Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
| Orpg :Destiny's found met dauntless |
Heej heej, ik wilde graag een orpg of verhaal schrijven en ik ben daarom met Dauntless een orpg begonnen. : Destiny's found. Ik wilde iets met fantasy en daardoor heeft Dauntless iets super gaafs bedacht! Het verhaal gaat over Sasha, nadat haar vader plotseling dood in het huis ligt, en niemand weet wat er is gebeurt, komt ze Rafaël tegen. Wat ze niet weet is dat hij een will-o-wisp is. Hij dwaalt al een paar eeuwen onzichtbaar over de wereld heen maar als hij zijn taak goed voltooid, zal hij eidelijk sterven en zijn rust vinden. Als taak heeft hij opgekregen Sasha te helpen met het vinden van haar lot. Sasha ontdekt dat ze speciale krachten heeft en dat niets is wat het lijkt. Wie heeft haar vader vermoord, hoe leert ze om gaan met haar nieuwe lot en zal het haar met behulp van Rafaël lukken om haar lot te vinden in haar leven? Lees hier de orpg!:
http://virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=397876&p=last Je kunt hier om het verhaal even te verkennen de eerste twee stukje alvast lezen om de personages te leren kennen: Ik liep buiten op straat. het was koud om me heen. Ik was vanochtend vergeten om een dikkere jas aan te trekken. Het was tenslotte al herfst. Ik hoopte dat mijn moeder niet weer een feest voor me had georganiseerd nu ik 19 werd. Ze vierden het altijd zo uitgebreid. Overal slingers, feestmutsen en van die saaie verjaardag muziek. ''Er is er een jarig Hoera Hoera'', kwam opzetten in mijn hoofd. Ik zuchtte. Daar had ik dus helemaal geen zin in. Mijn broer Martijn daarentegen, waardeerde het altijd wel. Hij probeerde er maar iets leuks van te maken. Ik stapte in een grote plas water waardoor mijn schoenen helemaal nat werden. ''Ja hoor ook dat nog!''. Vlak daarna reed er ook nog een auto langs. Een enorme plens water vloog in mijn gezicht. Ik keek de chauffeur boos na, maar die lachte me alleen maar uit. Toen ik niet oplette botste ik op tegen een andere jongen. Hij was best lang en had zwart haar en een smal gezicht. ''Hé! Kijk eens uit waar je...'', op dat moment besefte hij dat hij me herkende. Toen ik beter keek dacht ik na. ''Hee, jij bent Sasha toch?'', vroeg hij aan me terwijl hij tegen een prullenbak aan leunde. ''Ja dat klopt, maar wie ben jij?'', vroeg ik aan hem. ''Ik ben Jeremy, van de middelbare. We zaten samen in de 3e klas havo. Nu ik beter keek kon ik het me weer herinneren. ''Oh ja, jij was die jongen die voor me zat tijdens Eco en Duits!''. ''Ja inderdaad!'', zei hij. ''Jezus jij bent ook ouder geworden, ik weet nog dat je je haar roze had geverfd!'', hij glimlachte naar me. Mijn haar was van nature blond, maar ik had het inderdaad een keer geverfd. Natuurlijk was het flink mislukt. ''Ja dat klopt ja. Alleen ging ik maar weer naar blond het was niet helemaal mijn ding''. Hij staarde me even aan en zei toen: ''Nou dat viel wel mee hoor. Word jij niet binnenkort 19 of 20? Ik zou het niet meer weten''. ''19 Ja'', zei ik terwijl ik eigenlijk weg wilde lopen. ''Nou ja, leuk! Ik zie je vast nog wel een keer.''. We wisselden nummers uit, hij zwaaide nog eens naar me en toen was hij weer weg. Wat vreemd, ik kon me herinneren dat hij was verhuist na het 3e jaar. Misschien was hij wel weer terug gekomen. Ik liep verder door de regen, terug naar het huis wat nu van mijn ouders was. Ik was er al uit en Martijn was nu al 21. Toen ik aanbelde deed er niemand open. Ik belde nog eens en zag toen iemand achter de deur verschijnen. het was mijn moeder. Toen ze de deur open deed zag ik tranen in haar ogen staan. ''Mam, wat is er?'', vreg ik ongerust. In haar handen had ze de telefoon vast. Op het schermpje las ik 112 af. Rafaël was in al die jaren de tijd uit het oog verloren. Hoelang bevond hij zich al in de tussenwereld, twee eeuwen, drie misschien? In het begin vond hij het wel leuk, wat onzichtbaar op de aarde ronddolen, maar na een tijd ging het vervelen. Zo stil werd het wel eens tijd dat hij ook hier verdween, maar hij wist dat dat niet ging gebeuren. De dag dat hij stierf werd hij wakker als wisp. Er was hem uitgelegd dat hij ooit een opdracht zou krijgen, nadat hij over zijn daden in zijn vorige leven had kunnen nadenken. Wel hij had er over kunnen nadenken, die opdracht mocht wel eens komen. Het was op een frisse herfstochtend terwijl hij op een bankje in het park zat dat er aan hem een gedaante verscheen. Zij legde hem uit dat hij nog precies een kans kreeg. Hij zou terug een vaste gedaante krijgen en de opdracht krijgen om zich te ontfermen over ene Sasha Johnson, indien hij sloeg zou hij eindelijk echt sterven, faalde hij dan kon hij voor eeuwig ronddwalen. Wel zolang ze knap was vond Rafaël het helemaal niet zo erg om zich over haar te ontfermen. "Ok komt in orde" zei hij vol zelfvertrouwen. De gloeiende gedaante tikte op zijn voorhoofd en verdween toen. Een warme tinteling ging door zijn lichaam en plots was hij weer van vlees en bloed. Hij rekte zich uit. "Geweldig, ik heb me al lang niet meer zo levendig gevoeld." Iets verderop staarde een zwerven hem doodsbang aan. Wat vrij normaal was als je iemand uit het niets zag verschijnen. "Ook een goedemorgen." zei hij overdreven vriendelijk en ging toen op pad, op zoek naar deze Sasha Johnson. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich, toen hij ze weer opende was de wereld helemaal grijs. Op verschillende gekleurde draden na. Deze draden waren het lot van mensen. Er ontsprong een draad vanuit hem en hij wist waar die naar leidde, Sasha, want zij was waar zijn lot hem naar toe bracht. Hij liet alle lijnen verdwijnen om het wat overzichtelijker te maken en volgde deze tot hij aan een huis kwam. De lijn ging naar binnen. "Hier zal ze dus wel wonen" zei hij tegen zichzelf en probeerde naar binnen te kijken. Er was duidelijk heel wat kabaal en onrust binnenshuis en enkele seconde later schrok hij op van een sirene. Een ambulance stopte en hij werd aan de kant geduwd. Nog een keer checkte hij de lotslijn. Deze was niet gebroken, dus Sasha moest nog in leven zijn.   |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
