Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Intentions

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

WAARSCHUWING;; mobster world and stuff, dus ook moord en lots of blood

ORPG ft. the sweetest @Nathaliia

* ☯ *

I know we've made a graveyard of this all
I know I don't feel too sober now
I wanna lie awake with your black soul
Count your fears if you let me

I've got some damn bad intentions
I've got some damn bad intentions
I got some secrets I forgot to mention
Haven't learned my lesson, woah oh

I've got some damn bad intentions
I see the world in 25 dimensions
I've seen evil reign over perfection
Blood heat over tension
And I know...

* ☯ *

Niykee Casey Moretti - 17 years old

* ☯ *

Account verwijderd

schreef:

Carlos Arthur Carbera - 24 years old.

-
Mijn begin komt hieronder

Account verwijderd

schreef:
Op een snelle tempo liep Carlos door de gangen van de gevangenis. Zijn voetstappen weergalmden in de ruimte waar hij doorheen liep. Hoe sneller hij zou lopen, hoe sneller hij zich zou bevinden op zijn bestemming. Hij zou deze afspraak zo snel mogelijk achter zijn rug hebben. De opdracht die hij van zijn baas had gekregen vond hij absurd. Hij had het ook duidelijk laten merken. Toch moest hij de opdracht uitvoeren, aangezien zijn keuzes niet bepaald uitgebreid waren. Het zou hem zijn werk kunnen kosten als privé detective en dat is niet iets waarop hij wachtte. Kort haalde hij een hand door zijn haren heen, waarna hij zijn blouse recht trok. Aan het einde van de gaf merkte hij een bekend gezicht op. Iemand die hij al langer kende, waar hij vaker opdrachten mee uit moest voeren.
Wanneer hij bij de man aankwam schudde hij zijn hand. 'Good to see you again, Sir Carbera', de vorm waarop zijn achternaam werd uitgesproken was zoals gewoonlijk fout. Hoe lang ze elkaar al kenden, zijn achternaam werd altijd verkeerd uitgesproken door de oude man. Een kleine glimlach ontstond op zijn gezicht. 'Same goes for you, Sir Patterson', zijn hand liet hij langzamerhand los, waarna hij de kamer inkeek waar hij zich binnen enkele minuten zou bevinden. Een meisje met donkere haren en een dun postuur zat met haar rug naar de raam toe. 'That's the girl?', vroeg hij. Zijn blik vestigde hij weer op Patterson, waarna hij hem vragend aankeek. Een knik als antwoord nam hij als genoegen. Hij hoopte dat het makkelijk en snel zou gaan, hoewel hij wist dat dat niet zou gebeuren. Een familie ontmaskeren was moeilijker dan dat hij had gedacht. Wanneer hij als detective begon wist hij niet dat het een moeilijke klus zou zijn. Gelukkig was hij ervoor getraind en werd het met elke opdracht steeds makkelijk. 'Right, We'll see each other in a couple of minutes', vertelde hij, waarna zijn hand naar de deurklink greep. 'Good luck', was het laatste wat hij van de man had gehoord.
Op een langzame tempo liep hij naar binnen. Zijn voetstappen waren het enige geluid wat in de kleine kamertje te horen was. Hij nam plek op de stoel tegenover het meisje, waarna hij haar bekeek. De kleding die ze aanhad was van de gevangenis zelf. De lelijke, oranje pakjes die iedereen aanhad had zij ook aan. Hij wist niet hoe lang ze hier al zat, maar hij wist wel hoe lang ze hier zou moeten zitten. Twintig jaar had ze gekregen, als straf voor de misdaden die ze voor mekaar had gekregen. 'So, Niykee Moretti? I'm Carlos Carbera. I'm here because I want to talk with you about your family', hij wist niet zeker of ze iets zou vertellen over haar familie. Dat deed bijna niemand van de mensen die hij had ondervraagd. De kans was klein, alhoewel hij daar wel een ander idee voor zou hebben. De plan had hij langzamerhand uitgestippeld en het leek hem perfect. Het meisje zou akkoord moeten gaan, aldus, dat hoopte hij.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Driekwart jaar had ze inmiddels al gespendeerd in een gebouw als deze. Een cel als leefruimte gebruikt, ingericht met een bed van wie de matras enkel wat stro leek te bevatten en een muur bestaande uit inkervingen en tekeningen haar van de buitenwereld afschermde. Wellicht had men uit respect nog een metalen toilet in de max ingevoegd. Om ondanks de beveiliging de indruk te wekken dat ze manieren kenden, noch het niet meer dan oplichterij was. Cassy wist immers al te goed hoe het eraan toeging. Onder de vrouwen vormde zij een van de meest beruchte gevangenen; haar leeftijd deerde de omstanders niet, ofwel ze er onschuldig uitzag met haar kleine lengte en heldere, donkere ogen. Elkander wist dat, als ze verstandig waren, ze maar uit haar buurt moesten blijven. Het maakte haar roekeloos, als ongeboeid als haar broers haar op hadden gevoed, nonchalant en hoogstwaarschijnlijk lichtelijk arrogant. Ook nu straalde haar gedaante macht uit. Althans, haar rustige bui duidde daarop, maar het nam niet weg dat verveling voornamelijk de overhand had genomen. Minutenlang zat ze slechts haar nagels te bekijken. Haar polsen te draaien onder het schroeiende metaal van de handboeien, die haar nog zo roerloos op haar plek hadden gehouden in de verhoorkamer. Een idee over haar plotselinge oproep had ze niet in bezit. Wel wist ze dat, als ze hier eenmaal terecht kwam, men iets van haar nodig had en menigeen dat idee maakte haar tot meer dan tevreden.
Zwarte gloed van haar net gelakte nagels maakte plaats voor een nieuwe jongeman in het zicht. Zijn stemklanken, zo ruig en toch enigszins vredig, trokken haar aandacht er genadeloos van weg. Traag hief Cassy haar hoofd op in zijn richting. Ze wierp een blik op hem, hem bestudeerd van top tot teen als gewoonte naarmate hij de ruimte tussen de vier dikke wanden betrad. Ze herkende de vreemdeling niet. Een uiterlijk als de zijne had ze tenslotte wel onthouden. Nieuwsgierigheid maakte echter dat ze in plaats van haar ongeïnteresseerde bui voort te zetten door weg te kijken, bij hem bleef hangen. Vragend haalde ze een wenkbrauw op. "Tell me something I don't already know, mr. Carbera," klonken haar woorden door de stilte. Haar vingertoppen tikten ongeduldig op de ijzeren tafel, een gegalm veroorzaakt dat ze weerloos aanhoorde, geheel omdat het haar enige vermaak was. "But you should be smarter than thinkin' I'd do anything for the five-o." Voorspelbaar was het, om te horen hoe de politie achter haar familie aanzat. Ze had niet anders gekend. De Cosa Nostra bezat in zijn geheel te veel macht, geld en illegale middelen om buiten de radar te blijven, maar dat de Moretti's een van de belangrijkste schakels vormden, werd door haar en door de rest niet anders dan als oud nieuws beschouwd. Een zucht verliet haar lippen, haar hoofd ietwat schuin gehouden tot ze de jongeman recht in zijn ogen kijken kon.

"Can I go back to my cell now? I've got better things to do."

Account verwijderd

schreef:
Het verbaasde Carlos dat ze zijn naam wist. Toch liet hij zijn verbazing niet zien. In plaats daarvan leunde hij naar voren, gesteund door zijn ellebogen. Een korte frons ontstond op zijn gezicht om haar opmerking. Ze zou moeilijk zijn om over te halen, hoewel het hem altijd lukte. Hij werd gezien als één van de beste privé detectives in de stad. Hij dacht er niet zo over na, maar het betekende niet dat hij niet trots was op de titel die hij had gekregen. De opdrachten die hij steeds kreeg leken voor hem makkelijker te worden, op deze na. Het meisje wilde niks kwijtraken over haar familie, wat hij volledig had begrepen. Haar toon sprak hem niet aan, helemaal niet. Toch moest hij zich gedragen om enkele informatie te krijgen. Ze zou een uitdaging voor hem zijn, maar hij zou zijn best doen. Uitdagingen vond hij geweldig om aan te nemen.
'No, you can't go back. I'm not done with talking', vertelde hij. Hij leunde achterover in de stoel, waarna hij het meisje aankeek. Ze leek ongeïnteresseerd, haast verveeld. Toch had hij genoeg dingen om met haar te bespreken. Hij zou informatie uit haar moeten halen, ook al zou het uren duren. Tijd had hij genoeg. 'Your bothers... How are they?', vroeg hij haar. Zijn ogen zochten oogcontact op met het meisje, afwachtend op een reactie. De dossier die hij had gekregen over haar vertelde niet genoeg informatie. Ze was voor verschillende dingen beschuldigd, hoewel ze niet was veroordeeld. Enkel voor drugs- en wapenbezit hadden ze bewijs, waardoor ze het twintig jaar moest afzitten. De tijd was ongelooflijk lang, zelf zou hij te weinig geduld hebben. Verschillende dingen stonden op haar dossier, moorden, wapenhandel en drugsbezit. Jammer genoeg hadden ze daar geen bewijsmateriaal voor. Hij wist bijna zeker dat het meisje de dingen had gedaan. Haar lieve gezicht was niet het enige waar hij oplette. Haar ogen spraken boekdelen. Carlos moest blij zijn dat hij mensen makkelijk doorhad. Het kwam goed te pas bij zijn werk.

'If you don't want to give any information, then fine. We'll make a deal instead.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Nooit had ze er genoegen mee genomen om genoemd te worden met haar voornaam. Het klonk naar haar moeder, naar een formaliteit die ze niet bezat of ook maar van plan was om aan te nemen. Haat voor haar officiële naam had ze vanaf het begin af aan al gehad. Een van de redenen waarom Cassy liever bijnamen aanhoorde dan dat men haar aansprak met Niykee, eenvoudigweg omdat ze het niet kon uitstaan. Haar mond hield ze er daarentegen over toen ze het zich besefte hoe de man haar noemde. Hij had geen eer verdiend om haar als een vriend te behandelen, laat staan dat zij hem zo zou laten voelen, want de jongeman mocht haar afschuw en afstandelijkheid zeker voelen in haar aanwezigheid.
"People with their talking.." Ze kermde zachtjes van rusteloosheid. "Boring." Haar nagels kwamen alsmaar in aanraking met de tafel, het getik door laten gaan met een gedempt geluid. Mogelijkerwijs kon ze hem zodanig irriteren dat hij zelf wel de weg naar de deur vond, al betwijfelde ze of de rechercheur wel zo makkelijk te breken was. Anderzijds had de man wel beter geweten dan met haar in dezelfde kamer te zitten. Hoe dan ook speelde Cassy het spel met gemak mee, moeiteloos een brede glimlach op haar gelaat neergezet nadat een vraag hoorbaar werd gemaakt. "Brothers? Which brothers?" Plezierig keek ze naar hem op, het overtuigend over laten komen ondanks dat het sarcasme in haar klanken kenbaar was geworden. Hij hoefde geen medewerking te verwachten en een betere manier om het te laten weten, dan in zijn pogingen mee te gaan, was ondenkbaar geweest.
Omringd door haar eigen zwijgen wachtte ze af. Zoekend naar het moment dat de man zou realiseren dat het meer van hem zou achten dan wat vragen om haar als bron te gebruiken, als hij het überhaupt al in zich had. Dat het hem meer dan een paar minuten innam om die conclusie te trekken vond ze dan ook lachwekkend. Blijkbaar wist de man niet hoe de onderwereld werkte evenzeer hij er zijn beroep van had gemaakt. "Now, that took you long enough, detective," sprak ze zuchtend, haar handen van het tafeloppervlak laten glijden om vervolgens haar rug tegen de leuning van de harde stoel te laten vallen. Het getik stopte per direct. Achteloos liet ze ze beide op haar schoot rusten, met de ketenen van de handboeien gespeeld om zichzelf bezig te houden. "You better negotiate smart. One shot, that's all you get." Een gevaarlijke grijns bespeelde haar lippen. "Otherwise, you may have the honor to shout for the guards. I've got nails to paint."

Account verwijderd

schreef:
Carlos hield zich rustig, terwijl de jongen het meisje serieus aankeek. Hij leek maar niet verder te komen met de overhoring. Ze wilde niks kwijt, wat zijn werk moeilijker maakte. Meerdere keren kwam hij in zulke situaties terecht en hij had daardoor geleerd dat hij rustig moest blijven. Hij haalde gefrustreerd een hand door zijn haren heen, iets wat hij deed wanneer hij zich ergerde. Hij legde zijn arm weer op de armleuning van de stoel, waarna hij zuchtte. Het meisje werd vervolgens door hem aangekeken. Hij kon zich niet voorstellen om zo lang van de buitenwereld te zijn gescheiden. Twintig jaar leek hem een behoorlijk lange tijd, zeker dat hij een stuk van zijn lijf zou missen. Nu hij net verloofd was met Alison kon hij zich geen leven zonder haar voorstellen. Al een paar maanden had hij in de planning om Alison's hand te vragen, wat drie weken geleden uitkwam. Tijdens een strandwandeling had hij haar ten huwelijk gevraagd, waarna hij een positief antwoord had gekregen. Al vier jaar hadden de twee een relatie met elkaar, waarna Carlos besloot dat het een goed moment was om zich uiteindelijk te verloven. De huwelijk staat nog niet gepland. Nadat hij klaar zou zijn met deze klus had hij haar beloofd om een datum uit te pikken. Hij hoopte dat deze opdracht niet lang in zou nemen. Soms had hij opdrachten die enkele maanden duurden, de andere waren binnen één week klaar. Hij verwachtte dat deze ook niet veel tijd in beslag zou nemen, hoewel hij dat niet van tevoren kon schatten.
Het meisje serieus aangekeken, leunde hij weer naar voren waarna hij zijn onderarmen op de tafel leunde. 'You know, my mission is to take the most dangerous groups down. Your family belongs to it. So.. my deal is; if you let me life with you and your family as a friend, I won't touch you or your family. but they can't know what my work is. You will be free if you take the deal', hij bekeek het meisje, waarna hij haar met een korte grim aankeek. 'If you don't want to make the deal I'll take your family down by myself. One by one and you'll spend the rest of your life in jail', hij leunde weer achterover in zijn stoel, waarna hij ongeboeid met zijn horloge speelde. 'It's your choice, Miss Moretti.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De tegenslag kon ze in zijn ogen nog aflezen. Radeloosheid, zodra ze weigerde te spreken over haar broers en hem de rest van de informatie ontnam door haar mond gesloten te houden. Enige frustratie gaf hij weer zonder hier ook maar weten van te hebben, een tafereel wat Cassy plezierig voor zich zag afspelen. Het gaf aan dat de jongen zo langzamerhand zijn geduld verloor en hierop durfde ze vrijwel zeker te zeggen dat hij onverwachts een beslissing zou nemen, iets waar ze tevreden op zat te wachten.
Aan de andere kant wist ze te spotten dat hij langzaam met ernst begon te spreken, zijn gezicht strak in de plooi gehouden onderwijl zijn blik de hare kruiste. Het liep niet zozeer in elkaar over dat ze eruit kon halen dat het zijn noodplan was, maar hiervan ging ze blindelings uit, eenvoudigweg vanwege het gemak van het opzetten van een bespottende glimlach bij deze gedachte. Ze kon het zich niet voorstellen waarom de man zich anders zo in de problemen zou werken.
Harteloos bleef Cassy er zitten. Onbeweeglijk vergeleken met eerder, geen spier vertrokken met elk beetje wat hij haar duidelijk probeerde te maken. "So, let me get this straight." Haar vingers speelden afwezig met elkaar, het ijzer langs de ketenen als vanzelf laten rammelen om haar concentratie bij de zaak te houden. "You want to set me free to return to my family, get you in as one of the work guys so you can join the squad and turn in some mobsters, and if it works we won't be harmed?" Aantrekkelijk klonk het zonder twijfel. Hoewel Cassy genoeg vertrouwen had in haar familie om uit de handen van de politie te blijven, wist ze dat ze nog altijd gevaar liepen en tevens genoeg hadden geleden in de afgelopen jaren. Dat de agent haar ergens had geraakt met zijn aanbod gaf haar de rillingen, waarop ze vaststelde dat ze absurd bezig was om hem te geloven voor zijn mooie uitspraken; ze mocht het niet verwilderd aannemen met goed geloof in een politieman als ze wel beter hoorde te weten.
"I don't know, bad boy. You do got this interesting," sprak ze uiteindelijk. "But I don't trust you on your words. You've got to show to me you ain't a traitor." Genoeg van haar pistolen en geweren waren in beslag genomen tijdens haar veroordeling. Kleding van die dag werd meegenomen als bewijs, haar persoonlijke spullen zoals haar telefoon hadden inmiddels al maandenlang in een doos stof zitten op te vangen en niet te vergeten, ook het ontdekte geld was haar afgenomen. Het vormde dan maar een klein deel van het vermogen wat zij mochten hebben, het was en bleef gaan over honderd duizenden dollars waarvoor ze haar handen flink bloederig had gemaakt. Wederom grijnsde het meisje naar de rechercheur. "Get me my stuff back. All of it."

Account verwijderd

schreef:
De twijfel zag Carlos duidelijk in haar ogen. Hij wist dat ze zijn aanbod zou waarderen. Het was een aanbod die ze moeilijk kon afslaan, puur omdat anders haar familie eraan zou lijden. Ze leek veel voor haar familie over te hebben, iets wat hij zou onthouden voor de toekomst. Misschien dat het ooit goed van pas zou komen. Zijn blik werd algauw op het meisje gefocust, wanneer haar stem door de ruimte weergalmde. 'Yes. I'll let you and your family go, without any problems', vertelde hij.
Hij wist dat ze hem niet zo makkelijk zou vertrouwen. Zonder het te weten sloot hij voor even zijn ogen, wachtend totdat het meisje zou zeggen wat ze wilde. De gevangenen waren moeilijk om over te halen, zeker mensen zoals Niykee. Ze leek het niet op te geven, maar toch dacht hij dat hij een goede deal had bedacht. Enkel wat hij nu nodig had was een goedkeuring van het meisje. Hij opende algauw zijn ogen, waarna hij bedenkelijk zijn kaaklijn tussen zijn hand hield. Nadenkend liet hij zijn vingers op zijn driedaagse stoppels gaan, waarna hij zijn blik op de raam achter haar focuste. De ruimte was geluiddicht. Niemand kon hun horen, alleen zien. Jammer genoeg konden de personen die zich in de vergaderkamer bevonden niks zien. Het was enkel voor veiligheid en privacy gedaan, wat Carlos nu erg waardeerde.
Zijn ogen richtten zich weer op het meisje, waarna hij een zucht uit zijn mond liet ontsnappen. 'You're hard to convince, Moretti', de spullen die hij aan haar terug zou moeten geven kon hij niet makkelijk verkrijgen. Hij wist dat alles in hetzelfde gebouw lag, maar het was de persoon die het moeilijk maakte. Het materiaal kon niet zomaar gegeven worden, enkel wanneer hij de opdracht van zijn baas zou krijgen. Carlos wist dat Patterson niet makkelijk over te halen was, maar wat hij wel wist was dat hij de jongen mocht. 'I think that it will work out. I can give it a try, but only if you take the deal', hij wist niet wat voor spullen het meisje bedoelde, maar dat zal hij wel zien.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waarom ze precies haar beetje vertrouwen legde in een onbekende, was ook voor haar nieuw om te merken. Normaliter had ze het vertikt om ook maar een uitspraak te geloven die afkomstig was uit de mond van een smeris. Ze wist prima hoe ze konden zijn, hoe ze zo hun technieken hadden zodat ze konden krijgen waar ze opuit waren, en doch ging ze ervan uit dat met het halen van haar spullen, de man dan wellicht nog eerlijk kon zijn geweest. Daarbij, mocht hij een leugenaar blijken te zijn, had ze haar wapens alsnog goed en wel teruggekregen en kon ze hem met haar blote handen vermoorden; een scenario waar Cassy geen tegenzin voor zou voelen als hij het ernaar gemaakt had.
"I don't take pretty words for the truth unless it's proven to be, big guy." Met een voortreffelijke glimlach op haar gezicht hief ze haar kin op in zijn richting. Haar voordelen had ze er wel in gezien nu hij haar voorwaarde leek te accepteren. Ze kon niet wachten tot ze haar eigen wapens weer in handbereik kon hebben en haar vertrouwelijke kleding haar figuur sierde, eerder dan een oranje jumpsuit van ongelooflijk goedkope stof, zoals zij allemaal aangereikt hadden gekregen bij aankomst. Desalniettemin had ze wel het besef gehad dat het haar goed stond. De kleur liet haar haar meer naar voren komen, haar rondingen kwamen nog altijd gewoon uit en al met al had ze te veel zelfvertrouwen om het af te schilderen als lelijk. Het kledingstuk was lelijk, zij maakte het mooi. Desalniettemin kon ze blij zijn dat ze haar spullen terug zou krijgen als de man zich aan zijn woord hield. Vergenoegd knikte ze lichtjes naar meneer Carbera. "You get me all of my taken stuff, and we have a deal." Haar handpalmen draaide het meisje naar zich toe, waarop ze als gewoonlijk haar gelakte nagels in zich opnam. Wat opgewonden werden ze bekeken, bedenkend hoe haar leven vandaag nog terug zou gaan naar hoe het was. Foutloos zou het op het moment alleen nog niet gaan. De rechercheur zag er te formeel uit, qua uitstraling, kleding en ook gezien zijn manier van doen. Als ze er niets aan zouden doen zou hij ze de veiligheid binnenshuis wel gedag kunnen zeggen.
"Oh, and for the record, you ain't gonna be walkin' around the gang like this. You smell like cop," murmelde ze, uitdagend naar hem opgekeken. "I'll wait here."

Account verwijderd

schreef:
Een tevreden glimlach was voor even te zien op Carlos' gezicht. De deal werd sneller gemaakt dan dat hij had gedacht, hoewel hij nog achter haar spullen zou moeten gaan. Hij zou Patterson moeten overhalen om aan de spullen te kunnen komen. Met een frons tussen zijn wenkbrauwen keek hij het meisje aan, waarna hij zijn hoofd schudde. 'You're unbelievable', verzuchtte hij, waarna hij opstond.

Na vijfenveertig minuten kwam Carlos weer terug in de kamer. De zak met de spullen legde hij neer op tafel. Haar kleren en haar telefoon had hij aan haar teruggekregen, waarna hij tegenover het meisje ging zitten.. 'That's all I could get', legde hij uit. Het was moeilijk om de twee mannen te overhalen, maar het was hem gelukt. De hoeveelheid wapens die zich in de zak bevonden was groot. Zijn bewondering voor het meisje leek te groeien. De wapens die zich in de zak bevonden leken duur te zijn. Door de handel die ze ermee dreef kon ze duizenden verdienen. Aan het geld in de auto te zien haalde ze daar heft geld vandaan. 'The money is in my car', hij boog zich voorover waarna hij haar handen greep. Het sleuteltje die hij had gekregen van Patterson stak hij in het gat wat daarvoor bestemd was. Zijn ogen richtte hij voor even op het meisje. 'Don't try to do something stupid', hij draaide de sleutel om, waarna hij de handboeien van haar handen afhaalde. Hij ging weer op zijn plek zitten en hij leunde nonchalant tegen de rugleuning aan. Zijn armen had hij over elkaar heen geslagen. 'You're going to change here, no way I let you out of this room.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met veel geduld had Cassy op de terugkeer van de rechercheur gewacht. Zijn gedaante had ze bijna zo'n uur geleden nog nagekeken, zien verdwijnen achter de wanden van de verhoorkamer. Niet langer kon ze de man zien toen hij eenmaal het punt van de deur voorbij was. Glazen platen versperden het uitzicht tot een duister blikveld, hem vervaagd tot er enkel een leegte overbleef tegenover haar. Toegeven moest ze wel dat ze zich meer op haar gemak voelde met zijn verlaten. Het gaf haar ergens zelfs tegenzin toen ze hem na een hele tijd de kamer weer hoorde enteren, wetend dat haar tijd van rust en kalmte voorbij was; ze moest niets van Carlos weten.
"That's it?" Verdwaasd keek ze neer op de meegebrachte spullen, de zak met wapens in zich opgenomen onderwijl ze wat suf haar kleding van de tafel afpakte. "Where are the rest of the guns?" Ze had velen malen meer in bezit gehad, tientallen die de politie van haar af had genomen en toch durfden ze haar ervan af te brengen met enkel een stuk of vijftien vuurwapens. Het zat Cassy dwars, wetend dat de FBI nog altijd een groot bezit had nu ze haar voorraad erbij hadden gekregen, waarop ze niet meer kon dan slechts zuchten. Ze had geen andere keuze dan aan te nemen wat ze zojuist gekregen had. Anders had ze nog een poging gedaan, nu wist ze inmiddels dat het voor het beste was om haar deel tot haarzelf te schaffen nu het nog kon.
Traagzaam gleed de zachte, bekende stof door haar handpalmen. Aan de jongeman besteedde ze tegenwoordig geen enkel beetje van haar aandacht meer. Dat hij haar polsen verloste van het stugge metaal was alles wat voor haar telde, hetgeen waardoor ze zich langzaamaan weer vrij begon te voelen. Zijn commentaar daarentegen veroorzaakte het tegenovergestelde. Ze haalde een wenkbrauw op, afvragend zijn ogen opgezocht om vervolgens met een chagrijnige kerm achteruit te stappen. "Men. Always want something to watch, don't they?" Protest bracht ze verder niet uit. Ze nam het voor wat het was, trok de goedkope, oranje jumpsuit van haar lijf en verving deze door haar eigen kleding. De bijbehorende lingerie hield ze onaangeroerd op het tafelblad. Ze zou geen ondergoed verwisselen als hij erbij zat, hoe graag hij het dan ook misschien zou willen zien. Schaamte voor haar lijf bezat Cassy geenszins; ze wilde hem niet met plezier achterlaten als hij haar naakte lichaam voor ook maar een seconde zou kunnen waarnemen, aangezien hij veel slechter verdiende. Ze ergerde zich al aan zijn houding. Alsof hij zat te wachten tot ze geen kledingstuk meer had om haar lijf mee te bedekken, onder het mom van 'veiligheidsmaatregelen'. Ze verafschuwde hem ongetwijfeld.
"You happy now, detective?" vroeg ze hem. Met een strakke gelaatsexpressie stapte het meisje in haar sneakers, de lingerie samen met de zak wapens uit zijn buurt gehaald, als blijk van het ontbrekende vertrouwen in zijn aanwezigheid. Haar mobiel stak ze in haar broekzak weg. Ze zou later nog wel laten weten aan haar broeders dat ze haar weer thuis konden verwachten, nu had ze de verrader om in de gaten te moeten houden. Onachtzaam liep ze langs zijn gestalte heen naar de deur.

"You'd better be prepared. They can kill and they will."

Account verwijderd

schreef:
Een frons ontstond tussen Carlos' wenkbrauwen. Het aantal wapens in de zak was niet weinig. Hij wilde niet weten hoeveel het meisje er werkelijk had, voordat ze van haar werden afgepakt. Ze leek verbaasd te zijn dat, dat de enige wapens zijn die ze had gekregen. Het waren alle spullen die hij kon regelen. Ze zou zijn hulp moeten waarderen. Bijna een uur had hij gespendeerd om Patterson over te halen. De man leek er moeite mee te hebben, hoewel hij uiteindelijk als bevel gaf om al haar spullen terug te geven. Over zijn plan had hij niks gezegd. Enkel hij en Niykee wisten ervan en hij wilde dat het zo zal blijven. Hij hoopte dat haar familie nergens achter zou komen. Hij kon makkelijk liegen en hij verwachtte van het meisje dat ze het ook kon. Op haar opmerking had hij niet reageert. Ze moest maar zelf kijken wat ze ermee zou doen.
Een korte glimlach ontstond op zijn gezicht wanneer de chagrijnige opmerking zijn oren vulde. 'No, Moretti. These are the rules. I'm not interested with you, I have a fiancé', vertelde hij. Wanneer het meisje zich begon om te kleden keek hij weg. Hij was loyaal tegenover zijn vriendin. Hij wist dat hij het vreselijk zou vinden wanneer hij erachter zou komen dat zijn verloofde vreemdging, iets wat hij nooit zou doen. Het idee al bezorgde hem slechte gevoelens, aangezien hij niet dat type persoon was. Wanneer hij iemand echt kende, kon hij diegene vertrouwen. Carlos was een man van zijn woord en dat was die altijd al geweest. Nooit had hij iemand voorgelogen, wat hij nu ook niet zou doen bij Niykee. Een deal was een deal waarbij beide personen zich aan moesten houden. Niykee kon hij niet vertrouwen, toch moest hij het proberen. Ze kon hem goed op weg helpen met zijn opdracht en de deal was iets waar ze beiden aan hadden. Langzaam keek hij het meisje aan. 'Whatever', mompelde hij.
Carlos nam het meisje als zijn voorbeeld. Hij stond op, waarna hij richting de deur liep. Hij rolde zijn ogen. 'I'm not scared for you or your brothers. I know how to deal with people like you', hij opende ondertussen de deur die de gang op leed. Hij had vaker te maken met personen als haar en hij wist genoeg om te weten hoe ze in elkaar zagen. Ze zagen alles als een kans om iets illegaals te doen, iets waar hij absoluut tegen was. De opvoeding die hij had gehad was compleet anders. Het meisje liet hij voorop lopen, haar observerend bij elke beweging die ze maakte. 'This way', hij leed haar richting de uitgang, waar zijn auto op de parkeerterrein stond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het klonk apart in haar oren, het meekrijgen dat de man intussen al een verloofde had en hier compleet trouw aan zou zijn. Als een leugen baande het een weg door haar gehoor heen. Elke meid met een beetje verstand zou kunnen weten dat mannen nooit, onder welke omstandigheden dan ook, loyaal zouden zijn aan relaties. Vroeg of laat konden ze hun natuurlijke behoeften richting andere vrouwen niet langer inhouden voor de wensen van hun eigen. Het was dan ook lachwekkend om aan te horen dat Carbera zichzelf verwoordde als een toegewijde verloofde hemzelf, simpel gezegd omdat Cassy wel beter wist dan het als de waarheid te beschouwen.
"Whatever you want." Ze volgde hem al slepend door de gangpaden van de grote gevangenis. Haar spullen klemde het meisje krampachtig in haar handpalmen, het tegenovergestelde wat haar gelaat leek te zeggen zodra ze de celblokken van haar voormalige gezelschapsgenoten passeerde. Zelfvertrouwen en arrogantie straalde ze met gemak uit. Enkelingen zwaaide ze zelfs nog uit met een verleidende glimlach, van oor tot oor laten zien gedurende de tocht langs de verblijven van andere gevangenen. Met het arriveren bij de uitgang om vervolgens op een parkeerplaats terecht te komen was het onveranderd gebleven. De opmerkingen van Carlos zorgden er alleen voor dat haar glimlach groter werd, het schattig gevonden hoe hij zo naïef en dom kon zijn om hen te onderschatten. "You'll be scared. Fearful like some child with tears in his eyes, detective." Lachend haalde ze een hand door haar lange haarlokken, haar steile haar weggestreken om het nonchalant naar achteren te laten vallen. "You think you know people 'cuz your job is to play them, but then you haven't been into Cosa Nostra yet. You don't know shit about the world in the shadows."
Een matzwarte auto kwam steeds verder in het zicht, een voertuig waar ze haar kijk op vast had genageld naarmate ze zijn pad ernaartoe opmerkte. Het vormde een luxe model voor een rechercheur. Ze durfde te wedden dat er genoeg opties opzaten om het tot een waardevolle kar te maken maar afgezien daarvan was het onvergelijkbaar met haar eigen, tevens nog stil geweest over de auto's die haar broeders, vader en andere familieleden in bezit hadden. "Audi R7, huh? How cute." De hendel aan de zijdeur pakte ze gewillig vast, wachtend op het ontgrendelen van het slot voordat ze plaats nam op de bijrijdersstoel. Zorgen over of ze op de achterbank behoorde had ze niet, te achteloos om ook maar te vragen waar hij haar wilde hebben. Het zien van het geld in de achterbak zou ze daarbij wel als ze bij het huis aan waren gekomen. Dan kon de jongeman nog wat verwachten mochten de tassen ontbreken, zeker bij de gedachte van haar broers in de buurt.

Account verwijderd

schreef:
Carlos bleef achter het meisje aanlopen, haar bewegingen observerend. De zak met wapens hield ze in haar hand, terwijl hij hoopte dat ze er niks mee zou uithalen. Wanneer ze langs de gevangenen liepen, waren er meerdere mensen die aandacht aan Niykee schonken, waarbij ze naar sommigen zelfs zwaaiden. De hele weg hield hij zichzelf stil, geconcentreerd op het werk die hij moest verrichten. Haar dunne benen brachten haar naar de uitgang, waar de parkeerplaats tevoorschijn kwam. Op haar opmerkingen had hij niet geantwoord, haar geen plezier gevend op een enkele reactie terug. Zijn gedachten gingen naar haar broers, nadenkend of ze iemand als hem zouden gaan accepteren. Hij kende hun niet, enkel hun voornamen. Wanneer hun karakter op die van Niykee zou lijken, wilde hij liever niks met hun te maken hebben. Toch hoorde dit bij het hele plan om bekende en gevaarlijke groepen te ontmasker. Althans was het zijn idee en hij wist dat hij zich niet meer kon terugtrekken. Het bleef zijn missie, ongeacht wat voor broers het meisje bevatte.
Zijn auto had hij langzamerhand herkend. De splinternieuwe auto was ook niet te missen. De matzwarte kleur viel op tussen de rest van de glanzende auto's. Lampen die niet schenen, hoewel ze de auto een bepaald beeld gaven. Het was een auto die hij altijd al had gewild. Sparen kostte hem veel tijd, maar hij heeft er ook wat voor teruggekregen. Zijn auto was zijn grote trots, maar dat gold voor elke man. Auto's waren altijd zijn ding geweest. In zijn jeugd had hij enkel auto's als speelgoed. Wanneer hij tiener werd raakte hij steeds meer geïnteresseerd in auto's. Hij wist dat als hij geen detective zou worden, hij iets met auto's wilde gaan doen. Toch had hij geen spijt van zijn baan die hij nu had. Het was iets waar hij jaren over had nagedacht en hij nu een perfecte keuze had gemaakt. Hij had plezier in zijn werk, buiten de mensen om. Sommige waren makkelijk, maar voor de anderen moest hij zeker meer moeite doen. Haar opmerking bezorgde hem een korte glimlach, die binnen paar seconden weer verdween. 'You like cars?', vroeg hij, het meisje voor een korte tijd aangekeken. De deuren van de auto werden geopend met behulp van een knopje op zijn autosleutels. Hij nam plaats achter het stuur, waarna hij de auto startte met zijn sleutel. De radio begon zacht op de achtergrond te spelen. Zijn ogen focuste hij op het meisje naast hem. 'Can you give me an address?', het adres was hij allang al vergeten. Hij wist zeker dat het meisje het wist. 'Nevemind, just type it in. I bet that you know how it works', zijn voet drukte het gaspedaal in als doel om zich zo snel mogelijk uit de garage te rijden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar nagels gingen zachtaardig langs de zitting, het kostbare textiel na lange tijd gevoeld zoals zij dit gewend was elke dag te voelen. De spullen had ze voor haar voeten neergelegd. De zak met geweren op de mat gelaten, haar overgebleven kleding op haar schoot gelegen om het niet te laten vallen. Relaxt leunde het meisje bij het zitten naar achter tegen de rugsteun. Het duurde even tot ze er weer bij stilstond dat ze werkelijk uit de gevangenis was gestapt op het moment, maar hier gaf het haar geen reden om totaal van streek te zijn. Hierentegen. Ze glimlachte breed in zichzelf, liet voldaan haar armen langs haar zij hangen om ze te laten rusten en ging met een tevreden blik langs de omgeving toen de man hen beide uit de parkeergarage reed. "Yeah. Loved 'em ever since I was a kid." Ook vroeger was ze altijd rondom haar vaders voertuig te vinden, toekijkend hoe haar oom de motor aanpaste om het sneller te laten gaan, vloeiender te laten verlopen of enkel een groot geluid te creëren bij het opstarten ofwel rijden. Het viel lastig voor te stellen dat ze sinds haar opsluiting geen auto meer om zich heen had gehad. Ze was gewend aan de autogarage bij hun huis waar ze vaak te vinden was, iets wat inmiddels ondenkbaar was geworden voor Cassy.
Op zijn opmerking reikte ze roekeloos naar het schermpje bij het dashboard. Het adres wist ze nog in duizenden te herkennen, het door haar hoofd horen malen indien ze met de verschenen toetsen de straatnaam en het huisnummer invoerde. Een rit van een uur zat hen minstens op te wachten. Een weg waarop ze naar buiten keek, de andere weggebruikers in de gaten hield in het spitsuur van de ochtend. Carlos ook maar een keer opzoeken naast zich gebeurde niet uit eigenwaarde, simpelweg omdat ze hem verachtte vanwege zijn status als rechercheur en verrader, maar met het kruisen van zijn gedaante naast haar kon ze niet meer van hem wegkijken. Moedeloos zat zijn overhemd over zijn borstkas dichtgeknoopt. Alsof hij van verre al wilde bekennen dat hij bij de autoriteiten hoorde; een tafereel wat Cassy weigerde toe te staan. "You didn't listen to me, did you?" Zonder enige schaamte te kennen boog ze voorover naar de man toe. Ze pakte zijn blouse vastberaden vast, een drietal knoopjes langs zijn kraag losgeknoopt om een klein deel van zijn bovenlijf te ontbloten. "I told you to change your looks. Even a four-year old kid can tell you're a cop."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld