Stel je voor: je loopt rond in een stad die sinds de 18e eeuw voor Christus heeft bestaan. Oude ruïnes, kleurrijke gebouwen en omringd door een tal van grotten, gehakt uit de rotsen. Het leven voelt er vriendelijk aan. Toeristen komen en gaan om alle belangrijke gebouwen uit de geschiedenis van de stad te komen bekijken. Paleizen, tombes en moskeeën. De inwoners genieten van hun rijke geschiedenis en laten dat maar al te graag kenbaar maken aan de bezoekers. Totdat de inwoners noodgedwongen moeten vertrekken uit de stad. Niet vanwege een natuurramp, maar vanwege een bouwwerk, gemaakt door de mens. Dat bouwwerk gaat er uiteindelijk voor zorgen dat de stad helemaal onder water komt te liggen. Zonde, toch?

Hasankeyf ligt in het zuidoosten van Turkijë, niet al te ver van de Syrische en Irakese grens. Sinds halverwege de bronstijd was Hasankeyf, toen nog waarschijnlijk bekend als Ilānṣurā, een belangrijke stad in het Hurritische koninkrijk. Het heeft al vele volkeren gekend door de jaren heen. In de Romeinse tijd was de stad een onderdeel van de Sassaniden. Later volgden de Byzantijnen en Perzischen. Rond 600 heersten de Arabieren over de stad, waarna de stad onder de Artuqiden zijn hoogtijden beleefde. Later viel het ook nog in de handen van de Ayyubiden en Mongolen. Gedurende de 15e eeuw werd de stad overgenomen door de Ak Koyunlu. In de 16e eeuw heersen de Ottomanen over Hasankeyf, voordat het onderdeel werd van de Turkse republiek. Vele heersers, grote gevechten en vooral veel historie uit deze tijden waren nog lang te vinden in Hasankeyf.

De langste brug uit de Middeleeuwen werd gebouwd in 1116, over de Tigris bij Hasankeyf. Wat overbleef waren twee pilaren, die boven het water van de rivier uitstaken. Verder waren er ruïnes van een kasteel, paleis, verschillende Moskeeën, waar alleen de minaretten van overbleven. Verder is er het Zeynel Bey Mausoleum, dat werd gebouwd voor de zoon van de heerser in de Akkoyunly dynastie. Dit ronde mausoleum werd gebouwd voor hem, met felgekleurde tegels aan de buitenkant. Voordat de ramp de stad trof werd het mausoleum verplaatst naar een nieuw cultureel park, net buiten het oude Hasankeyf.

De stad ging letterlijk ten onder toen de Turkse regering besloot een dam nabij Hasankeyf te bouwen. Deze dam zou veel van Turkije van stroom gaan voorzien en dat alleen was voldoende reden voor de regering om de dam te bouwen. Het plan werd in het begin van deze eeuw gemaakt, maar kende uiteraard veel tegenstanders. Er is geprobeerd om Hasankeyf UNESCO werelderfgoed te maken, maar dat plan slaagde niet. Vele manieren van aandacht trekken op de stad om vernieling tegen te gaan, mislukte. Zo kreeg het project wel meer bekendheid toen het op een lijst van the World Monuments Fund van 100 meest bedreigde plekken in de wereld te staan, maar ook dat hield het bouwen van de Ilısu Dam niet tegen.

De grootste tegenstand kwam uit de financiële wereld. In 2008 besloten banken hun steun voor het project op te schorten, en gaf de Turkse overheid 180 dagen om regels van de Wereld Bank op te volgen. Deze regels gingen over het behoud van flora en fauna, het verplaatsen van de huidige inwoners en de bewaring van culturele plekken. Turkije voldeed aan geen van deze regels, dus besloten de banken om het project niet financieel te steunen. Het was vervolgens aan Turkije zelf om de financiën van de dam op gang te krijgen. Turkse banken hielpen mee, en het verplaatsen van de inwoners naar Nieuw Hasankeyf, een betonnen stad die geen enkele historie draagt, begon. De dam werd gebouwd en dat zorgde ervoor dat langzaamaan de stad onder water kwam te staan. In juli 2020 stond de hele stad onder water. In plaats van lopen in een stad die sinds de 18e eeuw voor Christus had bestaan, moet je nu zwemmen.