Vandaag kreeg ik de kans om de jongens wat beter te leren kennen. Geloof me, dit was niet uit eigen initiatief - ik ben daar veel te ongemakkelijk voor -, maar de programmamakers hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn als ik met elke jongen een privé gesprek zou hebben. Ik begrijp het wel hoor en ik heb echt leuke gesprekken gehad, maar soms was het echt heel… vreemd. Het voelt zo onnatuurlijk en ik kan er gewoon nog steeds niet aan wennen dat ik in een datingshow zit. Valerie gaat echt nog een preek van mij krijgen als ik eindelijk weer terug naar huis mag.

Mijn eerste gesprek was met Noah. Eigenlijk was er niet veel anders dan mijn vorige gesprek met hem in de keuken, we hadden het over kunst en dat soort dingen, gewoon een serieus gesprek. Op het einde deed hij alleen iets wat ik totaal niet had verwacht. We hadden het uiteindelijk over dit programma en toen vertelde hij dat hij in eerste instantie ook helemaal niet mee wilde doen? Hij was alleen van gedachten veranderd toen hij mij eenmaal zag en toen… Hij… Hij zei dat het liefde op het eerste gezicht was?! Ik wist niet wat ik erop moest antwoorden, zeker omdat Noah niet het type is om hier grappen over te maken… Het enige wat ik kon doen was heel erg blozen.

Als tweede kwam Hans binnen. In het begin waren we beiden stil, maar mijn drang om meer van hem te weten verbrak deze stilte. Het was voor het eerst dat ik zijn stem hoorde. Hetgeen dat ik eigenlijk niet had verwacht, was dat hij ook daadwerkelijk mijn vragen beantwoordde. De antwoorden waren kort, maar het was iets? Ook nu nam het gesprek richting het einde tot een vreemde wending. Uit het niets begon hij te vertellen hoe mooi hij me vond en dat hij niets liever wilde dan dat ik hem zou kiezen… Dit was gewoon liefdesverklaring nummer twee?! Ik kreeg echt het gevoel dat ik in een droom zit en ik elk moment weer wakker kon worden…

Het derde gesprek was met Aedyn. Het begon heel stroef om eerlijk te zijn, we wisten beiden niet echt wat we moesten zeggen en mijn hoofd zat eigenlijk nog heel ergens anders. Uiteindelijk leken we beiden iets gemeen te hebben in dit gesprek, namelijk: hoe nerveus we waren. Het was hier dat ik voor het eerst een echte, eerlijke lach van Aedyn zag. Het feit dat we beiden niet helemaal op ons gemak waren, stelde mij vreemd genoeg wel een beetje gerust. Het lag in ieder geval niet aan mij. We begonnen te praten over van allerlei kleine dingen, maar uiteindelijk kwam het gesprek uit op boeken en literatuur. Ik had nooit verwacht dat een jongen als Aedyn zich zo kon verdiepen in dingen zoals Shakespeare… Omdat we nog niet klaar waren met praten toen we uiteindelijk de kamer uit moesten, wisselden we telefoonnummers uit. Op dit nummer: 06-442627950, kon ik hem altijd bereiken zei hij. Deze middag zat echt vol met verrassingen leek het wel.

Aaron was de vierde jongen die binnen kwam. Dit gesprek ging eigenlijk heel vlot, maar dat kwam vooral omdat Aaron een makkelijker prater is. Als ik zo terugkijk naar dit gesprek, dan kan ik eigenlijk wel concluderen dat hij meer aan de praat was dan ik. Heel erg vond ik het niet, het was leuk om naar zijn verhalen te luisteren - ondanks dat het meeste over zijn broertje, voetbal of een combinatie van die twee onderwerpen ging. Aaron is echt een heel aardige jongen en wonder boven wonder was dit gesprek alles wat ik ervan had verwacht. Gewoon, gezellig, geen verrassingen of niets. Ook wel eens fijn voor de verandering, zeker omdat je in deze show nooit echt weet waar je aan toe bent. Daarnaast had hij ook nog die ene foto gevonden waar hij het laatst over had, het was een foto van hem en zijn broertje. Ze lijken echt heel veel op elkaar moet ik zeggen.

Tegen het eind van de middag aan, begon mijn gesprek met Ryu. Echt, het is dat er een tijdslimiet op deze gesprekken zat, anders had ik nu nog zitten praten met hem. Het is allemaal zo natuurlijk voor hem, hij weet wat hij moet zeggen, wanneer en hoe. Ik heb hem nota bene best wel veel dingen lopen vertellen, die ik anders nooit zou vertellen aan iemand die ik net zo lang ken als Ryu. Ik weet niet echt hoe ik dit moet plaatsen… betekent dit dat Ryu en ik gewoon heel goed bij elkaar passen? Hij is wel heel gezellig, dat moet ik meegeven… Misschien was het meest verrassende in dit gesprek de confrontatie met mijzelf, wat wil ik eigenlijk van een jongen?

Ik was echt heel blij toen eindelijk aan het laatste gesprek zou gaan beginnen. Dit gesprek was met Timothy, al moet ik hem Tim noemen volgens mij. Zonde vond ik het, Timothy is best een mooie naam? In ieder geval, heel veel hebben we niet gepraat maar ik kreeg het gevoel dat geen van beiden dat heel erg vonden. Tim is niet echt een prater. Toch waren de kleine gesprekjes die we hadden erg aangenaam. Op een gegeven moment hadden we het over deze show en toen ik hem de reden vroeg waarom hij meedeed begon hij te blozen? Daarnaast liet hij de meest schattige glimlach ooit zien. Hij vertelde me dat hij voelde dat hij iemand zou ontmoeten die heel belangrijk voor hem zou worden… en dat hij zich daarom had ingeschreven. Het is zo’n lieve jongen echt waar, mensen die gewoon hun hart volgen vind je niet meer zo snel tegenwoordig.

Wauw ik heb echt al een hoop geschreven over vandaag zeg… Ik denk dat ik het hier maar bij laat, morgen is er weer een lange dag.