|
Blog
|
Verhaal. |
1. Diep in de nacht liep ik samen met mijn broertje door het bos. Liep is het juiste woord er niet voor, zeg maar renden. We waren weggelopen die avond, weg van al onze problemen. Ik begin wel waar het allemaal begon. 'Mam, wat gaan jullie doen?', Riep ik vanaf boven. 'Oh, we gaan een avondje stappen', Antwoorde ze stug. 'Stappen? En wij dan?', Zei ik terwijl ik van de trap af liep. 'Jullie reden het toch zelf heus wel?' Ze keek me lachwekend aan. 'Eh, nee! Roy is pas vijf jaar en ik dertien! Ik kan heus wel voor mezelf zorgen, maar niet al gelijk de verantwoording voor Roy!' Ik keek haar nors aan. 'Honney, kom je zo?', Riep ze naar mijn vader. 'Hallo? Je negeert me ter plekken! Geef is antwoord!', Zei ik kwaad. Ik zetten een stap op de grond en keek haar aan. 'Hoe kan ik er goed antwoord opgeven', Begon haar zin. 'Jij blijft thuis en past op je broertje, en daar mee basta!' Ze pakte haar jas van de kapstok en trok hem aan. Mijn vader kwam aanlopen en trok ook zijn jas aan. 'Pap, zeg jij er is wat van! Vind jij het soms normaal dat ik op Roy moet passen de hele avond?', Zei ik met tranen in mijn ogen. Ik slikte even en sloeg een diepe zucht. 'Kindje je redt het heus wel', Zei hij terwijl hij over mijn hoofd aaide. 'Wij gaan, om een uur of twaalf zijn we er weer' Ze trok de deur open en samen liepen ze het tuinpad af. 'Oja', Zei ze en draaide zich om. 'Niet te vergeten, het telefoonnummer van je vader hangt op de koelkast. Doei schat!' Ze draaide zich weer om en liep richting de auto. Ik sloeg met een klap de deur dicht. 'Rot ouders! Ik hoop dat jullie neervallen en sterven!' Ik schrik van mijn eigen woorden. Was dat Maddy die altijd zo zoet was en naar iedereen luisterden? Ik liep met een opgeheven hoofd de woonkamer in. Roy zat op de grond met zijn speelgoed te spellen. Ik knielde neer bij hem en aaide over zijn bolle wangetjes. 'Het komt goed Roy, dat hoop ik teminste.' |