Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | TheBurrow & Arthas.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Hoi! Gelieve niet te reageren.

Ik speel Duke Alex Ramson, 26 jaar.

Jij mag beginnen!

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Omygod :hearteyes:

Silena Jackson, 24 jaar.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Rustig zette ze de thee neer op tafel en de keuken rook al naar warme broodjes. Ze had de tafel gedekt, niet dat het een speciale dag was maar Silena vond het altijd wel gezellig om in het weekend samen te ontbijten. Dan hadden ze allebei even niets en konden ze genieten van elkaar. Vaak gebeurde dat niet, of maar halfjes, ze waren natuurlijk allebei erg druk en stonden niet altijd tegelijkertijd op. Zijzelf was hard aan het werk om iets van haar fotografie te maken, ze deed haar best en kreeg gelukkig steeds meer opdrachten. Zo lang was ze ook nog niet bezig, maar ze vond het wel heerlijk om te doen. Al die verschillende mensen, met verschillende dingen die ze van haar verlangden. Het was heerlijk om daarmee te kunnen spelen. "Duke, kom je eten?' Haar lange haren had ze nog in een warrige knot zitten, een vest over haar pyjama heen en zachte sokken als pantoffels aan. Glimlachend keek ze rond, alles stond wel klaar. Ze goot de eieren nog even af en zette die in hun dopjes waarna ze zelf al wel aanschoof. Ze schonk rustig wat thee voor zichzelf in en zodra hij zat keek ze even naar hem. 'Ik heb er echt zin in vandaag. Ik denk dat ik mijn kleine camera ook even meeneem." Ze zouden een stuk gaan wandelen samen en vanmiddag nog even langs het asiel. Silena zeurde al wel een tijdje om een huisdier in huis te nemen nu ze toch samen waren, het leek haar wel gezellig, en uiteindelijk had hij ook toegegeven. Vandaag zouden ze gaan kijken, waarschijnlijk niet direct meenemen, maar het was een begin. Glimlachend keek ze hem aan en begon rustig een broodje te smeren. "Hoe was het gister eigenlijk op je werk? Ik heb het je helemaal niet gevraagd." Ze sloeg haar benen over elkaar en begon rustig te eten.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het werk van Duke was vaak vermoeiend. Hij werkte bij de politie en was daardoor vaak op onregelmatige tijden weg. Gelukkig had hij wel redelijk vaak vrij in het weekend, maar het kon voorkomen dat hij ineens toch naar het bureau moest. Duke had weten te regelen dat ze hem als laatste zouden bellen en dat deden ze, zeker tegenwoordig, ook wel. Hij wist niet goed waarom dat was, maar ze hadden er vast ook wel hun redenen voor.
Op dit moment lag Duke eigenlijk nog in bed. Wat afwezig keek hij voor zich uit en hij zuchtte even diep. De laatste tijd was hij wel vaker afwezig en leek hij niet door de hebben wat hij moest doen of wat hij aan het doen was. Het was nogal lastig voor hem om zich te concentreren en bepaalde taken uit te voeren waar hij mee bezig was. Waar dat vandaan kwam, wist hij niet, maar vaak had hij het zelf ook niet eens door.
Duke schrok uit zijn gedachten toen hij zijn naam geroepen hoorde worden en hij kwam uit bed. Vermoeid slofte hij in zijn jogginsbroek naar beneden toe en hij keek even naar de tafel, waarna hij even verward fronste en toch ging zitten.
'Bedankt... Ik heb wel honger ja.' Hij glimlachte klein en ging zitten, waarna hij zijn handen even tegen zijn wangen legde en op zijn handen leunde met zijn kin.
'Dat is goed. Ik heb er ook zin in ja.' Hij keek naar de broodjes en nam een slokje van zijn koffie, waarna hij weer weg leek te zinken in zijn gedachten. Alhoewel het niet eens gedachten waren, maar wat het wel waren, wist hij niet. De man kon het niet omschrijven, maar het zorgde er wel voor dat het leek alsof hij zichzelf niet was en alsof hij niet hier aanwezig was, maar er gewoon bij stond te kijken zonder de mogelijkheid om te praten. De vraag hoe het op zijn werk was geweest gisteren, liet hij dan ook onbeantwoord. Hij had hem simpelweg niet gehoord door de drukte in zijn hoofd.
Op zijn voorhoofd stond een diepe frons en hij bleef staren naar een broodje. Wat was er toch telkens met hem aan de hand? Duke merkte het zelf maar half, maar voor de buitenwereld begon het steeds opvallender te worden. Vandaar ook dat hij steeds minder hoefde te werken.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het had even mogen duren, maar uiteindelijk had Duke zich uit zijn bed weten te krijgen. Ze had een beetje ongeduldig gewacht en keek naar hem. Het ongeduld verdween als sneeuw voor de zon bij zijn kleine glimlachje. "Ik heb warme broodjes en een eitje voor je. Er is ook nog sap als je wilt." Als ze thuis was dan vond ze het erg fijn om voor hem te zorgen. Ze was dol op en hij gaf haar zulke fijne gevoelens dat zorgen voor hem een plezier was.
De vraag die ze hem had gesteld leek hij niet eens op te merken, stil bekeek ze hem even. "Lieverd?" Zachtjes legde ze haar hand op zijn arm en slikte even. Hij leek zo diep in gedachten, starend naar het broodje. Alsof er verder niets op deze wereld was. Alsof ze hier niet eens zaten. Eigenlijk vond ze het moeilijk om te zien, een tijd had ze het ontkend. Het was er gewoon niet en hij was gewoon druk. Nu was het echter niet meer te ontkennen. Zijn baas had haar laatst gebeld, dat ze dingen op merkten aan hem. Duke leek erg afwezig en weinig geconcentreerd op het werk. Silena had het aangehoord maar er verder niets mee gedaan. "Wat lijkt je hier eigenlijk leuker? Een hond of een kat?' Vroeg ze liefjes aan hem, in de hoop dat hij die vraag wel mee zou krijgen. "Misschien vinden we wel een heel ander diertje dat ons hart streelt." Ze bleef zachtjes over zijn arm strelen. Ze vond het zo moeilijk en slikte moeizaam. Ze wist dat ze met hem naar de dokter moest, maar ze stelde het uit. Het was iets waar ze eigenlijk niet aan toe wilde geven. Het was egoïstisch, maar om het een naam te geven nu het nog zo pril was, nee. Voor Silena was hij gewoon overwerkt. "Ik zat te denken, misschien moet je een paar daagjes vrij nemen? Dat we er samen op uit gaan? Ik heb al met Steve gesproken, als je dat wilde was het geen probleem zei hij. Het was nu toch rustig." Ze glimlachte hem een beetje toe. Een andere omgeving zou hem vast goed doen, het zou ontspannen en thuis konden ze dan rustig aan doen. Daar zou hij vast zichzelf wel worden. Hij had natuurlijk ook zware zaken achter de rug, Silena begreep het wel dat je dan soms wat afwezig kon zijn.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man wist in principe niet eens waar hij naar aan het staren was. Van alle kanten werd hij afgeleid en dat zorgde er voor dat zelfs zijn beeld wat vervaagd werd. Dat zijn baas al ingegrepen had bij zijn vriendin, liet zien hoe ernstig de zaak wel niet was. Normaal gesproken kon Duke alles! Hij was een harde werker en stond in principe bovenaan bij de agenten. Hij was gedreven, gemotiveerd en had een enorm doorzettingsvermogen om alles zo goed mogelijk te doen. Helaas was daar nu weinig meer van over. Er was sowieso weinig over van hem, leek het wel. Het leek alsof hij af was gevallen, dat kwam doordat hij een stuk minder goed at dan voorheen. Alles liet hem minder hongerig voelen, want sommige dingen maakten hem gewoon misselijk. Dingen waarvan een normaal mens dat niet zou worden, maar wanneer het telkens herhaald werd zou je op ten duur toch wel redelijk het spoor bijster raken. Gek was het niet dat Duke dat langzaam begon te raken, want het ging al maanden zo.
Hij keek op naar Solana en fronste even. 'Oh... Ik denk een hond.' Hij knikte even kort en probeerde zich weer bij het gesprek te voegen door even door zijn gezicht te wrijven en te gaan verzitten.
'Maar wel een grote hond. Zo'n stoere waar iedereen bang voor is.' Hij lachte kleintjes en begon daarna verward zijn broodje te beleggen met kaas. Soms ging zelfs dat hem wat moeilijk af, omdat hij de laatste tijd zo afgeleid werd door alles in zijn hoofd dat hij leek te vergeten hoe alles moest.
De man schrok dan ook op toen hij de boter op zijn vinger voelde en hij keek er verward naar. Schouderophalend bracht hij zijn vinger naar zijn mond en likte hij het weg, waarna hij een plak kaas pakte en die op zijn broodje deed.
'Misschien kan dat... maar wat gaan we dan doen?' Vroeg hij en hij keek haar wat onzeker aan. Duke vond het gewoon lastig om met alles om te gaan wat hem nu overkwam. Gek was het dus niet dat hij een beetje onzeker en verward was. Alhoewel... iedereen zou dat wel zijn met zoveel stemmen in je hoofd die je gek maakten en ook nog eens de grond in stampten...

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Wat was er toch aan de hand met hem? Silena begreep het niet en het onbegrip was iets dat haar gek maakte. De onwetendheid, de angst. Al meerdere nachten had ze deels wakker gelegen, denkend over hem en hoe ze hem kon helpen. Nu begon het toch wel heel erg op te vallen. Een liefdevolle glimlach spreidde zich rond haar lippen bij zijn antwoord. "Ik moet er ook nog wel mee kunnen lopen hoor." Ze giechelde en wreef zachtjes over zijn arm. Hij bleef afwezig, dat was te zien, maar ze was allang blij dat hij nu verder ging met zijn brood.
"Ik zat te denken aan iets aan zee, misschien vliegen? Dat we samen even weg zijn. Misschien dat je dan wat rust krijgt Duke.." Een zacht kneepje gaf ze in zijn arm, haar glimlach hield ze dapper vol en ze keek hem aan. De man van wie ze hield leek steeds meer te verdwijnen door zichzelf. "Neem ik mijn kleine camera mee, zorg ik dat we allemaal mooie foto's maken. Ook een mooie van ons samen voor je moeder, dat zal ze vast leuk vinden." Steeds opnieuw deed ze haar best om het gesprek gaande te houden, met name om te zorgen dat hij niet weer te ver weg zakte in zijn gedachten.
Na even liet ze hem weer los, ze moest zelf ook eten en kort nam ze een slokje van haar thee. "Ik was trouwens aangenomen voor een nieuwe opdracht, volgende maand." Ze had het hem nog niet verteld, eigenlijk wilde ze niet zulke dingen vertellen als hij in zo'n bui was. Hij leek nu echter altijd in zo'n bui te verkeren. Een zucht gleed zachtjes over haar lippen. Buiten was het al begonnen met regenen, even leek het alsof het weer zich aanpaste aan haar gevoel. Ongelukkig en triest, klaar om te huilen. Hoewel ze helemaal niet het recht had om te huilen, haar overkwam niets. Het overkwam Duke, maar hij was wel de man van wie ze hield. Het schrijnende gevoel dat het opwekte om hem zo te zien, dat was hetgeen wat haar zou kunnen laten huilen.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het was lastig voor hem om zich te concentreren op allesom hem heen. De psychische gesteldheid van hem ging steeds verder achteruit en dat was goed aan hem te merken. Alles leek tegenwoordig moeilijk voor hem te gaan: de meest simpele dingen gingen voor hem niet meer. Althans, bijna niet meer. De man was immers altijd zo erg in gedachten verzonken dat hij zich niet meer kon focussen op de taken die hij uit moest voeren. Dat was op zijn werk, maar ook bij simpele dingen als aankleden en douchen, eten en huishoudelijke taken. Dat begon allemaal lastig te worden voor hem, maar zelf had hij dat niet door en dat betekende dat hij er zelf geen hulp bij vroeg.
Hij keek op en keek naar Silena met een kleine verwardeglimlach op zijn gezicht. Even moesten haar woorden tot hem doordringen, waardoor hij een tijdje voor zich uit bleef kijken voordat hij ging reageren.
‘We kunnen wel lopen op het strand… En eh…’ Een tijdjebleef hij afwezig kijken en hij fronste even diep. ‘Uitwaaien.’ Maakte hij zijn zin af met diezelfde verwarde frons nog steeds op zijn gezicht. Hij zuchtte even en veegde zijn vettige vinger aan zijn broek af, waarna hij keek naar zijn broodje en hem pakte en een klein hapje nam. Het was fijn om zo even voor zich uit te kijken en zijn broodje te eten. De man raakte daardoor weer wat in zijn gedachten verzeild. De aanrakingen van zijn vriendin maakten hem rustig en de stemmen in zijn hoofd werden ook rustiger. Silena kon hem op zijn gemak stellen, ondanks dat ze dat zelf misschien niet door zou hebben.
Silena vertelde hem dat ze een nieuwe opdracht had en de manleek wat op te leven. Een grote glimlach stond op zijn gezicht en hij keek haar lang aan. ‘Heel fijn!’ Grijnsde hij, waarna zijn gezichtsuitdrukking al snel weer wat verwarder werd en hij mompelend voor zich uit bleef kijken. Af en toe begon Duke spontaan uit zichzelf te praten en dat leek dan vaak totaal niet op hem. Het was dan ook zo dat het de stemmen waren en niet zijn eigen mening.
‘Dan kunnen we straks naar het strand gaan ja… En dan ookeen hondje kopen… Of misschien iets anders.’ Hij glimlachte klein bij de gedachte naar een diertje in het huis. Dat zou hem misschien ook wel tot rust maken als hij de komende tijd langer thuis zou blijven. Veel werken zou hij niet meer doen als het zo door ging, aangezien het niet beter, maar juist slechter ging.
De man nam nog een hapje van zijn broodje en legde hem optafel neer in plaats van op zijn bord. Daarna pakte hij zijn beker koffie en hield de beker vast, waardoor je kon zien dat hij aan het trillen was.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Geduldig wachtte ze, ze zag hem haar aankijken en knikte. "Ja.." Beaamde ze uiteindelijk zachtjes nadat hij zijn zin afgemaakt had. Ze zou maandag de huisarts bellen, het moest. De vakantie was iets waarmee ze gehoopt had hem wat af te leiden uit zijn gedachten, maar hij was te ver weg, veel te ver weg. In stilte at ze verder haar broodje op en had haar thee vast genomen waarna ze hem verteld had over de opdracht. Duke glimlachte, vanbinnen voelde ze weer die kriebels. Hij keek haar lang aan en zijn woorden lieten tranen in haar ogen springen. "Heel erg fijn ja." Ze moest erna wegkijken. Silena deed heel erg hard haar best om de tranen die naar boven waren gekomen weg te knipperen zodat hij niets zou merken.
"Vanmiddag kunnen we vast wel even naar het strand ja. Of een hondje kopen. Dan moet je je zo maar even aan gaan kleden, ik zal wel afruimen." Ze nam nog een slokje thee en keek hem lief aan. Sommige momenten dacht ze echt dat hij weer even zichzelf was, maar als ze dan zag dat hij het broodje op tafel neerlegde zakte die moed weer weg., Een diepe zucht gleed over haar lippen, ze hield haar theeglas vast maar dronk niet. Moest ze hem erover vertellen? Ze had geen idee hoe hij zou reageren, daarom besloot ze het wel te doen.
"Duke.. Ik ga maandag de huisarts bellen."
Haar stem brak, ze voelde wat tranen weer opkomen en Silena keek hem aan. Haar ogen werden langzaam rood. "Ik weet dat het niet goed met je gaat, dat is niet erg. We gaan het samen weer oplossen, zoals we altijd doen." Ze legde haar hand weer op zijn arm. "Ik denk dat een hondje heel goed is hier, dan heb je een beetje routine. Kunnen we wandelen, eten geven." Misschien hielp het als hij het voor een ander moest doen in plaats van voor zichzelf. Haar tranen hield Silena binnen, ze wilde niet huilen nu. Het enige wat ze echt wilde was haar man terug. Waar kwam dit toch vandaan? Wat hield Duke in zijn ban.. Liet hem wegkwijnen binnen zichzelf. Hard beet ze op haar onderlip, proefde bloed. Ze zou hem niet verlaten, dat nooit.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man nam nog wat slokjes van zijn koffie en hij zette uiteindelijk de lege mok terug op tafel, waarna hij zijn broodje pakte om deze op te eten. Het was wel lekker om gewoon even zijn broodje te kunnen eten en wakker te worden. Het wakker worden was bij hem altijd al lastig, aangezien hij zo veel bezig was in zijn hoofd om dingen enigszins te ordenen dat hij er enorm moe van leek te worden. Het was dan ook niet gek dat hij veel nachtrust nodig had.
Hij wilde graag naar het strand, maar ook een hondje kopen. Misschien was het wel leuk om eerst een hondje te kopen en dan vervolgens naar het strand te gaan samen met het hondje en Silena. Dat klonk voor hem wel heel erg leuk. De man glimlachte daarom ook breed en hij staarde even naar zijn vriendin.
'Misschien kunnen we even een hondje kopen en daarna naar het strand zodat hij mee kan naar het strand.' Hij grijnsde even en hij wreef vermoeid door zijn gezicht. Zijn gezicht veranderde echter snel terwijl hij hoorde wat Silena toen zei: ze zou naar de huisarts gaan bellen en niet voor zichzelf, maar voor hem. Er was blijkbaar iets met hem, maar hij had het zelf totaal niet door.
'Oh... Maar ik voel me lekker. Er is niks mis...' Fronste hij en hij wreef verward door zijn warrige haren heen. 'Dan ga ik eerst me aankleden en dan kijken we of ik me dan slecht voel...' De man stond verward op en hij liep vermoeid naar boven toe, waarna hij naar de slaapkamer ging en uit de kast een paar kledingstukken pakte en deze op het bed legde. De man ging op de rand van het bed zitten en hij keek leeg voor zich uit terwijl hij wat heen en weer wiegde. Nu kon hij zichzelf al niet meer concentreren op wat hij moest doen. De man had vandaag een enorm slechte dag, dat was direct te merken. Vaak had hij een goede dag eigenlijk, maar soms ging het zo ontzettend slecht dat hij zichzelf niet eens kon verzorgen in simpele dingen. Dan waren de stemmen zo pontificaal aanwezig dat hij gewoon continu werd afgeleid. Die dagen kwamen steeds vaker voor, helaas, maar aan zijn ziektebeeld kon tegenwoordig nog niets gedaan worden. Dat was namelijk nog niet genoeg onderzocht.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ze had hem de tijd gegeven, hem rustig laten eten en drinken en even glimlachte ze. Hij glimlachte waardoor ze het niet kon helpen, daar werd ze zelf toch ook wel gelukkig van. Ze was benieuwd waar hij aan dacht, wat er allemaal in zijn hoofd omging. Silena beet even op haar onderlip, bekeek hem even.
De mededeling over de huisarts liet de glimlach wel weer verdwijnen, zijn blik verdween en ze slikte. "Lieverd.. Het kan ook gewoon wat overspannenheid zijn van het werk. Maar je bent zo moe en wat afwezig de laatste tijd." Zei ze zachtjes, ze wilde het minder erg maken. Misschien dat hij dan wel mee zou gaan. Duke stond echter al op, hij liet haar achter en een rotgevoel overviel haar. Voor ze af begon te ruimen pakte ze haar telefoon, ze had even iemand nodig. Stil liep ze naar de keuken toe waar ze haar moeder belde, ze had haar er al eerder over verteld want ze vertrouwde haar. Tranen rolde over haar wangen terwijl ze rustig haar verhaal deed. Ze miste haar oude Duke zo, wat moest ze veranderen? Haar woorden waren een wirwar en niet samenhangend, maar ze kon haar verhaal doen. Uiteindelijk was ze gelucht, kon ze weer verder praten. De stem van haar moeder werkte kalmerend en ze luisterde naar haar advies. Na nog een beetje gepraat over het aankomende huisdier hing ze op.
Eerst begon ze maar met afruimen, ze wilde niet dat hij kon zien dat ze gehuild had. Dan zou hij vast helemaal niet meer mee gaan naar de arts, dat wilde ze voorkomen. Ze ruimde alles netjes op en liep rustig naar boven toe. Op het bed lagen wat kleren en Duke zat op de rand, voor zich uit starend zoals zo vaak tegenwoordig. Voorzichtig liep ze naar hem toe, knielde voor hem neer. "Hé liefje.. Als het niet gaat vandaag dan blijven we lekker thuis." Ze legde haar handen op zijn benen. "Dat mag ook. Samen op de bank een filmpje kijken. Misschien maakt dat je hoofd een beetje leeg." Met een liefdevolle blik keek ze in die afwezige bruine kijkers van Duke. Zijn ogen, dat was eigenlijk het eerste waar ze op gevallen was. Zachtjes drukte ze een kusje op zijn knie.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Vaker dan hij zou willen gaf hij haar het gevoel dat ze er niet toe deed of enig ander rotgevoel. Dat was iets wat hij absoluut niet expres deed, maar het gebeurde hem nu eenmaal. De afwezigheid en de stemmen in zijn hoofd zorgde ervoor dat hij niet precies meer wist hoe zijn handelingen op iemand overkwamen. Soms kwam het er allemaal gewoon wat nors en hard uit, iets wat hij totaal niet bedoelde.
De man zat nu nog op het bed en luisterde afwezig naar de stemmen in zijn hoofd die voor een gigantische wirwar zorgde. Zijn ogen stonden vermoeid en hij wist gewoon allemaal niet meer wat hij aan het doen was. De wereld om hem heen leek een soort van afgevlakt te zijn op dit moment en de geluiden waren dof, net alsof ze ver van hem af waren. Hij wiegde zichzelf wat heen en weer en zuchtte even. Zijn lichaam schrok wat op toen hij Sliena voelde en hij keek haar in eerste instantie lang aan, waarna hij even zwak glimlachte.
'Nee... We gaan wel.' De man pakte zijn t-shirt en trok hem achterstevoren en binnenstebuiten aan, waarna hij de broek pakte en hem langzaam aan begon te trekken. De laatste tijd leek hij steeds meer af te vallen en daardoor werden zijn kleren steeds groter. Erg goed at hij de laatste tijd niet meer, vooral niet als hij alleen thuis was. Eten vergat hij dan vaak doordat de tijd zo snel voorbij ging met de stemmen die hem de hele dag door bezig hielden.
'We moeten een hondje kopen.' Fluisterde hij en hij probeerde allebei zijn benen in dezelfde pijp te steken, maar dat ging natuurlijk niet. Het leek soms meer alsof hij dementerend was, dan dat hij iets anders had. Misschien was het ook wel dementie, niemand die het tot nu toe wist. Duke was immers nog nooit bij een dokter geweest voor het onderzoek en als hij een uitslag zou hebben, zou er waarschijnlijk weinig aan gedaan kunnen worden.
De man trok aan de broek, maar kreeg allebei zijn dunne benen niet in de pijp geduwd. Daarom staarde hij weer wat naar Silena en een zucht verliet geïrriteerd.
'Het gaat wel lastig vandaag... Maar ik wil dat jij het leuk hebt en ik wil ook graag een hondje.' Duke was immers een echt hondenmens en hij wilde daarom ook al een hele lange tijd een hond.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was duidelijk dat hij opschrok, zoals wel vaker als ze contact met hem zocht. Stil keek ze toe, zijn shirt zat helemaal verkeerd. Ze wachtte echter nog even met hem corrigeren. Rustig nam ze wat afstand, zodat hij zijn broek aan kon doen. Silena kwam naast hem op bed zitten en keek stil toe. Het ging niet.. Het ging totaal niet met hem.
"We kunnen ook morgen kijken voor een hondje lieverd. Ze zijn op zondag ook open." Ze nam zijn handen even vast en nam de broek over. "Als we nou samen op de bank gaan zitten pak ik de laptop erbij, dan kunnen we samen naar de hondjes op hun site kijken. Al een beetje kiezen wat we zouden willen." Ze boog wat voorover om zijn beide benen eruit te krijgen. Hij was zo afgevallen dat het haar nu echt opviel. "Ik hoorde ook dat er zo regen aan kwam. Dus dan kunnen we misschien wel beter binnen blijven." Rustig legde ze zijn broek weg en wilde zijn shirt ook bij hem uittrekken. Het was vreemd voor haar om hem zo te moeten helpen. Zodra zijn shirt eenmaal uit was streelde ze even door zijn haren. "Ik mis je." Fluisterde ze, het was eruit voor ze er erg in had. Haar stem zwak en trillerig. Elke keer weer deed ze haar uiterste best om alles goed te praten, elke fout die hij maakte. Het werkte vermoeiend, was niet goed voor hun relatie. Silena was echter geen opgever, ze hield nog steeds even veel van hem en daarom bleef ze ook bij hem. Rustig wilde ze het shirt goed bij hem aandoen, nadat ze deze gedraaid had.
"Misschien kan je wel een film uitzoeken als je zin hebt? Dan trek je iets makkelijks aan en ik ook." Ze stond op en pakte een joggingsbroek voor hem. Vandaag moesten ze maar thuis blijven, het was beter als er nu niets zou gebeuren. Hij was zo afwezig en ze wilde hem dan liever niet zo mee, straks gebeurde er nog iets doordat hij er niet helemaal bij was met zijn hoofd. Liefjes keek ze hem aan. "Is dat goed lieverd?"

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Stilletjes zat hij op het bed en hij keek even voor zich uit. Soms frustreerde hij zichzelf dat het allemaal niet ging, maar de reden waardoor dat kwam, wist hij ook niet goed. Hij wist dat hij stemmen hoorde, maar hij wilde het niet hardop uitspreken waar Silena bij was. De man wilde haar niet ongerust maken, maar hij wist ook wel dat hij dat nu al deed. Vaak had hij het niet door, maar onbewust leek dat toch wel het geval te zijn.
De man keek haar aan en hij knikte even kort. Op zondag waren ze inderdaad ook open en dan konden ze dus ook voor een hondje kijken. Bevestigend knikte de man en hij keek even naar zijn vriendin. Een zucht verliet zijn mond en hij legde zijn hoofd even in zijn handen.
'Oké, dan gaan we morgen kijken en nu film kijken en naar dieren kijken.' Duke was altijd al een fan geweest van natuur en kon daar altijd rustig van worden. Soms keek hij dan ook naar een natuurdocumentaire waar hij compleet van kon ontspannen en dan leek het zelfs alsof de stemmen ook even helemaal weg waren. Het maakte hem helemaal rustig. De man pakte de broek aan van Silena en hij keek haar aan.
'Ik wil zo even bij je liggen... Ik voel me niet lekker ineens.' Soms kon zijn lichamelijke toestand ook ineens omslaan. Dan was hij uit het niets enorm ziek en zwak doordat de stemmen hem dit wijs leken te maken. Het was bizar hoe dit kon werken, maar voor Duke werkte het toch echt zo.
'Dan kunnen we samen kijken voor een hondje en dan noemen we die... Dulena.' Grapte hij en hij trok met enige moeite de broek aan die ook te groot voor hem was. Moeizaam stond hij weer op en hij slofte even naar de kast toe om zijn pantoffels te pakken, waarna hij ze allebei aan de verkeerde voet deed en even verward naar zijn voeten keek. 'Ze zitten niet lekker meer...' Jammerde hij.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Zacht en liefkozend streelde ze over zijn rug heen. "Precies lieverd, dat gaan we lekker doen." Ze was blij dat ze hem over kon halen om thuis te blijven, vandaag was het een dag dat hij er werkelijk vreselijk uit zag. Zelf deed ze rustig wat makkelijke kleren aan en bekeek hoe hij zichzelf, dit keer wel goed, in de broek wist et werken. "Dulena." Ze giechelde even en keek hem lief aan. Ze vond het leuk, dat hij soms nog even grapjes maakte. Dan leek hij zichzelf weer een beetje.
"We kunnen ook eerst even liggen, pak ik mijn mobiel en kiezen we samen een film. Misschien wel een over dieren." Zei ze rustig en ze keek toe hoe hij naar de kast slofte. Een grote lappenpop, daar leek hij soms wel op. "Lieverd, ze zitten verkeerd om." Algauw liep Silena naar hem toe en knielde neer. Ze wilde zijn sloffen weer omwisselen voor hem. Het was moeilijk hem zo te zien. "Kom anders eerst maar op bed liggen. Dan kun je even uitrusten om je zo weer beter te voelen."
De jongedame kwam weer overeind, nam zijn hand vast om hem zachtjes mee te trekken naar het bed toe, zodat ze daar samen op konden liggen. Het bed, dat was ook iets wat hierdoor niet meer spannend was. Ze deden nog maar weinig, natuurlijk had ze daar begrip voor maar jammer was het wel. Ze waren immers in de bloei van hun leven, althans zij nu nog wel. Silena ging rustig op bed liggen en wachtte tot hij bij haar kwam. Even sloot ze haar ogen, waarom was dit zo? Waar hadden ze dit samen aan verdiend.. Het enige wat ze nu wilde was gewoon werken en genieten met haar vriend. Niet voor hem moeten zorgen en in de nacht wakker liggen omdat ze niet wist wat hem mankeerde. Ze wilde rust.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man stond in de kamer en zuchtte even diep. Zijn lichaam deed aan allerlei kanten pijn en hij voelde zich totaal niet lekker. Hij was zelfs een beetje duizelig aan het worden ineens. Het was dan ook fijn dat zijn vriendin hem te hulp schoot met zijn schoenen en hem daarbij ook vertelde dat ze eerst even op bed konden gaan liggen. Hun leven in bed was inderdaad niet meer zo spectaculair, maar er waren soms wel momenten dat Duke zich beter voelde en zich kon wijden aan haar. Dan wilde hij van alles doen, ondanks dat niet alles vaak lukte.
Duke slofte naar het bed toe en keek even grijnzend naar Silena die al op bed lag. Ze zag er nog zo mooi uit... Hij eigenlijk niet zo meer. Hij zag er wat verwaarloosd uit vaak. Zeker omdat hij zichzelf lastig kon verzorgen. De man keek naar zijn vriendin en kroop onhandig op het bed, waarna hij tegen haar aan ging liggen en zijn dunne armpje om haar heen sloeg en zijn hoofd op haar schouder legde. Zijn dunne benen trok hij op en hij zuchtte even diep. Zachtjes mompelde hij in zichzelf en tussendoor fronste hij verward. Het leek nu alsof hij hele verhalen aan het vertellen was, maar het was allemaal in zichzelf. De man sloot zijn ogen en hij glimlachte zwakjes. Zijn lichaam trilde zwakjes en hij voelde zich ook zo: zwakjes.
'Ik hou van je...' Fluisterde hij zwakjes en hij ademde rustig, terwijl hij gespannen naast haar bleef liggen. De stemmen maakten hem gek en gespannen, hij kon er niets aan doen.
'Ik wil alles met je samen doen... We hebben het nu even moeilijk, maar het gaat beter worden en we gaan een hondje kopen morgen...' De man legde zijn arm beter om haar heen en hij gaf wat onhandig een kus in haar nek, waarna hij wat verder weg leek te zakken in zowel zijn gedachten als in zijn slaap. Hij was nu al uitgeput door de drukte in zijn hoofd, wat ervoor zorgde dat hij alweer in slaap dreigde te vallen. Straks lekker op de bank liggen en een natuurfilm kijken zou hem en Silena goed gaan doen. Even tijd voor elkaar, ondanks dat het met Duke zo slecht ging.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld