De oorsprong van de Britse korthaar dateert waarschijnlijk uit de eerste eeuw na Christus, waardoor het een van de oudste identificeerbare kattenrassen ter wereld is. Deze katten werden geïmporteerd door de Romeinen. Zij hielden de katten om de kampen vrij te houden van slangen, muizen en insecten. Deze katten kruisten zich vervolgens met de lokale Europese wilde kattenpopulatie. Door de eeuwen heen ontwikkelden hun natuurlijk geïsoleerde nakomelingen zich tot opvallend grote, robuuste katten met een korte maar zeer dikke vacht. 

Het selectief fokken van de beste kortharen begon in de negentiende eeuw, met de nadruk op de ontwikkeling van de ongebruikelijke blauwgrijze variant, de "British Blue" of "Engelse type".  De nieuwe Britse korthaar was te zien op de allereerste kattenshow, georganiseerd door Weir, gehouden in het Crystal Palace in Londen in 1871 en genoot aanvankelijk een grote populariteit.

Tegen de jaren 1900 met de komst van de nieuw geïmporteerde Perzische en andere langharige rassen, was de Britse korthaar uit de gratie geraakt en was fokdieren door de Eerste Wereldoorlog kritisch zeldzaam geworden. Om dit op zijn minst gedeeltelijk te verlichten, mengden Britse korthaar fokkers Perzen in hun bloedlijnen.  De aldus geïntroduceerde genen zouden uiteindelijk de basis worden voor de Britse Langhaar. Destijds werden alle geproduceerde langharige katten in het Perzische fokprogramma geplaatst. Zoals alle katten met de blauwe kleur werden vervolgens samen beoordeeld als varianten op een de facto enkel ras. 

Na de oorlog, in een poging om de rasstandaard te handhaven, besloot de GCCF om alleen derde generatie Perzisch / Brits Korthaar kruisen te accepteren. Dit droeg bij aan een ander tekort aan zuiver fokmateriaal door de Tweede Wereldoorlog, op welk punt de Perzisch en Russisch blauw werden opnieuw in de mix geïntroduceerd. Fokkers van de Britse korthaar werkten ook met de Franse Chartreux, een ander oud ras, dat weliswaar genetisch niet verwant is aan de Britse Blauw, maar qua uiterlijk erg op elkaar lijkt. Fokkers werkten om het echte Britse type te herstellen, en tegen het einde van de jaren zeventig had de kenmerkende Britse korthaar formele erkenning gekregen van zowel de Cat Fanciers 'Association (CFA) als de International Cat Association (TICA). Volgens de registratiegegevens van de GCCF uit 2013 is het opnieuw het meest populaire stamboomras in zijn geboorteland.

Uiterlijk

De Britse korthaar is een kat met brede borst, sterke dikke poten en een middellange staart. Het hoofd is groot en rond met een kort snuitje, brede wangen en oranjekleurige ogen. De Britse korthaar wordt ook gekenmerkt door de puntige driehoekige oren. De fysieke ontwikkeling is bij dit ras vrij laat, namelijk drie jaar. 

Vacht, kleur en patroon

De vacht van de Brits korthaar is een van de bepalende kenmerken van het ras. Het is erg dicht maar heeft geen ondervacht; dus de textuur is pluche in plaats van wollig of pluizig, met een stevige, "knapperige" pool die merkbaar breekt over het lichaam van de kat als het beweegt.Hoewel de British Blue de meest bekende variant blijft, zijn British Shorthairs in veel andere kleuren en patronen ontwikkeld. Zwart, blauw, wit, rood, crème, zilver, goud en - meest recentelijk - kaneel en reekalf worden door alle officiële normen geaccepteerd, hetzij vast of in colourpoint-, tabby-, gearceerd en tweekleurig patroon; de GCCF, FIFe en TICA accepteren ook chocolade en zijn verdunde lila, niet toegestaan in de CFA-standaard.

Karakter

Ze zijn een gemakkelijk in de omgang en waardig ras, niet zo actief en speels als velen, maar zachtaardig en toegewijd aan hun baasjes. Ze zijn veilig in de buurt van andere huisdieren en kinderen, omdat ze behoorlijk wat fysieke interactie tolereren. Ze worden niet graag opgepakt of gedragen. Ze hebben slechts minimale verzorging nodig en doen er goed aan als katten alleen binnenshuis gehouden te worden. Ze zijn stil en waakzaam. Britse korthaar katten zijn geen schootkatten. Ze zijn meer gewend naast mensen te blijven dan op schoot van mensen te liggen. Ze hebben een lage stem en een gematigd activiteitenniveau.