Zachtjes liet ik me op mijn bed vallen. Met in mijn ene hand mijn armbandje, met het bedeltje dat ik van Emiel had gekregen erin geklemd en in de andere het witte, plastic doosje. Maanden, nee, jaren lang had ik hier naartoe geleefd en eindelijk had ik de moed om er voor te gaan. De woorden van mijn klasgenoten deden pijn. Ze braken me in duizenden stukjes en er bleef niks meer van de oude, vrolijke Bailey over. 

 

 

 

 

De woorden spookten dagelijks door mijn hoofd. De school gangen werden door mijn brein als 'onveilig' bestempeld. De gangen waren immers de plek waar ik vaak genoeg gemene opmerkingen naar m'n hoofd geslingerd kreeg. Ze waren ook de plek waar mijn boeken in een sluwe beweging uit mijn handen geslagen werden waarna ik ze op moest rapen zodat ik makkelijk in elkaar getrapt zou kunnen worden. Ik haatte de gangen. Ik haatte ze echt. Zo erg, dat ieder wezen dat er rondliep net zo erg door me gehaten werd als de gangen zelf. Misschien was dat ook een van de redenen dat ik mezelf haatte. Het maakte allemaal niks meer uit. Vandaag zou er een einde aan komen. Met trillende handen opende ik het doosje en liet een stuk of acht van de witte pillen die er inzaten op mijn bed vallen. Ik sloot het doosje weer en smeet het naar de andere kant van de kamer. Ik gleed met mijn vingertoppen over de pillen en liet de tranen een weg over mijn wangen banen. Dit was het dan. Ik opende mijn rechterhand -de hand met het armbandje- weer en keek met glinsterende ogen naar het bedeltje. Stay save, stond erin gegraveerd met een mooi, krullend lettertype. Ik zuchtte. 'Hij wil dat je veilig bent en dat ben je niet als je dit niet doet, hij zal niet boos zijn, hooguit een beetje verdrietig, maar dat komt goed. Hij is sterk,' maakte ik mezelf wijs. Ik griste het flesje van mijn nachtkastje en opende het met water gevulde voorwerp. Ik pakte de pilletjes één voor één op en stopte ze tegelijk in mijn mond. Ik kauwde er even op, zodat ik ze makkelijker in kon slikken en nam een paar grote slokken van het water. Ik glimlachte en liet de laatste tranen de vrije loop. Ik liet me achterover vallen en sloot mijn ogen.

 

 

Later begreep ik pas te betekenis van Emiels cadeau. We werden beste vrienden en na een jaar lig ik hier. Trillend door de pillen. Alles werd wazig en ik voelde iets achter mijn ogen kloppen in het ritme van mijn hart. Emiel had me geholpen, hij deed z'n best. Ik hield van hem. Heel erg veel, maar ik kon het niet meer.

 

Het is beter zo.

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

yaaaay, eerste verhaal erop gezet. Ik schrijf wel vaker. Op wattpad (JoelleMelody, ik was eerst Joelleyx). Het zou leuk zijn als je me zou volgen! Net als m'n blog!

See ya later x