Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Misery Business.

Account verwijderd

schreef:
Met

Ik: Lee Jung Suk - 2200 - Picss c:

Jij bent het meisje, leggo.

Account verwijderd

schreef:
Jung Suk.

Een galmend geluid was te horen, nadat Jung Suk zijn zoveelste slachtoffer in een brandoven had gegooid. Nog geen vijf tellen later was de geur van verbrand vlees te ruiken door de kamer waar hij nu al enkele minuten stond. Het bloed van dit meisje liep nog langs zijn even rode mondhoeken van zijn bleke gezicht af. Met kille ogen keek hij toe, hoe het meisje waarvan hij zojuist al haar bloed had opgezogen werd verbrand in het vuur wat voor hem stond. Een lach verscheen op zijn gezicht. Echter, was het geen vriendelijke lach, nee.. deze lach was een van de meeste duivelse, koude grimassen die je nooit voor je wilt zien. Na enkele minuten was er niks meer van het lichaam over, geen lok haar of stuk vlees was overgebleven van het meisje wat nog geen vijftien minuten voor hem stond, met haar bange ogen die hem aanstaarden terwijl hij haar had vastgebonden en langzaam al haar bloed had opgezogen via haar koude nek en haar trillende polsen. Hij had na dit alles de kamer waar het gebeurde schoon laten maken, door zijn trouwste dienaar. Die hem nu al sinds zijn 18e verjaardag had gesteund en geholpen had het paleis waar hij in woonde te verdedigen en hem te helpen met het onderhouden. Ook maakte deze dienaar genaamd, Ciel eten voor zijn slachtoffers, als hij ze niet ineen keer kon opeten, door ziektes of andere overige redens. Jung Suk was namelijk niet helemaal harteloos. Hij had meerdere keren oudere vrouwen gered en geholpen. Ook al werd zo iets nooit gezien door de mensen van buitenaf. Ook al wist Ciel wel hoe de Heer van dit paleis echt was, maar had het nooit los gelaten. Jung Suk wist immers zelf nog niet wie hij was, alsof hij zelf nog nooit uit zijn puber jaren was gekomen.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
"Buisness" Wait, what? AND LET'S MAKE TWILIGHT 2.0 (Just kidding)
Misschien ken je mijn personage wel, but shush C:
En sorry dat het zo lang duurde. Ik ben enorm lui en ben bezig met wat dingen T_T

Park Bora ~ 22
{option}

~
Velen zeiden al dat je buiten voorzichtig moest zijn, maar sommigen namen alsnog de risico, waardoor zij in gevaar kwamen. De meesten kwamen ook niet meer terug, waardoor velen angstig waren. Velen waren bang, bang dat zij ook opeens zouden verdwenen. Er gingen wat dingen door de stad, maar niemand geloofde het. Het lichaam was ook nooit terug gevonden en als er wat was gevonden, dan was het maar een enorm klein ding, wat geen hulp was.

Kort keek Bora naar de poster die aan een paal vast zat. Op de poster stond een foto van een meisje, die was vermist. Opeens verdween zij en de kans dat zij terug kwam, was geminimaliseerd. De kans dat het haar ook kon overkomen, zorgde ervoor dat zij lichte rillingen door haar lichaam kreeg. Het meisje op de poster leek zo gelukkig en dat was misschien ook de laatste keer dat zij zo gelukkig was. Gauw schudde Bora de gedachten uit haar hoofd en liep vlug verder. Voor nu wilde zij gewoon naar huis, waar zij voor nu veiliger was dan in de buitenlucht. Door alles had zij ook weinig vertrouwen in alle mensen om haar heen. Je wist maar nooit wie er te vertrouwen was en wie niet, maar door alle situaties die aan de gang waren, kon het haast geen kwaad om extra voorzichtig te wezen.

Bora begon richting haar huis te lopen. Het werd langzamerhand wat later en voor nu wilde ze alleen naar huis en in bed liggen met haar laptop, waar zij vervolgens haar tijd verdeed met drama's kijken en meer. Ondertussen merkte zij dat de weg was afgesloten. Een zucht verliet haar mond en toen bedacht zij dat ze een omweg moest nemen, wat langer zou duren plus zij zou dan door wat gevaarlijke plekken moeten lopen. Zij was er al een paar keren daar geweest en gelukkig was haar nog niets overkomen. Snel nam Bora de tussenweg, hopend dat zij het veilig thuis zou maken.

Account verwijderd

schreef:
Inmiddels al uren verder, liep Jung Suk door de straten waar hij het laatste slachtoffer had weggehaald. Jung Suk was opzoek naar zijn volgende slachtoffer, die hij kon vetmesten en daarna kon leeg slurpen met het warme bloed wat zoet was geworden door het lekkere eten wat ze zouden krijgen. Het begon langzaam schemerig te worden, door de herfst en winter tijden was het dan ook al vroeg donker en waren alle mensen al vroeg binnen, uit angst voor het monster wat hun stad een voor een leeg roofde van waardevolle mensen levens. Het was dan ook van belang dat Jung Suk niet zou opvallen tussen deze mensen. Zijn huid was bleker, zijn ogen waren grijzig alsof alle ziel en leven eruit was gezogen. Hierdoor zou hij al snel opvallen door de vele hordes mensen met donker bruine ogen en een normaal gekleurde huid. Jung Suk was immers al meerdere eeuwen ''dood.'' En zag er dus ook zo uit. Verwekt uit gedachtes, door gekraak uit een donker steegje keek hij op, sloeg zijn sjaal over zijn mond en nek en ging erop af. Was dit zijn volgende slachtoffer? Toen hij eenmaal zag wat er in het steegje liep, kwam er een grijns op zijn gezicht. Weer die koude grijns.. een grijns die veel mensen als laatste hadden gezien voor hij hun leven beëindigde. Een grijns die je dus niet wilt tegen komen. Jung Suk bedacht zich geen moment, en greep het meisje met bruine lokken bij haar arm en trok haar in zijn armen waardoor beweging voor haar bijna geen optie meer was. ''Als je nu schreeuwt.. Is het gelijk over. Begrepen?'' Bracht hij koud uit, waarna hij haar zo snel als de ijskoude wind om hun heen mee trok het dorp uit, waarna Jung Suk haar mee trok naar het paleis waar ze zich zou bevinden voor de komende dagen tot het tijd was om haar pijnlijke dood tegemoet te komen.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
Een aantal minuten waren verstreken en nog steeds was Bora niet eens dichtbij haar huis. Voordat zij iets in de gaten had, voelde zij een ruk aan haar arm. Voordat zij haar mond kon openen, hoorde zij al de woorden die ervoor zorgden dat zij kippenvel kreeg over haar hele lichaam. Een geur was duidelijk te ruiken en ze keek op naar wie het was. Het was het gezicht van een wildvreemde. Zijn huid was bleker dan normaal en zijn ogen waren grijs. Zijn stem klonk veel zwaarder dan dat Bora zou schatten.

"Ook leuk om jou te zien." Zuchtte ze met sarcasme, nadat hij haar meetrok. Zij keek om haar heen en merkte dat er een aantal mensen waren. Velen keken naar hoe zij meegenomen werd door een wildvreemde, maar alsnog werd er geen actie ondernomen. Niemand durfde ook maar iets te doen, bang dat zij het volgende slachtoffer waren. Kort richtte ze haar blik weer terug op de vreemdeling. Was ze bang? Dat was zeker zo. Waarschijnlijk trilde zij nu als een gek, alleen hoopte zij dat zij ooit nog eens terug zou komen. De kans was klein, maar het kon nooit fout om dat te hopen.

De grip die hij had voelde niet al te prettig aan. Om eerlijk te zijn voelde het vreselijk, maar hij zou waarschijnlijk niet eens aardig doen, ongeacht dat Bora van een ander geslacht was. Het enige wat zij nu kon verwachten waren bedreigingen, slecht gedrag en uiteindelijk dat zij hem haar kon zien vermoorden. De gedachte ervan zorgde voor lichte rillingen.

Account verwijderd

schreef:
Grijnzend gooide Jung Suk het meisje op de koude tegels van het kasteel wat hij zijn thuis noemde. ''Çiel, neem haar mee naar kamer!''' Snauwde hij kil naar zijn butler terwijl hij zijn rug naar haar toe draaide. ''Dit is je huis.'' Zei hij, koud, dood en afgesloten waarna hij vast beraden weg liep. Van alle slachtoffers die hij had, leek zij de meest rustige persoon die hij gevangen had gehad. Haar hart, bonsde minder hard dan de anderen. Alsof ze moediger was. Iets wat hem aansprak, eindelijk iemand die hij niet gelijk aanzag als eten of voedsel. Jung Suk begon het te zien als een duivels spel. Haar op haar tenen te laten lopen door haar in angst te laten leven tot hij er genoeg van had. Hij was de baas in dit spel en zou bepalen wanneer het zou eindigen. ''Ciel!'' Snauwde hij, als een kind wat zijn zin niet kreeg. Nog geen vijf minuten later kwam Ciel aanlopen en keek hem vragend aan. ''Geef haar wat eten en drinken. Nieuwe kleding is ook handig.'' Zei Jung Suk, waarna hij we liep. Ciel wist precies wat hij moest doen en liep naar het meisje toe om haar naar haar kamer te leiden en eten voor haar klaar te maken. Jung Suk, liep naar de tuinen van het terrein waar hij rustig naar de lucht keek die langzaam donkerder werd. Hier zat hij vaak, voor al als hij wilde nadenken.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
Met een dreun viel Bora op de grond. De plek waar ze landde voelde niet al te plezant aan of te comfortabel. Ze keek op naar waar ze was en merkte een grote plaats. Vervolgens keek ze naar waar zij was beland en zag dat het de tegels waren, die als ijs aanvoelden. Een korte koude rilling ging over haar hele lichaam heen. Zijn gesnauw zorgde ervoor dat ze wat overeind kwam. Zijn stem was zwaar, maar krachtig. Het was sowieso een stem waar je doodsbang voor zou zijn, als je ruzie met diegene had. Het klonk alsof jouw leven dan als moment zou kunnen eindigen of dat het lang niet zo vriendelijk zou zijn zoals je had gehoopt.
Al gauw kwam er iemand aan en door de naam, die de idioot die mij net meenam, riep, moest zijn naam vast Ciel zijn. Bora scande zijn gezicht even en stond op van de koude tegels. Het voelde alsnog enorm koud aan, alsof zij buiten in de regen had gestaan voor een enorm lange tijd, terwijl het winter was. "Luister. Als je me wilt vermoorden, doe het dan gelijk, zodat het ook gelijk over is voor ons beide." Zuchtte ze en mompelde zachtjes wat. Wat zij net zei, kon enorm gestoord klinken, maar Bora liet niet zien of zij bang was of niet. Voor nu, was zij een beetje bang, want zij wist niet wat er met haar ging gebeuren en hoe alles zou verlopen, maar zij wilde niet als een zwakkeling uitzien, vergeleken met de meesten, die doodsbang in het dorp woonde.

Wat later kwam er iemand terug, terwijl Bora wat vuil van haar kleding afveegde. Het was er hier enorm groot, dus ze keek wat rond, totdat zij hoorde dat ze ergens naartoe moest. Even viel zij stil, maar werd al gauw naar een kamer gesleurd. Je zou maar net voor iemand zoals hem werken... Dat zou simpelweg gewoon een ramp zijn en de gedachte ervan zorgde ervoor dat zij haar naar voelde, maar ook dat zij sympathie kreeg voor Ciel.
Uiteindelijk kwamen zij aan bij een kamer, waar zij voorzichtig instapte. Het zag er totaal niet verkeerd uit, vooral als dit nu haar 'thuis' was, zoals hij had gezegd. Met een zachte 'plof' ging zij op het bed zitten en keek naar Ciel, die duidelijk wat aan het doen was. Een enorm gespannen sfeer ging er door de kamer en dat kwam vooral door Bora alleen al. Het enige wat zij wilde is naar huis gaan, haar normale leven leiden, uitgaan met wat vrienden en gewoon genieten van alles. Het feit dat dat nu misschien wel de laatste keer kon zijn, liet haar realiseren hoe een slecht persoon zij wel niet kon zijn. Ze moest haar vriendengroep beter behandelen, in plaats van de stomme acties die zij vaak deed. Om eerlijk te zijn mistte zij hen al, want het was een lange tijd geleden toen zij uitgingen. Kort bleef zij voor haar uit staren, nadenkend over wat er misschien wel niet met haar kon gebeuren, terwijl Ciel nog steeds druk bezig was met iets. Dat allemaal, terwijl de gespannen sfeer nog steeds in de kamer bleef rond dwarrelen.
~
RIP

Account verwijderd

schreef:
Even een kleine tijdsprong, want ik ben inspiratieloos~~
~~

Die eerst volgende week had hij haar laten leven, haar nieuwe kleding gegeven zodat het schoon zou blijven en als laatste had hij haar ook regels toegegeven, waar ze wel en niet mocht komen in het gebouw. Hij had haar nu al langer laten leven dan anderen, en dankzij dat had hij er geen zin meer in om haar te gebruiken, te martel en te verbranden in de oven die hij had klaar gemaakt voor zijn slachtoffers. Hij had deze week geleefd op het bloed van dieren, zoals herten, konijnen, beren en gevogelte. Hij had dingen gedaan die hij normaal nooit had gedaan. Zo had hij voor het eerst in jaren weer piano gespeeld en zelf gekookt. Het waren een paar grote verschillen die hem anders lieten voelen. Alsof de warmte langzaam weer in hem keerde en hij zichzelf beter voelde. Ook kleedde hij zich beter, alsof hij wilde veranderen. Al hadden hij en het meisje amper gepraat. Hij kende haar naam niet eens, eigenlijk, wist hij niets van haar. Nog geen eens een leeftijd. ''Ciel!'' Schreeuwde Jung Suk, waarna hij Ciel al zag aanlopen vanuit een van de hallen. ''Wat is Heer?'' Vroeg hij, waarna hij hem aankeek met een warme blik in zijn ogen. ''Zorg ervoor dat het meisje nette kleding heeft. We gaan eten.'' Zei Jung Suk, waarna hij al weer wegliep naar de keuken. Hij wilde haar leren kennen, het moest wel. Hij had ook speciaal voor haar een net pak aangedaan, in plaats van een normale spijkerbroek en shirt.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
Een luide schreeuw was te horen zodra Bora de douche uitkwam. Ze had een douche genomen, aangezien het warm was en ze had het eens nodig. Toen zij net eronderuit was gekomen, hoorde zij al zacht geklop op de deur. "Ja?" Antwoordde zij op het geklop en droogde haar snel af, waarna zij een handdoek over haar lichaam heen deed en vastmaakte. Haar haar was net een natte spons, want alles drupte. Met wat gemompel pakte ze nog een handdoek en wikkelde die om haar hoofd heen.

In die tussentijd had Ciel haar wat doorgegeven en was hij weggegaan. Fijn... Eerst zat ze hier al vast en nu moest ze ook nog eens netjes gaan kleden? Dat waren al twee dingen die te erg waren. Met veel tegenzin deed zij haar badjas aan en dicht en liep ermee naar haar slaapkamer. Daar deed zij de deur op slot en keek rond in haar kast. Normaal zou Ciel wel uitkiezen wat zij moest dragen, alleen deze keer wilde zij zelf wat leuks vinden, als dat kon dan. Toen ze kastdeuren had opengetrokken, zag zij bepaalde kledingstukken die zij nog niet had gevonden. Het vreemde was dat zij vele dingen nog paste, wat soms al eng genoeg was. Na een tijdje zoeken kon zij eindelijk wat vinden en kleedde haar aan.

Met haar platte hand streek zij alles plat en keek naar haarzelf in de spiegel. Haar haar was nog een enorm bende, waarmee zij direct aan de gang ging. Na vele momenten was ze eindelijk klaar met haar outfit, haar en meer. Als sieraden had zij simpele dingen gedaan, voor wat extra's. Normaal had zij hier een hekel aan, maar het voelde leuk om eens wat meer moeite in haarzelf te steken.

Account verwijderd

schreef:
Jung Suk schraapte zijn keel, waarna hij Ciel hielp met het klaar zetten met de borden en glazen op de lange tafel. Ergens was hij best nerveus. Maar goed, hij wilde haar beter leren kennen. Hij keek opgelucht, toen alles eenmaal was klaar gezet en ging zelf de kaarsen aansteken. Verder dan de kaarsen, was er geen licht. Wat een gedempte sfeer in de kamer achterliet. Jung Suk wenkte naar Ciel, die al snel voor hem kwam staan. ''Zorg ervoor dat alles perfect is!' Zei hij, waarschijnlijk iets te vrolijk. Waarschijnlijk mocht ze hem niet eens en haatte ze hem, misschien was ze wel bang. Maar deze week heeft hem echt veranderd. Wat hij niet mocht laten zien. Hij wilde niet zwak lijken voor iedereen. De kille uitdrukking kwam terug in zijn gezicht en zijn eerst warme ogen, kregen weer een kille uitstraling. ''Beter schiet ze op. Ik houd niet van wachten.'' Bracht Jung Suk uit, waarna hij zelf al ging zitten aan een kant van de donker gekleurde tafel met hier en daar een scheurtje of kraak. Nog een keer schraapte hij zijn keel, en vulde zijn glas alvast met vers bloed wat deze ochtend gevangen was. De neiging om alles al op te drinken was groot, al zou dat niet netjes zijn tegen over het meisje, of zijn slachtoffer eerder gezegd.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
Eindelijk zat alles goed en hopelijk was dit goed genoeg voor hem. Het was al een wonder dat zij het hier een week had volgehouden. Er hing nog altijd een onprettige sfeer door de ruimtes en waarschijnlijk zou die nooit weggaan. Kort schraapte zij haar keel en haalde het slot van haar deur af. Even haalde zij een aantal diepe ademhalingen, voordat zij haar tegenover de rest ging presenteren. Door het hele paleis was er niet heel veel te horen, behalve misschien nu het getik van haar hakken die zij aanhad. Normaal deed zij dit nooit aan, maar het laatste waar zij op zat te wachten was dat zij gedonder kreeg van dat het niet netjes genoeg was of wat dan ook. Het klaarmaken voor iets deed al veel te lang.

Alles was donker en het enige licht wat zij kon zien was wat verlichting wat vanuit een ruimte kwam. Voorzichtig deed zij de deur open, die wat kraakte. Daar zag zij de idioot die haar had meegenomen, waar zij nog steeds een hekel aan had. Wat verder zag ze Ciel, waar ze inmiddels wel een band mee had gekregen, vergeleken met iemand anders. Het was niet dat zij bang voor hem was, zoals vele anderen waarschijnlijk waren, maar het was eerder dat zij hem niet mocht. Het was inmiddels wel degene die je opeens had meegenomen en had bedreigd en al. Het was moeilijk om iemand dan te mogen.

Met wat rustige voetstappen stapte zij de ruimte binnen. Het was dat de kaarslichten er waren, want anders zou het veel te donker zijn. Zonder enige woord ging zij tegenover hem zitten en keek kort naar hem. In zijn glas zat wat roods, maar ze wilde niet eens weten wat het was. De waarheid zou waarschijnlijk ervoor zorgen dat zij rillingen over haar hele lichaam kreeg.

Account verwijderd

schreef:
Een grijns verscheen op zijn gezicht toen het meisje binnen kwam. ''Je ziet er schitterend uit.'' Zei hij, lachend terwijl hij naar de stoel voor hem wenkte. De jurk die ze aanhad hing goed rond haar lichaam en sierde het alsof ze een schilderij was. Hij wenkte naar Ciel, die ook voor haar drinken inschonk. Het was geen bloed, maar wijn. Een zoete, zoete wijn met een witte, bijna doorzichtige kleur. ''Vertel me over jezelf.' Eiste Jung Suk, waarna hij haar met een koude blik aan keek. ''Ik leer mijn slachtoffers graag kennen.'' Ging hij verder, waarna hij een slok nam uit zijn eigen glas. Ook al was bloed niet het enige wat in het glas zat, ook meerdere soorten whiskey had hij er bij in gegooid, om het meer smaak te krijgen. Ook maakte de alcohol hem losser, waardoor hij zijn krachten niet meer kende en hij het soms niet meer in de hand had. ''Ik weet dat je me niet mag, kind. Maar als je wilt blijven leven, zou je toch echt wat los moeten laten.'' Zei hij als laatst, waarna hij een hap van het vlees voor hem nam. Het vlees was warm, goed gegrilled en gaar. ''Eet maar als je honger hebt, het staat er niet voor niets.'' Zei hij, voor hij de volgende hap nam. Snel keek hij haar aan, waarna hij haar een kleine knip oog gaf en nog een slok nam van zijn glas. Het glas was gemaakt van kristal, duur kristal wat nergens meer te vinden was en er slechts nog maar een paar exemplaren van waren. Een lach kwam op zijn gezicht, waarna Jung Suk het koude vloeistof door slikte en voelde hoe het zijn keel afkoelde.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
*tries not to cringe* *cringes to the max*
~
Het vreemde was dat zij nu voor degene zat die haar had meegenomen. Bora had Ciel nooit iets gevraagd over hem, puur door de desinteresse die zij in hem had. De ruimte was enorm groot, maar ook best stil. Om eerlijk te zijn was het paleis enorm stil, maar misschien kwam dat wel door het feit dat er momenteel maar drie personen waren, die in een groot paleis woonden. De geluiden die Bora zowat elke dag hoorde was het geschreeuw om Ciel, Ciel die zo af en toe met haar sprak en nog wat andere dingen die gebeurden.

Zijn compliment zorgde ervoor dat zij niet wist wat zij moest zeggen. Het laatste wat zij had verwacht was een compliment of dat zij hem hoorde lachen. Alles leek gewoon veel te verdacht en het leek wel alsof er iets niet klopte. "Dank je..." Zei ze zachtjes, terwijl zij een slok nam van haar drinken, die Ciel net had ingeschonken.
"Wat zou je dan over me willen weten?" Vroeg zij aan hem, terwijl ze voorzichtig het glas weer terug op de tafel plaatste. "En bedankt voor de leuke 'slachtoffer' naam." Vulde zij zuchtend aan, wat trouwens ook vol met de sarcasme zat. Het was tenminste fijn dat hij zelf wist dat zij hem niet mocht. Bora nam een hap van het eten, wat totaal niet slecht smaakte. Inmiddels was zij al het voedsel wel gewend. Het had altijd slechter gekund.

Account verwijderd

schreef:
*IM SO SORRY HAHAAH*
~

'''Je naam... je leeftijd. Enzovoort.'' Zei Jung Suk, om een ijzige stilte te voorkomen, ook hij nam nu nog een slok drinken. Een lach krulde om zijn lippen, na haar zoveelste sarcastische opmerking. Het liet hem lachen, al die sarcastische opmerkingen van iemand die hij binnen twee seconden neer zou kunnen halen, alsof het meisje totaal geen angst in zich had. Al was het duidelijk dat er enig gevoel in zat. De manier waar op haar hart klopte, hoe ze haar drinken door slikte, de kleine tikjes die ze had, zoals de sarcastische opmerkingen. Alles maakte haar zo anders dan de andere mensen die hier waren. Bij andere drupte het zweet van hun voorhoofd, hun ogen klein van angst ook hun hartslag was massaal omhoog gegaan. Echter, had dit meisje dat niet. Met een grote slok, sloeg hij de rest van het glas naar achter en voelde al snel hoe de alcohol zijn keel schraapte en het bloed zijn maag vulde. ''Ciel? Nog een glas, alsjeblieft?'' Zij Jung Suk, waarna hij naar zijn glas wenkte. ''Jij ook?'' Vroeg hij, terwijl hij naar haar glas keek.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
It's fine. We were drunk anyway
~
"Grappig dat je mij wilt leren kennen. Dat al helemaal als je van plan bent om binnenkort van mij af te komen." Zei Bora, nogal ongeïnteresseerd, terwijl zij nog een hap nam van het eten. Het was vrijwel duidelijk dat zij hem niet mocht, tenzij je natuurlijk niet wist wat sarcasme was. Dan zou het een stuk moeilijker zijn om het te begrijpen.

"Je hebt het geluk dat ik nog in een redelijke bui ben, anders zou ik niet eens de moeite nemen om naar je luisteren." Begon zij, terwijl ze hem kort aankeek. Het was vreemd om hem ineens in een pak te zien, los van het feit dat hij normaal iets heel simpels droeg. Kort schraapte zij haar keel. "Mijn naam is Bora. Ik leef voor nu al zo'n 22 jaar op deze aardbol en ik woon hier pas weer een korte tijd. Ik ben een tijdje weggeweest en ben toen weer hier komen wonen. Ik had alleen niet verwacht dat jij de dader zou zijn van de mensen die opeens zijn verdwenen en nooit zijn teruggekomen." Vertelde zij maar en bestudeerde hem.
Na een kleine stilte begon zij maar haar vraag te stellen, waar zij al zo lang een antwoord op wilde hebben. "Waarom heb je mij eigenlijk voor zo lang laten leven?" Vroeg zij uit nieuwsgierigheid. Het was wel enorm vreemd, want de meesten die waren vermist kwamen vaak zonder enige spoor terug. Het was al zo'n week later en hij had haar amper wat ernstigs aangedaan, behalve haar hier gevangen houden als een gevangene in de gevangenis. De vrijheid die zij eerst had was allemaal van haar weggehaald en dat was al alleen omdat hij haar had meegenomen. Zo af en toe ging zij bijvoorbeeld wel eens naar de tuin, alleen was zij nooit echt verder gegaan dan uit het paleis zelf.

Account verwijderd

schreef:
Jung Suk grinnikte, terwijl hij voor zichzelf haar naam herhaalde. Bora. Hij haalde een hand door zijn haar, lachte even zachtjes en keek haar aan in haar diep zwarte ogen, die nog zwarter waren dan de nacht schaduw en waarschijnlijk veel meer achter hielden dan je zou denken. ''Waarom?... Waarom niet?'' Zei hij, iets wat kinderachtig terug. ''Nee. dit paleis word eenzaam, Ik heb hier nou al duizenden jaren geleefd, een andere bewoner zou toch fijn zijn.'' Begon hij serieus verder, zijn stem dieper en zwaarder dan net. ''Zou jij eeuwen alleen willen zijn?'' Vroeg hij haar. Waarna nog een slok nam van zijn drinken en het koude vloeistof zijn keel voelde afkoelen terwijl het zijn weg naar beneden maakte. ''Verder, is het tijd voor een toetje eh?'' Zei hij lachend, terwijl hij naar Ciel wenkte die al snel alles opruimde en een grote schaal op tafel zette. Deze was gevuld met cake, ijs en nog veel meer lekkernijen. Jung Suk, daar in tegen gooide een sleutel, met een nummer hierin geschreven. Deze was van een grotere, luxere kamer, vol met dingen waar iemand van zou kunnen dromen. Het was immers anders dan waar ze nu in leefde. De sleutel lande netjes voor haar op tafel. ''Hier, voor je nieuwe kamer. Ik breng je er heen nadat je dit op hebt.'' Zei hij, waarna hij zelf opstond en weg liep naar de tuin om een frisse neus te halen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld