Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
link naar praattopic: virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=679138&p=7

Jarenlang kregen de zonen en dochter van villains en hero's gescheiden lessen. Dit jaar hebben de schoolhoofden de koppen bij elkaar gestoken en besloten het roer om te draaien. Niet alleen zullen alle kinderen van Disney personages in hetzelfde gebouw les hebben, ze zullen ook kamers moeten delen, samen lessen volgen en samen naar festiviteiten door de school georganiseerd moeten gaan. Een krankzinnig idee, aangezien de zonen en dochters van slechteriken nog altijd een appeltje te schillen hebben met diegene die hun ouder hebben verslagen of erger nog vermoord en de zonen en dochters van de helden staan ook niet bepaald te springen om samen te moeten werken met kinderen van mensen die er alles aan deden om hun ouders het leven zuur te maken en het schooljaar is nog maar net begonnen.

Regels:
- Geen overpowered chars
- Niet godmodden
- Schrijf toch minstens een tekstvakje vol per keer
- Verder gelden de andere standaardregels

Informatie over de school:
- Leerlingen worden verplicht een uniform te dragen. Enkel in het weekend mogen ze hun eigen kleding kiezen. Hieronder zie je hoe het er ongeveer uitziet. Jongens hebben hetzelfde met een broek en voor beiden is er ook een kostuumvest. Op de trui is in rode draad voor elke leerling een specifiek symbool genaaide verwijzend naar diens ouder(s).

Kamerindeling:
Jongens:
Milan, Seth en Rafaël

Meisjes:
Feline, Kumeza en Yuka
Daisy, Gabi en Kayla

Geplande evenementen:
1 september: opening school, geen les
2 september: aanvang lessen
31 oktober: Halloweenbal
25 december: Kerstmis, een week vakantie
20 januari: Winterbal
1 mei: Lentebal
29 juni: Zomerbal
30 juni: Einde schooljaar

Schoolregels:
- Het is verboden zelf feestjes te organiseren.
- Na 10.30 wordt er niet meer op de gangen gekomen en is het stil.
- Je slaapt op je eigen kamer, in je eigen bed niet bij vrienden of vriendinnen.
- De lessen beginnen om 8.30u tot 15u40 elke dag.
- Ontbijt is van 6.30u - 8.15u, middageten 11.30u - 13u avondeten van 17u-19.30u In de weekends en vakanties start het ontbijt later en duurt langer. Je kan altijd snacks halen in de eetzaal.
- Geen magie buiten de lessen gebruiken enkel indien je uitdrukkelijke toestemming hebt van een leraar.
- Het terrein wordt niet verlaten zonder toestemming.

Extra:
- Het is een gigantische school in een heel oud gebouw. Er zijn geheime gangen en deuren bij de vleet. Zij die s'nachts willen rondsluipen kunnen deze best gebruiken.

Invullijstje:
Naam:
Leeftijd:
Zoon/dochter van:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Talenten (magie, wapen,...):
Extra:

Zoon/dochter van helden 4/4
- First, Riley Lilah Rider, p1
- Houvanramb, Milan Ice, p2
- Dauntless, Rafäel Azul de Châteaupers, p3
- Ceres, Daisy Bell, p7

Zoon/dochter van slechteriken 4/4
- NPC, Seth Glyndwr, p4
- Sansa, Gabi, p2
- Peeves, Yuka, p7
- Literacity, Kayla Westerguard, p4

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Naam:Gabi
Leeftijd:17
Zoon/dochter van:Gaston
Innerlijk:Gabi is iemand die zichzelf het toppunt van alles vind! Boogschieten doet ze vak in haar vrije tijd. Ze kijkt vaak alleen maar naar het uiterlijk van mensen, nooit echt naar het innerlijk. Ze slaat zeker achter de slechterikken, want wat hebben ze fout gedaan. Het waren de helden die de meeste slechteriken hebben gedood. Ze is erg slim maar ze gebruikt het niet echt. Ze draagt altijd een dolk bij zich. Haar moeder heeft ze nooit gekend. En haar vader is omgekomen bij het gevecht met het beest. Elke dag zit ze te denken aan wat er was gebeurd als ze ooit nog bij haar vader had gewoond. Maar ze had Lefou altijd nog, om met hem te praten. Ze heeft in verschillende pleeggezinnen gewoond. Maar een echt thuis is er voor haar nooit geweest.
Uiterlijk:

Talenten (magie, wapen,...):Ze heeft talent voor boogschieten dat heeft ze natuurlijk van haar vader. Ze kon het nooit met haar vader doen omdat hij dood was gegaan in het gevecht met het beest. Het talent had ze altijd al.

Ik kreeg een brief in de brievenbus en maakte hem meteen open. Het ging over dat ik naar een school moest samen met "helden"kindjes. Toen ik het nieuws te horen kreeg lag ik in een deuk omdat ik dacht dat het een grap was. Maar mijn pleegouders zeiden dat het geen grap was. Ze hielpen me met mijn tas inpakken en konden me niet snel genoeg het huis uit krijgen. Ik liep naar het bos en pakte mijn pijl en boog om nog een beetje te oefenen. Ook al was mijn vader overleden tijdens het gevecht met het beest kon ik nog goed met een pijl en boog omgaan. Ik deed mijn pijlen in de pijlen koker en mijn boog deed ik om mijn schouder heen. Ik liep voor de laatste keer terug naar mijn pleeg"ouders" om ze gedag te zeggen.En voor ik me kon omdraaien stond de koets er al. Het was en witte koets echt om van te walgen. Ik pakte mijn tas, pijl en boog en een dolk. En ik stapte vervolgens de koets in.

Ik zakte lachend neer op de bank in de koets en vroeg koetsier wie we nog gingen ophalen. Hij keek even achterom en zei toen: "Seth Glyndwr zoon van de boze koningin." "En wie nog meer?" vroeg ik aan hem. Hij keek nog een keer naar me en zei toen: "Jullie zijn met zijn 2e, want ik wil niet al die gemene kinderen in mijn koets hebben." Voor ik iets wilde zeggen zakte ik boos nog verder op de bank en was ik de koetsier op een kinderachtige manier na aan het praten. Ik was aan het denken of ik een pijl door zijn hoofd zal schieten of een dolk door zijn hart zou steken. Maar ik deed aardig en ik zakte boos en mompelend op de bank. Even later ging ik liggen op de bank in de koets en was aan het spelen met een pijl.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Naam: Kumeza Facilier
Leeftijd: 18
Zoon/dochter van: Dr Facilier
Innerlijk: Al bij haar geboorte verkocht haar vader Kumeza's ziel aan demonen aan
de andere zijde, niet dat Kumeza dat erg vond. Ze hield enorm veel van
haar vader en wilde net als hem zijn. Ze leerde tarotkaarten te leggen,
rituelen en vloeken uit te spreken en zoveel meer. Al mocht haar geluk
niet blijven duren. Op vijftienjarige leeftijd stierf haar vader nadat
hij zijn deel van de deal niet kon houden. Kumeza houdt nog altijd Tiana
en Naveen verantwoordelijk voor deze daad. Soms praat ze nog met haar
vader via de andere zijde, maar nooit zal het nog hetzelfde zijn. Om
rond te komen hield ze haar vaders winkel open. Ze voorspelde de
toekomst, liet mensen hun grootste dromen en verlangens uitkomen om het
daarna allemaal mis te laten lopen. Ze is een sluw en manipulatief
iemand, charmant maar niet te vertrouwen. Ze zint op wraak niet alleen
op de kinderen van Tiana en Naveen, maar op alle helden, die families
zoals de haren kapot hebben gemaakt.
Uiterlijk: Net zoals haar vader heeft ze dieppaarse ogen en een spleetje tussen haar
tanden. Ze lijken enorm veel op elkaar. Het is vrijwel meteen duidelijk
wie haar ouder is.
Talenten (magie, wapen,...): Net zoals haar vader kan ze voodoo gebruiken. Ze heeft altijd een spel
tarotkaarten op zak, magische kruiden en objecten, al wil dat niet
zeggen dat ze alles in een vingerknip kan laten gebeuren. De rituelen
kosten tijd en vooral ze moet toestemming hebben van de demonen waar
haar leven aan verbonden is. Haar schaduw staat net zoals die van haar
vader los van haar en kan op zichzelf fungeren.
Extra: n.v.t

"Dit kunnen ze niet menen." had Kumeza uitgeroepen toen ze de brief van school voor het eerst in handen kreeg. Ieder jaar kregen ze een uitnodigingsbrief met informatie over hoe laat de portalen naar de school zouden openen, wat je mee moest nemen, de gebruikelijke standaard zaken. Dit jaar daarentegen, was de brief langer. Er stond een hele uitleg over hoe samenwerking belangrijk was en de twee scholen zich zouden samenvoegen tot één geheel. Les volgen met kinderen van helden. Kumeza moest een kotsneiging onderdrukken. Meteen had ze haar vader opgeroepen om het hem te tonen. De man bleef kalm, lachte zelfs om de furie van zijn dochter, die hem aan haar moeder deed denken. "Mijn liefste Kume, bekijk het positief. Nog nooit heb je een kans gehad zo dicht te komen bij dat soort kinderen zonder dat hun ouders of wachters in de buurt waren. Als je wraak wilt is dit je uitgelezen kans." Waarom was dat niet eerder in haar opgekomen. Ze bedankte haar vader, wilde nog wat met hem praten, maar zijn geest was zwak. Ze moesten afscheid nemen. De rest van de dagen spendeerde ze met het maken van haar koffers en het uitdenken van plannen om haar wraak te verwezenlijken. Toen de eerste schooldag eindelijk was aangebroken stond ze grijnzend in haar huis te wachten. Normaal had Kumeza een hekel aan school. Ze ging er enkel heen omdat ze er te eten kreeg en het leven er soms beter was dan hier in New Orleans. Ze had een heleboel koffers mee beladen met kruiden en magisch objecten. Zelf droeg ze er enkele, haar schaduw droeg de rest. De winkel was zo goed als leeggehaald. "Tot op het einde van het jaar" zei ze tegen niemand in het bijzonder. Een portaal opende zich in één van de muren. Ze stapte er doorheen en kwam terecht in een prachtig herfstbos. Ze volgde een pad dat leidde naar de toegangspoort van een gigantisch kasteel. Zoals elk jaar zouden de schoolhoofden eerst een speech houden, waar Kumeza absoluut niet in was geïnteresseerd. Veel liever wilde ze naar binnen gaan, de kamerlijsten bekijken en als eerste een bed inpalmen, maar de deuren van de school bleken stevig op slot te zijn. Zo te zien hadden ze geleerd van vorig. Dan moest ze maar wacht tot na de toespraak.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla zat op haar bed te lezen in een boek, totdat haar vader binnenkwam met een brief in zijn handen.
"Het is weer zo ver, Kay" zei hij. Ze wist meteen wat hij bedoelde. Weer terug naar school. Maar deze keer was het anders.
In de brief stond namelijk meer informatie, dan de voorgaande jaren. Even was Kayla verbaasd, maar toch begon ze nieuwsgierig te worden. "Waarom zouden ze de scholen samen willen voegen? Alleen voor de samenwerking of schuilt er meer achter?" vroeg ze haar vader. "Ik weet het ook niet, Kay, maar maak je niet te veel zorgen. Je gaat het waarschijnlijk weer fantastisch doen, zoals altijd"
Ze begon ook wat wantrouwend te worden, want ze wist zeker dat er iets achter moest zitten, dan alleen het samenwerken. Maar ze liet het maar rusten. Op school is er nog tijd genoeg om erachter te komen hoe het precies zit.
"Dankjewel, pap" zei ze en ze gaf hem een knuffel, waarna hij terug ging naar zijn eigen kamer. Kayla liep naar haar kast toe en begon haar koffer in te pakken.
Terwijl ze de kleding uitzocht die ze mee zou gaan nemen, vond ze tussen een stapel mantels een brief die haar moeder een paar jaar geleden gestuurd had.
Ze twijfelde of ze hem nog één keer zou gaan lezen, voordat het nieuwe jaar weer zou beginnen. De brief was namelijk alles behalve vrolijk en het was aan haar vader gericht. Er stond namelijk in dat haar moeder spijt had. Spijt, omdat ze Hans verraden had, doordat ze gevoelens voor een ander kreeg. Spijt, omdat ze wist dat ze hierdoor Kayla niet verder zou kunnen zien opgroeien.
"Ik hoop dat je het mij ooit kan vergeven, Hans, en dat Kayla zal opgroeien tot een mooie meid. Liefs, Elsa".
Kayla moest weer een traan wegpinken. Dit was de laatste keer dat ze de brief zou lezen. Ze legde hem terug in de kast en deed de deuren dicht. Ze pakte haar koffer en liep ermee naar de hal. "Papa?" riep ze "ik moet gaan". Even kwam hij naar buiten om haar succes te wensen, maar al snel verdween hij weer in zijn kamer. Dit gebeurd wel vaker, maar de laatste tijd lijkt het alsof hij nergens anders meer is, dan in zijn kamer. Ze maakt zich soms nog best zorgen om hem. Denkend aan Hans, loopt Kayla naar buiten. Op het pad verschijnt er een portaal, waar ze doorheen loopt en uitkomt bij het kasteel. "Rustig blijven, Kay. Je kan het wel". Ze sprak zichzelf moed in en ging op weg naar de poort.

Anoniem
YouTube-ster

NPC schreef:
Invullijstje:
- Naam: Seth Glyndwr
- Leeftijd: 18
- Zoon/dochter van: Boze Koningin (Sneeuwwitje)
- Innerlijk & verleden: Sinds Seth's geboorte werd zijn levenspad al beslis, er kan niets meer veranderd worden. Zijn moeder, de boze koningin, overleed niet lang na zijn geboorte en werd hij door de koninklijke dienaren van het paleis opgevoed. Sinds kleins af aan was hij al een erg ondeugend kind met een IQ hoger dan de gemiddelde mens. Trots, neen, daar was hij totaal niet trots op. Hij voelde zich anders dan de anderen, in een groot paleis wonen zonder enige kinderen van zijn eigen leeftijd waarmee hij kon spelen, lonely, dat was hij.. Vermist hij het kleine baasje was, werd alles uitgevoerd op zijn bevel en zo begon hij ook zijn macht te ontdekken en af en toe te misbruiken. Op zijn 12de begon hij zich ook meer als zijn moeder te lijken, hij begon meer en meer van zichzelf te houden en zijn uiterlijk stond op nummer1 . Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is het mooiste van het land. Ook heeft dit jongeman een ingewikkeld karaktertrek, innerlijk. Vaak is hij niet eerlijk met zijn gevoelens en verstopt hij al zijn pijn dat hij heeft weg van de anderen, alsof hij picobello in orde is maar vanbinnen zat te breken. Seth heeft een dikke nek maar stiekem ook een hart van goud. Vaak probeert hij stoer te doen waarmee hij mensen nogal irriteert en verveelt dat is gewoon omdat hij zijn zwakke kant niet wilt laten tonen. Maar wanneer je echt diep in de penarie komt hij je zonder te weten dat hij het was, je helpen.
- Uiterlijk: Foto.
Talenten (magie, wapen,...): Seth bezit zelf geen magie maar zijn hoge IQ is niet iets waar men mee moet lachen.
Vervolgens heeft hij als kind ook geleerd hoe hij toverdrankjes moet brouwen en weten wat de gevolgen er van zijn. Hij heeft altijd voor het geval dat een bepaald toverdrank bij die in zijn sokken zitten, ook al kreeg hij er al een aantal keren verwittigingen voor dat het verboden is.
- Extra: Seth heeft vaak een spiegel in zijn hand waarmee hij kan praten & ook om naar zichzelf te staren aangezien hij een narcist is.

Laat in de namiddag wandelde Seth rustig door zijn paleis totdat hij opeens een vrouwelijke stem zijn naam hoorde roepen. Toen hij zich naar achter draaide zag hij één van zijn dienstmeisjes zwaaiend naar hem toe lopen met een envelop in haar hand. Hijgend stopte het meisje met lang blond haar voor Seth zijn neus en stak haar hand uit met de brief die ze voorzichtig tussen haar vingers geklemd had zitten. 'D- dit , dit is een brief voor u. Ik moest het zo snel mogelijk aan u bezorgen.' De blond harige jongeman nam de brief met de rode zegel over en opende het op zijn gemak. Hij wist namelijk al dat het weer tijd was, tijd om weer naar school te gaan. Een school met alleen de nakomelingen van de schurken, plezant. Seth ontvouwde de brief en merkte meteen al dat het langer was dan verwacht. Een second later wist hij ook dat dit nieuwe schooljaar ook anders ging zijn dat de voorbije jaren, veranderingen vond hij namelijk leuk maar of dat leuk was... Nadat hij de brief helemaal had doorlopen trok hij een wenkbrauw op en maakte hij een afgrijselijk gezicht. 'Helden en schurken.' mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij zijn linkerhand door zijn haar haalde. 'Hah, hahaha, zijn ze gestoord?' Seth zijn lichtblauw en lichtjes geel getinte ogen, die hij van zijn moeder geërfd had, glansde van nieuwsgierigheid, 'Bedankt.' Zei hij met een vriendelijke glimlach tegen de dienstmeid die hem de brief had doorgegeven en legde zijn hand nog snel op haar hoofd voordat hij haar verliet, 'Dit wordt interessant.'

De dagen gingen snel voorbij eindelijk kwam de speciale dag aan, 1september, de eerste schooldag van een nieuw schooljaar. Seth had een dag op voorhand zijn bagages al klaar gemaakt en totaal telde hij 3koffers en 1rugzak die hij ging meesleuren. Het was rond 8uur toen de koets voor zijn paleisdeur stopte en dat er afscheid werd genomen van iedereen uit het paleis, het was maar voor een 300tal dagen, niet zo erg dus. Net voordat Seth de koest ging betreden zag hij een meisje met bruin haar met een Pijl in haar handen. Voor heel eventjes had dat hem laten schrikken maar door zoiets liet hij zich niet vernederen. Nadat hij plaatsnam tegenover het meisje keek hij met een strakke gezicht recht in haar ogen, 'Jij bent?..' De koets vertrok en zo begon hun reis door de portaal op weg naar school.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

We stopte voor een groot paleis. Er kwam een jongen. Ik zag hem naar binnen stappen. Dat zou Seth moeten zijn. Hij vroeg wie ik was. Ik kreeg de slappe lach van zijn blik. Ik ging rechtop zitten en stak mijn hand uit. "Gabi. Dochter van Gaston" Op het moment dat ik het zei ging het portaal open. Toen we door het portaal waren zag ik een groot paleis. Om van te walgen was het. Ik stopte mijn pijl weer in de pijlen koker en begon naar buiten te kijken en te denken. Wat had mijn vader gezegd over de helden en schurken samen. Ik vond het zo dom van mezelf om op dit moment aan mijn vader te gaan denken. Voor ik het wist stroomde er een traan over mijn wang. Ik veegde mijn wang af met mijn mouw. Na ongeveer 10 minuten waren we bij het paleis. Ik pakte mijn spullen uit de koets en liep snel weg. Waar moest ik heen. Dit was toch een slechte eerste indruk voor iedereen. Een huilende schurk top..

Met al mijn spullen in mijn handen liep ik het bos in. Ik ging op een omgevallen boomstam zitten en ik staarde naar de lucht. IK mocht niet aan mijn vader denken. Ik mocht niet aan het beest denken. Ik schreeuwde het uit van woede. Ik pakte een pijl en mijn boog en schoot de pijl in een boom. Hij ging er zo ver ik dat ik hem er niet uit kreeg. Ik pakte mijn spullen weer en liep richting de school. Hopelijk viel het niet op dat dit was gebeurd. Ik liep rustig naar binnen en ik walgde van de "Helden"kindjes. Ik kende niemand daar.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Naam: Rafaël (Rafa) Azul de Châteaupers
Leeftijd: 19
Zoon/dochter van: Zoon van Esmeralda en Phoebus
Innerlijk: Rafaël is opgegroeid tussen de zigeuners. Al van jongs af aan leerde
hij liederen zingen, dansen, instrumenten bestelen en van het leven te
genieten. Hij reisde door heel Europa, maar Parijs zal altijd een
speciale plaats in zijn hart hebben. Zijn vader Phoebus, reisde een
tijdje met hen mee, maar besefte toen dat de zigeuner levensstijl niets
voor hem was en voegde zich terug bij de wacht in Parijs. Rafäel zag
zijn vader bijgevolg niet veel. In plaats daarvan zag hij Clopin, de
leider van hun karavaan als een vaderfiguur. Uren kon hij naar zijn
verhalen luisteren. Hij had enorm veel bewondering voor hem. De jongen
bleek al snel net zo bekoorlijk als zijn vader te zijn en dat zette
Clopin naar zijn hand. In het begin ging een schattige jongen bij de
mensen langs om hen met een zielige blik om geld te vragen. Naarmate hij
ouder werd veranderde dat naar een verleidelijke glimlach waarmee hij
menig dame en zelfs enkele mannen mee om zijn vinger kon winden.
Hij is nogal gemakzuchtig, verkiest stelen boven werken om aan geld te
komen en geniet zoveel mogelijk van het leven. Doordat hij zich
regelmatig schuldig maakt aan diefstal, bedrog en manipulatie zien vele
kinderen van prinsen en prinsessen niet echt als een held. In hun ogen
is hij een outcast. Gelukkig heeft hij van zijn moeder geleerd in
zichzelf te vertrouwen en trots te zijn op zijn afkomst.
Wat relaties betreft is Rafaël niet iemand die zomaar bij één iemand blijft.
Hij kan zich erg moeilijk binden, komt altijd zeer charmant over, maar
enkel en alleen om in bed met iemand te belanden. Wees niet verbaasd als
je de dag daarna wakker wordt en hij is gevlucht met je geld en
juwelen.
Uiterlijk: zie beneden
Talenten (magie, wapen,...): Rafäel beschikt niet over magische talenten. Hij beschikt wel over een
opmerkelijke vingervlugheid en kent een heel aantal goocheltrucs, maar
dit zijn dingen die iedereen kan aanleren. Ook is hij erg soepel en een
goede klimmer, altijd handig als je aan de wacht moet ontkomen. Zijn
vader heeft hem leren zwaardvechten al verkiest hij kleinere wapens
zoals dolken.
Extra: Hij heeft een huisdier, een ekster genaamd Larron

De eerste september, Rafaël werd wakker met een enorme kater. Hij kon maar moeilijk afscheid nemen van de karavaan, die zoals gebruikelijk feest vierden de dag voor zijn vertrek. Keer op keer was er op hem geklonken, meermaals werd hem verteld hoeveel ze hem zouden missen. Er waren zelfs speciale optredens voor hem, waarin de mooiste meisje dansten en de beste jongleurs hun talenten tentoon stelden. Zijn moeder schudde hem heen en weer. "Rafaël het portaal gaat bijna openen straks kom je nog te laat. Je hebt je koffers toch gemaakt?" Zijn koffers, die was hij helemaal vergeten. Niet dat hij veel nodig had. Snel zocht hij een grote rugzak en propte en wat kleding en enkel het hoognodige in. Hij dronk vliegensvlug het kruidendrankje van zijn moeder, dat tegen de hoofdpijn zou moeten helpen en verbrandde daarbij zijn tong. "Dat komt er van als je altijd alles tot het laatste moment laat liggen." merkte ze op en drukte een kus op zijn voorhoofd. "Wees voorzichtig, probeer uit de problemen te blijven..."
"Mama je kent me toch."
"Inderdaad die problemen zijn onoverkomelijk. Jou beschermengel moet zich echt te pletter werken." Rafäel glimlachte en drukte en kus op haar wang voor hij naar buiten ging waar al de andere zigeuners hem stonden op te wachten. Zelfs zijn vader was aanwezig. "Ik kon je toch niet laten gaan zonder afscheid te nemen." zei hij toen Rafa hem verwonderd aankeek. Hij omhelsde zijn vader, zadelde zijn paard op en vertrok richting Parijs. Het portaal zou zich in een verlaten steegje vlakbij de Notre Dame manifesteren. Zo kon hij toch nog een laatste keer door zijn geliefde stad rijden. "Heb je het al gehoord. De scholen zijn samengevoegd. Ik zal les krijgen met de kinderen van slechteriken." Zei Rafäel opgewekt. Hij keek er werkelijk naar uit om deze nieuwe leerlingen te ontmoeten. Hopelijk waren ze wat leuker dan diegene op zijn oude school, die hij meestal nogal saai vond. "Dat betekent dat er ook zoveel nieuwe meisjes zullen..."
"Rafäel wat heb ik je zo vaak gezegd. Je hoort een dame met respect te behandelen."
"Papa, geloof me ik weet hoe ik me 'dames' hoor om te gaan. Respect is nog lang niet alles hoor. Sommigen houden er zelfs van als je ze negeert en het wat ruwer speelt."
"Wie leert je dat soort dingen op."
Rafäel glimlachte mysterieus en haalde zijn schouders op. Even bleven ze beiden voor de imposante kerk staan. Daarboven woonde Quasimodo een goede vriend van de familie, vooral van zijn moeder. Rafa zou hem graag bezoeken, maar de tijd tikte door, als hij niet snel was zou het portaal zich sluiten. Hij nam afscheid van zijn vader en reed in volle galop op het kleiner wordende portaal af. Hij was een beetje duizelig toen hij de andere kan bereikte, maar hij was er geraakt. Zijn paard zette hij op stal, waar nog massaal veel andere rijdieren stonden van kinderen die te paar, kameel, olifant of met een koets naar school kwamen. Het was een fenomenaal zicht. Het plein begon langzaamaan vol te lopen. In het midden was een klein podium gebouwd waar de schoolhoofden weldra een toespraak zouden houden. Tot dat het zover was wandelde Rafäel vrolijk naar een willekeurige leerlingen toe. "Omdat we vandaag nog geen les hebben houdt ik vanavond een geheim feest. Het wordt geweldig, nodig gerust wat vrienden uit, iedereen is welkom."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Naam: Prins Milan Ice from Arendelle
Leeftijd: 16 jaar
Zoon/dochter van: Koningin Elsa
Innerlijk: Milan is een vriendelijke jongen die graag zijn vrienden helpt. Toch is
hij ook erg beschermend en zal daarom niet snel schurken vertrouwen.
Hij is opgevoed om zich altijd keurig te gedragen, maar daar is hij niet
dol op. Daarom gedraagt hij zich wel eens niet zoals je van een prins
zou verwachten. Zeker als hij alleen is, is hij ondeugend. Tevens heeft
hij net als zijn moeder zijn ijskrachten niet onder controle en is hij
er een beetje bang voor. Zijn moeders tip: Liefde is de sleutel. Werkt
niet voor hem. Toch heeft hij ondanks alles zijn gave beter onder
controle dan zijn moeder. Zijn gedrag wordt vaak vergeleken met de
winter. Hij kan een zachtaardige winter zijn, maar als hij kwaad is dan
is hij een gevaarlijke sneeuwstorm.
Uiterlijk: Picca

Talenten (magie, wapen,...): Milan is immuun voor de ijskoude winters. Hij kan
zo in zijn zwembroek in een bevroren meer springen (als er natuurlijk
een wrak in gemaakt is) ook is hij in staat om sneeuw en ijs op te
roepen en zelfs tot leven te wekken. Wanneer hij dingen aanraakt is de
kans 90% dat alles bevriest. Daarom draagt hij huidskleurige
handschoenen, die niet opvallen. Niemand weet eigenlijk dat hij ze
draagt. Ook heeft hij van de trollenkoning een ketting gekregen. Deze
ketting opent een poort naar de trollenvallei, mocht hij ooit hulp nodig
hebben.
Extra:

De prins van het ijs, dat was hoe hij bekend stond. Het ijs was zijn kracht. Het ijs was zijn moeder en zijn koninkrijk. Zijn kasteel stond niet op een ijsberg, zoals je misschien zou verwachten. Er stond vlakbij wel een ijskasteel, van zijn moeder. Op het moment dat haar krachten uit de hand liepen en ze wegvluchtte, ging ze daarheen. Nu werd het kasteel voornamelijk als vakantiekasteel gebruikt, al kwam hij er niet vaak. Alleen met kerst, de zomervakantie was vaak bij in zijn normale kasteel te vinden, zoals nu.
Op het ogenblik liep hij door de lange gangen, waar de ramen geopend waren. De hele hal had vele malen meer kleuren dan wanneer de ramen gesloten waren. Het personeel liep door de hal, om de kamers die eraan lagen schoon te maken. Zijn kleding bestond uit een net pak, zoals dat van een troonprins hoorde te zijn. Rustig liep hij naar de kamer met schilderijen, waar hij rustig doorheen liep en naar de schilderijen keek. Zijn blik viel op een prachtig schilderij van zijn oma en opa, die ver voor zijn geboorte waren overleden. In de tienerjaren van zijn moeder, waren zij al overleden.
Een zachte zucht verliet Milan zijn lippen. Nog steeds vroeg hij zich af, wie zijn oma en opa waren. Hoe ze waren. Natuurlijk had hij zijn opa en oma van zijn vaders kant, maar dat leverde nog meer vragen op. Leken de ouders van zijn moeder, op die van zijn vader? Zuchtend draaide Milan zich om, om de kamer te verlaten toen zijn ogen ook op een ander schilderij viel. Een schilderij dat gemaakt was in zijn vroege kinderjaren. Naast hem stond een meisje, zijn halfzusje. Al jaren had hij haar niet meer gezien. Hij wist niet meer wie ze was, was haar uit het oog verloren. De dochter van de vijand van het koninkrijk, Hans. De man die zijn tante liet sterven en zijn moeder wilde vermoorden toen ze haar krachten niet kon beheersen. Toch had ze hem vergeven en was korte tijd gelukkig met Hans geweest. Zelf had Milan geen mening over Hans. Het was een... hoe zei je dat... Aparte vent. Hij was wel aardig, maar soms ook een gluipert. Zijn tante Anna? Die wilde hem echt niet zien. Toen zijn moeder met Hans trouwde, ging ze het huis uit en kwam pas weer terug toen zijn moeder zijn vader ontmoette en met hem trouwde.
Even bleef Milan naar het schilderij staren, toen een jonge vrouw de kamer binnenkwam. "Prins Milan, ik zocht u al. Er is een belangrijke brief voor u binnen gekomen" sprak de vrouw die in dienst was van het kasteel. Eén van de weinigen die nog in dienst waren. Milan glimlachte vriendelijk. "Dank je" zei Milan, terwijl hij de brief van haar aannam. "Ik laat u nu alleen, uwe hoogheid" zei ze beleefd en boog voor hem, waarna ze de kamer verliet. Rustig liet Milan zich op het bankje in de kamer zakken en draaide de envelop om. Een rood zegel hield de envelop gesloten. Op het zegel zat een logo. Het logo van zijn school, maar niet alleen zijn school. Hij was een beetje veranderd en er zat nog een logo op. Milan herkende het logo niet, maar het maakte hem ook niet veel uit. Rustig opende hij de envelop en haalde de brief eruit. Hij wist wat erop stond. Het gebruikelijke, wat hij mee moest nemen naar school en alles bijvoorbeeld.
De brief was toch wat groter dan hij had verwacht. Er stond ook iets in wat hij niet had verwacht. Zijn school voor heldenkinderen ging samen met de school voor schurkenkinderen. Iets zei Milan dat dit geen goed idee was. Helden en schurken? Die konden toch niet samen? De schurken hadden de helden teveel aangedaan en oké de ouders konden spijt krijgen zoals Hans, en de kinderen zijn natuurlijk niet hun ouders. Toch zijn er ook kinderen die wraak willen voor wat de helden hun ouders hadden aangedaan. Zijn blik ging naar het schilderij van hem en zijn zus en even vroeg hij zich af, of zij ook naar die school ging. Misschien zouden ze elkaar weer zien, voor het eerst na al die jaren.
Een zachte zucht verliet zijn lippen, terwijl hij langzaam opstond en een paar dienstmeisjes riep. "Kunnen jullie me helpen mijn koffers te pakken?" vraagt Milan vriendelijk aan de meisjes, die meteen knikken. "Natuurlijk uwehoogheid" zeggen ze, waarna ze rustig met hem meelopen naar zijn slaapkamer. Rustig begonnen ze de koffers en tassen van Milan alvast in te pakken

Een week later was het zover. 1 september, de dag dat de school begon. Zuchtend zat hij aan de ontbijttafel, samen met Olaf de sneeuwpop, zijn tante Anna, Kristoff en zijn moeder koningin Elsa. Het ontbijt was het gebruikelijke. Groter dan je in een normaal huishouden zag. Verschillende soorten broodjes en beleg. Melk, jus, koffie en thee. Rustig nam ik een vers chocoladebroodje en nam er een hap van. Een paar dienstmeisjes die al ontbeten hadden, zetten de koffers en tassen van Milan in de koets, zodat hij zich er geen zorgen over hoefde te maken.
"Heb je al zin in je eerste schooldag?" vroeg Anna, half stuiterend van opwinding op haar stoel aan Milan, die beleefd glimlachte terwijl hij zijn mond leegmaakte.
"Best wel, al ben ik wel zenuwachtig. Dit wordt het eerste schooljaar met kinderen van schurken en ik heb mijn krachten nog steeds niet volledig onder controle" sprak Milan rustig, waarna zijn moeder zacht zuchte.
"Milan, je weet dat liefde de sleutel is. Open je hart ervoor" sprak ze tegen hem en Milan keek haar even aan.
"Ik doe mijn best moeder, maar bij mij ontdooit liefde dus blijkbaar niet" antwoordde Milan beleefd.
"Omdat je het niet genoeg probeert," antwoordde ze.
"Ik probeer het wel" zei Milan terwijl hij opstond. "Maar dat begrijp je niet." zei hij en Anna keek hem aan.
"Rustig maar Milan, we weten dat je het probeert en het gaat geweldig. Ga rustig zitten" zei ze netjes tegen hem en Milan liet zich zuchtend weer op zijn stoel zakken, terwijl hij zijn ontbijt opat.
Niet veel later liep hij met zijn familie, Olaf, Kristoff, en een paar bedienden naar de koets. Deze koets werd getrokken door Sven en een paar paarden.
"Veel plezier op school jongen, en trek je niet teveel aan van die schurken. Ze hoeven niet zoals hun ouders te zijn" sprak Kristoff tegen Milan en Milan knikte.
"U heeft vast gelijk" antwoordde Milan, waarna hij rustig in de koets neerzakte en Sven en de paarden hem naar de trollenvalei trokken. Daar zou de poort zich openen.

De rit naar de vallei duurde wel een paar uur. De sneeuw viel uit de hemel, aangezien ze bij een besneeuwde top langskwamen. Toch had Milan er niet veel last van, al had hij hele dunne kleren aan. Zijn krachten waren soms best handig, bedacht hij zich dan ook terwijl hij zijn huidskleurige handschoen beter aantrok en wachtte tot ze aankwamen bij de rotsen, die in werkelijkheid trollen waren. Eenmaal aangekomen was hij dan ook rustig uit de koets gestapt. Een paar trollen hielpen hem met zijn koffers, terwijl de poort zich opende.
"Het gaat je goed Milan, als er iets is kun je hier altijd komen" sprak de koning der trollen, terwijl hij hem een ketting gaf met een sneeuwvlokje. Rustig nam Milan de ketting aan en bedankte de koning, terwijl hij hem om deed en de poort door liep met zijn bagage.

Anoniem
YouTube-ster

Ceres schreef:
Naam: Daisy Bell
Leeftijd: NVT
Zoon/dochter van: Tinker Bell en Terence
Innerlijk:

Daisy Bell is nogal een meelopertje. Ze kan niet goed voor zichzelf nadenken en heeft altijd iemand nodig die dat voor haar kan doen, of degene nu goed is of slecht. Net als haar moeder is zij een grote heethoofd. Ze wordt om het minst geringste boos en is ook heel moeilijk te kalmeren. Dit veroorzaakt ook haar grote mond, want Daisy Bell is heel erg brutaal tegen alles en iedereen dat haar in de weg staat. Daisy Bell is ook niet de aller handigste, wat tegenstrijdig is met haar moeder die namelijk wel heel handig is. Daisy Bell is daardoor ook een heel onzeker en onzelfstandig elfje door geworden die niet weet wat zij met zichzelf moet. Soms kan zij zich daardoor heel erg lui gedragen, want bijna iedereen doet ontzettend veel voor haar. Maar buiten al deze chaos is Daisy Bell, net als haar vader, heel zorgzaam en aardig voor de wezens om wie zij geeft.

Uiterlijk:

i tried

Talenten (magie, wapen,...):

- Vliegen
- Knutselen, repareren en bouwen
- Ze kan hard schoppen en slaan, maar ze heeft geen buitengewone spierkracht.
- Haar tong oprollen
- Scheel kijken
- Intelligentie als het gaat om de kennis van elvenstof

Extra: Omdat ze een elfje is gedraagt ze zich als een soort huisdiertje tegenover mensen. Ook voert ze liever uit dan dat ze zelf taken bedenkt. Net als haar moeder wordt ze rood wanneer ze kwaad of gevleid voelt. Als ze zich gevleid voelt dan vertoont ze tsundere gedrag.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Daisy Bell

''Maar paaaaaaaaaaaaaaap, ik wil niet naar schoooool!!'' Kreunde het elfje en ze probeerde weer in slaap te vallen. Ze had heerlijk gedroomd over een elfje die zij heel erg leuk vond, maarja, dat werd dus verstoord door haar vader. Terence hield diep adem. ''Je zou wel moeten liefje, anders krijg je er zwaar van langs. Dat weet je toch? Nou, opstaan! Hop-Hop!'' Commandeerde hij in een zachte, maar directe toon. ''Hop-hop. Ik ben toch geen kind meer?!'' dacht ze. Ze deed haar ogen weer dicht en ze viel weer in slaap. Ze droomde weer over die jongen; Ze waren samen in de ronte aan het vliegen en iedereen was jaloers. Zelfs de koningin. Op een gegeven moment stopten ze met vliegen en zweefden stil in de lucht. Hij streelde haar haar en zijn hand ging beetje bij beetje in de richting van haar wangen. ''Wat zie je er mooi uit, Daisy..'' zei hij, terwijl hij in haar ogen verdronk. Daisy Bell bloosde. ''W-Wat?! I-Ik.. hehe.. I-Ik ben n-niet z-...'' Daisy werd door de jongen onderbroken. ''Kus me..'' fluisterde hij zacht, en net toen zij hun hoofden naar voren werkten schreeuwde hij opeens ''BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN?! OPSTAAN JIJ!!'' in de toon van haar moeder. Ze schrok wakker. ''DAT KAN JE TOCH OOK RUSTIG ZEGGEN MA?!'' schreeuwde Daisy brutaal. ''JA ALS JE NIET TE LAAT WAS!!'' antwoordde Tinker Bell. ''JE MOET JE NIET ZO AANSTELLEN!!'' reageerde Daisy terug, en haar hoofd werd langzaam rood. Toen haar moeder naar de klok wees was Daisy meteen van gedachte veranderd. ''OH NEE!!'' gilde ze, en ze vloog meteen op. Ze gooide haar kleding overhoop, opzoek naar haar uniform. Daisy begon te grommen; ''WAAR IS HIJ!!!''. Toen ze het eindelijk gevonden had trok zij het zo snel mogelijk aan, niet wetend dat zij het verkeerd om aan had getrokken. Daarna vloog zij naar haar schooltas toe en deed alle spullen die zij nodig had er meteen in, ookal had zij nog geen boeken gekregen. Met haar schooltas om haar linkerschouder vloog zij naar de eettafel en stopte haar ontbijt in haar mond. Ze zwaaide naar haar ouders. ''Torft zurnsf!'' riep ze, en ze vloog de deur uit. Tijdens het vliegen hoorde zij nog haar vader achter zich lachen maar besteede er niet veel aandacht aan. Terwijl zij aan het vliegen was at ze gehaast haar ontbijt op. Toen zij klaar was met eten graaide ze in haar schooltas om te zien waar de kaart was dat leidde naar haar school. ''Aha.'' zei ze in zichzelf toen zij het gevonden had. Daisy bestudeerde de kaart aandachtig totdat de hevige wind hem wegblies. ''AAAH DIT MÉÉN JE NIET HE!!'' schreeuwde ze, en ze vloog er achterna. Het waaide alle kanten op en op een gegeven moment stond het stil en het viel naar de grond. Daisy lanceerde als een speer met de kaart mee, in de hoop het op tijd te kunnen pakken. Toen beide de kaart en Daisy Bell de grond raakte schreeuwde ze enthousiast ''HEBBES!''. Ze stond op en raapte de kaart van de grond op. Ze wapperde haar vleugels om verder te vliegen maar ze ging maar niet omhoog. ''NEE HÉ! Mijn elvenstof is op..'' zei ze teleurgesteld en geïrriteerd. ''Dat wordt lopen..'' zuchtte ze, en ze wandelde richting de routebeschrijving van de kaart. Een aantal minuten later kon zij van een afstandje de school zien. Ze had het eindelijk gehaald. Met een glimlach op haar gezicht rende zij in de richting van de school. Op een gegeven moment stond ze stil voor de poort. Ze was heel zenuwachtig want ze kende nog niemand en ze was ook nog te laat op school. Ze zuchtte diep en liep door de poort heen, klaar om haar schoolleven te beginnen.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Naam: Yuka (achternaam onbekend)
Leeftijd: 15 jaar
Zoon/dochter van: Denahi uit Brother Bear en onbekende vrouw
Innerlijk: Yuka sluit zich af van andere mensen en ze is lastig te benaderen. Vaak is ze alleen te vinden terwijl ze mysterieuze rituelen uitvoert en in zichzelf lijkt te fluisteren. Maar als je haar vertrouwen weet te winnen is ze erg loyaal aan je en lijkt ze bijna opdringerig te worden. Daarnaast staat ze altijd bij haar eigen geloof en zal ze hard werken om haar doel te bereiken. Ze praat over dingen waar niemand anders iets van begrijpt en lijkt soms helemaal afgesloten te zijn van de rest waarbij ze in haar eigen taal brabbelt. Ze lijkt vooral de slechte kwaliteiten van haar vader te hebben gekregen, dus ze heeft een kort lontje (wanneer je dus close met haar bent geworden kan je dit waarnemen, anders houdt ze het in) en is ze behoorlijk impulsief. Ze deinst niet terug van hard werk en heeft ten slotte een soort dwangneurose van haar moeder gekregen. Kleine veranderingen kunnen haar triggeren.
Uiterlijk: Ze is vrij klein, wat een bonus is bij haar al onschuldige uiterlijk. Ze heeft lang, donker haar en even zwarte ogen die je soms minutenlang kunnen aanstaren alsof achter deze ogen een hele gedachtegang aan het rondstromen is. Ze draagt altijd traditionele kleding (er is toch geen dresscode?) en hangt zich vol met talloze accessoires die volgens haar haar band met de zielen versterkt. Ze is een klein beetje mollig en heeft flaporen, maar met het dikke haar dat over haar schouders valt en de wijde kleren die ze draagt valt dit niet op.

Talenten (magie, wapen,...): Yuka kan, wanneer ze in een trance is of als de goede omstandigheden aanwezig zijn, boodschappen horen van de zielen van overleden grootouders en misschien wel wezens verder dan dat. Ze werkt al lang aan een manier om deze slechtere geesten op te wekken en een poort tussen hun en haar wereld te scheppen. In haar dorp is ze als klein meisje al benoemd als toekomende medicijnvrouw en deze school zou haar helpen.
Extra: Eh

Yuka zat met haar benen over elkaar en haar ogen dicht in de schaduw van een overhangend stuk rots toen een zacht geluid de wind doorbrak. Ze had het al zien aankomen en hield haar ogen daarom nog even gesloten.
Geen dienaren die haar buigend de brief zouden overhandigen. Geen emotioneel afscheidsfeest met vrienden en familie...
Althans; zij leek er niet van te genieten. Het dorp zou dan wel alles uit de kast halen om te vieren dat hun jongste medicijnvrouw in opleiding weer een jaartje kennis tegemoet zou gaan, maar Yuka zou toch de hele avond alleen maar bij het vuur zitten terwijl de rest hun hele voedselvoorraad in één keer naar binnen schrokte.
Yuka zuchtte, sloot haar hand om de totem die op haar voorpand rustte en opende eindelijk haar ogen; een verfomfaaide rol papier danste voor haar in de wind en Yuka plukte hem vliegensvlug uit de lucht. Hij voelde anders aan dan normaal. Yuka draaide hem een slag en mat in gedachte de dikte van de rol vergeleken met de vorige keer. Wat wilden ze deze keer extra vertellen? Ze spitste haar oren, al wist ze dat hier toch nooit iemand kwam, en rolde het papier uit.
De twee grote scholen, gescheiden en verdeeld in afkomst, zouden voor het eerst samenkomen. Yuka wist niet wat ze hier van moest vinden. Bij haar geboorte was ze een twijfelgeval. Haar vader joeg op Kenai dus kreeg uiteindelijk de titel van slechterik op hem gestempeld en ook zij werd uiteindelijk naar een school gestuurd die op veilige afstand van de helden lag. Yuka verachtte deze scheiding, maar ze wist dat er gegarandeerd mensen op deze nieuwe school zouden zijn die op haar zouden neerkijken; en ze had al niet graag aandacht op zich gevestigd.
Ze zuchtte en stond op. Haar vader zou het fijn vinden dat ze hem informeerde over de brief en ze begon aan de klim omlaag. De spitse rotsen werden steeds kleiner totdat ze weer op een uitgehakt en glad pad kwam. Ze wendde haar blik af van de mensen die ze tegen kwam en zocht tegelijkertijd naar haar vader. Al snel doemde zijn vroegoude gezicht op tussen de takken van een van de weinige bomen die zo hoog nog groeiden. Hij zelf keek niet naar zijn dochter maar was geconcentreerd bezig met het vastknopen van een mand vis. Zijn speer lag naast hem in het gras en een groepje kleine meisjes rende lachend rondjes om hem heen. Toen ze Yuka in het oog kregen verdween hun lach echter en ze maakten zich snel uit de voeten. Dit was een teken dat haar gezicht weer eens vertrokken was dus ze trok haar mondhoeken omhoog en stapte op haar vader af die haar nu ook had opgemerkt. Hij fronste alleen toen hij de brief zelf doorlas en liet verder niks merken. Wat Yuka niet wist is dat hij later druk met Kenai zou discussiëren over de keuze van de scholen. Het feest, aan de andere kant, was hetzelfde als elk jaar. Er werd gezongen door een groep vrouwen, Yuka moest een ritueel uitvoeren in het vuur en toen de maan het hoogst stond voerden ze allemaal nog één laatste dans uit. Wanneer er niet tegen haar gepraat werd kon Yuka het niet opbrengen nog een glimlach op te zetten en meerdere malen werd ze gevraagd of er iets was. Ze snapten het niet; ze hield gewoon niet van grote feesten. Helaas moest zij altijd komen om Tanana te helpen zodat ze haar op een dag zou kunnen opvolgen.
Toen iedereen sliep, sloop Yuka nog snel naar buiten om te bidden dat de tijd op school goed zou verlopen en dat de helden haar met rust lieten. Ook bad ze voor voorspoed met haar experimenten. Ze meende een adelaar te zien landen op een nabije tak, maar het was te donker om zelfs nog haar Tupiq fatsoenlijk van de andere te onderscheiden, dus ze kon het mis hebben.
De nacht verloop veel te snel en al snel werd ze met al haar spullen door het reeds verschenen portaal geschoven. Vlak voordat ze haar eerste stappen binnen haar nieuwe school zette klemde ze nog één keer haar hand rond het het houten figuurtje dat om haar nek hing. De vleugels van de raaf prikten in haar vlees, maar dit weerhield haar er niet van om de warmte in haar handpalm als bemoedigend te zien.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Dochter van de Cheshire cat
Naam:Féline Litten-Rose Cheshire
Leeftijd: 18j
Uiterlijk:
-Lange bruine haren met beetje slag + neppe lichtpaarse katten oortjes (is een haarband)
-Lichthuidje
-Ze is slank en ongeveer 1.70
-Waneer ze haar uniform niet aan hoeft draagt ze paars getinte kleding in de laatste mode. En er zit altijd iets van een kat in verwerkt.

Innerlijk: Féline is een prankster in hart en nieren, rond rommelen en dingen in de war schoppen is haar
ding, net als ieder ander persoon dat de naam Cheshire bij zich draagt. Féline
kan je beschouwen als een kitten, een speelse kitten. Ze kijktmet veel plezier ''de kat uit de boom''. Maar als ze zich eenmaal op haar gemak voelt bij iemand is ze erg vrolijk. Iedereen vindt het toch leuk om
te zien wanneer iemand in je grapjes trapt?
Féline is verder ook erg koppig, eigenwijs, onvoorspelbaar en nieuwschierig. Dat laatste is niet iedereen van gediend... Ze gaat verder altijd haareigen katten gangetje, ''no need to worry'' is de quote waar ze van
leeft. Maar wanneer haar iets niet aanstaat kan ze erg kattig om de
hoek komen gescheurd. Je weet het nooit met haar. Over haar achtergrond weet
Féline maar weinig, ze probeert steeds een stukje uit te pluizen, maar ver komt
ze nooit. Haar familie is erg geheimzinnig als het op familie achtergrond komt. Maar de familie naam Cheshire is nogal bekend, ook buiten Wonderland. Féline probeert
haar vader zo trots mogelijk te maken.

Féline heeft dus zoals je kunt lezen veel verschillende kanten. Maar een ding
kun je van mij aannemen, zodra je haar vertrouwen hebt gewonnen, als je de
kans eenmaal gekregen om een band met d'r te scheppen... Dan heb je een trouwe
vriendin die niet snel van jouw zijde zal wijken.

Extra/gave: Féline kan zodra zede ligging van een stad of dorp weet heen een weer verplaatsen in een knip, -of
hoe zij het noemt, in een poeff-. Ook kan ze zichzelf dat onzichtbaar maken,
maar dit pakt niet altijd uit zoals het hoort... Verder is ze geweldig in
klimmen en klauteren. Een goed gehoor en zicht mag natuurlijk ook niet ontbreken bij een kat. Houdt dat wel in je achterhoofd.
--------------------------------
Mis ik iets?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
*BIEP BIEP! BIEP BIEP!* De wekker van Féline Litten-Rose Cheshire gaat nu
al voor de derde keer af en geeft 07.00u aan.
"Féline Litten-Rose, wordt eens onmiddellijk wakker! Je hebt je alweer verslapen!'' wordt er vanuit beneden naar boven geroepen door haar vader, the Cheshire Cat. ''Miauww! Helemaal vergeten, vandaag de eerste schooldag... De dag waarop de helden en
schruken samen worden gevoegd... Dit wil ik niet missen! Dat wordt echt drama,
en lachen!'' Vliegensvlug poef ik mezelf uit bed en trek ik mijn kleding aan, make-up mag ik absoluut niet vergeten want mijn cheshire glimlach moet er op zijn best uitzien! Wanneer ik klaar ben gaap ik één keer héél diep en ik geef mijn kitten Fifi een dikke knuffel en sjouw mijn koffers naar beneden. Wt ga ik haar toch missen... denk ik bij mezelf terwijl ik de deur open. Maar dan... Van alle kanten hoor ik toeters en mensen ''SUPRISE'' roepen. ''Miauww!'' gil ik. En daar lig ik dan, de koffers om me heen en boven op me. Wanneer ik een beetje ben bij gekomen van de schrik kijk ik om me heen en zie mensen die ik niet had verwacht. De Mad Hatter met zijn dochter Madison en Queen of Hearts met haar zoon Ròmeo. ''Huh?! Wat in wondersnaam doen jullie hier?!'' vraag ik. ''Nou,'' begint mevrouw Hearts. ''aangezien jij de allereerste bent uit Wonderland dat de kans krijgt om buiten Wonderland naar een school te gaan met zonen en dochters van de overige sprookjes, leek dat ons een goede reden voor een uitgebreid ontbijt.''' Voegt ze er nog aan toe. ''Wat ontzettend lief! Ik ga jullie echt missen! Maar laten we maar gauw eten want ik heb nog een lange reis af te leggen!'' Ik ga Ròmeo en Madison echt missen, ik kan hun vertrouwen en hun kunnen mij vertrouwen. Zij kunnen tegen mijn pranks en kattenkwaad, maar nu sta ik er alleen voor... Stiekem hoop ik dat Madison ook mee kan, of Roméo, ik had stiekem een oogje op hem.
Wanneer het ontbijt af is en het netjes is opgeruimd begin ik mijn koffers naar buiten te sleuren. ''Kom maar, ik help wel!'' hoor ik Roméo zeggen. Hij raakte mijn koffers aan maar ik was hem te slim af... *POEF* En we waren buiten, met koffers en al. ''Oja, jij hebt natuurlijk geen hulp nodig hè Kitten.'' zegt hij plagerig, al hoor ik ergens een piepkleine teleurstelling in zijn stem. ''Was wel schattig van je.'' zeg ik plagerig terug. Ik zag hem een klein beetje rood worden, maar voor ik daar een stom grapje over kon maken stond iedereen al buiten. ''Féline Litten-Rose, pas goed op je zelf. Maak mij trots. Onthoud; des te meer choas, des de groter jouw mooie lach.'' Die woorden kwamen diep aan, ik moest even slikken voor ik iets kon zeggen. ''Ik hou van jou papa, ik zal jouw trots maken'' waren de enigste woorden die uit mijn mond konden komen. Hij gaf mij een ketting in de vorm van een kattenhoofdje waarmee ik video bellen met de mensen uit Wonderland. ''Prachtig, ik zal het altijd dragen!'' ''Dankjewel!'' Ik draai mij om naar Madison en Romeo. Inmiddels al een traan over mijn wang, want over een paar minuten ben ik in een wild vreemd land, met wild vreemde mensen, helemaal alleen. Madison zegt geen woord en pakt mij stevig vast, het duurde een minuut lang. ''We bellen elke avond en als je pauze hebt en in de vakantie, gewoon wanneer je tijd hebt!'' ratelt ze uit het niets aan een stuk door. Ik moest lachen. ''Meissie toch, tuurlijk doe ik dat! Zelfs als je dat niet had gevraagd zou ik dat doen.'' antwoord ik haar. Ik laat haar los en draai me naar mevrouw Hearts. ''Féline, namens heel Wonderland, veel plezier en succes.'' zegt ze, en ze geeft me een knuffel. Iets wat je de Queen of Hearts niet snel zou zien doen. Ik probeer te doen alsof ik Romeo al gedag heb gezegd en ik wil weglopen. Maar hij pakt me vast en trekt me naar zich toe. ''Dag Féline Litten-Rose, veel succes, bel je mij ook elke dag met je Kitten-prank-updates?'' vraagt hij. Even was ik geschrokken en begon ik te blozen, want mijn volledige naam heeft hij nog nooit gebruikt. ''Dat beloof ik Ròmeo.'' zeg ik daarop terug. En hij geeft mij een knuffel, bijna net zo stevig als die van Madison.
Wanneer ik iedereen gedag heb gezegd en iedereen heb uitgezwaaid is het nu echt tijd. Ik ga op mijn koffers zitten en daar ga ik dan. *POEF* Ik sta nu bij de Poort der Werelden, dat is de poort tussen Wonderland en sprookjesland. Ik stap met mijn koffers door de poort en daar ben ik dan, in een gloednieuwe wereld. De koets stond al klaar om mij op te halen en ik word naar de school gebracht.
-----------------------------------------------------------------
Dauntless heeft mij gemaild of ik ook een jongens rol op me kon nemen, misschien leuk als Romeo Hearts later ook in het verhaal komt? *dit zal ik ook even op het kletstopic plaatsen

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Kumeza stond aan de rand van het plein, onder de schaduw van een grote boom. Het was opvallend warm voor het einde van de zomer. Ze had geen zin om een gesprekje aan te knopen. Zeker niet met de kinderen van de helden. Ze haalde een spel tarotkaarten uit haar mouw tevoorschijn en schudde deze door elkaar. Telkens trok ze een kaart en richtte deze op een bepaald persoon, om zo te achterhalen wat zijn of haar afkomst was. Ze zocht naar de kinderen van Naveen en Tiana, al zou ze misschien eerst met iemand anders moeten beginnen. Wraak nemen deed je niet in één keer. Ze zou eerst moeten oefenen op een ander willekeurig slachtoffer, maar wie o wie zou dat worden? Ze besloot de eerste, de beste zoon of dochter van een held te nemen. Wilde net een kaart trekken om te achterhalen wiens zoon het was, toen de schoolhoofden het podium op wandelden.
Miss Poppins en Lady Tremaine, de schoolhoofden van hun vorige scholen maanden de menigte tot stilte en begonnen hun jaarlijkse toespraak. Deze begon met hen allen welkom te heten. Ze hoopten dat ieder van hen een leuke vakantie achter de rug had en uitgerust was om het jaar vol energie aan te vatten. Daarna begon de uitleg die ze ook al in de brief hadden gekregen over het samenvoegen van de twee scholen. Hoe kinderen niet per se in de voetstappen van hun ouders moesten treden. Hoe men minder zwart wit moest denken. Waarom zou je slecht moeten zijn juist omdat je aan de zogenaamd 'slechte' kant was geboren en omgekeerd. Ook benadrukten ze de regels die golden in de school, zoals dat magie niet was toegestaan buiten de lessen, de uren wanneer ze op hun kamer moesten zijn en niet op die van iemand anders! Ze eindigden met iedereen een aangenaam schooljaar te wensen en hoopte op een prettige samenwerking tussen de leerlingen. Dan mocht nu iedereen zijn kamers gaan zoeken, spullen uitpakken, uniform aandoen en de rest van de dag de nieuwe school verkennen, want lessen zouden pas morgenochtend aanvangen.
Kumeza kon niet snel genoeg het gebouw in zijn. Ze bekeek vluchtig de lijst met kamers. Enkel het nummer onthield ze, de namen van haar kamergenoten vond ze niet belangrijk. Ze sleurde haar bagage de trap op tot ze kamer 113 bereikte. Wat een geluk, er was nog niemand. Er stonden dezelfde bedden, toch was er eentje dat net iets groter leek volgens haar en ze dan ook meteen inpalmde. Over de gehele kamer begon ze haar kruiden, boeken en maskers uit te stallen, het delen van de kasten en ruimte daar deed ze niet aan mij.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline
Jeetje, wat een groot kasteel... dacht ik bij mezelf. 'Dat gaat toch wel maximaal een week duren voordat ik mezelf weer heen en weer kan gaan poeffen. Ik loop het school plein op en zoek naar een boom. Aan het rand van de school plein staat een grote boom. Er staat wel al iemand tegenaan, maar daar schenk ik geen aandacht aan. Al gauw zat ik in de boom en heb ik besloten even snel een dutje te doen. Het duurde niet lang voordat ik bijna uit de boom viel doordat Miss Poppins en Lady Tremaine aan hun toespraak begonnen. Het ging allemaal over dat wij minder 'zwart-wit' moeten denken, de samenvoeging van de helden en schurken dus. De regels waren toegelicht. Ik vraag me toch wel af of mijn 'gepoef' onder magie valt. Het is tenslotte een soort van transport middel? Achja, het duurt toch wel een weekje voordat ik het weer onder de knie heb. ''Eindelijk, ze zijn klaar!'' denk ik bij mezelf, terwijl ik rustig naar binnen loop. Ik neem goed de tijd om het gebouw te inspecteren, maar ik kan het niet laten zo snel mogelijk mijn kamer te zoeken. Ik bekijk de lijst en zie dat ik ingedeeld sta in kamer 113, samen met ene Kumeza en Yuka. ''Ik hoop dat ze een beetje tof zijn en tegen mijn kattenkwaad kunnen, anders hebben ze een zwaar jaar...'' zeg ik grinnikend en fluisterend tegen mezelf. Ik sleur mijn koffers op de trap, wat een gedoe. Ik heb toch wel respect voor de mensen die zich niet kunnen poefen... Eindelijk heb ik de kamer bereikt en ik gooi de deur open. Tot mijn verbazing zat er al iemand. ''Haii, ik ben Féline Litten-Rose Cheshire!'' zeg ik nogal buiten adem terwijl ik het bed bij het raam claim. Het meisje dat op haar bed zit met een of andere kaarten kijkt er niet op of om van. ''Oké, dan niet.'' zeg ik kortaf na een tijdje. Ik begin dan maar mijn spullen uit te pakken. Overal staan kruiden, boeken en gekke maskers. Sorry, maar die dingen hoef ik niet bij mij. Mijn neus is nogal gevoelig weetje. Ik verschuif een paar spullen wat meer naar het meisje toe, niet helemaal weg, maar een paar centimeter kan geen kwaad. Ik begin mijn deel te versieren met al mijn paars/blauwe spulletjes. Kattenbeeldjes, boeken, kussens etc. Zo, dit moet wel goed zijn. denk ik bij mezelf. Mijn kleren doe ik later wel inladen. Ik zie op een stoel een uniform liggen. Ik bekijk hem en zie een genaaide cheshire gezicht, wel schattig. Ik trek het aan en ik begin aan mijn tocht rond de school. Ik bekijk alles extreem goed, iets te goed denk ik want mensen staren mij aan. ''Ja sorry, maar ik wil niet elke dag door dit kasteel te hoeven lopen.'' zeg ik zonder enige schaamte.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Zoals altijd keek Kayla om zich heen. Waar ze ook is en waar ze ook komt, ook al is het bekend, toch moet ze om zich heen kijken om te zien met wie ze te maken heeft.
Nu zeker, gezien het feit dat de kinderen van schurken én helden op één school moeten zitten.
Ze liep naar de groep van schurkenkinderen en terwijl ze dat deed, zag ze dat er verdeeldheid was tussen de heldenkinderen en schurkenkinderen. Nou ja, de groepen stonden een beetje op een afstand van elkaar. Niet zo gek ook dacht ze. Veel zitten hier niet op te wachten, maar ik ben best nieuwsgierig.
Ze zocht, zoals altijd, een rustig plekje op waar ze iedereen goed kon observeren. Terwijl ze dat deed, verschenen Miss Poppins en Lady Tremaine voor de jaarlijkse toespraak.
Even was Kayla geïnteresseerd aan het luisteren, totdat haar blik op iemand viel. Iemand die haar al even aan het aankijken was.
Het was een jongen. Niet iemand uit het schurkenkamp, maar één van die heldenkinderen. Ergens dacht ze hem vaag te kennen. Zijn gezicht kwam haar bekend voor, maar ze kon het niet voor zich halen. Wie is dat en waarom kijkt hij naar mij? Hij glimlachte, maar Kayla gaf geen kik. Ze wist dat hij iemand zou zijn die ze in de gaten moest houden. Ze keek naar beneden en weer terug naar de schoolhoofden om de laatste informatie van hen te krijgen. Het laatste dat ze meekreeg was, dat magie buiten de lessen niet was toegestaan en dat ze iedereen een fijn schooljaar toewensten.
Nadat de poort open ging, pakte Kayla haar koffers en ging op weg naar haar kamer. Op de lijst stond kamernummer 115 en daar stonden nog twee andere namen bij: Gabi en Daisy. 'Ik hoop maar op leuke mensen' mompelde ze een beetje in zichzelf. Meteen denkend aan eerdere voorvallen die uit de hand gelopen waren, waarin Kayla zichzelf niet meer in de hand had.
Bij de kamer aangekomen, deed ze de deur open. Er was nog niemand, dus had ze het voor het uitkiezen. Natuurlijk het bed bij het raam. Ze pakte alvast wat spulletjes uit haar koffer om het een beetje te laten voelen zoals thuis. Als laatste zette ze een fotolijstje neer waarin een foto zat van haar en haar vader. 'Ik hou van je, pap', zei ze.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Toen ik op een bankje in een donker hoekje achter ging zitten waren Miss Poppins en Lady Tremaine al aan hun toespraak begonnen. Ik begon te gapen en wachtte tot ik wist naar welke kamer ik mocht. Ik bedacht me ineens dat ik nogsteeds een stukje stof in mijn zak had wat van mijn vader was. Ik pakte het stofje en legde hem over mijn mond en begon er mee te spelen. Na een tijdje was de saaie toespraak over de regels en alles afgelopen. Ik liep naar de lijst. Er stond een hele rij met allemaal mensen. Ik had geen zin om te wachten dus ik duwde ze allemaal aan de kant. Ik keek op de lijst en zag dat ik in kamer 115 zat. Ik maakte ook even een snelle blik naar de mensen die met mij een kamer deelde. Fijn met een klein elfending en een of ijsmensdinges dacht ik. Ik pakte mijn koffer en liep naar de kamer. Ik was de tweede in de kamer en ja. Er was iemand anders en ik keek haar fel aan. Ik had gelijk. Ik kon hier wel factor 50 opsmeren. Nouja dat werd gewoon wennen aan al dat licht. Ik koos het bed naast het rechter raam en plofte er meteen op. Ik keek naar buiten en zag het bos. Misschien toch binnenkort naar dat bos gaan dacht ik. Ik pakte het lapje stof uit mijn zak en legde het onder mijn kussen. Ik trok mijn koffer open en het eerste wat ik zag liggen waren mijn kleren. Ik pakte mijn kleren en hing ze op in de kast. Onder in mijn koffer had ik nog wat extra pijlen en een dolk liggen. Ik pakte mijn pijlenkoker waar nog een paar pijlen in zaten en mijn boog. Ik legde het onder mijn bed en bedacht toen dat ze dat makkelijk konden vinden. Ik trok het matras van het bed omhoog en stopte mijn pijlen en boog er onder. Mijn dolk legde ik even op mijn kussen. Alles viel weer netjes op zijn plek toen ik het los liet. Ik zag dat mijn kamergenoot me aankeek. Ik begon te grinniken en zei "Jij gaat niks zeggen tegen het schoolhoofd anders krijg je een van de mooie pijlen door je hoofd." Eigenlijk had ik niet veel meer in mijn koffers zitten. Ik pakte een spiegeltje een keek even in de spiegel. Ja nogsteeds dezelfde en knappe Gabi dacht ik en ik begon te grinniken. De spiegel legde ik op het bureau naast mijn bed. Op het nachtkastje legde ik een foto van mijn vader. Die dingen die ik in de foto's zie zijn altijd fijn. Zo is hij toch nog bij me. Ik pakte een gewei van mijn eerst afgeschoten hert en zocht een plek waar ik hem op kon hangen. Ik zag alleen saaie schilderijtjes boven mijn bed hangen. Ik trok ze eraf en hing het gewei op. Ik zag rode rozen staan dus liep er naartoe en begon de blaadjes uit te trekken. Op een stoel aan mijn bureau zag ik een uniform liggen. Wat een afschuwelijk ding was dat.. Ik trok mijn kleding zonder schaamte uit en trok het uniform aan. Er zat niet eens iets roods in... Er zat wel een klein symbool op van een hertengewei. Ik vond dat het enige leuke aan het uniform. Ik trok mijn kleding zonder schaamte uit voor de neus van een van mijn kamer genoten. Geniet maar van dit mooie lichaam. Dacht ik. Ik trok het uniform aan, deed mijn dolk aan een riempje die ik onder het truitje deed en rende de kamer uit. Voor ik de kamer uit was gaf ik Kayla nog een arrogante blik. Ik liep door de school en begon de grapjas uit te hangen. Ik begon op alle kamer deuren te kloppen en weg te rennen. De meeste mensen keken me vragend aan maar ik rende zonder schaamte door. Ik keek snel of ik nog een paar bekende mensen zag. Maar ik zag niemand. Enkel Seth waarmee ik in de Koets heb gezeten. Maar of ik die nou bekend kan noemen. Ik rende lachend door de gangen. Ik rende veel te ver en kwam in een ruimte waar niemand anders was. De ruimte liep dood. "Ugh waarom loopt het nou dood" Was het enige wat ik kon zeggen. Ik begon geïrriteerd tegen de muur te slaan. Mijn handen begonnen te bloeden maar ik bleef doorslaan. De muur ging opeens open. Het eerste wat ik dacht was: "wat heb ik nu weer gedaan" Ik keek achter me of ik iemand zag, maar er was niemand. Ik liep de ruimte in en ik zag een grote ruimte. Er stond een bank, een tafel met lekkere stoelen, er waren schietschijven en hingen foto's. Er hingen heel veel foto's van slechteriken. Ik begon te grinniken "Dit word mijn ruimte" zei ik. Ik liep terug naar de plek waar ik naar binnen was gelopen. Maar de opening was weg. Ik raakte in paniek en begon weer op de muur te slaan, ik voelde een steen weer naar achter gaan en de muur ging weer open. Ik rende snel naar buiten. Ik ging hier met niemand over praten, behalve echte vrienden. Ik liep rustig weer terug naar de gang.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Terwijl de trollen Milan zijn spullen door de poort duwden, riep de koning hem nog even terug. "Milan, even een vraagje. Hoe gaat het met de beheersing van je krachten?" vroeg hij vriendelijk en even keek Milan de trollenkoning aan en zuchtte zacht.
"Ik vrees nog niet heel goed," antwoordde Milan op de vraag en de koning beet op zijn lip.
"Er zijn waarschijnlijk regels op de school..." zei hij zachtjes en keek Milan aan. Die opmerking wist Milan al. Alle scholen wilden dat hun leerlingen hun krachten beheersten. Bij zijn vorige school, voor helden, had hij dan ook een amulet van de trollenkoning gekregen. Dat amulet hield zijn krachten onder controle, maar in de zomervakantie was hij kapot gegaan. Een kleine trol ging er per ongeluk op zitten, toen Milan hem liet zien. Het was zijn eigen stomme schuld, hij had beter op zijn bezittingen moeten passen.
"Gelukkig heb ik eraan gedacht, voor als je jou eigen sleutel deze vakantie nog niet gevonden had" zei de trollenkoning met een glimlach tegen Milan en tikte even tegen de sneeuwvlok ketting. "Deze ketting bezit de kracht om je gave weer te controleren. Laat er dit keer alleen geen kinderen mee spelen" lachte de trol en Milan kon een grijns niet onderdrukken. "Ook kun je eens per week met deze ketting een poort op roepen naar de trollenvallei, mocht er iets mis gaan. Zo kan ik je altijd helpen" sprak de koning en Milan boog eerbiedig voor hem. "Dank u" zei Milan tegen hem en liep vervolgens achter zijn koffers en tas aan door de poort, die hem naar zijn nieuwe school zou brengen.
De poort was een draaikolk van blauwe tinten. Van donker, middernacht blauw tot ijsblauw. De kleuren draaiden in elkaar om en maakten hem een beetje duizelig, maar gelukkig was Milan het wel gewend. Dit was de makkelijkste manier om naar de heldenschool te reizen en dus had hij het al een paar keer moeten doen. Ook terug reizen deed Milan via deze poort. Het was een poort door ruimte en tijd. Zeer interessant eigenlijk.
Al snel kwam Milan uit de poort en struikelde bijna over mijn koffers, die al aan de andere kant stonden. "URG, serieus er moeten echt pootjes aankomen zodat ze uit de weg kunnen lopen" zuchtte Milan geïrriteerd, maar stapte er toen overheen en pakte twee koffers vast. De andere koffers liet hij voorzichtig met wat ijs aan elkaar vast vriezen, zodat hij ze niet apart vast hoefde te pakken en zo in één keer mee kon trekken. De rugzak deed hij op zijn rug en rustig liep hij richting de grote poorten die doorgang gaven naar de school. De school was zo te zien een enorm paleis. Ondanks dat hij was opgegroeid in een paleis, was Milan wel bang dat hij in het begin zou verdwalen. Hij was nooit super goed in richtingen.
Een zucht verliet zijn lippen, terwijl hij met zijn half bevroren koffers achter zich aan slepend de poort doorliep en het school terrein binnen kwam wandelen. Het was al aardig druk op school. Ruiters op paarden stonden bij de stallen, hun paarden te verzorgen, kleine groepjes helden en schurken stonden ver bij elkaar vandaan te praten. Logisch dat helden en schurken gescheiden waren. Na alles wat de schurken de helden hadden aangedaan? Niet te geloven toch? Het was dan ook best vreemd om de scholen te verenigen.
Al snel had Milan de plaats gevonden waar de toespraken gehouden werden. Het was er echt super druk, maar nog steeds erg verdeeld. Op het podium verschenen Miss Poppins en Lady Tremaine voor de jaarlijkse toespraak. De details van de toespraak zou Milan jullie besparen, maar het kwam op het volgende neer. Ze mochten hun krachten niet gebruiken (wat was hij blij met de ketting), de scholen waren samen gekomen omdat je niet perse hoefde te zijn zoals je ouders en je ook een ander pad kon kiezen, ze moesten samenwerken en nog veel meer saaie dingen, waar Milan niet eens naar luisterde. Het stond allemaal toch wel in de brief, dus waarom zou hij luisteren. Ook was er elk jaar de zelfde preek. Zo te horen was het een standaard preek die zowel de helden als de schurken kregen.
In plaats van daarna te luisteren, keek Milan om zich heen. Zijn blik viel op een meisje, wat hem ergens bekend voor kwam. Ze zat op een rustig plekje, één van de weinige rustige plekjes zo te zien en had lang, blond haar. Ergens leek ze wel een beetje op zijn moeder, maar toch ook niet. Zou dat...? Nee, dat kon haar niet zijn. Hoe groot was de kans dat zijn zusje op deze school zat? Er waren meer scholen waar ze heen kon tenslotte. Ze woonde nu in haar vaders koninkrijk, waar vast ook wel een school voor haar was. Daar zou ze natuurljik naar toe gaan.
Toen het meisje opkeek, keek Milan snel weer naar het podium. Het was stom om zo naar haar te staren. Zijn moeder had hem altijd geleerd niet naar dames te staren. Dat was onbeleefd.
De toespraak kon voor Milan niet snel genoeg eindigen. Hoe eerder, hoe beter het was. Gelukkig was de toespraak dan ook snel voorbij en liep hij met zijn koffers naar het bord waar de kamerindeling stond. Hij wilde zo snel mogelijk naar zijn kamer toe en zijn spullen uitpakken.
Voor de kamer stond een hele groep tieners. Zowel schurken als helden. De schurken duwden iedereen aan de kant, om als eerste bij het papier met de kamerindeling te komen, sommige helden deden het ook of gaven commentaar. Toch bleven veel ook wachten, net als Milan.
Milan kwam gelukkig verrassend snel aan de beurt en wierp een korte blik op het rooster. Hij was ingedeeld in kamer 110, samen met twee andere jongens. Eigenlijk was Milan er niet blij mee dat hij kamergenoten had. Goed, de ketting beschermde tegen veel van zijn ijs, maar hij kon nog steeds niet zomaar iets aanraken zonder handschoenen. In elk geval niet langer dan vijf minuten. Ook als hij een nachtmerrie had of zo, werden zijn krachten sterker en kon hij dingen bevriezen. De ketting hielp daar gewoon niet tegen. Hij moest zijn kamergenoten dus maar waarschuwen. Gelukkig hadden een paar bedienden eraan gedacht om wat extra dikke dekens in te pakken, zodat hij die aan zijn kamergenoten kon geven, voor als er iets gebeurde. Waarschijnlijk hadden zijn kamergenoten daar niet aan gedacht, wie verwachtte er tenslotte een vriezer als kamergenoot?
Terwijl een zucht zijn lippen verliet, liep hij rustig door naar zijn kamer, waar hij al snel bij aankwam. Even klopte hij op de deur, voor als zijn kamergenoten er alvast waren, en liep vervolgens rustig naar binnen. Zijn kamergenoten waren er niet, dus claimde hij het bed het zo ver mogelijk bij de andere twee bedden vandaan. Op die manier was de kans het grootste dat zijn kamergenoten geen of weinig last zouden hebben van zijn ijs krachten. Zuchtend gooide hij zijn koffers op het bed neer en begon zijn spullen uit te pakken. Zijn handschoenen namen een hele koffer in beslag. Er waren zoveel ingepakt dat het niet eens in een apart laatje paste, dus moest hij de helft nog in zijn koffer bewaren, die hij onder zijn bed schoof. Toen pakte hij een andere koffer, met zijn vrije tijdskleding, die hij ook rustig uitpakte. Wat beeldjes zette hij op zijn nachtkastje. Een sneeuwpop dat verschillende kleuren kon oplichten, een wekker in de vorm van een sneeuwvlok en zo ging het nog wel even door.
Na een tijdje had hij alles uitgepakt en liep hij naar het bureau, waar een uniform lag. Een aantal hingen al in zijn kast, maar blijkbaar was deze speciaal voor hem klaar gelegd. Een klein sneeuwvlokje zat op zijn borst geborduurd, maar verder was er niet zoveel bijzonders aan. Hij hield alleen niet zo van uniformen. De meesten zaten zo oncomfortabel tenslotte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld