Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| verhaal #1 |
| heleujj, ik verveelde me laatst dus ik ging maar wat typen in Word en toen was dit verhaal eruit gekomen, dus niet te veel van verwachten. tips om het te verbeteren zijn altijd welkom! De bladeren onder mijn blote voeten knisperen. Mijn grijze jurk zit vol scheuren en mijn vettige rode haren vallen sluik over mijn schouders. Ik blijf aandachtig luisteren en duik bij elk geluid weg achter een boom. Langzaam sluip ik vooruit door het bos. Ik kan mijn vrijheid bijna ruiken, het is niet ver meer dat weet ik zeker. Dan hoor ik een vreselijke gil van een meisje, gevolgd door een knal. Ik krimp in elkaar. Ze zijn niet ver meer van me vandaan. Schichtig kijk ik om me heen op zoek naar een schuilplaats. Ik hoor de zware voetstappen van laarzen met ijzeren zolen steeds dichterbij komen. Boom, boom, boom, nog een boom. Verdomme! is hier nergens in dit stomme bos een rots of zo waar ik me achter kan verschuilen? Mijn hart bonkt in m'n keel. Er zit niks anders op dan rennen. Zo snel als mijn benen aankunnen ren ik een willekeurige richting op. De zware voetstappen volgen mij. Ze zijn sneller dan ik, het zal niet lang meer duren of ze hebben me ingehaald. Dan duwen twee handen me de bosjes in. Ik wil schreeuwen maar er wordt een hand tegen mijn mond aan gedrukt. Ik draai m'n hoofd om en kijk recht in de ogen van een meisje met felblauwe ogen, zwart krullend haar en met een diepe snee in haar wang. Haar gezicht staat ernstig. De zware voetstappen rennen voorbij. Ze wacht nog even voor de zekerheid of alle mannen weg zijn en laat me dan los. Voorzichtig ga ik staan. Als ik me om wil draaien om het mysterieuze meisje te bedanken maar ze is al weg. Vast op zoek naar haar eigen vrijheid. Als ze hopelijk niet gepakt word. Ik vervolg mijn zoektocht naar de uitgang van dit donkere bos. Net als ik al de moed bijna heb verloren en denk dat ik er nooit meer uit kom, draai ik mijn hoofd en wordt ik verblind door een groot fel licht. Daar is het! Het uitgang van dit bos, de ingang van mijn vrijheid! Ook al is het nog zo ver weg kan ik de vogels bijna horen fluiten, en de mensen horen zingen. Nog even en ik zal het verwarmende zonlicht weer op mijn huid voelen , wat ik nog het meest gemist heb. Met een grote glimlach op mijn gezicht en tranen van geluk in mijn ogen ren ik naar het licht toe. Vrij! Eindelijk vrij! is het enige wat ik nog kan denken. Bam! Een harde klap doet alle vreugde in mijn lijf veranderen in pijn. Ik zak in elkaar op de grond. Een woeste man staat over me heen gebogen. Mijn hoofd doet te veel zeer om me te verzetten. Het heeft trouwens toch geen zin meer. Het is nu klaar, over, uit. 'vieze heks' sist de man. 'Ha, dacht je nou echt te kunnen ontsnappen?' Sorry mama , ik heb mijn belofte aan jou niet kunnen nakomen. Is het laatste wat ik denk. Maar ik ben nu snel weer terug bij jou. Hou boven alvast een plaatsje voor me vrij. En ik sluit mijn ogen. |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
