Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Art must take reality by surprise

Account verwijderd

schreef:
Een ORPG met Jacey, gelieve niet te reageren. c:

Oliver Marrek

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Solace (Lace) Everlanding

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Ze was laat, ze was altijd laat. Het was een slechte eigenschap. Hoe erg ze haar best ook deed, op de een of andere manier kon ze nooit op tijd komen. Het leek wel of de klok altijd een plannetje smeedde om haar te laat te laten komen. Ze was altijd wel iets vergeten, waarvoor ze weer terug moest keren naar huis. Waardoor ze altijd weer te laat kwam. Deze keer was dus ook geen uitzondering.
Snel trok Lace de achterdeur van haar auto open en haalde de dozen van de achterbank. Ze duwde de deur dicht met haar heup en klikte de auto op slot. Met de dozen in haar armen, haar sleutels nog in haar hand en haar tas over haar schouder heen geslingerd haastte ze zich naar de achterdeur van de galerij. Ze drukte de deur open met haar elleboog en liep de galerij binnen.
"Shit," vloekte ze hardop terwijl ze keek naar de binnenstromende mensen. Ze was veel te laat, de expositie was al begonnen. Ze had weer eens een perfecte timing.
De plek die ze toegewezen gekregen had om haar schilderijen op te hangen, was ergens achterin de galerij geweest. Daar was ze toentertijd niet zo blij mee geweest, niemand zou haar schilderijen zien als ze zo ergens achteraf uitgestald stonden. Nu was ze echter toch wel een beetje blij met haar plekje achterin, aangezien ze nu nog tijd had om alles op te hangen. Als ze ergens voor een plek toegekend had, dan waren de gasten daar als eerste geweest en had ze nu nog alles moeten op hangen.
Lace haastte zich naar haar plek achterin. Ze legde dozen neer op de grond en begon deze uit te pakken. Ze hing haar favoriete schilderij als eerste op. Het was een kleurrijk schilderij, gemaakt in de tijd dat ze net verhuisd was naar haar nieuwe stekje. In de tijd dat ze haar toekomst nog rooskleurig voor zich zag en vol mogelijkheden. In de werkelijkheid bleek niks waar te zijn. Ze dacht vrij te zijn, maar haar huidige economische status bracht daar flinke verandering in. Ze kreeg het maar niet voor elkaar een schilderij te verkopen en haar baantje als barista gaf haar ook niet veel mogelijkheden. Haar salaris was laag, ze kon maar net rond komen. Soms dacht ze wel eens terug naar vroeger, ze had zich weliswaar niet op haar plek gevoeld, maar ze had wel een makkelijk leven gehad. Geen gelukkig leven weliswaar, maar een moeiteloos leven.
Lace veegde een zweetdruppel van haar voorhoofd af en keek naar haar schilderijen. De schilderijen hingen netjes op een rijtje aan de witte muur. Nu moest ze er nog voor zorgen dat mensen haar schilderijen zouden zien.

