|
Blog
|
Verhaal 2. |
2. Ik laat me zakken op de bank. Ik gris de afstandsbieding van de tafel en zet de tv aan. Ik zucht even en kijk daarna naar het beeldscherm. Het was een uur geleden dat mijn ouders waren vertrokken. Het was stil in huis, ook al kraaide Roy van alles. Ik miste mijn ouders, ondanks ze zo waren. Het bleven mijn ouders. Daar kon ik niks aan veranderen. Ik zetten hem op Rtl4 om te kijken of daar iets leuks was. 'Kinderen van zeven en zes jaar weggelopen van huis', Luidde de nieuwslezer. Weglopen... Mmm..., dacht ik bij mezelf. 'Natuurlijk!', Zei ik terwijl ik om hoog sprong. Ik rende naar boven en pakte mijn tas. Ik gooide al mijn kleding erin en al mijn dierbare spullen. Ik pakte nog een tas uit de la en deed er dekens en kussens in. Ik stopten er ook nog wat knuffels en speelgoed van Roy in. Vlug ging ik weer naar beneden en pakte een koelbox uit het kastje. Ik deed er drie flesjes water in, brood, een reep chocola, een stuk kaas, wat beleg en een fles cola. Ook deed ik er nog wat bestek en borden in en wat fruithapjes van Roy. 'Roy we gaan een tripje maken', Zei ik toen ik de woonkamer binnen stapten. Hij begon te glimlachen en reek met zijn handen naar die van mij. Ik pakte hem bij zijn heupen en tilde hem op. Ik rende naar de voordeur met alle tassen. Ik zetten hem neer en pakte snel uit de hoek de kinderwagen. Net had ik nog even snel een afscheidsbrief geschreven. Het ging als volgt; Beste mam, en pap. Ik en Roy zijn weggegaan, vanwege het feit dat jullie ons niks boeien. Ik hou ziels veel van jullie, maar jullie niet van ons. Zo vat ik het immers op. Dikke kus onss Ik legde het op de trap neer. Ik tilde Roy op en zetten hem in de kinderwagen, onder de wagen stopten ik al de spullen. Ik deed vlug de deur open en reed snel met Roy naar buiten. Ik gooide de deur met een smak dicht en rende naar buiten. |