I’m Poppy! I’m Poppy! I’m Poppy! I’m Poppy! I’m Poppy! I’m Poppy!

Meer woorden had Poppy, het artistieke pseudoniem van Moriah Rose Pereira, niet nodig om een waar internetfenomeen te worden. In dit artikel hoop ik jullie wat meer en wat nieuws te kunnen vertellen over de YouTuber, muzikant en artiest Poppy.

Poppy, wiens echte naam Moriah is, werd op 1 januari 1995 geboren in de Verenigde Staten. Ze groeide op in een gezin met een sterke muzikale achtergrond: haar vader speelde namelijk in een rockband. Poppy maakte zelf eerst popmuziek, maar doorheen de jaren schommelde haar muziek steeds meer naar meer “heavy” genres: op haar nieuwste album “I Disagree” kan je bijvoorbeeld enkele popnummers horen, maar ook enkele nummers met metal- of zelfs hard rockvibes.

Muziek is echter niet de enige mediavorm waarmee Poppy doorheen de jaren aan de haal is gegaan. Velen onder ons zullen haar waarschijnlijk kennen van haar vreemde en abstracte video’s op YouTube. Deze video’s maakte ze in samenwerking met haar creatieve manager, Titanic Sinclair. De video’s dienden voornamelijk als promotie voor Poppy’s muziek, maar ze diende ook een maatschappelijk doel. Zo toonde elke video een sterke satirische ondertoon en werden onder andere de hedendaagse narcistische selfie- en idolencultuur bekritiseerd. Naarmate Poppy’s muziek alsmaar duisterder en meer “heavy” werd, werden haar video’s ook alsmaar duisterder. Dit kan je zowel letterlijk als figuurlijk opvatten: enerzijds begon Poppy met “schattige” video’s op een lichte achtergrond en werden deze uiteindelijk “brutaal” en op een duistere achtergrond, anderzijds begonnen de betekenissen ook serieuzere problemen aan te kaarten. Poppy’s kanaal nam omstreeks 2016 namelijk een vreemde “afslag”: sommigen beschuldigden Poppy en Titanic Sinclair ervan sekteleiders te zijn en over deze beschuldigingen maakten ze uiteindelijk video’s. Uiteindelijk bekritiseerden ze hiermee de manier waarop platenlabels hun artiesten behandelen en tegelijkertijd ook de manier waarom muziekartiesten aanbeden worden, net alsof hun fans lid zijn van hun sekte.

Poppy en Titanic hadden een gat in de markt gevonden: hun promotiewijze, die samenviel met hun artistieke YouTubefilmpjes, sloeg in grote mate aan bij het publiek. Mensen waren nieuwsgierig naar wie Poppy was en men wilde meer weten over wat Poppy voorstelde en over wie ze écht was. Het volledige verleden van de artiest was namelijk verwijderd, alsof Moriah nooit had bestaan. Deze nieuwsgierigheid wordt duidelijk in de video’s die over haar gemaakt werden door onder andere PewDiePie. Deze grote blootstelling aan Poppy zorgde er echter voor dat mensen gelijkenissen vonden tussen Poppy en een zekere “Mars Argo”. Zij was een eerder “project” van Titanic Sinclair, maar hun samenwerking stopte nadat ze een grote ruzie hebben meegemaakt. Titanic en Poppy werden beschuldigd van laster, mishandeling en plagiaat. De zaak werd uiteindelijk in privékringen afgehandeld, maar in Poppy’s nieuwste muziek vinden we op de dag van vandaag soms nog steeds verwijzingen naar de zaak terug. In haar nieuwste single zingt ze bijvoorbeeld: “Your hands around my neck, you call up the press, die for the attention”.

Poppy’s carrière is tot zover dus al vrij tumultueus geweest. Ze startte als een bubblegum popartiest en evolueerde steeds meer naar een rockartiest. Nu wordt haar muziek alsmaar vaker “post-genre” genoemd: ze probeert de soms nogal stricte lijnen tussen muziekgenres te doen vervagen en tracht de muziek voor zich t laten spreken. Hiervoor krijgt ze vrij veel lof.

Eén van de recentste ontwikkelingen in Poppy’s carrière is haar professionele breuk met Titanic Sinclair, de man met wie ze tot nu toe haar hele carrière lang heeft samengewerkt. Ze vertelde dat ze emotioneel mishandeld werd en stemde daarmee in met de aanklachten die Mars Argo jegens Titanic uitte. Ze heeft met andere woorden een grote en belangrijke stap in haar carrière genomen en het is zeer interessant om te bekijken hoe dit haar muziek beïnvloedt.

Poppy’s nieuwste album, “I Disagree”, kwam eerder deze maand uit op 10 januari 2020. Het is een album met tien nummers en het valt onder het post-genre genre (de ironie!). Als metal en rock niet zo je ding zijn, dan moedig ik je er zeker eens toe aan om haar eerdere werk te beluisteren: haar EP “Bubblebath” en haar twee albums “Poppy.Computer” en “Am I A Girl?” zijn grotendeels poprecords en zeker ook eens het beluisteren waard.