Account verwijderd

schreef:
Met behoorlijk tegenzin had hij zijn huis verlaten. Niet in staat om een belofte te breken, was hij zijn auto in gestapt en was hij naar de expositie gereden. Stom, want iedereen wist dat hij helemaal niet van schilderijen hield. Hij begreep niet waarom zijn vrienden hem dwongen naar evenementen in de buurt te gaan, zelfs als ze wisten dat het hem helemaal niet interesseerde.
Bij binnenkomst hadden enkele mensen hem begroet, maar niemand had een praatje met hem gemaakt. De laatste vijf maanden had niemand meer een praatje met hem gemaakt. Hij nam het ze niet kwalijk. De drankjes die hij toegereikt kreeg, waren meer dan welkom. Alcohol drinken was nooit echt zijn ding geweest, maar de afgelopen vijf maanden had hij alles aangenomen. Het was echter niet genoeg om iets met hem te doen.
Zijn blik gleed over de diverse schilderijen. Terwijl de ene kunstenaar duidelijk een voorkeur had voor landschappen, had de ander weer een duidelijke voorkeur voor naaktheid. Er was een heleboel te vinden, maar schilderijen spraken hem over het algemeen niet aan. Hij vond het knap dat mensen in staat waren tot deze vorm van kunst, maar daar hield het kan ook wel bij op. In zijn huis hingen geen schilderijen. Slechts foto's en teksten. Hoewel daar nu ook niet zo veel meer van over was.
Om beleefd te zijn, bleef hij zo nu en dan stilstaan bij een schilderij. Hij bekeek het schilderij echter niet, hij staarde alleen voor zich uit tot het beleefd was om weg te lopen. Er werd van hem geacht dat hij zich zo gedroeg, dat was de norm. Hij glimlachte beleefd naar de kunstenaar en liep door naar de volgende, in de hoop dat de expositie niet zo heel erg groot was en hij binnen een uur het pand kon verlaten.
'Kijk niet zo verveeld, Oliver.' Ethan klopte hem zijn schouder en keek hem met die eeuwige grijns aan, waardoor hij met zijn ogen rolde en hij een blik wierp op de naakte man die op het schilderij afgebeeld stond.
'Je weet dat schilderijen me niet interesseren,' merkte hij op. Ethan hief zijn schouders op en keek kort om zich heen. Zodra ze hem zo ver hadden dat hij beloofde te gaan, wisten ze dat hij ook echt zou gaan. Met behoorlijke tegenzin.
'Ik ga even hallo zeggen tegen Lis, waag het niet er vandoor te gaan,' grapte Ethan, waarna hij weer in de menigte verdween. Een zucht gleed over zijn lippen, waarna hij doorliep naar de volgende paar schilderijen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Zoekend naar geschikte eventuele kopers liep Solace door de galerij. Hier en daar bekeek ze een aantal schilderijen van andere kunstenaars. Ze vond het allemaal niks, al die landschappen en stilleven schilderijen, ze had er een hekel aan. Op de een of andere manier oogde ze altijd droevig, een gevoel waar Lace een hekel aan had. Ze wilde niet dat mensen zich droevig zouden voelen wanneer ze naar haar schilderijen zouden kijken. Haar doel was juist om een gevoel van vrolijkheid op te wekken met haar schilderijen. Een gevoel van geluk, dat wilde toch iedereen?
Haar blik viel op een schilderij dat een huilende vrouw afbeeldde. De vrouw zat geknield op de grond, haar jurk was aan alle kanten gescheurd en ze had een grote zakdoek in haar hand waarmee ze haar tranen probeerde te drogen.
Ze zuchtte even, het was een mooi schilderij als je zou letten op de verschillende technieken die gebruikt waren. De stof van de jurk was perfect gedetailleerd geschilderd in een zeeblauwe kleur. Zelfs de tranen die over de wangen van de vrouw liepen leken net echt. In al die opzichten was het schilderij mooi, maar Lace kon er echter niet lang naar staan kijken. Ze haatte het gevoel dat ze kreeg wanneer ze naar dit schilderij keek. Het deed haar denken aan haar moeder. De herinneringen aan haar moeder begonnen al binnen te stromen.
Snel liep ze weg van het schilderij, in haar haast knalde ze volop tegen een beeldje aan wat op een pilaar voor haar uitgestald stond. Ze stootte het ding om en kon het net op tijd op vangen. Het beeldje maakte een dof geluid toen het in haar handen terecht kwam.
"Shit," vloekte ze hardop. Dit was weer echt een typische actie van haar. Soms kon ze zo lomp en onhandig zijn.
Uit schaamte durfde ze niet op te kijken. Ze kon er vanuit gaan dat er sowieso een aantal getuigen waren geweest van haar domme actie. Ze hoopte maar dat Louis het niet gezien had, dan had hij haar plaats in de galerij allang weer ontnomen. Het was namelijk niet de eerste keer geweest dat Lace zo'n onhandige actie had begaan. Waarom was ze ook zo'n vreselijke kluns.

Account verwijderd

schreef:
Inmiddels was hij gedwongen om mee uit te gaan, te gaan sporten en zelfs om te gaan gamen, maar het bezoeken van een expositie was toch van een hele andere orde. De schilderijen die hier hingen waren oninteressant, veelal saai en vooral heel deprimerend. Hij was al redelijk eenzaam van zichzelf en de schilderijen bevorderden het lege gevoel in zijn borstkas. Hij had het echter beloofd en hij had er een hekel aan om zijn beloftes te breken. Helaas, dat had hij ook graag anders gezien op dit moment.
Zijn blik gleed door de zaal. Iedereen hier bevond zich in hoge economische klasse. Kunst was iets voor de rijken, voor de mensen met macht, niet voor de armen. Heel zelden wist iemand uit een lage economische klasse zich op te werken tot een gewaardeerd kunstenaar. Het was praktisch onmogelijk je omhoog te werken in deze maatschappij.
Zijn blik werd kort gevangen door een vrouw die vloekte, maar al gauw liep hij weer door. Hij wist niet of haar gevloek een manier was om aandacht te trekken voor haar kunst, maar als dat wel zo was, werkte het in elk geval wel. Hij had zijn aandacht er echter niet bij kunnen houden, de beeldjes konden hem net zo min iets schelen als de schilderijen die overal hingen.
Zijn blik gleed naar zijn horloge. Vijftig minuten. Nog tien minuten en hij zou hier een uur geweest zijn en vertrekken. Nog tien minuten en dan was deze vreselijke expositie voor hem achter de rug. Hij keek rond, op zoek naar iets wat hem nog enigszins kon vermaken de komende tien minuten. Zijn blik bleef hangen bij een schilderij dat zo kleurrijk was, dat hij zich afvroeg waarom hij het niet eerder gezien had. Hij liep naar het schilderij en hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij het bestudeerde. Het was rustig bij deze schilderijen, niemand besteedde er echt aandacht aan. Waarschijnlijk omdat het niet paste bij de rest van de expositie. Zijn aandacht trok het echter wel. Met zijn blik volgde hij de lijnen, de verschillende kleuren. Het schilderij straalde vrolijkheid uit. Voor enkele luttele seconden dacht hij niet aan de leegte die hem opvrat vanbinnen en de pijn die hij daarbij voelde. Bijna opgelucht zuchtte hij. Zijn blik gleed naar het volgende schilderij. Het was net zo kleurrijk, maar iets minder opvallend. Toch keek hij ernaar, leek hij opgezogen te worden in alle vrolijke kleuren en vormen. Zijn leven miste kleur en vrolijkheid. Zijn leven was grijs. Alles was altijd grijs.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Starend naar het beeldje, meer vanuit schaamte dan vanuit bewondering stond Lace nog een tijdje stil. Eindelijk, toen ze dacht dat er genoeg tijd verstreken was, kon ze weer op kijken. Iedereen leek zich al weer met iets anders te bemoeien, als ze zich al met haar hadden bemoeid, dat was ook nog de vraag. Er rolde een opgeluchte zucht over haar lippen. Louis was niet in de buurt geweest, anders had hij allang een scène geschopt. Hij was een vreselijke perfectionist, een eigenschap die Lace allesbehalve bezat. Zelfs op het gebied van haar kunst kon ze niet perfectionistisch zijn. Het leven kon nooit perfect zijn, waarom zou je dan nog proberen om iets perfect te maken? Ze vond het buitengewoon onnodig. Haar beeld van de werkelijkheid was simpel, leef je leven zoals jij het wilt leven, vol met de imperfecties die daar bij horen. Precies om het verschil tussen haar versie van de werkelijkheid en de versie van Louis, konden de twee het nauwelijks met elkaar vinden. Het was voor haar nog steeds een raadsel waarom hij haar überhaupt een plekje gunde in zijn galerij, tijdens een van zijn grootste exposities. De meest rijke mensen kwamen hier, klaar om hun geld te verbrassen aan droevige, niks zeggende schilderijen. Haar schilderijen zou geen mens kopen, sterker nog, niemand zou er nog hun kop naar omdraaien. Eigenlijk verdeed ze haar tijd hier en was haar plek achterin de galerij waardeloos. Misschien had Louis toch nog een beetje medelijden met haar gehad.
Rustig liep ze verder door de expositie, niet kijkend naar de schilderijen maar rondkijkend naar de mensen die ze aan het bewonderen waren. Allen hadden ze zich in hun netste en duurste kledij gehesen. Van Louis Vuitton tot Yves Saint Laurent, de kleren schreeuwde klasse en bovenal een heel hoog prijs kaartje.
Plotseling werd haar blik getrokken naar een man die met zijn rug naar haar toe stond, kijkend naar de enige kleurrijke schilderijen in deze hele expositie. Kijkend naar háár schilderijen. Ze zwoor dat haar hart oversloeg.
Zo snel ze op deze verschrikkelijke hakken kon lopen haastte ze zich naar de man toe die in de hoek van de galerij haar schilderijen stond te bekijken. Toen ze naast hem kwam staan keek hij niet eens op, hij leek op te gaan in haar schilderijen. Ze voelde zich vereerd en voor een van de eerste keren in haar hele leven wist ze niet wat ze moest zeggen. De woorden rolde twijfelend en stotterend over haar lippen. "Vind je ze mooi?"

