Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Can you change me?

Account verwijderd

schreef:
Sebastian Campbell - 24 years old

Jij mag beginnen! @Nathaliia

Account verwijderd

schreef:

Eleonore Amy Rousseau - 21 years old.

Mijn begin komt hieronder ^^

Account verwijderd

schreef:
Eleonore's zwarte hakken waren het enigste wat te horen was door de lege gangen. Het was duidelijk te merken dat het nog vroeg was. De meeste mensen waren nog niet op werk verschenen, terwijl zij hier altijd te vroeg was. Ze haatte het om te laat te komen en daarmee wilde ze te laat komen vermijden. De goedkope lampen schenen in de gang, om daarmee haar weg te belichten. Ze liep niet langs de cellen. Voor een vrouwelijke persoon was dat te gevaarlijk en de opmerkingen die ze naar haar hoofd geslingerd zou krijgen wilde ze liever niet aanhoren. De mannen zagen in geen tijden een vrouwelijke individu en dat zorgde ervoor dat ze het geweldig vonden wanneer een vrouw langs hun cellen liep. Zoiets wilde ze vermijden, aangezien ze de aandacht niet prettig vond. Ze was iemand die netjes opgevoed was. Scheldwoorden en beledigingen waren niet welkom bij haar huis. Haar opvoeding vond ze niet erg, in vergeleken met andere mensen. Het leek erop dat iedereen het vreselijk vond, zelfs haar broer was ertegen. Hij was ook degene die het eerst uit huis was. Al enkele jaren had ze geen contact meer met Jacob. Ze mistte hem, maar ze had geleerd om zonder hem te leven. Zijzelf woonde ook niet meer thuis. Sinds haar negentiende was ze uit huis gegaan, enkel om een eigen ruimte hebben. Ze vond zichzelf te oud om nog bij haar ouders te wonen. De stap die ze had gezet om te verhuizen was groot voor haar, maar toch had ze die gemaakt. Ze voelde zich meer vrij nu ze alleen woonde en dat wilde ze ook. Haar ouders letten niet meer op haar bij elke stap die ze zette. Soms belde ze hun of andersom om te vragen hoe het ging, maar dat was het enige contact die ze met ze had. Haar studie had ze goed afgerond als psychiater en kon ze met trots zeggen dat, dat haar baan was geworden. Toch had ze het nooit verwacht dat ze in een gevangenis terecht zou komen. De mensen die naar haar toekwamen voor hulp waren gevaarlijk, maar de beveiliging hielp altijd wanneer de gevangenen agressief tegenover haar werden. Ook hadden ze altijd handboeien om, voor de veiligheid. Het was gevaarlijk om hier te werken, maar ze hield van haar werk. Ze vond het geweldig om te zien dat de gevangene vooruitgang lieten zien. Meestal waren ze rustiger en konden ze misschien eerder uit de gevangenis. Hoewel haar ouders compleet tegen haar werk waren, luisterde ze niet. Haar werk vond ze goed genoeg en het geld wat ze kreeg was goed genoeg om haar huur te betalen. Ook hield ze veel geld over voor haarzelf. Ze had geluk dat ze hier werk had gevonden. Het was erg moeilijk om werk te krijgen in een gevangenis, maar toch vonden ze haar goed genoeg om haar aan te nemen als een gevangenis psychiater.
De kantine kwam in haar gezichtsveld. 'Mevrouw Rousseau, het gewoonlijke?', de man zette alvast het koffieapparaat aan, zonder te wachten op een antwoord. Een korte glimlach kwam op haar gezicht bij het horen van haar achternaam. Zoals altijd spraken de Amerikanen haar Franse achternaam verkeerd uit. Het was amuserend om aan te horen, maar ze nam het hun niet kwalijk. Frans was een moeilijke taal, die ze zelf ook niet helemaal onder de knie had. 'Dat u dat nog vraagt', vertelde ze. Haar ochtendroutine bestond altijd uit koffie en de kok die hier net zo vroeg was als haar. Hij vertelde haar altijd het laatste nieuws dat door de gevangenis rondgaat. Hoewel hij een roddelaar was, kon ze altijd om hem lachen. 'Kijk is aan', de koffie werd aan haar overhandigd waarna ze die met een glimlach aanpakte. 'Dankjewel, Robertson', vertelde ze. Algauw had ze de mok aan haar lippen gezet om vervolgens de warme koffie op haar tong voelen te glijden. 'Heb je het al gehoord? Waarschijnlijk krijgen we een nieuwe gevangene. Ik heb gehoord dat hij één van de gevaarlijkste in Amerika is', vertelde hij. Geschokt was ze niet. De meesten waren hier gevaarlijk en daar had ze ook rekeningen mee gehouden. 'Ik herken die blik... Geloof je me niet, Rousseau?', hij greep naar zijn hart voor een extra effect. Kort lachend schudde ze haar hoofd. 'Je weet hoe het hier gaat, Robertson. Het is altijd maar hetzelfde liedje. Je moet weten dat iedereen hier gevaarlijk is', vertelde ze. Haar ogen had ze voor even op de klok gefocust. Het was kwart over zeven, wat betekende dat de gevangenen over een kwartier zouden ontbijten. 'Ik moet terug naar mijn kantoor. Veel succes met de gevangenen', glimlachte ze. Met de mok vol met de donkere vloeistof liep ze richting haar kantoor.

@Ruvaen

Account verwijderd

schreef:
Met zijn rechterbeen haalde hij nog eens flink uit tegen de stoel waar hij op neer keek. Met zijn armen en benen vastgeboeid sputterde hij nog wat wild tegen, alhoewel hij dondersgoed wist dat het geen zin meer zou hebben. Sebastian Campbell, na jaren huiveren, is eindelijk opgepakt. Na zo'n 24 overvallen, 33 verminkte burgers, 41 doden en 10 aangeslagen hebben ze zijn locatie weten te traceren, en hem met een stuk of 10 man in de boeien weten te slaan. ''Ja kerel, het leven gaat niet over roosjes.'' zei de politieman die er naast zat. De rijdende politie man kreeg een grote smirk op zijn gezicht. Een beetje grapjes zitten te maken over mijn vernederingen? Hoe konden ze! Dit alleen was al erg genoeg voor hem. Hoe zou hij het kunnen volhouden, in de gevangenis? Misschien wel levenslang! Met de vernerderende, beschamende en gekleineerde gedachten zakte Sebastian onderuit, en zuchtte flink. Hij bekeek uit het raam hoe hij de laatste huizen voorbij zag gaan, van zijn stad. Ondertussen gingen er een stuk of honderd gedachten door zijn hoofd zoals: Naar welke stad brengen ze me toe? Hoeveel mensen zouden daar al opgescheept zitten? Zou het zwaar beveiligd zijn? Op de laatste vraag wist hij natuurlijk zelf het antwoord al wel met een beetje creativiteit. Plots verschenen er wat knappe gevangenis vrouwen in zijn hoofd, met pikante pakjes. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht, en voor een paar momenten had hij een groot binnenpretje. Maar zijn pretoogjes en grijns veranderde meteen al in een afschuwende blik, gepaard door twee, grote, donkere ogen. Dit allemaal zou nooit gebeurd zijn, als zijn moeder nog leefde. Het is al weer zo'n 17 jaar geleden dat ze overleden is door een onbekende ziekte, die door de hele stad verspreid werd. Niets hielp, geen een medicijn of behandeling zorgde voor iets meer hoop. Voor zijn vader was het ook een rake klap toen dat gebeurde. Na jaren lang met een burn-out gezeten te hebben, heeft hij besloten het verkeerde pad op te gaan. En heeft hij zijn eigen zoon meegesleurd in zijn misdaden. Nu kan hij niets meer, want hij mist één been. Die is er als straf afgehakt toen hij zo'n 10 jaar geleden begon met het verminken van jonge meiden. Sebastian had altijd al aan hem beloofd dat hij het voortzetten voor hem zal, en heeft hij ook gedaan, totdat ze hem uiteindelijk te pakken kregen. Wat zou hij nu wel niet van hem denken? Aan die sufferd heb je ook geen ene fluit! Dit is een onderwerp dat altijd al gevoelig bij hem gelegen heeft. Toch kan Sebastian het goed verschuilen, onder zijn donkere, mysterieuze uitstraling. Emoties zul je nooit bij hem opmerken, of te weten komen hoe hij zich voelt. Nooit. Eenmaal aangekomen bij de gevangenis, stond er bij de hekken meteen al een hele reeks security klaar. Een stuk of 20 man? En hoeveel zouden daar zich dan wel niet binnen bevinden? Onstappen kon hij dus meteen al vergeten. Een hand pakte Sebastian's schouder beet, waarop hij uit reflex snel opzij kijk terwijl hij diep in zijn gedachten bezig was. ''Blijf van me af'' zei hij met een Brits accent. Er moest nog een man bij te pas komen, totdat Sebastian pas wou meewerken en uit de kar wou komen. Hij keek inspecterend rond, en scande elk detail wat in zijn gezichtsveld viel. Één ding is zeker: dit gaat niet makkelijk worden.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Op een rustige tempo liep Eleonore door de lege gevangenisgangen. De mok koffie had ze nog steeds in beide handen gehouden wanneer ze haar weg vervolgde naar haar kleine kantoor. Hoewel het een gevangenis was, had ze het toch mooi weten te versieren. Ze wilde het zichzelf haar zo prettig mogelijk maken, aangezien ze wist dat ze daar de helft van de dag zou moeten besteden. Een korte glimlach kwam op haar gezicht bij het zien van haar kantoor. De deur had ze achter zich dichtgedaan, zodat mensen niet ongevraagd naar binnen zouden kunnen kijken. Ze had haar weg vervolgd naar de comfortabele stoel, waarin ze ging zitten. Achter haar bevond zich een raam, waar ze makkelijk het terrein van de gevangenis kon zien. Op dit moment was er weinig te zien, aangezien de meesten zich klaarmaakten voor het ontbijt. Binnen enkele uren zou de eerste gevangene komen. De sessies duurden maximaal twee uur, maar wanneer het uitliep vond ze het niet erg. De computer had ze alvast opgestart, waarna ze enkele slokken nam van de koffie. Haar mok had ze naast zich gelegd, om vervolgens het wachtwoord in te typen. Afwachtend tikte ze met haar nagels op de houten bureau. De kleuren die in haat kantoor domineerden waren zwart en wit, hoewel er ook turquoise details waren te zien. Ook bloemen sierden de ruimte en zorgden dat het er opgewekter uitzag. Het was een rustgevende ruimte, wat ook goed was voor de gevangenen. Ze vond het leuk om zich in haar kantoor te bevinden. De ruimte was klein, maar dat maakte het niet minder. Haar baas vond het niet erg dat ze haar kantoor had gedetailleerd, hij vond het idee juist goed. Haar baas was een oudere man en hij was altijd netjes tegenover haar. Hoewel hij twintig jaar ouder was dan haar, leek hij altijd begrip te tonen. Toch was hij tegen de arrestanten strenger, maar dat was begrijpelijk. Sommigen waren zelfs bang voor hem en de straffen die hij uitdeelde. Het isoleercel was iets waar zij zelf niet graag was. Enkele keren was ze daarheen gegaan om haar cliënten te helpen en het was vreselijk. Enkel een wc, lage matras en een raam waren er te zien. Het raam zat hoog, zodat de gevangene niet kon ontsnappen. Ondanks de mensen niet met menselijk contact mochten komen, werd ze paar keer geroepen. De sessie ging dan door in de isoleercel, waar ook een bewaker bijstond. Ze was blij dat ze geen arrestant was. Ze zag duidelijk hoe de mensen zich hier voelden en het was geen prettig gezicht. Geluiden van buiten vulden Eleonore's oren. Niemand kon buiten zijn, aangezien ze dat niet mochten. Ze draaide zich in haar stoel om, om haar ogen vervolgens uit het raam te vestigen. Vele bewakers bewaakten één jongen. Drie agenten hielden hem in bedwang door hem richting de ingang te duwen. De jongeman kon ze niet goed zien, aangezien het te ver was. Het enigste wat ze kon zien, was dat hij jong was. Waarschijnlijk was dat degene waar Robertson het over had. Ze was nieuwsgierig geworden, aangezien ze nog nooit zoveel agenten bij één persoon had gezien. Zich afvragend waar ze hem heen zouden gaan brengen, bekeek ze de personen na totdat ze de gevangenis inliepen. Schouderophalend draaide ze zich om, om vervolgens haar mok koffie op te pakken en ervan te drinken. Toch kon ze er niet lang van genieten. De telefoon ging, wat betekende dat ze werd gebeld. Ze pakte de telefoon op, om vervolgens het tegen haar oor aan te leggen. 'Rousseau, kan ik u helpen?', had ze gezegd. 'Eleonore, kan je nu het isoleercel nummer drie komen? Er staat hier iemand op je te wachten', vertelde haar baas. Ze noemden elkaar altijd bij hun naam, iets wat ondertussen een gewoonte was geworden. Ze was één van de mensen die hem bij zijn naam kon noemen. 'Tuurlijk, Josh. Ben er in vijf minuten', had ze gezegd nadat ze had opgehangen.
Het leek haast alsof ze automatisch kippenvel kreeg wanneer ze de gang van de isoleercellen binnenkwam. Wat agenten leken op te passen in de gang, maar de meesten stonden voor één deur. Isoleercel was de ergste cel. Er stond daar geen bed en het raampje was erg klein. Enkel een wc was in de ruimte te vinden. Wanneer ze aan begon te lopen keken ze allemaal op. Ongemakkelijk voelde ze zich zeker, maar dat liet ze niet merken. 'Eleonore, dit is een speciaal geval. Ik wil dat jij je nieuwe cliënt leert kennen. Wees voorzichtig, hij is vastgeketend', vertelde hij. Ze had geknikt, waarna ze de cel inliep wanneer die werd opengemaakt.

@Ruvaen

Account verwijderd

schreef:
Terwijl Sebastian door de donkere gangen liep, met 3 man om zich heen, deed hij af en toe nog een poging om zich los te krijgen. Maar daar waren ze natuurlijk allemaal al op voorbereid, want om zo'n iemand nog eens te laten ontsnappen? Dat waren ze echt niet van plan. De security waren groot en breed, Sebastian leek wel niets vergeleken de beesten van mannen waar hij tussenin liep. Met een geérgerde blik werd hij half meegesleurd door de mannen, richting het eind van de gang. Hij draaide onderweg zijn hoofd naar de kant van de cellen op, waar onder andere moordenaars, verkrachters en overvallers in zaten. Blij waren ze zeker niet, en dat viel ook goed te zien. Terwijl hij nog geboeid vast zat, stopten de mannen met lopen. Ze waren bij een aparte cel aangekomen. Sebastian's aandacht zat er niet echt bij, hij vond het namelijk interessanter om de gevangen grondig te inspecteren. Sebastian werd bij zijn bovenarm vastgehouden aan de rechterkant, aan zijn handboeien én bij zijn nek. De security stond ondertussen wat te babbelen met een paar anderen. Ondertussen gooide Sebastian een uitdagende grijns naar één van de gevangenen. Die stormde meteen met veel herrie op hem af, waarna er een harde 'kling!' te horen viel, tegen de tralies aan. Sebastian grinnikte, wat de agenten opmerkten. Met een ruk trokken ze Sebastian naar hun terug, gevolgd door een pijnkreun van hem. Hij rolde eens met zijn ogen, en liet ze daarna over de agenten heengaan. Ze hadden allemaal onder andere handboeien, pepperspray en een shotgun in hun riem. Ook een walkie-talkie. ''Stom dingentje'' grinnikte hij, terwijl hij zijn ogen stijf op een van de walkie-talkies had gericht, van de bewaker die hem bij zijn nek vasthield, waarop hij genegeerd werd. Vervolgens werd hij een kleine, donkere cel ingeduwt. ''Hey, doe even normaal gast!'' riep Sebastian waarna hij bijna een woedeaanval kreeg. Hard tegenwerkens, spuugend, schoppend en om zich heen slaand, begonnen de beveiligers zijn ledematen aan de wand vast te bevestigen. Het duurde misschien eventjes, maar ze waren er in geslaagd. Zo had één bewaker een aantal tand afrukken in zijn arm, en de ander een blauw oog. De derde keek Sebastian alleen maar nijdig aan, waarop Sebastian hem vervolgens uitdagend terugkeek in de ogen. Nee, het laatste wat hij was is bang voor iemand. ''Wat zijn jullie van plan?'' sputterde hij tegen, terwijl hij zijn vast geboeide hand nog probeerde uit te strekken naar een van de agenten. -''Haal haar'' hoorde hij vlak daarna, een agent tegen de andere zeggen. Nietsvermoedend fronsde Sebastian zijn wenkbrauwe en maakte een aantal rukbewegingen om los te kunnen komen. Hij drukte overgevend zijn achterhoofd tegen de muur aan en keek vervolgend naar het plafond. ''Nou, wat zullen ze eens met mij gaan doen?'' zeg ik erg niet-serieusnemend hardop terwijl de agenten de isolatiecel verlaten. ''Gaan ze mijn kop soms doorschieten? Of eraf hakken? Of mij eerst eens flink verminken?'' Ik maak een schuddende beweging met mijn hoofd om zijn haren voor zijn ogen weg te krijgen. Sebastian is best tevreden met zichzelf, nou ja tevreden...? Het is de grootste opschepper die je je voorstellen kunt. Hij heeft er ook geen woord van gelogen, want verkeerd ziet hij er zéker niet uit. Hij heeft ogen, zo donker en mysterieus als de nacht, met een bos zwart warrig haar. Zelf denkt hij namelijk dat elk meisje hem wel ziet zitten, alleen zijn karakter is niet al te best... Nogmaals sloeg hij zijn achterhoofd tegen de muur aan, die hol was. De dreun was daarom erg goed te horen, door de gang heen. Een paar schaduwen zag hij voorbij gang langs de deur, waar zover hij het wist alleen agenten bij stonden. Sebastian vond het totaal niet fijn om vast te zitten, en vooral niet in ook nog eens een klein hokje. Al vanaf zijn geboorte heeft hij namelijk heftige claustrofobie. Toen hij destijds vroeger nog met zijn moeder naar de winkels ging als zes-jarig jochie, bleef hij dan ook niet graag in winkels. Nadat hij de buit binnen had, moest en zal hij meteen naar buiten gaan, voordat hij een paranoíde aanval kreeg. ''Laat me hier UIT!'' riep hij nog redelijk hard waarna hij vervolgens zijn vuist hard tegen de muur sloeg, gevolgd door een kwade blik.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Het eerste wat Eleonore hoorde was hard geroep en enkele geluid die afkomstig waren van slagen die tegen de muur werden afgevuurd. Voordat ze naar binnen was gelopen had Josh haar nog gewaarschuwd. Ze nam de waarschuwing tot haar, om vervolgens naar binnen te gaan. De deur viel achter haar in het slot, zodat ze rustig met de gevangene kon praten. Als eerst wat ze te zien kreeg was de kleine cel, die ze enkele keren had gezien. Aangezien dit de meest geïsoleerde cel was, mocht ze hier bijna niet komen. In vergeleken met de andere cellen was ze hier bijna nooit. Normaal gesproken werden de arrestanten naar haar kantoor gebracht, maar in gevallen als deze was dat niet zo. haar ogen gingen de kleine ruimte rond, totdat haar ogen de postuur van de jongeman tegenkwamen. Zijn haren zaten wild en zijn snelle ademhaling was duidelijk te horen. Ze was niet bang voor hem. Met kettingen zat hij vast aan de muur, waardoor hij haar niet kon bereiken. Langzaam liep ze zijn richting op, waarna ze op een veilige afstand voor hem bukte. Ze kon hem op deze afstand perfect zien. Ondanks zijn pikzwarte haren een kleine stuk van zijn gezicht bedekten, kon ze zijn donkere ogen zien. De angst kon ze duidelijk aan hem zien. Angst voor kleine ruimtes. Ze bleef stil, terwijl ze hem bekeek. Zijn gezicht had ze duidelijk in zich opgenomen, voordat ze ook maar iets had gezegd. Hoewel ze de angst aan hem zag, kon ze het niet zien in zijn ogen. Zijn ogen waren niet donker van kleur, maar toch was er iets aan wat het duister maakte. Lange wimpers omringden zijn ogen, daarmee streepjes schaduw achterlatend op zijn wangen. Zijn kaaklijn was duidelijk gedefinieerd. Kortom, hij was een man waar waarschijnlijk vele dames op zouden kunnen vallen. Waarschijnlijk had hij zijn uiterlijk gebruikt voor verschillende dingen. Toch was ze maar voor enkele minuten aan het genieten van het uitzicht voor haar. Ze was niet geïnteresseerd in criminelen, ook al zagen ze er goed uit. Zijn gevoelloze uitstraling liet duidelijk zien dat het voor haar moeilijk zou zijn om te weten wat hij voelde. Ze moest het proberen om hem zo goed mogelijk te leren kennen. Weten wat zijn karakter was, zijn trekken en zijn verleden was hetgeen wat ze nodig had. Ergens wist ze dat ze het van deze persoon moeilijk zal gaan krijgen. Haar blik was nog steeds op zijn gevoelloze gezicht gevestigd. Ze wist niks, wat raar was. Normaal gesproken wist ze genoeg om te weten wie een persoon was, wat integendeel was bij hem. Zelfs zijn naam wist ze niet. Haar hoofd bewoog zich naar een positie waardoor ze hem schuin aankeek. Hij had claustrofobie en het leek geen kleine vorm te zijn. 'Houd je adem onder controle', vertelde ze. Zijn versnelde ademhaling was luid te horen in de kleine ruimte. 'Als je je gedraagt kun je hieruit, maar eerst moet ik weten wie je bent', vertelde ze. De hele tijd had ze hem aangekeken, daarmee laten zien dat ze niet angstig voor hem was. De maanden in de gevangenis had ze gemerkt dat dat een goede manier was om te laten zien dat ze de persoon niks zou aandoen. Ook was het goed om te laten zien dat ze niet bang was. Ze zou zich anders voelen wanneer hij niet vastgeketend zou zijn aan de muur, maar dat was voor deze situatie niet het geval. 'Ik ben Eleonore Rousseau, maar je mag mij bij mijn naam noemen. Ik ben hier om je te helpen', stelde ze zichzelf voor. Voor kort had ze naar hem geglimlacht, ondanks zijn gemene uitstraling haar daarover liet twijfelen. Ze had zich voorgenomen om hem net zo te trakteren als haar andere cliënten.

@Ruvaen

Account verwijderd

schreef:
Gemakzuchtig begint Sebastian het op te geven, en laat zichzelf tegen de muur aanhangen. Het valt goed te horen in het hok van ongeveer 3 bij 3 dat hij zijn ademhalingscontrole was veloren. Met twee grote aangespannen ogen bekijkt hij grondig de hele kamer, terwijl zijn borstkast snel op en neer beweegt. ''Haal me hier onm...'' begon hij, maar voordat hij ook maar zijn zin had kunnen afronden, zag hij opnieuw een schaduw. Dit keer was het niet zo'n grote, en inmiddels 'bekende' schaduw. Smaller en kleiner... Met zijn blik stevig vasthoudend in de deuropening, wacht hij hijgend af op wat hem te wachten staat. Voor geen enkele seconden verbreekt hij zijn oogcontact, of knippert hij. Twee paar zwarte, lange hakken kwamen de ruimte binnen die redelijk goed te horen vielen, aangezien het laminaat van hout was. Sebastian's ogen gleden langzaam omhoog, erg gefocusd en gedetailleerd. Elke detail nam hij op in zijn netvlies. Nog altijd met zijn op hol geslagen ademhaling, bleef hij gedeisd tegen de muur staan, waarna hij zijn blik op het meisje had afgewend. Meteen ging er een gloed door hem heen, die hem gek genoeg niet alleen lichamelijk, maar ook fysiek kalmerend maakte. ''Wie ben jij?'' vroeg Sebastian wat verward, terwijl hij het meisje voor mijn neus aankeek. Niet gelogen, ze zag er niet slecht uit! Maar op dat moment kon hij niet even lekker bankhangend over leuke meisjes gaan fantaseren, met een gekoeld biertje er bij. Vlak nadat hij zijn vraag had gesteld, hurkte ze voor hem neer. Haar lange goud met rode haren vielen langs haar gezicht, nadat ze die handeling maakte. Gekalmeerd, maar nog ruighijgend, volgde Sebastian elke beweging die ze maakte. ''Hou je adem onder controle'' luidde een vrij jonge, maar daarintegen vrouwelijke stem. Een slik ging door Sebastian's keel. Veel kon hij niet uitbrengen. Wat moest hij uberhaupt uitbrengen? Alsof het zinnige dingen waren die hij zou zeggen, en vooral op dat moment. -''Ik heb mijn adem prima onder controle'' antwoordde hij, wat tegen de draad in. Hij zal altijd koppig blijven, wat dan ook. Nooit geeft hij graag het gelijk toe van anderen, wat vrij kinderachtig en lage trekjes van hem zijn. Zijn stem was vrij zacht en laag, waar af en toe een piepje aan ontsnapte door het hevige gehijg. Ook zijn Britse accent kwam duidelijk naarboven. Op een gegeven moment rolden zijn ogen van het meisje af, aangezien hij wist dat ze gelijk had. 'Als je je gedraagt kun je hieruit, maar eerst moet ik weten wie je bent'' nam ik vervolgens op. Het was even stil en hij wist dat wie ze ook was, haar ogen nog steeds op hem gericht waren. Een beetje begon hij na te denken. Zou hij haar ook makkelijk kunnen manipuleren, en onder mijn macht krijgen? Hoe zou ze op bepaalde situaties reageren? Misschien onderschatte Sebastian haar een beetje, maar stelde vast dat ze niet erg veel aan kon richten. ''Ik ben Eleonore Rosseau, maar je mag mij bij mijn naam noemen. Ik ben hier om je te helpen.'' Te helpen? -''Wat valt er te helpen!'' viel Sebastian dus meteen in verdediging. Dat pikte hij niet. Een woedegolf ging door zijn hele lijf heen, en hij trok eens keihard aan de kettingen. ''Verdraaide rotdingen! Ik moet weg hier, nu.'' Het was duidelijk dat hij opnieuw gestoord werd in de kleine ruimte. Zijn ademhaling viel van kalmerend terug naar hevig, en keek rumoerig om zich heen. Met een flinke uithaal sloeg hij zijn hand hard tegen de muur langs zijn lijf aan, waardoor het vervolgens begon met bloedden. Enkele zweetdruppels maakte hun weg vanaf zijn voorhoofd tot zijn kin, en zijn huid warmde op van de spanning. Hij 'sloeg' als het ware met zijn hoofd naar links en rechts, herhalend in die volgorde. Out of control bewoog hij alle mogelijke kanten op, die konden door de kettingen en handboeien. Langzaam vielen zijn ogen dicht, en begon hij extreem snel te ademen. Duidelijk een paniekaanval. Al jaren heeft hij het zo heftig niet meer mee gemaakt, en het gevoel voor hem was dus ook meteen extreem. Het leek wel alsof de muren op hem afkomen, en hij verpulverd tot een stukje vuil zou worden hier. Waarschijnlijk vond hij dat nog wel erger dan eens goed hard een paar slagen met een plank tegen zijn hoofd te krijgen.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Wanneer hij begon te praten kon Eleonore zijn Britste accent duidelijk horen. Ze werd nieuwsgierig naar zijn Britste afkomst en ze begon zich af te vragen wat hij in de Verenigde Staten deed. In Californië was weinig te doen, althans, dat vond zij. De stad zat vol met toeristen. Enkel Los Angeles was een stad die nog leuk leek te zijn. De andere steden werden verwaarloosd en was er niks te doen. Misschien was het iets waar enkele zijzelf aan dacht, aangezien ze al haar hele leven in Californië had gewoond. Na een lange tijd was ze gewend geraakt aan de drukte die de staat met zich meebracht. Europa was altijd een continent geweest waar ze naartoe wilde gaan. De verhalen die ze over de Europese landen hoorden klonken geweldig in haar oren. Europa was compleet anders in vergeleken met Amerika en dat wilde ze graag zelf meemaken. Toch kostte het een hoop geld om naar een ander continent te reizen. Europa was duur en dat kon ze niet betalen. Hoewel ze veel verdiende met haar werk, had ze altijd de rekeningen die ze af moest betalen en moest ze ook voor voeding voor haarzelf zorgen. Europa was enkel een droom die ze kon proberen waar te maken, maar ze wist dat het nog enkele jaren zou gaan duren. Voor nu wilde ze zich focussen op haar carrière, zodat ze hoger kon stijgen. Tot nu toe liep alles goed en was haar baas ook blij met haar. De contacten met haar baas en de collega's waren goed, ook al waren het alleen mannen waarmee ze praatte. Ze vond het niet erg, aangezien ze duidelijk liet merken dat ze niks van de mannen wilde. Als enige vrouw in de gevangenis voelde ze zich soms alleen, maar de gevangenen waarmee ze praatte maakten het weer goed. Het deed haar goed om mensen te kunnen helpen. Als klein kind had ze dat al gewild en nu was het werkelijkheid genomen. Wanneer haar ouders wisten dat ze psychiatrie wilde studeren waren ze trots op hun dochter dat ze zo'n richting had gekozen. Haar studie had veel geld en leerwerk gekost, maar anders zou ze niet beland zijn waar ze nu was. Ook al waren haar ouders tegen haar keuze om in de gevangenis te werken, het ontdeed haar niet van haar plezier. Een korte glimlach ontstond op haar gezicht bij het horen van zijn leugen. Het was overduidelijk dat hij zou liegen. Mannen gaven niet toe aan hun zwaktes, dat lag gewoon aan hun ego. Altijd wilden hun sterker lijken en wilde ze hun mannelijke gevoelens niet kwetsten. Ze was eraan gewend geraakt dat mannen zo waren en daarmee wist ze ook wat ze moest doen. Zijn leugen had ze niet beantwoord, daarmee laten merken dat ze het zelf beter wist. Ook was hij degene die het oogcontact had verbroken. Zijn ogen gleden van haar gezicht af, om het vervolgens op de grond te focussen. Toch liet het haar niet wegkijken. Haar ogen waren nog steeds op zijn gelaat gericht.
Wanneer Eleonore hem vertelde dat ze hem wilde helpen, leek hij dat niet te waarderen. Paniek ontstond wat door hemzelf werd gemaakt. Haar aangeboden hulp, gemixt met de kleine ruimte was een slechte combinatie. Hoewel hij net zijn ademhaling onder controle had gekregen, was het nu compleet anders. Paniek werd door hem gezaaid in de kleine ruimte. Zijn vuist kwam tegen de muur aan, daarmee een rode vloeistof op de witte wand achterlatend. Een kenmerkende paniekaanval kon ze aan hem zien. Zweet stond op zijn voorhoofd, hij werd agressief en zijn ademhaling was verhoogd. Hij moest tot rust komen en dat kon niet met zijn claustrofobie. Zo snel als ze kon stond ze op en liep ze richting de deur. Ze maakte die open, waarna ze naar de woelende jongeman. 'Breng hem naar een grotere cel, zodat hij tot rust kan komen', vertelde ze. De bewakers hadden hem losgemaakt om hem vervolgens naar een andere cel te brengen. Het was ook een isoleercel, maar de raam was groter en de kamer zelf ook. Daardoor zou hij zich minder opgesloten voelen. Hij kon daar helaas niet vastgemaakt worden aan de muren, enkel handboeien weerhielden hem van beweging. De jongeman werd binnen enkele minuten overgeplaatst, waarna ze snel de cel in had gelopen. De agenten hielden hem tegen op het bed, wat ervoor kon zorgen dat hij meer in paniek raakte. 'Ik handel dit wel af, dankjewel voor jullie hulp', hoewel ze haar wantrouwend aankeken luisterden ze wel naar haar. Ze wist altijd wat ze deed, dus ook nu. Zijn handelingen zouden niet worden gestopt door ketenen, maar dat maakte niks uit. Ze ging voor hem staan, hem vervolgens aankijkend. 'Adem in door je neus en uit door je mond. Je bent in een grote ruimte, alles komt goed', stelde ze hem gerust. 'Je zit niet meer vast in de kleine kamer. Concentreer je op je ademhaling', vertelde ze hem.

@Ruvaen

Account verwijderd

schreef:
Wazigheid. Dat was het enige wat hij nog waarnemen kon. De hele wereld leek wel in te stortten op dat moment voor hem, terwijl hij tegenstrijdig bleef trekken aan de kettingen. Het was goed te merken dat er sprake was van een op hol geslagen ademhaling, waarbij Sebastian's hartslag behoorlijk opliep. ''Haal me hier ui...'' probeerde hij nog uit te brengen, maar het bleek dat Eleonore de boodschap al ontvangen had. Hij zag haar zich omdraaien, en de ruimte verlaten. Nog een aantal keer trok hij wild met zijn schouder naar voren, wat niets aan de situatie veranderde. Plukken haar zaten voor zijn ogen, maar zelfs het zweet al vanaf bleep te druppelen. Claustofobie is nooit een groot probleem voor hem geweest, aangezien hij zijn angst altijd ontliep, en daarom wist hij niet goed wat hij moest doen als het hem toch overkwam, en had dus totáál geen controle over zijn lichaam. ''Eleonor, alsjeblieft...'' klonk zachtjes, uit een zwakke, lage mannenstem. Goed viel het te merken dat hij moeite had met zijn zin uitbrengen doordat hij niet genoeg adem binnen meer kreeg. De echo van een dreun aan tegen de muur galmde vanuit de kleine ruimte de gang vervolgens door. Waarschijnlijk haalde hij opnieuw met zijn hoofd tegen de muur uit. De dag dat zijn vader hem van zijn kamer haalde en naar zijn moeder bracht, imponeerde hem flink. Daar zag hij zijn moeder met een bleekwitte huid liggen, wat er zo vreedzaam uit zag. De kamer was klein, maar er was ruimte genoeg voor een bed, een tafeltje en een kast. Op het bijzettafeltje stond een langwerpige vaas met prachtige gele tulpen. Zijn moeder hield altijd enorm van bloemen, en had daarom ook haar eigen bloemenwinkel geopend. Het verliep erg goed, de bloemen gingen als warme broodjes over de toonbank. Toen ze ziek geworden was, kon ze niet meer werken en dus de bloemenwinkel niet meer betalen. Ze vond het vreselijk, want het was een stukje van haar leven. Sebatian's vader bukte toe, om enkele woorden in zijn oor te prevelen.''Je moeder was ziek, en het kon niet meer voortgaan zo''. Sebatian's ogen rolde daarna op een stuk verminkt stuk touw, dat naast het bed lag. Een spuitje hadden ze namelijk nog niet toen, om iemand's hart te stoppen. Dat was ook de laatste keer dat Sebastian gehuild had. Nooit liet hij iemand maar ook iets van zijn gevoelens merken, overwon verdriet door foute dingen te doen. Nu is hij alleen maar sterker door zijn pijnen geworden. ''I kill them all'' zei hij nog tegen zijn vader, destijds met twee paar benen. Een aantal bewakers kwamen binnen gelopen nadat Eleonore wat riep, maar Sebastian niet goed kon omzetten wat precies. Snel begonnen ze hem te verlossen uit de kettingen, en slepen hem een heel andere ruimte in, waarna ze hem op een bed neeworpen en tegenhielden. ''Ik handel dit wel af, bedankt voor jullie hulp'' kon Sebastian opvangen. Terwijl de bewakers haar nog wat aarzelend aangekeken, werd hij uiteindelijk toch losgelaten waarna ze vervolgens de kamer verlieten. Sebastian rolde op zijn rug, en hijgde vurig door. ''Adem in door je neus en uit door je mond.'' is wat ze hem sussend vertelde, waarop hij automatisch bleek te reageren. Hij lag rustig op het bed, in de overgang naar het kalmeren. Zijn twee grote, duistere ogen waren op het plafond gericht, waarna de ingetogen Eleonore in zijn gezichtsveld verscheen. Gedeisd kwam hij omhoog, en bekeek de wat grote ruimte grondig nadat hij zelf ook door had dat hij in een grotere ruimte geplaatst was. Zonder wat te zeggen stond hij op, en liep langs haar. Bij het dicht bijzijnde, zwaarbeveiligde raam keek hij naar buiten. Tussen de tralies door kon je de bossen prima zien in de verte. Dat is waar hij vandaan kwam, want die plek had hij namelijk eerder gezien. Hij zei niets, wat hem een erg raadselachtige uitstraling gaf. Je kon niet weten of hij je zo aanvallen zou, of zich juist gedeisd houden zou. Langzaam draaide hij zich om naar het meisje die hem nog steeds vergezelde. ''Je moet me hier uithalen'' was het enige wat hij tegen haar zei. De blik die hij naar haar gaf beloofde niet veel goeds, in tegendeel, het leek wel een bedreigende blik die hij haar gaf. Dat er geen andere mogelijkheid was. Vrij relaxt stond hij een paar meter tegenover haar, terwijl zijn handen nog vastgeketend waren in een paar handboeien. In principe kon hij haar nu aanvallen, wat hij niet deed. Het enige wat hem weerhield waren zijn armen, die gepaard aan elkaar vastzaten. Uithalen kon hij dus wel, met zijn benen. Maar dat deed hij niet, en het was niet goed te beseffen wat hij wou of van plan was.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Zijn ademhaling werd langzamerhand rustig, net als hijzelf. Hij woelde niet meer om zich heen. In plaats daarvan hield hij zich in bedwang en leek hij de ruimte te verkennen. Eleonore wist niet hoe hij het hier zou overleven in de cellen. Hoewel de cellen groot waren, zou zijn fobie tegen kleine ruimtes ervoor zorgen dat het kleiner leek dan het was. Nu ze zijn angst had leren kennen wist ze hoe ze hem moest helpen, als hij zich daarvoor zou blootstellen. Het zou moeilijk zijn om hem te helpen, aangezien hij duidelijk liet merken dat hij dat niet wilde. Toch zou hij dat nodig moeten hebben en zou ze het hem ook duidelijk laten merken. Aan zijn angst kon ze veel doen, aangezien er bepaalde ademhalingsoefeningen waren waarmee hij paniek tegen kon gehouden. Zijn paniekaanval van net liet blijken dat zijn fobie niet klein was. Waarschijnlijk zouden paniekaanvallen vaker bij hem kunnen voorkomen. Sommige cellen waren niet veel grote dan de derde isoleercel, hoewel ze ervoor zou kunnen zorgen dat hij een ruime cel zou krijgen. Het zou moeilijk zijn, aangezien hij een goed beveiligde crimineel was. Toch was het het proberen waard, aangezien ze het niet over haar hart zou kunnen krijgen om hem te zien lijden in een kleine cel. Ze was soms té hartelijk voor de gevangene, maar ze probeerde ze altijd op dezelfde manier te behandelen. Het was geen pretje om in een kleine ruimte te zitten terwijl hij daar een fobie voor had. Ze besloot om straks me de baas te praten, wat sowieso zou moeten gebeuren. Waarschijnlijk was ze geroepen om met hem over zijn problemen te praten. Toch wist ze ergens dat ze niet veel van hem zou horen, hoewel Josh dat wel zou verwachtten. De meeste wisten niet hoe gevangenen in elkaar zaten, aangezien ze getraind waren om op hun bewegingen te letten. Gevangenen vertrouwden mensen haast niet, aangezien ze genoeg mensen om hun heen hadden die niet te vertrouwen waren. Het was altijd een probleem bij de arrestanten dat hun weinig kwijt praatten, maar na een tijdje zou dat anders zijn. Hetzelfde gold ook voor de nieuwe arrestant, dat wist ze zeker. Wanneer zijn ademhaling weer een normale tempo had, stond hij op. Ze zette voor haar eigen veiligheid enkele stappen naar achter, waarna ze tegen de wand aan leunde. De muren zaten vol met teksten en tekeningen van de gevangenen die zich in bevonden. Sommige zinnen waren stukjes uit de bijbel, andere waren namen en nog andere leken bedreigingen te zijn. De muren waren niet meer wit. Zwarte teksten domineerden in de kamer, ervoor zorgend dat het een nóg engere uitstraling kreeg. Haar ogen vestigde ze op de lange postuur die naar het raam was doorgelopen. Het was een raadsel voor haar waarom hij deed. Waarschijnlijk bekeek hij de omgeving, gezocht naar een uitweg. Het was haast onmogelijk, aangezien de gevangenis streng beveiligd was. Meerdere mensen hadden geprobeerd te ontsnappen, maar elke keer ging het mis. De grootste criminelen kwamen naar deze gevangenis, aangezien dit één van de best bewaakte gevangenissen was van de Verenigde Staten. Haar ogen had ze naar zijn gezicht gericht, hem fronsend aangekeken. Ze kon en mocht hem er niet uitkrijgen. Dat lag niet aan haar wanneer hij uit mocht, maar toch wist ze ergens dat hij hier zijn leven lang zou blijven. Hoewel ze zijn misdaden niet wist, kon ze weten dat het er niet weinig waren. Langzaam had ze haar hoofd geschud. 'Het spijt me, maar dat is niet mijn taak', vertelde ze. 'Het gaat hier om je gedrag en je misdaden. Ik kan niks veranderen aan je straf. Ik kan je enkel helpen met je manier van denken en ik kan je een luisterend oor aanbieden', ze bleef hem aankijken.

@Ruvaen

Account verwijderd

schreef:
Vanaf het moment dat zijn moeder gestorven was, wou Sebastian niet graag geholpen meer worden door andere mensen. Misschien kwam dat grotendeels doordat zijn vader hem leerde hoe hij voor zichzelf moest zorgen. De beste manier leerde hij hem zeker niet aan, maar het werkte prima voor Sebastian. Het begin van de twee die overbleven in het huishouden, begon nog best simpel. Zo was er niemand meer die kookte voor Sebastian, natuurlijk was zijn vader er nog, maar die bestelde liever pizza's dan dat hij moeite moest doen voor zijn zoon. Nooit heeft dat erg gevonden, aangezien hij vanaf jongsafaan al veel verschillende gerechten heeft leren klaarmaken door zijn moeder, terwijl hij haar vaak een handje hielp in de keuken. Van een simpele stamppotschotel tot een drie-gangenmenu: hij kon het allemaal. Maar de simpele dingen werden omgezet in grotere dingen: Zijn vader raakte werkloos en er kwam dus geen geld meer binnen. Nadat zijn vader besloot om verkeerde dingen te gaan doen om zijn belastingen te betalen, is het uit de hand gelopen. Hij ging voor grotere dingen sparen, onder andere dure auto's, luxe tv's en spendeerde ruggen aan online casino's tot slot. Altijd heeft hij dat in het geheim gehouden voor Sebastian, wat vreemde gedachtes en gevoelens voor hem opriep, maar er was geen clue te bekennen van waar zijn vader mee bezig was. Toen Sebastian 10 was, en op een dag niet kon slapen, besloot hij warme melk te gaan halen beneden in de keuken, dus strompelde zacht de trap af, waarna hij zijn gokverslaafde bloedeigen vader achter de computer zag. Zijn vader besloot ter plekke alles op te biechten, en zijn zoon ook in zijn chriminele leven mee te nemen. Dit is nog maar een deel van Sebastian's geschiedenis, maar ook een belangrijk deel. Een grote oorzaak van wie hij nu geworden is, maar nooit geweest is. Langzaam slenterde hij naar Eleonor toe, en stond ongeveer één meter pal voor haar. Met een dodelijke blik keek hij haar aan, wanneer hij afgekeurd op zijn gedrag werd. In één snelle oogopslag, haalde hij zijn handen tevoorschijn op borsthoogte, om uit te halen. Het lukte hem niet, aangezien zijn polsen nog altijd stevig vastzaten. Een zucht klonk vervolgens, waarna Sebastian nijdig met de ogen rolde. Deze blik gooide hij ook altijd naar zijn vader, wanneer hij zo'n 17 jaar geleden rookte. Sebastian was toen nog maar zes, en dacht dat er niets ergens dan dat was. Maar nu word er wel over een ander onderwerp gepraat, wat nog zo'n tien keer heftiger is, alleen dat boeit hem niet eens meer. Sebastian kent geen pijn of verdriet. Enkel haat, vernedering en verraadt staat op zijn netvlies beschreven. ''Je weet niet wie ik ben, of wat ik ben. Je weet helemaal niets over mij!'' was wat Sebastian op een hatelijke, fluisterende manier zei, waarbij zijn Britse accent weer omhoog kwam. Erg blij was hij er niet mee dat iemand hem corrigeerde op zijn gedrag, wat hij ook vurend en aanvallend liet merken. Toch bleef hij lichamelijk nog erg koel bij de situatie, terwijl zijn blik uitstraalde dat hij haar met de hand wou vermoorden. Uit woede begonnen zijn handen te trillen, terwijl hij uit kwaadheid opnieuw sneller begon met ademhalen. Nog altijd op de zelfde plaats, begon hij zich erg groot te maken tegenover Eleonor. Hij was wel zo'n 10 centimeter langer dan haar, wat in zijn voordeel was. De confrontatie liep daardoor hoger op, en meer als een bedreiging.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Er kwam beweging in de individu voor Eleonore. Zijn lichte ogen leken haast donkerder te worden wanneer hij haar bekeek. Ze voelde dat er gevaar was. Het was een slecht idee om het zo aan te pakken. Hoewel ze hem had geholpen met zijn angst, bleek haar nadere hulp niet gewaardeerd te zijn. Enkel een kleine meter scheidde hun, wat ervoor zorgde dat ze zich geïntimideerd voelde. Haar gevoel werd verergerd wanneer ze zich besefte dat ze niks van hem wist. Ze wist niet wat zijn verleden was, waar hij voor veroordeeld was en wat zijn naam was. Het was vreemd dat ze überhaupt was opgeroepen om te komen. Normaal gesproken maakte ze eerst kennis met het dossier van de patiënt om vervolgens zich klaar te maken voor het gesprek. Toch was het bij hem anders en werd ze meteen geroepen wanneer hij zich in het cel bevond. De rede was waarschijnlijk om hem rustig proberen te krijgen, maar ook haar was het niet gelukt. Integendeel. Het leek hem zelfs bozer te maken. Geschrokken liep ze één stap achteruit wanneer hij zijn handen in één snelle beweging omhoog tot aan zijn borst hees. De metaal maakte een hard geluid wanneer zijn handen in beweging waren gekomen. Een zucht ontsnapte uit zijn mond, gevolgd door rollende ogen. Ze wist niet wat ze kon verwachten. Hij was mysterieus en dat zorgde dat ze enigszins gefrustreerd raakte door zijn gedrag, wat nooit gebeurd. Altijd was ze een rustige persoon en hield ze de kalmte in zich. Toch was het gebrek aan informatie dat ervoor had gezorgd dat er een korte frustratie gevoeld werd door haar. Ook angst was te voelen, aangezien ze zich niet veilig bij hem voelde. Ze wilde aanstalten maken om weg te gaan en de agenten te roepen, maar een Britste accent stopte haar bewegingen. Ze keek weg, waarna ze zuchtend met haar hoofd schudde. 'Ik haal de agenten. We bereiken hier beiden niks mee', vertelde ze. Haar ogen gleden naar zijn handen die begonnen te trillen. Zijn ademhaling was versneld en zijn lichaam stond recht voor haar. Hoewel ze hoge hakken droeg was hij nog steeds langer dan haar. Alles zorgde ervoor dat ze zich niet meer veilig voelde. Hij maakte van zichzelf een bedreiging, waardoor haar angst zich begon te vergroten. Ze klopte op de celdeur, waarna er gelijk agenten kwamen. Hun grepen de jongeman bij zijn armen, hem vervolgens weggetrokken. Hoewel hij gevaarlijk was, had ze spijt dat ze niet met hem kon praten. Ze hoopte dat er ooit een dag zou aankomen dat hij rustiger was en ergens wist ze dat die dag zou komen. Hoofdschuddend liep ze uit de cel, vervolgens naast Josh gestaan. 'Het spijt me, maar hij luisterde niet. Hij gaat veel moeilijkheden veroorzaken, Josh. Breng hem nu naar een grote cel, aangezien hij zijn claustrofobie niet onder controle heeft', vertelde ze. Josh had haar aarzelend aangekeken. 'Eleonore, dit is onze belangrijkste gevangene. Hij moet het hier niet makkelijk hebben', vertelde hij. Zijn hand ging naar zijn kin, vervolgens zijn hand langs zijn stoppels laten gaan. 'Dat weet ik, maar het is niet veilig voor hem en voor de mensen om hem heen. Hij zou gek worden, Josh. Luister alsjeblieft naar me', probeerde ze. Een knik werd naar haar toe geworpen waarna ze glimlachte. 'Je kan weer terug naar je werk, Eleonore', vertelde hij. Ze zei hem nog gedag, waarna ze weg liep van de mannen, nagedacht hoe het met de nieuwe arrestant zou verlopen.

@Ruvaen

Account verwijderd

schreef:
Sebastian merkte al snel dat ze zich kleinerend begon te voelen, en vooral ongemakkelijk. Daarbij deinste ze wat achteruit terwijl hij zich groot maakte pal voor haar en een dreigende blik worp. Het was een jongen, die niet graag wou hebben dat anderen beterwetend of slimmer dan hem waren, wat hij ook zeker liet merken. Hij straalde zoveel genot uit, als hij altijd zijn gelijk kreeg zoals hij ook gewend is. Soms moest dat met wat geweld gebeuren, maar hij wist prima mensen voor zijn karretje te spannen. Nee, niemand kon hem stoppen. Wat er ook gebeuren zou. ''I will kill them al''. Al snel zag hij haar hand richting de deur gaan van de cel, en merkte op dat ze het liefst weg wou. Overtreffend voelde het voor Sebastian, dat hij iemand weer eens een kop kleiner maakte. Heerlijk voelde hij zich, om zelf altijd het baasje te zijn en zijn zin te krijgen. Totdat de agenten de ruimte betraden, en hem bij de ledematen vastpakte, en vervolgens in zijn net klaargemaakte cel gooiden. Hier was de plek waar hij dus jaren ging spenderen, ook al besefte hij het misschien op dat moment zelf nog niet zo goed. Zijn koffer was inmiddels al gebracht, en gecontroleerd natuurlijk op drugs, wapens of andere verboden spullen, maar er was niets bijzonders in te vinden dan een tandenborstel, een haarkam, ochtendjas, wat nachthemden en een boek. Het leek wel op een gewoon dagboek, vonden de beveiligers, en alhoewel het een gevangene nu is - geheimen blijven geheim, dus respecteerde ze ook zijn privacy. De celdeur werd met een harde kleng dichtgeschoven, waarna de agenten hem daar achterlieten. Ja, daar zat je dan voor het eerst in de bak, en wat nu? Veel aan Eleonor dacht hij niet zoals zij aan hem dacht en behoefte had om met hem te spreken. Sebastian was eerder bezig met ontsnappingsplannen uit te werken in zijn hoofd, niet gelogen, maar hij had een masterbrein. Hij was daarom ook de slimste meteen van de bende, die meestal met alle plannetjes kwam en die door de rest daadwerkelijk liet uitvoeren. Zelf zette hij de missie op, maar deelde de opdrachten uit aan zijn ''hulpjes'' als het ware. Respect had hij daarom ook totáál niet, en behandelde andere onbewust alsof ze niet veel waard waren, wat waarschijnljk ook aan zijn donkere gevoelens lag, die diep, diep, diep verschuild waren in zijn ziel. Ongeveer vijf uur had hij al doorgebracht in zijn nieuwe cel, en is opzoek gegaan naar wat tijdbesteding. Hij had zijn shirt uitgetrokken, en ergens vlak bij zijn bed op de grond gegooit. Met vrij zware halters was hij aan het heffen, en een moeilijke en gefocusde blik op zijn gezicht straalde doorzettingsvermogen uit tijdens het omhoogtillen. Sport is altijd al een groot deel van zijn leven geweest, en hij zou ook nooit zonder verder kunnen. Niets voor niets is het een zware chrimineel geworden, aangezien het namelijk een groot deel te danken heeft aan zijn kracht die hij zelf uitgeoefend heeft op zijn lichaam. Daar had hij ook vaak gebruik van moeten maken, als het niet lukte met de charmes die hij zogenaamd had. Hij was goed in aan komen zetten met toneelstukjes en anderen om de tuin te leiden, en was daarom de meeste mensen ook sluw genoeg af. Zijn maag begon te borrelen, terwijl hij toekeek naar zijn half ontblootte lichaam. ''Wanneer is het nou etenstijd?'' mompelde hij, terwijl hij zijn halters neerlegde, vervolgens zijn armen rekte, en zich neer liet vallen op zijn niet al te luxe één-persoonsbed.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Wanneer Eleonore terug was gekomen bij haar kantoor leek het haast alsof ze nooit weg was geweest. Alles stond net zoals ze het had achtergelaten, hoewel haar koffie wel ondertussen koud was geworden. De mok had ze ook niet meer aangeraakt, aangezien ze geen dorst had naar de donkere vloeistof. Haar ogen had ze op het computerscherm gevestigd, zich bedenkend wat ze het beste kon doen. In enkele minuten kwam haar eerste patiënt, Rico, die makkelijk in omgang was. Hij zou geen complicaties met zich mee brengen en daar was ze blij om. De persoon waarmee ze mee had gepraat bracht haar genoeg stress om daarmee de komende uren me te zitten. Ze wist zeker dat ze hem vaker zou zien, aangezien ze Josh langer dan vandaag kende. Josh kreeg als een directeur altijd zijn zin, waar het ook over ging. Hij wilde zo veel mogelijk informatie uit hem halen en dat kon enkel door middel van sessies die ze aan de jongeman moest geven. Het kon niet anders en daarmee kon ze niet anders dan akkoord gaan. Toch was ze ergens nieuwsgierig naar hem, aangezien hij niks kwijt wilde over zichzelf. Nieuwsgierigheid was altijd een eigenschap die ze aan zichzelf verachtte, hoewel ze ermee had leren leven. Als klein kind werd ze beschouwd als irritant, aangezien haar nieuwsgierigheid bij verschillende mensen in de weg zat. Vooral haar ouders verboden haar om mee te luisteren met de andere mensen, of mee te kijken wat de andere aan het doen waren. Toch bleef ze de eigenschap behouden en was het iets waar ze uiteindelijk niet trots op was. De negatieve kanten waren in de meerderheid dan de positieve kanten. Zuchtend schoof ze haar gedachten opzij en besloot ze om de dossier van Rico erbij te pakken. Het zou een tijdje kunnen duren voordat ze een dossier zou krijgen van de nieuwe arrestant, maar daar probeerde ze zich niet druk te maken. Een foto van Rico Rodriguez, samen met de informatie over zijn leven was te zien op haar computerscherm. Zijn levensverhaal was best onaangenaam, maar dat was bij de meesten gevangenen ook zo. Iedereen leek iets te hebben wat ervoor gezorgd had dat ze de verkeerde kant op waren gegaan. Bij Rico was het het overlijden van zijn moeder, waarna zijn vader zelfmoord had gepleegd. Wanneer hij het verhaal voor de eerste keer aan haar had verteld schrok ze en werd ze ook emotioneel van zijn verleden. Het werk als psychiater was niet altijd even makkelijk, hoewel het ook niet was te vergelijken met iemand die fysiek hard werkt. Haar werk was mentaal zwaar voor haar, maar daar had ze aantekeningen voor. In haar computer stonden verschillende sessies beschreven, waarin ze haar emoties kwijt schreef. Het was voor haar bedoeld en aan het eind van de maand maakte ze een samenvatting van de sessies om het vervolgens naar haar baas te sturen. 'Mevrouw Rousseau? Uw eerste cliënt is hier', een zware stem zorgde ervoor dat ze opschrikte uit haar gedachtes. De donkere haren van Rico kwamen tevoorschijn vanachter de deur. handboeien hielden hem tegen voor onveilige bewegingen. Een glimlach kwam op haar gezicht te staan wanneer hij voor haar ging zitten. 'Fijn je weer te zien, Rico. Vertel eens; hoe was je week?'

Geïrriteerd drukte ze op het gaspedaal, daarmee vaart gemaakt om de auto's in te halen. Haar hand had ze strak rondom het stuur geklemd, haast geïrriteerd om de ketting met auto's waar ze net voorbij was. De radio had ze hard genoeg staan, om met volle borst mee te zingen. Hoewel ze niet kon zingen, kon ze met zang haar frustraties kwijt. De weg van de gevangenis naar haar huis duurde niet lang, maar die file's zorgden ervoor dat haar weg enkele minuten erbij kreeg. Blij was ze zeker wanneer ze een nette plek voor haar huis had gevonden. Haar auto had ze netjes in het vak geparkeerd, de deuren vervolgens met één druk op de autosleutel gesloten. De auto had ze van haar ouders gekregen wanneer ze haar studie had afgemaakt. Nog steeds was ze blij me de hybride auto. Het kwam haar goedkoper uit met het elektrisch opladen en dat zorgde voor minder kosten per maand. Ook was de Honda niet bepaald groot, maar wel groot genoeg voor haarzelf. Moe was ze zeker en dat was duidelijk te horen aan haar gaap wanneer ze richting haar huis liep. Ze woonde in een appartement die niet te duur was. Het bevond zich in een minder veilige locatie, maar het was veilig genoeg om er te verblijven.
Haar hakken tikten op de vloer wanneer ze de ruimte in liep. De bekende geur van vanille vulde haar neusgaten, wat ervoor zorgde dat ze zich meteen thuis voelde. Haar hakken had ze meteen uitgedaan, wat ervoor zorgde dat ze centimeters kleiner werd. De klok bovenaan de muur liet zien dat het kwart over elf was, waar ze door zuchtte. Haar benen leidden haar richting haar kamer, waar ze een groot slaapshirt en een broekje vandaan haalde. Op blote voeten liep ze naar de badkamer waar ze vervolgens haar kleren uitdeed en onder het lopende water in de douche stapte. Haar lichte make-up had ze voor een grote deel weg gekregen door de scrub die ze op haar gezicht gebruikte. Binnen enkele minuten was ze klaar met douchen, waarna ze zich begon af te drogen. Haar pyjama had ze aangetrokken, waarna ze de resten make-up eraf begon te halen en haar tanden begon te poetsen. Algauw bevond ze zich weer in haar kamer, waar ze de televisie zachtjes had opgezet. Zonder televisie kwam ze moeilijk in slaap. Haar blote benen kwamen in aanraking met de lakens wanneer ze onder de dekens ging liggen. Voor ze het doorhad begon het geluid van de televisie te vervagen en had ze niet meer door wat er om haar heen gebeurde.

@Ruvaen

Account verwijderd

schreef:
Een kille, donkere nacht was aangebroken. Ijsberend liep Sebastian door zijn cel heen, zonder van plan te zijn om één oog dicht te doen. Wat moet je nu, als je niets meer kan? Radeloos liet hij zich in het midden van de kamer neerzakken op de grond. Nadat er een geluid klonk uit de cel die zich naast hem bevond, spiste zijn oren en richtte hij zijn gezicht naar de linkerkant. Door de tralies kon hij de cel van zijn buur-gevangene bestuderen, en was niet erg blij met wat hij zag. In zijn ogen leek het wel alsof die cel van de andere gevangene luxer leek, aangezien hij een tapijtje op de radio had liggen, aan een plankje aan de muur een radio stond, en er boven de wasbak een spiegel bevond. Eigenlijk is Sebastian nooit zo gehecht geweest aan luxe spulletjes, want dat hadden ze zeker vroeger allemaal niet. De zesjarige Sebastian had een houten speelgoedautootje, een lappen teddybeer, en een prachtig hobbelpaard, meer kon de familie Campbell niet afdragen. Daarom waren ook alle spulletjes met de hand gemaakt door zijn moeder, waar soms wel dagen tijd in zat. Sebastian was ook heel zuinig en dankbaar met wat hij gekregen had, maar dat was al gauw klaar toen het allemaal begon. Verwendheid begon pas toen hij alles zo ongeveer had wat zijn hartje wou, tenminste in spullen uit te drukken. Ook zijn jaloersheid was een grote issue, want wanneer anderen meer hadden dan hij had, waren ze meteen volgens hem ''verwend'', dus meteen haatte hij die personen ook rechtstreeks zonder ze enkel gekend te hebben. Alleen de mensen die het naar zijn zin maakte liepen niet in zijn weg, mensen die bijvoorbeeld holpen bij een misdaad, of harddrugs voor hem vanuit andere landen haalden, die hij weer verkopen kon. Hoewel hij niet veel van dat soort mensen overhield, omdat ze niet verder wouden met wat hij hen opdroeg was hij toch tevreden met wat hij had. De personen die op zijn pad raakten, waren door de jaren heen ook zijn vrienden geworden. Vrienden zou hij het zelf waarschijnlijk niet snel genoemd hebben, maar het waren de enige waarmee hij omging en hem integendeel zelfs bij elke misdaad hielpen. De bende bestond uit 11 leden in totaal: de jongste, Anthony Adkins, die Sebastian bij zijn laatste misdrijf verraden had. Erg slim is Anthony niet... Dan had je Fabian Dean, die na Sebastian de tweede aantrekkelijkste was. Met zijn blonde lokken en blauwe ogen kon hij elk meisje meekrijgen dat goed genoeg was in hun ogen. Rex Corwin was de grootste van de bende met ernstige psychische problemen, onder andere hevige woedeaanvallen en drang totmensen in elkaar te slaan. Sebastian gebruikte de broers Levy en Pete Huxley's slimme brein om netwerken te hacken, in grote bedrijven zoals Heiniken. Jamie Vernandez, woonde destijds nog in Spanje, en nam daar deel aan de maffia. Nu werkt hij ook voor Sebastian, en voert plannen netjes uit na wens als het om overvallen, moorden of gijzelingen gaat. Felix Ferne, gekleed in zwarte gewaden met de septum piercing in z'n neus was er bijna nooit, niemand wist waar hij dan wel was. Eigenlijk wisten ze helemaal niets over hem, niet eens waar hij woonde. Als hij er dan wel was voerde hij geen klap uit, dus laatte Sebastian het maar aangezien hij toch wist dat hij te lui was om te helpen aan de uitvoering van de plannen. Het enige meisje in de bende, Berthine Sara Jarret was ongeveer even oud als Sebastian. Alhoewel het een meisje was, had hij veel concurrentie sindsdat zij zich aan de bende toegevoegd had. Toch voelde Berthine altijd als een zusje aan voor Sebastian dat hij nooit gehad heeft. Ze komt vaak met de meest indrukwekkende plannen, of weet de jongens te redden uit gevaarlijke situaties. Dan had je Jace Wayland nog. Bijna even knap, slim en sterk als Sebastian. Meestal hadden ze ruzie met elkaar, om wie er ''de beste was''. Nooit hebben ze dat kunnen uitvechten, omdat Berthine er dan tussen kwam en zei dat ze wel wat beters te doen hadden dan een potje worstelen. Jace draagt altijd een mes bij zich in zijn heupriem, even lang als zijn hand ongeveer. Prima redt hij dingen in zijn eentje, omdat hij zich goed weet te verdedigen. De concurrentie tussen Jace en Sebastian is daarom misschien wel het meest hoog van de rest van de bende. Als laatste had je Jacob. Gewoon Jacob, is zoals hij zich voorstelde. Jacob was de broer van Eleonor die zich toegevoegd had aan de bende, nadat hij zich tegen zijn tweelingzus ging toekeren. Jacob had het wel eens over zijn zus, maar omdat Sebastian nooit intresse toonde in anderen -en daarom ook niet luisterde naar anderen- besefte hij niet dat Eleonor zich in de huidige gevangenis bevond, als waar hij gevangen in zat. Verder hadden ze het er ook niet veel meer over want er waren namelijk belangrijkere zaken te regelen. Wanhopig begon Sebastian de inhoud uit zijn koffer te halen die zijn vader hem opstuurde, hij vond nachthemden, een tandenborstel en zijn haarkam onder andere. Zijn zoektocht werd stilgezet toen hij een boek aantrof, dat hij nooit eerder gezien had. Gehurkt voor zijn koffer wreef hij met zijn hand een laag stof van de kaft af, en kuchte door de stofwolk. Nog nooit eerder had hij dat ding gezien, bedacht hij raadselachtig in zijn hoofd. Waarom zou mijn vader dit meegeven? was de vraag van van de dag. Uit nieuwschierigheid wipte hij zijn wijs- en middelvinger onder de kaft om het te openen, en verbazingwekkend keek hij naar alle pictogrammen die op de bladzijdes beschreven stonden. Dat was niet alles, want er zat namelijk een stokje bij. Voorzichtig nam hij het in de hand, terwijl er een briefje van het stokje afdwarrelde wat luidde als volgt: ''3288 nachten om te ontsnappen. Als je de laatste kans opgemaakt hebt zul je op staande voet sterven. Dit boek is bedoeld als mogelijk om een manier te zoeken naar een uitweg, als je in de problemen zit. Doe dit daarom snel, want je krijgt onbeperkte kansen.'' Allemaal tekentjes zag hij, waarvan hij niet wist wat ze betekenden. Plotseling dacht hij even aan Eleonor, en vroeg zich af waar ze nu zou zijn, of ze al in bed lag of juist klaarwakker voor de tv onderuitgezakt zat. Het stokje dat bijna de bladzijde aanraakte, lichtte op. Met grote ogen keek hij toe, hoe het tekentje vervolgens het licht overnam stukje voor stukje. Het leek wel een droom, een fantasiedroom. ''Wat the hell...'' mompelde hij nog even, totdat er een bruinkleurig portaal voor zijn ogen geopend werd. Met grote ogen keek hij toe, stond hij vervolgens nieuwschierig op en stak regelrecht zijn hand er doorheen waardoor hij in een mum van tijd belandde in de buitenwereld. Terwijl hij nog een minuut geleden gevangen zat in een koude cel, was hij op vrije voet. Doordat hij niet wist hoe hij zichzelf moest controleren, belandde hij met een harde smak regelrecht een achtertuin in. ''Ahhhh...'' klonk een kreun, waarna hij om zich heen kijkend overeind krabbelde. Nog nooit was hij hier eerder geweest, want hij kende de plaats niet. Wat deed hij hier? En hoe kon hem dit overkomen? Dit leek wel een stomme fantasiedroom voor hem, alsof hij de hoofdrol in The Shadowhunters speelde. Het was er pikkedonker, dus de omgeving goed waarnemen kon je vergeten. Vastbesloten liep hij naar het huis dat voor zijn neus stond toe, maar bleef wel goed op zijn hoede. Je weet maar nooit wat je gebeuren kan, of wie er op je afkomen kan. Expect the unexpected, zei Jace altijd. Met zijn ogen dwarrelde hij af over het huis. Het was niet al te groot maar goed genoeg voor één persoon. Hij kon door de ramen zien dat er goed nagedacht was over de inrichting. Niets voor Sebastian zelf, maar het kon er mee door besloot hij maar. Met zijn voeten betrad hij de deurmat ondertussen, waarna hij iets kleins en hards onder zijn voet voelde steken. Bukkend vistte hij een sleutel onder de mat vandaan, waarna hij hem vervolgens wat bekeek. Het was dat de maan scheen, anders had hij helemaal geen zicht op waar hij stond. Uit nieuwschierigheid stopte hij de sleutel in het slot en draaide hem zachtjes rechtstom. Naar enkele geresteerde tikjes ging het slot open tot zijn grote verbazing. Nog steeds niet wetend betrad hij het huis. De weg leidde hem als eerst naar een hobby/kantoor kamer, waarin hij plaatjes aan de muren gespeld op een prikbord zag hangen van hetzelfde meisje in de gevangenis. Dossieren lagen er een stuk of veertig. Scannend rolden zijn ogen er even over heen, maar hij nam niet de moeite om uit te zoeken wat er allemaal precies op stond. Dat boeide hem ook vrij weinig. Er stond een computer op een bureautje bij het raam, waar kanten gordijntjes naast hingen. De kamer leek erg goed onderhouden, veel anders dan Sebastian zijn eigen kantoor/hobbykamer. Dat was namelijk een zwijnenstal waar niemand in zou kunnen leven. Hij walgde zelf ook van het idee dat de kamer zo netjes opgeruimd zou zijn als deze. Ineens begon hij zich te beseffen dat als dit werkelijk het huis zou zijn waar Eleonor woonde, dat ze ook thuis zou zijn.

@Nathaliia

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld