezen was aan de kant. ‘Maar we kunne het er over hebben, als je dat wil?’
‘Zeker?’ vroeg Linn voorzichtig. Ze had gemerkt dat de meest simpele taken Naylene al veel energie hadden gekost. Hetgeen wat allemaal zo vanzelfsprekend was geweest, was dat plots niet meer geweest. Dat betekende dat Naylene een stuk zuiniger moest doen met haar energie. Iets wat lang niet zo makkelijk ging. Het laatste wat Linn wilde, was dat ze nog meer energie uit Naylene zou trekken. ‘Want het kan ook later. Het is niet alsof we nu opeens magisch wel gaan ontdekken wat ik kan gaan doen.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld