Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
| Schrijfwedstrijd Ronde 1 |
Gelotofobie ( angst voor andere mensen die lachen )
I N S A N E
Dokter, ik zal u vertellen wat me nou precies zo frustreert. Heeft u ooit eens gehoord van het woord Gelotofobie. Weet u wat het betekent? Ze zeggen dat ik er last van heb dokter. Ze maken me uit voor gek en lachen me uit. Lachen me uit... lachen....
Dat opgekropte gevoel wanneer ik het hoor, het bekruipt me toch telkens weer dokter. Elke lach, elke glimlach, elke kreet. Waarom ben ik zo bang voor een lach vraagt u mij?
Dat is een kwestie van inzicht, wat ik tegenwoordig verstop achter mijn masker van schaamte. Volgt u mij nog dokter, of bent u net als de rest al afgehaakt?
Een glimlach van een baby brengt elfjes tot leven, wist u dat? Ik houd van elfjes. Ze zijn zo mooi en vredig. Wist u dat ze in 1856 bewijs hadden gevonden voor hun bestaan?
Lacht u me nu uit dokter? Denkt u dat ik gek ben, net als mijn ouders en vrienden? Ze zeiden dat u dat niet zou doen hoor, dat u me zou helpen. Volgens mij bent u hetzelfde als alle anderen, maar dat maakt niet uit.
Dat laat maar weer eens zien hoe goed u bent in het ontduiken van de bewijslast. Dat is een drogreden weet u! Kunt u echt niet door mijn masker van schaamte heen breken? Nee zegt u, u begrijpt het niet? Laat ik het nu in uw taal uitleggen: Mensen lachen andere mensen uit dokter, mensen die helemaal niets verkeerd doen. Ben ik zo een persoon vraagt u zich af? Ja, dat klopt. Dat u dat wist te achterhalen valt me nog van u mee dokter.
Weet u, iedereen zegt dat een glimlach ook een teken kan zijn van blijdschap. Spreek mij er niet van. De enige blijdschap die ik ooit zal voelen is de blijdschap van een kleine jonge spreeuw die zijn eerste vlucht maakt. Waarom vergelijk ik blijdschap nu met een jonge spreeuw vraagt u? U bent echt niet slim weet u! Volgens mij hadden ze mij beter in uw schoenen kunnen zetten. Dus, gaat u mij nog helpen of niet? U wilt eerst een uitleg, zegt u! U bent wel veeleisend hoor!
Een jonge spreeuw kent geen glimlach, alleen een kreet. Wanneer hij valt. En ik val ook, al heel lang. Dan sla ik ook een kreet. Maar dan is de hulp al te laat. Ik zal nooit meer lachen. Lachen doet pijn. Lachen is iets wat ik niet kan dokter, en u moet mij helpen. Alstublieft?
extra info: Dit is natuurlijk een rare pov, en een hele rare manier van denken. Als je goed leest weet je dat de hoofdpersoon juist een hele slimme jongere is, en niet een gestoorde tiener. Jij bent haar dokter, en wij zijn het probleem. Aangezien deze angst geen oplossing kent in dit verhaaltje, eindigt het eigenlijk wel zielig. Maar je moet goede hersenen ebbben dit stukje te volgen hahahha. xx clairetie  |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
