‘’Bo?, je moet…je moet… HELP!’’. In een snelle beweging schokte mijn hele lichaam omhoog. Het zweet liep over mijn voorhoofd heen, en mijn handen waren klam en trilden van de angst. Cindy? leefde ze nog? Ze was in gevaar! Maar, het was maar een droom. Gedesoriënteerd sprong ik op van de plek waar ik zat. Hé? hier was ik helemaal nog niet toen ik besloot een dutje te doen! De ruimte was veel groter en er zaten gaten in de muren. Mijn maag rommelde. Ik had al 2 dagen niet gegeten. Ik moest eten vinden. Ik liep richting de deur van de kamer, maar deze zat op slot. Op mijn hoofd druppelde een warme vloeistof. Ik hoopte dat het niet zou zijn wat ik dacht dat het was. Het stonk niet dus bleef er maar 1 duidelijke optie over. Bloed. Ik had al zo veel bloed gezien, maar dit was me nog nooit overkomen. Paniekerig probeerde ik de deurknop toch om te draaien. Hij gaf niet mee, dus probeerde ik het met een kruk. De deur vloog open en ik probeerde een weg naar boven te vinden. Op de grond zag ik een meisje liggen. ‘’Oh nee! Cindy!’’ Toen  ik beter keek of het haar echt was werd mijn vermoeden bevestigd. ‘’Cindy! Nee! Niet doen wat..wat is er gebeurd!’’. Ze lag op de grond middenin een plas bloed. Van achteren werd ik beetgegrepen door een koude hand.  Het was de hand van een meisje. ‘’Hihihi..HAHAHAH, hihihiii…..!’’, lachte ze maar. Dit kon niet! Ik was hier niet echt! Cindy kon niet dood zijn dat kon niet! En Ralf? ‘’Ralf?!’’, schreeuwde ik het uit en de tranen rolde over mijn gezicht. Ik zakte door mijn knieën heen op de grond toen het meisje ineens verdween.  Ik keek om me heen maar ik zag niemand. Ik voelde een klap op mijn achterhoofd toen het voor mijn ogeen zwart werd.

‘’Alvin! Er er is iets aan de hand met Cindy, ik voel het!’’, schreeuwde Nena naar me terwijl ik en Ralf stomverbaast naar haar  stonden te kijken. ‘’Rustig Neen, weet je waar ze is?’’, vroeg ik aan haar terwijl ze bijna hyperventilerend voor ons stond. ‘’Ze….ze zijn  hier’’, zegt Nena. ‘’Nou ja, Cindy is hier maar ik vang niets op van Bo’’, voegde ze er stotterend aan toe. ‘’Oké, wacht…maar…als Cindy hier is, is…ze een..een geest!’’ Op het moment dat ik dat zei drong het tot Ralf door dat Cindy echt dood was. Hij staarde in het niets richting de zwarte gang. Over zijn wang zag ik een traan rollen. ‘’Cindy?’’, hoorde ik over zijn lippen komen. Voor even was het stil tot Nena ineens iets opving. ‘’Ze zegt dat Bo, hier verderop is!’’, zei ze, wat Ralf weer deed op kijken. We hadden natuurlijk eerst gedacht dat het feit dat Nena geesten zag niet nuttig zou zijn. Maar nu ze ook met ze kon communiceren, wisten we al veel meer over het huis. De geest die Nena eerder had gezien had ons verteld wat we moesten doen om hier weg te komen. Het duistere meisje ‘’Sachiko’’ bevrijden uit haar gestoorde ziel. Snel rende we naar het einde van de gang. Ralf rende voor ons uit. Toen we verderop Bo naast het lichaam van Cindy op de grond zagen liggen.

 ‘’Bo!’’, schreeuwde Ralf naar haar. Bo leek niet te bewegen, maar ik zag nog nergens een geest wat betekende dat ze nog leefde. Ralf knielde naast haar neer en veegde de bloederige substantie van haar gezicht af. ‘’Bo, word wakker we moeten hier weg!’’. Op het moment dat we zagen dat Bo een van haar ogen opende, verscheen er achter ons een geraamte. Van een meisje. Het meisje wat ik 1 keer had gezien, en had gesproken. Sachiko. ineens was het doodstil. We hoorden haar lachen en er kwamen rare keelklanken uit haar keel. ‘’Jullie vriendin valt niet meer te redden! Jullie kunnen me niet bevrijden, daar is het al jaren te laat voor!’’, schreeuwde ze door de gang. ‘’Sachiko, je moet ons bevrijden’’, zei ik tegen haar waarna ze me met een woedende blik aanstaarde. ‘’meisje oh meisje, Nena is het niet?, dat had je 178 jaar geleden moeten vragen!, toen ik dacht dat jullie hier echt voor mij kwamen!’’, schreeuwde ze nu nog harder en kwader door de ruimte heen. Huh? Wat bedoelde ze? Ze was een geest. Misschien was ze hier wel achtergelaten en nooit meer opgehaald? ‘’Laat ons gaan!’’, schreeuwde Alvin naar haar terwijl hij voor mij en Ralf ging staan en mijn hand vast pakte. Er flitste groen licht om ons heen. We dachten dat we er aan gingen, maar toen we onze handen vastpakte en onze ogen openden lagen we met zijn allen op de grond van het klaslokaal waar we vandaan kwamen. ‘’Zijn we terug?’’, vroeg ik maar ik kreeg geen antwoord. ‘’Waarom zou Sachiko ons teruggestuurd hebben?’’, vroeg Ralf, maar niemand antwoordde. Iedereen was te blij, te blij dat het voorbij was. Bo was nu weer bij bewustzijn en Ralf gaf haar een knuffel. Het was net of hij haar wurgde, zo ongerust was hij over Bo geweest. Toen ik nadacht over het feit dat we onze handen samen in een kring hadden gehouden, begon het wat te dagen. ‘’Sachiko liet ons gaan, omdat ze ze zag dat we een waren’’, zei ik kortaf. Het klonk te gek voor woorden maar meer kon ik er niet van maken. We waren immers wel Cindy verloren. Maar het was voorbij. We keken elkaar aan, maar we wisten het zeker: We waren de enigen die het ooit overleefd hadden.