|
Blog
|
Eenzaamheid |
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Helvetica Neue'} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Helvetica Neue'; min-height: 15.0px} p.p3 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Helvetica Neue'; min-height: 14.0px} Is eenzaamheid iets om mijn schuldig over te voelen? Is het alleenstaande gevoel slechts een creatie op basis van mijn perceptie of is het een feit dat ik er echt alleen voor sta? Allemaal vragen die de laatste dagen door mijn hoofd dwalen.dat het de app die zorgde voorSinds de scheiding van mijn ouders ben ik in een klap enorm verandert. Ik downloade Tinder, the game of love without the fear off failing. En heb me daar op alle mogelijke manieren misdragen. De stempel ‘’slet’’ mag je gerust op mijn voorhoofd drukken, maar zo voelde ik mij niet. Ik ging op in de euforie van aandacht totdat ik op een gegeven moment besloot dat het klaar moest zijn. Want zonder de avonden vol drank en avonden voelde ik mij eenzaam en alleen.Tijd voor iets dat echt isNiet lang daarna besloot ik dat ik iets serieus nodig had. Ik had een persoon nodig om tot mijn thuis te benoemen. Al snel ontmoete ik Sam. Sam geef me een enorm veilig en fijn gevoel. Ik ben dan ook enorm gelukkig met hem. Voor Sam heb ik alles opgegeven. Zo zag ik de mensen uit mijn woonplaats steeds minder en was ik steeds vaker in zijn stad te vinden. Ik gaf alles op en graaf daarmee mijn eigen gat van eenzaamheid. Stenen dragenInmiddels woon ik officieel in zijn stad. We wonen samen maar ik kan hier nog steeds mijn eigen draai niet vinden. Ik voel me enorm eenzaam en weet niet hoe ik dit kan veranderen. De mensen die dicht bij mij staan steken mij een ‘’Je bent ontzettend sociaal, komt wel goed’’ woordje in mijn zak. Mijn zakken zitten vol met lieve woorden maar ze worden te zwaar. Ik draag ze mee maar zie ze meer als last dan als een verlichtend iets. Ligt het dan toch aan mij dat ik me zo eenzaam voel? |