Account verwijderd

schreef:
Het waren slechts enkele seconden geweest, maar het was meer geweest dan hij in de afgelopen vijf maanden maanden gehad had. De schilderijen waren chaotisch en kleurrijk, maar in zijn hoofd werd alles even rustig. Geen zwarte gedachten, alleen maar kleur.
Dat er iemand naast hem was komen staan, had hij in eerste instantie niet eens door. Pas toen hij iemand twijfelend hoorde praten, werd hij uit zijn gedachten getrokken en verplaatste zijn blik zich van de schilderijen naar de vrouw naast haar. Ze had twijfelend gesproken, ze had zelfs een beetje gestotterd. Dat verbaasde hem. Onzekerheid kwam zelden voor in deze klasse. Ze waren allemaal gemaakt om leiders van grote bedrijven te zijn, om zich goed te kunnen verwoorden in elke situatie. Uiteindelijk knikte hij.
'Alles om me heen is grijs, maar dit niet,' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan de vrouw naast hem. Zijn blik gleed over de schilderijen. Hoewel hij de schilderijen mooi vond, betwijfelde hij of dat hij ze op zou hangen. Hij was geen fan van kunst of schilderijen, zijn huis was geen expositie en dat wilde hij maar al te graag zo houden. Toch kon hij ook niet zo maar weglopen. De schilderijen gaven hem een beetje licht een ontzettend donkere tunnel. Hij haalde een hand door zijn haren en keek opnieuw naar de vrouw naast hem.
'Je kijkt naar me alsof je niet kan geloven dat ik hier sta,' merkte hij op. Als hij zou overdrijven, zou hij zeggen dat ze naar hem keek alsof hij een of ander geschenk van God was. Dat was hij niet. Hij glimlachte lichtjes naar haar. De manier waarop ze naar hem keek, maakte duidelijk dat de schilderijen van haar waren. Dat betekende waarschijnlijk ook dat ze graag wilde dat hij de schilderijen van haar zou kopen. Echter, hij wist niet of hij dat zou doen. Hij zou niet willen dat haar schilderijen ergens zouden belanden in een kast, waarna ze vergeten zouden worden. Haar schilderijen hoorde gezien te worden.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De woorden die de man zojuist uit had gesproken, klonken als muziek in haar oren. Nog nooit had iemand dit tegen haar over haar schilderijen gezegd. Alles om hem heen was grijs, maar dit niet. De woorden galmde nog na in haar hoofd. De woorden die ze altijd had willen horen. Dat haar kleurrijke schilderijen iemands leven zouden kleuren. Minder grijs zouden kunnen maken. Dat was altijd al haar doel geweest. Ze was dan ook meer dan gelukkig dat ze uiteindelijk een glimp had gekregen van wat haar schilderijen met iemand deden.
De man keek vriendelijk naar haar, hij had een lieve glimlacht en prachtige ogen. Jammer genoeg waren zijn ogen gevuld met verdriet en pijn, dat kon ze haast meteen aan hem opmerken. De manier waarop hij sprak, zijn houding en nu dan ook de blik in zijn ogen, oogde treurig. Ze had medelijden met hem.
Ze glimlachte even naar hem toen hij zei dat ze keek of ze niet kon geloven dat hij daar stond. Dat was waar. Ze kon het nog steeds niet geloven. Het was eigenlijk als een droom die uitkwam. Iemand die überhaupt naar haar schilderijen keek en dan zelfs nog die woorden uitsprak, dat was als een sprookje voor haar. Ze durfde niet eens te denken dat hij ze zou kopen, dan zou ze vast en zeker flauwvallen hier. Wat een indruk zou dat geven zeg.
"Ik kan het eigenlijk ook niet geloven," antwoordde ze vervolgens terwijl ze haar eigen schilderijen bekeek. "Niemand kijkt ooit naar ze eigenlijk." Haar woorden klonken droeviger dan haar intentie was, maar het was wel de waarheid.
Ooit had ze maar liefst 20 euro verdient aan een van haar schilderijen. Een schilderij wat ze opzettelijk minder kleurrijk had gemaakt, ze had alleen grijstinten gebruikt. Het was wel duidelijk waar het publiek van hield.
Als ze al haar schilderijen op die manier zou schilderen, dan was ze misschien wat rijker geweest, niet veel rijker maar dan zou ze meer hebben dan dat ze nu had. Echter had ze het er niet voor over. Ze wilde haar kunstwerken en haar stijl niet veranderen. Haar stijl en haar kunstwerken weerspiegelde wie zij was. Aangezien ze vroeger al vaak zat haar echte identiteit had moeten verbergen, wilde ze dat nu niet meer doen. Ze wilde zijn wie ze was, met alle imperfecties die daar bij kwamen kijken.

Account verwijderd

schreef:
Het waren waarschijnlijk niet alleen de kleuren die hem goed deden. Alle andere schilderijen leken zijn eigen leven te weerspiegelen, terwijl deze schilderijen dat niet deden. Vroeger misschien wel, toen hij zich nog wel gelukkig gevoeld had en hij uitkeek naar de toekomst, maar nu niet meer. Het grijs en het verdriet dat hij in alle andere schilderijen zag, was nu zijn leven. Een leven waar hij nooit opzettelijk voor gekozen zou hebben, maar dat hem wel overkomen was.
Nu hij erover nadacht, verbaasde het hem misschien niet eens dat ze het niet kon geloven. Haar schilderijen leken niet op de andere schilderijen hier. Ze stonden in compleet contrast met elkaar. Het was duidelijk dat mensen geen voorkeur hadden voor kleur. De hele expositie was een mengeling van grijs, zwart, wit en enkele donkere kleuren. Iedereen was zelfs gekleed in grijs, zwart en wit. Hij was daar geen uitzondering op.
'Ze vallen op, het is onmogelijk ze niet te zien.' Hij geloofde niet dat hij de enige was die de schilderijen zag. Ze waren ontzettend opvallend, ondanks dat ze helemaal achterin weggestopt waren. Als je heel even om je heen keek, viel de kleur niet te missen.
'Iedereen is bang dat ze niet meer in deze klasse passen als ze iets anders doen dan anderen. Komisch, want de mensen die hier rondlopen, zijn ook de mensen die bijna almachtig te noemen zijn.' Ze leken allemaal zo normaal, maar geen van hen was normaal te noemen. De verschillende gaven die ze bezaten, waren meestal schokkend. Toch waren ze allemaal bang, bang om anders te zijn en te zakken. Geen van hen was bereid hun rijkdom op te geven en hij kon het hen ook niet kwalijk nemen.
Zijn blik gleed over het schilderij dat hem als eerst opgevallen was. Het hing in het midden, hoger dan de rest, alsof dat het belangrijkste schilderij was dat er tussen hing. Opvallend was dat de vrouw naast hem niet haar best deed haar schilderijen aan hem te verkopen, wat er waarschijnlijk op duidde dat ze niet verwachtte dat hij een schilderij wilde kopen. Het verbaasde hem niet. Hij was geen dwaas, aan haar kleding was te zien dat ze hier niet thuis hoorde, dat ze zich in een lagere klasse bevond dan hij en anderen. Hij had het nooit eerlijk gevonden dat de ene in enorme rijkdom leefde, terwijl de ander leefde in armoede. Alleen daarom had hij al de neiging toch een schilderij te kopen.
'Verkoop je wel eens schilderijen?' vroeg hij. Hij kon het zich niet voorstellen. Niet omdat er iets mis was met haar schilderijen, want hij vond ze erg mooi, maar omdat ze anders waren.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Ze glimlachte even naar de man naast haar en keek toen de galerij rond. Hij had gelijk, haar schilderijen vielen op tussen al de andere grauwe schilderijen. Zelfs wanneer haar schilderijen in het alle achterste hoekje waren verstopt, vielen ze nog op, maar niemand keek er naar. Behalve hij.
"Nou, waarnemen misschien, als in 'ze zijn aanwezig'. Niemand steekt er ooit aandacht in. Ik zie geen enkele emotie in de gezichten van de mensen hier wanneer hun ogen snel langs mijn schilderijen glijden." Ze haalde haar schouders op, ze was er aan gewend. Ze wist ook dat hij gelijk had, kleurrijke schilderijen en zelfs kleur in het algemeen hoorde niet thuis in de hoge economische klasse.
"Het zijn net schapen," zei ze met een brede grijns op haar gezicht. Ze had de mensen in de hogere economische klasse altijd al schapen gevonden. Ze was er zelf zelfs ook ooit een geweest. Totdat ze zich had gerealiseerd dat ze haar leven niet volgens regels en normen wilde leven. Ze wilde geen object zijn van de maatschappij. Het was vreselijk om elke dag maar weer te moeten leven met het gevoel dat je niks goed kon doen of niet jezelf kon zijn. Ze kon niet geloven dat de mensen hier zich ook maar een beetje gelukkig konden noemen. Ze had weliswaar geen cent te makken, ze durfde te wedde dat ze gelukkiger was dan merendeel van de mensen hier. Veel gelukkiger dan de man die naast haar stond.
"Maakt het jou niet uit wat ze van je denken?" vroeg ze uit nieuwsgierigheid. Weer zo'n eigenschap die bij haar maar al te snel van uiting kwam. Ze schroomde zich niet op het gebied van het stellen van directe vragen.
Ze haalde haar schouders even op en glimlachte niet perse naar de man naast haar maar meer naar haar schilderij. Alsof ze een eigen leven leidden. "Nee, nooit. Niet zoals deze," zei ze. "Ik heb ooit een gemaakt met enkel grijstinten, die werd verkocht voor maar liefst 20 euro," glimlachte ze. "Het was het meest verschrikkelijkste schilderij dat ik ooit in mijn leven heb gemaakt."
De man die dat schilderij van haar gekocht had, was een oude man geweest. Hij wilde het schilderij aan zijn kleindochter geven, als een huwelijkscadeau. Lace de man een ander exemplaar aangewezen, maar dat aanbod had hij vriendelijk afgeslagen. Hij vond dat schilderij het mooiste schilderij van haar collectie.

Account verwijderd

schreef:
Hij knikte bij haar woorden. Haar schilderijen werden niet aandachtig bekeken, er was niemand die erbij stil bleef staan. Mensen merkten de schilderijen op, waarna ze vluchtig door keken. De meesten zagen het al als een risico om naar het schilderij te kijken.
Haar opmerking zorgde ervoor dat hij ook even glimlachte. Ze waren inderdaad net schapen. Ze volgden elkaar en zodra een paar mensen besloten het roer om te gooien, volgde de rest. Dat lag echter niet helemaal in hun aard, ze konden gewoon niet anders. Als leiders van de grootste bedrijven, waren ze verplicht mee te gaan met de ontwikkelingen. Als de een ontwikkelde, moest de ander dat ook.
Haar vraag had hij kunnen verwachten. Hij had zelf verteld dat haar schilderijen anders waren, dat mensen er niet bij durfden te kijken, maar hij stond hier wel te kijken. Hij stond hier al een hele tijd te kijken, langer dan die tien minuten die hij zichzelf voorgenomen had. In principe was hij vrij om te gaan, maar de schilderijen en de vrouw naast hem hadden zijn gedachten veranderd.
'Vroeger maakte het me iets uit, maar nu niet meer.' Eigenlijk maakte niets hem nog iets uit. Hij was ongelukkig, wat er met hem gebeurde, kon hem niets meer schelen. Vroeger was dat anders geweest, maar tegenwoordig kon hij zich over niemand druk maken. Anderen waren totaal onbelangrijk voor hem.
Als hij zich niet zo miserabel gevoeld had, had hij waarschijnlijk gelachen om wat ze hem vertelde. Ze had slechts één schilderij verkocht, voor twintig euro. Twintig euro. Hij geloofde niet dat ze het zei om medelijden op te wekken, maar ergens diep van binnen voelde hij wel medelijden. Een zucht gleed over zijn lippen. Als je je in een hoge economische klasse bevond, zag je niet hoe armoedig de rest leefde.
'Stel dat ik dat schilderij wilde kopen, hoeveel zou je er dan voor vragen?' vroeg hij, terwijl hij naar het schilderij in het midden knikte. Alle schilderijen hadden hem aangesproken, maar hij wist dat het geen slim idee was er meer dan één mee naar huis te nemen. Ze zouden ergens in kast belanden. Hoewel dat de vrouw naast hem misschien niets uitmaakte, maakte hem dat wel iets uit. Er waren vast meer mensen zoals hij. Ongelukkig, eenzaam, verdrietig. Hij geloofde dat er ook anderen zouden zijn die precies hetzelfde in de schilderijen zouden zien als hij.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Er waren dagen geweest waarop ze spijt had dat ze dit leven had gekozen. De dagen waarop ze het liefst terug zou willen rennen naar het gigantische huis van haar ouders en hen zou willen smeken om haar terug te laten in hun leven en om haar te vergeven. Dat waren haar donkere dagen. Dan lag ze alleen in bed, in haar kleine appartement, met de dekens helemaal over haar hoofd heen getrokken. Dan vloeiden haar tranen alsof de Niagarawatervallen over haar gezicht heen stroomde. Echter, zonder deze zwakke dagen zou ze op andere dagen niet zo gelukkig zijn als dat ze dan was. Op die gelukkige, kleurrijke dagen, schilderde ze. Dan schilderde ze tientallen schilderijen, dan zat haar hele appartement onder allerlei felle kleuren verf. Dan zat ze zelf onder allerlei kleuren verf. Dat waren de dagen waar ze voor leefde en eigenlijk, had ze vandaag weer zo'n dag. Alleen was het deze keer anders. Deze keer wilde ze haar gevoelens niet uiten door middel van het maken van schilderijen. Deze keer wilde ze iets ontdekken, iemand beter ontdekken. Ze was zo geïntrigeerd door de man die naast haar stond. Ze zag iets aan hem, voelde iets aan hem, iets heel treurigs. Iets wat er voor zorgde dat zijn hele leven net zo was als Lace haar donkere dagen.
"Wat is er veranderd?" vroeg Lace terwijl ze de man naast haar met curieuze ogen bekeek. Onder de wallen en de zichtbare rimpels die hij had gekregen van zijn leven, zag ze dat hij jong was. Te jong om zich zo te voelen.
Het was haar gave dat ze door de facade die mensen konden opzetten heen kon kijken, maar soms was het ook haar vloek. Soms had ze niet willen zien wat er onder het uiterlijke schijn verborgen ging.
Lace was positief verbaasd toen de volgende woorden van de man haar oren binnendrongen. Ze keek naar het schilderij voor haar, haar favoriete schilderij. Een exemplaar dat ze had geschilderd op de dag dat haar lieftallige zusje eindelijk iets van zich had laten horen. Op de dag van geluk en vrijheid. Ze had er van genoten om dat schilderij te schilderen. Ze zou het zelfs voor niks willen weggeven, als dat zou betekenen dat het iemand anders misschien net zo gelukkig zou maken als dat zij toen was.
"Hoeveel ik er voor zou vragen?" vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen. "Ik zou het niet weten, ik heb nog nooit prijzen aan mijn schilderijen toegekend, eigenlijk. Ik zou ze weggeven als dat zou betekenen dat het iemand gelukkig zou maken," antwoordde ze eerlijk.

Account verwijderd

schreef:
Zijn blik gleed naar zijn horloge. De tien minuten die hij zich voorgenomen had, waren al lang overschreden. Toch had hij niet de neiging om weg te gaan. Zijn verlangen om zichzelf weer op te sluiten in zijn appartement, was verdwenen. Hij wist echter dat dat niet lang zou duren, dat hij datzelfde verlangen weer zou voelen zodra de vrouw en haar schilderijen verdwenen. Hij kon het haar niet kwalijk nemen als ze ging, want hij was niet het leukste gezelschap. Zijn huidige zelf stond volledig in contrast met de persoon die hij vroeger geweest was. Vroeger was hij beter geweest.
Voor even vroeg hij zich af wat er niet veranderd was die dag. De persoon die hij geweest was, was die dag verdwenen. Hij had geprobeerd het weer op te pakken, om weer te zijn wie hij altijd was, maar het gapende gat in zijn borstkas weerhield hem daarvan.
'Ik verloor de persoon waarvoor ik graag leefde.' Ook vroeger had hij niets gegeven om geld, maar vroeger had hij wel een reden gehad om zich te gedragen zoals iedereen zich gedroeg. Je kon niet met iemand zijn die zich in een lage economische klasse bevond als je zelf bij een hoge klasse hoorde. Als hij zich niet gedroeg zoals hij zich hoorde te gedragen, zou hij zakken. Als hij zakte, was hij haar ook verloren.
Zijn vraag verbaasde hem. Dat was waarschijnlijk niet zo gek als je je bedacht dat ze geen schilderijen verkocht. Het enige schilderij dat ze verkocht had, was een schilderij van twintig euro. De meeste andere schilderijen hier werden verkocht voor een minimale prijs van twintigduizend.
'Je zou ze niet weg moeten geven. Iedereen hier verdient meer geld in één maand dan dat jij in je hele leven verdient.' De vrouw naast hem paste niet tussen de mensen hier. Het was onopvallend, maar als je eenmaal aandacht aan haar schonk, was het duidelijk te zien.
'Hoeveel heb je momenteel nodig om een zorgeloze maand te hebben?' vroeg hij. Hij zou haar betalen voor het schilderij en hij zou geen gebruik maken van het feit dat ze er nooit iets aan verdiende. Ze stond op een expositie als deze, dus ze hoorde ook betaald te worden zoals iedereen hier betaald werd. Bovendien, wat had hij aan zijn geld? Wat moest hij met geld als hij niemand had om het aan uit te geven?

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De pijn in de ogen van de man die naast haar stond werd nog duidelijker zichtbaar toen hij de vraag van Lace had beantwoord. Hij had iemand verloren waarvoor hij graag leefde. Ze had medelijden met hem. Het was zwaar om iemand te verliezen waar je veel van hield. Lace had haar hele familie verloren en haar vrienden. Niet aan de dood, want ze waren allemaal nog springlevend. Ze had ze verloren aan de maatschappij. Aan het feit dat ze geen contact meer konden hebben wanneer ze zou dalen in status. Soms sprak ze haar zus nog wel eens, dan belde ze eens in het halfjaar. Het was pijnlijk en fijn tegelijk om de stem van haar zus weer te horen. Pijnlijk, omdat ze de stem alleen 2 keer per jaar kon horen en omdat ze haar nooit kon zien. Pijnlijk, omdat haar zus de enige was die nog met haar wilde praten. Ze was haar familie, haar vrienden, haar oude leven verloren aan de maatschappij. Ze moest rouwen om mensen die nog leefden.
"Het spijt me voor je," antwoordde ze. Ze kende de man niet goed genoeg om er iets anders over te zeggen. Eigenlijk wilde ze hem van alles vertellen over dat hij niet alleen was. Dat hij altijd met haar kon praten als hij dat wilde, maar die woorden kon ze niet uitspreken. Bovenal was hij nog steeds van een hogere economische klasse en zij van een lagere. Ze wilde niet terug in aanraking komen met die hogere economische klasse, dat was namelijk de reden geweest dat ze gedaald was.
Ze haalde haar schouders op en keek de man met een ietwat treurige glimlach aan. "Achja, ik weet hoe het is. Het is nou eenmaal niet anders," zei ze. "Zo zit de wereld in elkaar."
De volgende vraag verraste haar. Een zorgeloze maand? Dat had ze sinds de tijd dat ze gedaald was niet meer gehad. Ze wilde gewoon haar huur kunnen betalen en daarna nog wat geld over houden om misschien een keer met haar auto naar het platteland te reizen, om daar te gaan schilderen. Ze had nooit genoeg geld over om haar auto van genoeg benzine te voorzien.
"Ik zou graag genoeg willen hebben om mijn huur normaal te kunnen betalen en misschien genoeg geld over te hebben om een keer wat verder te reizen met mijn auto," antwoordde ze. Om andere dingen gaf ze niet zo veel, ze hoefde geen nieuwe kleren of een uitgebreide maaltijd. Als ze maar een keer in een andere omgeving kon gaan schilderen. De omgeving waarin je je bevond, bepaalde je stemming en de inspiratie die je had.

Account verwijderd

schreef:
Het leven werd altijd als eerlijker beschouwd als je je in een hogere economische klasse bevond. Je kon de gezondheidszorg betalen, je kon eten en een woonplek betalen. Voor de hogere economische klasse was alles eerlijk. Toch was zijn leven dat niet, wat er gebeurd was, was niet eerlijk. Hij zou zijn hele leven omgooien als dat betekende dat hij het ongedaan kon maken. Hij zou in armoede leven en niet één keer klagen.
Hij knikte slechts toen ze hem zei dat het haar speet voor hem. Het speet iedereen, iedereen reageerde altijd op dezelfde manier. Het maakte niet uit, iedereen mocht van hem reageren zoals ze zelf wilden, zo lang het maar respectvol was. Hij haalde een hand door zijn haren en richtte zijn blik weer op de schilderijen. De schilderijen deden hem goed, ze zorgden ervoor dat hij zich heel even anders voelde.
'De wereld zit verkeerd in elkaar.' Deze wereld was verre van eerlijk. Het was niet eerlijk dat je in rijkdom of armoede geboren werd, dat je ouders bepaalden wie je was en zou zijn. Hij had het niet zo gezien toen hij nog gelukkig was, maar er was een hoop veranderd sinds haar dood.
Voor een poosje keek hij niet naar de vrouw, tot ze op een gegeven moment antwoord gaf op de vraag die hij haar eerder gesteld had. Haar antwoord bevestigde nogmaals dat ze hier niet paste. Hij had meer geld dan hij op kon maken, terwijl zij het geld niet had om haar huur te betalen. Ze stonden in compleet contrast. Hij trok zijn portemonnee uit zijn broekzak en bekeek kort wat hij erin had zitten.
'Hoe hoog is je huur?' vroeg hij, terwijl hij enkele briefjes uit zijn portemonnee haalde. Zij had moeite met het dagelijks leven, hij niet. Hij kon zijn geld gemakkelijk missen. De meesten in zijn klasse waren erg gierig, dat was hij niet. Mensen hadden hem bestempeld als zwak, maar hij wist wel beter. Geld maakte hem niet zwak of sterk. Het was achterlijk. Al gaf hij de vrouw naast hem al zijn geld, dan zou hij nog niet als zwak bestempeld mogen worden. Als hij morgen naar zijn werk zou gaan, zou hij alweer genoeg hebben om de maand door te komen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld