Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} Lachrymose ft. Bellísimo

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Gelieve niet te reageren als lezer zijnde. Dit is een O' tussen Alison en Varamyr.
Daarnaast kunnen vulgair taalgebruik en erotische/bloederige stukken aan bod komen. Wees daarvoor gewaarschuwd.

''Vendetta. A red heat revenge.''

Ambrosio 'Ryder' Marcelino Gonçalves - Italian - 23 years old - Human Trafficking/Illegal Arm Trade - Member of The Rebellions

Account verwijderd

schreef:
Lydia Luna Harper- American- 20 years old- A part leader of the Los Angeles crime family- Illegal Drug Trade

A insane world

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Er waren meerdere leden van The Rebellions en Los Angeles Crime Family aanwezig in hun raadkamer, waaronder de aanvoerders van beide bendes. Hijzelf had weinig inbreng omtrent het onderhandelen en doch wilde Dimitrov hem bij het onderhandelen hebben, omdat Ambrosio één van de weinige was die hij in vertrouwen durfde te nemen. Anderen zouden zich vereerd voelen, maar zijn houding vertelde het tegenovergestelde. Nonchalant ademde hij de tabak van zijn sigaret in, onderwijl hij opvallend zijn blik liet liggen bij de jongedame, tevens het enige vrouwelijke geslacht in de ruimte, wiens identiteit onbekend voor hem was. Geen grimassen waren zichtbaar in het gezicht van Ambrosio, om emoties te doen verdoezelen en ze te laten waar ze hoorden, maar des te langer hij tegen haar schoonheid opkeek, hoe moeilijker het voor hem werd om zijn grijns te onderdrukken. Het was oneer dat hij haar nooit eerder had gezien.
''Still smokin' and starin' at girls as if they could be your property any second? Can't get any better, huh?'' De brute, maar al te bekende stem deed hem ontwaken uit zijn gedachtes. Het was geen raadsel dat binnen minieme secondes moest worden te zien opgelost om te weten tegen wie Lorenzo het had. De grimmige grijns op zijn jonge façade en de ogen die naar hem gericht waren vertelden genoeg. Het was de onuitstaanbare twintiger die hem wederom wilde neerhalen met zijn uitspraken. Zwijgend nam hij nog een teug van zijn sigaret vooraleer hij zich verloste van het gewicht tussen zijn vingers en hij zijn aandacht volledig bij de jongeman hield. ''I think I'll take my advice from someone not interested in grinding my knuckles.''
''Interesting. I understand why you feel so meticulous, since for me it isn't a problem to wrap them around my finger.'' Een cynische, kortdurende lach verliet Ambrosio's lippen toen hij zich realiseerde hoe erg hij zich wel niet voor schut zette. Iedereen die hem kende wist dat hij onwaarheden sprak, vooral wanneer het op vrouwen aankwam. ''The only thing thicker than blood is the sklent ink you cannot hide,'' mompelde hij. Het viel aan zijn toon te horen dat hij geen zin had in het voeren van een discussie, maar hoezeer hij ook verlangde naar volledige stilte, had hij de kracht niet om zijn uitspraken te negeren. Wat dat betreft was hij zwak.
''Watch your tongue, slender boy. You're nothing in this eternal damnation.''
''And that must come from an underdog's mouth.''
''Shut it down, both of you! We're here to negotiate, not to make fools of ourselves.'' Zijn 'leider' kwam tevoorschijn uit hun schaduwen en wist de stilte tussen de twee jonge heren te wederkeren. Geërgerd gunde hij Lorenzo een laatste blik waarin hij zijn afschuw voor hem duidelijk liet tonen, waarna hij zich probeerde te focussen op de onderhandeling.

''Where were we?''

Account verwijderd

schreef:
We hadden de ruimte waar we ons in bevonden zojuist geregeld, terwijl ik vastberaden de briefjes die bezaaid lagen over de tafel zat te tellen en mijn blik regelmatig terug sprong van mijn tafel naar de onderhandelende leden die een paar meter achter me een conversatie hadden, de jongen waar ik de naam niet van wist leek het erg goed in controle te hebben, tussentijds hij zijn ogen voor een paar seconden sloot en hij genoot van zijn sigaret. Hij was een van de leden van de bekende gang The Rebellions, we hadden nog nooit eerder met ze onderhandelt, en ik had zo mijn twijfels over deals sluiten met onbekende dealers, waarschijnlijk omdat ze er niet al te vertrouwd uit zagen. ''Be faster Lydia, We don't have much time left'' hoorde ik Ricardo zeggen, duidelijk met wat angst in zijn stem. Ik had geen antwoord, ondanks dat ik zijn gezichtsuitdrukking niet kon ontcijferen. Ricardo was een van de weinige die ik al ''vriend'' kon bestempelen, sinds mijn komst in de bende was hij de enige die me door de moeilijke tijd had meegesleept, als ik mezelf in de problemen had gebracht kon hij me bijna altijd uit de situaties redden. Hij was ook de intelligente jongeman van de bende, meestal voerde hij alle onderhandelingen uit, die ook een positieve einde in zicht hadden. Dit keer had ik zo mijn twijfels over de handelingen die werden uitgevoerd tussen de twee bende's. De leden van de andere gang, die aan de overkant van de ruimte stonden, begonnen hun geduld langzaam te verliezen. Ik ving een dodelijk blik op van een van de jongens, maar nadat ik na enige tijd klaar was met de stapels drugs die omringd waren met plakband, gaf ik het seintje aan Ricardo. Uit zijn blik kon ik uit maken dat hij niet graag zaken had gediend met The Rebellions. In het halfuurtje dat ik hier was gearriveerd had ik al een instinct opgepakt, het was alsof er een negatieve sfeer rond de gang leden dwaalde, alsof die er onlangs voor zorgde dat iedereen een slechte bui had. Ik beet op mijn lip, bedwong de aandrang om over mijn schouder naar de handelaars te kijken. Nadat een de onbekende jongens zijn stem opschroef, gooide hij de tafel die bedekt waren met de rechthoekige pakketjes op de vloer. Blijkbaar was er iets mis met de deal, of het lag gewoon puur om zijn gierigheid, zijn oogleden sprongen bijna uit zijn gezicht door de woede die je kon aflezen aan zijn houding en manier van praten. Dit was het moment om door het gesprek in te gaan.
''This was our part of the deal, can't you just sit down and relax?''
''I've count and checked multiple times'' voegde ik er nog aan toe, met geen enkele twijfels die door mijn gedachtes rond spookte. Ik was er honderd procent van overtuigd dat ik alles zonder fout heb uitgerekend. Ik was al lang genoeg lid om te weten dat ik zulke ''kleine'' fouten niet snel zal creëren. De hoeveelheid pakketjes waren ook meteen de laatste in ons voorraad, dus de kans was redelijk klein dat er fouten zijn gemaakt.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''We had a deal. If you cannot bring me the amount of packages I paid for, .. Well, I guess you'll just have to die then. Besides, nobody wants to live with a traitor,'' murmelde zijn baas, toegekeken hoe hij zijn felle ogen naar zijn tegenstander keken. ''It's a misunderstanding. I can bring you the remainders myself. There is no need to harm -'' Terloops haalde hij zijn pistool tevoorschijn waarna hij de trekker overhaalde. De knal was niet zo heel luid, meer een droge tik, maar het was alsof de stilte in het middelpunt waarvan hij op dat moment stond hem zou verraden. Het schot was het keerpunt geweest. Dimitrov wist voor de zoveelste keer uit zijn schaduwen te stappen, zijn masker geheel onverwachts afgezet, en zijn echte identiteit te exposeren in de laatste seconde die hij zijn slachtoffer nog gegeven had. Meedogenloos schopte hij het kogelomhulsel weg, veegde hij het verdwaalde kruit van zijn pak weg en richtte hij zijn aandacht vervolgens op de andere twee mannelijke leden van The Los Angeles Crime Family. Hijzelf was stil. In de paar minuten waarin onderling een discussie werd gehouden tussen zijn eigen leider en die van een andere bende, had zijn humeur dezelfde stemming aangehouden. Nonchalant zat hij erbij, niet aangedaan door de impulsactie van Dimitrov waar een menselijk wezen bij om het leven kwam. Het was geen nieuws meer voor hem dat zijn baas, de man die hem onderdak gegeven had, zijn onbarmhartigheid liever op de voorgrond had dan op de achtergrond. Sinds de moord op zowel zijn vrouw als zijn kinderen, kwam het zelden voor dat hij genade had voor wiens harten hem niet deren kon.
Het bloed van zijn slachtoffer vloeide langzaam weg in de scheuren van het hout onder hen. De chaos die één moord veroorzaakte was groot, maar Ambrosio kwam er al snel genoeg achter dat het hier niet bij bleef. Eén van hen probeerde onopvallend zijn pistool tevoorschijn te halen, maar hij faalde en dit keer was het hijzelf die hem neerschoot en was het Dimitrov die de andere, stille jongeman om zeep hielp.
Vier slachtoffers, waarvan drie om het leven gebracht. Ambrosio had zien aankomen dat het niet lang meer zou duren voordat het wapen op de jongedame stond gericht en hoewel het hem eerder niet veel kon schelen of er gewonden vielen of niet; dit keer was het anders. Hij was aangedaan bij het beeld van de realiteit, waarin Dimitrov inderdaad de loop op haar tedere bestaan gericht hield. De barbaar, die hem tevens groot had gebracht, sprak geen woorden uit, maar hij had zijn vinger al langzaam in beweging zien kopen. Dat was het moment waarop hij als enige in actie kwam en zijn baas tegensprak, desondanks de gevolgen die daaruit zouden kunnen voortvloeien. ''Calm the fuck down! She didn't do anything wrong. You saw it yourself!'' Dat hij uit een onverwachtse hoek kwam, zorgde er wel voor dat hij zijn arm met het wapen naast zijn lichaam weer liet zakken. Ambrosio werd verbaasd aangekeken, vervolgens uitgelachen, maar de ironie die de sfeer zich teweegbracht lieten hem koud staan. ''A ruthless fighter who has broken the law multiple times feels sorry for a random nobody? You're a disgrace for the Rebellions.'' Zijn uitspraak werd niet weerlegd, integendeel, maar hij voelde zich wel geïntimideerd door zijn belediging. Desalniettemin trok hij zich er weinig van aan. Hij had genoeg aan zijn hoofd om zich zorgen te kunnen maken over de woorden van een man, van wie zijn bezigheid 'de hele dag door vervelende opmerkingen maken' wel leek te zijn. Dimitrov was het niet waard om zijn hele humeur om te gooien, enkel en alleen vanwege een paar woorden die hij uit zijn mond liet vloeien alsof hij soortdergelijke al vaker had uitgesproken.
''Killing three persons today is enough. Can't you just for one time make an exception? She means no harm to you!'' In de tussentijd had hij beide benen op de grond gezet, omdat hij het niet plezierig vond als het verschil tussen hun 'ooghoogte' te groot werd. Hij zat, hoewel Dimitrov stond en daarom ging ook hij onbewust staan om hem zo in de ogen aan te kunnen kijken. Ambrosio zag onherbergzaam en meende ieder woord dat hij zei en het leek zelfs alsof zijn baas met hem instemde en haar verder met rust liet, gezien hij zijn wapen wederom verborg in het binnenste van zijn blazer, maar zijn gedachte was tevergeefs.

''Fine. I'll just use her as a doll.''

Account verwijderd

schreef:
Nadat de conversatie zich omgeslagen had in een rampzalig gebeuren, de bedreigingen die onlangs naar Ricardo werden toegeschoven spookte door mijn hoofd, wist ik geen woord aan te kondigen. Indien er een klein foutje aanwezig was in het voorraad pakketjes, en ik beter had nagedacht, dan was dit nooit uitgelopen tot een realistisch optreden, die op elk moment kon eindigen in een oneindig bloedbad. De leider van de andere bende, die onlangs nog steeds kwaad in de zin had, greep het wapen uit zijn blazer, en richtte het op Ricardo. Mijn hart ging tekeer van paniek en ongerustheid, terwijl mijn blik van Ricardo naar Dimitrov ging, in een snel tempo. ''Please, you don't have to do this....'' begon ik mijn woorden een voor een langs mijn lippen te laten ontsnappen. Een andere gedachte stelde voor om actie te ondernemen, maar aangezien Dimitrov een dodelijk wapen in handen had, durfde ik me niet te verroeren. De klik van het wapen volgde, waardoor de kogel in een spoedig snelheid het slachtoffer, Ricardo raakte, zonder nog enige emoties uit het gezicht van de dader te lezen, en ik met tranen in mijn ogen aanstalten wou maken naar Ricardo, werd het moordwapen op mij gericht. Ik wou het schreeuwen van de pijn die ik op dit moment voelde, flashbacks van mijn tijd met Ricardo kwamen als flitsen door me heen, de enige persoon die me mijn verleden kon laten vergeten, alsof hij ze zelf liet verdwijnen en mijn pijn verwijderde, nu waren het slechts herinneringen, terwijl ik me probeerde in te houden, om niet mijn agressie te vertonen hoorde ik een van de andere bende leden aan het woord. Ik haalde diep adem, terwijl ik mijn ogen voor even sloot, om mijn zwakke emoties voor nu weg te schuiven en er woede voor in de plaats kan nemen. ''You, son of a bitch..'' I'm gonna let you pay for what you did..'' This is not over, until you'll take your last breath'' Mijn ogen gericht op Ricardo, terwijl ik luisterde naar wat de jongeman te vertellen had, waarschijnlijk was het een van de opvolgdelingen van de moordlustige maniak die genadeloos een paar meter voor me stond. Het zou me niks verbazen als zijn bendeleden zijn zelfde zondes zullen begaan, alsof het aantal slachtoffers hun geen gevoel van medelijden had bezorgd. Het was al sinds het begin van de vroege dag, sinds we van plan waren een handeling met ze uit voeren, en Ricardo en ik er met moeite mee hadden ingestemd. De bendeleden wisten allemaal dat het een risico was, die ze bereid waren te nemen, aangezien ze al het idee hadden hoeveel ellende, drama en pijn een bende je kan laten bezorgen. Iedereen had zo zijn eigen redenen, grotendeels prive redenen, waarom ze zich officieel in een bende wouden voegen. Het was een ''afleiding'' van wat er ook speelde in hun leven, door dit gevaarlijk werk kon je het voor even vergeten, en leid je een ander leven dan je misschien gedachte had in je vroegere leven. Nadat de woorden van de jongeman de dader hadden omgepraat, verdween het pistool in zijn donkere blazer, wellicht voelde het als een opluchting, maar nog altijd was ik Ricardo verloren, en vanaf dat moment spoelde de opluchting weg in onschuld, verantwoordelijk voor zijn dood. Wellicht als ik alles beter had geregeld zou dit nooit gebeurd zijn, het voelde alsof er recht door mijn hart is gestoken van de mentale pijn die nog steeds plaats nam in mijn hoofd. Negatieve gedachtes die duidelijker in beeld kwamen, en waarvan ik een zekerheid had dat mijn zelfhaat vanaf nu zich zal bezaaien als ik al zou denken aan Ricardo. Al zou ik mezelf voor eeuwig in slaap laten vallen, het zal me altijd achter na komen in nare nachtmerries die alleen zullen eindigen als ik mezelf zou laten verdiepen in het einde.

Ricardo, my dearest friend, you've been like a brother to me, since we were little
You treated me like true family, All I needed was your presence
I was apologizing for my mistake, but they killed you, instead
And I'm never gonna forgive myself for that, I got you killed

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Alexander Dimitrov - British - 45 years old - Leader of The Rebellions - Ruthless Killer

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij werd getroffen door haar opkomende tranen. Normaliter hield hij zich weer met zichzelf bezig, dronk hij zijn verdriet weg en tastte hij zijn longen opzettelijk aan met de rook die hij inademde, maar hij raakte grammoediger en bracht wederom een weerwoord uit toen Dimitrov haar ook nog eens beetpakte. ''Don't hurt her.'' Het enige wapen dat hij had, dat ook daadwerkelijk nuttig gebruikt kon worden, was zijn stem. Vechten zou zinloos zijn. Met de pistool in Dimitrov's handen zou hij al om het leven gebracht zijn voordat hij ook maar één vinger had neergezet op zijn lichaam en al vocht hij dan wel, werd hij binnen no-time bewusteloos geslagen. De vijftigjarige man had al bijna veertig jaar ervaring omtrent het vechtgebeuren. Daar kon hij nu eenmaal niet tegenop, niet als hij zichzelf niet kon verdedigen met een of ander vechtmiddel.
''Are you my leader now? I don't think so. Get back before you're next.'' Met tegenzin gehoorzaamde hij, zijn kaken op elkaar geperst om zo te voorkomen dat hij onnozele dingen zou gaan zeggen die alleen maar in het nadeel waren. Voor een laatste keer wierp hij een blik op de jongedame. Daarna was ze uit zijn zicht verdwenen, zich schuilgehouden achter de muren van de ruimte waar hij zich op dat moment in bevond. Als reactie daarop smeet hij uit een impuls het alcoholglas tegen de muur.
''Calm the fuck down, bro! She's as useless as a condom in a cloister. He won't hurt her.''

''Such a big mouth for a pretty face.'' Hij had haar bovenarm stevig in zijn rechterhand genomen, haar vervolgens met zich meegesleurd naar zijn deel van het gebouw. Het meisje was zwak en op haar woorden na had ze geen enkel beetje pit in haar aderen lopen. Zich groothouden deed ze niet, dat kon ze ofwel gewoonweg niet of ze had daar geen behoefte aan, maar haar houding was in geen enkel opzicht een perfect voorbeeld van hoe een lid in een bende hoort te zijn. In zijn optiek was haar schoonheid het enige wat van waarde was.
Al snel genoeg benaderden ze de deur van zijn kamer, die hij opendeed en hij haar vervolgens meenam de ruimte in. In de geïsoleerde kamer hing een naargeestige sfeer, deels voortgekomen uit de leegte die zich in de ruimte bevond. Een gepeperd, maar eenvoudig bed stond in de rechterhoek van de kamer en een bureau trof men aan bij binnenkomst. Het was er net en proper en doch had het iets weg van de vunzigheid en vulgariteit die opduiken in de gezamenlijke ruimtes van het leegstaande pand. Wellicht was het de prullenbak die bijgewoond werd door gebruikte condooms, roodgekleurde bandages en sigarettenresten of waren het de hoeken waar je bij goed kijken overblijfselen vond van drugs.
Zorgeloos duwde hij het meisje, wiens naam voor hem nog steeds een bevreemding bleef, tegen de stenen muur aan waarna hij plaatsnam op zijn draaistoel. Secondenlang bleef hij stil, starende naar zijn meest waardevolle bezit in zijn kamer; het bed. Een koude windvlaag vloog voorbij en hij dacht aan zijn 'wil', wilde ze vergenoegen met gedwongen seksuele handelingen van het slachtoffer tegenover hem, maar hij hield zich stil en luisterde naar het gekreun en gebulder dat door de muren heen nog hoorbaar was. Hij bleef zo zitten, niet aangedaan door de kracht dat de jongedame in zich kon hebben, totdat de geluiden hem op zijn zenuwen begonnen te werken en zijn 'wil' zich wederom vertoonde op de voorgrond. Desalniettemin hield hij zich gedeisd en probeerde hij een conversatie met haar aan te gaan, vooraleer hij aan haar begon te zitten. ''You're member of the Los Angeles Crime Family and yet, you're crying over here because someone died you loved. Hell, is this so-called gang now a squad of pussycats and crybabies?'' Hij lachte cynisch en zijn lach verdween en een grimmige grijns staan. ''Tell me. How did you become a member of this gang?''

Account verwijderd

schreef:
Er was geen vooruitgang geboekt, integendeel, op dit moment werd ze bestempeld als een gijzelaar die tegen haar wil handelingen moesten verrichten. Wellicht als ze er eerder vandoor was gegaan, zou ze niet onder ogen van de moordenaar en zijn bendeleden komen. De afgelopen uren kon ze het beeld van de onterechte dood van haar kameraad niet voorbij laten gaan, gevolgd door zijn laatste woorden nadat de kogel door zijn borstkas geschoten werd, alsof alles voor even stil stond en Lydia alles in slow motion mee had gekregen, in haar hoofd gegroefd. Ze kon haar emoties ingewikkeld beschrijven, machteloos, zelfhaat, terwijl ze als lid van de Los Angeles Crime family juist het tegenovergestelde moest voelen, emotieloos, krachtig, alles behalve haar zelf verwijten aan de dood van een vriend, die ze eerder een broer kon noemen. Een trouwe bondgenoot die elke beslissing nam met alle andere, hij overheerste geen egoïsme, zoals de meeste die zich in een bende hadden gevoegd. Ricardo offerde zichzelf op voor alle andere, ondanks het feit dat de rest van de bendeleden niks om hem gaven, niks persoonlijks. Het was puur zakelijk voor hen, ze arriveerde in de vroege ochtend om hun werk te doen, maar op momenten dat Ricardo zijn zorgen ergens kwijt moest, was Lydia de enige op wie hij kon rekenen. Alsof er een vertrouwende cirkel om hun heen stond, die zich steeds ontwikkelde met de emoties die ze met elkaar deelden. Nu voelde Lydia zich alleen, het gevoel van eenzaamheid was weer herenigd, sinds ze hem leerde kennen op een zeer jonge leeftijd had ze de ervaring van eenzaamheid niet meer gevoeld. De last die ze aan haar bovenarm voelde door de moordlustige moordenaar liet haar denken aan de tijden dat ze zichzelf ten alle tijde kon verdedigen, gezien het feit dat ze een lange periode op een vechtsport had gezeten, maar de emotionele pijn die ze nu ervaren had, nam al haar fysieke kracht over. Alsof ze al haar vecht trainingen uit het oog verloren had en ze niet meer beheerste.
''You don't know how it feels like, to lose someone you cared about, because you have no one to love, no one to die for''
''Are you satisfied with killing innocent people? You psychopath''
De kans was groot dat de moordenaar die haar regelmatig een blik toe wierp, geen bloedverwant, of enige liefde in zijn had leven had gekend, maar mensen zoals hem verdiende geen geluk noch liefde in het leven. Het was alsof al het positieve voor hen afgeschermd was en er alleen maar duister te aanschouwen was, waarbij er een groot zwart gat aanwezig was en er geen hoop meer voor personen zoals hem te vinden was, diep verborgen,met alleen maar duistere kenmerken. Met de woorden die hard en kil over haar lippen ontsnapte, besefte ze zich hoe erg ze probeerde haar emoties aan de kant te zetten, het was voor haar op dit moment niet eenvoudig geweest om haar tranen in bedwang te houden. De jongedame zag er beroerd uit van het verdriet, terwijl haar rouwproces een paar uur geleden van start was gegaan. Hoelang het rouwproces zou duren, was voor het meisje waarschijnlijk een oneindig gevoel van schuld, niet gemotiveerd om nog wat van haar toekomst te repareren, aangezien ze alles aan de kant had gezet, inclusief haar studie waar ze een punt achter had gezet sinds haar komst bij de bende. ''I don't owe you an explanation, and I'm certainly don't have compassion for people that kill for their pleasure'' met de laatste strenge woorden had ze niks meer te zeggen, wat aanbrak op een lang moment waar ze alleen voor haar staarde, gericht op het bed waar de smeerlap waarschijnlijk zijn behoeftes mee tevreden wou stellen. Gewoonlijk was dit de meest angstaanjagende gewoonte waar meiden tegen hun wil aan moesten meedoen, maar de jongedame bezat geen angst voor het moment wat elk moment aan zou breken. Ze bestudeerde de kamer, zonder de meneer nog een blik te gunnen, afzonderlijk van een dodelijke blik waarin ze had verlangen hem fysiek pijn te doen, maar dat waren enigszins alleen maar verlangen, waardoor ze zich nog slechter begon te voelen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een spottend lachje maakte hij schaamteloos hoorbaar toen hij haar woorden hoorde en zag hoe ze alles bekeek, behalve hem. Ze had het lef om zijn vraag te negeren, maar durfde hem niet aan te kijken, ironisch. ''You think I care?'' Hij stond van zijn stoel op, een weg naar haar toe langzaam afgelegd. ''Funny little girl.'' Zijn glimlach bleef enigszins een paar seconden staan. Daarna welde een heel andere emotie bij hem op, die niet bang was om zich te uiten in zijn handelingen; impulsiviteit. Zijn neiging tot handelen vanuit plotse opwellingen en niet volgens weloverwogen plannen, leidde eraan toe dat hij het lichaam van de jongedame ruw tegen de wand aanduwde. Weg van de realiteit balde hij ondoordacht zijn rechterhand tot een vuist, met het idee om vervolgens scheetsgewijs een krachtige vechtslag uit te delen in haar gezicht, maar ze werd nooit door de intensiteit getroffen. Zijn genade ging deels verloren, ten gevolge van zijn terugkerende bewustzijn in zijn eeuwige verdoemenis. Hij besefte zich dat hij haar allesbehalve het tegendeel bewees en zelfs liet merken dat ze, doormiddel van haar woorden, hem raken kon. Dat was een misslag en hoewel hij de ongeplande wending beëindigd had door zich abrupt terug te trekken, evenaarde hij zich als een zwakkeling en keek hij doordringend in haar ogen. Het was langzamerhand wel duidelijk geworden dat ze hem irriteerde. Desalniettemin hij niet kon verwachten dat iedereen hem gehoorzamen zou wanneer hij daar specifiek om vroeg, raakte hij elke keer weer wel weer gefrustreerd als men het vertikte om antwoord te geven op zijn vraag. Onderwijl hij strak voor zich uitgekeken zijn kaken op elkaar zette, verzwakte hij zijn vuist totdat haar handpalm grip had op de bakstenen. ''You think you know me,'' gromde hij, terwijl hij de afstand tussen zijn lippen en haar oor verkleinde tot hun aanraking op een gegeven moment maar één centimeter verwijderd was, ''but you don't know a damn about me.'' Hij gunde haar een laatste, geïrriteerde blik vooraleer hij haar uit zijn zicht wegduwde. Daaropvolgend haalde hij een oud glas tevoorschijn de hij vulde met de wodkafles, staande op zijn bureau. Hij was nog geen vijf minuten in de kamer met haar, maar hij was nu al verveeld. Waarschijnlijk zou hij binnen nu en tien minuten de kamer alweer verlaten, omdat hij niet het idee had dat er überhaupt iets te spreken viel met haar. Hij kon haar onteren, zelfs neerschieten, maar daar had hij nu geen baat bij. Tevens had hij Ambrosio zijn woord gegeven. Hij was niet het type die zijn beloftes verbrak, ongeacht de inhoud van zijn toezegging en/of de persoon met wie hij te maken had. Wat dat betreft was hij wel degelijk deugdzaam.
Maartoch begon hij na te denken over haar uitspraken. Hij ontkende alles wat ze zei, doch hij dondersgoed wist dat ze de waarheid sprak. Hij vergenoegde zichzelf inderdaad met zowel het pijnigen als het omleggen van anderen, alsof hij geen leven had zonder. Zijn onbarmhartigheid was iets wat hij zonder twijfel had overge- nomen van zijn vader. Die drang echter had hij zelf gecreëerd. Al van kleins af aan was hij gesteld op het zien van angst in zijn slachtoffers hun ogen en nu, veertig jaar later, plezierde hij zichzelf nog steeds met hun angst.

Account verwijderd

schreef:
Haar onverwachte, onaangename bezoek, oftewel de gijzeling waarvan ze het slachtoffer was, had haar emoties naderhand weer versterkt met elke ademhaling die ze nam, meedogenloos staarde ze voor zich uit, alsof de andere personen in de ruimte er niks meer aan toe deden. Gedurende haar kalmte die in de kamer te horen was, had de jongeman die met een gefrustreerde gezichtsuitdrukking aan de deuropening stond, geen woord uit zijn mond aangekondigd. Aan zijn methode's van conversaties aangaan met zijn baas, kon je aflezen dat hij niet met de handelingen eens was, maar het waarschijnlijk slecht zou aflopen als hij zijn mond zou openen. Hij nam alleen nog maar bevelen aan, alsof hij verder geen toevlucht had in zijn leven. Waarschijnlijk betekende het veel voor hem, toebehoren in een bende, maar na het vreselijke tragedie was mijn gedachtegang compleet op hol geslagen, onderhand probeerde ze zelfhaat te vermijden, maar het was als een ziekte bezaaid, geestelijk en fysiek. Lydia's gezondheid liep behoorlijk achteruit, sinds de uren die ze hier gezeten had, ontstond er een tekort aan voedingsstoffen in haar lichaam. Terwijl haar verlangens naar drinkwater zich hadden vergroot, had ze nog steeds geen vluchtige indruk achtergelaten naar de gruwelijke kerel, die zojuist een verveelde blik op zijn gezicht liet verschijnen. Zijn behoeftes hadden zich verminderd, waarschijnlijk besefte hij definitief dat Lydia niet bij het gezelschap hoorde, dan dat hij gedacht had. ''I don't have to know you, to say all those judgements about you'' Because it's the truth'' verklaarde ze mompelend, bijna onverstaanbaar, zonder nog enigszins zijn ogen te bestuderen, die alleen kwaad uitstraalde, vermaak, in de negatieve zin. Vermaak was de verkeerde definitie voor mensen zoals hij, het verschil tussen hem en de buitenwereld was afwijkend. Zijn ervaring als een moordenaar, mensen afslachten tot er geen hartslag meer te horen was, was zijn definitie van vermaak, terwijl het voor de buitenwereld iets was wat je met hartverwanten deelde. Hij integendeel, bouwde er enigszins een gewoonte van, alsof het beëindigen van andere mensen hun bestaan niks betekende voor hem. Zijn negatieve kijk op de wereld was een gevaar voor de mensheid, waarvan je het best afstand moest nemen en nooit meer de stad, waar de moordenaar zijn dag rond kwam, nog moest betreden. ''You all guys avoiding the subject since my arrival, can one of you tell me why am I still here?''
''Just to suffer me? to punish me for my bad behavior?'' had Lydia gezegd, met haar kaken op elkaar geklemd, om haar wraakzuchtige woorden voor nu even te laten rusten en haar te richten op het onderwerp wat ze al uren hadden vermijd, een geldige verklaring over haar stille aanwezigheid in de ruimte. Na de korte conversaties die Lydia met de man had gevoerd, die onlangs alles nog steeds geen voordeel met haar mee had gesleept, liet ze alleen nog haar ademhaling en onrust door de kamer spoken, een onrustig gevoel waarbij ze de drang had om zich te verzetten en te ontsnappen, maar aangezien ze met z'n tweeën, als partners bij elkaar waren, had Lydia geen enkel kans om haar te verdedigen tegen de twee gespierde mannen, waarvan ze ongetwijfeld ook nog wapens in hun bezit zouden hebben. Haar vermoeidheid was inmiddels ook al toegenomen, na enkele pogingen haar ogen open te houden, was de neiging groot om haar zelf naar achter te laten vallen op het houten bed en in alle rust proberen te slapen, om de dood van haar vriend voor even te verwijderen uit haar gedachtes, wellicht dat ze zich zullen transformeren in nachtmerries, en haar donkere kringen in haar gezicht zullen blijven aanhouden. Het ergste van allemaal was nog dat ze Ricardo in de traumatische ruimte had achtergelaten, alsof het maar een object was die weggegooid kon worden. Ze had waarschijnlijk niet eens de kans om hem werkelijk te laten begraven en hem een plekje te gunnen in een begraafplaats, wat hij zelf ook gewild had. Ricardo had de dood veel te vroeg gekend, aangezien hij het vaak had over zijn doelen en dromen in het leven, die hij nog niet allemaal heeft kunnen behalen, zoals het bezit hebben van een familie, kinderen, waar hij zielsveel van hield. De gedachtes boorde zelfhaat op, geen tijdelijke emotie, maar daadwerkelijk in haar hoofd geschroefd. Ze gaf haar zelf ervan de schuld, een buitengewone fout die ze had begaan, vond ze het nog steeds nodig om haar zelf de verantwoordelijk ervoor te geven. Met deze last zou ze heel haar leven moeten dragen, terwijl ze elk moment van geluk en genot zou ontwijken, puur om het feit dat ze zich zelf bestempelde als ''moordenaar'' en zulke monsters geen geluk verdiende, waar geen geluk noch liefde in het leven voor te kennen was. Al zou ze er allemaal een dramatische ramp van maken, ze stond vast bij haar denkwijze die vanaf nu af aan geen veranderingen meer zal brengen. Haar handpalm die bedrukt was met de bebloede afrukken van de lange nagels die ze ruw in haar huid geprikt had, waren een van de signalen die haar gedachtes haar hadden toegewezen, wat voor invloed zelfhaat op je leven kan hebben.

It's like a dark, vicious place, inside of me

Like there is no way out and I'm stuck in here forever
With only black and white walls around me
Being afraid of the darkness
Like a ghost who"s been haunted her entire life

I consider it as a punish

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''It isn't the truth. It's your version of the truth,'' zei hij, zijn wenkbrauw opgehaald onderwijl hij zijn handen in zijn broekzakken liet verdwijnen. Wellicht was het de waarheid, maar zij had hem maximaal een half uur bijgewoond en hij geloofde niet dat hij in die paar tientallen minuten al achter de feiten kon komen. Hij was niet alle dagen zo, dat het bloed van menselijke wezens aan zijn handen kleefde. Enkel wanneer hij het nodig vond en daarnet was het wel degelijk noodzakelijk om slachtoffers te creëeren, al waren het er maar twee. Er viel niet te dollen met Dimitrov. Als men een belofte maakte, moest hij zich daar ook aan houden.
Hij wendde zich van haar af, vervolgens naar zijn glas grijpend om zijn gehemelte in contact te laten komen met het alcohol dat zich nog binnenin het glas bevond. Het was sterk en totaal niet nodig voor op de dag, maar na vijftig jaar kon hij er tegen en vormde alcohol op dit moment zijn overlevering. Iets waarmee hij niet zonder kon. ''Since you didn't answer my question, there's no need for me to answer your dumbass question.'' Hij vond het nogal lachwekkend dat ze alles vragen kon, maar juist dat van hem vroeg. Ze had inmiddels wel door moeten hebben dat hijzelf ook geen idee had wat ze hier deed. Als het aan hem lag, lag ze al lang weg te rotten in de kamer waar Ricardo ook lag. Ambrosio was de enige die haar vraag beantwoorden kon, want hij was de enige die ervoor zorgde dat ze haar leven behouden mocht. Hij zuchtte.
''I don't know why I am still keeping you. I could just rape or shoot you, but Ryder doesn't let me. Normally I don't listen to the things he says, but he has done enough for me to give him once in a while what he asks for. You should thank him. He's the one who saved you from the dead,'' murmelde hij. Hij kon niet ontkennen dat hij Ambrosio's tegenbeweging als ongebruikelijk achtte, maar dat deed er verder niet veel aan toe. Desalniettemin zette zijn afwijkende gedrag hem aan tot denken. In genen dele was hij degene die door moed, laat staan door zielskracht uitmuntte. Hij liet zijn stem alleen horen wanneer men daarom vroeg en kwam uitsluitend in actie wanneer hij lastig werd gevallen of plicht had om weerstand te bieden, zoals hij daarnet één van de bendeleden neerschoot toen Dimitrov zelf in een gewaagde positie werd neergezet. Alhoewel de anderen uitbundig waren in zowat alles wat ze deden, hield hij zich verborgen op de achtergrond. Het was een mysterieus type die observeerde en ondanks zijn stilte toch deel uitmaakte van de bende. Dimitrov mocht hem wel, al kon hij zijn vertoonde zwakte van vandaag wel uitspuwen. Hij vond het onaangenaam als mannen hun zwakte voor vrouwen aan de dag legde, alsof ze zich niet schaamde voor hun weerloosheid en het hen niet deren kon dat anderen heel gemakkelijk gebruik konden maken van hun zwakke kanten.
''Perhaps I'll let him in. You know, so he could stare at your gaze eyes.'' Dat zielige gedoe van haar was hij beu. Hij kon er niets aan doen dat ze waarde hechtte aan een mug, al wetende dat hij iedere seconde van de dag omgebracht kon worden, gezien hij lid uitmaakte van een 'beruchte' bende. Ze was broos, deed zich groter voor dan ze was en daar hield hij niet van. Het binnenlaten van Ambrosio was eerder een excuus om haar tranen niet langer meer te hoeven aanschouwen, evenwel haar onnozele woorden te beluisteren.
Hij lachte, dronk het laatste beetje uit zijn glas en maakte aanstalten naar de houten deur. Nadien opende hij de deur. Ambrosio's gedaante verschool zich in de gangen, maar hij veronderstelde dat hij achter de deur stond en pas wegliep toen hij Dimitrov's laatste uitspraak hoorde, dat gepaard ging met zijn grimmige gelach. Hij maakte dan geen opzettelijk geluid, noch kon hij zijn lichaam door het sleutelgat heen zien, maar wanneer ze beiden stil waren en hij op zijn stoel zat, kon hij de kleinste bewegingen, waaronder zijn ademhaling, gewoon horen. Hij mocht dan wel vijftig wezen, maar zijn gehoor deed het nog uitmuntend.
''I know you were standing behind the door, Ryder.'' Hij deed de deur nog verder open, maar bleef in de deuropening staan om te voorkomen dat het meisje slaagde in het ontsnappen uit de kamer. ''You have five minutes.'' Het viel te zien dat Ambrosio zich afvroeg of hij een grap uit eigen bestwil maakte, maar het duurde niet al te lang of ze hadden hun posities uitgewisseld. Het was nu Ambrosio die in de deuropening stond, kijkende naar het deels bebloede lichaam van de jongedame en het was Dimitrov die zich vermaakte in de gangen, bevrijd van de tegenstrijdige emoties die zich in de kamer afspeelde.

Account verwijderd

schreef:
Naderhand werden de posities tussen de twee mannen uitgewisseld, de jongeman die om precies te zijn haar leven gespaard heeft door middel van het overtuigen van de vijand, is een paar centimeter van haar verwijderd. Zijn blik ging van haar bebloede hand, naar haar gezicht, die er steeds slechter uit zag. Haar donkere kringen die onder haar ogen duidelijk te zien waren, haar mascara die door de gedwongen tranen uitgelopen waren, ogen halfopen, gefocust op de jongeman die zijn ogen nog steeds op het meisje had. Een dodelijke, ongemakkelijke stilte zweefde door de donkere ruimte, terwijl er nog steeds geen woord was uitgewisseld tussen de twee. De onzekerheid van Lydia was onderhand al verminderd, sinds de vijand absent was, kon ze voor even gerust dep ademhalen, zonder dat de warmte, geur en waakzaamheid van de genadeloze moordenaar in de ruimte te bekennen was. Dimitrov's aanwezigheid maakte haar nerveuzer dan ze al was, zijn kille en kalme houding, gaf haar nog steeds een angstwekkend gevoel. De jongeman op staande positie, liet met zijn blik merken dat hij geen marteling in de zin had, toch als het een bevel was van zijn baas zou hij met moeite instemmen en de handelingen met eige handen verrichten. ''Why are you doing this?'' I know you don't want to hurt innocent people, I can see it in your eyes'' was er bedroefd uit haar droge lippend geglipt, gedurende haar woorden had ze haar ogen alleen op hem gericht. Haar ogen waren in dit geval voor de eerste keer niet op de koude, betonnen vloer gericht, om reden dat ze haar trieste houding niet wou laten merken, maar de wijze hoe ze haar woorden, met moeite uit haar mond bereikte, verklapte al hoe erg ze er aan toe was. Alleen haar kuchende geluiden maakte toegang in de ruimte, alsof ze het levenslang moest doen met haar eigen aanwezigheid en er geen uitgang meer was in haar eenzame leven. De gedroogde, bloedsporen op de vloer, geneigd om haar zelf sterker te verwonden, zodat er littekens voor in de plaats kwam, brachten nogmaals herinneringen naar boven van Ricardo. Littekens die haar pijn kon omschrijven, voor altijd in je lichaam vastgeschroefd, als een tatoeage, bevestigde haar hoeveelheid emoties en pijn ze had ervaren. Als ze de mogelijkheid had om haar gedachtes uit te schakelen, had ze de kans genomen, alsof er geen moment rust in haar hoofd plaats vond, en het met de seconde erger maakte. Ze was in een krankzinnige wijze, gek van haar zelf. Ze kon het niet langer meer aanhouden, nu ze nog meer littekens op haar lichaam wou creëren. De enige aanmoediging die ze in haar hoofd ontvangen had, was een bevestiging om haar zelf nog meer kwellen, door het gebruiken van haar lange nagels, die nu ruw in haar arm was geprikt. Elke handeling die ze nu verricht had, kon de jongeman in een korte afstand zien meemaken, alsof het haar niks meer betekende wat zijn denkbeeld hierover was. Hij zou beseffen hoe gestoord ze daadwerkelijk was, de ruimte, haar gedachtes, elk minpunt over haar langdurige bezoek, verergerde haar verstandelijke gedachtes. Ze had alles in een korte periode uit een zien breken. Ze kon zich nog herinneren hoe gelukkig ze de vorige dagen nog was. Tevredenheid, belangstelling, in haar oude werk, samen met de andere bendeleden, maar na het tragedie wou ze zich niet meer mengen in de bende activiteiten, het gaven het meisje alleen maar traumatische herinneringen over haar dierbare vriend, waar ze zijn dood zag doormaken in een paar meter afstand. Uiteraard zag ze nog steeds de persoon die de trekker had overgehaald, ongetwijfeld op Ricardo de schuld van haar verdriet. Zelfhaat verergerde haar situatie, alsof er geen positieve gedachtes meer in Lydia te bekennen was, het was allemaal weggespoeld, ergens waar je onmogelijk bij kon om alles weer ongedaan te maken. Naast Ricardo had het meisje niemand meer, haar ouders waren beide omgekomen in een tragisch ongeluk, waarbij het onderzoek nog steeds doorliep, gezien het feit dat het nog steeds onbekend was of het een moord handelswijze was, of het levenslot hier mee te maken had. Na hun dood vijf jaar geleden, was het bijna onmogelijk om het achter haar te laten, maar de persoon die haar door deze moeilijke tijden gesteund als, was er niet meer, waarbij zijn lichaam waarschijnlijk nog op plaats delict te bekennen was. Het was een verlaten plek, dus de kans was redelijk klein dat er ondertussen politie is ingeschakeld. Dimitrov was een man van slimme aanpak, hij verwijderde zijn sporen, die zich zullen leiden naar alle onschuldige die hij had afgeslacht, zodat hij in een ''veilige'' zone was gemarkeerd. De volgende bebloede sporen volgde zich op de betonnen vloer, terwijl ze er aandachtig, meedogenloos naar zat te kijken. Afwezig in de realiteit, maar ze van binnen kon instorten en ze onmiddellijk de ruimte wou verlaten. Als de jongeman enig medelijden met haar voelde, had hij haar nu vrijstelling kunnen geven, maar aangezien hij daar niet toe in staat was, zag ik hem ook als een vijand. Ergens was Lydia hem wel dankbaar, dat hij Dimitrov Lydia niet liet mishandelen en verwonden, maar een deel van haar zei inmiddels ook dat ze het wel zou verdienen, om pijn te lijden, op een afschuwelijke methode verkracht achter gelaten te worden. Daar had Dimitrov allemaal de macht over, ongetwijfeld had hij nog wat plannen in gedachte om met haar uit te voeren, beroerd zal ze mee spelen in zijn spelletjes, die nog haar dood kunnen worden. ''Is Dimitrov forcing you to do all this stuff?'' Dangerous, this job will get you killed, He's capable of doing everything'' kwam hardvochtig, somber uit Lydia's mond terecht, naar de jongeman, terwijl ze staarde naar het raam waar de zonneschijn in te zien was, fel in haar ogen geirriteerd, alsof ze in een lange tijd geen buitenlucht gevoeld had. Ze had geen behoefte om de buitenlucht te betreden, na alles wat er is gebeurd wou ze zich zelf het liefst opsluiten in haar eigen huis, haar zelf uitsluiten van de buitenwereld.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij stond daar in de deuropening toe te kijken hoe een jongedame in haar tienerjaren gewond op de grond zat. Delen van haar kleding zagen donkerrood van het bloed uit haar aderen en verdwaalde tranen vielen met de ogen waar te nemen en doch bracht hij geen woord uit, simpelweg omdat hij niets wist te zeggen. Het was stil, voor een lange tijd zo, totdat ze zelf met woorden kwam. Normaal gesproken voelde hij opluchting wanneer iemand de stilte wist te doven en zo weer leven bracht in de ruimte, maar in dit geval was het niet zo en wederom keerde zijn kilte terug. Hij had wel verwacht dat ze hem zou bedanken voor zijn 'goede daad', één die hij in lange tijd al niet meer verricht had, of dat zou komen met haar verontschuldigingen, maar geen van beide vermoedens kwamen aan bod. Integendeel. Ze was heel anders dan hij gedacht had en ergens stelde dat hem teleur. Hij begin een fout, één die hij jammer genoeg niet meer recht zetten kon.
''Do not act like you know me when you don't. I didn't let you live, just so you can tell me who I am.'' Het was niet zijn intentie om onbehouwen over te komen, want hij wist dat ze het momenteel zowel mentaal als emotioneel zwaar had. Zijn medeweten nam echter niet weg dat hij de gehele situatie extraordinair vond. Het kwam zelden voor dat medeleden van een bende rouwden om de dood van hun groepsgenoot. Daarbij stelde hij het niet op prijs dat ze bij binnenkomst al meteen deed alsof ze hem kende, enkel door een kortdurende blik te werpen op zijn façade. Hem vertellende dat hij onschuldig leek, was wellicht de meest onnozele uitspraak die hij had moeten aanhoren in het jaar 2017. Hij werd vaker terechtgewezen op zijn gelaatsuitdrukking, maar het woord 'onschuldig' kwam nooit boven water. Eerder dat hij een ongeïnteresseerd- en futloosheid uitstraalde. Het beviel hem dan ook totaal niet toen ze vervolgens vroeg of Dimitrov dit gedrag van hem verwachtte, dat hij een conformist was die het lef niet in zich had om tegen zijn wil in te gaan. Daarentegen had hij zijn hele jeugd gespendeerd met Dimitrov en doch moest ze nog duidelijk maken dat dit werk zijn dood kon worden en zijn leider in staat was tot alles. Alsof hij dat in de tien jaar dat hij hier zat nog niet doorhad.
Vol afkeer schudde hij zijn hoofd, nogal overdonderd door haar plotselinge houding. In de kamer was ze redelijk stil en gaf ze enkel antwoord wanneer men daarom vroeg, maar nu het gesprek onder vier ogen was, deed ze alsof ze je door en door kende en het maakte voor haar allemaal niet meer uit wat ze zei, want verloren was ze toch al. Hij hoopte in ieder geval dat ze in normale situaties, waarin ze niet hoefde te dealen met een onverwachts stijgend doden aantal, de rol 'betweter' niet op zich nam. Hij wilde werkelijk waar belangstelling in haar staat tonen en had erop gerekend dat hij de vijf minuten kon uitbreiden, maar als ze zo door bleef reageren, was hij al lang blij als hij binnen de gegeven tijd alweer buiten stond. Mensen die zijn identiteit wilde laten showen doormiddel van een visie op zijn lichaamshouding als dan ook uitstraling was wel het laatste wat hij wilde doorstaan in deze ruimte. ''You don't think I know? Who the hell do you think I am? You fucking wiseacre.'' Hij rolde zijn ogen, onderwijl het opmerkbaar was dat hij steeds onvoorzichtiger werd. Toen hij nog voor de deur stond, had hij zich voorgenomen om bescheiden te wezen. Dat hij de afstand tussen hen pas zou verkleinen wanneer hij haar vertrouwen deels gewonnen had door medelijden te tonen, haar te vertellen dat op den duur alles wel weer goed zou komen en karma zou optreden, maar die gedachte was in het moment zelf verloren gegaan. Hij maakte zich niet meer zorgen om haar tedere gevoelens. In plaats daarvan zette hij enkele stappen vooruit totdat hij dicht genoeg bij haar gedaante stond, waarna hij door zijn hurken zakte. ''Can't even say thank you to the man who just saved your fucking life,'' murmelde hij haast onhoorbaar, onderwijl hij haar recht in de ogen bekeek en een frons in zijn gezicht toonbaar maakte. ''You know, if I were that innocent, I wouldn't have killed my father with a smile on my face. How about that, huh?''

Account verwijderd

schreef:
Het bloeden was voor eventjes gestopt, nadat ze haar arm er voorzichtig op drukte, om alle wonden te verbergen die ze de afgelopen uren in het bijzijn van de mannen, had aangericht. Zelf marteling was nooit haar intentie geweest, het was nog nooit zo ver gekomen dat ze haar lichaam eigenhandig zou ruïneren, zo dep ongelukkig was ze nog niet. Het stukje hoop, had Ricardo haar persoonlijk bezorgd, in een sterke verbondenheid die ze verder nog nooit met iemand gevoeld had. De woorden die meedogenloos uit zijn mond ontsnapte, had haar inmiddels spijtgevoelens gegeven, om het feit dat Lydia hem een persoonlijke vraag had gesteld. Zijn karakter straalde woede uit, nadat ik zijn warmte een paar centimeter van me vandaan voelde, alsof hij zich van de wereld buitensloot en hij zich alleen maar focuste op het onveilige werk van zijn aanvoerder. ''I don't know you yeah, but I was just asking a question'' You don't have to be so cranky'' vervolgde ik mijn zinnen, in een tempo waarbij ik op elk moment neer kon vallen. Het moment dat ze smekend om voedsel zal bedelen zat er sterk op aan te komen, maar beheersend, zonder enige tegenspraak, hield ik me aan mijn vaste positie op het einde van het bed. Gedurende de korte conversatie, gaf hij meedogenloos, toe aan de moord van zijn vader. Zonder enige verdriet in zijn gezicht af te lezen, of maar ook enige spijtgevoelens waren nergens te bekennen. Integendeel, hij was er zo open over dat het hem niks kon schelen. Je zou de dood van een dierbare niet zomaar als een ''mededeling'' over brengen, het was veel meer dan dat. De ogen van het meisje stonden wijd open, stomverbaasd van de schrik die ze had ontmoet, als een verbeelding hoe het zou zijn om je bloedeigen vader te vermoorden. Een onmogelijke beschrijving van zelfhaat die in haar leven zal achtervolgen, een ervaren gevoel die ze nu ook had. Het zou ook oneerlijk zijn als ik hem zou veroordelen, al kwam er een aantal keer ''moordenaar'''door haar hoofd heen spoken, een onbewuste reactie in mijn gedachtes die ervoor zorgde dat ik zijn blik niet uit het oog had verloren. Zijn donkere ogen gaven een geruststellend gevoel, alhoewel Lydia nog steeds gegijzeld was en ze eerder een beroerte had gekregen door de kou die de ruimte naderde, en de rillingen door haar lichaam heen gierden, gezien het feit dat ze een t-shirt aan had, en er op het bed geen deken te bekennen was. ''What did he do to you?'' vroeg ik, bijna onhoorbaar door de stemmen in mijn hoofd weer actief waren. Lydia had hem kunnen bestempelen als een moordenaar, een denkwijze gecreëerd hebben, dat hij dezelfde koude, karakter bezit als Domotriv, maar in plaats daarvan, gaf ze hem een kans om het te interpreteren, alhoewel de kans redelijk klein was dat hij zijn verleden met een vreemde zou delen. Ik kon het hem ook niet kwalijk nemen, sinds mijn komst in het verlaten gebouw, had ik mijn mond het liefst ook niet geopend over Ricardo. Ik deelde mijn moeilijkheden, verleden, met niemand. Lydia was gesloten met haar emoties, die ze het liefst op schreef in een dagboek of dergelijke. Sinds kleins af aan schreef ze dagelijks, voor het slapen schreef ze aantekeningen in haar dagboek. In het verleden had ze altijd wel de ideale personen in haar leven over wie ze kon praten, namelijk haar ouders, maar sinds het ongeluk, had ze er met niemand over gepraat. Ze had dagelijks slaaptekort, tekort aan voedingsstoffen door het rouwproces waar ze in een lange periode in verdronken was. Nu moest ze al haar problemen nogmaals meemaken, de terugkeerde verdriet en pijn had weer een plekje genomen, en dit keer was al haar pijn verdubbeld. ''You don't have to talk about it, but sometimes It's easier to talk to a stranger'' vervolgde ik mijn woorden, alsof ik ergens medelijden met hem had, ondanks hij zijn eigen vader had afgeslacht. Duizeligheid vormde zich rond haar ogen, effecten die dubbel voor me te zien waren. Het moment van doorzetten was een mislukte poging, want na enkele secondes zou ik de betonnen vloer gaan aanvoelen en mezelf middernacht wakker laten schrikken door de nachtmerries, die zich als realistische scenario's in mijn slaap af speelde. Als de jongeman zelfs al in staat was om zijn vader te vermoorden, zou het voor hem een plezierige kunst kunnen zijn om Lydia als het volgende slachtoffer te grijpen. Dimitrov liet al zijn slachtoffers gewoonweg achter, hij nam de moeite niet om andere erop af te sturen en het lichaam ergens te dumpen, zodat mensen zouden weten dat er een bedreiging in de stad vormde, maar naast het gestorven, levenloze lichaam was er verder niks meer te bekennen, zodat de hoofdpersonage niet in beeld gebracht zou kunnen worden en ze de hoofdverdachte onmogelijk kunnen oppakken. Dimitrov had hier jaren lang ervaring mee, mensen die hem in de weg zouden staan, liepen een verafschuwde dood tegemoet, waar Lydia zo haar angstige gevoelens weer in beeld had gekregen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij nam notitie van haar bevingen, voortgekomen uit de kou die haar tere huid insloot. Normaliter kon het hem weinig deren, schonk hij er niet al te veel aandacht, maar daar kwam vandaag verandering in. Weloverwogen trok hij zijn zwarte hoodie uit, het vervolgens discreet neergelegd op haar schoot. Hij liep er nu wel halfnaakt bij, maar daar koos hij ondanks alles toch echt zelf voor. De littekens en brandwonden die hij deed vertonen op zijn rug, lieten onbewust een koude rilling over zijn rug glijden toen hij een korte blik wierp op zijn onbedekte bovenlichaam. Achter elk nablijvend teken ener wonde verborg zich een verhaal, waarvan de meeste een terugblik gaven op de tijd waarin zijn vader nog wél leefde. Hij was verminkt en doch, in tegenstelling tot de meesten, apprecieerden hij zijn littekens. Hij zag ze als een afsluiting van het kwade, die hij overwonnen had desondanks hij talloze keren onderuitging. Het zei wel wat dat hij de enige overlevende was van het gezin.
Ambrosio nam plaats naast het meisje, maar hield rekening met de afstand tussen beide lichamen. Geenszins wilde hij haar op dat moment minder veilig voelen dan ze al was, dus hij zorgde ervoor dat er een wijdte van één meter tussen hen zat. Hij was eerst van plan om haar vraag open te laten en de stilte langer te laten duren dan hij gepland had. Het was niets voor hem om zichzelf in het daglicht te stellen. Dat paste niet bij hem, want hij was gesloten en terughoudend omtrent zijn levensloop, maar hij stelde het op prijs dat ze hem niet meteen uitmaakte voor vervelende woorden en dus gaf hij in ruil daarvoor dan toch maar antwoord op haar vraag.
''He sexually abused my mother while I had to watch.'' Hij lachte kort, maar zijn gelach was eerder voortgekomen uit ongeloof dan uit plezier. In de tussentijd staarde hij voor zich uit, haar niet aangekeken toen hij sprak over zijn verleden. ''And he abused me in any kind of way there is, so I shot him right through the head when I had the chance to. Few weeks later, my mother killed herself so I had no other choice than joining a gang.'' Zijn geschiedenis was behoorlijk onstuimig en violent, maar hij sprak erover alsof het niets was. Geen tegenstelling van het goede, noch verdriet viel te zien in zowel zijn gelaatsuitdrukking als zijn houding. Het was dan ook geen acteerwerk. Als hij deed alsof, had hij wel een misslag gemaakt in zijn uitstraling, dus het kon hem inderdaad niet veel schelen. Het verleden had hij al een langere tijd achter zich gelaten, toen hij zijn vader vermoord had en zijn moeder zichzelf van het leven beroof.
Hij hief zijn hoofd op waarna hij zich langzaam omdraaide tot de jongedame. Haar nam was nog onbekend voor hem, zoals zijn naam waarschijnlijk braakliggend was voor haar, maar hij schonk nauwelijks aandacht aan namen. Vroeg of laat vergat hij die informatie toch weer, omdat hij iemands naam niet relevant vond. Vandaar dat hij niet naar haar naam vroeg. Een zucht rolde over zijn lippen, zijn hand kort in een trage beweging langs zijn voorhoofd gegaan. ''Dimitrov treats me like shit, though. I just don't know where else I can go.''

'You're intoxicated with madness and in love with your sadness. While I was falling, you looked the other way. You left me alone and yet, you're doing the same things over and over again and expecting different results. You're searching for someone whose demons play well with yours and you chose me as your victim, because you don't have anyone else to play with. From the day I was born, you knew you could be my perfect disaster and I could be your ever after. You may take the blame for my mistakes, which made up the blood in my veins. I should've known I had been inadequate all along, I just simply hadn't thought about it, because I refused so. But now I do know, I am not afraid to say you're a psychopath, addicted to a life that is so empty and so cold. Madness isn't just a state of mind for you, it's a place you're caught in.''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld