Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Apostasy and Cerdenda

Account verwijderd

schreef:
Een ORPG van mij en Forever21.

Celeste Moreau is een jongedame van tweeëntwintig jaar oud. Voor het grootste deel van haar leven was ze eigenlijk best normaal. Ze was niet speciaal, sprong nergens uit, maar ze was ook nergens slecht in. Datzelfde gold altijd voor haar leven. Haar leven was niet speciaal. Het was een soort eentonige lijn. Er gebeurde haar geen echt slechte dingen, maar ook geen echt goede dingen. Tot haar achttiende verjaardag bleef dat zo. Op haar achttiende verjaardag kwam echter de enorme drang om een tatoeage te zetten. Ze kon aan niets anders meer denken, ze moest en zou een tatoeage zetten, meteen die dag nog. En zo geschiedde het, de tatoeage werd tussen haar schouderbladen gezet en de drang verdween. Wist zij veel dat dat haar leven zou veranderen.
Haar leven werd een aaneenschakeling van goede en slechte momenten, de eentonigheid volledig verdwenen. Sinds zij overgestapt is van Apostasy naar Cerdenda, kent haar leven vooral goede momenten. Haar tijd bij Apostasy vergeet ze liever, het was geen tijd om trots op te zijn. Maar de constante pijn en het constante lijden had haar zo gefrustreerd en boos gemaakt, dat ze in eerste instantie wel voor Apostasy koos. Tegenwoordig gaat het beter, ze heeft meer controle over de pijn en de pure frustratie is verdwenen. Ze is niet langer geïrriteerd, niet langer boos op alles en iedereen. Tegenwoordig zou je haar vriendelijk kunnen noemen, hoewel haar korte lontje altijd zal blijven bestaan.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Leya Price is een pittige jongedame van vierentwintig. Ze heeft zo haar mentale en fysische littekens, die haar maken tot wie ze is. Op haar twaalfde verjaardag heeft ze moeten toekijken hoe haar moeder op brute wijze werd vermoord. Sindsdien heeft ze altijd haat gekoesterd tegenover deze moordenaars, deze mensen die haar moeder van het leven hadden beroofd. En waarom hadden ze haar moeder van het leven beroofd? Enkel en alleen omdat ze bang waren, bang waren voor het onbekende. Bang voor wat Leya en haar moeder eigenlijk zijn en kunnen. Leya is vast beraden om macht te verwerven en deze mensen volledig aan hun eind te helpen. En laat dit nu net het doel zijn dat Apostasy heeft. Apostasy is gemaakt voor wezens zoals Leya. Wezens die smachten naar macht en wiens emoties enkel uit haat bestaan. Ze kan zich dan ook niet voorstellen hoe het zou zijn in Credenda, het zou totaal geen leven voor haar zijn. Leya zal altijd een Apostasy zijn, tot haar dood. Het lijkt een slecht en eenzaam bestaan maar Leya zal pas rust vinden als ze eindelijk, eindelijk, wraak heeft genomen.

Account verwijderd

schreef:
Het leven in Cerdenda was zo veel gemakkelijker, zo veel vrolijker. Het eerste wat ze zag toen ze wakker werd, was de vrolijke grijns van Dane. De altijd vrolijke en positieve Dane. Dane zou waarschijnlijk de perfecte aanvulling op haar zijn. Het was spijtig dat ze niet van hem hield. Celeste sliep heus niet met iedereen, maar Dane mocht ze graag. Ze sloeg haar kussen tegen zijn hoofd en kroop toen onder de dekens uit, er zou ongetwijfeld iets te doen zijn. Haar gave paste totaal niet bij de rest hier, ze kon niemand genezen, ze kon niemand helpen, maar ze werd wel geaccepteerd. Dane floot naar haar.
'Je bent echt een sukkel, Dane.' mopperde ze. Ze zocht haar kleren bij elkaar en kleedde haarzelf aan. Soms miste ze de luxe die ze hiervoor gehad had. Het was niet zo lang geleden dat ze bij haar ouders gewoon had, dat er elke dag voor haar gekookt werd en dat ze meer kleren had dan ze in een maand kon dragen. Toen was alles nog zo gemakkelijk geweest, maar toen had ze nog niet geweten dat alles zo zou veranderen. Haar vingers gleden onbewust even over haar schouder naar haar rug. Ze had er nu geen last van, maar het zou ongetwijfeld weer gaan branden vandaag. Elke keer dat er iets gebeurde waarbij ze zicht bedreigd, vernederd of vervelend voelde, begon te te branden. Een zucht gleed over haar lippen. Waarom kon ze nu geen simpele gave hebben zoals Dane? Ze keek even naar de man in haar bed, hij was in staat emoties te beïnvloeden. Waarschijnlijk was dat wat ze zo leuk aan hem vond, hij maakte een einde aan haar pijn.
'Daar dacht je gisteravond anders over.' ze schoot in de lach. Dane had gelijk, ze vond hem geen sukkel. Ze schudde haar hoofd en verliet de tent waar ze in sliep toen. Ze liet Dane achter, hij kon zijn weg wel vinden in haar tent. Ze begroette de enkelingen die al buiten waren. Ze zag niemand van Apostasy, waarschijnlijk waren ze weer iets aan het plannen en moesten zij hun rotzooi weer opruimen. Het was altijd hetzelfde. Tot een half jaar geleden was zij daar nog een deel van geweest, toen had ze er nog niet zo slecht over gedacht. Nu was dat wel anders. Er vielen zo veel doden, zij had er ook een hoop veroorzaakt. Op een dag was het genoeg geweest, ze was vertrokken. Hoewel Cerdenda en Apostasy in één kamp woonden, was er een duidelijk scheiding. Ze vroegen haar nooit wat, het kwam regelmatig voor dat mensen overstapten naar de andere kant. Zelfs de mensen waar ze veel mee omgegaan was, zeiden nooit meer iets tegen haar. In het begin was dat pijnlijk geweest, maar nu had ze er vrede mee. Ze wilden niet meer met haar praten, er viel niets aan te doen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De koude ochtend bries streelde Leya's blote armen. Een koude rilling kroop over haar lichaam maar Leya liet zichzelf niet afleiden. Ze was in opperste concentratie, haar ogen gesloten. Haar borstkas ging rustig op en neer, haar ademhaling was stabiel. Er ontstond een leegte in haar hoofd. In één simpele maar krachtige beweging stootte ze haar handen naar voren. Meteen opende ze haar ogen om te aanschouwen wat ze zojuist had gecreëerd. Voor haar neus stond een levensechte vleesetende plant. Het was de grootste die ze ooit gecreëerd had. In al zijn glorie zag de plant er prachtig en sterk uit, precies een weerspiegeling van Leya zelf. Er ontstond een kleine glimlach van voldoening op haar gezicht, die snel weer verdween toen de vleesetende plant zijn tanden naar haar ontblootte. Er ontstond een luide grom uit de bek van de vleesetende plant. Een grom die leek op de grom van een leeuw. Een leeuw...Herinneringen schoten haar te binnen. Haar vingers die de leeuwen tatoeage zachtjes streelde. Leya's gedachten werden ontbroken door weer een luide grom. Ze schudde haar hoofd om de herinneringen weg te duwen en zette kleine gecontroleerde stappen richting de plant. "Rustig maar jongen," fluisterde ze zachtjes. "Het komt allemaal goed, ik heb je nu niet nodig maar ik ga je nog zeker wel een keer nodig hebben." En in een snelle beweging had ze de plant weer veranderd in de aarde die het ooit was. Met een diepe zucht liet ze zich op de grond zakken, starend naar de nietszeggende aarde voor haar. Haar moeder zou trots op haar geweest zijn, haar moeder had jarenlang geoefend om een volwaardige vleesetende plant zoals deze te creëren. Echter was het haar nog nooit gelukt. Nu het Leya wel gelukt was zou ze trots op haar zijn. Denk maar aan alle mogelijkheden die ze had met deze plant. Ze kon de plant inzetten als verdediging, ze kon de plant gebruiken in de aanval. Weliswaar zou ze nog meer moeten oefenen om het creatieproces sneller te laten gaan maar dat zou haar wel lukken. Deze plant zou een goede aanvulling zijn tot de plannen van Apostasy.
Een krakend geluid rukte Leya weg uit haar gedachten. Ze voelde de aanwezigheid van een ander wezen. Echter kon ze niet onderscheiden wat het precies was. Het was een tijdje stil, wat Leya als aanleiding nam om op te staan.
Een windvlaag gaf haar kippenvel en terwijl ze zich probeerde te oriënteren op wat er gebeurde, stond er al iemand voor haar. Met een brede grijns keek de roodharige haar aan. "Hier ben je dus, ik heb je al de hele dag lopen zoeken."

Account verwijderd

schreef:
Het was in Cerdenda gebruikelijk dat al het voedsel verzameld werd. Hier had iedereen zo zijn taak, waardoor niemand honger hoefde te lijden. Dat was bij Apostasy wel anders geweest, ze zat nog steeds niet op haar normale gewicht. Zij weigerde haar gave te gebruiken, waardoor ze maar al te vaak last had gehad van honger. Ze hield er niet van zwak te zijn, maar dat was ze wel. Het ging steeds beter, maar ze was er nog lang niet. De pijn zou ze altijd houden, dat stond vast. Het voelde alsof de huid van haar lichaam getrokken werd. Hier dwongen ze haar er niet toe, ze verlangden niet van haar dat ze de pijn expres opriep. Hier was ze meer op haar plaats.
'Hé lieverd. Hoe voel je je vandaag?' Loraine keek met een glimlach naar haar. Loraine was de oudste en dus wijste vrouw die ze hadden, zij had de leiding over het eten.
'Ik voel me prima. Maar ik was net nog bij Dane, dus ik vertrouw er niet volledig op dat dat ook mijn eigen gevoel is.' gaf ze toe. Dane hielp haar graag, dat wist ze wel. Als ze haar geduld verloor, als ze verdrietig werd, als ze gefrustreerd of boos werd, Dane was er altijd snel bij om haar gevoel te veranderen. Het zag er vast stom uit, dat ze het ene moment nog ontzettend boos was en het volgende moment stond te lachen. Het was ook niet altijd even leuk, maar ze was Dane altijd dankbaar voor wat hij deed. Hij had zich vanaf het begin af aan al over haar ontfermd. Ze waren goede vrienden. Met wat extraatjes. Maar dat moest kunnen, toch? Dane was niet goed in alleen zijn en zij ook niet.
Ze nam het eten dat Loraine voor haar bij elkaar gezocht had aan en glimlachte dankbaar naar de vrouw, ze mocht Loraine graag. Ze mocht iedereen hier graag, er waren heel weinig problemen in Cerdena. Ze nam plaats op een afgezaagde boom en at wat Loraine haar gegeven had. Culinaire hoogstandjes hoefden ze niet te verwachten, maar daar was ze ondertussen wel aan gewend. Haar ouders waren overigens ook niet de beste koks geweest, dus ze was er niet enorm op achteruit gegaan. Ze beet een stuk uit haar appel en wiebelde met haar benen. Ze leefden allemaal in hetzelfde kamp, maar op een of andere manier was het leven aan de andere kant zo anders. Ze zou wensen dat er mensen met haar mee gegaan waren, maar dat was niet gebeurd. De enkele vrienden die ze gemaakt had, waren ingesteld op haat en verderf.
Verderop zag hij een man en een vrouw hun tent uit lopen. Een glimlach sierde haar lippen toen ze opmerkte dat ze hand in hand liepen. Hier mochten ze van elkaar houden, hier mochten ze het openlijk laten zien. Het maakte niet uit van wie je hield, het werd altijd geaccepteerd. Ze hield van liefde, dat had ze altijd gedaan. Ze hield van mensen. Ze kon van iedereen houden, ze had ook al van zo veel verschillende mensen gehouden in haar leven. Tot nu toe was Dane de enige die bij haar gebleven was. Ze was niet verliefd op Dane, maar ze hield wel van hem.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het was een zomerse dag, kleine zweetdruppeltjes liepen langs Leya's arm naar beneden. Het weer was benauwend, op dit moment haatte ze het om in een tropisch gebied te leven. De hitte deed haar denken aan de dag dat Lorraine zich bij Apostasy aansloot. Het was precies zo'n dag als vandaag, misschien wel heter. Ze kon zich de overweldigende hitte nog zo goed herinneren. Het hele kamp was die dag nog moe van de aanslag die ze de nacht ervoor hadden gepleegd. Een van de ergste aanslagen. Het was een heldere nacht, de sterren schenen fel en de maan stond hoog aan de hemel, niemand had daar rekening mee gehouden. Leya zag de gezichten weer voor zich. De heldere maneschijn maakte de angst duidelijk zichtbaar op hun onschuldige gezichten. Ze had niet vaak spijt gehad van haar daden maar die nacht overviel het gevoel van spijt haar om de haverklap. Het was een vreselijk gevoel en ze kon er nooit aan wennen, elke keer weer moest ze het gezicht zien van haar slachtoffer. Ze had ook nooit zo'n stom plan moeten bedenken. De hele aanslag was haar idee en al de doden die waren gevallen stonden op haar naam. Het was tenslotte háár plan. Maar wist zij veel dat het zo uit de hand zou lopen. Maar was dat nou niet juist wat ze wilde van haar in Apostasy? Ze waren tenslotte allemaal erg trots op haar. Ze had zelfs een hogere rang toegewezen gekregen. Ze had meer macht gekregen en de meesten keken naar haar op en dat is iets waar ze naar verlangde toch?
Er rolde een geërgerde zucht over Leya's lippen, ze moest stoppen met piekeren. Lorraine, die geruisloos naast haar liep, merkte het meteen op. De roodharige keek haar vragend aan. "A penny for your thoughts?" zei ze met een glimlach.
Lorraine was altijd al zo charismatisch geweest. Vanaf de dag dat ze zich aansloot bij Apostasy had ze al een groep aanbidders achter haar aan. Er was iets aan Lorraine wat intimiderend was maar toch aantrekkelijk. Iedereen kijkt naar haar op en ziet haar als de perfecte leider. Er was niks aan haar wat je maar enige twijfel gaf. Als je naar Lorraine kijkt zie je een sterke vrouw, een vrouw die weet waar ze voor staat en daar voor vecht.
"Nee het is niks bijzonders. Ik dacht gewoon aan vanavond," antwoordde Leya, haar blik op het pad voor hun gericht. Het kamp kwam al steeds dichterbij. Iedereen was al in rep in roer, allemaal bezig met de voorbereidingen voor vanavond. Ze leken allemaal erg vrolijk alsof ze geen problemen meer hadden. Het leek wel of hun drang naar macht en wraak was uitgeblust. "Je moet je niet zo'n zorgen maken, ik zie het aan je Ley. We gaan vanavond gewoon lol hebben. Dat hebben we allang niet meer gehad." Lorraine gaf Leya een kleine stootje tegen haar arm. "Kom op, bewaar die zorgen maar voor morgen." Leya zuchtte zachtjes. "Ik maak me nooit zorgen." Het was maar goed dat de schaduw van de bomen haar gezicht konden verhullen.

Account verwijderd

schreef:
'Vanavond gaat een zware avond worden.' Oliver ging naast haar op de boomstronk zitten. Het was drukker geworden, je kon de andere kant horen. Ze knikte, vanavond ging een zware avond worden. En er was niets dat ze kon doen, ze kon het niet langer aan om mensen van hun leven te beroven. Zelfs als ze vijf mensen kon redden voor de dood van één, kreeg ze het niet meer voor elkaar. Als ze het beest gewoon zijn gang liet gaan, zou hij het wel kunnen. Haar wil was echter te sterk als het ging om moord. Ze kon hem haar wil opleggen, maar dat deed ze meestal niet. In Apostasy had ze hem nooit haar wil opgelegd, ze was de ultieme moordmachine. Ze wist dat ze dat was. Maar met die macht kwam een pijn die ze niet langer elke dag opnieuw kon dragen. Het was alweer dagen geleden dat het zich van haar losgemaakt had. Het had geen schade aangericht, ze liet het niet toe.
'Ik vind je haar leuk zo.' complimenteerde ze de man. Ze wilde het niet hebben over vanavond. Ze zouden verplicht zijn de troep achter de rest op te ruimen, al die doden maakten haar misselijk. Ze kon zich niet voorstellen dat ze er een tijd lang niets om gegeven had. Ze schudde de gedachtes uit haar hoofd, ze wilde er niet meer aan denken. Ze focuste zich op zijn haar, hij had het langer laten groeien. Het hing nu tot net iets onder zijn kin en zo nu en dan krulde het een beetje. Even liet ze haar vingers door zijn blonde haren gaan, waarna ze zachtjes lachte.
'Misschien is het een goed plan als je vanavond bij Dane in de buurt blijft. Ik weet dat de vorige keer geen feest voor je was.' Oliver keek ietwat bezorgd naar haar, waardoor ze direct weer serieus werd. Ze knikte. Ze kon geen sterke emoties aan. Geen negatieve emoties. De laatste keer was een heus drama geweest, ze had niet meer kunnen lopen van de pijn. Oliver had haar opgehaald, waarna ze meteen naar Dane gebracht was. Het viel niet te genezen, er was geen pijnstiller tegenop gewassen.
'Ik ga even wandelen.' mompelde ze. Ze glimlachte nog even naar Oliver en sprong toen van de boomstronk, waarna ze omkeerde en het bos in liep. Het was vreemd dat ze zich tegenwoordig onveilig voelde. Ze kon zich prima verdedigen. Het zou even pijn doen, maar ze hoefde niet bang te zijn dat iemand haar zou overmeesteren. Het leeuwachtige wezen was immens. Het was groter en breder dan een leeuw was, maar het had dezelfde kop. Het beest was langer dan zij was, maar dat zei niet zo heel veel. Helaas was Celeste niet gezegend met hele lange benen. Ze kwam misschien net aan de 1 meter 65. Ze liep langs de verschillende bomen op en stopte pas toen ze een kleine open plek vond. Het was warm vandaag, maar ze zat alsnog graag in de zon. Ze liet zich op het zachte gras zakken en sloot haar ogen, genietend van de warme zon.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Lorraine liep voor Leya uit, het kamp in. Meteen was haar aandacht voor Leya weg. Max en Alex stormde al op haar af en bestookte haar met verschillende vragen over vanavond. De wind blies Lorraine's perfecte rode haar naar achteren, het leek wel alsof alles haar altijd meezat. Zelfs de natuur.
Maar natuurlijk wist Leya wel anders. Leya kende kanten van Lorraine die de rest van Apostasy niet kenden. Nooit hoefde ze te vechten voor de aandacht van Lorraine, ze wist toch wel dat zij weer terug bij haar kwam. Het was alsof ze elkaar nodig hadden en elkaar aanvulde waar het nodig was. Lorraine kon de rust vinden die Leya soms miste. Leya kon zichzelf soms zo laten gaan in haar emoties. Als ze er eenmaal in verstrikt was geraakt kon ze er moeilijk weer uit komen. Het was als een soort draaikolk waarin ze steeds verder verdween in de duisternis. Maar elke keer was Lorraine degene die haar ervan kon weerhouden helemaal door te draaien. Lorraine wist waar ze mee bezig was, haar haat en woede was groot. Haar negatieve emoties duidelijk aanwezig. Maar op de een of andere manier wist zij deze emoties onder controle te houden en deze in juiste doses te laten uiten. Dat was eigenlijk maar goed ook, in verband met de gave die Lorraine bezit.
Leya liet zichzelf zakken op de warme aarde en ging in kleermakerszit zitten. Ze liet haar handen door de grassprieten gaan. Op deze manier kon ze altijd ontspanning vinden. De natuur was haar ontspanning. Vroeger had haar moeder haar altijd geleerd om terug te keren naar de natuur als ze zich zwak voelde. De natuur gaf haar de kracht die ze nodig had. Veel mensen zagen hun gaven als een soort vloek. Maar dat had zij nooit zo gezien. Ze had het gezien als iets dat bij haar hoorde, wat haar maakt tot wie ze is. Voor haar gevoel is het er ook altijd al geweest. De natuur was altijd één met haar. De bomen, de planten, de bloemen, ze praatten tegen haar. Ze kon ze voelen en echt doorgronden, gebruiken en besturen.
"Wat zit je daar nou weer met het gras te spelen. Heb je niks beters te doen?" Leya keek op van een zware stem die ze opeens hoorde, een stem die ze uit duizenden zou kunnen herkennen. Meteen stond ze op. Ze haatte het om op de grond te zitten terwijl er iemand op haar neer keek, letterlijk. Nog steeds was ze lang niet even groot als de man die voor haar stond. Maar dat was niemand. Seth's horens staken boven iedereen uit. En alsof dat nog niet genoeg was, was hij al zo'n 2 meter lang, inclusief een spiermassa van een stier. De meesten waren bang voor hem, behalve Leya natuurlijk. Althans ze liet het nooit merken.
"Ik speel liever met het gras dan dat ik speel met rode doeken," antwoordde Leya met een kleine grijns op haar gezicht. Ze wist dondergoed hoe erg hij het haatte als hij alleen maar aan rode doeken dacht. Het maakte hem wild, als een echte stier. Zijn houding veranderde dan ook meteen, hij snoof en kneep zijn ogen tot spleetjes. "Zo lang je dat maar onthoudt, Price." Ze haatte het als iemand haar bij haar achternaam noemde. Het klonk denigrerend, ze kon het niet helpen. "Tuurlijk, want wie wil er nou problemen met zo'n beest als jij?" Leya's stem klonk uitdagend, ze wist dat hij er op in zou gaan. "Nou, een paar nachten gelden vond je die problemen die je met mij had nog niet zo erg," zei Seth met een grijns. Zijn horens roteerde ietwat naar voren, als een teken dat hij dit gesprek wel héél interessant vond.
"Zolang je jezelf dat maar wijs maakt," antwoordde Leya waarna ze zich van hem wegdraaide en het kamp weer uitliep. Achter haar dacht ze een lage grom te horen.

Account verwijderd

schreef:
Haar leven zou zo gemakkelijk zijn als het elke dag zo rustig was als vandaag. Ze had nog geen seconde het gevoel gehad dat de huid van haar lichaam getrokken werd. De invloed die Dane op haar uitoefende, was ondertussen ook verdwenen. Misschien was vandaag de dag dat ze zich niet op bedreigd voelde op een of andere manier. Hier was dat zo gemakkelijk, er was een constante spanning. Als iedereen nu gewoon bij Cerdenda hoorde, zouden ze dat probleem niet meer hebben. Een geërgerde zucht gleed over haar lippen, ze wilde zo graag vertrekken. Ze wilde zo graag het hele kamp achter haar laten en nooit meer terugkijken. Helaas was dat onmogelijk. Ze trok wat gras uit de grond en keek naar de groene sprietjes tussen haar vingers, hoe lang zou het nog duren voor Apostasy zelfs dit mooie stukje land aan zou tasten? Ze duwde haar kaken op elkaar, hoe was het mogelijk dat ze nu zo'n grondige hekel had aan de mensen die ooit ook haar mensen waren?
Toen het schreeuwen begon, was ze compleet in de war. De eerste paar seconden deed ze helemaal niets, keek ze verward naar de kant van het geschreeuw. Niet veel later drong het geluid van een vliegtuig ook haar oren binnen en het kostte haar waarschijnlijk nog twee seconden om uit te vogelen wat er aan de hand was. Pure paniek schoot door haar lichaam, vergezeld met de eeuwige pijn. Nu was echter niet de tijd daarop te letten, als ze het nu zou begeven, zou ze het niet overleven. Ze duwde haarzelf overeind, dwong haarzelf te rennen. Met elke beweging die ze maakte, schoten de pijnscheuten door haar lichaam. Haar gezicht vertrok en ze voelde zelfs dat de tranen over haar wangen begonnen te stromen, maar ze stopte niet met rennen. Niet tot ze iets gevonden had om te schuilen. Ze geloofde niet in God, maar ze kon alleen maar bidden dat haar redding snel zou komen. Haar gebeden werden gehoord. Honderd meter verderop zag ze een betonnen blok, een bunker waarschijnlijk. Ze trok de deur open en gooide haarzelf naar binnen, waarna ze met een doffe klap op de harde aarde terecht kwam. De pijn was niet te vergelijken met de pijn die vanuit haar rug door haar lichaam schoot. Ze kon het licht al zien, maar het wezen was er nog niet. Ze dwong haarzelf overeind te komen, om met haar rug tegen de koude muur te gaan zitten. Nu begreep ze weer waarom ze altijd gefrustreerd en boos was. Ze wilde met haar hoofd tegen de muur bonken, haarzelf haar bewustheid ontnemen. Ze duwde haar vingers tegen de tatoeage, hoewel ze wist dat dat geen zin had. Ineengedoken zat ze tegen de muur, wachtend tot de pijn enigszins af zou nemen. De paniek bleef, de pijn dus ook. Ze sloeg tegen de betonnen muur, waarna ze vloekte. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze zich afvroeg of het misschien beter was als ze er een einde aan maakte, ze wist niet hoe lang ze de pijn nog aankon. Ze wilde zo vaak opgeven, maar dan kwam Dane weer en lapte hij haar op. Het cirkeltje ging rond en rond en rond.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Met een kleine grijns van voldoening liep ze verder het bos in, weg van het kamp. Ze wist precies hoe ze iedereen op de kast moest jagen en 9 van de 10 keer lukte het ook, zoals nu dus ook bij Seth. Arme Seth, dacht ze. Van de buitenkant zag hij eruit als de ultieme vechtmachine. Altijd als ze aan het trainen waren en iedereen had een tegenstander uitgekozen, bleef Seth alleen over. Niemand durfde tegen hem op. Aan de ene kant zag het er wel sneu uit, alsof hij eenzaam was maar natuurlijk was dat niet zo, het gaf hem juist een soort status. En natuurlijk was Leya degene die hem wilde beroven van zijn status. Ze hield van dat soort leedvermaak. Dus had ze Seth uitgenodigd voor gevecht, degene die het eerste langer dan 10 seconden op de grond lag, of degene die het eerste opgaf, had verloren. In het gevecht was het toegestaan om gebruik te maken van je gaven. Bij Seth zou het namelijk ook erg moeilijk geweest zijn om zijn gave niet te gebruiken. Hij was gemuteerd en dat kon je niet zomaar negeren, ten alle tijden staken zijn horens ver boven iedereen uit. Maar daar deinsde Leya niet voor uit de weg. In tegendeel, het gaf haar meer doorzettingsvermogen om het gevecht juist te winnen. Iedereen in het kamp had haar echter voor gek verklaard want zeg nou zelf wat moet een plantenmeisje tegen een gespierde stier? Leya had het tegendeel bewezen. Ze had hem gevloerd, niet met haar lichamelijke kracht maar met haar slimme tactieken. De voldoening die ze voelde na het gevecht, de trots, de macht, het was overweldigend. Heerlijk had ze het gevonden.
Sindsdien had Seth een soort respect voor haar gekregen. Tijdens het plannen en het uitvoeren van aanslagen wist ze dat ze op hem kon rekenen. En op andere gebieden hadden ze vaak ook veel aan elkaar. Net zoals dat ze veel aan Lorraine had eigenlijk maar dan op een andere manier.
Langzamerhand begon Leya te wennen aan de overweldigende hitte. Echter kon ze het elke keer weer niet aanzien hoe een plant of een bloem helemaal was verschrompeld door het gebrek aan water. Het was gek eigenlijk hoe de dood van een plant haar meer deed dan de dood van een mens.
Eerst had ze het niet opgemerkt maar langzamerhand drong het haar binnen. Het overweldigende geluid van een vliegtuig dat over hun land raasde. Ze keek verward om zich heen met moeite probeerde ze zich te oriënteren op haar omgeving. Nu drong ook het vreselijke geschreeuw tot haar door. Het kwam van alle kanten. Zonder na te denken en als in een reflex begon ze te rennen. Adrenaline schoot door haar lichaam, ze moest hier weg. Maar waarheen?
Er bleek geen einde meer te komen aan de stappen die ze zetten en alles wat ze kon zien waren bomen, gras en struiken. Totdat ze in de verte een soort grijs blok zag staan. Het moest wel een bunker zijn, ze had ze wel eens vaker gezien.
Zonder na te denken trok ze de zware deur van de bunker open en sprong ze naar binnen. Het was pikkedonker, ze kon geen hand voor ogen zien. En toch voelde ze een aanwezigheid, maar ze wist niet precies waarvan.

Account verwijderd

schreef:
Het begon altijd bij haar tatoeage. De diverse lichtstralen brandde door haar huid, alsof ze van binnen in vuur en vlam stond. De lijnen die normaal zo zwart waren, begonnen te stralen. Daarna volgde langzaam de rest van haar huid, maar dat was slechts een lichte gloed. Voor nu bleef het slechts bij de tatoeage, haar paniek escaleerde niet in nog meer paniek. Ze wilde dan ook vooral niet nadenken, wetende dat ze in paniek zou raken als ze zich bedacht wat er allemaal gebeurd kon zijn. Dat moest ze niet doen, ze had er altijd al het handje van gehad om direct met hele doemscenario's te komen. Ze deed het niet expres, ze voelde een stuk intenser dan normale mensen deden. Dat was nog een geweldige toevoeging aan haar gave, ze voelde alles intenser. Dat betekende ook dat haar gave sneller tot uiting kon komen. Fijn, als ze het geheel onder controle had, maar dat had ze niet. Ze kon niet beslissen wanneer het gebeurde, het gebeurde gewoon. Terwijl de rest trainde, kreeg zij het fysiek gezien niet voor elkaar. Ze kon niet dag in dag uit creperen van de pijn, ze zou het simpelweg niet volhouden, vroeg of laat zou ze instorten. Hier in Cerdenda werd ook niet van haar verwacht dat ze haar gave trainde, maar in het verleden had ze het wel gemoeten. Zij gaven niet om de nadelen die macht met zich meebrachten. Het kon hen niets schelen dat zij eronder leed, het enorme wezen vonden zij een stuk interessanter. Natuurlijk vonden ze haar gave een stuk interessanter dan dat ze haar vonden. Terwijl zij niet eens in staat was iemand pijn te doen, was het wezen in staat tot moorden van honderden.
Toen de deur open getrokken werd, keek ze niet op. Haar rug had ze nog altijd tegen de koude muur gedrukt, dus dat betekende dat het helemaal donker was. In eerste instantie wist ze niet zo goed hoe ze moest reageren. Ze kon niet zien wie het was, misschien moest ze zich maar gewoon verschuilen in het donker, hopend dat de ander snel zou vertrekken. Ze besloot dat niet te doen. Een ietwat gepijnigd geluid gleed over haar lippen toen ze iets naar voren bewoog, waardoor haar rug de muur niet meer raakte.
'Hallo?' vroeg ze voorzichtig. Het enige licht kwam van haar rug en voor haar lag dus nog altijd volledige duisternis. Ze kon niet zien wie het was. Voor hetzelfde geld was het Dane, maar het zou ook een van de leiders van Apostasy kunnen zijn, ze kon het niet riskeren. Als iemand haar als een bedreiging zou zien omdat ze zich schuil hield, zou het niet goed aflopen. Onbewust had ze haar armen om haarzelf heen geslagen, alsof ze haar lichaam bij elkaar moest houden.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
In de bunker was het kil en koud, in tegenstelling met de hitte buiten was de bunker een vrieskist. Het deed haar ook niet veel goed dat ze alleen een hemd aan had en een simpele loshangende broek, ze had geen schoenen aan. Ze haatte het om schoenen aan te hebben. Als ze schoenen aanhad voelde ze zich minder verbonden met de natuur. Met schoenen aan kon je natuurlijk ook veel sneller een plant kapot trappen. En dat was wel het laatste wat Leya wilde. Ze hield van haar gave maar op dit moment had ze gewenst dat ze een andere gave had gehad. De gave van Lorraine zou nu wel van pas kunnen komen. Met het vuur dat Lorraine simpelweg uit haar handen kon laten schieten kon ze een heel gebied verlichten. Ze kon het gebied natuurlijk ook verwoesten en in de fik zetten. Al die arme planten, verbrand. Ze had Lorraine er al meerdere keren voor gewaarschuwd. Alleen op mensen vuren had ze gezegd, niet op de planten. Maar nu had ze daar natuurlijk niet veel aan.
In haar linkeroor hoorde ze een stem. De stem klonk onzeker en beverig. Ergens vaag in haar achterhoofd ging er een belletje rinkelen. Ze kende deze stem. Maar wie was het? Ze kon het maar niet plaatsen. De stem kwam haar zo bekend voor alleen was er iets anders aan, net een kleine verandering waardoor ze in de war was. Maar aan de onzekerheid van de stem te horen, kon het alleen maar iemand van Cerdenda zijn. Iemand van Apostasy zou zich niet zo kwetsbaar opstellen. Je kwetsbaar opstellen, of je alleen maar kwetsbaar voelen zou al als een van de ergste zonden worden gezien.
Maar als deze stem van iemand uit Cerdenda kwam, dan kon dat maar één iemand zijn. Er was namelijk niemand anders die ze kende in dat kamp, niemand die ze wilde kennen. Het liefste had ze ook deze persoon voor altijd uit haar leven verbannen.
Leya richtte zich op de plek waar het geluid vandaan kwam, niet dat ze veel kon zien, de figuur was helemaal opgeslokt in de duisternis. "Celeste," zei ze, haar stem klonk gevoelloos.

Account verwijderd

schreef:
Als het hier zou gebeuren, zou de ander het niet halen. Wie het ook was, niemand was in staat om het te overleven. Ze zag wat hij zag, ze had gezien wat het aanrichtte. Op een punt in haar leven had ze er graag naar gekeken, ze was zo boos geweest, dat ze vond dat de wereld het verdiende wat van haar pijn over te nemen. Nu pas wist ze dat dat niet eerlijk was, dat haar pijn niet de schuld was van anderen. Misschien dat ze er op een dag mee om kon gaan, dat ze de pijn ooit van korte duur was. Misschien ook niet. Misschien zou er wel weer een dag komen dat haar pijn opnieuw omsloeg in frustratie en woede. Apostasy had het wel leuk gevonden, haar constante woede en haat. Ze begreep niet wat mensen er leuk aan vonden, maar op een of andere manier had ze er een hoop mensen mee vermaakt.
'Leya.' mompelde ze. Van alle mensen waar ze mee opgesloten kon zitten, was het natuurlijk uitgerekend Leya. Ze herkende haar stem uit duizenden. Ze had haar stem zo vaak gehoord, haar stem zou altijd in haar hoofd blijven zitten. Ze zou zeggen dat ze spijt had van haar tijd met Leya, maar dat was niet zo. Dat betekende niet dat ze nu nog de intentie had om met de vrouw te praten. De dag dat ze Apostasy verlaten had, was de dag dat ze dat volledig achter zich gelaten had. Ze had niet de intentie om Leya te verlaten, maar ze had te laat door gehad dat dat het gevolg was van haar vertrek. Leya en zij waren niet samen geweest, dus had ze niet ingezien waarom ze voor haar terug moest keren.
'Wat je ook wilt zeggen, doe het niet nu.' de pijn was bijna ondragelijk, ze wilde niet dat het ondragelijk werd. Ze duwde haarzelf overeind, ze wilde naar buiten. Ze wilde niet met Leya praten. Ze trok haar shirt nog wat omhoog om het licht te verbergen en dwong haarzelf toen naar de ingang te lopen. Ze duwde tegen de deur. De deur bewoog niet. Ze duwde opnieuw, maar er kwam geen beweging in. Frustratie begon op te borrelen, waarom ging die stomme deur nou niet open? Ze duwde opnieuw, maar gaf toen op.
'Verdomme.' gromde ze. Leya kon niet blij met haar aanwezigheid zijn, het zou een waar drama worden als ze samen tijd door moesten brengen in een kamer. Vroeger hadden ze dat wel gekund, toen had ze maar al te graag tijd met de vrouw in één kamer doorgebracht. Nu was alles anders. Er was ook al tijd overheen gegaan, maar uiteindelijk had ze Leya wel achtergelaten.
Ze dwong haarzelf rustig te ademen. Als ze gewoon van haar paniek en frustratie af zou komen, zou de pijn ook verdwijnen. Ze kon het echter niet helpen dat ze aan Leya dacht. Ze hadden zo hun verleden. Hij was er vrij zeker van dat ook zij het niet vergeten was.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Haar naam klonk vreemd uit de mond van Celeste. Alsof iemand een scheldwoord naar haar uitsprak. Vroeger had het niet zo ervaart. Vroeger, voordat Celeste haar had verlaten, haar had achtergelaten en haar had verwaarloosd alsof ze niks was. Alsof ze niks samen hadden gehad. Het had haar veel moeite gekost om er overheen te komen maar ze liet het niet merken. Ze toonde nooit haar gevoelens, Celeste was de enige waar ze ooit eerlijk tegen was geweest. De enige die haar muren had opgebroken en naar binnen was gekomen. En wat had ze een spijt dat ze dat toegelaten had. Nu waren haar muren hoger dan ooit tevoren. Haar hart was kouder en killer dan steen. Wat ook beter past bij haar leven in Apostasy.
"Ik heb jou niks te zeggen," zei Leya. Ze sprak de woorden krachtig uit, in tegenstelling tot Celeste die maar bleef mompelen. Alhoewel ze Celeste niet kon zien wist ze dat Celeste kwetsbaarder was dan ooit. Zo kende ze haar niet. Celeste was altijd een van de sterkste vrouwen geweest die Leya kende. Daarom hadden ze zo goed bij elkaar gepast. Samen waren ze sterker dan ooit, ze konden iedereen en alles aan. Hun haat en verderf was immens. Ze had altijd gedacht dat Celeste bij haar zou blijven, het was een moeilijk leven maar samen konden ze het wel aan had ze gedacht. Tevergeefs, Celeste had haar opgegeven voor een leven bij de zacht gekookte eieren. De zwakkelingen die allemaal zogenaamd vredig leven en goed doen. Ze kotste het uit, alles waar Cerdenda voor stond kotste ze uit. Net zoals dat ze dat met Celeste deed. Haat borrelde weer langzaam omhoog.
Naast haar voelde ze Celeste tegen de dichte deur aanduwen. Natuurlijk zou het niet werken. "Doe geen moeite," zei ze bespottend waarna ze van de deur wegliep, verder de duisternis in.
Er moest hier ergens een fakkel zijn. Ze tastte langs de koude muren totdat ze iets voelde. Het was een soort hendel. Aha! Dit had ze eerder gezien toen ze voor hun training in een bunker moesten slapen. Ze trok aan de hendel en langs de muren begonnen verschillende fakkels aan te gaan. De bunker werd verlicht. Echter heerste er verderop in de bunker nog steeds een duisternis. Deze bunker was dieper en groter dan ze had gedacht.
Eerst wilde ze niet achterom kijken maar ze deed het toch. Ze moest haar zien en toen ze haar eindelijk zag, zo in deze verlichte bunker, leek het wel alsof ze naar een vreemde stond te kijken.

Account verwijderd

schreef:
Het had niet echt een naam gehad, misschien dat het anders was geweest als het dat wel gehad had. Ze wist het niet, ze kon het niet voorspellen. Het leven in Apostasy was niet zo gemakkelijk, gevoelens werden niet echt getolereerd. Ze had ze wel gehad, eerlijk was eerlijk. Ze hield niet van Leya, maar er was iets geweest. Het werd nooit echt hardop uitgesproken, het was er gewoon. Dat was tot ze niet meer kon doen wat Leya nog altijd wel kon. Haar gevoelens voor Leya waren niet verdwenen, maar ze kon haar leven niet langer voortzetten. Leya had nooit iets met Cerdenda gehad, ze had geen uitzondering gemaakt.
Leya had haar niets te zeggen en zij ging er niet op in. Ze wilde ook niet dat de vrouw sprak, ze kon zich niet voorstellen dat het een positieve reactie op zou roepen. Leya was een sterke vrouw, maar ze betwijfelde of ze het aan kon als zij zich tegen haar keerde. Nou ja, niet zij, haar gave. Het was een soort verdedigingsmechanisme waar ze niet altijd invloed op had. Al helemaal niet in een ruimte als deze.
'Apostasy.' mompelde ze hoofdschuddend. Ooit was zij ook zo geweest. Minachtend, boos, haatdragend. Ze was niet aardig of lief, ze wilde mensen zien lijden. Leya was niet veranderd, zij wel. Celeste had er een hekel aan. Nu pas zag ze hoe naar ze waren. Leya en zij, ze hadden elkaar er waarschijnlijk alleen maar in versterkt. Maar dat zou nooit meer gebeuren.
Heel even twijfelde of ze iets moest zeggen, ze besloot het niet te doen. Ze wilde alleen maar naar buiten, ze hoefden het niet bij te leggen. Ze hoefden niet terug naar wat het ooit geweest was. Ze had Dane nu. Ze had geen gevoelens voor Dane, maar ze kon in elk geval zeggen dat ze nu gelukkig was. Ze verachtte haarzelf niet langer. Dane zou niet bij haar blijven, maar ze wist zeker dat ze vrienden zouden blijven. Ze zou vast wel iemand vinden waar ze gevoelens voor kon ontwikkelen. Een man, een vrouw, het kon haar eigenlijk weinig schelen. Ze wilde alleen gelukkig zijn. Ze was nu ook gelukkig zijn, maar ze wist dat dat niet zo zou blijven. Een zucht gleed over haar lippen, waarna ze langs Leya op de bunker in liep. Het werd echter al gauw weer donker. Ze trok een fakkel van de muur, ze zou haar gave niet gebruiken om in het donker te kunnen zien. Toen de gang zich opsplitste, twijfelde ze. Moest ze verder lopen of moest ze vragen of Leya wist welke kant ze moest kiezen? Een beetje vertwijfeld keek ze achterom, maar ze besloot dat ze niet tegen Leya wilde praten. Ze koos voor links. De pijn begon langzaam weg te ebben, de paniek verdween. Ze bond haar haren bij elkaar en liep toen verder.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Nadenkend keek Leya voor zich uit, de duisternis in. Een bunker had vaak meerdere uitgangen maar deze uitgangen. Maar dat betekende niet dat deze uitgangen allemaal uitmondde in het bos. Vaak werden de bunkers gebruikt als een soort gangen om aan de andere kant te komen, de kant waar de zogenoemde normale mensen leefden. De beschaving zoals het ook wel werd genoemd. Eigenlijk was een bunker geen bunker, meer een tunnel. Sommige tunnels bevatten zelfs een aantal vallen, zodat onbevoegden geen kans maakte. Natuurlijk was Leya door haar training op de hoogte van deze pods zoals ze werden genoemd. Er waren ook wel normale bunkers, die niet verder reikte dan een aantal meter maar die waren er weinig. Ze gebruikte die meestal voor koude winters en aangezien ze die al in geen jaren meer hadden gehad, hadden ze vrij weinig nut.
Ze keek op toen Celeste haar passeerde. Nu had ze de kans om haar eens goed te bekijken. Ze bekeek de vrouw met onderzoekende ogen en keek haar na toen ze met de fakkel verder de duisternis inliep. Hoe verder ze van haar wegliep, hoe meer de herinneringen terug kwamen van het moment dat Celeste haar verliet. Ze had haar nooit echt zien vertrekken, zien weglopen. Als ze dat had gezien had ze haar wel tegengehouden, haar terug bij zinnen gebracht. Nee, Celeste was midden in de nacht weg, verdwenen. Zonder ook maar iets tegen haar te zeggen. Toen ze erachter kwam dat Celeste vertrokken was, had ze het in de eerste instantie niet eens geloofd. Ze had iedereen voor gek verklaard en gezworen dat Celeste de laatste zou zijn die ooit zou overlopen. Maar blijkbaar kende ze haar toch niet zo goed als ze dacht dat ze haar kende. De dagen erna, toen het echt pas begon door te dringen dat de vrouw waar mee ze zo veel tijd had doorgebracht, echt weg was, waren het ergst. Ze was laaiend geweest, in die tijd had ze zo veel aanslagen geplant, aangericht en had ze iedereen die op haar pad kwam meedogenloos vermoord. Totdat Lorraine in haar leven kwam.
Leya pakte een fakkel en liep achter Celeste aan die de linkergang in liep. "Je weet de weg hier niet, proberen heeft geen zin," riep ze naar de vrouw die verder in de gang stond. Ze zag aan haar houding dat ze twijfelde. "Cerdenda maakt geen gebruik van deze tunnels, daar hebben ze het lef niet voor. Mensen zoals jij kennen de weg hier niet." Leya snoof minachtend en liep de rechterkant op. "Succes als je hier nog levend uit wilt komen."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld