Proloog – 8 november 2015

Ik zucht. Ik voel de tranen in mijn ogen opwellen, en ik kan het niet meer tegenhouden. Ik begin te huilen. Steeds harder en harder begin ik te huilen, de tranen stromen over mijn wangen. Ik voel een windvlaag. De wind strijkt door mijn haren. Ik twijfel, ik voel mijn benen trillen. Ik kijk omlaag en doe snel een schietgebedje voor ik spring. En ik spring. Ik val dieper en dieper, de zwaartekracht doet zijn werk. Ik vraag me af of er nog een eind komt aan de val als ik met een harde klap op de grond terecht kom. Ik voel mijn botten breken, ik hóór ze breken. Ik voel pijn, maar de pijn in mijn hart is sterker dan de pijn in mijn lijf. Maar ik leef nog. Mijn eerste gedachte na de val. Dan wordt het zwart voor mijn ogen

-1-

Het. Is. Uit. De verschrikkelijkste woorden die ik tot nu toe in mijn hele leven gehoord heb. Voor mijn part waren dat de laatste woorden die ik gehoord had. Ken je dat boek waarin een meisje, als haar vriendje het uitmaakt, zij een hartaanval krijgt? Haar hart, dat van vlees en bloed, scheurde spontaan doormidden. Bij mij gebeurde dat niet. Dus heb ik het lot maar een handje geholpen. Bijna was ik een moordenaar. Ik wou mezelf vermoorden. Maar ik leef nog. Die woorden herhalen zich steeds in mijn hoofd.

Als ik bijkom hoor ik mensen praten en ik hoor apparaten piepen. Ik hoor mijn moeders stem en de stem van een onbekende. Waarschijnlijk een arts. Hij zegt: 'er is nog geen duidelijke vooruitgang.' Als ik nu mijn ogen nu open had gehad had ik met mijn ogen gerold. Geen duidelijke vooruitgang. Zeg dan gewoon gelijk dat ik doodga. Ik mag eigenlijk geen doodgaan zeggen van mijn ouders. Ze willen dat ik sterven of overlijden zeg. Maar dat boeit me niets. Ik hoor de hakken van mijn moeder op de vloer. Ze komt naar me toe: ' O, lieverd, waarom moest dit gebeuren? Had ons dan vertelt dat je zo ongelukkig was.' Dat is een goeie. Jullie luisterden niet! Ik hoor dat mijn moeder begint te snikken. Alsjeblieft niet sentimenteel worden, daar kan ik nu even niet tegen. Waar zou mijn vader zijn? Zou hij hier ook zijn? Of zou hij niet weg kunnen bij zijn werk, zou zijn enige dochter in het ziekenhuis niet belangrijk genoeg zijn?

Goed ik zit ernaast. Hij komt binnenrennen en vraag nog uit hijgend aan mijn moeder en de arts hoe het met mij is. De arts geeft antwoord: 'gebroken arm en been, gebroken en gekneusde ribben en een zware hersenschudding. Ze is er nog goed vanaf gekomen.' Ik geloof hem niet, hoezo is zo'n waslijst aan verwondingen goed? Maar ik zal eerst een stuk van mijn verhaal vertellen.

Het begon op woensdag 24 oktober 2013. Ik was net 14 en ik zat in de 3e klas. Ik was, zoals waarschijnlijk veel meisjes op mijn leeftijd, smoorverliefd op één bepaalde jongen. In mijn ogen was hij de perfecte jongen. Hij had donker haar en felblauwe ogen. Hij was niet erg lang voor zijn leeftijd – hij was 15 en 1,70 M – maar toch nog langer dan ik. Hij was een keer blijven zitten en ik heb ooit een keer een klas overgeslagen. Het was het 6e uur en we zaten bij wiskunde. Ik was een beetje aan het tekenen in mijn schrift, toen ik op mijn schouder werd getikt door Martijn die achter me zat en ik kreeg een briefje in mijn handen gedrukt met mijn naam erop. Eerst dacht ik nog dat het een grapje was. Dit stond er op: zin om vanmiddag wat te gaan drinken bij de snackbar? X Luke. Ik keek achterom en ik zag, achter Martijn, Luke hoopvol kijken. Ik schreef een briefje terug dat ik dat wel wou. Ik was superblij, want Luke was mijn 'dreamboy'. De middag was geweldig. We hebben wat gedronken en gepraat. En toen vroeg hij me verkering. Ik heb natuurlijk ja gezegd. Die verkering duurde niet zo lang, ik heb het na een week uitgemaakt. 


Dit is nog maar een klein stukje vergeleken met het hele verhaal. misschien komt er bij positieve reacties wel meer.