Destiny
Ik was alleen. Ik was geen van jullie nog tegengekomen. Ik besloot maar op zoek te gaan naar jullie, in het speciaal naar jou. Jij bent altijd al een hele goede vriendin van mij geweest. De anderen die hier ook ergens rondliepen, had ik nog nooit van mijn leven gezien. Ik schrok op uit mijn leuke gedachten over onze kindertijd, ik hoorde een zacht gesnik. Dat snikken herkende ik uit duizenden. ''Destiny?'' vroeg ik voorzichtig aan het donker. Straks was het een of andere valstrik, was het een demoon of iets, die gedaantes van andere mensen aan kon nemen, om mij rustig te kunnen vermoordden... Maar dat getwijfel nam weg toen ik haar antwoord hoorde. ''Ben jij het, D?'' Ze heeft nog nooit mijn naam in een zin gebruikt, dit is zeker weten de echte Destiny. Ik vloog op haar af en omhelsde haar stevig. Ik drukte een kus op haar beide betraande wangen. ''We gaan de anderen zoeken en dan gaan we hier weg,'' fluisterde ik.

Chantal
Ik en Destiny gingen verder op zoek naar de overgebleven vreemdelingen in dit krot, niet wetend wie we tegen zouden komen. We hoorden een scherpe klik. Ik was op iets gaan staan en ik boog voorover om te kijken wat het was. Het was een knop, die ik nu ingedrukt had. Zouden er zo meteen scherpe messen uit de muur komen? Of zullen we gewoon rustig en heel erg pijnlijk vermoord worden door geesten die nu uit een open luik omhoog zouden vliegen? Maar er gebeurde niets. We waren ongedeerd gebleven. We zette onze zoektocht voort. We hadden nooit gedacht dat we jou als eerste zouden vinden. Toen we je voor het eerst zagen, was je het opgetutte modepopje. Nu was je slechts een hoopje ellende met krassen op je gezicht. Haar dat futloos over je gezicht viel, vastgeplakt op je vette huid. Je zat in een hoekje van een met bloed besmeurde kamer. Toen zag ik pas dat in je arm een hele diepe snee zat. Ik reikte jou mijn hand. Als je nog mooi was had je die vast en zeker afgewezen, nu pakte je hem dankbaar aan.

Anna
Met zijn drieën zochten we verder. We maakten ons het meeste zorgen om de kleine Anna. Zeker omdat dit het kleine zusje van Chantal is. Ze is nog heel jong en dus best kwetsbaar. Hopelijk is haar nog niets overkomen, het is zo'n lief meisje. Het was echt heel donker hier, we konden net zien waar we liepen, maar meer ook niet. Volgens mij liepen we net langs een opening in de muur, misschien wel een verlaten kamer. Er vloog een mes achter ons in de muur. Als we daar hadden blijven staan had één van ons het niet overleeft. Destiny verstijfde en bleef staan. ''Hoorde jullie dat ook?'' Nu draaiden Chantal en ik ons ook om. In de deuropening stond nu een klein meisje, met nog een mes in haar hand, klaar om aan te vallen. ''Chantie?'' De stem van kleine Anna vulde de ruimte. Het meisje vloog haar grote zus om haar nek. ''Ik was zo bang, dat ik ben gaan rondsnuffelen voor wat wapens om me eigen te beschermen, ik wou jullie geen pijn doen,'' zei ze met een snikkend stemmetje. ''Het komt allemaal goed lieverd,'' zei de geruststellende stem van Chantal.

Angel
Anna zat op de rug van Chantal. Ze probeerde Anna zich zo fijn mogelijk te laten voelen, door liedjes te zingen of verhaaltjes te vertellen. Af en toe zong Anna mee of ze maakte het verhaaltje af. Ik had nog nooit zo'n bezorgde zus gezien, die zoveel voor haar zusje deed. Dit was nou echte liefde. ''Help!'' Anna stopte met zingen. ''Wie was dat?'' klonk haar bibberende stem. Het klonk als Angel, ze had een lichte hese stem. Ik ging op het geluid af. Destiny kon me nog net vasthouden, anders was ik het gat in gestort. ''Help!'' klonk het weer. Het kwam van de andere kant van het gat vandaan. Ik liep er heen, daar hing jij. Ik wist niet hoe lang, maar je vriendelijke gezicht zag er nu moe en futloos uit. Snel hees ik je omhoog. Je viel direct op de houten vloer, van uitputting. Nadat we een tijdje op de grond gezeten hadden, stond ik op en reikte je mijn hand. ''We moeten echt verder, het is hier gevaarlijk. Ik neem aan dat jullie ook zo snel mogelijk weg willen?'


Charley
We moesten alleen jou en Terry nog vinden, dan waren we compleet en konden we de groepjes indelen. Dan konden we naar een uitgang zoeken. We liepen nog steeds door het donker. Er zat nergens een raam of een kier om zonlicht door te laten. We wisten niet eens of het nu nacht of dag was. Plots hoorde we een geschreeuw. Waarom gebeurde hier alleen maar nare dingen? Het kon alleen maar jouw stem of die van Terry wezen. Of natuurlijk een vreemdeling die hier is binnengedrongen. Ik drong me langs Chantal, ze stond voor me. Maar Destiny was me voor. Angel wou ook kijken, Destiny hield haar nog net tegen. ''Dit is niets voor kleine kinderen,'' zei ze met een hoge stem. Angel is 10 jaar en ik weet dat ze niet tegen enge dingen kan. Destiny schudde haar hoofd. ''Charley...'' Mompelt ze. Ik wist dat ze een zwak voor hem had. Voorzichtig schuifel ik dichter bij. Daar lag jij op de grond, met een mes in je buik. We moesten je nu opeten, we hadden geen keus. We hadden al dagen niet gegeten, dit was het enige dat echt eetbaar was. RIP Charley †

Terry
Nu alleen jij nog. Jij moest niet moeilijk te vinden zijn, jij verbergt je niet graag. Jij wil liever opvallen. Stiekem heb ik een oogje op je, toen we hier kwamen. Niemand wist dit, jij ook niet. Ik was heel geschrokken wat er net met Charley was gebeurt, wat was er nog van jou over? Angel hield mijn hand vast, ze is bang voor wat we nog meer tegen zouden komen. ''Deem?'' mijn koosnaampje. ''Terry?'' Verbaasd draaide ik me om. Daar stond jij dan. Snel maar zonder dat het er vreemd uitzag rende ik naar je toe. ''Ben je in orde?'' vroeg ik bezorgd. ''Ja ik mankeer gelukkig niks, zijn we nu compleet?'' zei hij, terwijl hij naar ons groepje keek. ''Nee, alleen Charley mist, maar... Die is er niet meer, we hebben hem dood gevonden,'' wist ik moeilijk uit te brengen.

Na het tragische verhaal over Charley te hebben verteld aan Terry, werden de groepjes ingedeeld. Ik ging met Terry, Destiny ging met Angel en Chantal samen met haar kleine zusje Anna. We vertrokken.

De rest van het verhaal heb ik al eens aan je verteld. Nee, nog niet? Bekijk dan Corpse Party inzending ronde 1 op de blog van Mellifluous.

RIP Terry †

Hiernaast kan je mijn tekening zien die ik voor de competitie heb gemaakt! Ik heb alleen de leden (na)getekend die nog leven, de doden heb ik er wel bijgeschreven.

Hopelijk ben ik door! Succes Sachiko met het nakijken van de andere inzendingen

Kusjes, Nina
aka Mellifluous