Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG met Morgenstern

Account verwijderd

schreef:

What do you do when the one who broke your heart is the only one who can fix it?

Alicia Lucy Dupéz

Jij mag beginnen!

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Lewis Rose Lightwood ~ 18 ~ foto

Begin komt hieronder

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Ik word ruw uit mijn slaap gerukt wanneer ik plots iemand op mijn deur hoor kloppen. "Het is zaterdag!" Roep ik luid in de hoop dat wie er ook aan mijn deur staat op houd met op de deur te kloppen. "En het is vakantie!" Voeg ik er nog aan toe, wanneer het geklop nog steeds niet is gestopt. Nu kon hij eindelijk eens uitslapen en werd hij gewekt door iemand die dat nodig vond. Lewis had niet veel nachtrust nodig, maar hield er wel van om uit te slapen en dat kon hij eindelijk doen, aangezien het vandaag de eerste dag van de zomervakantie was. Een van de enige dagen waarop hij ook echt wist welke dag het was. "Lewis, mama heeft iets te zeggen en ik zou snel komen als ik jou was, want Hendrick is bij haar." Hoorde ik mijn kleine broertje van twaalf, Jake, zeggen aan de andere kant van de deur. Het geklop was ondertussen opgehouden, maar ik wist dat als ik niet snel opstond, het weer zou beginnen. "Ik kom!" Roep ik terwijl ik met veel tegenzin uit mijn bed kom. Ik hoopte maar dat ik niet één of andere preek kreeg, want dat was vaak het geval wanneer mijn moeder iets tegen me moest zeggen. Ik wist dat ze al die dingen gewoon van Hendrick, mijn stiefvader, moest zeggen, aangezien hij de pest aan me had, maar na een tijdje begon het gewoonweg vervelend te worden. Ik nam niet eens de moeite om me aan te kleden en ging gewoon naar beneden in m'n joggingbroek en een shirt dat ik gisterenavond nog ergens op de grond had gevonden. Plots besefte ik me waarover de preek zou gaan. Ik was gisteren uitgegaan en waarschijnlijk ging hij nu zeggen dat ik te veel lawaai had gemaakt toen ik terug thuiskwam of dat ik te laat thuis was. Toen ik beneden kwam, zag ik dat mijn moeder samen met Hendrick in de zetel zat. "Wat is er nu weer?" Vroeg ik hen terwijl ik naar hen toe stapte, al vroeg ik het eerder aan Hendrick dan aan mijn moeder. Hij was immers degene die altijd commentaar op me had en mijn moeder was degene die het overbracht, dat was ondertussen al duidelijk geworden.

Account verwijderd

schreef:
Met een naar gevoel stapte ik in de auto. Het was misschien niet echt een naar gevoel, waarschijnlijk was ik eerder zenuwachtig, maar tegenzin had ik wel. Ik wilde helemaal niet naar mijn vader toe, want ik had hem al twee jaar lang niet gezien. De enige contactmomenten waren op mijn verjaardag geweest, en met kerst kreeg ik een kaartje. Het voelde daarom alsof ik naar een vreemd gezin ging waar ik de komende twee maand maar moest gaan wonen. Met mijn moeder mocht ik niet mee, die had inmiddels ook een nieuwe vriend waarmee ze graag op vakantie wilde. Dat was opzich wel te begrijpen, waarschijnlijk wilden ze graag de trip romantisch met z'n tweeën doorbrengen en dan was het niet fijn als ik er maar steeds bij was. Jaloers was ik wel, ze gingen een lange reis maken terwijl ik mezelf maar moest redden. Ik wist dat mijn vader ook een nieuwe vriendin was, en zij had ook kinderen. Ik had er nooit naar gevraagd want het intereseerde me niet zo. Nu had ik er wel spijt van, dan was ik beter voorbereid geweest.
Gelukkig was mijn moeder nog wel zo lief om me erheen te brengen, al zat ze nu zwijgend naast me. Ik bekeek haar met een snelle blik, maar richtte mijn aandacht daarna op de radio en begon zachtjes met het nummer mee te zingen. Ik vroeg me af of ze zenuwachtig was, maar dat zou ze nooit toegeven. Daarom stelde ik geen vragen, en dat deed ze zelf ook niet.
Na bijna een halfuur reden we een woonwijk in en stonden uiteindelijk stil voor een groot huis. Ze schakelde de auto uit en stapte toen uit om mijn koffer uit de kofferbak te halen. En toen stond ik daar, met mijn koffer in mijn hand, voor een onbekend groot huis. Het was inmiddels bijna middag en de zon scheen fel in mijn gezicht. ''Ik ga je wel missen,'' Zei mijn moeder toen en ze glimlachte lief naar me. Ik gaf haar een knuffel en wenste haar veel plezier op haar reis. Nu moest ik het toch echt alleen doen, want ze leek niet echt zin te hebben om mee te lopen en even gedag te zeggen tegen mijn vader. Dat begreep ik wel, hij had hun huwelijk ook verpest en woonde nu met dezelfde vrouw in een huis. Dat was ook een van de redenen dat ik er enorm tegenop zat om hier te zijn, maar ik leek niet echt een keus te hebben. Ik nam snel afscheid van mijn moeder en trok daarna mijn koffer naar de voordeur, een vreemd gevoel verzamelde zich in mijn onderbuik. Ik zuchtte even diep en belde toen aan.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
In plaats van dat ik antwoord kreeg van Hendrick, zoals ik had verwacht, begon mijn moeder te spreken. "De komende twee maand zal de dochter van Hendrick hier logeren, ik wil dat je een beetje lief voor haar bent. Als ik juist ben, komt ze nu bijna toe, maar omdat jij zo nodig moest uitslapen, zul je dat maar moeten aanhouden." Zei ze, toen ze me met een afkeurende blik aankeek. Ook Hendrick keek me afkeurend aan, maar van hem was ik het inmiddels gewoon. Enkele seconden was ik verrast over het feit dat Hendrick een dochter had, maar herinnerde me dan dat hij er ooit wel eens iets over had gezegd. "Of ik kleed me gewoon om." Antwoordde ik terwijl ik de trap opliep. Het maakte me niet echt uit hoe ik eruit zag, maar omdat mijn moeder me zo afkeurend had aangekeken, besloot ik om toch iets anders aan te trekken. Wanneer ik boven in de spiegel van mijn kamer keek, zag ik dat dat ook het beste leek. Er zat immers een grote vlek op mijn shirt, dat ik gisteren niet had gezien aangezien het vrij donker was en ik geen onnodig licht wou aansteken. Vlug kleedde ik me om, al nam ik niet de moeite om een douche te nemen ondanks ik nog steeds naar de drank stonk. Hij zou het meisje toch maar voor twee maand kennen. Het feit dat hij haar in geen twee jaar had gezien, betekende waarschijnlijk dat ze een niet al te goede band had met haar vader. Misschien was ze vertrokken omdat hij en zijn twee broers hier waren wonen, al betwijfelde hij dat. Twee jaar geleden waren ze hier komen wonen. Zijn moeder was ongeschikt om kinderen op te voeden, dus zaten te tot dan in een pleeggezin, behalve hijzelf dan. Hij was al oud genoeg en kon ergens in een studentenhuis gaan wonen. Hij moest wel toegeven dat het eigenlijk de beste twee jaar van zijn leven waren. Sinds zijn moeder weer geschikt was om voor hen te zorgen, moest hij immers altijd luisteren naar haar, maar ook naar Hendrick. Hij keek vluchtig eens in de spiegel en besloot dat hij er goed genoeg uitzag, toen hij plots de bel hoorde gaan. Meteen daarna hoorde hij ook zijn broertje, Jake, schreeuwen, waardoor Lucas, zijn broer van vijftien jaar oud, hem probeerde het zwijgen op te leggen wat niet al te goed lukte. Toen hoorde hij Hendrick één keer zwijg roepen en was het dan ook meteen stil. Wat vond hij het toch leuk dat hij net de kamer had waar je alles kon horen, je kon zelfs dingen van de bovenverdieping horen. Daarna hoorde hij de voordeur opengaan. Hij nam vlug zijn gsm van zijn bed, waar het zo te zien al de hele nacht had gelegen en ging naar beneden.

Account verwijderd

schreef:
Ik keek nog even vluchtig achterom naar mijn moeder, die naar me zwaaide en daarna in de auto stapte. Al vlug daarna was ze de straat uit. Mijn vader was degene die opendeed, en voordat ik iets kon zeggen bekeek ik hem even goed. Hij was hetzelfde gebleven, maar zijn zwarte haren vertoonden lichte tinten grijs en hij zag er een beetje vermoeid uit. Misschien kwam dat wel door zijn nieuwe gezin waar hij wellicht zijn handen vol aan had, of gewoon omdat hij vermoeid was van zijn werk. ''Hey,'' Zei ik toen zachtjes en ik glimlachte naar hem. Zijn gezichtsuitdrukking verandere en hij keek me glimlachend aan. ''Wat ben je veranderd, Lucy'' Zei hij en hij liet me binnen. Mijn vader noemde me graag bij mijn tweede naam, misschien dacht hij dat ik op die manier altijd zijn kleine meisje zou blijven, maar ik vond het eigenlijk niet fijn dat hij me zo noemde. Toch zei ik niks en trok mijn koffer over de drempel. Ik begon te denken dat ik misschien toch te veel spullen mee had genomen want de koffer was erg zwaar. ''Maak je geen zorgen, Lewis helpt je zo wel mee om de koffer naar boven te nemen.'' Zei hij, en hij deed de voordeur weer dicht. De naam Lewis gaf me nare gedachtes, ik kende maar een Lewis en die wilde ik liever niet meer terug zien. Toen kwam er een jongen naar me toegelopen die zich enthousiast aan me voorstelde, hij heette Jake. Ik glimlachte, hij leek rond de elf of twaalf jaar oud en zijn enthousiamse maakte de sfeer voor mij iets gemakkelijker. Ik volgde hun naar de woonkamer, die even groot was als dat ik me had voorgesteld. Kennelijk hadden ze meer geld te besteden dan mijn moeder en haar vriend, thuis woonde ik maar in een klein appartement en hier leek alles niet groot genoeg te zijn. Een jonge vrouw kwam naar me toe en stelde zichzelf voor, zij moest dan de nieuwe vriendin van mijn vader zijn. Ik vond het lastig om naar haar te kijken, omdat ze zo elegant en nog zo jong was. Ik kon de gedachte dat ze mijn ouders hun huwelijk had verpest ook niet onderdrukken, maar ik probeerde er niet aan te denken. Ze had nog een zoon, die iets ouder was en zichzelf voorstelde als Lucas. Ik zuchtte zachtjes, waarom kon ik niet gewoon alleen thuis blijven? Ik was ineens in een onbekend huis, en had plotseling drie stiefbroers erbij. Hoe kon ik hier ooit aan wennen, dacht ik bij mezelf. En toen kwam ook de oudste jongen binnen, de jongen die Lewis heette. Zodra hij de kamer binnenkwam herkende ik hem direct, mijn hart sloeg een slag over en het zweet brak me uit. Dit kon niet waarzijn, dacht ik. Ik schrok van mijn vader die een hand op mijn schouder legde. ''En dat is Lewis,'' zei hij, hij sprak de jongen zijn naam uit met een beetje afschuw, ik wist niet waarom, maar daar kwam ik dan nog wel achter. Ik stelde mezelf voor aan Lewis en keek hem uitdrukkingloos aan. Misschien was dat het beste, gewoon doen alsof ik hem niet kende en ik wilde hem ook niet kennen. Een ding wist ik nu wel, ik zou proberen zo veel mogelijk uit dit huis te blijven.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Wanneer ik binnenkwam, was iedereen al druk bezig met zich aan het meisje voor te stellen. Ik vind de naam Lucy op, al dacht ik niet dat het ook werkelijk haar echte naam was. Wie heette er in deze eeuw dan ook Lucy? "Ik ben Lewis." Stelde ik mezelf aan haar voor. "Maar dat wist je waarschijnlijk al." Voegde ik er aan toe terwijl ik richting Hendrick keek. Hij had me immers al voorgesteld. Het meisje stelde zich zelf voor als Alicia. Ik wist niet hoe, maar op één of andere manier kwam ze me bekent voor, ik wist alleen niet van waar. Ik nam Haar koffer die loodzwaar woog in mijn hand, omdat Hendrick had gezegd dat ik dat ging doen en bracht hem naar boven. Daar zette ik hem aan de deur van de logeerkamer, dei jammer genoeg naast de mijne was en ging daarna weer naar mijn kamer. Ik was niet van plan geweest om een band te vormen met het nieuwe meisje en dat was ik nog steeds niet van plan. In plaats daarvan had ik afgesproken met één van mijn vrienden, Alec, hij was één van mijn beste vrienden, maar liet me vaak ook idiote dingen doen. Gisteren deden we bijvoorbeeld een wedstrijd met bier drinken. We moesten proberen als eerst een hele liter leeg te drinken. Een glimlach verscheen op mijn gezicht wanneer ik er aan terugdacht. Vlug liep ik weer naar beneden om toestemming te vragen, gisteren was ik het vergeten, omdat ik na school niet meer thuis was geweest. "Mams, mag ik naar Alec." Riep ik nog van half op de trap. Normaal mocht ik wel van mijn moeder, maar Hendrick had vaak commentaar dat ik niet vaak genoeg thuis was en dat ik meer tijd moest doorbrengen met mijn moeder, maar als ik dan thuis was, was hij degene die altijd bij haar was. "Nee Lewis, vandaag leren we elkaar kennen en we gaan eten, dus kom aan tafel." Hoorde ik mijn moeder terugroepen, waarna ik met veel tegenzin richting de keuken liep, waar iedereen zich ondertussen had verzameld en al aan tafel zat. Meteen drong een geur van warm eten mijn neus binnen en wist ik dat mijn moeder had gekookt. Zij was dan ook de enige in dit huis die zo geweldig kon koken.

Account verwijderd

schreef:
Lewis bracht mijn koffer naar boven en kwam even later weer terug naar beneden. Het feit dat hij me niet herkende zat me meer dwars dan ik had verwacht, of hij deed natuurlijk alsof. En dat moest ik ook doen. Het was inmiddels al een poos geleden, maar toen vond ik deze jongen nog leuk en toen dacht ik dat hij ook wat in mij zag. Niet dus. Hij had me eigenlijk best wel voor schut gezet door met een ander meisje te zoenen, op dezelfde avond dat ik in de club was met mijn vriendinnen. Waarom was ik ooit zo stom geweest, om te denken dat hij ook maar iets voor me voelde? kennelijk was dit zo'n jongen die elke week een ander meisje versierde, en ik wilde er niks mee te maken hebben. Daarom was dit misschien wel het beste, gewoon doen alsof we elkaar niet kennen. We moesten allemaal aan tafel zitten want mijn stiefmoeder had gekookt. Ik moest toegeven dat het heerlijk rook, het was zo anders dan bij mij thuis. Ik merkte dat mijn vader zijn best deed om contact met me te zoeken, maar ik zat wat afwezig aan tafel en ik had geen behoefte aan zijn aandacht. Als hij werkelijk om me gaf had hij toch wel een keer de moeite moeten doen om me op te zoeken de afgelopen twee jaar. En dat had hij niet gedaan. Het was vast ook niet zijn idee dat ik de zomervakantie hier moest doorbrengen, maar die van mijn moeder. Ik besloot het maar even van me af te zetten, misschien dacht ik er morgen wel anders over. En misschien ging ik wel een leuke tijd krijgen. Maar dat dacht ik niet, zeker niet nu dat Lewis mijn stiefbroer was. Ugh, alleen het woord 'stiefbroer' zat me al dwars.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Ik schuifde aan tafel en kreeg meteen een bord met eten voor mijn neus dat ik dan ook met plezier opat. Mijn moeder kookte nauwelijks, maar als ze kook was het overheerlijk. Mijn eten was al vlug op, dus zette ik mijn bord weg waarna ik me weer op mijn stoel zette. Ik wist dat als ik naar de woonkamer zou gaan, ik een opmerking zou krijgen van mijn moeder, dus nam ik mijn gsm uit mijn broekzak en vertelde Alec dat ik niet kon, maar dat we dan misschien morgen konden afspreken. "Mam, mag ik dan morgen naar Alec?" Vroeg ik zonder op te kijken van mijn scherm. Ik hoorde mijn moeder toestemmen, maar ze was aan het praten, dus besteedde ze niet te veel aandacht aan mij. Enkele seconden lang, wachtend op een antwoord van Alec, staarde ik naar Alicia. Ik probeerde te achterhalen van waar ik haar kende en plots schoot het me te binnen. Bijna meer als een jaar geleden waren we een paar keer met elkaar uit geweest. Ik vond haar wel leuk, maar op een bepaald moment praatte ze gewoon niet meer met me. Aangezien ze me waarschijnlijk niet herkende, ging ik er maar niet over beginnen. Ze was mijn stiefzus, dus het zou gênant zijn als ik tegen haar zou zeggen dat ik haar leuk vond. Wanneer ik een bericht kreeg van Alec, maakte ik mijn blik los van Alicia en stuurde nog wat met hem toto uiteindelijk iedereen klaar was met eten. Ik had geen idee wat mijn moeder in gedachten had toen ze zei, 'beter leren kennen', maar ik hoopte dat het niet al te lang ging duren. Ik was immers niet van plan om lang bij Alicia en dat betekende ook haar vader, te blijven.

Account verwijderd

schreef:
Ik glimlachte even dankbaar toen ik een bord met eten voor mijn neus kreeg geschoven, en hoe heerlijk het er ook uit zag kreeg ik bijna geen hap door mijn keel. Ik was nooit echt een grote eter geweest, iets waar mijn moeder vooral veel comentaar op had. Wat gaf het, als ik maar alle voedingsstoffen binnenkreeg toch? Maar op momenten dat ik niet op mijn gemak was kon ik slecht eten, momenten zoals nu. Ik nam dan wel kleine hapjes en genoot ervan met mate, maar erg kon het me ook niet echt smaken. Tegenover mij zat Lewis die al rap zijn eten op had en zijn bord wegzette. Heel even dacht ik dat hij niet terug zou komen maar dat deed hij toch, alleen had hij weinig interesse in de gesprekken die aan tafel werden gevoerd. Hij wilde zo te horen liever naar Alec, dat was waarschijnlijk een vriend van hem. Zijn moeder wilde dat kennelijk niet hebben en wilde vandaag tijd besteden aan elkaar, met als doel om elkaar beter te leren kennen. Helaas had ik daar zelf ook helemaal geen zin in, maar dat durfde ik niet te zeggen. Ik had er waarschijnlijk toch niks tegenin te brengen. Toen iedereen was uitgegeten hielp ik mijn stiefmoeder met het afruimen van de tafel en het opruimen van de keuken. Dat deed ik niet omdat ik haar aardig vond of omdat ik haar beter wilde leren kennen, maar meer uit fatsoen. Het was vast niet makkelijk voor haar om met alleen maar mannen in huis te wonen, iets waar ik nu zelf ook aan moest wennen. Ze leek mijn hulp erg te waarderen en daar was ik blij om.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Toen mijn moeder aan de afwas begon, gingen mijn broers en ik naar de woonkamer. Niet omdat we niet wouden helpen, maar een tijdje geleden hadden we een beurtrol voor het afwassen. Elke dag moesten er twee mensen de afwas doen, vandaag was dat toevallig mijn moeder en mijn stiefvader. Ik zag dat Alicia ook aan het helpen was en volgens mij vond mijn moeder haar echt al leuk. Toen we in de zetel zaten speelden we een spel dat enkel wij begrepen, daarom kreeg vooral Hendrick echt de zenuwen ervan. We wouden hem nooit vertellen hoe het in elkaar zat en dat werkte hem enkel nog meer op de zenuwen. We riepen gewoon allemaal random woorden, maar toch zat er één of andere logica in waar het woord aan verbonden moest zijn. Als hij dus voor de verandering eens vriendelijk tegen ons wou doen, probeerde hij mee te doen en er achter te komen hoe het in elkaar zat, maar we lachten hem steeds uit. Achteraf gezien vond ik het wel erg dat we het deden, maar had een even grote hekel aan ons dan wij aan hem.Alleen haatte hij mij denk ik net een beetje meer als mijn twee broers, wat ik best wel raar vond, aangezien ik bijna nooit thuis was. En wat kon ik in hemelsnaam verkeerd doen, als ik niet thuis was? We lachten nog wat, maar na een tijdje deed ik niet meer mee met het spel aangezien ik nog wat aan het sturen was met Alec. Hij stuurde altijd super traag, dus had ik altijd tijd om na te denken wanneer hij antwoordde. Nu was ik aan het nadenken over Alicia en waarom ze me plots begon te negeren en niet meer tegen me praatte. Ik wist helemaal niet wat ik verkeerd had gedaan. Stiekem hoopte ik dat ze me herinnerde en dat ze er over begon, dan kon ik misschien te weten komen wat ik had misdaan. Als ik al iets had misdaan, misschien vond ze me gewoon niet leuk en had ze besloten om niet meer met me om te gaan of had ze een andere jongen leren kennen. Ik zette de gedachte van me af wanneer Alec weer had geantwoord.

Account verwijderd

schreef:
Na een poos was de afwas gedaan. Ze vond het denk ik wel fijn dat er weer een vrouw in huis was, want je praatte toch anders dan tegen jongens. Al hadden we het nu alleen over de standaard dingen gehad, zoals mijn opleiding en hoe het bij mijn moeder altijd ging. Ik hielp mijn moeder veel in het huishouden, omdat ze het zelf ook erg druk had met het werk. En toen haar vriend bij ons kwam wonen leek er alleen maar meer werk gedaan moeten worden dan dat de taken eerlijk verdeeld werden. Ik vond het nooit erg om haar te helpen, want ik was het gewend. En ik vond het juist leuk om te koken, dus dat deed ik vaak ook zelf. Vanuit de woonkamer hoorde ik de jongens lachen. Ik wist niet waarom het ging maar ze leken wel plezier te hebben. Ik vond het lief hoe Lewis met zijn broertjes omging, ik had zelf geen broers en zussen dus ik wist ook niet hoe dat was. Soms voelde ik me erg alleen thuis, maar misschien hier nog meer. Ik voelde me echt een outsider ondanks dat het mijn eigen vader ook was. Misschien ging dat gevoel vanzelf weg...
We gingen naar de woonkamer waar de rest van het gezin ook was. Mijn vader en zijn vriendin stelden voor om iets gezelligs te doen met z'n allen, maar ik wist niet wat ik daarvan moest denken. ''We kunnen een wandeling maken door het park, als jullie willen?'' Stelde mijn vader voor. Ik zuchtte zachtjes en keek hem even kort aan. ''Pap dat is echt niet leuk'' Zei ik zacht. Waarom had mijn vader altijd van die rare voorstellen, ik ging toch echt niet als gezin door het park lopen? Dan voelde ik me pas echt een loser.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Wanneer de afwas gedaan was, wat gelukkig niet al te lang duurde, kwam iedereen naar de woonkamer. Hendrick stelde voor om te gaan wandelen in het park. Serieus? Gaan wandelen in het park? Dat zou ik echt niet gaan doen. Ik ben opgelucht, wanneer Alicia dit ook niet wilt. Waarschijnlijk zou hij nu wel iets anders voorstellen, omdat zijn dochter het niet leuk vindt. "Misschien kunnen we een gezelschapsspel spelen?" Roept mijn moeder plots. "Bijvoorbeeld Time's Up!" Voegde ze er nog enthousiast aan toe. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Het was niet alleen mijn moeders lievelingsspel, ook dat van mij. Ik vond het voornamelijk leuk omdat ik er erg goed in was en ik dan ook altijd won. Ik had er eigenlijk al meteen zin in. Ik legde mijn gsm aan de kant en richtte mijn blik op Lucas die ook naar mij aan het kijken was. Ik hoopte dat we zelf onze groepen konden kiezen en Hendrick ze niet zou bepalen, want als Lucas en ik samen waren, stond het al vast wie er ging winnen. Ik had er echt zin in, maar ik hoopte dat iedereen wou meedoen, anders zaten we met een ongelijk aantal en dat zou oneerlijk zijn, al maakte me dat niet echt uit als ik met Lucas mocht. Aangezien niemand anders reageerde, besloot ik om zelf de spullen te gaan halen, dus liep ik naar één van de vele kasten in de ruimte en nam er een timer samen met wat papier en een paar balpennen uit. Nog niet iedereen had toegestemd, maar ondertussen zette ik de spullen al op tafel. Daarna zette ik me weer in de zetel en begon na te denken over goede namen. Bij mij duurde dat altijd even, maar mijn namen vond ik zelf dan ook wel altijd geweldig.

Account verwijderd

schreef:
Ik stemde maar in om een spel te spelen, beter dan een wandeling door het park, dacht ik. Ineens was ook Lewis heel enthousiast en al snel had hij het spel uit de kast gehaald. Vroeger speelde ik wel vaak spelletjes, toen vond ik het ook leuk. Waarschijnlijk omdat mijn opa me altijd liet winnen. Maar toen was ik jong. Nu waren de enige spelletjes die ik deed drankspelletjes. Maar ik besloot er niks van te zeggen om Lewis en zijn broertjes in hun enthousasme te laten. ''Goed, wat voor teams maken we?'' Zei mijn stiefmoeder en ze keek ons vragend aan. Het maakte mij allemaal niet zo veel uit, dus ik haalde mijn schouders op en keek naar de rest van het gezin. Lucas en Lewis hadden oogcontact, dus die gingen waarschijnlijk samen. ''Alicia, dan gaan wij samen?'' Vroeg mijn vader en hij keek me vragend aan. Ik knikte even, ik was blij dat hij me niet Lucy noemde. Die bijnaam wilde ik echt even niet meer horen. Ik dacht alvast na over goede namen, maar ik was niet erg goed in dit spel dus ik kon zo snel ook nog even niks bedenken. Hopelijk was een ander team dus eerst aan de beurt.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Gelukkig duurde het niet al te lang voor ik een goede naam had, dus nam ik één van de papieren die op tafel lag samen met een balpen. Ik scheurde een kleine stuk van het papier, aangezien het stom zou zijn om voor elke naam een nieuw papier te gebruiken. Vanaf dat ik één naam op een stuk van het papier had geschreven, volgde er al meteen meerdere in mijn hoofd. Ik schreef er nog een aantal op, maar zag dat de rest er ook al aardig wat had en besloot om dan maar te stoppen. Ik zette me nog vlug even recht en nam een pot waar we alle briefjes in konden doen. Even wacht ik tot niemand nog een idee heeft en dan steek ik ze allemaal in de pot die ik ondertussen op tafel had gezet. De eerste ronde moesten we de bekende persoon beschrijven, dat vond ik wel leuk, maar ook vrij makkelijk. De tweede ronde moesten we de persoon ook omschrijven, maar mocht je hiervoor maar één woord gebruiken. Het was vrij moeilijk, maar omdat alle namen dan al eens geweest waren, moest je gewoon de namen goed onthouden uit de vorige ronde. De laatste ronde moest je uitbeelden, maar vaak kwamen we niet zo ver, omdat één van ons weg moest en dan werd het spel vaak in het midden afgebroken. Ik zie dat Alicia en haar vader een koppel hadden gevormd, waardoor mijn moeder samen met Jake ging. "Wie wilt er graag beginnen?" Vroeg ik terwijl ik de timer begon in te stellen op één minuut. Het was misschien niet lang, maar anders konden de andere teams niet aan de beurt geraken tijdens de ronde. Daarnaast werd het zo ook moeilijker, wat het nòg leuker maakte. Geduldig wachtte ik op een groep die wou beginnen terwijl ik me naast Lucas in de zetel zette. Als niemand wou beginnen, wouden wij dat gerust doen, maar ik wou liever iemand anders de eer laten om vriendelijk te zijn.

Account verwijderd

schreef:
Ik had een paar namen op papier toen Lewis een pot ging halen om de briefjes erin te doen. Ik vroeg me af of ik wel genoeg namen had, want veel inspiratie had ik niet meer. Lewis was dan ook de eerste die zijn briefjes in de pot deed. Ik bekeek hem even kort, maar wende daarna mijn blik af. Elke beweging die hij kmaakte herinnerde me aan de tijd dat we nog gevoelens voor elkaar hadden... Eigenlijk was ik de enige die dat had, want als hij ook maar ie4ts voor me voelde had hij niet gedaan wat hij had gedaan, met dat meisje gezoend. Hij had me ook best wel gekwetst, ook al had ik dat geprobeerd te verbergen, voor iedereen. Ik had nooit meer tegen hem gepraat, hoe lastig dat ook was. Ik was hem eigenlijk ook al vergeten. Tot dat mijn vader zijn naam uitsprak en ik alleen maar kon denken aan in wat voor nachtmerrie ik nou was beland. Ik wilde weten waarom hij reageerde alsof hij me niet kende, maar het was beter om het los te laten. Het bevestigde juist alleen maar meer dat hij niks om me gaf en ooit had gedaan.
Ik keek op toen ik opnieuw Lewis hoorde praten. Ik besloot maar mijn briefjes in de pot te doen, ook al waren het niet erg veel. De anderen hadden ook al hun briefjes in de pot gedaan. ''Wij gaan wel als tweede'' antwoorde ik, voordat mijn vader dat kon doen. Ik glimlachte even naar Lewis, aangezien hij zo enthousiast was kon hij ook wel beginnen met zijn broertje. Maar dat liet ik aan de rest over. Waarschijnlijk betekende het gewoon ook dat hij goed was in het spel.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld