Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| Tienermama? |
| Ook ik ben maar een meisje die als tiener door het leven gaat. Ik ben 18, ik heb vrienden en een relatie. Ik ga stappen op vrijdag avond en een borreltje kan er ook best in. Toch is mijn leven niet zoals die van iedereen.. Ik heb namelijk al een kindje. Ashley is haar naam en ik ben trots op haar! Ik krijg vaak te horen dat mensen mij een slet vinden, maar dan denk ik hé, jouw moeder heeft ook kinderen en zij is toch ook geen slet? Daarnaast weet ik zelf ook beter, ik was 16 toen ik ontmaagd werd, door die zelfde jongen ook zwanger geraakt. Verder heb ik nooit gemeenschap buiten een relatie om.. Ik lig niet wakker van wat andere mensen denken, je accepteert het of niet, en als je het niet doet, keep going on with your life, jij hoeft er niet voor te zorgen of mee te lopen.. Ik ben niet trots op het feit dat ik zo jong mama werd, maar wel trots op wat ik gecreëerd heb; een vrolijk lief meisje dat mijn hele leven weer goed maakt als ze ook maar eventjes naar mij lacht. Abortus heb ik nooit aan gedacht, nou ja, heel even, maar te bedenken dat ik een leven zou moeten stoppen? No way! Dan maar laten adopteren of er zelf voor zorgen, het hing volledig van af hoe me ouders zouden reageren. Gelukkig wilde ze alles doen om mij te helpen. Natuurlijk waren ze boos in het begin, maar toen de schrik gezonken was waren ze er blij mee en was de kleine helemaal welkom. Het mooiste moment in mijn zwangerschap waren de eerste schopjes, ik beleefde ze als belletjes die klapte in mijn buik en langzaam werden ze steeds sterker. Het doet je goed om het leven van je eigen kind te kunnen voelen en mee te kunnen maken. Op het moment van de 20 weken echo zagen we een heel klein baby-tje die rustig bewoog en af en toe lag te trappelen. Toen was het voor mij echt, het was echt mijn kindje. Toen we eenmaal wisten dat het een meisje zou worden konden we niet meer wachten om haar te zien. Ik was op 24 maart 2012 uitgerekend. Het wachten duurde lang, zeker nadat we die datum allang voor bij waren. Op 5 april moest ik ook naar het ziekenhuis, daar werd ik voor de laatste x gestript, en als de weeën dan nog niet op gang zouden komen dan moest ik de volgende ochtend bellen voor een afspraak met het ziekenhuis om mij te kunnen inleiden. Op vrijdag ochtend 6 april was ik alleen misselijk. Ik was op 6 uur al op, mijn moeder belde naar het ziekenhuis en die vermeldde dat wij gelijk terecht konden. Ik ging nog even douchen, pakte mijn ziekenhuis tas en we gingen op weg naar het ziekenhuis. Een maal daar bleek ik al 4 centimeter ontsluiting te hebben, maar ik heb geen weeën gevoeld. Ze hadden mijn vliezen gebroken, en we probeerde het toch nog even zonder infuus. Om 11:45 +/- liet ik een ruggenprik zetten. En dan om 14:18 na 1 uur en 10 minuten te moeten persen was Ashley geboren! Het mooiste moment in mijn leven. Mensen zeggen dat je de pijn vergeet na de bevalling.. Dat vind ik echt niet! Ik kan het nog steeds voelen! En ja, een bevalling doet zeer, maar daar moet je niet bang voor zijn, die ene dag dat je met pijn ligt (waar je medicatie voor kan krijgen) is echt niks, de rest van je leven kan je genieten van een mooi wondertje. Is mijn lichaam verpest? Ja, mijn buik is overladen met zwangerschap striemen, helaas gaan deze ook nooit meer weg. Ik heb een 2 littekens op mijn vulva, aangezien deze is geknipt tijdens de bevalling. Zoals sommige meiden zijn ze bang dat hun "gaatje" nooit meer goed komt, volgens mijn nieuwe vriend merkt hij bijna geen verschil tussen zijn exen en de mijne.. Natuurlijk word je lichaam niet meer zo mooi als hoe het was, je hebt hang vel op je buik, je benen kunnen breder zijn en vooral je heupen worden breder. Ik heb het over gehad voor mijn kleine meisje, ook al voel ik me niet fijn in mijn lichaam.. Mensen noemen mij wel eens een slechte moeder omdat ik nog uit ga. Ze vergeten alleen dat ook ik nog tiener ben, dat ook ik mijn sociale netwerken nog nodig heb, dat ik 1x in de hele week even tiener kan zijn. Mijn ouders passen op Ashley, Ashley slaapt daar en ik hoef er s'ochtends dan even niet uit. Dit hebben mijn ouders en ik besloten, omdat de kans groot is dat als ik jaar of 40 ik depressief word omdat ik niet heb gedaan wat ik moest doen als tiener zijnde. Iets wat mijn tante ook is overkomen, en die is alles kwijt geraakt. Ik weet dat ik geen slechte moeder ben, ik hoor het van veel mensen, mensen die zien dat er een jong moedertje is geboren in mij. vragen zijn nog steeds altijd welkom  |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
