Na alles wat we hebben doorstaan,’ mompelde Jericho. ‘Na alles ga je weg?’ Ogen vol ongeloof keken Oliver aan, terwijl hij schuldbewust de blik van de jongen die voor hem stond probeerde te vermijden. Oliver had een klein kompas in zijn hand, al stonden de windrichtingen omgekeerd en veranderden alle letters, behalve ééntje: de letter van zijn land, de ‘O’ van Obsideon.

 ‘Ik moet terug, ze hebben mij nodig. Obsideon wacht op mij, het rijk heeft altijd op mij gewacht.’ Oliver klemde het kompas stevig in zijn handpalm, mocht Jericho besluiten het in stukken van elkaar op de grond te slaan.

‘Hoe heb je dat ding eigenlijk gevonden? Ik vertrouw het niet. Eens je hier in Everland zit, kom je er nooit meer uit.’ Jericho ijsbeerde door de kamer, zijn voetstappen dreunden op de houten vloer.

‘Toen we de rivier overstaken, één van de zeemeerminnen heeft het me gegeven. Ze zei dat ik hier niet thuishoorde. Ik hoor hier ook niet thuis, ik ben een prins. Ik heb een rijk te besturen. Een rijk waar ik naar moet terugkeren, al heb ik geen idee hoe…’

‘Ik had ook niet verwacht dat er een handleiding bij dat ding zou zitten,’ lachte Jericho. ‘Die verdomde zeemeerminnen bezorgen je zelfs bij je afscheid hier nog een mysterieuze puzzel. Na alles wat je al hebt doorstaan.’

 Jericho liep Olivers richting uit en haalde het kompas uit diens hand, waarna hij het bekeek. Hij hield het in de lucht, liet het beetje licht dat door het raam naar binnen kroop op de letters schijnen en probeerde de aanwijzingen te vinden. Het was pas toen de letters ophielden met bewegen, dat ze een naam vormden: Nyla. Jericho’s ogen werden groot en hij liep met het kompas het huis door, de trap op, zo snel dat Oliver hem met moeite kon bijhouden en strompelend achter de lange slungel aanliep. ‘Jericho?’ Oliver verhief zijn stem, maar kreeg geen antwoord. ‘Tink!’ schreeuwde hij.

‘Schiet op!’

Oliver rende de trappen op en vervoegde Jericho op de zolder, die voor een schilderij van een jonge vrouw stond.

‘Nyla.’ Jericho wees naar het schilderij. ‘Zij is je uitweg.’

Oliver keek niet-begrijpend naar het schilderij. Een meisje met lichtblond haar, ijsblauwe ogen die je hele wezen leken te manipuleren en een glimlach, zo subtiel, maar zo mooi. ‘Nou?’ Hij fronste en keek Jericho aan, wachtend op enige verduidelijking.

‘Nyla was de liefde van mijn leven. De enige die geloofde dat je hier weg kon door een simpele puzzel op te lossen, maar het is haar nooit gelukt. Jarenlang heeft ze een uitweg gezocht, maar het is haar dood geworden. Vereeuwigd op dit schilderdoek. Voor haar stond er iemand anders op dit schilderij, een man. Zij heeft zijn plaats ingenomen. De puzzel had iets met de kader van het schilderij te maken, dat was haar laatste aanwijzing die ze met me kon delen. Hier, hou vast.’ Jericho drukte het kompas in Olivers handen en draaide het schilderij om. Middenin zat een cirkel, zo te zien precies groot genoeg voor het kompas. ‘Hier, probeer het.’ Jericho wees naar de cirkel en Oliver stapte voorzichtig vooruit, om daarna het kompas in het midden van het hout te plaatsen. Het kompas verdween en toen Jericho het schilderij weer omdraaide, was Nyla’s portret verdwenen.

‘Jericho?’ Een vrouwenstem klonk door het huis en Jericho leek deze stem te herkennen, dat kon Oliver afleiden door het feit dat de jongen zich in een ruk omdraaide.

‘Nyla? Nyla!’ Jericho stormde naar beneden en Oliver wist zich geen houding te geven, dus bestudeerde hij het schilderij. Het portret was weg, dat was zeker. Het was nu een witte, glimmende vlek, maar zou het zo logisch zijn?

‘Oliver,’ hoorde hij Jericho praten, waardoor zijn aandacht van het schilderij afdwaalde. Toen hij achter zich keek, zag hij Jericho en… Nyla? Jericho had een glinstering in zijn ogen, die hij nooit eerder had gezien.

‘Oliver,’ sprak Nyla. ‘Jarenlang heb ik gezocht naar een uitweg, weg hier uit Everland. Ik heb hem gevonden, maar ik zat vast in het schilderij, omdat er iets was wat me tegenhield. Iets wat me nog in Everland hield: mijn ziel, die bij Jericho hoort. Ik kon nooit vrij zijn, ik kon nooit ergens anders zijn, omdat ik dat niet zonder Jericho kan. Als je wil vertrekken, moet je er zeker van zijn dat er niets is wat je hier kan houden. Iets wat je nog niet afgerond hebt, iets wat je nog moet doen, een persoon, wat dan ook. Anders kom je nooit waar je moet zijn.’

Oliver keek het duo aan en knikte, waarna hij naar Jericho toeliep en hem omhelsde. ‘Bedankt,’ fluisterde hij, ‘voor alles.’

Jericho legde zijn handen op Olivers schouders, waarna hij zijn hoofd schudde. ‘Nee, jij bent bedankt. Jij hebt Nyla bij me teruggebracht, daar kan ik je niet genoeg voor bedanken. Obsideon wacht op je, prins Oliver. Ze hebben hun held nodig, ga maar, voordat ik je in dat vervloekte schilderij duw.’ Jericho glimlachte en knikte richting de witte vlek.

 

Oliver zuchtte en keek nog een laatste keer achterom, terwijl hij richting het lege schilderdoek liep. ‘Het ga je goed, Tink,’ sprak hij, waarna hij door het doek stapte en terechtkwam in de duisternis. Heel even maar, om daarna wakker te worden in zijn prinselijke bed, met een vers ontbijt op zijn schoot. Het kompas in zijn hand.

 Het portret in Jericho's zolderkamer, ver weg in Everland, had het gezicht van Oliver aangenomen, maar de cirkel op de achtergrond was voorgoed verdwenen. De cirkel was voltooid: Everland had iemand gevonden die zijn missie had afgemaakt, die een plek kon verlaten zonder onafgemaakte zaken na te laten. Het was de ultieme test geweest voor een koning in wording.

-----