Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| Inschrijving schrijfwedstrijd |
Met een zucht stapte Rosalynn de trein in. Ze wilde weg, van alles wat ze mee had gemaakt, vluchten van haar ouders, haar oude vrienden, en haar oude school. Twee dagen, zolang zou de reis gaan duren maar hoe ze het vol zou gaan houden wist ze niet. Ze had slechts wat kleren, haar telefoon, geld, oordopjes, oplader en lievelingsboek mee. Al had ze het boek al te vaak gelezen, ze bleef het lezen, en lezen. Plots dacht ze aan haar hondje, die achterbleef bij de mensen die haar jarenlang in elkaar hebben geslagen. Gisteren was het de druppel geweest, haar ouders hadden schouder uit de kom getrapt, en ze besloot te vertrekken, met haar tas waar alles in zat waarmee ze het wel vol zou houden. Inmiddels zat ze al een paar uur in de trein, en ze verveelde zichzelf al enorm. Opeens voelde ze haar mobieltje trillen waarna ze met trillende handen het witte toestel uit haar zak haalde. 'Kreng, waar hang je uit?' Had haar vader gestuurd. Ze drukte op de knop om haar mobiel te resetten en haalde haar simkaart eruit, waarna ze het in twee stukken brak. Haar vader kon haar nooit vinden, als ze in een ander land zat, maar toch voelde het onveilig met de mobiel te lopen. Ze sprak met zichzelf af dat wanneer ze in London aangekomen zou zijn, ze haar witte iPhone zou ruilen voor een goedkoper toestel, misschien een samsung galaxy s3 mini, dacht ze waarna ze haar boek uit de tas haalde en begon te lezen. Haar ogen schoten over de woorden. Weer een paar uur later voelde ze iemand die op haar schouder tikte. Ze keek naar de persoon en zag iemand van rond haar leeftijd. 'Kan ik hier zitten?' Vroeg hij waarna ze knikte. 'Jake.' Stelde hij zich voor. 'Rose.' Zei ze met een kleine glimlach. 'Waar ga je heen?' Vroeg hij aan haar. 'Ik ga in mijn eentje naar London om daar te gaan wonen. ' Zei ze tegen hem. 'En je ouders dan?' 'Daar ben ik juist voor op de vlucht. ' Zei ze zacht waarna hij haar verbaasd aankeek. 'Ik wil er liever niet over praten.' Zei ze zacht waarna ze haar shirtje uit haar tas pakte en het tegen het smerige raam legde, en met haar hoofd op het shirtje in slaap viel. Ze droomde over haar ouders, en zag weer voor zich hoe ze haar sloegen, en uitscholden tot ze in tranen uitbarstte, en er was niemand die er ook maar iets aan deed. Met een bezweet voorhoofd ontwaakte ze uit de droom en keek ze om zich heen, nog steeds zat de jongen naast haar, en ze keek hem aan. 'Vervelende droom?' Vroeg hij aan haar waarop ze knikte. 'Balen.' Zei hij waarna Rose knikte. Uiteindelijk wist hij haar aan het praten te krijgen, zelfs over haar gezinsomsandigheden. 'Dus daarom ben ik voor ze gevlucht.' Eindigde ze haar verhaal. 'Hebben ze je echt al 14 jaar van je leven verpest?' 'Oftewel mijn hele leven.' Zei ze zachtjes. 'Ben je pas 14?' Vroeg hij verbaasd waarna Rose knikte. 'Wow. Ik dacht dat je 16 was.' Bloosde hij. 'Hoe oud ben jij dan?' '15.' 'Oh, wow.' Zei ze lachend. 'Ja.' Grijnsde hij, waarna ze samen de rest van de reis samen aflegden.   |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
