Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THG Orpg ft Labyrinthine

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Wij weten jij niet.

Ik:
Oliva Redwoods - Beroeps - 16 jaar - district 2.
foto ~ imgs.su/tmp/2013-10-13/1381644643-439.jpg

jij + begin

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Aiden Broock - 17 jaar - district 11

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Een windvlaag doorbreekt de overheersende stilte. Mijn haren wapperen door de wind. De haren op mijn armen komen overeind te staan wanneer de wind hier zachtjes overheen aait. De zachte aanraking zorgt voor kippenvel over mijn hele lijf. De zweetdruppels op mijn voorhoofd koelen af terwijl ze langzaam over mijn gezicht rollen, tot zij in mijn baardje verdwijnen. Ik haal mijn zwarte handen uit de grond en veeg met mijn mouw mijn gezicht af. Daarna strek ik mij uit en hoor ik mijn rug op verschillende plekken kraken. Ook mijn nek kraakt wanneer ik deze lichtelijk buig. Er rolt een zucht uit mijn mond wanneer ik naar de lucht kijk en zie dat het bijna tijd is om naar huis te keren. Hoewel het einde van de werkdag al een uur geleden is aangegeven en de spotgaaien mij dit als laatste vertelde, kon ik nog niet stoppen.
Eigenlijk zou ik op school moeten zitten, maar mijn ouders hebben hier te weinig geld voor gehad. Het waren wel geteld twee hele jaren dat ik op de plaatselijke school heb kunnen zitten, tot dat mijn vader besloot dat ze het niet zouden redden en ik ook het land moest verbouwen. Dit is officieel niet de bedoeling, dus werd ik niet opgenomen in de werkploegen. Daarom ben ik illegaal begonnen. Het klinkt spannender dan het eigenlijk is. Doordat ik niet in loondienst mocht werken besloot ik zaden te stelen. Ik twaalf jaar oud, het was een onschuldige daad. Niemand die er achter kwam. De hekken om de districten worden niet zo streng bewaakt als zij suggereren. Dit had ik al een paar jaar eerder ontdekt. Zo nu en dan besloot ik er tussenuit te knijpen en ging ik de bossen in. Ik durfde nooit ver te gaan, maar toen ik die zaden had verzameld besloot ik op ontdekking te gaan. Dit heeft mij bij dit stuk land gebracht. Toen zag het er nog niet zo bruikbaar uit. Er moest veel gedaan worden om dit land bruikbaar te maken, maar nu ik niet naar school kon gaan had ik daar alle tijd voor. Mijn ouders wisten op dat moment nog van niks, zij dachten dat ik bij de handelaren was in de hoop iets te kunnen ruilen voor een goede deal. Na dagen langen hard werken en zweten, knippen en ploegen wist ik het land bruikbaar te maken. En daar is het nu.
Tevreden laat ik het stuk land achter mij. Over een paar dagen is er weer genoeg volgroeid om van te kunnen eten en te kunnen verkopen. Mijn ouders weten onderhand van mijn illegale praktijken. Het begon op te vallen dat ik plots brood en vlees mee naar huis nam, iets wat wij ons zelden konden veroorloven. Wij hadden nooit genoeg spullen van veel waarde die wij daarvoor konden ruilen bij de handelaren. Op een dag had mijn vader mij gevolgd en is erachter gekomen. Eerst waren mijn ouders woest, er staan hoge straffen op illegale handelingen. Maar uiteindelijk draaide zij bij en zagen de goudmijn hierin. Zij wilde mijn kleine zusje meesturen, maar dat weigerde ik. Juist voor haar heb ik veel geld gespaard. Ik heb nooit goede scholing kunnen krijgen, maar dat betekent niet dat zij het niet verdient. Ook heb ik mijn ouders laten zweren dat zij zich nooit vaker op mag geven voor bonnen. Dat heb ik wel gedaan, om het voedseltekort op te vangen. Maar ik wil het niet op mijn geweten hebben dat mijn kleine zusje haar kansen worden vergroot tijdens de trekking. De trekking! Wel verrekt. De meest afschuwelijke trekking is morgen al, de allerlaatste in mijn leven.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia:
Mijn ouders kwamen muisstil binnen. Moeizaam probeer ik wakker te worden, het was vandaag mijn laatste training voor de trekking. ''Oliva, word je wakker? ik heb ontbijt gemaakt'' Ik knikte en mijn ouders liepen weer naar beneden. Ik dacht in mezelf na morgen was het zover. Ik heb me vrijwillig opgegeven samen met een andere jongen. Een andere beroeps. Maar net zo in alle andere districten moeten we wel bij elkaar komen. Ik stap mijn bed uit en ik kijk in de spiegel. Ik zie er erg moe uit. Mijn ouders hebben er moeite mee dat ik een beroeps ben. Ze vinden het gevaarlijk werk, werk wat op leven of dood aankomt. Maar ik heb er zelf voor gekozen en tot nu toe gaat alles goed. Ik trek mijn pyjama uit en ik doe mijn trainingskleren aan. Ik ren van de trap af en ik ga aan tafel zitten. Mijn vader komt me wat brood en soep brengen. Ik glimlach naar hem en ik zeg ''bedankt'' Als ik eenmaal aan tafel zit denk ik na. Hoe zou het in de andere districten zijn? district 10,11,12? Sinds ik ouder word begin ik steeds meer na te denken over de andere districten. Mijn moeder schuift aan tafel aan en pakt mijn hand vast. ''Oh nee, een preek'' denk ik in mezelf. Ze begint emotioneel te worden. Ik krijg ook tranen in mijn ogen, ik pak haar hand vast en ik zeg ''Mam, ik doe er alles voor om deze spelen te winnen. Ik vecht met Justin de jongen die de spelen heeft gewonnen. Ik beloof je dat ik hier levend uitkom'' En ik geef mijn moeder een kus op haar wang.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Tevreden loop ik ons gammele huis binnen. Mijn ouders en zusje zitten al aan tafel te wachten. "Mijn excuses dat het wat langer heeft geduurd," opper ik meteen. Ik was mijn handen in de tobbe en kom bij hen aan tafel zitten. We pakken elkaars handen vast en bidden voordat wij gaan eten. Zelf heb ik nooit geloofd in een god, maar mijn ouders zijn beide gelovig opgevoed en willen dit niet loslaten. Daar heb ik respect voor, maar zij weten dat zij niet van mij hoeven te verwachten dat ik er buitens huis aan mee doe.
"Je moet oppassen met zo laat thuis komen, Aiden," zegt mijn vader wanneer ik mijn eerste hap eten wil nemen. Ik leg mijn vork weer neer en kijk mijn vader aan. "Maar," begin ik, maar hij praat alweer verder. "Er wordt al strenger gecontroleerd en ik hoorde dat ze de hekken weer willen maken. We kunnen geen risico's nemen. Wanneer je achttien bent, wil ik dat je het laat vallen." Het bloed in mij begint te kolken en mijn handen vormen zich tot vuisten. Ik moet mijn best doen om nu niet tegen hem uit te vallen en mijn vuist door de tafel te rammen. "Vader, dit extraatje heeft ons zoveel opgeleverd, hoe kunt U van mij vragen het te laten vallen?" Ongelovig kijk ik hem aan. Mijn moeder en zusje staren diep in hun bord en doen hun best zich niet in onze conversatie te mengen. "Het gaat hier om jouw veiligheid en die van ons. Daarnaast moet je in loondienst op de algemene boerderijen, het zal opvallen als je daar niet bent." Ik kan mijn oren niet geloven. Voorheen had hij het aangemoedigd en was hij blij met deze bron van inkomsten, maar nu gedraagt hij zich als een zak! Spontaan heb ik geen trek meer, dus ik sta op van tafel en loop naar de deur toe. "Aiden," hoor ik mijn moeder smekend zeggen, maar het heeft geen zin. Ik moet even afkoelen en dat kan ik niet hier, niet nu.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Oliva:
Ik kijk mijn vader ook aan. Mijn ouders zijn gewoon zoke lieve mensen. Ik moet voor hun deze spelen winnen. Ik ga verder met mijn soep. Als ik het op heb veeg ik mijn mond af met een servetje en ik zeg ''Bedankt mam, het was weer lekker zo altijd'' Ik ruim mijn bord op en ik was het af. De deurbel gaat. Met vragende blikken vraag ik me af wie het is. Mijn vader loopt naar de deur en doet open. Hij roept vanuit de woonkamer ''Het is Justin, Alex en Alis'' Ik maak mijn bord nog even droog en ik leg het neer voor me moeder zodat zij de rest kan doen. Ik loop naar de deur toe en ik zeg vriendelijk ''Hoi'' Dan gaat mijn vader weg ''Ik laat jullie wel even alleen'' zegt hij. Ik knik. Alex zegt ''Jij, en Justin moeten meekomen. De laatste trainingen moeten afgehandeld zijn en jullie moeten nog een gesprek met onze beroeps trainer'' Ik knik. Ik doe mijn jas aan en ik zeg ''Mam, ik ben vanavond weer thuis'' Ik doe de deur achter mij dicht en ik loop samen met Alex Justin en Alis naar het trainingscentrum. Nu kwam het dichtbij. Ik voelde al een beetje de druk en zelfs een beetje bangheid. Alis loopt naast mij en zegt ''Heb je nog geen spijt dat je, jezelf vrijwillig hebt opgegeven?'' Ik kijk haar aan ''Nee, ik heb hier zo lang voor getraind toen ik zes was begon ik al'' antwoord ik.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Ik heb geen idee hoe lang ik al aan het wandelen ben, maar het zal wel al een paar uur zijn. De lucht om mij heen begint fris aan te voelen. Morgen ochtend is het zo ver, de trekking. Daarna ben ik er eindelijk van verlost. Het voelt toch als een opluchting om mij daarna niet meer druk te hoeven maken over de spelen. Natuurlijk zal ik nog altijd in spanning blijven zitten voor mijn zusje, maar haar kansen zijn in ieder geval een stuk kleiner.
Uiteindelijk kom ik weer bij ons huis aan. Mijn ouders zitten op de bank en kijken naar de zwart-wit tv. Het signaal wordt continu versoord, maar zij lijken zich daar niets van aan te trekken. Mijn zusje zit met haar pop op schoot en is bezig met de haren daarvan te borstelen. Het is al een hele oude pop. Hij is zelfs nog van onze oma geweest en die had hem weer van iemand anders gekregen. We hebben ons nooit veel luxe kunnen veroorloven, dus ik ben blij dat zij tenminste iets heeft. Hoewel de meeste in district 11 het zo slecht nog niet hebben. Wij zijn zeker niet het armste district, maar binnen ons district zijn ook grote verschillen. Mijn gedachten gaan uit naar district 12. Het armste district die nog maar één keer de spelen heeft gewonnen. Ik hoorde dat de winner vervolgens een zuiplap is geworden, maar dat verbaasd mij helemaal niets. Hoe zou je met jezelf kunnen leven na het winnen van de spelen? Ik zou het mij niet voor kunnen stellen. Het idee alleen al dat je er heen zou moeten gaan. En als je het dan gewonnen hebt, wat dan? Je kan er vrij weinig mee, denk ik zo. Je hebt geld en een prachtig huis om in te leven, maar de dromen zullen je achtervolgen. Hoe zou je ooit kunnen leven met het feit dat je mensen hebt vermoord om je eigen hachje te redden? Zo zou ik nooit willen worden.
"Aiden, daar ben je," zegt mijn moeder zacht. Zij merkten mij pas op toen ik mijn gewicht wat verplaatste waardoor er een plank onder mijn voeten begon te kraken. "Ja, ik ga naar bed," mompel ik dan. Ik geef mijn ouders een kus en mijn zus een aai over haar bol. "Slaaplekker." Met een lege maag kruip ik in mijn bed.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia:
We lopen richting het grootte trainingscentrum. Hier begon ik met trainen toen ik een jaar of zes was. Alex en Alis liepen weg zodat Justin en ik naar onze training kunnen. Justin was niet bepaald een jongen die veel praatte. Maar toch was hij behoorlijk agressief. De reden waarom hij weer meedeed was voor het geld en voor de kick. Zelf kan ik daar geen voorstelling bij maken. Als we naar binnen lopen zien we onze trainer. Het is een man en zijn naam is Zach. Zach is een hele goeie trainer en ik ben blij dat ik al zo lang met hem train en met de andere beroeps tributen. Beroeps staan er om bekend dat ze agressief zijn en alles doen om tributen te doden. En natuurlijk het teamverband met district 1. Zach zegt "volgen jullie mij?" Justin en ik knikken. We lopen door het trainingscentrum en ik zie allemaal beroeps trainen. Als we bijj een kamertje zijn aangekomen ga ik op een stoel zitten. En Justin ook. Zach bespreekt de laatste dingen met ons over de mentor die we krijgen en over de trein richting het Capitool. We waren alweer een uur verder. Als het gesprek klaar is knuffelt Zach mij en Justin voor de laatste keer. "Ik geloof in jullie" Justin en ik lopen weg richting de trainingzalen. Zelf ben ik heel goed met messen. En Justin kan aardig boogschieten en hij kan goed met een harpoen overweg. Ik hang mijn jas op aan een kapstok en ik loop richting de plastice poppen. Ik pak een paar messen vanuit een rek en ik begin te gooien. Ze waren allemaal raak vooral in het hart. En zelf een paar in het hoofd.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
De nacht ging maar langzaam voorbij. Het was vermoeiend om steeds wakker te worden en weer lang te liggen woelen om in slaap te kunnen komen. Ook mijn zusje had een onrustige nacht. Morgen is het voor haar de eerste keer dat zij mee doet aan de trekking. De kansen zijn natuurlijk heel erg klein, aangezien haar naam er maar één keer in zit. Daarom heb ik mij tot nu toe nog geen zorgen om haar gemaakt. Zij komt er wel doorheen en de aankomende jaren zal het vast niet veel veranderen. Mijn naam daarentegen, die zit er maximaal in. Vaker dan dit zou niet kunnen. Toch baat het mij niet zoveel zorgen. De afgelopen keren ben ik er ook zonder kleerscheuren vanaf gekomen, waarom zou het dit jaar anders zijn?

Gespannen staan we in rijen te wachten. Trity, de dame die haar ziel aan het Capitool heeft verkocht en de trekking leidt, staat al te popelen op het podium. Haar neppe glimlach verandert in een angstaanjagende grijns wanneer zij mag beginnen met de trekking. Op haar grandioos hoge hakken stapt zij naar de bak met damesnamen. Zij wordt onwerkelijk groot wanneer zij de macht voelt. Zij heeft letterlijk in handen wie er naar die achterlijke spelen moet gaan. Haar hand grabbelt en grabbelt, er lijkt geen einde aan te komen! Een meisje die ik niet ken, wordt getrokken. Zij barst in tranen uit. Door de vredebewakers wordt zij het podium opgesleurd en krijgt zij handboeien om. Ook wordt zij aan een paal vastgebonden, zodat zij niet weg kan lopen. Ik zou haar graag willen helpen, maar het kan niet. Trity loopt op haar afschuwelijke hakken naar de bak met mannennamen. Hier heeft zij minder moeite mee. "We weten toch al wie het wordt, maar voor de vorm," zegt ze dan. Dan zie ik dat de hele bak vol ligt met mijn naam.

Met een schreeuw word ik wakker. Ik ben klam van het zweet en kijk verward om mij heen. Dan laat ik mij terug in het verenkussen vallen. Mijn vader stapt moeizaam uit bed en ik hoor hem naar de keuken lopen. Hij komt terug en gaat op de rand van mijn bed zitten. Dan duwt hij een glas water in mijn handen. "Je bent er bijna vanaf," zegt hij met een zwakke glimlach. Ik knik en neem een slok water. Hij aait met zijn hand over mijn hoofd en drukt mij tegen zich aan. Het is een fijn gebaar. "Probeer nog wat te slapen jongen, je zal het nodig hebben." Ik knik en geef hem het glas terug. Dan draai ik mij om in mijn dekens en sluit mijn ogen weer.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia:
Het begon al donker te worden naar 3 uur trainen. Ik nam afscheid van het trainingscentrum en ik gaf de mensen om wie ik geef een knuffel. Ik was best een stoere typ en dat zou ik zeker weten in de spelen laten zien. Ik loop naar het rek met mijn jas. Ik voel een schouderklopje van Justin "Ga goed slapen, dat zou je nodig hebben" ik knik en ik glimlach terug. "Jij ook" antwoord ik kort daarna. Ik ren naar buiten toe door district 2. Het was een grote stad. Er waren geen arme mensen en iedereen had zowat een perfect leven. De zon ging al langzamerhand onder het was ook inmiddels al half 8. Als ik bij mijn huis ben aangekomen. Doe ik mijn sleutel in het sleutelgat en doe ik de deur open. Ik roep "Mam?" Vanaf boven hoor ik "Ja, Olivia?" Ik plof op de bank en ik roep terug "Ja ik wou alleen weten wie er thuis was" ik loop naar de koelkast en ik pak wat alcohol. Het mocht niet van mijn ouders maar ik deed het altijd stiekem. Ik zet de fles terug en ik ga weer terug naar de bank. "Mam wat gaan we vanavond eten?" Roep ik. Ik hoor vanaf boven "Kies maar wat, heb genoeg thuis liggen" Ik besluit een broodje te maken met wat vlees. Ik doe het in de oven en ik wacht 10 minuten. Dan gaat mijn telefoon. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en ik kijk het berichtje. Het is een bericht van Justin "Morgen 9 uur trekking wees er optijd bij" Ik stuur terug "ja, ik ben er op tijd bij" En ik stop het weer in mijn zak. Eigenlijk was het geen trekking meer omdat het al duidelijk is dan Justin en ik de spelen in gegaan. Maar toch noemde Justin het nog trekking. Als ik een piep hoor ren ik naar het brood toe. Ik had zoveel honger. Ik neem een grote hap en ik ga zitten in de keuken. Ik begin te gapen. Als ik het op heb besluit ik om alvast naar boven te gaan.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Door de onrustige nacht werd ik vermoeid wakker. De vogels fluiten vrolijk door, alsof er geen spannende trekking op ons staat te wachten. Met moeite weet ik mijzelf uit bed te slepen. Direct loop ik naar buiten toe en was mijzelf in de tobbe die mijn moeder al klaar heeft gezet. Het koude water glijd over mijn lichaam heen. Het is verfrissend en zorgt er zeker voor dat je wakker wordt. Rillend sla ik een handdoek om mij heen en droog mijzelf af. De vroege ochtendzon begint al wat door te breken. Het weer zal vandaag meezitten, dat betekent dat we na de trekking heerlijk kunnen genieten van een feestmaal en mooi weer. Hoewel ik het zelf achterlijk vind om te gaan feesten nadat er twee van onze eigen mensen zijn afgevoerd om geslacht te worden. Nog steeds kan ik er niet bij met mijn hoofd hoe dit systeem ooit is bedacht en in elkaar is gezet.
Nadat mijn vader mij heeft geholpen om in zijn oude pak te hijsen, gaan we aan het ontbijt. We hebben vers brood van de bakker en heerlijke eendenborst. Daarnaast nog een slappe bak koffie. Hoewel ik tot nu toe alle trekkingen heb overleefd, gaat er toch een bepaalde spanning door mij heen. Misschien komt het omdat het mijn laatste is en het voor mijn zusje de eerste wordt. Alle stress begint weer vanaf voor af aan. De angst dat er toch een kleine kans is dat zij getrokken wordt, hoe nihil deze kans dan ook mag zijn.
We pakken elkaars handen vast en we bidden. Mijn moeder voegt hier aan toe dat zij hoopt dat mijn zuster en ik niet getrokken worden voor de Honger Spelen. Het is een lief gebaar en ik waardeer het. Daarna beginnen we op te scheppen. Het eten is heerlijk en de geur van de eendenborst kriebelt vrolijk in mijn neus. "Nerveus?" Vraagt mijn vader uiteindelijk, terwijl hij ons allebei kort aankijkt. Ik haal mijn schouders op terwijl ik een nieuw stuk brood in mijn mond stop. Mijn zusje wordt lijkbleek en legt haar eten aan de kant. "Een beetje," fluistert ze dan. "Er is niks om je zorgen over te maken," zeg ik vriendelijk en geef haar een kus op haar voorhoofd.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia:
Na een zware nacht word ik wakker. Vandaag is het dan zover de trekking. Ik ga met Justin de spelen in en het begint nu toch wel dichtbij te komen. Ik loop naar beneden en ik zie mijn vader en moeder al eten. Blijkbaar is mijn vader alweer thuis. Mijn moeder zegt ''Olivia, ga zitten'' zegt ze met een glimlach. Ik weet dat achter die glimlach een heleboel verdriet zit. ''Oke'' En ik ga zitten. ''Ik moet je nog klaarmaken'' zegt mijn moeder. ''Doe dat zo maar ik wil eerst wat eten'' zeg ik snel. Ik neem een hap van mijn brood en een hap van het vlees. Ik drink wat melk. Er valt een stilte. ''Ga je mee?'' vraagt mijn moeder. ''isgoed'' Ik loop naar boven toe samen met mijn moeder. ''Hier is je jurk'' zegt ze. ''Wow, die is mooi'' Kijk ik met grote ogen aan. Ik trek mijn jurk aan en ik laat het zien aan mijn moeder. Ik zie dat ze tranen begint te krijgen ''je bent zo mooi Olivia'' zegt ze. Ik geef haar een dikke knuffel. ''Mam ik zorg dat je trots op me word'' en ik geef haar een kus op haar wang. Ik gooi mijn haar los en ik doe een klein beetje make-up op.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Na het ontbijt helpt mijn moeder mijn zusje in haar jurk. Zodra zij vanuit de slaapkamer de keuken in loopt, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. "Je bent prachtig," zeg ik dan terwijl ik haar samen met mijn ouders bekijk. Haar mooie zijden jurk hangt losjes om haar heen. Bij elke beweging die zij maakt zwiep de jurk sierlijk mee. Er zit een patroon van verschillende bloemetjes op. Haar haren zijn opgestoken en om haar pols hangt een zilveren armbandje. Zodra mijn moeder ziet dat mijn ogen daarop gevestigd zijn, loopt zij naar mij toe. "Voor jou hebben wij ook nog wat," zegt ze dan zacht. Uit haar jaszakje haalt zij een doosje. Wanneer zij deze opent wordt een mooie zilveren ring onthuld. "De armband was van mijn moeder en deze ring van mijn vader. Ik wil graag dat jullie ze hebben." De ring past perfect om mijn ringvinger. Hij ziet er stoer uit. "Hij past bij het amulet," zeg ik dan. Op jonge leeftijd kregen mijn zusje en ik een amulet met daarin een foto van onze ouders. Later hebben wij daar zelf een foto van elkaar nog bijgevoegd. Wanneer hij dicht zit, zie je lichtjes een spotgaai. De spotgaaien staan centraal voor het einde van de werkdag en daardoor indirect met vrijheid.
"Kom op, het is tijd om te gaan," zegt mijn vader dan.
Gezamenlijk lopen wij naar het grote plein toe waar de trekking plaats zal nemen. De meeste jongeren staan al klaar, maar er komen er nog een aantal aanlopen. Mijn ouders geven ons nog even een knuffel en lopen dan een andere rij in. Vervolgens worden mijn zusje en ik ook opgesplitst. Voordat wij ons daaraan toegeven druk ik haar nog even tegen mij aan. "Niets zal jou overkomen, wees maar niet bang," zeg ik vriendelijk. Ze kijkt mij met haar blauwe oogjes aan en knikt angstig. Dan scheiden onze wegen en lopen we beide naar de rij.
Het duurt niet lang of ik ben aan de beurt. Er wordt een klein prikje in mijn vinger gegeven en dan wordt mijn vingerafdruk opgenomen. Vervolgens wijst een vredebewaker mij een plek aan waar ik moet gaan staan. Om mij heen zie ik allerlei leeftijdsgenoten. Ik ken er een aantal met wie ik die twee jaar in de klas heb gezeten. Verder ken ik er een aantal omdat we dicht bij elkaar wonen en elkaar regelmatig spreken. Verder is er een grote groep die ik alleen van gezicht ken, maar meer ook niet. We moeten lang wachten voor de ceremonie eindelijk begint. Trity opent de ceremonie met het jaarlijkse, saaie filmpje over hoe de districten zijn ontstaan en waarom de Honger Spelen zijn ingezet.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia:
Ik loop van de trap af met mijn moeder. Ik zie me vader staan in de gang. Mijn vader is niet echt een man die veel zegt op dit soort momenten. Ik ga voor hem staan en ik pak zijn hand ''Pap, ik zorg dat je trots op me word'' En ik geef hem een kus op zijn wang. Mijn vader ziet er netjes uit en mijn moeder ook. Op dit soort momenten ben ik echt blij dat ik geen broertje of zusje heb en enig kind ben. Ik loop de deur uit samen met mijn ouders. Overal lopen mensen naar de boete. Om mij daar zo te zien en Noah. Als we bij het grootte pleintje zijn aangekomen geef ik mijn vader en moeder een dikke kus op hun wang. Ik fluister ''ik maak jullie trots'' En ik scheid me naar een andere weg. De ouders en de kinderen moesten allemaal apart staan. Ik stond voor een tafeltje waar ik bloed moest afgeven. Justin stond er ook alleen dan een paar meter verder. Hij kijkt me aan en fluistert zachtjes ''wij kunnen dit'' en hij loopt naar zijn kant en ik naar de mijne. Dan komt er een vrouw op het podium aan. Ze ziet er netjes uit maar ook wel een beetje apart. Ze laat eerst een film zien. Een film over hoe de hongerspelen zijn ontstaan en waarom. Opzich wel interessant maar totaal nutteloos. Als de film klaar is gaat ze voor haar microfoon staan en begint ze met de trekking. Er staan 2 schalen. Met allebei maar 1 kaartje. ''Ik begin met de dames'' Ze strekt haar hand uit en pakt het kaartje en loopt naar haar microfoon. ''Olivia Redwoods'' Ik zie dat iedereen naar me kijkt en ik trek me er niks van aan. Ik loop uit de menigte en ik ga met de vredebewakers mee op het podium. Ik zie mijn ouders in de verte. Ze zien er emotioneel uit maar ik blijf sterk. De vrouw kwam naar me toe haar naam was Megan. ''Hoe vind je het om hier te staan?'' vraagt ze. ''Ik ben trots op mezelf, ik doe dit voor me ouders en voor district 2'' Ze glimlacht en loopt naar de andere bol toe. Ze pakt het kaartje en leest het voor ''Justin Neville'' Justin loopt uit zijn menigte en word ook door de vredebewakers meegenomen. Hij komt het podium op. Megan vraagt ''Justin, dit word je 2de spelen sta je er net zo in als toen je meedeed op jonge leeftijd?'' Justin antwoord ''Ja, Megan en ik maken jullie trots op district 2'' En de mensen klappen. Justin en ik worden meegenomen het gebouw in. Waar we nog even met de familie mogen praten en dan worden we in de trein gezet. Megan sluit de boete af en zegt ''Fijne hunger games en mogen de kansen in je voordeel zijn'' En we gaan het gebouw in.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Vlak nadat het filmpje afgelopen is tuit Trity haar lippen. Ze kijkt het publiek aan en gaat dan met haar lippen nog wat dichter naar de microfoon to. "Dames eerst," zegt ze dan. Op haar veelte hoge hakken waggelt zij naar een enorme grote bol links van haar. Haar hoge roze kapsel matcht bij haar te hoge hakken. Verder draagt ze een wel heel vreemde groene jurk met kniekousen in zachte kleuren. De spanning is gestegen en iedereen kijkt zenuwachtig om zich heen. Trity begint in de kom te grabbelen en te grabbelen en te grabbelen. Er lijkt geen einde aan te komen, tot zij er uiteindelijk een papiertje uit haalt en terug waggelt. Ze schraapt haar keel terwijl zij het papiertje voorzichtig open vouwt. "Roxy Broock." Schalt er dan over het plein. Elke haar op mijn lichaam staat nu overeind. Een koude rilling glijd over mijn rug. Op de grote schermen staat het angstige gezichtje van mijn zus nu geprent. Mijn hart begint sneller te kloppen terwijl de tranen achter mijn ogen branden. Hopeloos kijk ik naar alle dames. Ieder van hun had getrokken kunnen worden, maar het moest perse mijn zusje zijn. Er is niemand die zich vrijwillig opgeeft en daardoor wordt zij nu verplicht naar het podium te gaan. Mijn kleine zusje, wiens kansen nog zo klein waren. Er wordt een pad voor haar vrijgemaakt en met onzekere, kleine passen loopt zij naar het midden toe. Daar wordt zij omsingelt door vredebewakers die haar naar het podium begeleiden. Ik duw de mensen om mij heen aan de kant tot ik bij haar ben. De mannen slaan mij direct tegen de grond, maar ik kan niets anders dan jammeren en haar berouwen. Ook bij haar beginnen de tranen nu over haar wangen te rollen. "Het komt wel goed," sis ik dan. Ze wordt hardhandig meegevoerd. Eenmaal op het podium zijn alle ogen weer op haar gericht. "Nou, dat was nog eens dramatisch," zegt Trity dan. Ik weet nooit zo goed of deze vrouw iets meent of sarcastisch bedoelt, maar ik zou haar nu het liefst een klap ik haar gezicht willen geven, met een stoel die in de brand staan. Ik bal mijn handen samen tot vuisten, maar ik kan hier nu niets meer aan veranderen. Als het mogelijk was geweest, was ik in haar plaats gegaan. Maar zo werkt het helaas niet. De jongens om mij heen proberen mij te troosten of slaan hun arm even om mij heen. Trity loopt al door naar de volgende bak. Hier doet zij nu een stuk minder lang over. Haar vingers halen langzaam het papiertje open. Haar mond valt een beetje open en dan kijkt zij fronsend naar het publiek. Ze houdt haar hoofd even schuin en zegt dan: "Aiden Broock." Haar stem klinkt schor en ver weg. De jongens om mij heen kijken mij met grote ogen aan. Ik begin te lachen en kijk iedereen dan aan. "Wat een grap, wat een grap!" Ik sla mijn handen omhoog en haal mijn schouders op. Het kan niet meer erger worden. We zijn verdoemd.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia:
Ik ga het gebouw in samen met Justin. Justin en ik worden allebei naar een andere kamer gebracht. Ik ga zitten op een stoel en ik wacht totdat me moeder komt. Ik hoor vanuit de verte me moeder al aankomen. De deur gaat open en me moeder knuffelt me gelijk ''Ik wil je niet kwijt Olivia'' zegt ze. Ik pak haar vast ''Mam, ik beloof het je, Ik kom hier levend uit'' Na 1 minuut halen de vredebewakers haal alweer weg. Ik kijk om me heen door het raam naar het grote plein. Na een tijdje word er geklopt het zijn de bewakers die me meenemen naar de trein richting het Capitol. Ik ga zitten op een bank in de trein en ik wacht totdat Justin komt. Als ik Justin zie aankomen komt hij gelijk naar me toe en knuffelt me. ''Ik ga er alles voor doen dat wij deze spelen winnen'' Ik kijk om me heen in de trein. De trein is erg luxe en er is heel veel eten. Ik vraag aan Justin ''Wat moeten we nu doen?' 'Justin antwoord ''We moeten wachten op onze mentor, die gaat ons verder helpen'' En ik knik. Na een tijdje komt onze mentor. Hij stelt zich voor aan ons. ''Hallo, Olivia & Justin ik ben Finn jullie mentor deze spelen. Ik zie een bekende'' Finn gaat voor Justin staan en zegt ''Jij bent toch die jongen, die de spelen al een keer heeft gewonnen'' Justin knikt. Finn gaat richting een stoel en gaat zitten. ''Olivia, jou ken ik nog niet. Ik ben dus een mentor ik zorg dat jullie sponsors krijgen als het heel slecht gaat bijvoorbeeld dat je doodgaat door een ziekte of door kou'' Ik krijg een beetje een brok in me keel maar ik houd me sterk. Justin pakt mijn hand vast en zegt ''En ik zorg natuurlijk dat, dat niet gebeurd'' Ik knik en ik zeg ''oke'' De treinreis is erg lang en ik besloot wat eten te pakken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld